ตอนที่ 7 ของฝากแทนใจ

ตอนที่ 7 ของฝากแทนใจ

@มหาวิทยาลัย

“ไอ้มด...มึงรู้มั้ยว่าพี่ข้างห้องกูเขาหายไปไหน”

“ใคร...พี่อิทน่ะเหรอ”

“อือ”

“เขาไม่ใช่พี่ชายกู บ้านก็ไม่ได้อยู่ติดกัน กูจะไปรู้ได้ยังไง” มดตอบแบบขอไปที แต่ก็แอบอมยิ้มเมื่อคิดว่าเพื่อนของเธอน่าจะมีใจให้พี่เขาบ้างแล้ว ไม่มากก็น้อยแหละน่า

“ตั้งแต่วันที่พี่เขาเอาคีย์การ์ดมาคืนให้ กูไม่เจอหน้าพี่เขาเลย เหมือนไม่ได้อยู่ที่ห้องด้วย”

“ทำไม...มึงคิดถึงเขาหรือไง” มดถามทีเล่นทีจริง

“บ้า...กูแค่สงสัย”

“กูโทรไปถามให้เอามั้ยล่ะ กูจะบอกเขาว่า...เพื่อนฝากมาถาม” มดพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงขบขัน ในแบบขี้เล่นตามนิสัยของเธอ

“อย่านะ! มึงไม่รู้ก็ช่างเถอะ ไม่อยู่ก็ดีกูรู้สึกปลอดภัยขึ้นตั้งเยอะ”

“เขาไม่ทำอะไรมึงหรอกน่า...ถ้ามึงไม่ยอมซะอย่าง” จากที่มดรู้จักกับพี่อิทมา เขาไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรขนาดนั้น

“กูไม่ไว้ใจ”

“ระวังใจตัวเองให้ดีแล้วกัน อยู่ห้องใกล้กันซะด้วย”

“เออๆ เลิกพูดถึงเขาเถอะ ไปเรียนดีกว่าถึงเวลาแล้ว” เป็นจังหวะที่น้ำกับฟ้าเดินเข้ามาสมทบด้วยพอดี ทั้งสี่คนเดินเข้าห้องเรียนพร้อมกัน

ช่วงเย็น มัทนาชวนน้ำเพื่อนของเธออีกคนมานอนที่ห้องด้วย ซึ่งปกติเพื่อนๆก็มักจะแวะมานอนด้วยแบบนี้เป็นประจำอยู่แล้ว ครั้งนี้จึงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

“ไอ้แว่น...มึงจะไปไหน” น้ำถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเพื่อนกำลังเดินไปที่เคาน์เตอร์ของทางคอนโด

“คีย์การ์ดกูเสียใบนึงว่าจะไปแจ้งขอเปลี่ยนใหม่”

“เอาไว้วันหลังเถอะ กูอยากขึ้นห้องแล้ว” น้ำชวน เนื่องจากนั่งเรียนมาทั้งวัน ทั้งเมื่อยทั้งล้า น้ำอยากขึ้นไปอาบน้ำเปิดแอร์เย็นๆนอน

“อือๆก็ได้ ว่าจะมาแจ้งตั้งหลายวันแล้วลืมทุกทีเลย” มัทนาบ่นตัวเองแต่ก็ยอมเดินกลับขึ้นห้องไปกับเพื่อน เธอมักจะเอาคีย์การ์ดติดกระเป๋าไปด้วยสองกันเสมอ

“ห้องนี้เหรอ ห้องพี่อิทที่มึงกับไอ้มดพูดถึง” น้ำถามถึงผู้ชายที่เพื่อนพูดถึงอยู่บ่อยๆ ห้อง 922

“อือ”

“กูอยากเห็นหน้าเขาว่ะ”

“เขาไม่อยู่” ทั้งสองสาวเดินเข้ามาด้านในห้องของตัวเองแต่ยังคงพูดถึงชายหนุ่มข้างห้องอยู่อย่างนั้น

“นั่นแน่! รู้ด้วยว่าเขาไม่อยู่ แอบใส่ใจนะเนี่ย” ปกติมัทนาไม่เคยสนใจผู้ชายคนไหนมาก่อนเลย เพื่อนๆของมัทนาทุกคนจะรู้ดี

“กูเปล่า เขามันอันตราย กูก็ต้องระวังตัวเป็นธรรมดา”

“เขาทำอะไรมึง”

“ก็เอาแว่นกับคีย์การ์ดกูไปไง” ที่จริงมีมากกว่านี้ แต่มันน่าอายเกินกว่าที่เธอจะเล่าให้เพื่อนฟัง

“มีอย่างอื่นอีกมั้ย” เขากอดและหอมแก้มของเธอ นึกถึงเรื่องนี้ใบหน้าของเธอก็ร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

