ความรักคือการเดินทางไกลกว่าจะถึงหัวใจมันต้องใช้เวลา เห้อ...ครองตัวเป็นโสดมาได้ตั้งนานตกหลุมรักน้องปีหนึ่งเฉยเลย
ดูเพิ่มเติม(PIILYN)2 ปีต่อมา…และแล้ววันนี้ก็มาถึงวันที่ฉันเรียนจบปริญญาตรี ฉันทำความฝันที่ตั้งไว้ตั้งแต่ก่อนมีลูกสำเร็จแล้ว ปริญญาใบแรกของฉันที่ตั้งใจจะให้พ่อกับแม่“ลูกของม๊าสวยที่สุดเลยลูก”ฉันใส่ชุดครุยแล้ววีดีโอคอลกับมาม๊าที่ตอนนี้ยังเดินทางกลับไทยไม่ได้ดู“ลินทำได้แล้วนะคะม๊า แต่มันอาจจะช้าไปซักหน่อย”“จะช้าหรือเร็วม๊ากับป๊าก็ภูมิใจในตัวหนู”คำพูดมาม๊าทำน้ำตาฉันไหลทั้ง ๆที่ฉันทำตัวไม่ดีเลยมีครอบครัวก่อนที่จะเรียนจบแต่เอาจริง ๆฉันก็ไม่เสียใจเลยนะเพราะเจ้าแสบทั้งสามกับพี่บอสคือทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตฉันถ้าไม่มีสี่คนนี้ฉันก็ไม่รู้จะอยู่ยังไง“แต่งตัวเสร็จหรือยังครับ ถึงเวลาแล้วนะ”“ค่ะ”วันนี้เป็นวันรับจริงแต่ด้วยทางมหาลัยจำกัดคนทำให้เหลือแค่พี่บอสคนเดียวที่ไปกับฉันได้ ส่วนลูก ๆและคนอื่น ๆค่อยกลับมาถ่ายรูปพร้อมกันที่บ้าน(มหาลัย)“แก๊งค์นางฟ้าจบช้าแต่จบนะ”ชลลี่หมุนตัวไปมาวันนี้นางร่าเริงมาเพราะแฟนนางยังไม่ได้บินกลับเยอรมัน เรามากันเป็นคู่ ๆเพราะมหาลัยอนุญาตให้เข้ามาแค่นี้พิธีรับปริญญาเป็นไปด้วยความเรียบร้อยและรวดเร็ว ๆมาก ๆหลังจบงานเราเลยมาพักผ่อนกันที่ผับเดิม ไม่รู้ว่าตั้งแต่กลับมาเรียนฉัน
(PIILYN)@สนามบินสุวรรณภูมิ“ชลลี่!!ทำไมแกต้องลากฉันมาด้วย”ฉันกำลังจะออกจากบ้านเพื่อไปมหาลัยแต่นังชลลี่มาแอบอยู่หน้าบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้มาขวางหน้ารถดีที่ฉันเบรคทันไม่งั้นคงต้องพานังชลลี่ไปส่งที่วัดแทนจะมาที่สนามบิน“วินาทีแรกที่ฉันได้เจอกับแฟนมันต้องมีคนเก็บภาพให้ ซึ่งคนที่ฉันไว้ใจให้รับหน้าที่นี้ก็คือแก”ชลลี่ลากฉันมาถึงทางผู้โดยสารขาเข้าประเทศแล้วจัดแจงจุดที่จะให้ฉันยืนเพื่อรอเก็บภาพให้มันเรายืนรอกันซักพักแฟนของชลลี่ก็เดินออกมาแต่ด้วยความที่ฉันไม่เคยเห็นหน้าเขาจริง ๆเลยต้องเล็งอยู่นานเหมือนกันแต่สุดท้ายมันก็ผ่านไปได้ด้วยดีโดยที่วันนี้ฉันก็ต้องโดดเรียนเพราะมัน