หมายตา 1/2

ฉันเดินมายังลาดจอดรถของมหาลัย ตลอดทางเดินนี่มันชั่งเย็นวูบวาบดีเหลือเกิน คนบ้าเอ๊ย... เดินมาได้สักพักฉันก็เจอรถยี่ห้อเดียวกันจอดเรียงกันอยู่สี่คนแต่คนล่ะสี สีแดงของเฮียโต้ง ถัดมาคือสีดำ สีส้ม สีขาว แล้วรถพี่ราเรซสีอะไรล่ะ..

ฉันลองกดปุ่มรีโมทที่กุญแจ สัญญาณปลดล็อกสว่างวาบขึ้นที่รถคันสีดำ นี่รถเขาสินะ.. ฉันมองหันซ้ายหันขวาดูว่ามีใครเห็นฉันหรือเปล่า พอแน่ใจว่าไม่มีใครเห็นแล้ว ฉันก็รีบเปิดประตูรถคันสีดำเข้าไปนั่งข้างในอย่างรวดเร็ว ฉันสตาร์ทเครื่องรออย่างที่พี่ราเรซบอกพร้อมกับล็อกประตูด้วย

นั่งรออยู่สักพักเขาก็เดินมา ฉันเอื้อมมือไปปลดล็อกประตูฝั่งคนขับ เพื่อให้เขาเปิดประตูเข้ามาได้

“เอาคืนมาได้แล้วค่ะ ต้าจะได้กลับบ้าน”

ฉันแบมือยื่นไปตรงหน้า เหมือนเด็กแบมือขอเงินจากผู้ใหญ่

“เดี๋ยวไปส่ง”

หันมาบอกฉันเสร็จ พี่ราเรซก็ถอยรถขับออกจากมหาลัยทันที

“แล้วเขารับน้องเสร็จแล้วเหรอ” ฉันเอ่ยถาม เมื่อรถวิ่งอยู่บนถนนได้สักพัก

“ยัง” พี่ราเรซตอบโดยที่ตายังมองถนนอยู่

“แล้วต้าหายมาแบบนี้จะโดนรุ่นพี่ทำโทษไหม”

แอบหนีมาแบบนี้รู้สึกไม่ดีเลยเหะ.. แต่จะให้กลับไปร่วมกจิกรรมต่อก็ไม่ได้ เพราะว่าอันเดอร์แวร์ของฉันมันอยู่กับเขา ฉันชำเลืองมองใบหน้าคมเข้มเล็กน้อย พอพี่ราเรซหันมา ฉันก็เซลูกตาไปข้างทางอย่างเนียนๆ ทำเหมือนมองนู่นนี่นั่นไปเรื่อย

“ก็บอกเขาไปสิ ว่าโดนพี่ทำโทษแล้ว” พี่ราเรซหันหน้ามายิ้มอย่างมีเลศนัย

“แล้ว.. ถ้าเขาถามว่าโดนทำโทษยังไงล่ะ ต้าต้องสาธิตให้เขาดูไหม”

ฉันลองพูดแหย่เล่นๆ แกล้งทำหน้าอย่างใสซื่อ อยากเจ้าเล่ห์กับฉันดีนัก

“ถ้าสาธิตให้ดู มันทำคนเดียวไม่ได้หรอก ต้องให้พี่มาร่วมแสดงด้วย” เขายังนั่งยิ้มหน้าระรื่นอยู่

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวต้าให้เพื่อนผู้ชายมาช่วยดีกว่า” ฉันหันไปตอบพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างส่งไปให้อย่างกวนๆ

“ก็ลองดูสิ ได้เห็นดีกันแน่”

และก็เป็นฉันเองที่ต้องหุบปากลงอย่างฉับพลัน ฉันรู้ว่าเขาไม่ได้แค่ขู่แน่นอน เพราะเหตุการณ์ก่อนหน้านี้เป็นคำตอบได้ดีเลยทีเดียว เพราะฉะนั้น..ฉันไม่ควรเสี่ยง เพราะมันไม่เป็นผมดีต่อตัวฉันเอง จากนั้นฉันก็นั่งเงียบมาตลอดทางไม่กล้าพูดอะไรอีกเลยจนมาถึงบ้านของฉัน

“ขอบคุณค่ะ ที่มาส่ง”

ฉันหันไปบอกโดยที่ไม่รอให้เขาตอบ รีบเปิดประตูรถออกแล้วก็รีบวิ่งขึ้นไปยังชั้นสามของบ้าน ซึ่งคือห้องนอนของฉันเอง มันรู้สึกหวิวๆ มาตลอดทางแล้วถึงบ้านสักที

