Chapter 6

Kinabukasan, pagkagising ni Abigail, halos hindi siya makabangon. Ang mga alalahanin tungkol kay Nikolo at ang tensyon ng mga nakaraang araw ay nagdulot sa kanya ng matinding pagod. Pero sa kabila ng lahat, mayroon siyang obligasyon—ang kanyang anak na si Zeke. Kailangan niyang muling muling buhayin ang kanyang pananaw sa buhay at iwanan ang mga problema sa opisina, kahit sandali.

Mabilis siyang bumangon, sinubukang ipakita ang ngiti sa kanyang mukha kahit na sa loob ay naguguluhan pa rin siya. "Zeke! Oras na para mag-almusal!" sigaw niya sa kanyang anak. 

Nagmamadali itong pumasok sa kusina, sabay hawak sa kanyang tiyan na mukhang nagugutom na. "Anong pagkain natin, Nanay?" tanong ni Zeke, punung-puno ng sigla habang umuusok ang kanyang mga mata.

"Nagprepare ako ng pancakes at itlog. Sige, tulungan mo ako," sabi ni Abigail, sabay ngiti habang sinisimulang ihanda ang almusal. Pinilit niyang maging masaya, at tila nagtagumpay siya nang makita ang ngiti ni Zeke. Ang mga maliliit na bagay na ito ang nagpapagaan sa kanyang pakiramdam. 

Matapos ang kanilang masayang almusal, nagpasya si Abigail na dalhin si Zeke sa parke para mag-bonding. "Gusto mo bang maglaro sa labas, Zeke?" tanong niya, na labis na ikinagalak ng bata. "Oo, Nanay! Gusto kong maglaro sa slide!" sagot ni Zeke na puno ng sigla.

Habang naglalakad sila patungo sa parke, sinikap ni Abigail na iwanan ang mga alalahanin sa opisina. Pinilit niyang isipin ang mga ngiti at tawanan ni Zeke. Sa bawat hakbang, unti-unting nawawala ang bigat na dala ng nakaraang araw. 

Pagdating sa parke, halos hindi na nakapaghintay si Zeke. Agad siyang tumakbo sa mga playground equipment. "Tara na, Nanay! Sumama ka!" sigaw niya, puno ng saya. Tumawa si Abigail habang sumasama sa kanyang anak. 

Pinasok nila ang slide, naglaro sa swings, at naghabulan sa paligid. Sa bawat tawanan ni Zeke, tila napapawi ang lahat ng mga alalahanin ni Abigail. Para bang sa mga sandaling iyon, wala nang ibang mahalaga kundi ang saya ng kanyang anak. 

Habang naglalaro, nahulog ang bola ni Zeke sa isang sulok. Tumakbo siya upang kunin ito at napansin niya ang isang magulang na may dalang bata na naglalaro. "Nanay, bakit ang ibang bata may mga tatay, pero tayo wala?" tanong ni Zeke, sabay ng masaya pa ring ngiti. 

Napahinto si Abigail, naramdaman ang sakit sa kanyang puso. "Ah, Zeke… kasi ang mga tatay minsan ay may iba silang mga dahilan," sagot niya, sinusubukan ang kanyang makakaya na maging positibo. 

Ngunit sa kabila ng kanyang mga sinasabi, naguguluhan siya sa kanyang emosyon. Paano niya maipapaliwanag kay Zeke ang tunay na kalagayan nila? 

Pagkatapos ng masayang araw sa parke, umuwi silang dalawa ng masaya. Si Abigail ay nagpasya na muling mag-focus sa kanyang mga responsibilidad. Nakaupo siya sa harap ng laptop, at kahit na maraming alalahanin ang nasa isip, naglaan siya ng oras para ipagpatuloy ang kanyang mga gawain.

Nais niyang ipakita kay Zeke na kahit gaano kahirap ang buhay, kaya niyang ipaglaban ang kanilang kinabukasan. Ang mga sagot na hinahanap niya tungkol kay Nikolo ay muling nagbabalik sa kanyang isipan, ngunit sa pagkakataong ito, pinili niyang harapin ang kanyang mga takot at pagdududa.

Bago matulog, nagpasya si Abigail na kailangan niyang makausap si Nikolo. "Kailangan ko nang klaruhin ang lahat," bulong niya sa sarili. Sa kabila ng takot na dulot ng kanyang mga naramdaman, alam niyang kailangan niyang ipaglaban ang kanyang sarili at ang kinabukasan ni Zeke.

