งอนเบา ๆ

“พวกเพื่อนพี่ชายของต้ามานอนที่บ้านบ่อยเหรอ” พี่ไผ่ถามขึ้นหลังจากที่พวกเฮียโต้งไปกันหมดแล้ว

“เมื่อก่อนก็บ่อยล่ะคะ แต่ช่วงหลังๆ มาก็ไม่ค่อยมาเท่าไร”

“แล้วในบรรดาพวกเพื่อนของพี่ชายต้า มีใครทำอะไรไม่ดีกับต้าหรือเปล่า..” ฉันขมวดคิ้วมองหน้าพี่ไผ่อย่าง งงๆ นี่เขาอยากจะถามอะไรฉัน

“พี่หมายถึง แบบว่า มีใครที่นิสัยไม่ดี ชอบมาวุ่นวายกับต้า อะไรประมาณนี้”

ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็ไม่มีหรอก แต่ตอนนี้.. ฉันเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน

“ไม่นี่ค่ะ พวกเขาไม่ค่อยมาวุ่นวายกับต้าหรอก” ฉันจำต้องตอบพี่ไผ่ไปแบบนั้น

“ถ้ามีอะไร ก็บอกพี่ได้นะ” พี่ไผ่ส่งยิ้มมาให้อย่างใจดี

“ค่ะ”

“น้องต้าครับ พี่ขอน้ำแข็งสักสองถังหน่อยสิ พวกพี่จะตั้งวงกันบนดานฟ้า” พี่บิ๊กไบค์โผล่หน้าจากทางขึ้นบันไดบ้านมาบอกกับฉัน

“จะดื่มกันแต่ตั้งหัววันเลยเหรอคะ” ฉันถามพี่บิ๊กไบค์

“ครับ พอดีว่าไอ้เรซมันกำลังเฮิร์ทนะ ไม่รู้เป็นอะไร อยู่ดีๆ ก็เป็นหมาหงอยซะงั้น”

คำพูดของพี่บิ๊กไบค์ มันทำให้ฉันใจหวิวๆ ยังไงก็ไม่รู้ คงไม่ได้เป็นเพราะฉันหรอกนะ

“ป่ะ ไอ้ไบค์ ไปซื้อของ” แล้วพี่เลโอก็เดินลงมาชวนพี่ไบค์ออกไปข้างนอก

“งั้นต้าหนิงช่วยเอาไปไว้ให้พี่หน่อยนะครับ” พี่บิ๊กไบค์ส่งยิ้มพิมใจมาให้ พวกเขานี่..สมกับเป็นเพื่อนรักกันจริงๆ เลย

“ได้เวลาล่ะ กลับช้าเดี๋ยวโดนโค้ชดุ ป่ะ ไอ้ไผ่” เพื่อนพี่ไผ่เดินมาตบบ่าพี่ไผ่สองครั้ง

“พวกพี่กลับก่อนนะครับ แฟนเพื่อน” เพื่อนพี่ไผ่หันมาบอก ฉันจึงส่งยิ้มหวานไปให้

“พี่กลับก่อนนะครับ เดี๋ยวโทรหา” พี่ไผ่หันมายิ้มให้ ฉันจึงพยักหน้าให้แทนคำตอบ

พี่ไผ่กับเพื่อนๆ เดินออกจากร้านไปกันหมดแล้ว เหลือลูกค้าที่ยังนั่งอยู่เพียงโต๊ะเดียว ฉันทอดสายตาไปยังชั้นบนพร้อมกับถอนหายใจออกมายาวๆ ฉันจะจัดการกับปัญหาของตัวเองยังไงเนี้ย บอกตามตรงนะตอนที่รู้ว่าพี่ไผ่กับพี่ซินดี้ทำอะไรกัน ฉันยังไม่รู้สึกโกรธเท่าตอนที่รู้ว่า พี่ราเรซกับพี่ซินดี้เคยมีสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งต่อกัน จนฉันเผลอข่วนแขนพี่ราเรซเป็นทางยาว ฉันโกรธพี่ราเรซจริงๆ

