บทที่ 17

ไม่รู้หลังๆแม่ลวี่พูดอะไร เซียงหนงหนงก็ไม่ได้ฟังมากนัก

"แม่ลวี่ ข้าเซ้งร้านในเมืองไว้ร้านหนึ่ง กะว่าจะเปิดร้านอาหารจานด่วนในอีกไม่นานนี้ ช่วงนี้ยุ่งกับการตกแต่งร้าน ข้าขอกลับก่อน"

แม่ลวี่ได้ยินคำพูดของเธอ ก็ตกใจทันที "หา หนงหนง เจ้าถึงกับเปิดร้านในเมืองเลยหรือ!"

ได้รับคำตอบที่หนักแน่นและมั่นใจจากเซียงหนงหนง แม่ลวี่ก็หัวเราะอย่างมีความสุข

"ไม่แปลกใจที่ชิงเฟิงมักจะบอกว่าเจ้าเป็นคนมีความคิด เขาไม่ได้มองคนผิดเลย!"

เมื่อพูดถึลวี่ชิงเฟิง เซียงหนงหนงก็ยิ้มขมขื่นมา

ตอนนี้คนนี้ในหัวของเธอเป็นเพียงจุดอะไรสักอย่าง เธอจำไม่ได้ว่าเขาหน้าตาเป็นอย่างไร

แม่ลวี่จับมือเธอ " หนงหนงเก่งมาก เปิดร้านเองได้แล้ว "

เธอถอนหายใจ"มีอะไรที่ต้องการให้แม่ลวี่ช่วย ก็บอกมาได้เลยนะ ลุงเจ้าออกทะเลวันนี้ รอเขากลับมามาช่วยเจ้าจัดการ"

เซียงหนงหนงยิ้มอย่างจริงใจ"ข้าตั้งใจจะจ้างคนมาปรับปรุงร้านใหม่ แม่ลวี่ ท่านรู้จักคนที่ทำงานพวกนี้ไหม?"

แม่ลวี่หยุดไปชั่วครู่แล้วพยักหน้าอย่างช้าๆ

"มีนะ"

ในทันทีที่แก้ไขปัญหาสองเรื่องได้ เซียงหนงหนงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เธอเดินตามแม่ลวี่ไปอีกหมู่บ้านหนึ่ง

"ผู้ชายบ้านนี้ชำนาญเร