สามีฉันยังไม่รู้เรื่องเลยนะเนี่ยเพราะเขาไปทำงานก่อนตั้งแต่เช้า(BOSSTAN PUB)ก๊อก ๆฉันเคาะประตูและโผล่หน้ามาให้พี่บอสเห็น เพราะการมาของฉันวันนี้พี่บอสยังไม่รู้“ทำงานอยู่หรอคะ”“ทำไมมาไม่บอก”ฉันเดินเข้ามาหาพี่บอสเขาดูไม่ตกใจที่เห็นฉันมา แต่ดูจะโกรธ ๆมากกว่าที่พึ่งมารู้หลังจากฉันมาอยู่ที่นี่แล้ว“ลิน..”ฉันไม่รู้จะแก้ตัวยังไงเพราะมันก็ผิดจริง ๆแต่ฉันไม่ผิดนะชลลี่ต่างหากที่ผิดมันวุ่นวายจนฉันลืมบอกพี่บอสไปเลย“เดี๋ยวนี้
(PIILYN IN BOSSTAN PUB)ฉันอยู่กับพี่บอสจนเลิกงานและตามมาต่อที่ผับ และด้วยความที่ฉันไม่ได้มาที่นี่นานแล้วยังใส่ชุดนักศึกษาเข้ามาอีก พนักงานบางคนที่ไม่รู้จักฉันรีบปรี่เข้ามาหา“สาวน้อยมาสมัครงานหรอครับ”“เอ่อ…”ฉันมองไปข้างหลังแต่พี่บอสยังไม่เดินตามเข้ามา ฉันเลยไม่รู้จะพูดยังไง จะเช็คเรตติ้งหรือจะบอกความจริงดี“ถ้ามาสมัครงานพี่ช่วยได้นะ พี่สนิทกับผู้จัดการพูดแค่คำเดียวเขาก็รับน้องเข้าทำงานแล้ว”ฉันยืนฟังนายคนนั้นพูดพึ่งรู้ว่าพี่บอสมีลูกน้องตลกๆแบบนี้ด้วย คลายเครียดดีเหมือนกัน ฉันแค่ใส่ชุดนักศึกษามองกันไม่ออกเลยหรอว่าฉันเป็นคุณแม่ลูกสามแล้วนะ“พี่ขอเบอร์ไว้หน่อยแล้วกันเผื่อน้องเหงาเราจะได้คุยกัน”นายคนนั้นยื่นโทรศัพท์มาให้ฉัน“ทำไมยังไม่ขึ้นไปข้างบน”ฉันกำลังจะรับโทรศัพท์มาจากนายคนนั้นแต่พี่บอสเดินมาพอดี พี่บอสเอามือคว้าเอวฉันแล้วดึงเข้าหาตัว“มีคนขอเบอร์ค่ะ”“ห๊ะ..!!”“ขะ ขอโทษครับบอสผมไม่รู้จริงๆว่านี่เป็นเด็กบอส”“พิลินไม่ใช่เด็กแต่พิลินเป็นเมียฉัน นายกำลังจีบเมียฉันงั้นหรอ!!”พี่บอสจ้องนายคนนั้นฉันรู้ว่าเขาไม่ได้จริงจังเลยไม่ได้ห้าม นายคนนี้ก็ตลกแค่เห็นฉันเดินเข้ามาก็พุ่งมาจีบเลย“ขึ
(PIILYN)หลังจากหยุดเรียนไปทำหน้าที่แม่เกือบๆสามปีวันนี้เป็นวันแรกที่ฉันได้กลับมาเรียนอีกครั้งพร้อมเพื่อนๆอีกสี่คนบอกตรงๆมันเหมือนได้กลับมาเป็นเด็กอีกครั้ง ได้ใส่ชุดมหาลัยได้มีตารางเรียน ตื่นเต้นสุดๆ“ที่รักครับ ทำไมกระโปรงมันสั้นจังไม่มียาวกว่านี้แล้วหรอ”พี่บอสเตรียมตัวกำลังจะไปทำงานแต่พอเห็นชุดนักศึกษาที่ฉันใส่เขาก็เดินวนไปวนมา