Chapter 2

Isang buwan na ang nakalipas mula nang maganap ang gabing iyon. Nakatayo si Abigail sa loob ng banyo ng isang cafe, nanginginig ang kamay habang hawak ang pregnancy test kit. Nakita niya ang dalawang linya na malinaw na nagsasabing buntis siya. Hindi siya makapaniwala.

"Hindi… hindi pwede," bulong niya sa sarili, habang halos manginig ang kanyang katawan. Napalunok siya, at naramdaman niyang parang bumagsak ang buong mundo sa kanya.

Paulit-ulit niyang inalala ang mga pangyayari noong gabing iyon—ang sandaling nakilala niya si Nikolo sa bar. Halos hindi na sila nag-usap matapos ang gabing iyon. Isang estranghero lang si Nikolo, at ngayon, eto siya, dala ang isang responsibilidad na hindi niya inaasahan.

Bago niya pa nalaman ang balitang ito, ilang linggo na siyang nakakaramdam ng kakaiba sa kanyang katawan. Una, nagiging matamlay siya sa mga oras na dati ay aktibo siya. Madalas na siyang nakaupo sa gilid ng mesa, nagpapahinga, habang nararamdaman ang biglaang pagkahilo tuwing umaga. Madalas din siyang nahihilo, at pakiramdam niya ay madali siyang napapagod kahit sa mga simpleng gawain lamang. Ang dating malakas na pagkagusto niya sa kape, ngayon ay tila ayaw niyang masamyo ang amoy nito. Kahit na nasa loob siya ng isang cafe, naramdaman niyang nagsimulang sumama ang pakiramdam niya sa amoy ng bagong timplang kape sa paligid.

Nagkaroon din siya ng biglaang pagkahumaling sa mga kakaibang pagkain. "Bakit ko gustong kainin 'tong pickles at chocolate?" bulong ni Abigail sa sarili nang minsan siyang dumaan sa grocery store at biglang napabili ng mga hindi niya karaniwang kinakain.

Nang bumalik siya sa kanilang mesa sa cafe, inabutan siya ni Amanda na tila naguguluhan. "Abby, okay ka lang? Parang hindi ka ata mapakali," tanong ng kaibigan, na halatang napansin ang kakaibang kilos niya nitong mga huling araw.

Ngumiti siya, pilit na tinatago ang nararamdaman. "Oo, okay lang ako. Siguro pagod lang," mabilis niyang sagot. Pero alam niyang may mas malalim na dahilan. Ilang beses niyang naisip na baka iba na nga ito—baka buntis siya. At ngayon, hawak niya ang kumpirmasyon.

Pinipilit ni Abigail alalahanin ang mga nangyari noong gabing iyon. Parang isang malabong alaala na lang ang lahat—isang gabing tila hindi niya gustong balikan ngunit patuloy na bumabalik sa kanyang isipan. Alam niya na hindi sila gumamit ng proteksyon, isang bagay na ngayon ay nagdudulot ng matinding kaba at pangamba. Siguro dahil sa sakit ng nangyari na dulot ni Zion kaya niya hinayaan ang sarili na magpakawala, kahit pa alam niyang hindi tama.

Ngayon, hindi na ito usapin ng tama o mali. Buntis siya, at walang kaalam-alam si Nikolo tungkol dito. Ni hindi niya rin alam kung dapat ba niyang sabihin ang totoo. Paano kung malaman niya? Ano ang magiging reaksyon nito? Hindi naman sila malapit, at halos hindi sila nag-usap matapos ang gabing iyon. Si Nikolo ay isa lamang estranghero sa kanyang buhay, at wala siyang ideya kung paano haharapin ang sitwasyon.

Nakaharap siya sa salamin ng banyo, titig na titig sa sarili habang unti-unting bumibigat ang kanyang kalooban—hindi lang sa pisikal kundi pati na rin sa emosyonal. Gusto niyang maniwala na kaya niya itong lampasan, pero paano kung hindi? 

Hinawakan ni Abigail ang kanyang tiyan, dama ang lumalaking responsibilidad na dala ng kanyang kalagayan. "Anong gagawin ko?" mahina niyang tanong sa sarili, halos pabulong, para bang takot na marinig ang sagot. Alam niyang hindi siya maaaring magpakita ng kahinaan, lalo na sa ibang tao. Kaya hanggang maaari, tinatago niya ang lahat. Kahit na sa matalik niyang kaibigang si Amanda, hindi niya magawang sabihin ang totoo.

