Chapter 7

Nagising si Abigail sa tunog ng malakas na ulan. Habang nag-aalmusal, nakatingin siya sa bintana, nalulumbay sa mga ulap na tila nag-aanyaya ng mas madilim na mga alaala. Sabi niya sa sarili, “Parang hindi nagbago ang mundo. Nandiyan pa rin ang mga katanungan at takot.” 

Ngunit kailangan niyang maging handa. Nakatakdang magkaroon ng isang malaking presentation ang kumpanya, at ito ang magiging pagkakataon para sa kanya na ipakita ang kanyang galing kay Nikolo. Ang presentation ay magiging mahalaga sa pag-unlad ng kanyang karera at pati na rin sa kanilang relasyon bilang boss at secretary.

Nang makarating siya sa opisina, ramdam na ramdam ang tensyon sa hangin. Isang mabilis na tawag mula kay Nikolo ang nagpatibay sa kanyang nervyos. “Abigail, kailangan natin mag-usap bago ang presentation,” sabi nito sa telepono, ang boses ay may halong pagka-urgency. 

“Okay po, sir. Nandiyan na ako,” sagot niya, nagtutok sa kanyang mga gamit habang naglalakad papunta sa kanyang opisina. Sa isip niya, “Bakit ako kinakabahan? Sinasabi kong wala akong pakialam sa kanya, pero bakit ang dami kong nararamdaman?”

Pagdating niya sa opisina ni Nikolo, naisip niyang kumatok muna, pero nagpasya siyang pumasok na lamang. Nakita niya si Nikolo na nakatayo sa harap ng whiteboard, may mga nakasulat na ideya at tala na umaabot hanggang sa itaas. Ang mga mata nito ay tila nag-aapoy sa determinasyon. 

“Good morning, Abigail. Salamat sa pagdating,” bati ni Nikolo, ngunit may napansin siyang ibang tono. “Kailangan nating maging handa para sa meeting mamaya. Ang client natin ay may mataas na inaasahan.”

“Okay po, sir. Anong kailangan nating gawin?” tanong niya, sabik na malaman kung paano siya makakatulong.

“Mahalaga ang presentation na ito. Gusto kong makita ang lahat ng mga detalye. Ang mga ulat mo mula sa nakaraang linggo ay dapat maging batayan,” sagot ni Nikolo, ang kanyang mga mata ay hindi umalis sa kanya. 

“Masusunod po. Gagawin ko ang lahat,” sagot ni Abigail, ngunit may nararamdaman siyang panghihina. “Pero, sir… paano kung hindi tayo magtagumpay?”

“Minsan, Abigail, ang pagtagumpay ay nagmumula sa pag-amin ng ating mga kahinaan,” ani Nikolo, ang mga mata ay tumitingin sa kanya na tila ang lahat ng nararamdaman nito ay nahuhulog sa kanyang mga balikat. “Kailangan mong magkaroon ng tiwala sa sarili mo.”

Ngunit sa kabila ng kanyang mga salita, hindi maalis ni Abigail ang takot. “Ang hirap ng sitwasyon namin, sir,” sambit niya, ang tinig ay tila nag-aalab sa emosyon. “Ang relasyon natin… ang trabaho… tila nagkakasalungat.”

“Alam ko ang nararamdaman mo, Abigail. Mahirap, ngunit kailangan mong magpakatatag. Hindi ito ang tamang oras para sa mga emosyon,” sagot ni Nikolo, ngunit may mga sulok sa kanyang mata na nagbigay ng pag-asa.

Nang matapos ang kanilang pag-uusap, nagdesisyon si Abigail na muling muling isaalang-alang ang kanilang relasyon. Habang nag-aayos siya ng mga dokumento, ramdam na ramdam ang hirap na dulot ng kanyang damdamin. “Sana makausap ko siya ng mas maayos,” bulong niya sa sarili.

Sa gitna ng kanilang presentation, tumakbo ang oras. Ang mga tanong mula sa mga kliyente ay tila nagiging hamon sa kanyang kakayahan. “Bakit ako nagkakaganito?” tanong niya sa kanyang sarili. “Bakit tuwing siya ang kaharap ko, parang ang hirap ng lahat?”

Ngunit sa bawat tanong, nakikita niya ang mga mata ni Nikolo na puno ng tiwala sa kanya. “Abigail, kayang-kaya mo iyan. Ipakita mo ang galing mo,” bulong nito sa kanyang isip habang bumabaon ang mga salita sa kanyang puso.

Pagkatapos ng presentation, nagpasya ang mga kliyente na ipagpatuloy ang kanilang kontrata, isang tagumpay para sa kumpanya. Pero sa likod ng tagumpay na ito, nandoon pa rin ang mga tanong sa kanyang isip. “Paano kung hindi lang ito ang kailangan kong ipakita? Paano kung wala talagang katapusan ang mga tanong ko sa puso ko?”

Dahil sa tagumpay ng presentation, nagpasya si Nikolo na mag-organisa ng maliit na salo-salo para sa kanilang team. Naging masaya ang gabi—ang mga tawanan, ang kwentuhan, at ang pagkain ay tila nagbigay ng mga alaala na matagal nang nawala. 

Ngunit sa gitna ng kasiyahan, hindi maalis ni Abigail ang pagkabahala. Habang nag-uusap ang lahat, nakita niyang nakatingin sa kanya si Nikolo mula sa malayo. Ang mga mata nito ay tila naglalaman ng mga tanong at sagot na hindi niya alam kung paano sagutin.

