ชาติที่แล้วนางคือพระชายาอ๋องผู้น่าสงสาร หากแต่ชาตินี้จะขอเป็นเพียงหญิงสาวชาวบ้านธรรมดา แต่การข้ามเวลาครั้งนี้ไม่มีแค่เธอเท่านั้นแต่กลับมีอดีตสามีตามมาด้วยนี่สิ และนั่นคือสิ่งเธอที่ไม่ต้องการ!!
View Moreบทที่ 5 ย้อนกลับไปที่เคยจากมามื้อเช้านี้ทุกคนมานั่งกินกันอย่างพร้อมเพรียง เด็กน้อยทั้งสองคนกินกันอย่างเอร็ดอร่อย รวมถึงหยางเหมยจินด้วย เธอไม่คิดว่าพ่อม่ายอย่างตงเหวินหมิงจะทำอาหารได้อร่อยอย่างนี้“เป็นอย่างไรบ้างคะน้าเหมย พ่อของลี่ลี่ทำอาหารอร่อยหรือไม่คะ” ตงฟางลี่หันมายิ้มกับสมาชิกใหม่ของครอบครัวด้วยความภาคภูมิใจ เด็กสาวรู้ดีว่าอาหารที่พ่อของเธอนั้นทำอร่อยแค่ไหน จึงได้หันมาถามเพื่ออวดความสามารถของพ่อตนเอง“อร่อยมาก อร่อยกว่าพ่อครัวบ้านน้าเสียอีก”หยางเหมยจินตอบกลับด้วยรอยยิ้ม เรื่องนี้เธอพูดไม่ผิดนัก ความสามารถในการทำอาหารของตงเหวินหมิงนั้นเข้าขั้นพ่อครัวใหญ่ได้เลย ไม่คิดว่าชายหนุ่มจะมีความสามารถด้านนี้“อย่ามัวแต่พูดกันอยู่เลย จะไม่ทันขึ้นเกวียนไปโรงเรียนนะ” ตงเหวินหมิงคุ้นชินกับอาการของลูกสาวตัวแสบเสียแล้ว จึงได้เร่งให้ทุกคนรีบกินมื้อเช้า ไม่เช่นนั้นคงต้องไปขึ้นเกวียนไม่ทันแล้วจะไปโรงเรียนสายเป็นแน่“ค่ะพ่อ / ครับพ่อ” สองแฝดรับคำแข็งขันก่อนจะรีบกินอาหารเช้าทันทีเมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว หยางเหมยจินจึงเดินไปหยิบห่อข้าวมาให้เด็กน้อยทั้งสองคน “นี่คือห่อข้าวอาหารกลางวันของทั้งสองคน
บทที่ 4 อยู่ด้วยกัน“แล้วถ้าบอกว่าฉันเป็นสาวใช้ละคะ ไม่น่าจะเป็นปัญหาอะไรใช่หรือไม่ ตอนมาที่นี่ฉันน่าจะมีทรัพย์สินติดตัวมาบ้าง อย่างน้อยเครื่องประดับก็ยังดี”ในเมื่อเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับตนเอง เธอจึงเลือกที่จะเสนอความคิดเห็นออกมา แต่คำพูดของเธอนั้น ทำให้สามพ่อลูกส่ายหน้าหัวแทบหลุด และร้องออกมาอย่างตกใจพร้อมกันว่า“ไม่ได้!!”หยางเหมยจินไม่เข้าใจว่า ‘ไม่ได้’ นี่คือคำพูดไหนของเธอ“เรื่องสาวใช้นั้นยิ่งไม่ได้ใหญ่เลย แล้วคุณไม่ต้องคิดเรื่องนี้ด้วย บ้านเราไม่ได้ร่ำรวยเหมือนคนในเมืองที่จะมีเงินมาจ้างสาวใช้ไว้ดูแล อีกอย่างพวกเราเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาทั้งนั้น เรื่องในบ้านต่าง ๆ ล้วนแต่ทำเอง ส่วนเรื่องเครื่องประดับไม่ต้องพูดถึงเลย เพราะบางอย่างเป็นสิ่งของต้องห้ามของที่นี่” ชายหนุ่มรีบบอกกับเธอให้เข้าใจจากนั้นตงเหวินหมิงก็เลือกที่จะเล่าเรื่องราวของยุคนี้ให้หญิงสาวตรงหน้าฟังอย่างละเอียด โดยมีลูกทั้งสองคนคอยสลับเล่าเรื่องราวต่าง ๆ เช่นกันเมื่อได้ฟังทุกอย่าง หยางเหมยจินก็พยักหน้าเข้าใจ ยุคสมัยนี้แตกต่างจากบ้านเกิดเมืองนอนของเธอไม่น้อย หรืออาจจะเรียกว่าแตกต่างแทบจะทุกอย่างก็ว่าได้“เอาเป็นว่าคุณอา