ดึงๆที่ปลายกระโปรงเหมือนจะให้มันงอกออกมายาวขึ้นอย่างนั้นแหละ“วันนี้มีประชุมเช้าไม่ใช่หรอคะ ทำไมไม่ไปซักทีเดี๋ยวสายนะ”ฉันเดินไปขยับเนคไทให้พี่บอส ตั้งแต่ได้เลื่อนขั้นเป็นประธานบริษัทพี่บอสก็เป็นคนตรงต่อเวลามากๆไม่ว่าจะมีประชุมเช้าขนาดไหน พี่บอสก็ไม่มีสาย ทั้ง ๆที่บางคืนงานที่ผับก็ลากยาวมาเกือบเช้า“เสื้อก็ตัวเล็ก พิลินมีลูกแล้วนะจะใส่เสื้อผ้าไซส์เดิมได้ยังไงดูสิ!! หายใจออกไหมเนี่ย”พี่บอสไม่ตอบคำถามแต่วิจารณ์ชุดที่ฉันใส่ต่อมันจะอะไรนักหนาฉันก็ใส่เหมือนนักศึกษาทั่วไปที่เขาเคยชอบมองนั่นแหละ พี่บอสดึงๆตรงหน้าอกแล้วพึมพำ งี่เง่าไม่ยอมให้ฉันออกจากห้องถ้ายังแก้ไขชุดนักศึกษาที่ทั้งรัดทั้งสั้นไม่ได้“ดึงยังไงมันก็ไม่ยาวไปกว่านี้แล้วค่ะ ไหนพี่บอสบอกจะให้อิสระกับลินไ
6 เดือนต่อมาฟู่ววววว !!! หลับกันซ่ะที ฉันเป่าลมออกจากปากด้วยความเหนื่อยล้าจากวันนั้นมาจนถึงตอนนี้ก็6เดือนกกว่าๆแล้วที่เด็กๆทั้งสามลืมตาขึ้นมาดูโลก ถามว่าเลี้ยงลูกเหนื่อยไหมอยากบอกว่าโครตเหนื่อยแล้วนี่ฉันดันมีทีเดียว3คนแต่ก็ยังโชคดีที่ฉันมีครอบครัว มีเพื่อนๆที่ดี ทุกคนมักจะแวะเวียนมาเยี่ยมหลานๆมาช่วยฉันเลี้ยงเกือบทุกวัน ดังเช่นวันนี้"จ๊ะเอ๋!! เด็กๆป้ามาแล้วจ้าา"ชลลี่เปิดประตูมาก็ตะโกนเสียงดัง!!!จนฉันต้องรีบวิ่งไปเอามืออุดปากมันใว้เพราะกลัวว่าเด็กๆจะตื่น"เบาๆสิเดี๋ยวก็ตื่นกันพอดี"ฉันเอ็ดชลลี่เพราะกว่าจะเอาเข้านอนได้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย"ก็ฉันไม่รู้นี่หน่า"ชลลี่พูดเสียงเบาลงก่อนที่พวกเราจะเดินออกมาคุยกันข้างนอก"แล้วนี่ทำไมวันนี้มาแค่สองคนยัยเคทไปไหนอะ"ฉันถามถึงยัยเคทเพราะปกติยัยนี่จะต้องมาที่นี่ทุกวันเพราะติดพายุมากๆแต่วันนี้กลับไม่เห็น"ไปทำธุระแทนนินิวแต่คงจะตามมาเย็นๆ"ชลลี่พูดก่อนจะเดินเข้าไปหาอะไรกินในครัวเหมือนที่ทำทุกวันตอนนี้เราทั้ง5คนยังไม่ได้กลับไปเรียนเพราะฉันยังไม่ลงตัวในหลายๆเรื่องและเพื่อนๆทุกคนยังยืนยันว่าจะรอฉันแต่ฉันต้องกลับไปเรียนแน่นอนเพียงแต่ตอนนี้ฉันพึ่งรับพี่เ