Napatitig siyang muli sa sarili, pilit na kinukumbinsi ang sarili na magpatuloy.

Pero ngayon, iba na ang sitwasyon. Hindi na simpleng kalimutan lang ang hinahanap ni Abigail. Ngayon, may buhay na umaasa sa kanya. Napahawak siya sa kanyang tiyan, iniisip kung paano niya haharapin ang hinaharap. Hindi niya kayang sabihin kay Nikolo—hindi niya ito kilala nang lubusan. At kung sakaling malaman nito, baka magtaka lang si Nikolo kung sino talaga siya.

"Hindi ko sasabihin," bulong ni Abigail sa sarili. Hindi siya pwedeng humingi ng tulong sa isang estranghero. Hindi niya rin alam kung anong magiging reaksyon ni Nikolo. Wala itong responsibilidad sa kanya o sa batang dinadala niya. Alam niyang siya ang may pananagutan dito, at siya rin ang kailangang humarap sa lahat ng ito.

Narinig niyang kumatok si Amanda mula sa labas ng banyo. "Abigail, andiyan ka pa ba? Tagal mo na diyan. Okay ka lang ba?" tanong nito, may halong pag-aalala sa tinig.

"H-Hintay lang, Amanda. Lalabas na ako," sagot ni Abigail, pilit na pinipigil ang boses na manginig. Dinampot niya ang test kit at itinago ito sa kanyang bag bago lumabas ng banyo. Habang naglalakad siya pabalik sa mesa, pakiramdam niya ay parang dinadala niya ang buong mundo sa kanyang balikat.

Paglabas ni Abigail mula sa banyo, ramdam niya ang bigat ng bawat hakbang. Parang bawat tunog ng kanyang sapatos sa marmol na sahig ng cafe ay naglalabas ng alon ng kaba at takot mula sa kanyang dibdib. Napatigil siya saglit bago tuluyang lumapit sa mesa kung saan naghihintay si Amanda. Isang malalim na hinga ang kanyang kinuha, pilit na ipinipilit sa sarili na manatiling kalmado kahit pakiramdam niya ay parang sasabog na ang kanyang dibdib.

Nang makita siya ni Amanda, agad itong ngumiti, pero halatang may halong pagtataka sa mga mata nito. "Hey, okay ka lang ba talaga? Kanina ka pa balisa. Alam mo namang pwede mong sabihin sa akin kahit ano, di ba?" sambit ni Amanda habang iniinom ang kanyang kape.

Umupo si Abigail pabalik sa kanyang upuan at napilitang ngumiti. Pilit niyang itinatago ang totoo sa likod ng mga salitang walang laman. "Okay lang ako, Amanda. Siguro kailangan ko lang magpahinga. Baka stress lang ‘to."

Ngunit habang sinasabi niya iyon, hindi niya maiwasang isipin ang test kit na nasa loob ng kanyang bag. Dalawang linya. Buntis siya. Paano siya magiging 'okay' kung ang bawat segundo ay tila nagpapalala ng kanyang sitwasyon?

Tahimik na uminom si Amanda ng kanyang kape, ngunit hindi nito inalis ang mga mata kay Abigail. "Sigurado ka? Hindi kita masyadong makausap lately. Kung may problema ka, nandito lang ako. Alam mong pwede kang mag-open," sabi nito, tila hinihintay na bumigay si Abigail at magkwento.

Ngunit paano niya sasabihin sa kaibigan niya? Paano niya ipapaliwanag ang sitwasyon na ito? Isang gabing hindi niya pinlano, at ngayon, isang responsibilidad na hindi niya kayang sukatin.

Pinilit niyang ngumiti, kahit pa ramdam niyang unti-unting bumibigat ang pakiramdam niya. "Salamat, Amanda, pero kaya ko. Kaya ko ‘to," aniya, pero kahit sa sarili niyang boses, naririnig niya ang kawalan ng kasiguraduhan. Alam niyang hindi ito totoo. Alam niyang malayo siya sa pagiging okay.

