"Zeke, anak, binilin ko muna sa tita Amanda, ha? Kailangan kong lumabas sandali," sabi ni Abigail habang hawak ang kamay ni Zeke, ang kanyang limang taong gulang na anak.
“Why, Mommy?” tanong ni Zeke, ang mga mata nito ay puno ng pag-aalala.
“May kinakailangan lang akong ayusin, pero nandiyan naman si Tita Amanda. Maglalaro kayo, diba?” Pinisil ni Abigail ang kamay ng anak upang makapagbigay ng kaunting ginhawa.
“Okay, Mommy!” sagot ni Zeke, bahagyang ngumiti.
Pagkatapos umalis ni Zeke kasama si Amanda, nagdesisyon si Abigail na hindi na magpatumpik-tumpik. Napansin niyang madalas na nagkakasakit si Zeke nitong mga nakaraang buwan, at sa sunod-sunod na pagkahospital nito, halos ubos na ang kanyang ipon. Kailangan niyang makahanap ng mas magandang trabaho, at hindi sapat ang kinikita niya sa café.
"Bakit nga ba hindi ko subukan ang mga malalaking kompanya?" tanong niya sa sarili habang naglalakad patungo sa kompanya.
May mga balita siyang narinig na nagha-hire sila ng mga bagong empleyado, at sa kanyang business management degree, alam niyang dapat niyang subukan.
Pagdating niya sa Aurelia Innovations Company, dumaan siya sa lobby at tinignan ang mga tao. "Kaya ko 'to," bulong niya sa sarili habang nagiipon ng lakas ng loob. Lumapit siya sa receptionist.
“Magandang araw! Nandito po ako para mag-apply sa hiring na narinig ko,” sabi niya, sinisigurong malinaw ang kanyang tinig.
“Magandang araw, Miss. Kailangan po namin ang iyong resume,” sagot ng receptionist, na may ngiti sa mukha.
Habang inihahanda ang mga dokumento, nagpaalala si Abigail sa kanyang sarili.
Nang makita ng receptionist ang kanyang resume, tinawag siya para sa interview. Pagpasok sa opisina, naramdaman niyang parang umuusok ang kanyang puso. "Kailangan kong maging matatag," isip niya, handa nang ipakita ang lahat ng kanyang makakaya.
Sa likod ng kanyang isip, nandiyan ang pag-asa na ang bagong trabaho ay hindi lamang magiging solusyon sa kanilang pinansyal na problema kundi isang hakbang patungo sa mas magandang kinabukasan para kay Zeke.
Limang taon na ang lumipas mula nang malaman ni Abigail na siya'y buntis. Hindi naging madali ang buhay bilang isang single mom, ngunit handa siyang gawin ang lahat para mabigyan ng magandang kinabukasan ang anak niya. Ngayon, may pagkakataon siyang makapagtrabaho sa isang kilalang kompanya na magbibigay ng mas magandang kinabukasan para sa kanilang dalawa.
"Para sa'yo 'to, anak", sabi niya sa sarili. Habang hinihintay ang kanyang turn sa interview, nagbalik sa kanyang alaala ang maraming bagay, pero hindi niya pinansin ang kaba—lahat ng ito ay para sa anak niya.
Tumawag ang receptionist. "Miss Abigail Acosta? Kayo na po ang susunod."
Huminga ng malalim si Abigail at naglakad papunta sa opisina. Pero hindi niya inasahan ang mas mabigat na sorpresa na naghihintay sa loob. Pagbukas ng pinto, tumambad sa kanya ang isang pamilyar na mukha—si Nikolo Saavedra, ang lalaking ama ng kanyang anak.
Nanlamig ang buong katawan ni Abigail. Siya? Hindi pwede ito...
Si Nikolo, na CEO at may-ari ng Aurelia Innovations Company, ang mag-iinterview sa kanya!
"Long time no see." sabi ni Nikolo, habang ngumiti siya, tila ba hindi nakalimutan ang kanilang nakaraan.
It had been years since that one and only night together—a night na she never thought would mean anything after it happened. No strings attached, no expectations, just a fleeting moment with a stranger. Hindi niya inakala na it would lead to something much bigger—isang sikreto na tinago niya.
Sa pagkabigla, halos hindi nakapagsalita si Abigail. Alam niyang walang ideya si Nikolo tungkol sa kanilang anak, at iyon ang lihim na hindi niya pwedeng ibunyag. Kaya't pinilit niyang kumalma at ngumiti nang tipid.
"O-oo nga." Pilit niyang inalis ang kaba sa kanyang boses, kahit na ramdam niyang bumibilis ang tibok ng kanyang puso.