เมื่อก้าวเข้ามาให้ห้องนอนของตัวเอง ก็รู้สึกโล่งอย่างบอกไม่ถูก ฉันนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงสักพักก็ลุกขึ้นไปเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบผ้าขนหนูออกมาแล้วก็เดินกลับมายังเตียงนอน มือเล็กแกะกระดุมเสื้อนักศึกษาออกทีล่ะเม็ดอย่างใจเย็นพร้อมกับฮั่มเพลงไปด้วย โดยที่ไม่รู้เลยว่า ในห้องนอนนี้ไม่ได้มีเธออยู่เพียงคนเดียว...

ราเรซ

ผ่านไปอีกปีกับชีวิตเด็กมหาลัยนี่ก็ปีสี่แล้ว อีกแค่ปีเดียวผมก็เรียนจบ วันนี้ก็เหมือนกับทุกๆ ปีที่ผ่านมาแหละ ไม่ค่อยมีอะไรให้น่าตื่นเต้นสักเท่าไร จนกระทั่ง ไอ้เลโอเดินเข้ามาพร้อมกับเล่าเรื่องน้องปีหนึ่งให้ฟัง มันมีอะไรน่าสนใจงั้นเหรอ...

“พวกมึง...กูมีอะไรจะบอก” เลโอเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มหน้าระรื่น

ตอนนี้ ผม โต้ง บิ๊กไบค์ กำลังนอนเล่นกันอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนข้างๆ ตึกคณะบริหารธุรกิจ

“อะไรของมึงวะ” โต้งลุกขึ้นนั่งถามเลโออย่างหัวเสีย

นับวันมันยิ่งขี้หงุดหงิดขึ้นเรื่อยๆ ล่ะไอ้โต้งเนี้ย

“เรื่องนี้อาจจะไม่ตื่นเต้นสำหรับมึง แต่มันตื่นเต้นหรับไอ้ไบค์” เลโอบอก

“จะพูดอะไรก็รีบพูดมา อย่าลีลา” บิ๊กไบค์ลุกขึ้นนั่งถามเลโอ

“กูไปดูรายชื่อของน้องๆ ปีหนึ่งที่คณะมา มีชื่อน้องแก้มใสของมึงด้วยไอ้ไบค์”

พอได้ยินดังนั้น บิ๊กไบค์ก็ยิ้มแป้นอย่างอารมณ์ดี

“เออ..ไอ้โต้งกูเห็นชื่อน้องต้าหนิงด้วย ไม่เห็นมึงเล่าให้เพื่อนฟังบ้างเลย”

ผมหูผึ่งเด้งตัวลุกขึ้นนั่งทันที จนไอ้โต้งหันมามองหน้าผมอย่างสงสัย ลืมตัวซะแล้วผม เก็บอาการไม่อยู่จริงๆ ที่รู้ว่ายัยตัวเล็กก็มาเรียนที่นี้ด้วย แถมเป็นรุ่นน้องในคณะของผมอีก ไม่ได้เจอกันตั้งสามปีไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้างน่า...

“แล้วทำไมกูต้องบอกพวกมึงด้วยวะ” โต้งถามเลโอ

“เอ้า! ไอ้นี่ ก็พวกกูเพื่อนมึงไงคร๊าบ...” เลโอพูด แอบประชดไอ้โต้งนิดๆ

“ไม่ยักรู้ว่า เรื่องของน้องกูเนี้ย เป็นที่น่าสนใจของพวกมึงตั้งแต่เมื่อไร...” ปากมันถามเลโอ แต่สายตาของไอ้โต้งชำเลืองมองมาที่ผม

“กูว่าเราไปดูกันหน่อยไหม กูอยากเห็นแก้มใส ไม่ได้เจอกันตั้งสามปี อยากจะรู้นัก..ว่าถ้าเจอหน้ากูตอนนี้จะเป็นยังไง..” น้ำเสียงเหมือนมันเคืองๆ นะ แต่หน้ามันนี้กลับยิ้มแป้นไม่ยอมหุบ

“ไปดิ กูก็อยากไปส่องเหมือนกันว่ามีคนน่ารักๆ บ้างไหม” ผมพูดเสริมบิ๊กไบค์อีกคน

“แล้วมึงสนใจเรื่องพวกนี้ตั้งแต่เมื่อไรวะ ไอ้เรซ กี่ปีๆ กูก็ไม่เห็นมึงจะระริ้กระรี้ขนาดนี้เลย” แล้วผมก็โดนไอ้โต้งแขวะเข้าให้

