Isang fresh graduate ng Business Management si Abigail Acosta sa edad na bente anyos, pansamantalang nagtatrabaho sa café ng kanyang auntie upang kumita, lalo na’t mag-isa na lang siya sa buhay matapos pumanaw ang kanyang mga magulang dahil sa katandaan. Ngayon, siya na lang ang bumubuhay sa sarili niya.Sa araw na ito, nagmamadali siyang tapusin ang trabaho sa café, bitbit niya ang maliit na paper bag na may lamang paborito nilang pagkain, excited na mabawi ang mga araw na hindi sila nagkita. Alam niyang naging abala siya sa trabaho, kaya't gusto niyang bumawi at sorpresahin si Zion Lukas, ang boyfriend niya sa loob ng apat na taon. Naging boyfriend niya si Zion sa kolehiyo, pareho silang nag-aral ng Business Management. Basketball player ito sa campus, naging mabilis ang relasyon nila, sinagot niya ito agad dahil likas na gwapo si Zion.Simula noong nagsimula ng magtrabaho si Abigail sa café ng kanyang auntie, halos wala na siyang oras kay Zion. Madalas siyang pagod at abala sa mga
Isang buwan na ang nakalipas mula nang maganap ang gabing iyon. Nakatayo si Abigail sa loob ng banyo ng isang cafe, nanginginig ang kamay habang hawak ang pregnancy test kit. Nakita niya ang dalawang linya na malinaw na nagsasabing buntis siya. Hindi siya makapaniwala."Hindi… hindi pwede," bulong niya sa sarili, habang halos manginig ang kanyang katawan. Napalunok siya, at naramdaman niyang parang bumagsak ang buong mundo sa kanya.Paulit-ulit niyang inalala ang mga pangyayari noong gabing iyon—ang sandaling nakilala niya si Nikolo sa bar. Halos hindi na sila nag-usap matapos ang gabing iyon. Isang estranghero lang si Nikolo, at ngayon, eto siya, dala ang isang responsibilidad na hindi niya inaasahan.Bago niya pa nalaman ang balitang ito, ilang linggo na siyang nakakaramdam ng kakaiba sa kanyang katawan. Una, nagiging matamlay siya sa mga oras na dati ay aktibo siya. Madalas na siyang nakaupo sa gilid ng mesa, nagpapahinga, habang nararamdaman ang biglaang pagkahilo tuwing umaga. Ma
"Zeke, anak, binilin ko muna sa tita Amanda, ha? Kailangan kong lumabas sandali," sabi ni Abigail habang hawak ang kamay ni Zeke, ang kanyang limang taong gulang na anak. “Why, Mommy?” tanong ni Zeke, ang mga mata nito ay puno ng pag-aalala.“May kinakailangan lang akong ayusin, pero nandiyan naman si Tita Amanda. Maglalaro kayo, diba?” Pinisil ni Abigail ang kamay ng anak upang makapagbigay ng kaunting ginhawa.“Okay, Mommy!” sagot ni Zeke, bahagyang ngumiti.Pagkatapos umalis ni Zeke kasama si Amanda, nagdesisyon si Abigail na hindi na magpatumpik-tumpik. Napansin niyang madalas na nagkakasakit si Zeke nitong mga nakaraang buwan, at sa sunod-sunod na pagkahospital nito, halos ubos na ang kanyang ipon. Kailangan niyang makahanap ng mas magandang trabaho, at hindi sapat ang kinikita niya sa café."Bakit nga ba hindi ko subukan ang mga malalaking kompanya?" tanong niya sa sarili habang naglalakad patungo sa kompanya.May mga balita siyang narinig na nagha-hire sila ng mga bagong emple
