ตอนที่ 1 พบเจอ

เรื่อง...คลั่งรักยัยแว่นข้างห้อง

คำโปรย

ความสัมพันธ์(รัก)ระหว่างเขากับเธอ เกิดสะดุด เมื่อเขามีตัวจริงที่ไม่ใช่เธอ

แนะนำตัวละคร

อิทธิพล (คุณอิท) อายุ 28 ปี สถาปนิกหนุ่มชื่อดัง

เขาหล่อ สายเปย์ ขี้แกล้ง อารมณ์ดี ถึงเขาจะเจ้าเล่ห์ แต่เขาก็จริงใจ

มัทนา (มาย) อายุ 21 ปี นักศึกษาปี 4

เธอสวย ขี้กลัว หัวใจที่ไม่เคยมอบให้ใครมาก่อน ต้องจำยอมต่อความดีที่เขามีให้

@@@@@@

นิยายเรื่องนี้ : โรมานซ์ ฟีลกู๊ด เหมือนเดิมนะคะ

ตอนที่ 1 พบเจอ

อิทธิพล สถาปนิกหนุ่มชื่อดัง เพิ่งสร้างเนื้อสร้างตัว มีบริษัทเล็กๆเป็นของตัวเอง รับออกแบบตกแต่งทั่วไป ตั้งแต่งานเล็กไปจนถึงงานขนาดกลาง ค่อนข้างมีชื่อเสียงอยู่ในขณะนี้

“ไปคิดมาใหม่ ผมว่าแบบที่คุณทำมามันยังไม่สมบูรณ์เท่าที่ควร ผมคิดว่าคุณน่าจะทำได้ดีกว่านี้นะ” มาตรฐานเรื่องงานสำหรับเขาแล้วค่อนข้างสูง งานทุกชิ้นต้องออกมาดีที่สุด รายละเอียดผิดพลาดเล็กๆน้อยๆก็แทบไม่มีให้เห็น ลูกน้องที่นี่อาจจะทำงานลำบากหน่อย แต่เงินดีมาก

“ครับ พรุ่งนี้ผมจะเอาแบบมาเสนอใหม่ครับ”

“อือ...ได้เวลาเลิกงานแล้ว แยกย้ายกลับไปพักผ่อนกันเถอะ”

“ครับ/ค่ะ” อิทธิพลเดินออกจากบริษัทฝ่ารถติดบนท้องถนน กว่าจะมาถึงที่พักก็ใช้เวลาพอสมควร เขาพักอยู่ที่คอนโดแห่งหนึ่งไม่ใกล้ไม่ไกลจากบริษัทมากนัก คอนโดที่เขาอยู่เขาซื้อไว้นานแล้ว อยู่มาหลายปีตั้งแต่เรียนจบใหม่ๆ

มัทนา หรือ มาย แต่เพื่อนๆมักจะเรียกเธอว่าไอ้แว่น เธอสายตาสั้น ใส่แว่นหนา ถ้าไม่มีแว่นเธอจะมองไม่ชัดเลย แว่นสายตาจึงเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเธอ

มัทนามีเพื่อนที่สนิทมากๆอยู่สามคน คนแรกชื่อมด คนที่สองชื่อน้ำ และคนที่สามชื่อฟ้า รวมตัวเธอด้วยเป็นสี่คน กำลังนั่งรถมาด้วยกัน โดยมีมดเป็นคนขับรถให้เพื่อนๆนั่ง

“ไอ้แว่น...เพื่อนๆมีแฟนกันหมดแล้ว เมื่อไหร่มึงจะยอมมีสักที” น้ำนั่งอยู่ที่เบาะด้านหน้าข้างคนขับ หันหลังไปคุยกับเพื่อนที่นั่งอยู่ด้านหลัง ฟ้านั่งอยู่ที่เบาะด้านหลังกับมัทนา พยักหน้าเห็นด้วยกับสิ่งที่น้ำพูด

“แม่กูบอกว่าเรียนให้จบก่อน” มัทนาไม่อยากให้แม่เป็นห่วง เธอจึงไม่เคยมองผู้ชายคนไหนมาก่อน ถึงแม้ว่าจะมีผู้ชายเข้ามาจีบเธอเป็นจำนวนมากแต่เธอก็ไม่เคยสนใจใคร แว่นสายตาที่เธอสวมใส่อยู่ ไม่สามารถปิดบังความสวยของเธอได้

“เป็นเด็กดีเชื่อแม่ แหม...กูจะบอกอะไรให้นะ ถ้ามึงพ้นจากรั้วมหาลัยไปแล้ว ผู้หญิงอย่างเราอาจจะขึ้นคานได้เลยนะ” มดที่กำลังทำหน้าที่ขับรถอยู่ในขณะนี้ขอพูดขึ้นมาบ้าง

“ทำไม...”

