Chapter 5

Abala si Abigail sa pagtapos ng mga huling dokumento para sa araw na iyon. Isang linggo pa lang ang nakakalipas mula nang magsimula siya bilang secretary ni Nikolo De Silva, ngunit ramdam na ramdam na niya ang bigat ng trabaho. Siksik sa mga meetings, deadlines, at mga special requests mula sa boss niya. Madalas, hindi na siya nakakauwi nang maaga. Wala na siyang oras para kay Zeke—ang kanyang anim na taong gulang na anak—at lalong wala na rin siyang oras para sa sarili. 

Hindi niya rin masyadong nadadala ang sarili niya sa opisina—ang focus niya ay laging nasa trabaho at sa paghahabol ng oras. Nakakakaba ang bagong responsibilidad, lalo pa’t may mga pagkakataon na nararamdaman niya ang tension sa tuwing nagkakasalubong ang kanilang mga mata ni Nikolo, ang ama ni Zeke, na walang alam tungkol sa anak nila. Pero wala siyang choice. Kailangan niyang patuloy na magtrabaho rito para sa kinabukasan nila ng kanyang anak.

Napabuntong-hininga siya habang nag-aayos ng mga papeles sa kanyang lamesa. Malapit nang mag-alas-nueve ng gabi at halos wala na siyang kasama sa opisina. 

“Kailangan ko na rin siguro umuwi,” bulong niya sa sarili.

Pero bago pa man niya makuha ang kanyang bag para umalis, naalala niyang may mga file na kailangang pirmahan ni Nikolo para sa susunod na araw. Hindi na siya pwedeng maghintay pa, dahil kailangan na itong ma-finalize bago pumasok ang umaga. 

Inisip niya na malamang wala na rin si Nikolo sa opisina. Sa ganitong oras, madalas na itong umuuwi. Kaya’t nagdesisyon siyang puntahan ang opisina nito para iwanan ang mga file na kailangan niyang ipa-sign.

Tahimik ang buong paligid nang maglakad siya papunta sa opisina ni Nikolo. Walang tao sa paligid, maliban sa ilang ilaw mula sa cubicles at mga corridor ng building. Isang huling push na lang ito, tapos makakauwi na rin siya sa wakas. Sa isip-isip niya, kailangan na niyang magmadali para makauwi kay Zeke.

Pagdating sa harap ng opisina ni Nikolo, napansin niyang bahagyang nakabukas ang pinto. Agad na nagduda si Abigail, pero naisip niyang baka iniwan lang na bukas ang pinto ng cleaner. Marahan niyang itinulak ito para makapasok.

Pero bago pa tuluyang mabuksan ang pinto, isang tunog ang narinig niya. Mga ungol—malalalim at punung-puno ng damdamin. Napatigil si Abigail, hindi sigurado kung tama ba ang naririnig niya. Lalo pang lumakas ang ingay na galing sa loob. Mga malalalim na paghinga, at ang tunog ng mga bagay na tila nahuhulog mula sa mesa.

Mabilis niyang tinulak nang bahagya ang pinto, at sa isang iglap, bumungad sa kanya ang eksenang hindi niya inaasahan.

Nakita niya si Nikolo, nakayuko sa isang babae—isang empleyada na madalas niyang makita sa opisina pero hindi masyadong kilala. Hubad ang mga katawan nila, at nag-aalab sa init ang galaw ng kanilang mga katawan habang magkasama sa ibabaw ng mesa ni Nikolo. Naririnig ni Abigail ang mga ungol at halinghing ng babae, kasabay ng malalalim na hininga ni Nikolo.

Nanlaki ang mga mata ni Abigail, at sa sobrang gulat, napatutop siya ng kamay sa kanyang bibig. Hindi niya alam ang gagawin. Parang tumigil ang oras sa sandaling iyon. Para siyang nablangko, hindi makapaniwala sa nakikita niya. Naramdaman niya ang isang bagay sa kanyang dibdib na matagal na niyang itinatago—isang halo ng galit, selos, at sakit.

