ติ๊ด!!
"คุณสร คุณสร"เสียงอินเตอร์คอมดังมาจากโต๊ะทำงานของพี่สร ฉันมองซ้ายมองขวาไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีในออฟฟิศก็เหลือแค่ฉันคนอยู่คนเดียว "คุณสรได้ยินผมไหม"พี่พายุยังพูดไม่หยุด "ค่ะ!!"ฉันเดินไปกดรับ "เที่ยงนี้ผมจะทานข้าวในห้องคุณช่วยสั่งอาหารจากโรงแรม Ze zen มาให้ผมทีนะเอาเซ็ตเบนโตะเหมือนเดิม ขอบคุณครับ"พี่พายุสั่งเสร็จก็กดวางไปเลย สงสัยจะยุ่งมากขนาดไม่รู้ว่าฉันไม่ใช่พี่สร "Ze zenโรงแรมเรานี่น่า ว่าแต่จะสั่งยังไงล่ะตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยโทรสั่งอาหารเองเลย งั้นโทรบอกพี่ซีนเลยละกัน"ฉันกดโทรศัพท์โทรหาพี่ชาย ที่เป็นซีอีโออยู่ที่นั่นแล้วจัดการสั่งเมนูที่คิดว่าพี่พายุจะชอบที่สุด และเน้นว่าต้องมาส่งภายใน15นาทีเพราะนี่มันเที่ยงกว่าแล้ว พี่พายุยังไม่ได้ทานข้าวเลยเดี๋ยวพอหิวมากๆก็มาโวยวายโยนงานมาให้ฉันอีก "เรียบร้อย ทำงานต่อดีกว่า"ฉันกลับมานั่งที่เดิมแล้วทำงานต่อ ครืดดด ~!! (เสียงท้องร้อง) "โอ๊ะ...โอ๊ย"ฉันยกมือกุมท้อง กินนมไปตั้งกล่องนึงแล้วยังหิวอีก ทำยังไงดีล่ะฉันไม่ได้ซื้ออะไรมาติดไว้เลยนอกจากนมที่กินไปแล้ว เมื่อกี้ก็มัวแต่สั่งอาหารให้พี่พายุจนลืมสนใจตัวเอง "อดทนหน่อยนะเดี๋ยวเย็นนี้พี่จะพาไปกินของอร่อยๆ"ฉันเอามือลูบท้องแล้วพูดไปด้วย "สวัสดีครับ ผมเอาอาหารมาส่งครับ" "ค่ะๆ ทางนี้คะ"ฉันเดินไปหาพนักงานส่งอาหารก่อนจะยื่นบัตรเครดิตให้ "เรียบร้อนนะครับ ขอบคุณที่ใช้บริการครับ" "ค่ะ" หลังจากพนักงานส่งของออกไปแล้ว ฉันก็เดินเข้ามาในครัวจัดการอาหารให้พร้อมเสริฟแต่ติดอยู่ที่ว่าฉันไม่อยากเข้าไปในห้องนั้นตอนนี้น่ะสิ "อ้าว!!ซีรีนยังไม่ลงไปทานข้าวกลางวันอีกหรอ จะหมดเวลาพักแล้วน่ะ"พี่ภัทรเดินเข้ามาเปิดตูเย็นในครัวพอดี "ซีรีนไม่ค่อยหิวคะ อ่อ...พี่ภัทรมาพอดีช่วยยกอาหารพวกนี้ไปให้พี่พายุหน่อยได้ไหมคะ"ฉันยกถาดอาหารส่งให้พี่ภัทร "แต่น้องซีรีนอุส่าห์เตรียมให้บอส ทำไมไม่ยกเข้าไปให้ท่านเองละครับ" "ซีรีน... "จะให้ฉันพูดยังไงว่าพึ่งโดนด่ามาเมื่อเช้า "อ่ะๆ งั้นเดี๋ยวพี่ยกไปให้บอสเองก็ได้ครับ"พี่ภัทรวางแก้วน้ำที่ถืออยู่แล้วรับถาดอาหารจากฉันไป ครืดดด ~!! เสียงท้องฉันยังคงร้องไม่หยุด จะลงไปหาอะไรกินตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้วเพราะเกือบจะบ่ายโมงแล้ว |Phayu Part| ก๊อกๆ "ครับ" "อาหารมาแล้วครับบอส"ณภัทรเดินยกถาดอาหารมาวางไว้ที่โต๊ะรับแขกกลางห้อง "ขอบใจมาก.. แต่..ทำไมมันเยอะแบบนี้ละ"ผมปิดแฟ้มงานแล้วเดินมานั่งที่โซฟา ผมมองอาหารแล้วอดคิดไม่ได้ว่านี่ไม่ได้สั่งมาเพื่อทานคนเดียวเพราะมันเยอะมาก ปกติคุณสรไม่น่าจะสั่งมาให้ผมเยอะขนาดนี้ "ไม่ทราบสิครับ ผมมีหน้าที่แค่ยกเข้ามา" "อืม ช่างมันเถอะ เดี๋ยวนายออกไปแล้วเรียกคุณสรเข้ามาหาฉันทีนะ" "เอ่อ...