มาร

ราเรซ

ผมลืมตาตื่นขึ้นมาหันไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างเตียงนอน เช้าแล้วเหรอ... ผมหันกลับมามองความอบอุ่นที่อยู่ในอ้อมกอดของผมทั้งคืน ยังไม่ตื่นเลย... สงสัยจะเพลียมาก เพราะโดนผมจัดหนักไปหลายรอบ ก็ไม่อยากจะหักโหมมากหรอก ผมแค่กลัวว่าตื่นขึ้นมาแล้วจะไม่เจอต้าหนิงอีก กลัวเธอจะหนีไปเหมือนเมื่อวันก่อน ก็เลยต้องจัดหนักให้หมดแรงกันไปข้าง จะได้ไม่มีแรงลุกหนีผมไปไหนได้อีก

ผมเลื่อนจมูกโด่งชิดแก้มเนียนถูวนไปมา แล้วมือน้อยๆ ของต้าหนิงก็ยกขึ้นมาผลักหน้าผมออก ทำให้ผ้าห่มที่คลุมช่วงบนอยู่เปิดออก เผยให้เห็นดอกบัวคู่งามที่มีรอยแดงเป็นจ้ำเต็มไปหมด ผมรู้ว่าวันนี้ต้าหนิงมีเรียนก็เลยไม่ทำรอยที่ลำคอ เดี๋ยวผมจะโดนไอ้โต้งลากไปกระทืบอีก ผมก็เลยมาทำใต้ร่มผ้าแทน

พอยกมือขึ้นมาปัดหน้าผม ต้าหนิงก็หลับต่อ ยังไม่รู้ตัวอีก... เล่นล่อตากันแต่เช้าแบบนี้ พี่ก็อดไม่ไหวนะ

ผมเลือนริมฝีปากลงไปครอบครองยอดอกของต้าหนิง ซึ่งตอนแรกมันก็สงบนิ่งดีอยู่หรอก แต่พอโดนปลายลิ้นเขี่ยเข้าให้ก็ชูชันขึ้นมาทันที พร้อมกันเจ้าของที่ลืมตาขึ้นมาจ้องหน้าผมด้วยความตกใจ

“พี่เรซ.. เล่นอะไรเนี้ย หยุดนะ”

ต้าหนิงพยายามดันไหล่ของผมออก แต่มันก็ไม่ได้ส่งผลอะไรสักนิด รู้สึกเหมือนแมลงบินผ่าน

“อือ...พี่เรซ..” เรื่องอะไรจะหยุดล่ะ ได้กินแล้วมันก็ต้องกินให้อิ่ม ผมยังใช้ปากครอบครองยอดอกของต้าหนิงอยู่อย่างนั้น ร่างบางดิ้นเร้าไปมาแลดูน่ากินเข้าไปอีก ตอนนี้เริ่มรู้สึกตึ่งหน่อยๆ ที่ช่วงล่างล่ะ เล่นเองเสียวเอง...

“พะ..อือออ” ผมเลือนริมฝีปากขึ้นไปประกบปิดปากของต้าหนิงทันที ตอนแรกก็แค่จะแกล้งเฉยๆ แต่ว่าตอนนี้คงแค่นั้นไม่ได้แล้วล่ะ ผมเลื่อนมือไปที่โต๊ะข้างเตียงเพื่อหยิบเครื่องป้องกันออกมาจากลิ้นชัก โดยที่ไม่ล่ะริมฝีปากออกจากริมฝีปากบางของต้าหนิง

ผมพละตัวออกอย่างรวดเร็วเพื่อใส่เครื่องป้องกัน ร่างบางกำลังจะพลิกตัวหนี ผมก็เลยสอดเข้าทางด้านหลังซะเลย ชอบหนีดีนัก

“อ๊ะ...”

ผมยกขาข้างหนึ่งของต้าหนิงขึ้นในท่านอนตะแคง ถาโถมแรงทั้งหมดที่มีใส่เข้าไปเต็มเหนี่ยว ร่างบางสั่นไหวไปตามแรงส่งจากสะโพก

“ต้าไม่ไหวแล้ว อ๊ะ อ๊ะ” ผมเร่งจังหวะให้เร็วและถี่กว่าเดิมเพื่อที่จะตามคนตัวเล็กไห้ทัน

“ซี๊ดดดด” ผมสูดปากอย่างสุขสมเมื่อถึงที่หมาย

ผมพละตัวออกจากร่างบางมานั่งจัดการตัวเองที่ปลายเตียง ผมรู้สึกถึงแรงยุบของเตียงนอนที่ด้านหลัง พอหันไปมองก็เห็นต้าหนิงกำลังหอบผ้าห่มวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ พอเข้าห้องน้ำได้ก็โพล่หัวออกมาตะโกนว่าผม

“คนบ้า..”

