Chapter 3.2

Natatawa man siya sa naging hitsura nito ay hindi na pinansin ni Ana. Kiming hinarap na lamang niya ang naa-amuse na ginang at magalang na bumati rito.

“Magandang hapon po!”

“Magandang hapon naman sa iyo, iha! Halikayo rine sa loob at nang maipaghanda ko kayo ng mamimiryenda,” imbita ng ginang.

“Dito na lang kami sa may hardin, 'nay!” singit ni Enrico sa magalang na paraan.

“Sige, kayong bahala,” pakli ng ina ni Enrico na si Aling Nenita at saka tumalikod na para tumungo sa kusina. Alam na rin niya ang pangalan nito dahil madalas din itong ikuwento sa kaniya ni Enrico.

Sila naman ay tinungo na ang di-kalayuang hardin. Doon ay may makikitang nakatirik na mesita at isang mahabang bangkuan na kapwa yari sa kawayan. Nayuyungyungan ang mga ito ng mayayabong na mga puno. Ang hardin ay hitik sa sari-saring halamang namumulaklak. Siyempre, pinakaprominente at pinakamarami ang mga bulaklak na rosas. Sa lupa na nga mismo nakatanim ang mga ito sa halip na sa paso.

“Ito pala ang sinasabi mong rose garden!” napapahangang komento ni Ana. Magkatabi na silang nakaupo ni Enrico sa bangkuang kawayan.

Tumango-tango bilang tugon si Enrico. “Nagustuhan mo ba?"

Tumango rin siya. “Yup. Anganda kaya!” saka niya bulalas.

Tumayo si Enrico at nagtingin ng bulaklak ng rosas. Pumili ito ng full bloom, pinitas na may tangkay at saka ibinigay sa kaniya.

Pagkaabot ay sinamyo agad ni Ana ang bulaklak. Bahagya siyang nangilabot nang muling gumapang sa puso niya ang gayon at gayon ding damdamin ng atraksiyon para kay Enrico.

“Ikaw ba ang nagme-maintain nito?” nang makabawi sa bahagyang pangingilabot ay tanong niya na ang tinutukoy ay ang buong hardin.

“Si Inay, siyempre. Kumbaga ay pets na niya ang lahat ng nandito. Bale ako lang naman ang tigabuhat ng balde-baldeng tubig na pandilig niya. Kung minsan ay ako na ang kusang nagdidilig lalo na kapag alam kong pagod si Inay. Sulit naman, kasi—” sagot-paliwanag ni Enrico, ngunit ibinitin ang gusto pang sabihin sa bandang huli.

“Kasi ano?” untag niya.

Nakalolokong ngiti at kindat ang paunang tugon ni Enrico. “—kasi nabibigyang-buhay ang palasyo namin para sa magiging — prinsesa namin!”

“Ay, gano'n? Pero, teka! Lumalakas yata ang hihip ng hangin. Nararamdaman kaya ng makapal mong balat?” biro niya, kahit ang totoo'y medyo kinilig siya sa tinuran nito.

Tinawanan siya ni Enrico kaya natawa na rin siya. Nagniig sa ere ang halakhakan nilang dalawa.

Ganoon lang, ito at si Aling Nenita lang ang inaasahang maririnig ni Ana mula sa mga labi ni Enrico. Minsan lang nitong naikuwento sa kaniya ang tungkol sa nasira nitong ama na si Mang Ricardo at ang tungkol sa laos kuno nitong nakatatandang kapatid na si Enzo, na nag-asawa't hindi na nagpakita pa sa kanila kahit kailan. Ayaw na rin nitong alalahanin pa ang nakaraan ng mga ito hanggat maari.

Nauunawaan naman ni Ana ang sitwasyon ni Enrico sa kadahilanang hindi naman sila gaanong nagkakalayo ng sitwasyon. Ang ipinagkaiba lang, si Enrico ay may natira pang magulang. Samantalang siya ay ulila nang lubos. Siya rin naman, ayaw na rin niyang isipin pa iyon, malulungkot lang siya na hindi naman dapat. Sabi nga ng mga manunulat, don’t spoil today just because of the ugly memories of yesterday. Kaya walang dahilan para intindihin pa niya ang mga bangungot ng kahapon. Ang mahalaga ay ang ngayon, the blessings of today. Ganoon!

“Talaga bang ako lang ang nasa puso mo, Ana?” pagkaraan ng ilang sandali ay seryosong tanong ni Enrico na siyang nagpabalik ng nagliliwaliw na isip ni Ana. Hindi niya namamalayang kanina pa pala sila nagmimeryenda. May hawak na siyang isang basong may lamang juice.