“Abigail, tara, magsayaw tayo!” sabi ni Tanya, ang isa sa mga kasamahan sa trabaho, na nagbigay ng tawag sa kanya. 

Naglakad siya patungo kay Tanya, ngunit sa bawat hakbang, ang kanyang puso ay tila tumitibok ng mas mabilis. Habang nag-aawit ang musika, sumayaw siya kasama ang mga kasama sa trabaho, ngunit palagi pa rin ang kanyang mga mata kay Nikolo. 

Sa paglipas ng mga sandali, napansin ni Nikolo na hindi siya kumikilos sa gitna ng saya. Lumapit ito sa kanya. “Abigail, bakit hindi ka sumasayaw? Tila nalulumbay ka,” tanong nito, ang boses ay puno ng pag-aalala.

“Wala, sir. Ayos lang ako,” sagot niya, ngunit sa kanyang tinig, narinig ni Nikolo ang hirap na kanyang dinaranas.

“Hindi mo kailangan ipagsinungaling sa akin. May mga bagay tayong kailangang pag-usapan. Aaminin ko, mahirap ang sitwasyon natin,” sabi ni Nikolo, ang boses ay mas mababa na parang nagpapahayag ng katotohanan.

“Paano kung hindi ko kaya? Paano kung hindi tayo magtagumpay?” tanong ni Abigail, ang mga luha ay tila bumubuhos sa kanyang mga mata.

Nagmakaawa si Nikolo sa kanyang mga mata, “Minsan, ang tagumpay ay nasa pagsubok sa ating mga limitasyon. Ang relasyon natin bilang boss at secretary ay hindi madali, pero sa kabila ng lahat, nandiyan ako para sa iyo.”

Dahil sa mga salitang iyon, nag-uumapaw ang mga damdamin ni Abigail. Naramdaman niya ang pag-asa na ang lahat ay may dahilan. “Salamat, Nikolo. Gusto kong ipagpatuloy ang lahat, kahit gaano ito kahirap,” tugon niya, ang boses ay puno ng determinasyon.

“Sabihin mo lang sa akin kung ano ang nararamdaman mo, Abigail. Ayaw kong magkaroon ng mga lihim sa ating dalawa. Anuman ang mangyari, nandito lang ako,” sabi ni Nikolo, ang tono ay puno ng tiwala at katapatan.

Nang natapos ang salo-salo, naglakad si Abigail patungo sa pintuan ng opisina, sinundan ni Nikolo. “Naiintindihan mo ba kung gaano kahalaga ka sa akin?” tanong ni Nikolo, ang mga mata ay puno ng damdamin.

“Oo, sir. Pero…,” natigilan siya sa kanyang mga salita. “May mga tanong pa rin ako na kailangan mong sagutin.”

“Handa akong sagutin ang lahat ng mga tanong mo, Abigail. Ipagpatuloy natin ang pag-uusap,” sagot ni Nikolo, ang tinig ay puno ng sinseridad. 

Habang lumalakad sila sa madilim na daan, ang hangin ay tila nagdadala ng pag-asa at bagong simula. Sa bawat hakbang, nagpasya si Abigail na ipagpatuloy ang kanilang kwento, kahit ano pa man ang mangyari.

### Kabanata: Ulan at mga Pag-amin

Dahil sa pag-uusap nila ni Nikolo, nagbago ang takbo ng isip ni Abigail. Sa kabila ng mga tanong at pag-aalinlangan, nagdesisyon siyang simulan ang araw na may bagong pananaw. Sa kabila ng patuloy na pagbuhos ng ulan sa labas, puno siya ng pag-asa na magpapatuloy ang kanilang kwento. 

Sa susunod na araw, umupo siya sa kanyang desk at sinimulang ayusin ang mga dokumento. Nararamdaman niyang mas maayos ang kanyang isip kumpara sa mga nakaraang linggo. Dumaan ang ilang oras at hindi na niya namamalayan ang paglipas ng panahon. 

“Abigail,” tawag ni Nikolo habang papalapit sa kanyang desk. “Gusto ko sanang makausap ka tungkol sa mga susunod na hakbang ng ating proyekto.”

“Okay po, sir. Anong gusto mong pag-usapan?” sagot niya, ang puso ay tumitibok sa tuwa at kaba.

“May mga bagong ideya ako na nais kong ibahagi sa iyo. Gusto kong makuha ang opinyon mo tungkol dito,” sabi ni Nikolo, ang mga mata nito ay tila nag-aapoy sa mga ideya.

“Siguradong magiging masaya akong marinig ang mga iyon,” sagot ni Abigail. Pagkatapos, sumama siya kay Nikolo sa conference room. 

Nang makapasok, agad niyang napansin ang mga brainstorming boards na puno ng mga ideya. Isang malaking whiteboard ang puno ng mga diagrams at flowcharts na ginawa ni Nikolo. 

“Ang plano natin ay isama ang mga bagong teknolohiya sa ating marketing strategies. Sa tingin ko, makakatulong ito upang mapalakas ang ating customer engagement,” paliwanag ni Nikolo, ang tono ay puno ng determinasyon.

Habang nag-uusap sila, hindi maiwasang mapansin ni Abigail ang kagandahan ng pagkakataong ito. “Kaya natin ito, sir! Kung lahat tayo ay nagtutulungan, tiyak na magtatagumpay tayo,” sagot niya na puno ng sigasig.

Ngunit sa kabila ng kanilang masayang pag-uusap, may mga tanong pa ring umiiral sa isip ni Abigail. “Paano ang mangyayari sa atin kapag tapos na ang proyekto? Magiging maayos ba ang lahat?”