คุณสรลงไปทานข้าวยังไม่ขึ้นมาเลยครับบอส บอสมีอะไรด่วนหรือเปล่าครับ" "เดี๋ยวนะ... คุณสรจะลงไปทานข้าวได้ยังไงในเมื่อผมยังคุยกับคุณสรอยู่เลย ไม่งั้นใครจะสั่งอาหารให้ผมล่ะ" "อ๋อ สงสัยเป็นซีรีนแน่ๆเลยครับบอส เพราะทั้งออฟฟิศเหลือน้องอยู่คนเดียว เมื่อกี้นี้น้องยังให้ผมยกเจ้านี่เข้ามาให้บอสอยู่เลย" "ซะ...ซีรีนหรอ"ผมถามย้ำ สงสัยผมมัวแต่อ่านเอกสารเลยไม่ทันได้สังเกตว่าเสียงที่คุยกับผมไม่ใช่คุณสร "ถ้าบอสไม่มีอะไรแล้วงั้นผมขอตัวก่อนนะครับ"ณภัทรพูดจบก็เดินออกไป "ยุ่งจริงๆเลยนะยัยตัวแสบ" ผมมองอาหารตรงหน้าแล้วยิ้ม จะกินหมดไหมว่ะเนี่ยเยอะขนาดนี้มีทั้งของคาวและของหวาน 'ทั้งออฟฟิศเหลือน้องอยู่คนเดียว' อยู่ๆคำพูดของณภัทรก็วนเข้ามาในหัว ผมจำได้ว่าสั่งอาหารไปตอนเที่ยงนิดๆจนเวลามาถึงตอนนี้ก็ประมาณเกือบบ่ายโมง แสดงว่าซีรีนไม่ได้ลงไปไหน แล้วจะทานข้าวยังไง อย่าบอกนะว่ายัยตัวแสบเอาแต่ทำงานที่ผมแกล้งโยนให้แล้วยอมอดข้าว ผมวางตะเกียบแล้วเดินไปตรงกระจกช่องประตูที่จะสามารถมองเห็นออฟฟิศได้ ตอนนี้คนทั้งออฟฟิศลงไปทานข้าวกันหมดเหลือแค่ซีรีนคนเดียวที่นั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะทำงาน แต่ซีรีนดูมีท่าทางแปลกๆเอามือกุมท้องเป็นระยะๆ ก๊อกๆ ผมใช้มือเคาะกระจกเพื่อให้ซีรีนหันมามอง ก่อนจะกวักมือเรียกให้เธอเข้ามาหาในห้อง "มีอะไรคะ" "เที่ยงแล้ว ทำไมไม่ลงไปทานข้าว" "ก็... ซีรีนไม่หิว" ครืดดด ~!!! "เสียงท้องร้องดังขนาดนี้ยังบอกว่าไม่หิวอีกหรอ"ซีรีนยกมือขึ้นจับท้อง "ก็พี่พ...เอ่อบอสนั่นแหละ ใช้ให้ซีรีนทำงานตั้งเยอะจะเอาเวลาไหนลงไปทานข้าวล่ะ"ซีรีนเกือบจะหลุดพูดเรียกชื่อผมออกมาแต่ดีที่เปลี่ยนทัน ที่จริงผมควรจะชอบใจแต่ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกแปลกๆ "คนที่เขาทำงานเป็น เขาต้องรู้จักแบ่งเวลา ไม่ใช่มาทรมานตัวเองแบบนี้" "ถ้าบอสจะเรียกซีรีนเข้ามาเพื่อด่า ซีรีนขอตัวนะคะ"ซีรีนพูดจบก็กำลังจะเดินกลับไปทำงาน "อย่าพึ่งไป"ผมคว้ามือซีรีนแล้วพามานั่งที่โซฟา "อะไรอีกคะ จะว่าอะไรซีรีนอีก"ซีรีนยกมือขึ้นกดอกแล้วทำหน้าไม่พอใจ "จะบ่ายแล้ว รีบๆกินเข้า จะได้ออกไปทำงาน"ผมดันชุดเบนโตะไปให้ซีรีน ผมชอบอาหารญี่ปุ่นมากแค่ไหนซีรีนก็ชอบมากเหมือนกัน "บอส ให้ซีรีนหรอคะ" "อืม" "แล้วบอสจะกินอะไรละคะ"ซีรีนยังไม่ยอมกิน ผมเริ่มจะหงุดหงิดที่ซีรีนเอาแต่เรียกผมว่าบอสละ ไม่รู้ทำไม!!! "พี่กินอันนี้ได้ ซีรีนรีบๆกินเถอะ"ผมหยิบซูชิอีกกล่องขึ้นถือไว้ซีรีนถึงยอมกินอาหารตรงหน้า ผมมองซีรีนกินอาหารเพลินๆจนไม่รู้เธอกินเสร็จตอนไหน "บอสคะ บอส"ซีรีนสกิด "ห๊ะ!!