ตอนที่ 6 เจ้าเล่ห์ที่หนึ่ง

ตอนที่ 6 เจ้าเล่ห์ที่หนึ่ง

เมื่อขับรถมาถึงคอนโดและจอดสนิทที่ลานจอดรถ มัทนาปลดล็อคเข็มขัดนิรภัยได้ เธอกำลังจะเปิดประตูรถลงจากรถ แต่อิทธิพลกลับเอื้อมมือมาจับข้อมือของเธอเอาไว้ ยังไม่ยอมให้เธอลงไปง่ายๆ

“พี่อิท...ปล่อยมือมายนะคะ” เผลอเป็นไม่ได้ ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่รู้ เห็นเธอไม่ว่าอะไร ชักจะเอาใหญ่

“ไม่ปล่อย...” เขาไม่ได้พูดเปล่า แต่แกล้งใช้นิ้วหัวแม่มือลูบเบาๆที่มือของเธอด้วย เด็กอะไรทำไมมือนุ่มจัง

“ปล่อยนะคะ!” เธอสะบัดมือออกจากการจับของเขา เขาจึงยอมปล่อยให้ จีบยากจริงๆแฮะ!

“เดี๋ยว...พี่แค่จะขอเบอร์” ท่ายากเยอะจริงๆ ทำเอาคนขี้กลัวทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าเขาจะมาไม้ไหนกันแน่ ตกลงไม่รู้ว่าอันไหนแกล้ง อันไหนจริง

“ไม่ให้ค่ะ”

“ไลน์ก็ได้”

“ไม่ให้ค่ะ”

“เฟซบุ๊กก็ได้”

“ไม่ให้ค่ะ!”

“ถ้าไม่ให้ก็อยู่มันในรถนี่แหละ” สายตาของเขาเริ่มสำรวจเรือนร่างสวยๆของเธออย่างไม่คิดที่จะปกปิด นั่นจึงทำให้มัทนายอม...

“เอามือถือของพี่มาสิค่ะ” เขาหยิบมือถือขึ้นมาปลดล็อคหน้าจอให้ จากนั้นจึงส่งให้เธอ มัทนาให้เบอร์ไป บันทึกชื่อปุ๊บ ไลน์เด้งปั๊บ สีหน้าของคนที่นั่งอยู่ข้างๆท่าทางพอใจอย่างเห็นได้ชัด

“จะปล่อยมายลงไปได้หรือยังคะ” เขาปลดล็อคประตู จากนั้นเธอจึงเปิดประตูรถแล้วรีบลงไป เธอเดินฉับๆโดยมีอิทธิพลเดินตามไปติดๆ เดินตามกันมาเรื่อยๆ ก่อนจะถึงหน้าห้อง เขาก็ถามเธอขึ้นมาว่า...

“ตอนเช้าไปเรียนยังไง”

“แล้วแต่สะดวกค่ะ ถ้าสายก็ไปรถไฟฟ้า”

“สะดวกให้พี่ไปส่งมั้ย” มัทนาเริ่มทำตัวไม่ถูกอีกครั้ง ปล่อยให้เธอหายใจบ้างไม่ได้หรือยังไง

“ไม่รบกวนหรอกค่ะ” เธอปฏิเสธ! แต่ในขณะที่เธอกำลังหยิบคีย์การ์ดขึ้นมาเพื่อเปิดประตูห้อง เขาก็มายืนขวางประตูห้องของเธอเอาไว้

“ถอยไปนะคะ มายจะเข้าห้อง” เขายังไม่ยอมถอย แล้วถามเธอขึ้นมาอีกว่า...

“รู้หรือยังว่าพี่จีบ” เขาไม่แน่ใจว่าไอ้มดได้พูดอะไรกับเธอไปบ้างก็เลยลองถามดู

“ไม่รู้ค่ะ” น้ำเสียงของเธอที่พูดออกมาทำให้เขามั่นใจว่าเธอน่าจะรู้ เขาจึงหยิบคีย์การ์ดที่เธอกำลังถืออยู่ในมือ แย่งเอามาเปิดห้องให้แล้วขอตามเข้าไปในห้องด้วย อย่างหน้าด้านๆ

“นี่! หยุดนะ! ออกไปเลย!” คนอะไรหน้ามึนขนาดนี้ ถึงเขาจะมีอายุมากกว่าเธอหลายปี แต่ถ้าทำนิสัยแบบนี้ บอกเลยว่าเธอก็จะไม่เกรงใจเหมือนกัน

