แขกไม่ได้นัดหมาย

“พี่ไผ่มารับกลับบ้านไปแล้วค่ะ”

ทันทีที่ได้ยินคำตอบ มันก็ทำให้รอยยิ้มบนหน้าผมหายวับไปในพริบตา ทำไมมันต้องมีมารมาขัดขว้างตลอดเลยว่ะ แก้มใสยืนมองหน้าผมอย่างหวาดหวั่น สงสัยกลัวผมจะอารมณ์เสียใส่ล่ะมั้ง

“ขอบคุณครับ ที่มาบอกพี่” ผมยิ้มให้แก้มใสอีกครั้ง

“ค่ะ พี่ราเรซอย่างโกรธต้าหนิงเลยนะคะ ที่จริงต้ามันก็มานั่งรอตามที่พี่ราเรซบอก แต่ว่า...”

“ไม่เป็นไรครับ แล้วเรากลับยังไงล่ะ”

“กลับรถเมล์ค่ะ”

“เดี๋ยวพี่ไปส่ง ห้ามปฏิเสธ”

ผมแค่อยากตอบแทนที่แก้มใสเดินมาบอก ไม่งั้นผมคงจะโกรธคนตัวเล็กไปแล้ว เพราะคิดว่าเธอไม่มารอตามนัด และการที่แก้มใสเดินมาบอกผมแบบนี้แสดงว่าเธอกำลังเชียร์ผมอยู่

“แก้มใสกับต้าหนิงสนิทกันมากเลยเหรอ” ผมถามขึ้นเมื่อขับรถออกมาจากมหาลัยได้สักพัก

“ค่ะ ตั้งแต่อนุบาลเลย แก้มไม่ค่อยมีเพื่อนนะคะ ตอนเด็กๆ แก้มมักจะโดนเพื่อนแกล้งและก็โดนล้อว่าไม่มีพ่ออยู่เป็นประจำ ต่างกับต้าหนิงรายนั้นนะเพื่อนเยอะ มีแต่คนรุมรอบ คริๆ เพราะต้าหนิงน่ารักและสดใสอยู่ตลอดเวลา” เธอเล่าไปขำไป

“ฮอตตั้งแต่เด็กเลยเหรอ ยัยเด็กดื้อ” ผมพึงพำกับตัวเอง

“วันหนึ่งแก้มโดนเพื่อนขังไว้ในห้องน้ำ ต้าหนิงจะเข้ามาช่วย เธอก็โดนเพื่อนขู่ว่า ถ้าต้าช่วยแก้ม พวกเขาจะเลิกคบกับต้า พี่ราเรซคิดว่าต้าจะฟังเพื่อนๆ ไหม” แก้มใสหันมาถามผม

“ยัยเด็กดื้อนั้นเคยฟังใครที่ไหน”

“ใช่ค่ะ แถมยังประกาศบอกกับพวกเพื่อนๆ ไปอีกว่า มีแก้มเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวยังดีกว่ามีเพื่อนแบบพวกนั้นที่ชอบรังแกคนอื่น”

“เราก็เลยแคร์ต้าหนิงมากเลยสินะ ถึงยอมเดินมาบอกเพราะกลัวพี่จะโกรธต้าหนิง”

“นั้นก็ส่วนหนึ่งค่ะ แต่ก็ไม่หมดซะทีเดียว”

“ยังมีเหตุผลอย่างอื่นอีกเหรอ” ผมเลิกคิ้วขึ้นสูงอย่างสงสัย

“แก้มไม่แน่ใจว่าจะพูดดีไหม แต่แก้มก็อยากให้เพื่อนสมหวังสักที เลี้ยวซ้ายข้างหน้าเลยค่ะ” ผมพยักหน้าให้อย่างเข้าใจ เมื่อแก้มใสบอกให้เลี้ยวรถ

“หลังนี้แหละค่ะ” ผมจอดรถอยู่หน้าบ้านไม้หลังหนึ่ง ซึ่งหน้าบ้านมีร้านขนมไทยอยู่

“เดี๋ยว! แก้มใส” ผมรั้งข้อมือแก้มใสไว้ก่อนที่เธอจะเปิดประตูรถ

“ค่ะ”

“ที่บอกเมื่อกี้อ่ะ ยังไม่จบเลย”

“ออ.. งั้นแก้มขอถามพี่ราเรซก่อนนะคะ แล้วก็ต้องตามมาตามความจริงด้วย” แก้มใสยื่นข้อเสนอ

“ครับ”

“พี่ราเรซรักต้าหนิงหรือเปล่าคะ” เป็นคำถามที่ตอบไม่ยาก แต่มันกับพูดยากซะงั้น เพราะมันรู้สึกเขินหน่อยๆ

“เออ.. คือ”