“ไม่มี๊!” มัทนาปฏิเสธเสียงสูง

“แล้วทำไมมึงต้องเสียงสูงด้วย” น้ำถามแต่ไม่ได้มองหน้าเพื่อน กำลังเตรียมตัวจะอาบน้ำ เลยไม่ได้เห็นว่าตอนนี้มัทนาหน้าแดงขนาดไหน

“มึงจะถามอะไรนักหนาเนี่ย ไปๆอาบน้ำ” จากนั้นทั้งสองก็ผลัดกันอาบน้ำแล้วมานั่งๆนอนๆอ่านหนังสืออยู่ด้วยกันบนเตียง

ช่วงเย็นของวันต่อมา อิทธิพลกลับมาถึงคอนโดก่อนหน้าที่มัทนาจะกลับมาถึง เขายืนดักรอเธออยู่ที่หน้าห้อง

“พี่อิท...” มัทนาชะงักฝีเท้า เมื่อเห็นใบหน้าของพี่อิทมองมาที่เธอ คล้ายกับกำลังดักรอเธออยู่ เขาหายหน้าไปเกือบอาทิตย์

“คิดถึงพี่บ้างหรือเปล่า” คำถามแรกของเขา ทำให้เธอทำตัวไม่ถูก เขายืนกอดอกพิงประตูท่าทางสบายๆในแบบของเขา

“ทำไมมายจะต้องคิดถึงพี่ด้วย” มัทนายังคงปั้นหน้าเฉย ไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรออกมา

“เข้ามานี่สิ...” อยู่ๆเขาก็คว้าข้อมือของเธอแล้วออกแรงจูง หวังจะให้เธอเข้ามาในห้องกับเขา

“พี่อิทปล่อยนะคะ มายไม่เข้าห้องพี่” เธอรั้งแขนของตัวเองเอาไว้ ไม่ยอมเดินตามเขาเข้าไปง่ายๆ อยู่ๆจะมาชวนเธอเข้าห้องง่ายๆอย่างนี้ได้ยังไง เธอไม่กล้าเดินเข้าไปหรอก

“ไม่มีอะไรหรอกน่า พี่มีของมาฝาก” เขาพูดด้วยท่าทางเป็นกันเอง น้ำเสียงปกติ ไม่ได้มีสายตาขี้แกล้งเหมือนแต่ก่อน

“...........” มัทนาสองจิตสองใจ อีกใจก็อยากรู้ว่าเขาหายไปไหนมา อีกใจก็กลัวที่จะต้องเข้าไปอยู่ในห้องกับเขาสองต่อสอง

“เลิกกลัวพี่ได้แล้ว สัญญาว่าจะไม่แกล้งมายแบบวันนั้นอีก” หลายวันที่เขาหายไป ไม่มีวันไหนเลยที่เขาไม่คิดถึงเธอ แอบรู้สึกผิดเล็กๆที่วันนั้นทำให้เธอร้องไห้

พอดีมีงานด่วนเข้ามา ต้องเดินทางไปดูหน้างานที่ต่างจังหวัดกะทันหัน เขาเลยไม่ได้บอกเธอเอาไว้ก่อนล่วงหน้า ไม่รู้ว่าเธอจะคิดถึงเขา เหมือนที่เขาคิดถึงเธอบ้างหรือเปล่า

“แน่นะคะ”

“แน่ครับ ถ้ายังไม่เชื่อใจพี่จะเปิดประตูทิ้งไว้ก็ได้นะ” เขาใช้เวลาเดินทางกลับมาหลายชั่วโมงยังไม่ได้พัก รู้สึกเหนื่อยมากเลย มัทนาเดินตามเขาเข้ามาด้านในห้อง เธอเลือกที่จะเปิดประตูค้างเอาไว้ตามที่เขาบอก

“นั่งลงก่อนสิ” มัทนานั่งลงที่โซฟาตามคำเชิญ อิทธิพลเดินไปหยิบของฝากที่เขาตั้งใจซื้อมาให้ ราคาหลักร้อย เพราะคิดว่าถ้าเขาซื้อของแพงให้ เธออาจจะไม่รับก็ได้ เขาก็เลยเลือกเป็นสร้อยข้อมือน่ารักๆ แต่มีความหมายมาฝาก

“จะไม่ถามหน่อยเหรอว่าพี่หายไปไหนมา”

“ไม่ได้อยากรู้สักหน่อย” เธอยังคงปากแข็ง เขาอมยิ้มให้กับความปากแข็งของเธอ ถึงเขาจะไม่ได้ติดต่อกับเธอช่วงที่ผ่านมา แต่เพื่อนของเธอที่รับเงินเขาไปวันนั้นก็รายงานตลอด

“พี่ไปทำงานที่ต่างจังหวัดมา พอดีหน้างานมีปัญหา พี่ก็เลยต้องเดินทางไปดูด้วยตัวเอง งานค่อนข้างซีเรียส พี่เลยไม่ได้โทรหาเพราะคิดว่ามายคงไม่อยากคุยกับพี่” พูดไปก็แอบมองใบหน้าของเธอไปด้วย หวังว่าเธอจะสนใจกันบ้าง ไม่ได้ต้องการอะไรจากเธอแค่กำลังใจก็พอ