“อ้าว หนุ่มๆ ไปไหนกันหมดแล้วล่ะ” ม๊าเดินออกมาจากหลังบ้านถามขึ้น

“พี่ไผ่กลับเพื่อนกลับไปแล้วค่ะ ส่วนเฮียโต้งกับเพื่อนๆ กำลังจะตั้งวงกันอยู่บนดาดฟ้า” ฉันหันไปตอบม๊า

“มาบ้านทั้งทีก็เพื่อมาตั้งวงรึไงนะ ตาโต้งเนี้ย” ม๊าบ่น แต่ก็ยังมีรอยยิ้มอยู่ ม๊าเคยโกรธใครเป็นป่ะเนี้ย ยิ้มตลอดเลย

“แล้วเขาก็ใช้ให้ต้าเอาน้ำแข็งขึ้นไปให้ด้วย” ฉันแอบฟ้องม๊าซะเลย

“ก็เอาไปให้พี่เขาสิ เดี๋ยวมาอยู่หน้าร้านเอง”

“ม๊า.. ม๊าต้องไม่ให้พวกพี่เขาใช้ต้าสิ ม๊าต้องดุเฮียนะ..” ฉันโวยกับม๊าที่ไม่ยอมดุเฮียกับเพื่อนๆ แถมยังยินยอมให้ฉันโดนใช้อีก

“เอาน่า เดี๋ยวม๊าค่อยดุวันหลังก็แล้วกัน ให้เขาตั้งวงกันที่บ้านนะดีแล้ว ไปดื่มข้างนอกม๊าเป็นห่วง”

“ก็ได้ค่ะ..” ฉันทำหน้าบูดบึ้งนิดหน่อย ก่อนจะเดินเข้าไปหลังร้านเพื่อเอาน้ำแข็งไปให้พวกเขาที่ดาดฟ้า

ชั้นบนดาดฟ้าของบ้านฉันมีส่วนย่อมเล็กๆ อยู่เพราะป๊าชอบปลูกต้นไม้ มีชุดโต๊ะม้าหินอ่อนไว้นั่งเล่น ยามเย็นๆ บรรยากาศของชั้นดาดฟ้านี่สวยงามและเงียบสงบมาก ฉันเดินถือถังใส่น้ำแข็งใบเล็กขึ้นมายังบนดาดฟ้า ก็เจอเฮียโต้งกำลังยืนชมวิวกับคุยโทรศัพท์ไปด้วยแถมยังยิ้มแป้นอีกต่างหาก คุยกับหญิงแน่เลย ส่วนพี่ราเรซนั่งหน้าบูดบึ้งอยู่ที่ม้าหินอ่อน พอหันมาเห็นฉันเขาก็สะบัดหน้าหนีไปอีกทาง นี่เขางอนฉันใช่ไหม..

ฉันถือถังน้ำแข็งมาวางไว้บนโต๊ะ พร้อมกับยืนจ้องหน้าพี่ราเรซที่ตอนนี้ไม่ยอมหันมามองฉันเลย

“เป็นอะไรคะ” ฉันถามออกไป

“เหอะ!!” สิ่งที่ตอบกลับมาคือการถอนหายใจแรงๆ

“ก็แล้วนะ ไปล่ะ” ฉันหันหลังให้ทันที

“ไอ้โต้งกูต้องการเคลียร์” พี่ราเรซตะโกนบอกเฮียโต้ง

ทำให้ฉันต้องหันกลับมามองหน้าพี่ราเรซอีกครั้งอย่างสงสัย

“ได้ แต่อย่าเกินเลย ไม่งั้นกูพังประตูแน่” เฮียโต้งหันมาตอบ แล้วก็หันไปคุยโทรศัพท์ต่อ นี่ใจคอจะไม่ห่วงน้องเลยรึไง

ฉันขมวดคิ้วทำหน้าบึ้งส่งไปให้พี่ราเรซ ก่อนจะสะบัดหน้าหนีแล้วเดินลงมายังห้องนอนของตัวเอง

ฉันกำลังจะปิดประตูก็มีมือหนาเอื้อมมาดึงไว้ก่อน เขากระชากประตูออกกว้างแล้วก็เดินเข้ามาในห้องนอนของฉันพร้อมกับล็อกกลอนประตู

“เชิญออกไปค่ะ” ฉันยืนกอดอกจ้องใบหน้าคมตาเขม็ง

“ไม่ออก”