KABADO si Abigail nang bumaba siya mula sa taxi. Pinagmasdan niya ang mataas at modernong gusali ng Aurelia Innovations—malaki, elegante, at makapangyarihan ang dating. Para sa iba, maaaring isang ordinaryong araw lang ito ng pagtatrabaho, ngunit para kay Abigail, ito ang simula ng isang bagong kabanata. Hindi lang ito trabaho—ito ang pagkakataon niyang makabangon para sa anak niyang si Zeke. Alam niyang hindi madali, ngunit kailangan niyang maging matatag.Huminga siya nang malalim bago pumasok sa gusali. "Kaya mo 'to, Abigail," bulong niya sa sarili habang tinahak ang daan papunta sa reception. Hindi niya maiwasang mapangiti ng bahagya. Sa wakas, may trabaho na siya ulit, at isang oportunidad na magbibigay sa kanila ng mas magandang buhay.Pagdating niya sa reception area, agad siyang binati ng receptionist na naka-ngiti. "Good morning! Ikaw ba si Abigail?" tanong ng babae habang tumitingin sa listahan ng mga bagong empleyado.“Oo, ako nga po,” sagot ni Abigail, pinipilit na iwaksi
Abala si Abigail sa pagtapos ng mga huling dokumento para sa araw na iyon. Isang linggo pa lang ang nakakalipas mula nang magsimula siya bilang secretary ni Nikolo De Silva, ngunit ramdam na ramdam na niya ang bigat ng trabaho. Siksik sa mga meetings, deadlines, at mga special requests mula sa boss niya. Madalas, hindi na siya nakakauwi nang maaga. Wala na siyang oras para kay Zeke—ang kanyang anim na taong gulang na anak—at lalong wala na rin siyang oras para sa sarili. Hindi niya rin masyadong nadadala ang sarili niya sa opisina—ang focus niya ay laging nasa trabaho at sa paghahabol ng oras. Nakakakaba ang bagong responsibilidad, lalo pa’t may mga pagkakataon na nararamdaman niya ang tension sa tuwing nagkakasalubong ang kanilang mga mata ni Nikolo, ang ama ni Zeke, na walang alam tungkol sa anak nila. Pero wala siyang choice. Kailangan niyang patuloy na magtrabaho rito para sa kinabukasan nila ng kanyang anak.Napabuntong-hininga siya habang nag-aayos ng mga papeles sa kanyang lam
Kinabukasan, pagkagising ni Abigail, halos hindi siya makabangon. Ang mga alalahanin tungkol kay Nikolo at ang tensyon ng mga nakaraang araw ay nagdulot sa kanya ng matinding pagod. Pero sa kabila ng lahat, mayroon siyang obligasyon—ang kanyang anak na si Zeke. Kailangan niyang muling muling buhayin ang kanyang pananaw sa buhay at iwanan ang mga problema sa opisina, kahit sandali.Mabilis siyang bumangon, sinubukang ipakita ang ngiti sa kanyang mukha kahit na sa loob ay naguguluhan pa rin siya. "Zeke! Oras na para mag-almusal!" sigaw niya sa kanyang anak. Nagmamadali itong pumasok sa kusina, sabay hawak sa kanyang tiyan na mukhang nagugutom na. "Anong pagkain natin, Nanay?" tanong ni Zeke, punung-puno ng sigla habang umuusok ang kanyang mga mata."Nagprepare ako ng pancakes at itlog. Sige, tulungan mo ako," sabi ni Abigail, sabay ngiti habang sinisimulang ihanda ang almusal. Pinilit niyang maging masaya, at tila nagtagumpay siya nang makita ang ngiti ni Zeke. Ang mga maliliit na baga
Nagising si Abigail sa tunog ng malakas na ulan. Habang nag-aalmusal, nakatingin siya sa bintana, nalulumbay sa mga ulap na tila nag-aanyaya ng mas madilim na mga alaala. Sabi niya sa sarili, “Parang hindi nagbago ang mundo. Nandiyan pa rin ang mga katanungan at takot.” Ngunit kailangan niyang maging handa. Nakatakdang magkaroon ng isang malaking presentation ang kumpanya, at ito ang magiging pagkakataon para sa kanya na ipakita ang kanyang galing kay Nikolo. Ang presentation ay magiging mahalaga sa pag-unlad ng kanyang karera at pati na rin sa kanilang relasyon bilang boss at secretary.Nang makarating siya sa opisina, ramdam na ramdam ang tensyon sa hangin. Isang mabilis na tawag mula kay Nikolo ang nagpatibay sa kanyang nervyos. “Abigail, kailangan natin mag-usap bago ang presentation,” sabi nito sa telepono, ang boses ay may halong pagka-urgency. “Okay po, sir. Nandiyan na ako,” sagot niya, nagtutok sa kanyang mga gamit habang naglalakad papunta sa kanyang opisina. Sa isip niya,