ว่าไง" "บอสทานเสร็จหรือยังค่ะ บ่ายกว่าแล้วซีรีนจะออกไปทำงานต่อ"ซีรีนเก็บถาดที่ใส่อาหารของตัวเองเรียบร้อย "ถ้าไม่ไหวจะย้ายไปอยู่กับพาขวัญยังทันนะ" "นี่บอสคะ...ซีรีนจะพูดเป็นครั้งสุดท้ายนะคะ ว่าซีรีนจะทำงานที่นี่และจะไม่ยอมย้ายไปไหนทั้งนั้น ไม่ว่าบอสจะให้งานเยอะแค่ไหนก็ตาม โอเคนะคะ"ซีรีนวางแก้วน้ำเสียงดังก่อนจะเดินออกจากห้องไป "ทนให้ได้แล้วกัน" ผมมองถาดเบนโตะตรงหน้าแล้วส่ายหัว ซีรีนกินข้าวหมดทุกเม็ดสงสัยจะหิวมากจริงๆ ตัวเล็กๆแบบนี้จะทนอยู่กับผมได้ซักเท่าไหร่... . . . . NEXT EPISODE.|Zelyn Part| "ยัยน้อง!!! กลับมาทำงานที่บริษัทเราเถอะนะ พี่ได้ยินพารันพูดว่าเฮียพายุใช้งานเราหนักมากๆ"พี่ซีนพี่ชายตัวดีของฉันเดินพูดตั้งแต่เจอกันหน้าห้องนอนจนลงมาถึงห้องอาหาร"ใช้งานหนักอะไรคะ ก็ปกติเหมือนเด็กฝึกงานทั่วๆไปแหละคะ"ฉันบอกปัดๆแล้วนั่งลงประจำที่"แต่พี่ก็ยังห่วงเราอยู่ดี ย้ายมาบริษัทเราเถอะนะ พี่จะให้ซีรีนนั่งๆนอนๆไม่ต้องทำอะไรเลย นะๆ""พอเลยๆตาซีน เลิกสปอยล์น้องได้แล้ว ให้น้องฝึกกับพายุนะดีแล้ว น้องจะได้เอาความรู้ที่เรียนมาใช้บ้าง"คุณแม่พูดสมทบเห็นด้วยกับฉัน"แต่แม่ครับ..."พี่ซีนกำลังจะเถียงต่อ แต่พอเจอสายตาพิฆาตของคุณแม่ก็หยุดพูดแล้วตั้งหน้าตั้งตาทานข้าวทันทีหลังจากทานข้าวเสร็จ ฉันก็ออกมาทำงานพร้อมพี่ซีนเพราะวันนี้รถฉันเสียและพี่ซีนก็มีประชุมกับพี่พายุเช้านี้พอดี×บริษัท พี่พายุ×ฉันเดินเข้ามาในบริษัทพร้อมพี่ซีน ทำให้ทุกสายตาที่ยืนรอลิฟอยู่หันมามองฉันเป็นตาเดียว ทุกคนคงรู้ดีว่าพี่ซีนเป็นใคร แต่ก็น้อยคนนักที่จะรู้จักฉัน "โอ้โห!!พนักงานที่นี่เยอะเหมือนกันเนอะต่อแถวเข้าลิฟยาวเชียว"พี่ซีนพูดพร้อมจับมือฉันเดินมายังลิฟผู้บริ
"แค่นี้ก็พอแล้วหล่ะค่ะป้าลิน ขอบคุณนะคะ"ฉันเดินไปกอดแขนป้าลินแบบอ้อนๆ ป้าลินไม่ได้เป็นแม่ของพี่พายุอย่างเดียวแต่เป็นเพื่อนสนิทของม๊าฉันด้วย ท่านถึงเอ็นดูว์ฉันขนาดนี้ไงล่ะ"คุณแม่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ"....|Zelyn Part|"คุณแม่!!! มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ"พี่พายุเดินออกจากลิฟก็รีบตรงเข้ามาหาป้าลิน"ซักพักแล้วจ๊ะ""แล้วคุณแม่มาทำอะไรครับ ไม่เห็นโทรบอกผมเลย""พอดีเมื่อเช้าแม่ออกไปช้อปปิ้งกับเพื่อนๆที่ห้างแถวนี้ พอเสร็จก็เลยแวะมาหาลูกๆ กะว่าจะมาชวนออกไปทานข้าวเที่ยงแต่พาขวัญกับพาคินบอกว่าไม่ว่างแม่เลยขึ้นมารอลูกที่นี่""งั้นหรอครับ โอเคครับเดี๋ยวผมขอเข้าไปเก็บเอกสารก่อน เราจะได้ไปทานข้าวกัน"พี่พายุพูดแล้วก็เดินหายเข้าไปในห้อง ซักพักก็เดินออกมา"ไปครับคุณแม่""จ๊ะๆ ไปทานข้าวด้วยกันนะหนูซีรีน"คุณป้าหันมาชวนฉัน ฉันก็ได้แต่มองหน้าพี่พายุไม่รู้ว่าเขาจะอนุญาติหรือเปล่า เพราะตอนนี้ฉันเป็นแค่นักศึกษาฝึกงาน"เออ...คือ ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะคุณป้า"ฉันปฏิเสธ หางตาฉันแอบเห็นนะว่าพี่พายุมีสีหน้าพอใจที่ฉันตอบแบบนี้"ทำไมล่ะลูก หนูก็พักเที่ยงแล้วนี่หรือ