Kailangan niyang ipaalam kay Nikolo ang katotohanan—na siya ay hindi lamang isang secretary, kundi isang ina na nagmamahal at nagmamalasakit para sa kanyang anak. 

Hindi niya alam kung paano ito gagawin, ngunit nagdesisyon siyang magsimula sa pamamagitan ng pag-aayos ng kanyang mga damdamin at pagbuo ng lakas ng loob. Ang isang linya ng komunikasyon ay dapat na maitatag, hindi lamang para sa kanyang sarili kundi para sa anak niya.

Sa kanyang puso, umaasa siya na makikita ni Nikolo ang halaga ng kanyang mga nararamdaman at makilala siya hindi bilang isang empleyada, kundi bilang isang taong may sariling kwento at damdamin. 

Sa bawat araw na lumilipas, lumalala ang tensyon sa pagitan ni Abigail at Nikolo. Kahit gaano siya ka-dedicated sa kanyang trabaho, hindi maikakaila na may mga sandaling ang kanilang mga mata ay nagkakasalubong, at ang mundo sa paligid nila ay tila humihinto. Ngayon, habang pinipilit niyang ipagpatuloy ang kanyang mga responsibilidad, may mga tanong siyang hindi maiiwasang bumangon sa kanyang isipan.

Mula nang mag-umpisa siya bilang secretary ni Nikolo, tila wala nang katapusan ang kanyang mga gawain. Isang linggo pa lamang, pero ramdam na niya ang bigat ng kanyang responsibilidad. Madalas siyang umuuwi ng hatingabi, ang puso niya ay may pangamba para kay Zeke—ang kanyang anim na taong gulang na anak. “Kailangan kong ipagpatuloy ito,” bulong niya sa sarili habang pinapanday ang kanyang mga ulat sa harap ng computer.

Ngunit sa kabila ng kanyang pagsusumikap, palaging nariyan ang alaala ng masakit na eksena—ang kanyang nakita sa opisina ni Nikolo, na hindi niya kailanman maitatak. Ang mga ungol, ang halinghing ng ibang babae sa kanyang boss, ay parang salamin na naglalarawan ng kanyang mga takot at insecurities. Sa kabila ng sakit, may nag-uumapaw na galit at selos sa kanyang dibdib, mga damdaming umuukit sa kanyang isipan. “Hindi ko kayang ipaalam kay Nikolo ang lahat ng ito,” sabi niya sa kanyang sarili.

Nagdesisyon si Abigail na huwag ipaalam ang tungkol sa kanyang nararamdaman, ngunit sa bawat pagpasa niya sa opisina ni Nikolo, ang puso niya ay nag-aalab sa pagnanasa na malaman ang tunay na kalagayan nito. “Bakit siya nagdesisyon na magkaroon ng ganitong relasyon?” tanong niya sa kanyang sarili, na hindi maalis sa kanyang isipan.

Isang umaga, habang nag-aayos siya ng mga papeles, biglang pumasok si Nikolo sa opisina. Mabilis siyang napatingin sa kanya, ang mga mata niyang puno ng tanong. “Abigail, kamusta ang mga report?” tanong ni Nikolo, ang boses nito ay may kaunting pangungulit.

“Okay lang po, sir. Nakaayos na ang lahat,” sagot niya, nag-iwas ng tingin habang pinipilit na huwag ipakita ang kanyang alalahanin. Ngunit sa kanyang kalooban, nag-aalab ang galit at takot.

“Salamat, Abigail. Mahalaga ang mga ulat na ito para sa meeting natin mamaya,” sabi ni Nikolo, hindi na siya pinansin sa mahigpit na ngiti nito. Sa bawat pag-uusap, pakiramdam ni Abigail ay tila hindi niya matanggap na ang taong ito, na nagbigay ng buhay sa kanyang pangarap, ay mayroon pang ibang buhay na hindi siya bahagi.

Habang tumatakbo ang araw, nagpatuloy ang mga gawain. Pero sa bawat oras na nag-uusap sila, parang may invisible wall na naglalagay ng distansya sa pagitan nila. Hindi mapigilan ni Abigail na mag-alala tungkol sa maaaring mangyari sa susunod na mga araw. Paano kung may mas masakit na katotohanan na nag-aantay sa kanya?