บทที่ 3 ช่วยเหลือ“คุณลุกขึ้นเดินเองไหวไหม รู้สึกเจ็บปวดตรางไหนหรือไม่” ตงเหวินหมิงเอ่ยถามด้วยความเป็นกังวล เนื่องจากการตกลงมาจากฟ้า ต่อให้หล่นลงมาบนผืนน้ำทว่าร่างกายตรงหน้าก็ยังเป็นมนุษย์ ย่อมต้องมีความรู้สึกเจ็บ ดังนั้นจึงได้เอ่ยถามออกมา“ฉัน...” หยางเหมยจินเงยหน้าขึ้น แววตาของเธอนั้นช่างน่าสงสารยิ่งนักบ่งบอกว่าเธอลุกขึ้นไม่ไหวจริง ๆ “ขออนุญาตครับ คุณขึ้นหลังผมเถอะ เวลานี้พวกเราน่าจะไม่พบหรือว่าเจอกับชาวบ้านแล้วล่ะ มาเถอะจะได้รีบกลับบ้าน” ชายหนุ่มเอ่ยบอกพร้อมกับมองไปรอบ ๆ ตอนนี้ก็ค่ำพอสมควร ชาวบ้านก็เข้าบ้านเรือนของตัวเองไปหมดแล้ว ทำให้เขาคลายความกังวลลงเล็กน้อย“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวเอ่ยขึ้นเบา ๆเมื่อลุกเดินเองไม่ได้ แม้ว่าการที่จะขึ้นหลังของชายแปลกหน้าที่ไม่รู้จักจะไม่เป็นการเหมาะสมมากนัก แต่ทว่าหยางเหมยจินกลับเลือกที่จะละทิ้งความคิดจากอดีตทั้งหมดไป แล้วยอมให้ชายหนุ่มพยุงลุกขึ้น ก่อนจะไปอยู่บนหลังของอีกฝ่ายเพื่อให้เขาพากลับที่พักระหว่างทางทั้งสองไม่มีใครพูดอะไร ต่างก็จมอยู่ในความคิดของตนเอง จวบจนตงเหวินหมิงสาวเท้ายาว ๆ มาถึงบ้านหลังหนึ่ง“พ่อ!!” เด็กชายหญิงสองแฝดวัยสิบขวบร้องขึ
บทที่ 2 ข้ามเวลาหยางเหมยจินมองชายอันเป็นที่รักทั้งน้ำตา ก่อนจะถอยหลังจนถึงหน้าผา พร้อมกับกล่าวบางอย่างออกมากับชายที่ได้ชื่อว่าสามี“ส่วนท่าน ชีวิตนี้หม่อมฉันให้พระองค์ไปหมดแล้ว หลังจากนี้ ข้าและท่านจะไม่มีความเกี่ยวข้องกันอีก เกิดชาติหน้าฉันใด ข้าไม่ขออยู่ข้างท่าน ชาตินี้ข้ามิอาจครองใจท่านได้ ต่อให้ครั้งนี้ข้าจะมีชีวิตรอดกลับไป ข้าก็เป็นได้เพียงพระชายาที่ท่านไม่ต้องการ ดังนั้นแล้วข้าขอให้พวกท่านครองคู่กันอย่างมีความสุขนะเพคะ”“เจ้าจะทำบ้าอะไรเหมยจิน อย่าทำอะไรบ้า ๆ เด็ดขาด”ต้วนอ๋องเอ่ยออกมาอย่างร้อนรน เขากล่าวตำหนินางออกมาเสียงดัง เพราะกลัวว่าพระชายาของตนจะทำเรื่องเสี่ยงอันตราย โดยไม่รู้เลยว่าเวลานี้แท้จริงแล้วในใจของเขามีนางอยู่เต็มหัวใจ เขารู้เพียงว่ารู้สึกใจหายและไม่อาจจะเห็นนางจากไปต่อหน้าอย่างนี้ได้“ข้ารู้ว่าบ้านเมืองนี้ สามีสามารถมีภรรยาได้หลายคน แต่ข้าต้องการอยู่คู่ผัวเดียวเมียเดียวเฉกเช่นชาวบ้านทั่วไป ความรักที่ข้ามีให้กับท่านข้าขอคืน ลาก่อนต้วนอ๋อง”จบประโยคหยางเหมยจินจึงหลับตาและทิ้งตัวลงที่หน้าผาด้านล่างทันที พร้อมกับรอยยิ้มที่ไม่มีผู้ใดเคยเห็นมาก่อนหลังจากแต่งงานเข้าจว