7 เดือนต่อมาตอนนี้ฉันท้องได้ 39 Week อีกไม่นานเจ้า3กุมารก็จะได้ออกมาวิ่งเล่นนอกท้องแม่แล้วจะซนกันขนาดไหนน่ะฉันนั่งยิ้มอยู่คนเดียวระหว่างรอพี่บอสมารับออกไปข้างนอก ตอนนี้เราก็ยังใช้ชีวิตอยู่ที่เดิมคือคอนโดฉัน พี่บอสเคยพูดเรื่องซื้อบ้านอยู่หลายครั้งแต่ก็เงียบไปเพราะยุ่งๆกับเรื่องเรียนแล้วก็เรื่องงาน"มาแล้วครับรอนานไหม"พี่บอสเปิดประตูแล้วเดินเข้ามา"ไม่นานค่ะ วันนี้เราจะไปไหนกันหรอ"ฉันถามเพราะพี่บอสบอกแต่ว่าจะพาไปข้างนอกแต่ไม่ได้บอกว่าจะไปไหน"บอกตอนนี้ก็ไม่เซอร์ไพรส์สิ"พี่บอสเดินมาประคองช่วยฉันลุกขึ้นจากโซฟาเพราะตอนนี้ท้องฉันใหญ่มากจะทำอะไรทีก็ลำบากไปหมดจากนั้นพี่บอสก็พาฉันขับรถมาทางบ้านพ่อแม่ของเขาฉันก็เลยคิดไปว่าคงมาหาป๊ากับม๊านั่นแหละเลยไม่ได้คิดอะไรก่อนจะหลับตาลง ไม่รู้ช่วงนี้เป็นอะไรฉันขี้เซาชะมัดหลับได้ทุกที่"พิลินตื่นๆถึงแล้วครับ"ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาแต่เอ๊ะ!!นี่มันบ้านใครเนี่ยไม่คุ้นเลย"ที่นี่ที่ไหนคะ??"พอตาฉันปรับสภาพกับแสงได้จึงหันไปถามคนข้างๆ"บ้านของเราไง"พี่บอสส่งยิ้มหวาน(เซอร์ไพรส์)!!!! ฉันหันไปตามเสียงที่ดังขึ้นบริเวณหน้ารถก็เห็นเพื่อนๆทั้งของฉันและของพี่บอสยืนอยู่"นี
(BOSSTAN)ผมพึ่งรู้ว่างานแต่งงานมันยุ่งยากขนาดนี้ เมื่อวานผมเข้าไปคุยกับมาม๊าว่าผมต้องทำอะไรบ้างมาม๊ายื่นเช็คลิสมาให้ผมสามหน้ากระดาษเอสี่โอ้แม่เจ้า!! มันเยอะมากจนผมไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนเลย ขนาดว่ามีบริษัทออแกไนท์เข้ามาช่วยแล้วนะ“เดี๋ยวๆไอ้บอส แกลากฉันมาทำไมฉันไม่ใช่เจ้าสาวของแกนะเว้ย!!”เฮียพอร์ชโวยวาย วันนี้ผมต้องเข้ามาเลือกแบบการ์ดแต่งงานที่ทางบริษัทออแกไนท์เอามาพรีเซนต์ในเมื่อเจ้าสาวมาไม่ได้ก็ต้องให้พี่ชายเจ้าสาวมาแทน“พิลินแพ้ท้องอยู่แค่คุยโทรศัพท์ยังเวียนหัวเลย เฮียก็ต้องมาช่วยผมตัดสินใจ”“แต่ฉันไม่ใช่เมียแกไง เมื่อกี้ตอนเดินเข้ามาพนักงานยิ้มกันหมดแล้วเขาคงคิดว่าเจ้าบ่าวคือฉันและเจ้าสาวคือแก”“เอาน่าเฮีย เดี๋ยวตอนแจ้งชื่อเขาก็รู้กันเองแหละ แบบนี้สวยไหมเฮีย พิลินน่าจะชอบนะ”ผมหยิบแบบการ์ดขึ้นมาถือให้เฮียช่วยตัดสินใจ เราเอาความชอบของพิลินเป็นหลักดีที่เฮียค่อนข้างรู้ใจน้องสาวและผมก็รู้ใจเมียตัวเอง เราเลือกแบบเดียวกันเป๊ะ!!