“อ้าวอินี่...มึงคิดว่าผู้ชายเขาจะอยู่รอมึงเหรอ เห็นเดินๆอยู่เนี่ยมีเจ้าของเกือบหมด ที่เหลือจริงๆก็ไม่ไหวจะเอา” พวกเธอมีความเชื่อที่ว่า ผู้ชายวัยทำงานส่วนมากมักจะมีครอบครัวกันเกือบหมดแล้ว ผู้ชายยังอยากได้ผู้หญิงมือหนึ่ง ผู้หญิงอย่างเธอก็เช่นกัน มือสองไม่ว่าแต่ถ้ามีของแถมด้วยนี่สิ!

“ช่างเถอะ กูอยู่คนเดียวได้”

“มึงอยู่คนเดียวไม่ได้!!!” เพื่อนๆทั้งสามคน ผสานเสียงกันดังขึ้นทันที เนื่องจากว่ามัทนาเป็นคนขี้กลัว อะไรนิดอะไรหน่อยก็กลัว ทุกคนที่สนิทกับเธอจะรู้ดี

“เออน่า...ถึงคอนโดกูแล้ว ขอบใจพวกมึงมากที่มาส่งพรุ่งนี้เจอกัน”

“มีอะไรโทรหาได้ตลอด หรือถ้าอยากให้พวกกูมานอนเป็นเพื่อนก็บอกได้นะ”

“กูจะเลิกกลัวแล้ว แล้วกูก็จะต้องนอนคนเดียวให้ได้ พวกมึงคอยดู” เมื่อก่อนอยู่ห้องเช่าที่เดิมเพื่อนๆมักจะพลัดกันมานอนเป็นเพื่อนมัทนาอยู่บ่อยครั้ง แต่ถ้าช่วงไหนเพื่อนๆของเธอติดผู้ชาย เธอก็จะกลับไปนอนกับแม่ที่บ้าน แต่ระยะทางมาเรียนค่อนข้างไกล ต้องตื่นแต่เช้า ซึ่งเธอขี้เกียจตื่น

"ย่ะ! พวกกูไปก่อนนะ"

“บ๊ายบาย...” มัทนาเปิดประตูรถลงมายืนโบกมือบ๊ายบายให้เพื่อนๆด้วยรอยยิ้ม จากนั้นมดก็ได้ทำหน้าที่ขับรถออกไป มัทนาจึงหมุนตัวเดินเข้าคอนโดที่เธอเพิ่งย้ายเข้ามาอาศัยอยู่

มัทนาย้ายมาอยู่ห้องใหม่ได้สองสามวันแล้ว เนื่องจากว่าห้องเก่าเสียงรบกวนค่อนข้างดัง ปีนี้เป็นปีสุดท้ายของการเป็นนักศึกษา ซึ่งเธอจะต้องอ่านหนังสือหนักมากๆ เธอจึงเลือกที่จะย้ายเข้ามาอยู่ในคอนโด ได้ทั้งความเงียบสงบและความปลอดภัย

“รอด้วยค่ะ รอด้วย” ลิฟต์กำลังจะปิดลง เธอจึงร้องขอให้คนที่อยู่ด้านในลิฟต์ช่วยกดปุ่มให้ประตูลิฟต์เปิดออกอีกครั้ง แต่แล้วประตูก็ปิดลงต่อหน้าต่อตา

“แล้งน้ำใจ!” เธอบ่นออกมาเสียงดัง ทันใดนั้นประตูลิฟต์ก็ได้เปิดออก สิ่งที่เห็นคือผู้ชายตัวสูงแต่งตัวดีใบหน้าหล่อเหลายืนอยู่ที่ด้านในลิฟต์คนเดียว...เขาน่าจะได้ยิน!

“จะเข้ามั้ย” เสียงทุ่มเอ่ยถาม นั่นจึงทำให้มัทนาได้สติ

“อ๋อๆ ไปค่ะ” เธอก้าวเท้าเข้าไปด้านใน ทันใดนั้นประตูลิฟต์ก็ปิดลงโดยอัตโนมัติ เธอแอบมองไปยังชั้นที่คนข้างๆเธอกำลังจะขึ้นไป...มันคือชั้นเดียวกันกับเธอ

“อยู่ชั้นไหน” เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้นมาอีกครั้ง เขาคงเห็นว่ามัทนายังไม่ได้กดเลือกชั้นที่จะต้องขึ้นไปสักที