“ตอบได้เมื่อไรแก้มค่อยบอกแล้วกัน” แก้มใสทำท่าจะลงจากรถอีกครั้ง

“พี่รักต้าหนิง” แก้มใสหันหน้ากลับมายิ้มให้

“แล้วได้บอกต้าหนิงหรือยังค่ะ ถ้ายัง ต้องรีบบอกนะคะ เพราะถ้าพี่ไม่พูดอะไรเลย ต้าหนิงก็จะคิดเอาเองเหมือนที่ผ่านๆ อีก”

“หมายความว่าไง”

“ต้าหนิงแอบชอบพี่ราเรซมานานแล้วค่ะ ตั้งแต่วันนั้น วันที่ต้าหนิงเสียจูบแรกให้พี่ราเรซไปที่ห้องของเฮียโต้ง ใช่ค่ะ ต้าหนิงเล่าให้แก้มฟัง”

แก้มใสหันมาตอบผม เมื่อเห็นผมทำหน้าสงสัย ถึงตอนนั้นมันจะเป็นอุบัติเหตุแต่มันก็ยังเป็นความรู้สึกที่ดีมากสำหรับผม เพราะว่า นั้นคือจูบแรกของผมเหมือนกัน ^_^

“และพอได้ย้ายมาเรียนที่เดียวกันกับพี่ราเรซ ต้าหนิงก็ดีใจมาก แต่ก็ต้องมาผิดหวังเพราะพี่ราเรซมีแฟนอยู่แล้ว”

“จริงเหรอ”

ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ายัยตัวเล็กแอบชอบผม พอได้รู้แล้วมันก็รู้สึกดีเป็นบ้าเลย ผมนี่นั่งยิ้มไม่หุบเลยตอนนี้

“วันนั้นที่พี่ราเรซเข้าไปช่วยต้าหนิงตอนที่โดนพี่ฝ้ายทำร้าย ต้าหนิงมันดีใจมากเลยนะ เพราะคิดว่าพี่ราเรซต้องรู้สึกเหมือนกัน พอออกจากห้องพยาบาลแก้มก็เห็นต้าหนิงเดินขึ้นไปบนอาคารเรียนตามพี่ราเรซไป แก้มนึกว่าต้าหนิงไปสารภาพกับพี่ราเรซซะอีก แต่พอแก้มถามว่าบอกพี่ราเรซไปหรือยัง ต้าหนิงก็ตอบมาแค่ว่า ต้าคบกับพี่ไผ่แล้ว”

ต้าหนิงตามผมขึ้นไปบนอาคารงั้นเหรอ แสดงว่าต้าหนิงก็ต้องเห็นตอนที่ผม... อะไรวะ อย่างบอกนะว่าที่ยอมคบกับไอ้ไผ่เพราะประชดผมอ่ะ ไอ้เรซเอ๊ย...

“ขอบคุณนะ ที่บอกพี่ มันช่วยได้เยอะมากเลย” ผมยิ้มให้แก้มใสอย่างรู้สึกขอบคุณจริงๆ

“ค่ะ แก้มเชียร์พี่ราเรซนะคะ”

แก้มใสหันมายิ้มให้ผมอีกครั้งก่อนที่เธอจะเปิดประตูลงจากรถ แล้วเดินเข้าบ้านไป

ในตอนนี้ผมมั่นใจแล้วว่า ยังไงต้าหนิงก็ต้องเลือกผม หมดเวลาของตัวสำรองแล้วครับ เพราะตัวจริงกำลังมาท้วงคืน

ต้าหนิง

เลิกเรียนเสร็จฉันก็เดินมานั่งรอตามที่คนบางคนสั่งไว้ ไม่ได้กลัวหรอกนะ แค่ไม่อยากมีปัญหา

“จะกลับบ้านหรือยังวันนี้” ฉันหันไปถามแก้มใส เธอกำลังนั่งส่องกระจกดูรอยซ้ำที่ซอกคอของตัวเอง ซึ่งมันก็เริ่มเลือนหายไปแล้วล่ะ

“ไม่อยู่บ้านหลายวัน แม่เหนื่อยแย่เลย”

“เดี๋ยววันนี้ลูกสาวคนสวยก็กลับไปช่วยแล้วนิ” ฉันเอื้อมมือไปโอบกอดแก้มใสอย่างหยอกล้อ แก้มใสหันมายิ้มให้ฉันอย่างสดใส ฉันล่ะ..นับถือสองแม่ลูกคู่นี้จริงๆ ไม่ยอมย่อท้อต่อโชคชะตา

“ต้าหนิง..”