“Ano ‘to...?” mahina niyang bulong, halos hindi marinig ng sarili niyang boses.

Gusto niyang umalis, gusto niyang tumakbo palayo sa eksenang iyon. Pero para bang may pumipigil sa kanya. Nakapako ang kanyang mga mata sa bawat galaw ni Nikolo, sa bawat halinghing ng babae, sa bawat sensasyon na gumugulo sa kanyang isipan. Paano? Paano niya nagawang maging ganito kasaya habang siya ay pagod na pagod sa trabaho?

Ngunit bago pa siya masyadong madala sa kanyang emosyon, pinilit niyang ikalma ang sarili. Hindi siya bahagi ng buhay ni Nikolo maliban sa pagiging secretary nito. 

Dahan-dahan siyang umatras mula sa pinto, marahan itong isinara nang hindi nag-iingay. Pilit niyang kinokontrol ang kanyang mabilis na tibok ng puso at huminga nang malalim. Pagkatapos, bumalik siya sa kanyang mesa, ngunit hindi pa rin matanggal sa isip niya ang nakita.

Habang nauupo siya, napapikit siya nang mariin.

Muli siyang napabuntong-hininga. Hindi niya alam kung ano ang gagawin. Hindi pa rin siya handa na ibunyag ang katotohanan kay Nikolo. Pero hindi niya rin kayang patuloy na magtrabaho sa ilalim ng ganitong mga pangyayari. Bago pa siya tuluyang lamunin ng kanyang mga iniisip, bumalik siya sa pagkokompyuter ng mga natitirang gawain para matapos na ang araw. Ngunit kahit gaano niya subukang mag-focus, hindi maiwasan ni Abigail na bumalik-balik ang mga imaheng nakita niya kanina.

Habang patuloy na nagta-type si Abigail, hindi maalis sa kanyang isipan ang eksena na kanyang nasaksihan. Sa bawat pag-click ng keyboard, naroon ang alaala ng mga hubad na katawan ni Nikolo at ng kanyang kasamang babae. Parang nakababad ang kanyang isipan sa mga ungol at halinghing na nag-echo sa kanyang tenga. 

Muli siyang napabuntong-hininga, ang mga daliri niya ay tila naguguluhan sa kung anong dapat i-type. Nahahati ang kanyang isipan—nasa isang sulok ay ang kanyang mga responsibilidad bilang secretary, habang sa kabilang sulok naman ay ang pagnanasa niyang malaman kung ano ang nangyayari kay Nikolo. Bakit siya nagdesisyon na magkaroon ng ganitong uri ng relasyon sa isang empleyada? 

Maya-maya, lumabas si Nikolo mula sa kanyang opisina, mukha nitong nakapangalumbaba. Tila hindi niya alam ang nangyari, o baka naman hindi na ito alintana. Naramdaman ni Abigail ang kanyang puso na mabilis na tumibok sa presensya ni Nikolo. Pero hindi siya makatingin nang diretso sa mga mata nito; natatakot siyang makita ang kasiyahan na naroon, ang kasiyahan na tila inagaw sa kanya ng isang estranghero.

“Abigail,” tawag ni Nikolo, tila nagulat na makita siya sa opisina pa. “Nandito ka pa? Akala ko umuwi ka na.”

“Ako… may mga file lang po na kailangan kong i-finalize,” sagot niya, nag-iwas ng tingin habang pinipilit ang sarili na huwag ipakita ang pag-aalangan. 

“Okay, salamat,” sagot nito. Walang ibang sinabing anuman si Nikolo, ngunit naramdaman ni Abigail ang bigat ng kanyang loob. Ang tao na nasa harapan niya, ang taong siya ay nagtatrabaho para sa kinabukasan ng kanyang anak, ay may ibang buhay na tila walang pakialam sa mga responsibilidad.