“Alam mo, hindi na dapat itinatanong iyan,” sagot niya.

“Kasi naman, napakarami mong manliligaw. Baka ika ko hindi na ako ang nandiyan sa puso mo.”

Oo nga naman. Hindi niya nasakyan na maaari nitong isipin iyon. Bakit nga ba hindi ito mag-aalala, e, puro kapwa nito guwapo ang mga manliligaw niya. Kung bakit naman kasi hinahayaan pa niyang patuloy pa ring manligaw ang mga ito. Ah, for better, paprangkahin na niya ang mga ito para hindi na umasa pa. Unfair din naman kasi iyon.

“Okay. Sige babastedin ko na lahat ng mga manliligaw ko,” desisyon niya.

“Talaga?”

“Oo, kung iyan ba naman ang makapagbibigay ng assurance sa iyo, e.”

“Ganoon?" si Enrico.

“Naman!" pagdidiin niya.

“Kulang!”

“At bakit?" nagtatakang tanong niya.

“Walang kiss?" tanong-sagot ni Enrico. Nariyang ibalandra pa nito ang pinatambok na mga labi sa harap ng pagmumukha niya pagkatapos.

“Heh! Ano ka? Sinusuwerte?” todo tanggi niya. “Baka nga ako itong wala sa puso mo, e.”

“Marami ba akong manliligaw?”

“Oo,” natatawang sagot niya sa tanong ni Enrico.

“Kung mga bading lang, wala akong sasagutin,” sambit ni Enrico at nanubok pang umastang parang bakla. “Josh ko dhay, sa ‘yo na lhang akets!" anito na ikinampay pa ang pilit pinalalantik na isang kamay na tinernuhan pa ng kunyaring beautiful eyes na pipikit-pikit pero pinaduling naman.

Habang umiinom ay hindi nga napigilang matawa ni Ana. Kamuntikan nga niyang mabugahan ito ng juice na nainom kung hindi lang niya mabilis na naibaling ang kaniyang ulo.

“Grabe ka, Enrico,” nagtatawa pa ring sabi niya habang pinupunasan ng panyo ang sariling bibig.

__________

Then, matapos nilang magtawanan ay sumeryoso na ulit ang kanilang usapan.

“Basta, promise ko sa iyo na ikaw lang ang babae sa puso ko, Ana. Ikaw ang tanging babaeng pakakasalan ko," sinserong wika ni Enrico na diretso ang titig kay Ana.

Nagulat si Ana sa biglang pangangakong ito ni Enrico. Hindi niya alam kung ano ang kaniyang itutugon. Parang may kung anong umurong sa pagkatao niya.

"Kung gusto mo, ngayon din ay pakasal tayo,” susog ni Enrico na tila ba sabik sa kaniyang magiging tugon.

“Bilis naman!" sa wakas ay reaksiyon ni Ana "Dapat ay steady lang muna tayo, no. Ihanda muna natin ang future natin. Hindi ba mas okay ang ganoon?" seryosong suhestiyon pa niya habang tinatantiya si Enrico.

“Okay siyempre. Pero mas okay kung mangangako ka rin sa akin na ako lang ang iibigin mo forever.”

“Naku, walang forever 'no! Pero, sige, i-try natin at baka isa tayo sa mangilan-ngilang exceptions,” natatawang reaksiyon ni Ana. “Pangako, forever kitang iibigin. I-quote ko na rin ang isang linya sa kanta ni Sarah Geronimo. Sabi ro'n, forever's not enough to love you so. At hindi lang iyan, ipinapangako ko ring, maging ano ka man, mamahalin at mamahalin pa rin kita." mahabang sagot niya with matching panunumpa ng nakataas niyang isang palad.

“Wow! Talaga?” namimilog ang mga matang reaksiyon ni Enrico.

“Oo, naman! Bakit, ayaw mo?" banta ni Ana. “Sabihin mo lang at talagang babawiin ko agad.”

“Uy, gustong-gusto ko siyempre!” mabilis na sagot ni Enrico. “Parang ano ‘to,” susog pa nitong nakangisi. “Ako naman, pangako kong gawin kang prinsesa sa magiging palasyo natin balang araw,” kapag kuwan ay masiglang-masiglang hirit naman nito.

“Sarap namang pakinggan ng pangako mo, Enrico. Pero sana, matupad mo. Pero kung sakaling hindi, okay lang din. Kahit simpleng buhay ay okay lang sa akin. Ang mahalaga ay masaya pa rin tayo,” masayang sagot ni Ana habang nakangiting sinasamyo-samyo ang panibagong tatlong rosas na bigay sa kaniya ni Enrico. Masayang-masaya ang pakiramdam niya nang hapong iyon. Bakit hindi ay hayon at nagpapangakuan na sila ng pag-ibig sa isa’t isa.