Pagkatapos ng kanilang meeting, nagpasya si Nikolo na bigyan ng maliit na celebration ang kanilang team. “Abigail, gusto mo bang sumama sa akin para sa isang kape mamaya? May gusto akong ipaalam sa iyo,” ani Nikolo, na tila nag-aalinlangan ngunit puno ng tiyaga.“Sure, sir! Anong oras?” tanong niya, tila hindi mapigilang sumiklab ang kanyang puso.“Mga alas-tres. Dito tayo magkikita sa café sa tapat ng opisina,” sagot ni Nikolo bago ito umalis sa kanyang desk. Habang abala si Abigail sa kanyang mga gawain, ang kanyang isip ay puno ng mga tanong. “Bakit may gustong sabihin si Nikolo? Ano kaya iyon?” Sa bawat tanong, unti-unting tumitibok ang kanyang puso sa excitement at kaba.Pagdating ng alas-tres, naglakad siya papunta sa café. Ang hangin ay malamig at sariwa, habang ang ulan ay patuloy na bumabagsak. Naramdaman niya ang tila isang simbolo ng bagong simula.Sa loob ng café, agad niyang nakita si Nikolo na nakaupo sa isang sulok, tila nag-aantay. “Abigail! Salamat sa pagpunta,” sabi
Habang lumipas ang mga buwan, tuluyan nang naging magkasama sina Abigail at Nikolo sa kanilang misyon sa buhay. Ang kanilang outreach programs ay patuloy na lumago, at mas marami pang bata ang nakinabang mula sa mga proyekto nilang sinimulan. Sa isang araw ng sabado, nag-organisa sila ng isang malaking event sa plaza ng kanilang bayan. Nagtayo sila ng mga booth para sa iba't ibang workshops, at ang mga bata ay abala sa paglikha ng mga sining at crafts. Ang saya ng mga bata ay tila umaabot sa kalangitan, at ang mga ngiti nila ay nagbibigay ng liwanag sa bawat sulok.“Ngunit, huwag nating kalimutan ang mga volunteer natin,” sabi ni Abigail habang nag-aalaga sa mga bata. “Sila ang dahilan kung bakit nagiging posible ang lahat ng ito.”“Alam ko, at ang mga volunteers ay tulad ng pamilya na natin. Kaya naman nagplano akong pasalamatan sila sa isang espesyal na paraan,” sagot ni Nikolo, ang kanyang mga mata ay nagniningning sa ideya.Nagdesisyon silang magdaos ng isang volunteer appreciati
Mula sa araw na iyon, nag-umpisa ang bagong chapter ng buhay ni Abigail at Nikolo. Ang kanilang partnership ay umabot na hindi lamang sa propesyonal na aspekto kundi pati na rin sa kanilang mga puso. Sa bawat proyekto na kanilang sinimulan, mas nagiging matibay ang kanilang ugnayan. Ang mga bata sa foundation ay hindi lamang naging inspirasyon kundi nagbigay-daan din sa kanilang pagmamahalan.Habang patuloy ang kanilang mga workshops, nagdesisyon silang magdaos ng isang malaking event—ang "Araw ng Pag-asa," na layuning makalikom ng pondo para sa kanilang mga susunod na proyekto. Pinaghandaan nila ito nang mabuti, mula sa pagbuo ng mga partnerships sa ibang NGOs hanggang sa pag-aanyaya ng mga kilalang personalidad na magiging guest speakers sa event."Abigail, sa tingin mo ba, makakakuha tayo ng sapat na suporta para sa event?" tanong ni Nikolo habang nag-aayos ng mga detalye sa kanilang meeting. "Oo, sa tingin ko. Marami na tayong nakilala na willing tumulong. Kapag napakita natin an