|Zelyn Part|“พึ่งรู้นะ ว่าพี่อนุญาติทันทีที่ซีรีนขอมาฝึกงานที่นี่”ปัง !!!! พี่พายุวางแฟ้มเอกสารลงที่โต๊ะทำงานฉันเสียงดัง“กะ...ก็”ฉันไม่มีอะไรจะแก้ตัว เลยได้แต่ยกมือขึ้นจับท้ายทอย พี่พายุคงได้ยินหมดแล้วสินะ“พูดแบบนั้นไม่น่ารักเลยนะ”“แล้วต้องให้ซีรีนพูดแบบไหน พูดแบบยัยป้ามีนาหรอ!!”“ซีรีน!!”พี่พายุขึ้นเสียงดัง เหมือนกำลังจะปรามว่าสิ่งที่ฉันกำลังพูดมันไม่ดี“ขอโทษค่ะ”ฉันหันหน้าหนีแต่ก็ยอมพูดขอโทษ เพราะตอนนี้การกระทำของฉันมันก็ดูไม่น่ารักจริงๆ“ทีหลังถ้าไม่ชอบเขาก็อยู่ห่างๆจะได้ไม่ต้องมีเรื่องกัน เข้าใจไหม”“จะให้ซีรีนทนมองยัยป้าอยู่ในห้องกับพี่พายุหรอ ไม่มีทาง”ฉันพูดประโยคนี้กับตัวเองเบาๆพี่พายุส่ายหน้าแล้วเดินหยิบเอกสารแล้วเดินกลับเข้าไปในห้อง“มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะน้องซีรีน เมื่อกี้พี่เห็นบอสยืนคุยกับน้องซีรีนตรงนี้”พี่สรกลับมาจากประชุมพอดี“ซีรีนคงชงชาไม่ถูกใจเขามั้งคะ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ”ฉันบอกปัดพี่สรเพราะถ้าให้อธิบายคงต้องคุยกันยาว อีกอย่างพฤติกรรมของฉันก็ไม่ควรบอกให้ใครรู้ด้วยหลังจากที่พี่พายุเดินกลับเข้าไปในห้องฉันก็กลับมานั่งทำงาน ยัยป้ามีนาก็ไม่รู้จะอยู่ทำไมไม่ยอมกลับซักที“เส
หมับ!!!ฉันลอดเบลล์ตัวเองเอื้อมมือไปจับเป้าของพี่พายุ แล้วออกแรงบีบเบาๆ นังอาร์ตี้บอกว่าให้จับจนกว่ามันจะรู้สึกเเข็ง แต่เอ๊ะ!! ทำไมของพี่พายุมันแข็งอยู่แล้วล่ะ“ซี๊ด...ทะ ทำอะไรซีรีน กลับไปนั่งที่ตัวเองเดี๋ยวนี้”พี่พายุพูดติดๆขัดๆแบบที่อาร์ตี้บอก แสดงว่าพี่พายุเริ่มมีอารมณ์ฉันต้องรีบลุกเขาต่อทันที“แข็งแล้ว...ให้ซีรีนช่วยพี่พายุนะคะ”“อ๊ะ...ย๊ะ อย่าาา”(พายุ ทอร์ค)ผมรีบบอกซีรีนก่อนที่ผมจะทนไม่ไหว เพราะเธอเอาแต่มองผมด้วยสายตายั่วยวนแล้วเอาหน้าอกของเธอที่ถูไปถูมาที่ต้นแขนผม“ขับรถไม่ถนัดหรือกลัวจะทนไม่ได้กันแน่”ซีรีนเลื่อนมือจากจับที่ต้นขามาจับที่เป้าผมแทน“อ๊ะ...อื้อ”ซีรีนออกแรงบีบเบาๆ ขาผมจากที่วางไว้เฉยๆก็อ้าออกอัตโนมัติเพื่อให้เธอจับได้สะดวกๆใจแข็งไว้ไอ้พายุ นี่น้องมึงนะเว้ย!! ผมข่มอารมณ์ในใจแต่เหมือนมันจะไม่ฟัง“มันจะแข็งแบบนี้หรอคะ เวลาที่ผู้ชายมีอารมณ์”ซีรีนทั้งบีบทั้งลูบ เหมือนมันเป็นของเล่น“เอามือออก มันไม่ใช่ของเล่นนะซีรีน”ผมหันไปดุ เพราะถ้าปล่อยไว้นานกว่านี้ผมจะไม่ทนแล้วนะ“ซีรีนก็ไม่ได้เล่นนะคะ ซีรีนเอาจริง”ซีรีนทำปากจู๋แล้วพยักหน้า ก่อนจะปลดเข็มขัดผมออกรูดซิบงัดเจ้าแก่น