“ชั้นเก้าค่ะ” ชั้นเดียวกัน! หลังจากตอบคำถามเสร็จ ทั้งสองก็ยืนเงียบจนประตูลิฟต์เปิดออกอีกครั้งที่ชั้นเก้า

อิทธิพลรอให้ผู้หญิงเพียงคนเดียวในลิฟต์เดินออกไปก่อน ตามมารยาทที่สุภาพบุรุษควรจะทำ

ซึ่งมัทนาเองก็รู้สึกได้ว่าเขารอให้เธอเดินออกไปก่อน ขาเรียวก้าวเดินออกไป โดยมีชายหนุ่มสาวเท้าก้าวตามไปติดๆ

มัทนาเริ่มใจคอไม่ค่อยดี รู้สึกเหมือนเขาคนนี้ กำลังเดินตามเธอยังไงก็ไม่รู้ ซึ่งในขณะนี้ไม่มีคนอื่นเลยนอกจากเธอกับเขาแค่สองคน บรรยากาศวังเวงน่ากลัว เคยอยู่แต่ที่มีผู้คนพลุกพล่านจนเคยชิน พอมาเจอเงียบๆแบบนี้มัทนารู้สึกไม่ค่อยชิน

ด้วยความที่เธอรู้สึกกลัว เธอจึงไม่กล้าที่จะหันหลังไปมอง แต่ก็พยายามก้าวเท้าเดินเร็วๆ ซึ่งเธอก็ยังคงรู้สึกว่าเขาคนนี้ยังคงเดินตามเธอไม่ยอมเลิก

จนเธอเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องของตัวเอง ห้อง 923 เธอหยุดยืนอยู่ที่หน้าห้อง ก้มหน้าหาคีย์การ์ดในกระเป๋า ตอนนี้เธอกำลังรู้สึกว่าฝีเท้าที่เดินตามเธอมานั้น ได้หยุดลงแล้ว ตอนนี้เธอเริ่มกลัวมากขึ้นไปอีก มือไม้เริ่มสั่น เธอเงยหน้าขึ้นแล้วกำลังจะอ้าปากด่า แต่!! ประตูห้องข้างๆก็ได้เปิดออก เขาคนที่เดินตามเธอมา ได้หายเข้าไปในห้องนั้น

“อ้าว...อยู่ห้องติดกับเราเหรอวะเนี่ย ใจหายใจคว่ำหมด!” หัวใจที่กำลังเต้นแรงไม่เป็นจังหวะด้วยความกลัวเมื่อสักครู่ค่อยๆเริ่มดีขึ้น

ห้องเธอ 923 ห้องเขา 922 ถ้าเดินเข้ามาห้องเขาจะถึงก่อนห้องเธอ มัทนาเปิดประตูห้องด้วยคีย์การ์ดแล้วเดินเข้าห้องของตัวเองไปเช่นกัน

ห้องที่มัทนาอยู่เป็นห้องเช่า ส่วนห้องที่อิทธิพลอยู่เป็นห้องซื้อ ทั้งสองไม่เคยเห็นหน้าหรือเจอกันมาก่อน

“คนอะไรวะ น่ากลัวจัง” เธอเดินเข้ามาในห้อง บ่นพึมพำอยู่คนเดียว เธออาบน้ำอาบท่าเสร็จก็เตรียมตัวอ่านหนังสือ จับหนังสือกำลังจะอ่าน แต่แล้วในสมองของเธอกลับนึกถึงผู้ชายข้างห้องไม่ยอมเลิก ใบหน้าและน้ำเสียงของเขาดูดุ จนเธอนึกกลัวไม่หาย มัทนาสะบัดศีรษะแรงๆไล่สิ่งที่คิดอยู่ในหัว จากนั้นเธอจึงลงมืออ่านหนังสือต่อ...

ทางด้านอิทธิพล เขากำลังนั่งนึกถึงผู้หญิงสวมชุดนักศึกษารัดรูปใส่แว่น ที่เจอกันในลิฟต์เมื่อสักครู่ เธอว่าเขาเสียงดังที่หน้าลิฟต์ ทำไมเขาจะไม่ได้ยิน ในใจนึกไม่ค่อยพอใจเธอสักเท่าไหร่ อีกใจก็ไม่อยากถือสาเด็ก

แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ใบหน้าจิ้มลิ้มปากนิดจมูกหน่อยของหญิงสาวตัวเล็กคนนั้น ถึงได้กวนใจเขาไม่เลิก สลัดเท่าไหร่ก็ไม่ยอมหลุด ในใจบอกว่าไม่ถือสาเด็ก แต่ทำไมถึงได้หงุดหงิดขนาดนี้