Pagkatapos ng isang nakakapagod na araw, umuwi siya sa bahay, ngunit sa kanyang isipan ay patuloy ang mga tanong. “Nandiyan na naman ako,” bulong niya sa sarili habang hinahaplos ang ulo ni Zeke. “Kailangan kong makahanap ng sagot.”

Habang natutulog si Zeke sa kanyang kwarto, nagpasya si Abigail na tumawag kay Amanda, ang kanyang matalik na kaibigan. “Hello, Abigail! Anong balita?” sabik na tanong ni Amanda.

“Hey, Amanda… hindi maganda ang pakiramdam ko,” nagsimula si Abigail. Isinaysay niya ang kanyang nararamdaman, ang sakit ng kanyang puso, at ang mga tanong na tila walang katapusan. “May nangyari sa opisina na hindi ko maialis sa isip ko. Si Nikolo… may nangyayari sa kanya na hindi ko alam.”

“Alam mo, Abigail, kailangan mong magpakatatag. Kung may mga tanong ka, huwag kang matakot na itanong ang mga ito. Ang pagiging tapat sa sarili ay mahalaga,” payo ni Amanda. 

Habang nag-uusap, unti-unting nawala ang bigat sa kanyang dibdib. “Salamat, Amanda. Kailangan kong maging matatag para kay Zeke… at para sa sarili ko rin,” tugon ni Abigail.

Pagkatapos ng tawag, nagdesisyon si Abigail na muling pag-isipan ang kanyang mga susunod na hakbang. Kailangan niyang makipag-usap kay Nikolo—kailangan niyang ipahayag ang kanyang nararamdaman, kahit na ang proseso ay puno ng takot. Sa susunod na araw, nagplano siyang makipag-usap sa kanya.

Pagdating ng araw ng meeting, nagkaroon ng pagkakataon si Abigail na mag-isa kay Nikolo habang siya ay nag-aayos ng mga dokumento. Naramdaman niya ang init ng kanyang puso habang ang mga mata ni Nikolo ay nakatuon sa kanya. “Abigail,” tawag nito, may kaunting ngiti na nagbigay sa kanya ng lakas ng loob.

“Sir, tungkol sa… tungkol sa mga huling ulat,” nagsimula siyang magtanong, ngunit hindi niya alam kung paano ito ipahayag. “Minsan, naiisip ko kung paano ang tunay na relasyon natin bilang boss at secretary.”

Tahimik na tumingin si Nikolo sa kanya, tila nag-iisip. “Abigail, nauunawaan ko ang sitwasyon. Mahirap talaga ito,” sagot niya, ang boses nito ay puno ng pag-unawa.

“Ngunit hindi ko maikakaila ang mga nararamdaman ko. Nagtataka ako kung anong nangyayari sa iyo. Kung may dapat akong malaman…” patuloy ni Abigail, ang boses ay tila nanginginig sa damdamin.

“Abigail,” putol ni Nikolo, “may mga bagay na mas mabuting huwag pag-usapan. Ang mga desisyon ko ay para sa akin at sa trabaho. Pero… mahalaga ka sa akin bilang secretary.”

Narinig ni Abigail ang tinig ng pag-aalinlangan sa mga salitang iyon. “Pero sir, kailangan natin maging tapat sa isa’t isa. Kung may nangyayari sa pagitan mo at ng ibang babae, kailangan kong malaman. Ayaw kong maging tanga sa sitwasyon,” nagpasya siyang ipahayag ang kanyang nararamdaman.

Muling lumakas ang pagtingin ni Nikolo, ngunit wala siyang sinagot. Sa halip, nagbigay ito ng malalim na buntong-hininga. “Hindi ito madaling usapan, Abigail. Maraming bagay ang dapat isaalang-alang.”

Tila nag-aapoy ang kanilang tensyon, at sa bawat titig ni Abigail, ramdam niya ang unti-unting pag-aangat ng kanyang damdamin. “Gusto ko lang malaman kung saan tayo nakatayo. Ayokong maligaw sa dilim habang nagtatrabaho ako para sa iyo,” ani Abigail, ang boses ay nagiging mas matatag.

Nakatayo silang dalawa sa gitna ng opisina, ang mga tingin ay nagkakasalubong. Sa huli, ang puso ni Abigail ay nag-aalab ng pag-asa—baka sa pagkakataong ito, makuha niya ang katotohanan na matagal na niyang hinahanap.