ผมทำท่าจะลุกขึ้นเดินไปหา ต้าหนิงรีบปิดประตูห้องน้ำทันที แล้วผมก็มานั่งยิ้มอยู่คนเดียว จะน่ารักไปถึงไหน...

หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวและทานข้าวเช้าเสร็จ ผมก็ขับรถพาต้าหนิงมาที่หอพักเพื่อนของเธอ เพื่อมาเปลี่ยนชุด เพราะวันนี้ต้าหนิงมีเรียน

“ให้พี่ไปช่วยเปลี่ยนไหม” ผมถามขึ้นเมื่อรถจอดสนิทที่หน้าหอพัก

“ไม่ต้องเลยค่ะ” ต้าหนิงหันหน้ามาส่งสายตาดุให้ผม

“แต่พี่น่ะ ถอดชุดเร็วนะ” ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ทำให้ต้าหนิงผละถอยหลังไปเล็กน้อย

“คนเจ้าเล่ห์”

“ชอบชมพี่จัง ให้รางวัลดีไหม” ผมยื่นหน้าเข้าไปอีกครั้ง ต้าหนิงรีบยกมือบางขึ้นมาปิดปากผมไว้

“ไม่ต้องเลยค่ะ ไม่อยากได้”

จุ๊บ...

“พี่เรซ..”

จุ๊บปากไม่ได้ผมก็เลยจุ๊บที่ฝ่ามือแทน ต้าหนิงรีบชักมือกลับอย่างรวดเร็ว

“รออยู่นี่แหละค่ะ” ต้าหนิงเปิดประตูลงไปยืนที่ข้างรถแล้วหันมาสั่งผม

ผมจึงส่งยิ้มหวานไปให้ และก็ได้เห็นแก้มเนียนเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อตอบกลับมา

ผมนั่งรออยู่สักพักก็เห็นต้าหนิงกับเพื่อนอีกสามคนเดินตามมาด้วย ต้าหนิงเอื้อมมือมาเปิดประตูรถแล้วถามผม

“ให้เพื่อนต้าไปด้วยนะคะ”

“ได้สิ ขึ้นมาเลย” ผมยิ้มให้กับเพื่อนๆ ของต้าหนิง

มหาลัย....

“เลิกเรียนกี่โมง” ผมหันไปถามต้าหนิง เมื่อจอดรถสนิทพร้อมกับดับเครื่องยนต์

“บ่ายสองค่ะ”

“เลิกเรียนแล้วก็มารอตรงนั้น ห้ามเบี้ยวอีกนะ” ผมแอบขู่ไปเล็กน้อย

“รู้แล้วน๊า..” ต้าหนิงหันมาทำหน้าง้อใส่ ถ้าไม่ติดว่าเพื่อนอยู่ด้วยนะ อยากจะเอื้อมมือไปล็อกหน้าเข้ามาบดขยี้ที่ริมฝีปากเชิดๆ นั่นซะหน่อย ใจเย็นราเรซ.. ผมเตือนตัวเองอยู่ในใจ

พอสี่สาวเดินหายลับเข้าไปในตึกคณะ ผมก็เดินเข้ามาในห้องเรียนของตัวเอง เมื่อเดินเข้ามาในห้องก็เจอกับ บิ๊กไบค์และเลโอ ส่วนไอ้โต้งไม่เห็น สงสัยยังไม่มา เพราะที่จอดรถประจำของมันก็ยังว่างอยู่

“ยิ้มหน้าระรื่นมาเลยนะมึง มีอะไรดีเหรอว่ะ วันนี้” เสียงทักทายจากเลโอ

“มันก็คงได้กินอาหารเช้าที่ถูกปากมาแหละ” บิ๊กไบค์พูดขึ้น พร้อมกับมองหน้าผมแบบยิ้มๆ เมื่อผมเดินไปนั่งลงข้างมัน

“กินอะไรมาว่ะ กูจะได้ไปหากินบ้าง” เลโอยังสงสัยอยู่

“กินตีนกูไง” แล้วก็เป็นไอ้โต้งที่ตอบแทน มันเดินมานั่งข้างผม ไอ้นี่มันตัวทำลายบรรยากาศจริงๆ

“ไอ้นี่ มาถึงก็แจกหมาเลยนะมึง” เลโอแขวะโต้ง

“กูพูดจริง ไม่เชื่อมึงก็ถามมันดูดิ”

