บทที่ 7

เซียงหนงหนงหลบได้ เขาก็ยังพยายามจะลวนลามเธอต่อ

เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะเอื้อมมือไปจับเซียงหนงหนง ตะเกียบอันหนึ่งก็พุ่งเข้าไปโดนที่ข้อมือเขาพอดี

ชายหนุ่มร้องด้วยความเจ็บปวด"โอ๊ย"มาหนึ่งทีก่อนจะดึงมือกลับอย่างรวดเร็ว:"ใคร? ใครมันกล้าทำร้ายข้าในถิ่นข้า?"

"ข้า!"เสียงที่หนักแน่นและทรงพลังดังขึ้น ต่อมาฟู่จิ่งเจิ้งก็วางตะเกียบอีกอันที่ยังถืออยู่ลง หยิบผ้าขนหนูข้างๆ มาเช็ดมือ แล้วเดินออกมาอย่างไม่รีบร้อนนัก

แม้ว่าเขาจะสวมเสื้อผ้าของคนธรรมดา แต่รูปร่างที่สูงโปร่งและท่วงท่าก้าวเดินที่สง่างามของเขานั้นขู่ขวัญอยู่มาก

คนของร้านโจ๊กอี้เหว่ยถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัว: "เจ้า-เจ้าอย่าคิดว่าเจ้าสู้เป็นแล้วข้าจะกลัวพวกเจ้านะ!"

เขาไม่กล้าสบตากับฟู่จิ่งเจิ้งจึงหันไปมองเซียงหนงหนงด้วยความโกรธและพูดด้วยเสียงดุดันว่า:"พวกเจ้ามาที่นี่เพื่อทำลายธุรกิจพวกข้า ต่อให้เรียกคนจากทางการมาก็ตาม แต่พวกเจ้าก็ไม่มีเหตุผลอะไรอยู่ดี!"

"ใช่ถ้าเข้าใจสถานการณ์ก็รีบไสหัวไปซะ! ออกไปจากบริเวณร้านอาหารของเรา!"

"ไสหัวไป! ไสหัวไป!"มีคนออกมาจากร้านอาหารอีกสองสามคน

มีคนสองสามคนตะโกนและเดินเข้ามาพร้อมกับตะหลิว พวกเขาล้อมรอบชายอ้วนที่สวมเครื่องแบบของร้านโจ๊กอี้เหว่ยไว้ตรงกลางและจ้องมองไปที่เซียงหนงหนงอย่างดุร้าย

ดูจากท่าทางแล้วเหมือนกับว่าถ้าเธอไม่ไปล่ะก็จะรุมทำร้ายเธอกัน

เซียงหนงหนงโกรธจนขำ:"ใครกันแน่ที่มาหาเรื่อง? ข้าขายข้าวและกับข้าว! พวกเจ้าไม่ใช่ว่าขายซาลาเปา ปาท่องโก๋ และโจ๊กต่างๆ หรอกหรือ? พวกข้าไม่ได้แย่งตลอดกันขนาดนั้นไม่ใช่หรือ? พวกข้าจะไปกระทบธุรกิจของพวกเจ้าได้อย่างไร?"

"ข้าบอกว่าพวกเจ้ามีผลกระทบก็คือมีผลกระทบ!"เดิมทีเจ้าของร้านร้านโจ๊กอี้เหว่ยวันนี้ให้คนต้มโจ๊กไว้สามหม้อใหญ่ๆ และยังขึ้นราคาอีกด้วย หวังจะทำกำไรเยอะๆในช่วงเทศกาลงานวัด ใครจะคิดว่าปีนี้ร้านค้าในงานวัดจะย้ายไปอยู่ทางตะวันออกของเมือง เช้านี้ร้านโจ๊กอี้เหว่ยเลยขายได้แค่หม้อเดียว!

เขายังคิดว่าจะขายโจ๊กที่เหลืออีกสองหม้อใหญ่ในตอนเที่ยง!

ไม่อยากให้ตรงนี้มีคนขายข้าวกล่องอีก และยังตะโกนขายในราคาถูกอีกด้วย? นี่ไม่ใช่มาเพื่อทำลายธุรกิจของเขาหรือ? โดยเฉพาะตอนนี้ยังทำให้ข้อมือเขาเจ็บอีก——

เจ้าของร้านโจ๊กอี้เหว่ยยิ่งคิดยิ่งโกรธ เขาตะโกนใส่ลูกน้องว่า: "เล่นมัน! เล่นงานมันให้หมด!"