“เสร็จแล้วงั้นฉันกลับแล้วนะ”“ยังเฮีย!! วันนี้เฮียต้องอยู่กับผมทั้งวัน เรายังต้องไปดูสถานที่ ไปลองชุดแต่งงานของผมและแวะไปเอาแบบชุดแต่งงานให้พิลิน”“โห่!! ทำไม
(บอสตัน)“พิลิน…!!!”ผมกำลังจะโดนพ่อตาพรากลูกพรากเมีย กว่าจะถึงวันแต่งงานผมไม่ขาดใจตายไปก่อนหรอ“ขับรถกลับดีๆนะคะ ถึงคอนโดแล้วไลน์บอกลินด้วย”“ไม่อยากกลับเลย”ผมนั่งคุกเข่าเอาหน้าแนบกับท้องพิลิน ตอนนี้ลินกำลังท้องอ่อนๆผมอยากดูแล“อดทนนะคะ ลินไม่อยากทำให้ท่านผิดหวังไปมากกว่านี้แล้วระหว่างนี้ก็ต้องทำตามที่ท่านบอกไปก่อน”“ครับ ลินอยู่ที่นี่ต้องดูแลตัวเองดีๆนะห้ามเดินขึ้นลงบันไดเด็ดขาด ให้ใช้ลิฟต์ได้อย่างเดียวแล้วก็ตอบไลน์พี่ด้วย ถ้าลินไม่ตอบพี่บุกมาที่นี่แน่ๆ”“ค่ะ..!! กลับดีๆนะคะอย่าขับรถเร็ว”พิลินกำชับ ผมกอดลูกและขึ้นกอดหอมพิลินกว่าจะตัดใจขึ้นรถมาได้ น้ำตาลูกผู้ชายอย่างผมเกือบไหลผมรีบโทรหาม๊า บอกว่าไม่ต้องไปหาฤกษ์ให้ยุ่งยากแล้วเพราะผมต้องการแต่งงานเร็วที่สุด ถ้าเป็นไปได้ผมอยากแต่งพรุ่งนี้เลยด้วยซ้ำให้มันจบๆม๊า : ทำผิดก็ต้องยอมรับผิดพ่อของหนูพิลินทำแค่นี้ยังน้อยไป ส่วนฤกษ์ม๊าจะรีบหาให้เร็วที่สุดจะเริ่มต้นชีวิตคู่ทั้งที จะมั่วๆไม่ได้นะลูกรักม่าม๊าส่งข้อความตอบกลับมา แล้วฤกษ์ที่ม๊าจะไปหามันเมื่อไหร่ว่ะเนี่ยหวังว่าไม่ใช่อีกสามสี่เดือนนะ ไม่งั้นผมตายแน่ๆ(หลายวันต่อมา @บอสตันผับ)“ไอ้เช
@บ้าน บอสตัน“พิลินค่อยๆเดิน”พี่บอสรีบวิ่งมาประคอง“โอ๊ย!!พี่บอสลินเดินเองได้”ฉันพยายามสลัดมือพี่บอสออกแต่เหมือนยิ่งทำแบบนี้พี่แกจะยิ่งจับแน่นขึ้น“มากันแล้วหรอลูกมาๆพาน้องมานั่งข้างๆม๊า”ม๊าตบไปที่นั่งข้างๆที่ว่างอยู่“สวัสดีค่ะม๊า”ฉันยกมือขึ้นไหว้ตามธรรมเนียมไทย“เป็นไงบ้างหลานย่า”ม๊ายกมือขึ้นรับไหว้ก่อนจะเอามือมาลูบที่ท้องฉันเบาๆ“ไม่ต้องห่วงเลยม