Habang umuusad ang interview, nagawa niyang mag-concentrate, ngunit sa bawat segundo, nasa likod ng isip niya ang isang malaking alalahanin. Kailangan niyang itago ang katotohanan mula sa kanya—kailangan niyang itago ang kanilang anak, hiding the CEO's son, mula sa ama nitong walang kamalay-malay na may nabuo sila.
"Mukhang ikaw ang final applicant para sa posisyon na ito," sabi ni Nikolo habang binabasa ang kanyang resume. "Impressive background, Abigail."
Tumango si Abigail at pilit na ngumiti.
Tumayo si Nikolo at inilatag ang kanyang mga kamay sa ibabaw ng desk. “So, like, tell me about yourself. Why do you want to work here?”
Huminga ng malalim si Abigail, pinilit na huwag magpahalata ng kanyang emosyon. “Matapos ang ilang taon sa café, nais ko nang lumipat sa isang mas malaking kumpanya. May background ako sa business management, at sa palagay ko, makakatulong ako sa Aurelia Innovations,” sagot niya, sinisigurong magiging propesyonal ang kanyang tono.
“Mukhang may potential ka. Pero like, why should we choose you?” tanong ni Nikolo, ang kanyang mga mata ay tumutok sa kanya, nagiging mas seryoso.
Alam ni Abigail na ito ang pagkakataon niya. “Kaya kong maging asset sa inyong kumpanya. Sa mga hamon na naranasan ko, natutunan kong maging matatag at mahusay sa pamamahala ng oras. Alam kong kakailanganin ninyo ang isang tao na may dedication at determination,” sagot niya, pilit na ipinapakita ang kanyang lakas.
Tumango si Nikolo, na tila naisip ang kanyang mga salita. “Sounds good. Pero, how do you plan to balance work and personal life?”
“Alam kong mahirap, ngunit handa akong gawin ang lahat para magtagumpay. Gagawin ko ang aking makakaya upang hindi ito makaapekto sa aking trabaho,” sagot niya, ang boses ay puno ng determinasyon.
Nagtanong si Nikolo, “And if ever magkaroon ka ng challenges, what will you do?”
“Magiging tapat ako. Kung kailangan ko ng tulong, hahanap ako ng suporta sa aking mga kaibigan at pamilya. Hindi ako matatakot na humingi ng tulong,” sagot ni Abigail, na nagbigay-diin sa kanyang pagiging open-minded.
“Nice answer, Abigail. I hope we can see your skills in the next steps,” sabi ni Nikolo, ang kanyang tono ay naging mas magaan.
ILANG ARAW ang lumipas, at nakatanggap si Abigail ng tawag mula sa Aurelia Innovations.
“Hi Abigail! We’re happy to inform you na natanggap ka sa posisyon. Welcome to the team!” sabi ng receptionist.
Nanlaki ang mga mata ni Abigail sa balitang iyon. “Talaga? Thank you so much! I’m really excited to start!”
“Looking forward to seeing you soon!” sagot ng receptionist, bago magtapos ang tawag.
Pagkatapos ng tawag, tahimik niyang ibinaba ang telepono. Habang nakaupo, lumalim ang kanyang paghinga. Masaya siya—ito na ang pagkakataong makapagbigay ng mas magandang kinabukasan para kay Zeke.
Ngunit sa kabila ng tuwa, hindi niya maiwasang kabahan. Si Nikolo—ang lalaking minsan niyang nakasama sa isang gabing hindi na niya nakalimutan—ang CEO ng kumpanyang papasukan niya. Alam niyang hindi siya maaaring magpakita ng kahit anong senyales ng kanilang nakaraan. Pero paano kung malaman nito ang totoo? Paano kung madiskubre ni Nikolo ang pinakamalaking lihim ng buhay niya—ang anak nilang si Zeke?
Pinikit niya ang mga mata, pilit na pinapakalma ang sarili. Hindi pwedeng malaman ni Nikolo, bulong niya sa sarili. Wala siyang balak sabihin ang tungkol kay Zeke—hindi sa ngayon. Mas nanaig sa kanya ang pangangailangan na magtrabaho para sa anak. Kailangan ni Zeke ng suporta, ng pangtustos, at ito ang pinakamabilis na paraan para matulungan siya.