Habang tahimik na inuubos ni Amanda ang kape, napatingin si Abigail sa paligid ng cafe. Dati, ang lugar na ito ang kanyang takas mula sa lahat ng problema—isang simpleng lugar kung saan puwede siyang magpahinga, mag-relax, at mag-enjoy ng mga maliliit na bagay tulad ng pagkain ng paborito niyang pastry o pag-inom ng paboritong kape. Pero ngayon, parang ibang mundo na ang lahat. Ang amoy ng kape ay tila nakakasulasok, at ang bawat ingay ng mga tao sa paligid ay parang mga naglalakihang tanong na nagpapahirap sa kanyang isipan.

Pinilit niyang ituon ang pansin sa pagtingin sa menu na nasa harapan niya. Naghahanap siya ng dahilan upang maiwasan ang tingin ni Amanda, na halatang may malalim na iniisip tungkol sa kanya. Ngunit kahit anong gawin niya, hindi siya makatakas sa bigat ng sitwasyon. Wala siyang gana sa pagkain o sa kahit ano. Pakiramdam niya ay nag-iiba ang kanyang katawan, at hindi lang dahil sa buntis siya—parang dinadala niya ang bigat ng mundo sa kanyang balikat.

Nang hindi na nakatiis si Amanda, nagsalita ito ulit. "Abigail, I know you're strong, pero minsan kailangan mo rin ng tulong. Kung anuman 'to, tandaan mo, nandito ako para sa'yo."

Biglang kumurot ang dibdib ni Abigail sa mga salitang iyon. Totoo, kailangan niya ng tulong. Pero hindi niya kayang aminin, hindi ngayon. Mas lalo lang niyang hinigpitan ang pagkakahawak sa strap ng kanyang bag kung saan nakatago ang pregnancy test kit, para bang sa sandaling bitawan niya ito ay babagsak din ang lahat ng itinayo niyang pader.

"Salamat, Amanda. I'll be fine," ani Abigail, pero sa loob-loob niya, alam niyang malayo ito sa katotohanan.

Tahimik silang nagpatuloy sa pagkain at inuman ng kanilang mga order, ngunit sa bawat segundo, ramdam ni Abigail na parang may malaking hadlang sa pagitan nila. Alam niyang hindi magtatagal ay kailangang harapin niya ang totoo. 

Pero sa ngayon, hindi niya pa kaya.

Habang patuloy na nagpipilit si Abigail na itago ang kanyang nararamdaman, naramdaman niya ang paninikip ng kanyang dibdib at biglang pagkahilo. Unti-unting umiikot ang kanyang paningin habang sinusubukan niyang bumangon mula sa upuan.

"Abigail? Mukhang masama yata ang pakiramdam mo?" tanong ni Amanda, halata ang pag-aalala sa boses nito. Pero bago pa makasagot si Abigail, nagdilim na ang kanyang paningin at bumagsak siya sa sahig ng cafe.

"Abigail!" sigaw ni Amanda, mabilis na lumapit at tumawag ng tulong. Mga ilang tao rin ang lumapit upang tumulong, habang may iba naman na tumawag ng ambulansya.

Nagising si Abigail sa puting silid ng ospital, bumibigat ang kanyang mga mata ngunit alam niyang may mga taong nag-uusap sa paligid. Pakiramdam niya ay napakabigat ng kanyang katawan, ngunit higit pa roon, dama niya ang pag-aalala at takot sa dibdib niya.

"Miss Abigail, mabuti at nagising ka na," narinig niyang sabi ng doktor sa gilid ng kanyang kama. Tumabi rin si Amanda, halata ang pag-aalala sa mukha nito.

"A-ano nangyari?" mahina niyang tanong, pilit inaalala ang mga nangyari bago siya nawalan ng malay.

"Buntis ka, Abigail," sabi ng doktor nang walang paliguy-ligoy. "Nahimatay ka dahil sa stress at sa ilang mga sintomas ng pagbubuntis—mahina ang katawan mo kaya kailangan mong mag-ingat."

Nanlaki ang mga mata ni Amanda. "Buntis?!" hinarap niya si Abigail, tila hindi makapaniwala. "Abigail, bakit hindi mo sinabi?"

Tahimik si Abigail saglit, kinakalma ang sarili bago siya huminga ng malalim. Walang kawala na, kailangan niyang sabihin ang totoo. "Nakipag-one night stand ako," mahinang sabi niya, tumititig sa mga mata ni Amanda. "Isang estranghero lang, Amanda... hindi ko alam kung paano nangyari. His name is Nikolo... Nikolo Saavedra."