“Huwag kang mag-alala, Ana. Pagsisikapan kong tuparin ang pangako ko sa iyo. Sinasabi ko sa iyo, magiging prinsesa ka sa munti nating palasyo.”

Ginagap ni Enrico ang isang kamay ni Ana at ikinulong ito sa malalapad nitong mga palad. Damang-dama ni Ana ang init na gumapang sa balat niya. Nagdulot sa kaniya iyon ng ibayong kapanatagan at sensasyong nagdala sa kaniya saglit sa ulap ng imahinasyon.

“Halikan mo lang ako sa lips, Ana, para balang araw ay magkatotoo iyon,” hiling ng binata. May kapilyuhang naglalaro sa pagkakangiti nito.

Ngunit dahil sa tinurang iyon ni Enrico ay naihulagpos ni Ana ang maliit niyang kamay mula sa pagkakasapupo nito.

“Hmp! Ano 'to, trip-trip lang?” palag ni Ana. “Gusto mo lang pala akong mahalikan, e. Ayaw ko nga!” ang tanggi niya, pero ang totoo, sa loob-loob niya, gusto niya rin naman sanang i-kiss ito.

“Sige na, Ana. Ikaw rin, baka hindi matupad ang pangako mo sa akin,” pangungulit ng lalaki na talagang nagpaawa-effect pa at pinalamlam ang mga mata,

“Alin do’n?”

“Hindi ba sinabi mong, maging ano man ako, mamahalin mo pa rin nang todo? Kapag hindi mo ako iki-kiss, hindi totoong mahal mo ako,” paghahamon ng binata.

Halikan na nga kaya niya ang barakong unggoy na ito. Wala naman sigurong masama roon, hindi naman mawawala ang virginity niya sa halik lang. Isa pa, hinihiling naman nito, so pagbigyan na lang niya. Kung hindi nga lang niya super mahal ang oranggutan na ito, e.

“Hmp! Wala na akong lusot. Sige na nga!” pagpapatianod na sambit niya.

Natural, natuwa ang masuwerteng lalaki. Titig na titig ito sa kaniya na para bang mina-magnet siya. Hayon at kusa namang nagpamagnet si Ana.

“Pumikit ka,” utos niya sa lalaki.

“Uhm!” at pumikit naman ang loko!

“Siguraduhin mong pikit na pikit ka, ha!” utos niyang muli. Pinakadampi-dampi pa nga niya ng kaniyang mga daliri ang nakapikit na mga mata ng lalaki. Ang trip niya ay pagmasdang maigi ang napakaguwapong mukha nito. He’s a real prince – her prince charming!

At hayon, hinalikan na nga niya ang mokong. She felt his supple but musculine lips at talagang napapikit siya sa sensasyong natamasa. Para siyang tinangay ng hangin at dinala sa kalawakan na nagpawala sa kaniyang sarili. Ganoon pala ang mahalikan ang lalaking itinatangi ng puso niya – mas matindi pa sa salitang napakatamis!

“O, hayan! Wala ka na sigurong masasabi 'no?” tinig niya iyon na kunyari’y himig galit. Aware siya sa kaniyang sarili na nakadama siya ng pagkailang matapos niya itong halikan. Lalo na nang dahan-dahang magmulat ng mga mata ang mokong at pukulan siya ng nakakatunaw na titig. Nawalan siya ng lakas para salubungin iyon.

“Wow! Wow na wow, Ana!” over acting na sagot ng nakangising binata. “Higit pa sa perfect ang halik mo, ah! Pero—pero gusto ko pa ng isa," hirit pa nito.

“Ay! Hindi na puwede!” protesta ni Ana. “Makuntento ka naman sa isa lang 'no?”

“Sige na!” parang batang maktol ni Enrico. “Kung hinalikan mo 'ko para sa pangako mo, dapat ay mayroon din ako para naman sa pangako ko,” pangungulit pa nito.

At hahalikan na sana siya uli ng binata, pero, sa halip, ay ang rosas na bigay nito ang naisipang isingit ni Ana. Ang mga talulot tuloy ng bulaklak ang n*******n ni Enrico.

“Tingnan mo, ang daya nito! Lugi ako ro’n, ah!” reaksiyon nga ng lalaki na tinawanan lang ni Ana.

“Pero, 'di bale. Susulit ako mamaya,” makahulugang saad ni Enrico.