“งานเสร็จเรียบร้อยดีหรือยังคะ” คำถามของหญิงสาวตรงหน้าทำให้คนแอบหวังดีใจขึ้นมาหน่อย

“เรียบร้อยแล้วครับ อ่ะของฝาก พอดีพี่เห็นว่ามันน่ารักดี พี่เลยซื้อติดมือมาฝาก ถึงราคาจะไม่มาก แต่พี่ก็ตั้งใจซื้อมาให้” มันคือสร้อยข้อมือมงคลทำจากหินโบราณ ขนาดเล็กน่ารักเหมาะกับข้อมือขาวๆของเธอมาก

“ขอบคุณนะคะ” สำหรับมัทนาราคาไม่สำคัญเลยสักนิด คุณค่าทางใจสิสำคัญมากกว่า

“พี่ใส่ให้” เขาหยิบมันขึ้นมาวางลงบนข้อมือเรียวสวยของเธอแล้วติดตะขอให้

“ชอบมั้ย”

“ค่ะ”

“พี่หิวข้าว ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วไปหาอะไรกินกัน...อย่าปฏิเสธนะ” เขารีบพูดดักคอเธอไว้ก่อน

“มายอาบน้ำนาน” เธออาบน้ำนานจริงๆ

“หรือจะไปชุดนี้” เขาเสนอ ชุดนักศึกษาก็ไม่เลว เหมือนได้เดินกับเด็กเลย

“รอมายสักครึ่งชั่วโมงได้มั้ยคะ” วันนี้ที่มหาลัยมีกิจกรรมเธอรู้สึกเหนียวตัว อยากอาบน้ำให้ชื่นใจก่อน

“ได้สิ” มัทนาเดินกลับเข้ามาในห้องของตัวเอง เธอใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวนานพอสมควร แต่ก็รีบสุดแล้ว เมื่อเสร็จเรียบร้อยเธอจึงออกจากห้อง เห็นประตูห้องของพี่อิทยังไม่ได้ปิด ยังคงเปิดอ้าค้างเอาไว้ เธอจึงเดินเข้ามาในห้องของเขา เห็นเขานอนหลับอยู่บนโซฟา

“สงสัยจะทำงานเหนื่อย” มัทนาอมยิ้มขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว เธอนั่งลงที่โซฟาอีกตัว นั่งมองใบหน้าของเขาเวลาหลับ ด้วยความรู้สึกชื่นชม ใบหน้าสะอาดสะอ้านเกลี้ยงเกลา จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากเป็นกระจับได้รูป ทรงผมตัดสั้นทันสมัย มองรวมๆแล้ว เขาหน้าตาดีมากเลยเชียวล่ะ

มัทนานั่งรออยู่อย่างนั้น เธอกะว่าจะให้เขานอนพักสักหน่อย ส่วนเธอไม่รู้จะทำอะไรจึงหยิบมือถือขึ้นมาเล่น นึกสนุกจึงถ่ายรูปเขาตอนหลับเก็บเอาไว้ดูเล่น

จนเวลาล่วงเลยไปนานพอสมควร คนที่เพิ่งกลับมาจากทำงานเหนื่อยๆก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะตื่น ส่วนอีกคนที่นั่งรอก็ไม่คิดที่จะปลุก เธอนั่งรอจนตัวเองเผลอหลับไปเช่นกัน

เมื่อเวลาผ่านไป อิทธิพลรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เห็นมัทนานั่งหลับอยู่ใกล้ๆ เขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู เห็นว่าเวลาตอนนี้สองทุ่มกว่าๆแล้ว

“หลับไปนานขนาดนี้เลยเหรอวะเนี่ย” ยกมือขึ้นบีบนวดต้นคอตัวเองก่อนที่จะมองไปที่หญิงสาวตรงหน้า เป็นคนขี้กลัวแต่ดันมาเผลอหลับอยู่ในห้องของเขา รอยยิ้มบางๆเผลอคลี่ยิ้มออกมา เขาหยิบมือถือขึ้นมาแอบถ่ายรูปเธอเก็บไว้

“น่ารักดี...” ถ่ายรูปเธอเก็บไว้ดูเล่นเสร็จแล้วจึงวางมือถือลงบนโต๊ะด้านหน้าโซฟา

เขาเดินไปปิดประตูห้อง หยิบรีโมทเปิดเครื่องปรับอากาศภายในห้อง หวังจะให้เธอนอนได้สบายขึ้น แล้วเดินกลับมาหาเธออีกครั้ง เขาอุ้มเธอไปนอนลงบนเตียง วางเธอลงอย่างเบามือ โดยไม่ลืมที่จะถอดแว่นสายตาออกให้ด้วย ส่วนเขาย้ายตัวเองมานอนหลับอยู่ที่โซฟาตัวยาวเหมือนเดิม