KABADO si Abigail nang bumaba siya mula sa taxi. Pinagmasdan niya ang mataas at modernong gusali ng Aurelia Innovations—malaki, elegante, at makapangyarihan ang dating. Para sa iba, maaaring isang ordinaryong araw lang ito ng pagtatrabaho, ngunit para kay Abigail, ito ang simula ng isang bagong kabanata. Hindi lang ito trabaho—ito ang pagkakataon niyang makabangon para sa anak niyang si Zeke. Alam niyang hindi madali, ngunit kailangan niyang maging matatag.Huminga siya nang malalim bago pumasok sa gusali. "Kaya mo 'to, Abigail," bulong niya sa sarili habang tinahak ang daan papunta sa reception. Hindi niya maiwasang mapangiti ng bahagya. Sa wakas, may trabaho na siya ulit, at isang oportunidad na magbibigay sa kanila ng mas magandang buhay.Pagdating niya sa reception area, agad siyang binati ng receptionist na naka-ngiti. "Good morning! Ikaw ba si Abigail?" tanong ng babae habang tumitingin sa listahan ng mga bagong empleyado.“Oo, ako nga po,” sagot ni Abigail, pinipilit na iwaksi
Abala si Abigail sa pagtapos ng mga huling dokumento para sa araw na iyon. Isang linggo pa lang ang nakakalipas mula nang magsimula siya bilang secretary ni Nikolo De Silva, ngunit ramdam na ramdam na niya ang bigat ng trabaho. Siksik sa mga meetings, deadlines, at mga special requests mula sa boss niya. Madalas, hindi na siya nakakauwi nang maaga. Wala na siyang oras para kay Zeke—ang kanyang anim na taong gulang na anak—at lalong wala na rin siyang oras para sa sarili. Hindi niya rin masyadong nadadala ang sarili niya sa opisina—ang focus niya ay laging nasa trabaho at sa paghahabol ng oras. Nakakakaba ang bagong responsibilidad, lalo pa’t may mga pagkakataon na nararamdaman niya ang tension sa tuwing nagkakasalubong ang kanilang mga mata ni Nikolo, ang ama ni Zeke, na walang alam tungkol sa anak nila. Pero wala siyang choice. Kailangan niyang patuloy na magtrabaho rito para sa kinabukasan nila ng kanyang anak.Napabuntong-hininga siya habang nag-aayos ng mga papeles sa kanyang lam
Kinabukasan, pagkagising ni Abigail, halos hindi siya makabangon. Ang mga alalahanin tungkol kay Nikolo at ang tensyon ng mga nakaraang araw ay nagdulot sa kanya ng matinding pagod. Pero sa kabila ng lahat, mayroon siyang obligasyon—ang kanyang anak na si Zeke. Kailangan niyang muling muling buhayin ang kanyang pananaw sa buhay at iwanan ang mga problema sa opisina, kahit sandali.Mabilis siyang bumangon, sinubukang ipakita ang ngiti sa kanyang mukha kahit na sa loob ay naguguluhan pa rin siya. "Zeke! Oras na para mag-almusal!" sigaw niya sa kanyang anak. Nagmamadali itong pumasok sa kusina, sabay hawak sa kanyang tiyan na mukhang nagugutom na. "Anong pagkain natin, Nanay?" tanong ni Zeke, punung-puno ng sigla habang umuusok ang kanyang mga mata."Nagprepare ako ng pancakes at itlog. Sige, tulungan mo ako," sabi ni Abigail, sabay ngiti habang sinisimulang ihanda ang almusal. Pinilit niyang maging masaya, at tila nagtagumpay siya nang makita ang ngiti ni Zeke. Ang mga maliliit na baga
Nagising si Abigail sa tunog ng malakas na ulan. Habang nag-aalmusal, nakatingin siya sa bintana, nalulumbay sa mga ulap na tila nag-aanyaya ng mas madilim na mga alaala. Sabi niya sa sarili, “Parang hindi nagbago ang mundo. Nandiyan pa rin ang mga katanungan at takot.” Ngunit kailangan niyang maging handa. Nakatakdang magkaroon ng isang malaking presentation ang kumpanya, at ito ang magiging pagkakataon para sa kanya na ipakita ang kanyang galing kay Nikolo. Ang presentation ay magiging mahalaga sa pag-unlad ng kanyang karera at pati na rin sa kanilang relasyon bilang boss at secretary.Nang makarating siya sa opisina, ramdam na ramdam ang tensyon sa hangin. Isang mabilis na tawag mula kay Nikolo ang nagpatibay sa kanyang nervyos. “Abigail, kailangan natin mag-usap bago ang presentation,” sabi nito sa telepono, ang boses ay may halong pagka-urgency. “Okay po, sir. Nandiyan na ako,” sagot niya, nagtutok sa kanyang mga gamit habang naglalakad papunta sa kanyang opisina. Sa isip niya,