Nang lumipas ang mga araw pagkatapos ng matagumpay na event, unti-unting bumalik sa normal ang mga gawain sa foundation. Ngunit para kay Abigail at Nikolo, nagkaroon ng bagong ritmo sa kanilang samahan. Nagsimula silang magplano ng iba pang proyekto na makakatulong sa mga bata at sa kanilang mga pamilya.“Abigail, paano kung magdaos tayo ng workshop para sa mga magulang? Para matutunan nila kung paano makatutulong sa kanilang mga anak sa pag-aaral?” mungkahi ni Nikolo habang nag-uusap sila sa isang coffee shop. “Magandang ideya 'yan! Puwede nating ipaliwanag ang mga bagay na makakatulong sa kanila sa mga eskwelahan,” sagot ni Abigail, ang kanyang mukha ay nagliliwanag sa pag-iisip ng mga posibilidad.“May mga kakilala akong teachers na puwede nating imbitahin para mag-talk. Tulong-tulong tayo para maipahayag ang halaga ng edukasyon,” dugtong ni Nikolo.Habang nag-uusap, unti-unting sumisibol ang isang panibagong damdamin kay Abigail. Nakikita niya kay Nikolo ang dedikasyon at malasaki
Habang patuloy ang kanilang mga gawain sa foundation, napansin ni Abigail ang unti-unting pag-usbong ng isang espesyal na ugnayan kay Nikolo. Madalas na silang magkasama sa mga event at brainstorming sessions, at hindi niya maikakaila ang saya na dulot nito sa kanya. Sa bawat ngiti at tawa, unti-unti nilang nakilala ang isa't isa sa mas malalim na antas.Isang umaga, habang nag-aasikaso sila ng mga dokumento para sa susunod na proyekto, napansin ni Nikolo ang mga kulay ng paligid. “Alam mo, Abigail, minsan naiisip ko kung gaano tayo ka-blessed na magkaroon ng ganitong opportunity. Ang bawat bata na natutulungan natin ay isang hakbang patungo sa mas magandang kinabukasan,” sabi niya, habang ang kanyang mga mata ay puno ng inspirasyon.“Talaga! Lalo na kapag nakikita mong nagbabago ang mga bata. Nakaka-inspire,” sagot ni Abigail, nahulog ang tingin niya sa mga larawan ng mga bata na nakadikit sa bulletin board. “Sa totoo lang, hindi lang sila ang natutulungan natin; tayo rin, sa ating mg
Mula sa mga pagsubok na kanilang hinarap, naging mas matatag ang kanilang samahan. Sa bawat tagumpay na naabot, muling nagpatuloy ang kanilang pag-usad sa mga proyekto ng foundation, nagbigay inspirasyon hindi lamang sa mga batang tinutulungan nila kundi pati na rin sa buong komunidad.Isang araw, habang nag-uusap sila sa kanilang opisina, nagkaroon ng isang napakaespesyal na ideya si Abigail. “Nikolo, naisip ko lang, paano kung mag-organisa tayo ng isang community festival? Isang araw na puno ng mga aktibidad na magbibigay kaalaman sa mga tao tungkol sa mga proyekto natin at mga paraan kung paano pa sila makakatulong?” tanong niya, puno ng sigla.“Magandang ideya 'yan! Puwede tayong maglagay ng mga booths para sa iba't ibang proyekto, mga palaro, at mga raffle para makalikom tayo ng pondo,” sagot ni Nikolo, nagtatanong na rin sa mga posibilidad.“Exhibits din! Mag-set up tayo ng mga exhibits ng mga artwork ng mga bata mula sa mga workshop natin. Maipapakita natin ang mga talento nila
Habang patuloy ang pag-unlad ng kanilang relasyon, mas naging matatag si Abigail at Nikolo sa kanilang mga proyekto. Pinili nilang ipagpatuloy ang kanilang misyon sa foundation, na may bagong sigla at inspirasyon mula sa kanilang pagtutulungan. Ngayon, higit pa sa mga meeting at outreach programs, nagkaroon sila ng mas malalim na pag-uusap at pagkakaintindihan.Isang araw, nagdesisyon silang magkaroon ng isang retreat para sa kanilang mga volunteers. “Magandang pagkakataon ito para makapag-bonding tayo at magplano ng mas marami pang proyekto,” mungkahi ni Nikolo habang nag-aayos ng mga detalye. “Oo, gusto ko 'yan! Parang magiging mas masaya tayo kapag sama-sama tayo sa isang masayang lugar,” sagot ni Abigail, napuno ng excitement. Ang retreat ay nakatakdang ganapin sa isang beachfront resort, na nagbibigay-daan para sa masayang mga aktibidad at mas malalim na mga talakayan. Pagdating ng araw ng retreat, ang lahat ay puno ng saya at sigla. Habang ang mga volunteers ay nag-aayos ng ka