“มันก็คงอยากขึ้นมาบ้างล่ะมั้ง” บิ๊กไบค์ตอบแทนผม พร้อมกับหันมายักคิ้วให้อย่างรู้กันแค่สองคน

ถามว่าในกลุ่ม เราสนิทกันไหม พวกผมสนิทกันมากครับ แต่เรื่องของหัวใจผม มีแค่บิ๊กไบค์เท่านั้นที่รู้... ถ้าไอ้โต้งรู้.. เป็นโดนตีนแน่ แต่ผมไม่ได้กลัวมันหรอกครับ ผมแค่ไม่อยากมีปัญหากับเพื่อน แต่ในทางกลับกัน ผม..ก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้เหมือนกัน..

“กูลืมโทรศัพท์ไว้ในรถว่ะ พวกมึงไปก่อนเลย”

ผมคลำหาโทรศัพท์ของตัวเองไม่เจอก็เลยเดินไปยังลาดจอดรถ สงสัยต้องอยู่ในรถแน่ๆ แล้วมันก็จริง เพราะมันนอนแอ่งแม่งอยู่ที่เบาะคนขับ ผมหยิบโทรศัพท์ออกมากำลังจะเดินกลับไปที่คณะ สายตาเจ้ากรรมก็มองไปเห็นรถหรูที่คุ้นตาเพราะผมเคยเห็นมันมาก่อน แต่นั่นก็ไม่ทำให้ผมตกใจเท่ากับสิ่งที่ตาของตัวเองเห็นอยู่ในตอนนี้ ไอ้ไผ่ กับ ต้าหนิง พอมันเห็นหน้าผมเท่านั้นแหละ มันก็หันไปจูบต้าหนิงต่อหน้าต่อตาผม แล้วมันก็มองผมด้วยสายตาอย่างเป็นผู้ชนะ ผมเผลอกำหมัดแน่นอย่างลืมตัว ยัยตัวเล็กนั่นก็ด้วย ไม่มีทีท่าจะขัดขืนสักนิด... มันน่านัก... ต้าหนิง

ผมเดินกลับมาหาเพื่อนที่หน้าตึกคณะ ก็เห็นต้าหนิงกำลังยืนคุยอยู่กับโต้ง เธอกำลังจะหมุนตัวกลับ ผมแกล้งเดินเข้าไปขว้างทางทำให้หัวทุ่ยชนเข้ากับอกแกร่งอย่างจัง

“ขอโทษค่ะ” ต้าหนิงก้มหน้ากุมตาพูดขอโทษ

ตึกๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ตึกๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

พอได้เห็นใบหน้าหวานใจมันก็เต้นแรงอย่างบอกไม่ถูกถึงแม้จะได้เห็นเพียงแค่ด้านข้างก็ตาม แค่นี้ก็ทำให้ใจผมเต้นโครมครามอย่างบ้าคลั่ง ความขุ่นเคืองก่อนหน้านี้ดูเหมือนจะเบาลง แต่ก็ยังไม่หายขาด อยากจะเชยคางเธอขึ้นมาสบตากับผม แต่มันก็ติดตรงที่ไอ้โต้งก็ยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ พร้อมกับมองผมอย่างจับผิด

“ไม่เป็นไร”

ผมพยายามพูดให้น้ำเสียงฟังดูปกติที่สุด ทั้งที่ภายในใจมันกำลังกระโดดกระเต้นอย่างดีใจที่ได้เจอกันอีก

“ไปไหนมาค่ะ”

ซินดี้เดินเข้ามากอดแขนผม พร้อมกับเอาหน้าอกหน้าใจของเธอถูไถอย่างยั่วยวน และนั่นมันก็เป็นผมดีต่อผม เพราะมันทำให้ไอ้โต้งเลิกมองผมด้วยสายตาจับผิดได้ ผมก็เลยใช้ซินดี้เป็นตัวบังหน้าเพื่อให้เพื่อนเลิกระแวง

จากนั้นไอ้บาสก็พาน้องปีหนึ่งไปทำกิจกรรมต่อในหอประชุม ซึ่งรุ่นพี่อย่างพวกผมก็คอยเดินตามดูความเรียบร้อย ก็ดูๆ ไปงั้นแหละ ความจริง.. ผมไม่ได้มองใครเลยต่างหากนอกจาก ต้าหนิง ผมแอบมองอยู่เป็นระยะๆ และก็คอยระวังไอ้โต้งด้วย เพราะมันคอยจับผิดผมอยู่