"ไหนใครกล้า?"ฟู่จิ่งเจิ้งหมุนปล่อยลูกเตะออกไปทันที เขาเตะผู้ชายที่เข้ามาใกล้แผงลอยจนกระเด็นออกไป จากนั้นเขาก็สู้กับคนหลายคนพร้อมกัน

เซียงหนงหนงหลบไปตรงแผงลอยตั้งแต่ที่เขาเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว เธอหยิบฝาหม้อมาปิดปากหม้อ ชามและอ่างต่างๆให้แน่น

ตอนนี้เธอมองดูฟู่จิ่งเจิ้งต่อสู้กับคนอื่นอย่างตื่นเต้นจนดวงตาเปล่งประกาย อดไม่ได้ที่จะเชียร์เขาในใจ

"ต่อยได้ดี! เตะสวย!"

"จัดการทุกคนให้ลงไปนอนเลย! ดูสิว่าพวกมันจะยังกล้ามาโค่นแผงของเราอีกไหม!"

เดิมทีเซียงหนงหนงก็พึมพำในใจปกติ แต่พอฟู่จิ่งเจิ้งล้มคนที่พุ่งเข้ามาทีละคน ดวงตาเซียงหนงหนงก็เริ่มเป็นประกาย ในใจคิดว่า: "หล่อ! หล่อมาก! เดิมทีก็หน้าตาดีอยู่แล้ว พอชกต่อยยิ่งดูสง่างาม หล่อจนใจละลาย!"

เพราะฟู่จิ่งเจิ้งสวมเสื้อผ้าเก่าของเซียงเหล่าซาน ซึ่งหลวมเล็กน้อย ปกติเลยไม่สามารถเห็นรูปร่างของเขาได้ แต่ตอนนี้ที่เขาต่อสู้ เสื้อผ้าบนตัวเขาก็ขยายขึ้นทำให้เห็นเอวที่รัดแน่นของเขา

ขาที่ยาวๆนั้น ไหล่กว้างๆและเอวบางๆ

เซียงหนงหนงมองจนกลืนน้ำลาย: "ยอดเยี่ยม ช่างยอดเยี่ยมจริงๆ!"

"คนงานที่เก็บมาได้ นี่หน้าตาดีไม่พอ สัดส่วนร่างกายยังได้มาตรฐานเกินไปหรือเปล่านะ? เมื่อคืนตอนหมอพันแผลให้เขา ดูเหมือนจะเห็นกล้ามท้องของเขาด้วย? เหมือนจะเป็นหน้าท้องแปดแพค?"

"ผู้ชายหล่อๆที่รูปร่างดีแบบนี้ แถมยังมีฝีมือการต่อสู้อีก? และฝีมือการต่อสู้ก็ไม่ธรรมดาด้วย? เขาช่างเป็นเทพบุตรในฝันเลย! ที่ให้เขาเป็นคนงานนี่รู้สึกแอบเสียดายแล้วแฮะ!"

เซียงหนงหนงกรี้ดไปชื่นชมไปในใจ

การเคลื่อนไหวของฟู่จิ่งเจิ้งที่กำลังเตะคนอยู่หยุดชะงักไปชั่วครู่

คนของร้านโจ๊กอี้เหว่ยยกเก้าอี้ขึ้นทุบเขา

ฟู่จิ่งเจิ้งหมุนตัวหลบไปข้างหน้า แล้วพลิกหันไปทางแผงลอย สายตาเผลอไปสบตากับสายตาของเซียงหนงหนงที่มองมาพอดี ใบหน้าของเขาก็ร้อนผ่าวทันที

แต่เซียงหนงหนงกลับทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ชูกำปั้นให้กำลังใจเขา

ฟู่จิ่งเจิ้ง: "……" ถ้าไม่ใช่เพราะดวงตาของเธอ ยังคงเปล่งประกายล่ะก็เขาคงสงสัยว่าคำพูดที่ได้ยินเมื่อครู่อาจไม่ใช่เสียงในใจของเธอ!

ก็เห็นอยู่ว่าดูเหมือนเป็นคนที่สงบเสงี่ยมและให้เกียรติตัวเอง แต่ทำไมถึงสามารถพูดคำที่น่าอายแบบนั้นในใจได้ล่ะ?

แถมเธอยังเคยเห็นเรือนร่างของเขา

ฟู่จิ่งเจิ้งรู้สึกว่าหน้าร้อนผ่าวจนถึงหูแดง

ในตอนนี้เขาซัดคนจากร้านโจ๊กอี้เหว่ยล้มไปหมดแล้ว

"ไปกันเถอะ!"คนจากร้านโจ๊กอี้เหว่ยถูกซัดพ่ายแพ้ยับเยิน และไม่กล้าประชันกับฟู่จิ่งเจิ้งต่อ ต่างคนต่างก็ปิดหน้าและประคองตัว เดินโซเซเข้าไปในร้านโจ๊กอี้เหว่ย ถึงขนาดปิดประตูร้านด้วย

เซียงหนงหนงจึงวิ่งออกมาจัดการสถานการณ์

"ขอบคุณนะ อาเจิ้ง วันนี้ถ้าไม่มีเจ้าล่ะก็ข้าคงโดนรังแกไปแล้ว"

ฟู่จิ่งเจิ้งใบหน้ายังแดงอยู่ ไม่กล้าสบตากับเธอ เขาตอบ"อืม"เบาๆ เขาเดินไปที่อ่างผัก: "รอเก็บกวาดเสร็จแล้ว พวกเราขายข้าวต่อกันเถอะ"

เขาพูดอย่างสงบเสงี่ยม แต่ใครจะรู้ว่า ตอนนี้เขาไม่มีความกล้าพอที่จะมองเซียงหนงหนงด้วยซ้ำ!