“อย่าดิ้นน่า...” เขาทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาภายในห้องของเธอ แล้วใช้แขนแข็งแรงรั้งเอวของเธอ ให้เธอหย่อนก้นนั่งลงมาบนหน้าตักของเขา ซึ่งตอนนี้มันก็เป็นเช่นนั้น

“จะทำอะไร! ทำไมเป็นคนแบบนี้เนี่ย” มัทนาพยายามดิ้นออกจากวงแขนของเขาที่กอดรัดเอวของเธอเอาไว้แน่น แต่มันก็ไม่เป็นผล

“มาย! มาย! หยุดดิ้นพี่ไม่ได้จะทำอะไร พี่สัญญา” คำสัญญาของเขาทำให้เธอยอมหยุดดิ้น เพราะยิ่งเธอดิ้นเขาก็ยิ่งรัดเธอแน่น เนื้อตัวของเธอก็เริ่มเจ็บ แว่นสายตาที่กำลังจะร่วงถูกเขาถอดออกให้แล้ววางไว้บนโต๊ะใกล้ๆ

“พี่อิทก็ปล่อยมายออกไปสิค่ะ นั่งอยู่แบบนี้ไม่ได้นะ” เธอไม่ชิน! แล้วมันก็ล่อแหลมมากๆ ใบหน้าจิ้มลิ้มตอนที่ไม่มีแว่นมองเพลินดีจริงๆ ตอนใส่แว่นก็ว่าน่ารักแล้ว ตอนไม่มีแว่นกลับน่ารักกว่า

“ได้สิ…พี่อนุญาต” มัทนาตาโตเมื่อได้ยินคำว่าอนุญาตของเขา แถมตอนนี้เนื้อตัวของเธอยังบดเบียดอยู่กับแผงอกของเขา ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวไปหมดด้วยความเขินอาย หัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ น่าจะเกิดจากอาการกลัว กลัวว่าถ้าขืนอยู่ในสภาพแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆเธอไม่น่าจะรอด

“พี่อิท! คำว่าอนุญาตของพี่ใช้กับสถานการณ์แบบนี้ไม่ได้นะคะ  อย่ามาเจ้าเล่ห์หน่อยเลย” เธอเสียงดังใส่ กระโปรงทรงเอที่เธอสวมใส่อยู่จากที่สั้นอยู่แล้ว ตอนนี้มันร่นขึ้นไปอีก เผยให้เห็นขาอ่อนขาวเนียนอยู่ต่อหน้าต่อตาของเขา

“ให้พี่จีบได้มั้ย” น้ำเสียงของเขาประโยคนี้ฟังดูหนักแน่นและจริงจัง ยิ่งยากเขาก็ยิ่งอยากได้ แต่เขาจะไม่ปล่อยให้เธอยากสำหรับเขานานหรอก เธอก็แค่ผู้หญิงขี้กลัวเลยระมัดระวังตัวเองมากเกินไปหน่อย

“..........” ถ้าขืนเธอปฏิเสธ มีหวังคืนนี้พี่เขาคงไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆแน่ ก้นของเธอที่กำลังนั่งทับอะไรบางอย่างอยู่ตอนนี้ มันเหมือนมีสิ่งมีชีวิตที่กระดุกกระดิกได้...เขาเลี้ยงอะไรไว้ในกางเกง!

“ค่ะ” เธอกัดฟันตอบ ถึงน้ำเสียงของเธอจะฟังดูไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไหร่ แต่มันก็คือคำตอบที่เขาต้องการ  

“ฝันดีนะครับ จุ๊บ!” แก้มเนียบๆของเธอถูกเขากดปลายจมูกลงไปแรงๆพร้อมกับสูดหายใจเอาอากาศเข้าปอดฟอดใหญ่

“อี๋!! ไอ้พี่!” มัทนาลุกขึ้นจากหน้าตักของเขาได้ เธอก็เตรียมอ้าปากจะด่า

“อย่าด่าแฟน...” น้ำเสียงของเขาเรียบนิ่ง ท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาว แต่อีกคนกลับหน้าแดงแล้วแดงอีก ทั้งเขินทั้งอาย คิดคำที่จะด่าไม่ออก ทำได้แค่เพียงทำหน้าแดงๆยืนอยู่อย่างนั้น

“ยังไม่ใช่สักหน่อย” เธอแย้งเสียงแข็ง

“เดี๋ยวก็ใช่”

“โอ้โห...พี่นี่มันสุดยอดคนเลยเนอะ”

“น่ารักใช่มั้ยล่ะ”

“ทุเรศ! ออกไปจากห้องนี้เลยนะ มายจะอาบน้ำอ่านหนังสือแล้ว” เธอชี้ไปทางประตูห้อง เข้ามาทางไหนกลับออกไปทางนั้นเลย

“ทางคอนโดให้คีย์การ์ดมากี่อัน”

“สอง เอ๊ะ!” พลาดแล้วมั้ยล่ะยัยมายเอ๊ย!