ฉันรู้สึกชาวาบไปทั้งตัว เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย ฉันค่อยๆ หันไปมองก็เจอกับพี่ไผ่ กำลังเดินเข้ามาหาฉัน

“พี่ไผ่ มาได้ไงคะ ไม่เห็นโทรบอกกันก่อน” ฉันส่งยิ้มไปให้

“ก็อยากมาเซอร์ไพสแฟนไง” พี่ไผ่ก็ส่งยิ้มหวานกลับมา

"เรียนเสร็จแล้วใช้ไหม" พี่ไผ่ถาม

"ค่ะ"

"ป่ะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง"

“งั้นต้ากลับก่อนนะแก้ม เจอกันพรุ่งนี้”

ฉันส่งสายตาละห้อยไปให้แก้มใส แก้มใสก็พยักหน้าให้ฉันอย่างเห็นใจ ถ้าพี่ราเรซออกมาไม่เจอ ฉันต้องโดนเขาเล่นงานอีกแน่เลย

“หิวไหม หาอะไรทานก่อนเนอะ ยังไม่อยากไปส่งบ้านเลย พึ่งเห็นหน้าแป๊บเดียวเอง” พี่ไผ่ถามขึ้น เมื่อรถวิ่งอยู่บนถนนได้สักพัก

“ค่ะ กำลังหิวพอดีเลย”

“อีกอย่าง วันนี้ เพื่อนพี่มันจะไปเล่นฟุตบอลที่บ้านต้าด้วย เราเดินเล่นรอมันมาก่อนเนอะ”

“ยังไงก็ได้ค่ะ” ฉันหันไปส่งยิ้มให้พี่ไผ่

ห้างสรรพสินค้า...

“กินไรดี”

พี่ไผ่หันมาถามฉัน เมื่อเราเดินมาที่โซนอาหารในห้าง ตั้งแต่ลงรถมาพี่ไผ่ก็จับมือฉันตลอดไม่ยอมปล่อย ทำไมฉันถึงได้รู้สึกอึดอัดนะ ไม่อยากเป็นแบบนี้เลย มันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกเกลียดตัวเองเข้าไปทุกที

“ราดหน้าหมูค่ะ” ฉันตอบพี่ไผ่

“ไปนั่งรอที่โต๊ะ เดี๋ยวพี่ถือไปให้”

“เออ..คือ”

ฉันจะเดินไปได้ไง ในเมื่อพี่ไผ่ยังกุมมือฉันไว้อยู่เลย

“อะไรเหรอ” พี่ไผ่หันมาถาม

ฉันก็เลยยกมือที่พี่ไผ่กุมอยู่ชูขึ้นมาให้เขาดู พี่ไผ่ยืนขำพร้อมกับเกาหัวอย่างเขินๆ แล้วเขาก็ยอมปล่อยมือ ฉันจึงเดินมานั่งที่โต๊ะรอเขาถืออาหารมาให้

พอทานราดหน้าเสร็จ ฉันก็เดินไปซื้อผลไม้มานั่งทานต่อ แล้วพี่ไผ่ก็นั่งมองฉันอย่างยิ้มๆ

“ยิ้มอะไรคะ”

“ไม่เจอกันนาน น่ารักขึ้นนะเนี้ย” พี่ไผ่ชม

“ก็เหมือนเดิมนิค่ะ” ฉันกินไปด้วยขำไปด้วย

“ไผ่..” มีเสียงผู้หญิงเรียกพี่ไผ่ดังมาจากด้านหลังของฉัน

“ใช่ไผ่จริงๆ ด้วย” ทำไมเสียงมันฟังดูคุ้นๆ จัง

“ซินดี้” พี่ไผ่เอ่ยชื่อเธอ

ฉันหันขวับกลับไปมอง และก็เป็นพี่ซินดี้จริงๆ ด้วย นี่พวกเขารู้จักกันด้วยกันเหรอ

“อ้าว ต้าหนิง นึกว่าใคร”

“รู้จักกันด้วยเหรอ” พี่ไผ่ถามพี่ซินดี้

“รู้จักสิ ก็ต้าหนิงเป็นรุ่นน้องที่คณะแล้วก็เป็นน้องสาวของโต้งเพื่อนราเรซด้วย” พี่ซินดี้พูด พร้อมกับเดินมานั่งลงที่เก้าอี้ระหว่างฉันกับพี่ไผ่

“รู้จักไอ้เรซด้วยเหรอ” พี่ไผ่ถามพี่ซินดี้

“รู้จักสิ คือว่าเรากำลังดูใจกันอยู่น่ะ” พี่ซินดี้พูด

ฉันแทบกลืนมะม่วงทั้งที่ยังไม่ได้เคี้ยว เมื่อได้ยินสิ่งที่พี่ซินดี้พูด ในเมื่อมีคนดูใจกันอยู่ แล้วเขามาวุ่นวายกับฉันทำไม แถมบอกให้ฉันมาเคลียร์กับพี่ไผ่อีก ทั้งที่ตัวเองก็ยังไม่เคลียร์กับพี่ซินดี้เลย มันน่าโมโหนัก.. ฉันพยายามเก็บอารมณ์ขุ่นเอาไว้ในใจก่อน

“พวกพี่รู้จักกันด้วยเหรอคะ” ฉันอดสงสัยไม่ได้จึงถามออกไป

“ออ เราเป็น...”