(PHAYU PART)“โอ๊ย..!!! พะ พี่พายุ ซีรีนเจ็บ”“ชิป..!!! ยังซิง!!! ทำไมอ่อยขนาดนั้นว่ะ”ผมดันเข้าไปยังไม่เท่าไหร่เลย ไม่ถึงครึ่งด้วยซ้ำ ซีรีนก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บ และใช้มือดันหน้าขาผมไว้แม่ง..!!!! อ่อยอย่างกับผ่านผู้ชายมาแล้วเป็นสิบ ที่ไหนได้ยังซิงอยู่เลย จบเรื่องคงต้องคุยกันหน่อย“พะ...พี่พายุ เอาออกก่อนได้ไหม ซีรีนเจ็บ เจ็บมาก”ซีรีนดันหน้าขาผมไว้ไม่ปล่อย และไอ้ขนาดของผมมันก็ไม่ธรรมดา สงสารก็สงสารแต่ผมถอยไม่ได้แล้ว“อดทนซีรีน ซีรีนเจ็บพี่ก็เจ็บ”ผมพยายามปลอบพร้อมกับก้มลงไปดูดนมซีรีน นี่ไม่ใช่แค่ครั้งแรกของเธอ แต่เป็นครั้งแรกของผมเหมือนกัน ครั้งแรกก็ต้องมาเจอร่องฟิตขนาดนี้ ปวดแท่งสุดๆ“มะ...มันเข้ามาขนาดไหนแล้ว”ซีรีนถาม“ผ่านเข้าไปแค่หัวเท่านั้นครับ”ผมลุ้นกลัวซีรีนจะให้เอาออกอีก“เอาเข้ามาทีเดียวหมดเลยได้ไหมคะ ซีรีนจะอดทน”ตอนแรกอยากให้ผมเอาออก ทีนี้กลับมาอยากให้ใส่หมด เอายังไงของเธอกันนะ แต่ถ้าผมดันทีเดียวซีรีนจะทนไหวหรอและระหว่างที่ผมกำลังคิดอยู่นั้นซีรีนก็ทำสิ่งที่ผมไม่คาดคิด คือดันผมให้นอนลงและซีรีนขึ้นไปอยู่ข้างบนแทน ซีรีนจับแก่นกายผมจ่อที่ร่อง แล้วมองผมเหมือนกล้าๆกลัวๆ“มัน
(ZELYN PART)ฉันผ่านเมื่อคืนมาได้อย่างสวยงาม นี่สินะที่เขาเรียกว่าเจ็บแค่โครตมีความสุข หึหึ และแล้วฉันก็ได้ครอบครองผู้ชายที่เพอร์เฟคที่สุดอย่างพี่พายุฉันวาดมือไปข้างๆด้วยความหวังว่าจะได้กอดผู้ชายที่ฉันนอนด้วยเมื่อคืน แต่กลับพบแต่ความว่างเปล่าLINE BOSS (พี่พายุ)PHAYU : วันนี้พี่อนุญาตให้ลางานได้หนึ่งวัน อาหารเช้ากับยาอยู่บนโต๊ะข้างนอก ถ้าอยากกลับเมื่อไหร่ก็กลับได้เลย รถซีรีนอยู่ข้างล่างแล้วกุญแจอยู่ตรงห้องรองเท้า“เย็นชา!!!”พี่พายุกลับมาเย็นชาใส่ฉันอีกแล้ว ทั้งๆที่เมื่อคืนเราพึ่ง....!!!ได้กันฉันลุกจากเตียงเพื่อจะไปอาบน้ำด้วยความยากลำบาก มันเจ็บไปหมด โดยเฉพาะตรงนั้น“ยาคุม”พี่พายุเตรียมอาหารมื้อเช้าเอาไว้ให้ฉันมื้อใหญ่ พร้อมยาคุมแบบฉุกเฉิน ถึงพี่พายุไม่เตรียมให้ฉันก็กะว่าจะไปหาซื้อกินเองอยู่แล้ว เพราะเรายังมีเบบี๋กันตอนนี้ไม่ได้ พี่ซีนได้ฆ่าฉันตายแน่ๆฉันกินยาพร้อมทายาเรียบร้อยก็แต่งตัวตามพี่พายุมาทำงาน สายไป3ชั่วโมง ฉันพยายามเดินให้ปกติที่สุดแม้มันจะรู้สึกเจ็บจี๊ดๆก็ตาม“อ้าว...น้องซีรีน เมื่อเช้าไลน์มาหาพี่ว่าขอลาป่วยไม่ใช่หรอคะ นี่พี่กำลังจะส่งเอกสารให้บอสพอดีเลย”พี่สรยกเอกสาร