“งั้นอันนี้พี่ขอ...” ยังไม่ทันที่เธอจะได้อนุญาต เขาก็คว้าคีย์การ์ดอันที่ใช้เปิดห้องเข้ามาหยิบใส่กระเป๋าเสื้อไปอย่างหน้าด้านๆ

“ไม่ได้นะคะ! อย่ามาทำนิสัยทุเรศแบบนี้นะพี่อิท” เธอเดินตามไป หวังจะเอาคีย์การ์ดของเธอคืนมาให้ได้ แต่เขาก็รีบเดินออกจากห้องของเธอไป รีบเดินเข้าไปอยู่ในห้องของตัวเองทันที ท่าทางของเขาตอนนี้เหมือนอยากให้เธอเดินตามเข้าไป แต่มัทนากลับชะงัก ไม่ยอมก้าวขาเดินตามเข้าไป...ใครจะไปกล้า!

“พี่สัญญาว่าจะไม่เข้าไปโดยพลการ” เธอสะบัดหน้าท่าทางไม่พอใจกลับมาที่ห้องของตัวเอง...คืนนี้จะนอนหลับมั้ยเนี่ย!

นึกถึงเพื่อนมดได้ จึงรีบโทรไปขอความช่วยเหลือ เผื่อว่ามันจะช่วยเธอได้

"ไอ้มด...ฮื่อๆๆ" มัทนาร้องไห้จริงๆ เธอโคตรรู้สึกไม่ปลอดภัยเลย เธอกลัว

"ไอ้แว่นมึงเป็นอะไร อย่าบอกนะว่าพี่อิท..." มดคิดไปไกล ถ้าเกิดเพื่อนของเธอถูกรังแกถึงขั้นนั้น เธอคงรู้สึกผิดมากๆ

"พี่อิทเอาคีย์การ์ดห้องกูไป..." มดถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก คิดอยู่แล้วว่าพี่อิทคงไม่รีบร้อนขนาดนั้น...ค่อยยังชั่วหน่อย

"เขาไม่ได้ทำอะไรไม่ดีกับมึงใช่มั้ย"

"เอาคีย์การ์ดห้องกูไป เอาแว่นกูไปซะยังดีกว่า"

"พี่เขาหยอกมึงเล่นหรือเปล่า"

"แต่กูกลัว เอาไปแบบนี้กูจะนอนหลับได้ยังไง มึงไปเคลียร์ให้กูเลย ถ้าไม่อย่างนั้นกูจะไปฟ้องส่วนกลางข้างล่าง"

"เออได้ๆ มึงรอกูแป๊บนึงเดี๋ยวกูจัดการให้" มดตัดสายทิ้ง

มัทนารอเพื่อนโทรกลับมา อย่างใจจดใจจ่อ แต่แล้วประตูหน้าห้องของเธอก็ดังขึ้น

"ก๊อกๆๆ" อิทธิพลยืนอยู่ที่หน้าห้องของเธอ

"เอาคืนมาเลย" มัทนาเปิดประตูแบมือขอคีย์การ์ดคืน ใบหน้าของเธอยังคงเปื้อนน้ำตาอยู่

"เด็กขี้แง" เขาส่งคีย์การ์ดคืนให้แล้วหมุนตัวเดินกลับเข้าห้องของตัวเองไป

หลายวันผ่านไป ตั้งแต่วันนั้นมัทนาก็ไม่ได้เจอหน้าพี่อิทอีกเลย เธอไม่รู้ว่าเขาหายไปไหน ห้องเงียบกริบ เช้าเย็นไม่เคยเห็นหน้า รถของเขาคันที่เธอนั่งวันนั้นก็ไม่อยู่ เขาหายไปไหนนะ ไม่ไลน์หาและไม่โทรมา...มัทนาสงสัย?