Nang makabalik sila sa bahay ni Abigail, nakaramdam sila ng pagod mula sa mga aktibidad, pero masaya at puno ng kasiyahan. Ang mga ngiti ng mga bata at ang tawanan ng kanilang mga kasamahan ay tila nagbibigay ng enerhiya sa kanila. “Sana lagi tayong ganyan,” sabi ni Nikolo, nakangiti habang binubuksan ang pintuan.“Ang saya talaga! Ang dami pang gustong sumali sa susunod na outreach,” sagot ni Abigail, nag-aayos ng ilang gamit sa mesa.Umupo sila sa sofa at nagpalitan ng kwentuhan tungkol sa mga paborito nilang bahagi ng araw. “Isa pa, ang galing ng mga volunteers natin! Nakakatuwa silang makita na sabik na tumulong,” ani Nikolo, bumabalik sa mga alaala ng ngiti ng mga bata habang sila’y naglalaro.“Yung feeding program, ang saya! Ang daming bata ang nasiyahan,” tugon ni Abigail. “Pati yung mga magulang, nakikigulo sa saya. Parang pamilya tayong lahat.”“Sa totoo lang, napaka-fulfilling ng araw na ito. Para tayong nagkaroon ng malaking party, pero mas may kabuluhan,” sabi ni Nikolo. T
Habang naglalakad sila sa ilalim ng mga bituin, ang hangin ay nagdadala ng sariwang simoy na tila nagpapalakas ng kanilang damdamin. Tumingin si Abigail kay Nikolo, ang kanyang puso ay puno ng saya. “Sobrang saya ko sa araw na ito. Parang isang panaginip,” sabi niya, pinapanood ang mga bituin sa langit.“Hindi pa ito tapos, Abigail. Marami pang mangyayari sa atin,” sagot ni Nikolo, nakangiti habang hawak ang kamay ni Abigail. “Nais ko sanang mas marami tayong gawin na makakatulong sa iba. Gusto kong i-explore ang lahat ng pwedeng gawin natin.”“Alam mo, tuwing kasama kita, nagiging mas madali ang lahat. Parang ang lahat ay posible,” tugon ni Abigail, nahihiya ngunit puno ng pag-asa. Nagpatuloy sila sa paglalakad, nag-uusap tungkol sa kanilang mga pangarap. “Gusto kong magkaroon tayo ng sariling foundation someday. Isang lugar kung saan makakatulong tayo sa mga bata at sa mga nangangailangan,” mungkahi ni Nikolo. “Ang ganda ng idea na ‘yan! Sobrang saya kung mangyayari ‘yan,” sabi ni
Sa mga sumunod na linggo, unti-unting umusbong ang bagong dinamika sa pagitan ni Abigail at Nikolo. Minsan, nag-uusap sila sa tanghalian, kung minsan naman ay nagiging mas magaan ang kanilang pakikitungo sa trabaho. Sa bawat pagkakataon na magkasama sila, nadarama ni Abigail na unti-unting bumubukas ang kanyang puso. Isang araw, nagpasya si Abigail na sorpresahin si Nikolo sa kanyang opisina. May dalang maliit na cake si Abigail, isang simpleng pasalubong upang ipagdiwang ang kanilang unang buwan bilang magka-kilala. “Surprise!” sabi niya nang buksan ang pintuan ng opisina ni Nikolo. Napatingin si Nikolo sa kanya, nakangiti, “Wow, Abigail! Ang sweet mo naman!” Inilagay ni Abigail ang cake sa mesa at naghanda silang magdiwang. “Alam kong hindi naman ito malaking bagay, pero gusto ko lang ipaalam na masaya ako na nakilala kita,” sabi niya, nakangiti. “Masaya ako na nandito ka, Abigail. Salamat!” sagot ni Nikolo habang naghuhugas ng kamay. “Tara, kumain tayo.”Habang nag-enjoy sila