(ZELYN PART)“ตั้งแต่ทำงานมา พี่ยังไม่เคยตื่นสายเลย”พี่พายุพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง คือฉันสามารถค้างที่คอนโดกับเขาได้งั้นหรอ“พี่พายุหึงซีรีนกับพี่โดมหรอคะ”“ป่าว..!!! แค่ไม่อยากให้ไว้ใจใครง่ายๆ ทั้งๆที่พึ่งเจอกัน”“ถึงซีรีนจะพึ่งเจอ แต่พี่โดมก็ทำงานกับพี่ซีนมานานแล้วนะคะ ถ้าพี่ซีนสกีนให้แล้วซีรีนก็ไว้ใจค่ะ”ฉันยิ้มและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดไลน์หาพี่โดมก่อนจะหนีไปนั่งที่โซฟา“ซีรีน!!! ไหนซีรีนบอกว่าชอบพี่ไง แล้วไปคุยกับคนอื่นแบบนี้มันถูกต้องแล้วหรอ”“ก็ซีรีนชอบพี่พายุ แต่พี่พายุไม่ได้ชอบซีรีนแล้วถึงเราจะมีอะไรกันแล้วแต่ซีรีนก็ควรจะตัดใจ การมูฟออนของซีรีนก็คือต้องหาคนคุยใหม่ จะได้ละ…อื้อ”ฉันยังพูดไม่ทันจบคำพี่พายุก็ดึงฉันไปจูบ และยกตัวฉันขึ้นมาทับบนตัวเขา“อย่าพูดว่าจะตัดใจจากพี่อีก”“พี่พายุ…”โดนจูบทีเดียว ทำฉันอ่อนแรงไม่กล้าเถียงเขาต่อเลย แถมยังท่านั่งของฉันตอนนี้อีก“คอนโดนี้มีกฎว่า ห้ามคุยกับผู้ชายทุกคนยกเว้นเจ้าของคอนโด”“หมายความว่าไงคะ”“ถ้าซีรีนยังอยู่ในคอนโดนี้ ซีรีนคุยได้แค่กับพี่คนเดียว ไลน์หรือโทรคุยกับคนอื่นไม่ได้ รวมถึงเลขาที่ยังไม่เคยทำงานด้วยกันคนนั้น”“มีแบบนี้ด้วย หึ
(ZELYN PART)หลายวันมานี้ฉันขลุกตัวอยู่แต่กับพี่พายุ ไปทำงานพร้อมกัน กลับบ้านก็กลับพร้อมกันใช่ค่ะ!!! ฉันย้ายตัวเองมาอยู่ที่คอนโดพี่พายุแล้ว อาจจะไม่ได้ถึงขนาดลากกระเป๋ามาแต่ก็พอมีเสื้อผ้าแทรกอยู่ในตู้พี่พายุบ้างแล้ว“ทำอะไรอยู่คะ”กลับมาจากทำงานฉันก็รีบเข้าไปอาบน้ำ พอออกมาพี่พายุก็ยังนั่งทำงานอยู่ที่เดิม ไม่รู้จะขยันไปไหนทั้งๆที่เราพึ่งกลับมาจากทำงาน“มีงานด่วนต้องรีบเคลียร์ เดี๋ยวซีรีนสั่งอาหารเย็นมาซักสี่ห้าอย่างนะ”“สี่ห้าอย่าง!! สั่งมาทำไมเยอะแยะคะ”เรามีกันอยู่สองคน ปกติทุกวันถ้าพี่พายุไม่ทำอาหารเองก็จะสั่งแค่อะไรง่ายๆมาทาน แบบชุดใครชุดมัน“วันนี้พาขวัญจะมากินข้าวเย็นกับเรา พี่ต้องคุยงานกับพาขวัญด่วน”“ตะ…แต่ ซีรีนอยู่ที่นี่นะคะ”“แล้วทำไม”“พี่พายุบอกว่าให้ใครรู้ไม่ได้ไม่ใช่หรอ ถ้าพี่พาขวัญเห็นซีรีนอยู่ที่นี่ยังไง พี่พาขวัญก็ต้องรู้”“แล้วคิดว่าทุกวันนี้พาขวัญไม่รู้หรอ เราไปทำงานด้วยกันทุกวัน กลับพร้อมกันทุกวัน ที่พนักงานไม่ได้สงสัยอะไรก็เพราะคิดว่าเราเป็นพี่น้องกันปกติ แต่พาขวัญไม่ใช่ไง”พี่พายุอธิบายก่อนจะเดินไปเข้าห้องไปอาบน้ำ ก็จริงของเขา ยังไงพี่พาขวัญก็รู้อยู่แล้วว่าฉันชอบ
(ZELYN)“อุ๊ย…อื้อ อ๊าาาา..”ฉันโยกตัวอยู่บนตัวพี่พายุตอนนี้ฉันรู้สึกปวดเอวไปหมดเพราะไม่รู้ว่าน้ำนี่เป็นน้ำที่เท่าไหร่ของเราแล้ว“อื้อ ซีรีน…”“ซี๊ดดด พะ พี่พายุ”ฉันโน้มตัวลงไปจับไหล่พี่พายุไว้เป็นที่พึ่งเวลาตอกเอวลงไป ใจอยากพอแล้วแต่ร่างกายไม่ฟังเลยพับ พับ พับ“อื้อ สะ เสียวจัง”“ชอบไหม”“งื้อออ มาก!! แต่ก็เหนื่อย”“งั้นหยุดสิ!!”“อ๊ะส์ ยะหยุดไม่ได้”ฉันหยุดตอนนี้ไมได้เขาก็รู้ทำมาเป็นพูด