แค่มองเธอ เขาก็นึกถึงคำพูดในใจที่เขาได้ยิน——

แต่เขาไม่เคยคาดคิดว่า เซียงหนงหนงจะประเมินรูปลักษณ์และฝีมือการต่อสู้ของเขาได้สูงขนาดนั้น ฟู่จิ่งเจิ้งยิ้มมุมปากเล็กน้อย เขาก้มศีรษะลงถึงได้รู้ว่าเสื้อผ้าด้านหน้าของเขาเปิดออกมาไม่น้อยแล้ว

เขาหน้าแดงและรีบดึงเสื้อผ้าให้แน่น

เซียงหนงหนงรีบจัดโต๊ะและเก้าอี้บนพื้นให้เรียบร้อยอีกครั้ง แล้วโยนชามที่แตกสองใบไปข้างๆ ก่อนจะเริ่มตะโกนอีกครั้ง

ข้าวกล่องขายหมดอย่างรวดเร็ว

เจ้าหน้าที่ของทางการรีบมาที่นี่ทันที หลังจากสืบสวนเซียงหนงหนงและพยานบางคนเกี่ยวกับสาเหตุของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เจ้าหน้าที่ก็ไปเคาะประตูร้านโจ๊กอี้เหว่ยเพื่อขอค่าชดเชยบางส่วน ส่วนหนึ่งจ่ายให้เซียงหนงหนงเป็นค่าเครื่องครัว ส่วนหนึ่งจ่ายให้กับประชาชนและพ่อค้าแม่ค้าที่ได้รับผลกระทบในบริเวณใกล้เคียง

เซียงหนงหนงขายข้าวกล่องหมด ยังได้ค่าชดเชยมาอีกหนึ่งร้อยห้าสิบเหรียญ อารมณ์ดีมากทีเดียว เธอฮัมเพลงเบาๆขณะกลับบ้าน

ฟู่จิ่งเจิ้งฟังเพลงที่เธอฮัมไม่เป็นเพลง และทำนองที่ไม่เป็นทำนอง ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มเล็กน้อย

หลังจากที่ทั้งสองคนกลับถึงบ้านก็เป็นช่วงบ่ายแล้ว

เซียงหนงหนงเอาเงินสองพันเหรียญที่ได้จากการขายข้าวกล่องให้กับเซียงเหล่าซาม แล้วเติมน้ำลงไปในหม้อใหญ่ครึ่งหนึ่ง ก่อนจะใส่หอมใหญ่ ขิง กระเทียมสับละเอียด พริก พริกหอม ใบหอม และอื่นๆ ทำเป็นน้ำซุป แล้วใส่ตีนไก่และหัวไก่ที่แช่ไว้ลงไป จากนั้นเธอก็เรียกเซียงเหล่าซานเข้ามาดูหม้อและเตา

"ก่อนอื่นปล่อยให้ไฟแรงขนาดนี้เผาไว้ รอให้น้ำเดือดแล้วค่อยใช้ไฟอ่อนเคี่ยวช้าๆ ประมาณครึ่งชั่วโมงนะ ดูว่าเนื้อตุ๋นจนเปื่อยแล้วก็ปิดไฟได้เลย"

"ข้ากับอาเจิ้งจะออกไปข้างนอกอีกรอบเพื่อหาอาหารทะเลกลับมา"เซียงหนงหนงบอกเตือน

เซียงเหล่าซานเห็นเซียงหนงหนงสองวันก็เอาเงินกลับมาสองพันกว่าเหรียญได้แล้ว เขาก็เลยถือว่าเธอเป็นเสาหลักของบ้าน พอเธอพูดเลยรีบตอบรับอย่างรวดเร็ว: "ได้เลย ได้เลย! หนงหนงไม่ต้องห่วงนะ! พ่อจะจัดการเรื่องนี้ให้ดีที่สุดเลย"

"โอเค งั้นพวกเราไปกันเถอะ"เซียงหนงหนงวางถังใหญ่สองใบลงบนรถเข็นและส่งสัญญาณให้ฟู่จิ่งเจิ้งเข็นรถ

เซียงเหล่าซานตะโกนด้วยความกังวล: "จำไว้ด้วยว่าต้องกลับมาเร็วๆนะ"