Pagkatapos ng kanilang meeting, nagpasya si Nikolo na bigyan ng maliit na celebration ang kanilang team. “Abigail, gusto mo bang sumama sa akin para sa isang kape mamaya? May gusto akong ipaalam sa iyo,” ani Nikolo, na tila nag-aalinlangan ngunit puno ng tiyaga.“Sure, sir! Anong oras?” tanong niya, tila hindi mapigilang sumiklab ang kanyang puso.“Mga alas-tres. Dito tayo magkikita sa café sa tapat ng opisina,” sagot ni Nikolo bago ito umalis sa kanyang desk. Habang abala si Abigail sa kanyang mga gawain, ang kanyang isip ay puno ng mga tanong. “Bakit may gustong sabihin si Nikolo? Ano kaya iyon?” Sa bawat tanong, unti-unting tumitibok ang kanyang puso sa excitement at kaba.Pagdating ng alas-tres, naglakad siya papunta sa café. Ang hangin ay malamig at sariwa, habang ang ulan ay patuloy na bumabagsak. Naramdaman niya ang tila isang simbolo ng bagong simula.Sa loob ng café, agad niyang nakita si Nikolo na nakaupo sa isang sulok, tila nag-aantay. “Abigail! Salamat sa pagpunta,” sabi
Makalipas ang ilang linggo, patuloy na umunlad ang kanilang relasyon. Nakakaramdam sila ng mas malalim na koneksyon sa isa’t isa. Ngunit sa kabila ng kanilang saya, may mga pagkakataon pa ring dumating ang mga pagsubok. Isang umaga, nagpasya si Abigail na magdala ng kape para kay Nikolo. “Sir, nagdala ako ng kape! Alam kong mahilig ka dito,” sabi niya, na may ngiti sa kanyang mga labi.“Salamat, Abigail! Napaka-sweet mo,” sagot ni Nikolo, ang ngiti nito ay puno ng pasasalamat. Ngunit habang nag-uusap sila, napansin ni Abigail ang isang bagay na hindi niya maintindihan. “Sir, parang may mali sa iyo. Anong nangyayari?” tanong niya, ang tono ay nag-aalala.“Wala, Abigail. Nasa mabuting kalagayan ako,” tugon ni Nikolo, ngunit sa kanyang boses ay may bahid ng pag-aalala.Dahil sa pag-aalala, nagdesisyon si Abigail na tanungin pa ito. “Talaga bang wala? Kasi parang may mabigat kang dinadala,” sabi niya, ang mga mata ay puno ng malasakit.“Okay lang ako. Baka dahil sa stress sa trabaho,” s
Sa kabila ng kanilang tagumpay, hindi maiiwasan ang mga pagsubok sa relasyon ni Abigail at Nikolo. Habang tumatagal ang kanilang relasyon, dumarating ang mga hamon na naglalayong subukin ang kanilang tibay. Isang araw, nagkaroon ng hindi pagkakaunawaan sa isang proyekto. Nakita ni Abigail si Nikolo na nakikipag-usap sa isang dating kasamahan na hindi niya gusto. “Bakit mo siya kausapin? Hindi ba’t alam mong nagdududa ako?” tanong ni Abigail, ang boses ay puno ng galit at takot.“Abigail, hindi mo ako dapat pinagdudahan. Trabaho lang iyon,” sagot ni Nikolo, ngunit tila hindi siya maabot ng damdamin ni Abigail.“Pero bakit hindi mo man lang ako sinabihan? Parang wala na akong tiwala sa iyo,” sagot ni Abigail, puno ng lungkot. Nang mga panahong iyon, nagdesisyon si Nikolo na kailangan nilang pag-usapan ang kanilang nararamdaman. “Mahalaga sa akin ang tiwala mo, at hindi ko gustong mawala ito,” sabi ni Nikolo.“Gusto kong bumalik sa dati, pero sa tuwing may nangyayaring ganito, parang n
Pagkatapos ng kanyang pagninilay-nilay, nagdesisyon si Abigail na bumalik sa bahay at harapin si Nikolo nang may bagong pananaw. Pag-uwi ni Abigail, umupo siya sa harap ni Nikolo. “Mahal, kailangan natin talagang pag-usapan ang mga nararamdaman natin,” sabi niya, ang boses ay puno ng determinasyon.“Anong nangyari? Ano ang bumabagabag sa isip mo?” tanong ni Nikolo, nag-aalala.“Feeling ko parang nagiging sanhi ng hidwaan ang mga alalahanin ko sa iyo. Gusto kong mas maging bukas tayo sa isa’t isa,” sagot ni Abigail.“Okay lang na magtanong. Sabihin mo lang kung ano ang dapat ayusin. Lahat ay kayang pag-usapan,” sagot ni Nikolo, ang kanyang mga mata ay puno ng pag-unawa.“Gusto ko sanang makasiguro na tayo pa rin ang uunahing isipin ng bawat isa. Hindi ko alam kung paano magiging ligtas ang puso ko,” sagot ni Abigail.“Abigail, ikaw ang laman ng puso ko. Walang makakapagpabago niyan. Tayo ay magkasama sa laban na ito,” sabi ni Nikolo, ang kanyang boses ay puno ng pangako.Sa kanilang p