ไอ้เหี้ยโต้ง...ผมแอบด่าเพื่อนอยู่ในใจ

“แสดงว่ามึงเคลียร์กันแล้วดิ ถึงว่า... ไอ้ห่านี่เลยดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ” ไอ้บิ๊กไบค์ก็แสนรู้ไปซะทุกเรื่องจริงๆ ผมไม่เคยปิดบังอะไรมันได้เลย

“พวกมึงคุยอะไรที่กูพอจะเข้าใจหน่อยดิ สัส” หนูน้อยเลโอผู้น้อยใจเพื่อนๆ

“ฮ่าๆ ๆ ๆ ๆ” แล้วเพื่อนสามคนก็พากันขำให้กับเลโอ ผู้ไม่รู้เรื่องอะไรกับเขา

“ขำอะไรกันค่ะหนุ่มๆ” ซินดี้เดินเข้ามาทักทาย และเธอก็จงใจหยุดอยู่ตรงหน้าผมด้วย

“ไงจ๊ะ ซินดี้ วันนี้เสื้อเธอดูหดลงอีกแล้วนะ” เลโอหันมาส่งยิ้มหวานให้ซินดี้ ไอ้นี่ พอเห็นหญิงแล้วระริกระรี้เลย

“ก็เสื้อตัวที่เคยใส่โดนคนแถวนี้กระชากขาดไปนะ” เธอจงใจส่งยิ้มยั่วยวนมาให้ผม

“ใครเหรอ” เลโอถามต่อ

“ก็...” ซินดี้ส่งสายตามาที่ผม

“ไอ้เพื่อนเวร ปาดหน้ากูตลอด” แล้วผมก็โดนไอ้เลโอด่าจนได้

เริ่มทำตัวน่ารำคาญล่ะ อย่าให้ผมได้ใจร้ายนะ เพราะพูดดีด้วยแล้วไม่ฟังเอง

“เธอไม่ต้องกลัวว่าเสื้อจะขาดอีกแล้วล่ะ” ผมมองเธอด้วยสายตาที่เรียบนิ่ง ใบหน้าไม่ได้มีรอยยิ้มให้ เพราะผมเก็บมันไว้ให้ต้าหนิงคนเดียว

“ทำไมล่ะ” ซินดี้แสดงสีหน้ากังวลออกมา

“เพราะถ้ามันทำแบบนั้นอีก มันจะโดนตีนฉันไง” และก็เป็นไอ้โต้งที่ตอบแทนผม

“หมายความว่าไง” ซินดี้จ้องหน้าผมสลับกับโต้งไปมา

“ตามนั้น” ผมหันไปพูดกับไอ้โต้ง ซึ่งเหมือนกับเป็นการรับปากมันอย่างอ้อมๆ ว่าผมจะไม่ไปยุ่งกับผู้หญิงคนไหนอีก

“ไปนั่งที่ได้แล้วครับคนสวย พวกเราจะตั้งใจเรียนกันครับ” คำพูดไล่ซินดี้อย่างสุภาพเป็นใครไปไม่ได้ บิ๊กไบค์ นั่นเอง

ซินดี้เดินฟึดฟัดไปนั่งที่โต๊ะ พอดีกับที่อาจารย์เดินเข้ามาสอน

14:20 PM

พอเรียนเสร็จผมก็เดินมาที่รถทันทีหวังจะได้เห็นใบหน้าหวานๆ นั่งรออยู่ แต่พอมาถึงกลับพบกับความว่างเปล่าไม่มีแม้แต่เงา ไม่ฟังกันเลยใช่ไหม ชอบให้ผมของขึ้นอยู่เรื่อยเลย ยัยเด็กดื้อ.. ผมยืนบ่นต้าหนิงอยู่ในใจอย่างหัวเสีย

“พี่ราเรซค่ะ”

ผมหันไปตามเสียงเรียกก็เจอกับแก้มใสเพื่อนของต้าหนิง สีหน้าเธอดูอึดอัดและเป็นกังวลอยู่หน่อยๆ

“มีอะไรรึเปล่า” ผมยิ้มให้อย่างใจดี แล้วแก้มใสก็ดูผ่อนคลายลงนิดหน่อย

“คือว่า ต้ามันไม่ได้ตั้งใจจะเบี้ยวพี่ราเรซหรอกนะคะ”

“แล้วต้าหนิงไปไหน” ผมยังยิ้มให้แก้มใสอยู่ เพราะเธอแสดงสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีเท่าไร แก้มใสถือว่าเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของต้าหนิงเลยล่ะมั้ง และอาการกังวลของแก้มใสในตอนนี้มันต้องมีความเกี่ยวข้องกับต้าหนิงแน่นอน

“พี่ไผ่มารับกลับบ้านไปแล้วค่ะ”