(ZELYN)หึ่ม!! ต้องเดินทางไปทำงานกับสามีหลายวันแบบไม่มีลูกๆไปด้วยมันเตรียมตัวยากจริงๆ ยากกว่าตอนขนลูกๆไปทะเลเป็นอาทิตย์ซ่ะอีก“พรุ่งนี้จะเดินทางแล้วเตรียมตัวหรือยังลูก”“ยังค่ะ”“ห๊ะ!! แล้วทำไมลูกยังหัวฟูอยู่ตรงนี้อีก”“ซีรีนเตรียมของให้ลูกยังไม่เสร็จเลยค่ะ”มาม๊าอุ้มทรามมีขึ้นมาหาวันนี้ทั้งวันฉันเดินวนอยู่แต่ในห้องลูกได้ลงไปข้างล่างก็แค่ให้นมเจ้าแฝดแค่นั้น“กลัวม๊าจะดูแลเจ้าแฝดสี่ไม่ดีหรือไง”“ไม่ใช่ค่ะ!! ซีรีนรู้ว่ามาม๊ากับคุณแม่ดูแลลูกซีรีนได้ดีแน่ๆเผลอๆอาจจะดีกว่าซีรีนด้วยซ้ำแต่คงเพราะซีรีนไม่เคยแยกจากลูกเลยทำให้มันห่วงไปหมด”“ม๊าเข้าใจ!! แต่ซีรีนก็ต้องปล่อ
(ZELYN)ตกเย็น…ฉันกับพี่ขวัญเรียกช่างมาแต่งหน้าที่โรงแรมเพราะคืนนี้เราต้องออกไปงานเลี้ยงด้วยกันที่จริงก็ไม่ได้มีแค่เราสองคนนะยังมีพี่พายุพารันและซีนายไปด้วยกัน“พี่ขวัญสวยจังเลยค่ะ”“ซีรีนก็เหมือนกันนะชุดนี้เหมาะกับซีรีนมากๆ ดูสิขาวสว่างเต็มตาน่ามองสุดๆ”“เต็มตา??!! พี่ขวัญกำลังจะหมายถึงซีรีนอ้วนหรือเปล่าคะ ซีรีนอ้วนใช่ไหม”ฉันยิ่งไม่ค่อยมั่นใจในรูปร่างตัวเองอยู่ด้วยพอเจอพี่ขวัญทักแบบนี้ฉันต้องรีบยกกระจกที่อยู่ใกล้ตัวที่สุดขึ้นมาส่องเลยซึ่งมันก็ไม่เหมือนตอนก่อนมีลูกจริง ๆ“พี่ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นแต่พี่แค่จะบอกว่าซีรีนผิวดีพอใส่สีแดงแบบนี้มันเลยยิ่งขับผิว แต่เอาจริง ๆมันก็อ้วนขึ้นแหละนะโดยเฉพาะตรงนี้…”พี่ขว
(ZELYN)การมาภูเก็ตครั้งนี้พี่พายุมีงานนิดหน่อยที่ต้องทำ ฉันเลยต้องเป็นเลขาชั่วคราวให้เขาเพราะเลขาจริง ๆของพี่พายุไม่ได้มาด้วยเนื่องจากเป็นการทำงานพ่วงวันพักผ่อน“ซีรีนส่งข้อมูลการประชุมเมื่อกี้ให้เลขาพี่พายุแล้วนะคะกลับไปก็อ่านทบทวนได้เลย”“ขอบคุณครับ”ฉันสรุปการประชุมให้พี่พายุเป็นหัวข้อสำคัญ ๆเพื่อให้เขาอ่านทบทวนได้เพราะรู้ว่าเมื่อกี้พี่พายุไม่น่าจะมีสมาธิฟังอะไรหรอกแค่ควบคุมไม่ให้ตัวเองอ้วกออกมากลางห้องประชุมก็จะแย่แล้ว“ทำไมซีรีนไม่เป็นอะไรเลย”“แล้วจะให้ซีรีนเป็นอะไรล่ะคะเมื่อคืนซีรีนไม่ได้กินเหล้าซักหน่อย ซีรีนกินแต่พี่พายุซึ่งมันไม่มีแอลกอฮอล์”ฉันขยับเข้าไปพูดใกล้ ๆหูพี่พายุ แกล้งยั่วเพราะรู้ว่าตอนนี้พี่พายุไม่แรงมาหื่นใส่ฉันแน่ ๆ
(PHAYU)หึ่ม…คืนนี้ผมกินเหล้าเพราะแบบนี้เลย อยากรักเมียนาน ๆให้สมกับความถี่มันค่อย ๆห่างออกไปเรื่อย ๆตั้งแต่เราเริ่มมีลูกหลายคน“มาสนุกกันนะครับ”“อื้อ พะ พี่พายุ”“หือ…อะไรครับ”ซีรีนดันหน้าอกผมไว้แล้วไม่พูดอะไร“หน้าแดงจังเลย”ผมเอามือลูบกรอบหน้าซีรีนแล้วมองลึกเข้าไปในดวงตา บางทีผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าอะไรที่ทำให้ผมรัก ซีรีนได้มากขนาดนี้ รักมากจนยอมให้เธอได้ทุกอย่าง“ตกลงซีรีนมีอะไรจะพูด”“อะ เอ่อ..พี่พายุจะทำจริง ๆหรอ”“ทำจริง ๆสิ!! ทำไม!! ซีรีนไม่อยากหรอ”“ก็อย