Habang nag-iisip, napansin ni Abigail na tila may isang kulay ng pagkabahala sa mukha ni Nikolo. “Is everything alright?” tanong niya, nahulog sa pagkabahala sa tono ng boses nito.

“Oo, okay lang,” sagot ni Nikolo, subalit may pag-aalinlangan sa kanyang boses. “May kailangan lang akong ayusin.” Agad na nagbaba ito ng tingin at lumipas ang ilang segundo ng katahimikan.

“Kung kailangan mo po ng tulong…” nag-aalangan na mungkahi niya, ngunit naputol ito nang bigla siyang patingin kay Nikolo.

“No, I’m good. Salamat, Abigail,” anito na may pilit na ngiti sa labi. 

Muling bumalik si Nikolo sa kanyang opisina, at naramdaman ni Abigail ang bigat ng kanyang dibdib. Ang kaunting pag-asa na makakalapit siya sa kanya ay nawasak sa mga sandaling iyon. Sa kabila ng lahat, gusto pa rin niyang makipag-ugnayan sa kanya, pero ang mga damdaming naroon ay tila nakakulong sa isang madilim na sulok ng kanyang puso.

Umuwi si Abigail nang mas maaga sa pagkakataong iyon, naisip ang mga bagay na tila hindi nagkakatugma. Pagdating sa kanilang bahay, mabilis siyang sinalubong ni Zeke na may ngiti sa kanyang mukha. “Nanay! Nandito ka na!” anito habang tatakbo ito papunta sa kanya.

Niyakap niya si Zeke ng mahigpit, na parang ito na ang kanyang kanlungan. “Oo, Zeke. Anong ginawa mo habang wala ako?” tanong niya, sinisikap na tanggalin ang bigat sa kanyang dibdib.

“Nanood po ako ng cartoons. Sabi ni Tito, maglalaro tayo mamaya!” masiglang sagot ni Zeke.

Dahil sa anak niya, natutunan ni Abigail na ang mga maliliit na bagay ay mahalaga. Subalit, sa likod ng kanyang isip, patuloy ang pakikipaglaban sa mga alalahanin niya tungkol kay Nikolo. Ang paghahanap sa kasiyahan ng kanyang anak ay tila hindi makabawas sa sakit ng kanyang pusong naguguluhan.

Maya-maya, habang naglalaro si Zeke, nagpasya si Abigail na humarap sa kanyang laptop upang ipagpatuloy ang mga gawain. Pero sa bawat click, ang mga alaala ng nakaraang araw ay sumasagi sa kanyang isip, nag-aalala at puno ng tanong. Paano niya maipapaliwanag kay Zeke ang mga sitwasyong hindi niya kayang ipaalam? 

Habang ang gabi ay lumalalim, nagpasya si Abigail na tumawag sa kanyang kaibigang si Amanda. Baka sa pakikipag-usap, mahanap niya ang sagot sa mga tanong na hindi niya kayang sagutin. 

“Hello, Abigail! Anong balita?” tanong ni Amanda sa telepono, sabik na nag-aabang sa kanyang kwento.

“Hey, Amanda… medyo hindi maganda,” simula ni Abigail, ibinuhos ang lahat ng kanyang nararamdaman. “May nangyari kasi sa opisina na hindi ko makakalimutan…” 

Habang nagsasalita siya, unti-unting nabawasan ang bigat na kanyang dinadala. Pero alam niya, sa kabila ng lahat ng ito, may mga desisyon siyang kailangang gawin para sa kanyang sarili at kay Zeke. 

“Siguro, kailangan mong magpakatatag, Abigail. Kailangan mo rin isipin ang iyong sarili,” mungkahi ng kaibigan, na nagbigay ng bagong pananaw kay Abigail. 

Nang matapos ang tawag, nagpasya si Abigail na ang pagkakataon na ito ay hindi lamang para sa kanya at kay Zeke, kundi para rin kay Nikolo. Kailangan niyang muling pag-isipan ang kanilang sitwasyon at kung paano siya makakabawi sa lahat ng bagay.