บทที่ 1 หยางเหมยจินแคว้นต้าเฉิน เป็นแคว้นที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดในแถบนี้ เนื่องจากมีแม่ทัพนามว่าต้วนอี้ซานหรือว่าอ๋องต้วนคอยปกป้องชายแดน ต่อให้จะมีชนเผ่ามากมายที่ต้องการรุกล้ำดินแดนก็ไม่สามารถทำได้แต่ทว่าในเมืองหลวงกลับมีองค์ชายมากมายแข่งขันเพื่อช่วงชิงตำแหน่งรัชทายาทเพื่อสืบทอดบัลลังก์ หนึ่งในนั้นคือองค์ชายสาม องค์ชายที่ต้วนอ๋องหนุนหลัง เนื่องจากตระกูลเดิมของกุ้ยเฟยคือตระกูลเดียวกันกับคนรักของตนเอง ทำให้คิดก่อกบฏขึ้นมาเพราะฝ่ายองค์ชายใหญ่ที่เหนือกว่าทำให้องค์ชายสามต้องแพ้พ่าย ฝ่าบาทจึงมีราชโองการให้ปราบกบฏ นี่จึงทำให้ตำหนักต้วนอ๋องแทบลุกเป็นไฟ เวลานี้ทหารจึงพยายามเข้าล้อมเพื่อจับคนในตำหนักชายาเอกหรือต้วนหวางเฟยคือบุตรสาวของราชครูที่อยู่ฝ่ายองค์ชายใหญ่ แต่เพราะรักสวามีตนเองมาก จึงทำให้ตัดขาดกับครอบครัว ครั้งนี้จึงไม่คิดจะกลับไปขอร้องบิดาให้ช่วยเหลือ เนื่องจากต้วนหวางเฟยไม่คิดจะลากครอบครัวเข้ามายุ่งเกี่ยวนั่นเองในเมื่อเลือกทางเดินนี้ย่อมต้องรับผลกรรมให้ได้ “หวางเฟยเพคะ หม่อมฉันคิดว่าพวกเราควรจะหลบหนีก่อนเถิด ไม่แน่ว่าเวลานี้ท่านอ๋องกำลังมุ่งหน้ากลับเข้าเมืองหลวงแล้ว”ลู่จิงจ
บทที่ 1 หยางเหมยจินแคว้นต้าเฉิน เป็นแคว้นที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดในแถบนี้ เนื่องจากมีแม่ทัพนามว่าต้วนอี้ซานหรือว่าอ๋องต้วนคอยปกป้องชายแดน ต่อให้จะมีชนเผ่ามากมายที่ต้องการรุกล้ำดินแดนก็ไม่สามารถทำได้แต่ทว่าในเมืองหลวงกลับมีองค์ชายมากมายแข่งขันเพื่อช่วงชิงตำแหน่งรัชทายาทเพื่อสืบทอดบัลลังก์ หนึ่งในนั้นคือองค์ชายสาม องค์ชายที่ต้วนอ๋องหนุนหลัง เนื่องจากตระกูลเดิมของกุ้ยเฟยคือตระกูลเดียวกันกับคนรักของตนเอง ทำให้คิดก่อกบฏขึ้นมาเพราะฝ่ายองค์ชายใหญ่ที่เหนือกว่าทำให้องค์ชายสามต้องแพ้พ่าย ฝ่าบาทจึงมีราชโองการให้ปราบกบฏ นี่จึงทำให้ตำหนักต้วนอ๋องแทบลุกเป็นไฟ เวลานี้ทหารจึงพยายามเข้าล้อมเพื่อจับคนในตำหนักชายาเอกหรือต้วนหวางเฟยคือบุตรสาวของราชครูที่อยู่ฝ่ายองค์ชายใหญ่ แต่เพราะรักสวามีตนเองมาก จึงทำให้ตัดขาดกับครอบครัว ครั้งนี้จึงไม่คิดจะกลับไปขอร้องบิดาให้ช่วยเหลือ เนื่องจากต้วนหวางเฟยไม่คิดจะลากครอบครัวเข้ามายุ่งเกี่ยวนั่นเองในเมื่อเลือกทางเดินนี้ย่อมต้องรับผลกรรมให้ได้ “หวางเฟยเพคะ หม่อมฉันคิดว่าพวกเราควรจะหลบหนีก่อนเถิด ไม่แน่ว่าเวลานี้ท่านอ๋องกำลังมุ่งหน้ากลับเข้าเมืองหลวงแล้ว”ลู่จิงจ...
Comments