Nagulat si Amanda, halos hindi makapaniwala sa narinig. "Nikolo Saavedra?!" Tila mas lalo itong nagulat, ang pangalan na iyon ay kilalang-kilala sa kanilang bayan. "As in... 'yung Saavedra family? 'Yung maimpluwensyang mga Saavedra?"

Tumango si Abigail, bumibigat ang loob. "Oo. Wala akong idea na siya pala iyon noong gabing iyon. Hindi kami nag-usap pagkatapos... ni hindi ko alam kung paano ko siya hahanapin."

Napakapit si Amanda sa kamay ni Abigail, halata ang pag-aalala. "Abigail, alam mo bang kilalang-kilala ang pamilya ni Nikolo? Isa sila sa pinakamayayaman at maimpluwensyang pamilya sa bansa!"

Hindi makasagot agad si Abigail. Alam niyang magiging komplikado ang lahat, lalo na sa ganitong sitwasyon. Ngunit ngayon, wala na siyang ibang pagpipilian kundi harapin ang katotohanan.

"Hayaan mo, tutulungan kita. Hindi kita pababayaan, Abigail" seryosong sabi ni Amanda habang hinahawakan ang kamay ni Abigail, pinaparamdam dito na hindi siya nag-iisa. "Buhay natin 'tong anak mo, gagawin natin lahat para sa'yo at sa kanya."

Napuno ng emosyon ang mga mata ni Abigail. Hindi niya akalaing sa kabila ng lahat, may isang tulad ni Amanda na handang tumulong sa kanya. "Salamat, Amanda," mahina niyang sabi, hindi maikubli ang kaluwagan sa kanyang dibdib. 

Ngumiti si Amanda, ngunit may halong kaba at pagka-alarma. 

Napatitig si Abigail sa kawalan. Alam niyang tama si Amanda. Kung malaman ni Nikolo ang tungkol sa bata, hindi niya alam kung paano magbabago ang takbo ng kanyang buhay.

"Siguro… siguro hindi ko na dapat sabihin sa kanya," sabi ni Abigail, halatang nag-aalinlangan. "Paano kung hindi niya ako paniwalaan? At itaboy niya ako? O mas malala, paano kung gusto niyang kunin ang bata?"

"Hindi ka dapat matakot, Abigail. Haharapin natin 'to," sagot ni Amanda, puno ng determinasyon. "Pero sa tingin ko, kailangan mong sabihin sa kanya. Hindi lang dahil sa dapat niyang malaman, pero para din sa bata—may karapatan siyang makilala ang kanyang ama."

Nag-isip ng malalim si Abigail. Alam niyang mahirap ang desisyong ito. Sa kabila ng takot at kaba, may parte sa kanya na nagsasabing kailangan niyang gawin ito, hindi para sa sarili niya kundi para sa kanyang anak.

Nabaling ang tingin ni Abigail kay Amanda, at napalunok siya ng malalim. Tumigil siya ng saglit bago magsalita, ang kabang bumabalot sa kanyang dibdib ay hindi niya maikubli. 

"Pero... Amanda, hindi ko pa kayang sabihin," mahina niyang sabi habang nakayuko, pinipilit itago ang takot at pangamba. "Hindi pa ako handa. Hindi ko pa kayang harapin ito."

Nagtataka ngunit puno ng pag-unawa si Amanda. "Abigail, naiintindihan ko," sagot niya, hawak pa rin ang kamay ng kaibigan. "Pero alam mong hindi mo pwedeng itago 'to habambuhay."

Napasandal si Abigail sa unan, tila ba biglang bumigat ang lahat ng emosyon sa kanya. "Alam ko," mahinang bulong niya. "Pero sa ngayon... hindi ko alam kung paano ko sisimulan. Hindi ko nga siya kilala, Amanda."

Pinisil ni Amanda ang kamay ni Abigail, sinisikap na patatagin ang kaibigan. "Kailangan mong magkaroon ng choice. Sa ngayon, magpahinga ka muna, okay? Nandito ako para sa’yo."

Napuno ng luha ang mga mata ni Abigail, ngunit pilit siyang ngumiti. "Salamat, Amanda. Pero sa ngayon, hindi pa talaga ako handa."