(PHAYU)“งื้อ อ๊ะ อ๊ะ อื้ออ”“อู้ยย เสียวไหมครับ”“สะ เสียว เสียวจังเลยค่ะ”“หึ่ม แน่นมากเลย”“หื้อ พะ พี่พายุแรงอีกได้ไหมคะ”“อื้อ อู้ยยย ดะ ได้สิครับ”“ซี๊ดดดด มะ มันเสียวมาก”ซีรีนบดสะโพกมาหาแก่นกายของผมที่ขยับอยู่ข้างหลัง บอกว่าตอนนี้เธอกำลังต้องการอะไรซึ่งผมก็ตอบสนองเธออย่างเต็มที่“อื้อ…”“ครางอีกได้ไหมครับพี่ชอบฟังเสียงซีรีนคราง”“อ๊า อื้อ อื้อ อร๊ายย พะ พี่พายุ ขาาาา”พั่บ พั่บ พั่บ
(ZELYN)1 ปีต่อมา…“วาโยครับช่วยคุณแม่เก็บของหน่อยได้ไหมครับ”“คร้าบบบ”“พี่วายุล่ะครับ”“อยู่ในห้องทำงานกับคุณพ่อครับ”หนุ่มน้อยในวัย7ขวบกว่าวิ่งมาช่วยฉันหยิบของลงกระเป๋า เพราะเสาร์นี้เรามีบินไปพักผ่อนกันที่ภูเก็ตโรงแรมเปิดใหม่ของครอบครัวเราGRAND (PZ) เป็นโรงแรมที่ใช้เวลาสร้างนานมาก ๆตั้งแต่ฉันยังไม่แต่งงานจนตอนนี้ลูกแฝดคู่แรกฉันได้เจ็ดขวบแล้วพึ่งจะเสร็จ แต่ก็นั่นแหละสุดท้ายก็เสร็จจนได้พารันกับซีนายจะได้พักซักทีและฉันก็จะได้หมดห่วงที่ไม่ได้ช่วยอะไรเลยทั้ง ๆที่ตอนเริ่มเราก็ช่วยกันมา“เก็บของเสร็จแล้วหรอ”“ค่ะ เหลือแค่ของทรามีกับ
(PHAYU)“ท้องนี้ซีรีนใช้ร่างกายไปพอสมควรเลยอาจจะต้องให้ยานอนหลับนานหน่อยเพื่อบังคับให้ซีรีนพักผ่อนยาว ๆแต่ไม่ต้องห่วงนะพี่ดิวกับหมอเรื่องน้ำนมไว้ให้แล้วรู้ว่าซีรีนซีเรียสเรื่องนี้”“ครับ”ผมนั่งอยู่เป็นเพื่อนซีรีนจนพี่หมอทำแผลเสร็จและย้ายซีรีนไปที่ห้องพักฟื้นชั่วคราวก่อนที่จะพาไปที่ห้องพักจริงที่เราจองไว้ แล้วแอบเเว๊บมาหาเจ้าแฝด‘อุแง้ แง้ แง้’“ร้องทำไมครับลูกไม่ต้องกลัวนะคุณพ่ออยู่ตรงนี้”ผมยืนอยู่ซักพักเซลลาก็ร้องดังขึ้นมา ผมรีบล้างมือด้วยแอลกอฮอล์แล้วยื่นมือลงไปให้ลูกจับเหตุการณ์นี้เหมือนเดจาวูเพราะมันเคยเกิดขึ้นแล้วเมื่อหกปีที่แล้วกับแฝดชายวายุวาโยจำได้ว่าตอนนั้นผมทำอะไรไม่ถูกเพราะกลัวไปหมด“งะ แง้”
(ZELYN)เนื้อ นม ไข่..ฉันได้ยินสามคำนี้แล้วรู้สึกคลื่นไส้ยังไงก็ไม่รู้ เพราะมันเป็นสิ่งที่ฉันต้องกินวนไปวนมาทุกวันตอนนี้ฉันอยู่โรงพยาบาลได้เกือบเดือนแล้ว ท้องก็แก่พร้อมจะคลอดเต็มที จากที่น้ำหนักขึ้นตามเกณฑ์แค่ไม่กี่โลตอนนี้ก็ทะลุ15กิโลไปเรียบร้อย ตัวบวมเต็มเตียงจนพี่พายุขึ้นมากอดไม่ได้แล้ว“อาหารเที่ยงมาแล้วครับ”“มีไข่อีกไหมคะ”ที่ถามนี่ไม่ได้อยากกินนะแต่รู้สึกแขยงจนไม่อยากเห็นมันแล้ว เบื่อสุด ๆเพราะกินทุกวันทุกมื้อตั้งแต่อยู่โรงพยาบาลมา แต่บางวันถ้าลูก ๆอยู่ด้วยในมื้อเย็นฉันก็แอบให้วายุวาโยช่วยกินเพราะแม่ไม่ไหวแล้ว“มีครับ สองใบพร้อมนมสดหนึ่งแก้ว”พี่พายุเข็นอาหารกลางวันเข้ามาให้ วันนี้มีสเต็กปลาไข่ต้มและนมแพะอีกหนึ่งแก้วใหญ่