๊าบอสดูแลอย่างดี”พี่บอสยิ้มอย่างภูมิใจ“แล้วนี่บอสพาน้องไปฝากครรภ์หรือยัง”“ยังเลยครับว่าจะมาหาม๊าก่อนแล้วเดี๋ยวค่อยไปครับ”จริงๆวันนี้ฉันว่าจะไปโรงพยาบาลกันแต่ม๊าดันให้มาหาที่บ้านซ่ะก่อน“แล้วนี่พ่อกับแม่ของพิลินรู้เรื่องหรือยังลูก”คำถามนี้ม๊าหันมาถามฉันๆได้แต่สายหน้าแทนคำตอบ“เรื่องนี้แหละครับที่บอสอยากมาปรึกษาม๊า”พี่บอสมีสีหน้าที่จริงจังขึ้น“ม๊าคุยกับป๊าแล้วว่าถึงยังไงเราก็จะต้องทำทุกอย่างให้ถูกต้องม๊าจะไปสู่ขอพิลินกับคุณพ่อคุณแม่ตามประเพณีส่วนเรื่องเรียนพิลินก็ไม่ต้องกังวลเอาไว้คลอดแล้วค่อยกลับมาเรียนใหม่ก็ได้หรือพิลินคิดว่ายังไงลูก”ม๊าพูดเสร็จก็หันมาขอความคิดเห็น“พิลินแล้วแต่ม๊าเลยคะ”ฉันส่งยิ้มให้ม๊า“แต่ม๊ากับป๊าลินอยู่อเมริกานะครับจ
-ณ มหาลัยเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง-ตุบ ตุบ ตุบ (เสียงหัวใจ) ก็จะใครซะอีกหละก็ฉันไงพิลิน เปิดเทอมวันแรกก็สายเลยเรา จะไปทันไหมเนี่ยวันนี้มีรับน้องวันแรกด้วย ตายๆๆๆ ~กริ้งงง..กริ้งงง~ มือบางกดรับโทรศัพท์"ฮัลโหลว่าไงแก""นังชะนีแกอยู่ไหนแล้วเนี่ยรุ่นพี่จะเรียกรวมแล้วนะย๊ะ""โอ๊ยอยู่หน้าม.แล้วแกวันนี้รถฉันเสียอะเลยต้องมาเอง"รถที่ใช้ประจำก็ดันมางอแงสต๊าทไม่ติดซ่ะงั้นวันนี้เลยต้องหอบสังขารขึ่นรถแท็กซี่มาเอง แต่เวลาเร่งรีบแบบนี้ในกรุงเทพหารถยากมาก...กว่าฉันจะได้รถก็เลยสายแบบนี้"เอ้านางชะนีแล้วทำไมไม่บอกจะได้ไปรับ..รีบมาเลยนะเร็วๆเดี๋ยวไม่ทัน""ย่ะรีบอยู่""แค่นี้นะฉันไปดูพี่ว๊ากก่อนดีกว่าได้ข่าวว่าหล่อมากกกกก" ~ตู๊ดดดดดดด~ เอ้าอีนี่เห็นผู้ชายดีกว่าเพื่อนดีงามไหมละเพื่อนฉัน พลามมาซะนานลืมแนะนำตัวเลย ฉันมีนามว่าพิลิน เรียนอยู่ที่มหาลัย AA คณะวิศวะ ปี1 ฉันมีเพื่อนอยู่5คน มี นินิว ชมพู เคท ชลลี่ (จริงมันชื่อชลธีร์แต่ใจมันดันเป็นหญิง)พวกเรา5คนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยมัธยมแล้วเราสนิทกันมากจึงมาต่อมหาลัยเดียวกัน เรียนคณะเดียวกัน สาขาเดียวกันจริงๆก็เรียนๆไปยังงั้นแหละเพราะบ้านพวกเราต่างก็มีธุรกิ...
ความคิดเห็น