คนหน้ามึนเดินมานั่งลงที่เตียงนอนของฉัน แล้วก็ใช้สายตาเรียบนิ่งจ้องมอง อยู่ดีๆ ก็รู้สึกร้อนขึ้นมาซะงั้น ฉันจึงเดินไปหยิบรีโมทที่แนบอยู่กับผนังห้องเพื่อกดปุ่มเปิดเครื่องปรับอากาศ

“มีอะไรก็รีบพูดมาค่ะ” ฉันกลับมายืนกอดอกจ้องหน้าเขาอีกครั้ง

“ทำไมไม่เคลียร์กับมัน” พี่ราเรซยังใช้สายตาเรียบนิ่งจ้องมองฉันกลับ

“ทีตัวเองยังไม่เคลียร์กับพี่ซินดี้เลย แล้วมาสั่งต้าได้ไง” ฉันเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้

“มันไม่มีอะไร”

“ไม่มีอะไร ครั้งสองครั้งน่ะเหรอ ไม่มีอะไร” ถึงมันจะเป็นเรื่องที่ผ่านมาแล้ว แต่ฉันก็อดที่จะหงุดหงิดไม่ได้อยู่ดี

แล้วรอยยิ้มก็ผุดขึ้นบนใบหน้าคมเข้ม อะไรของเขาอยู่ดีๆ ก็ยิ้ม เมื่อกี้ยังทำหน้ายักษ์ใส่ฉันอยู่เลย

“ยิ้มอะไรคะ”

“ยิ้มให้คนขี้หึงไง”

“ใครหึงมิทราบ”

“แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วยล่ะ”

ฉันยกมือขึ้นจับหน้าตัวเองทันที บ้าจริง.. ฉันหน้าแดงจริงเหรอ ฉันเดินไปส่องกระจกข้างเตียงนอน เพื่อให้แน่ใจว่าแดงจริงหรือเปล่า

“ไม่เห็นจะแดงเลย”

พอฉันหันกลับมาก็เจอเข้ากับหลุมพรางอย่างจัง เขาหลอกให้ฉันเดินมาหาเขา ฉันกำลังจะก้าวขาถอยหลัง แต่มันก็ไม่ทันแล้ว เพราะเรียวแขนยาวเอื้อมมารั้งเอวบางของฉันได้ก่อน แรงดึงจากแขนหนาทำให้ฉันเสียหลักลงไปนั่งบนตักพี่ราเรซอย่างง่ายดาย สองแขนหนาโอบรอบเอวฉันแน่น

“ปล่อยนะ” ฉันบิดผิวเนื้อท่อนแขนของพี่ราเรซแรงๆ หวังให้เขาเจ็บจะได้คายแรงรัดลง แต่ก็ไร้ประโยชน์เพราะเขาไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด

ฟอดดดดดด ฟอดดดดด

ฉันหยุดดิ้นทันทีที่ผิวแก้มโดนจมูกโด่งๆ กดลงมาหอมหนักๆ สองครั้งติด ฉันลองบิดแขนเขาอีกครั้ง

ฟอดดดดดด

พี่ราเรซก็กดจมูกโด่งลงบนผิวแก้มฉันอีกครั้งเหมือนกัน

“หยุดทำไม บิดต่อสิ” พี่ราเรซกระซิบบอก ลมหายใจอุ่นๆ รดรินที่หลังหู ทำให้ฉันถึงกับทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียว และตอนนี้แก้มฉันได้แดงขึ้นมาจริงๆ แล้วล่ะ

“ไม่ตอบ สงสัยอย่างโดนอีก”

“พอแล้ว..” ฉันขยับหน้าหนีเล็กน้อย เมื่อพี่ราเรซยื่นหน้าเข้ามาอีกรอบ

“ถ้าไอ้โต้งมันไม่ห้ามไว้นะ พี่จะจับกดลงกับเตียงนอนให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย”

ตึกๆ ๆ ๆ ตึกๆ ๆ ๆ ใจเต้นแรงอย่างฉุดไม่อยู่ เขามันเจ้าเล่ห์ที่สุด ฉันได้แต่นั่งเม้มปากแน่น เพราะไม่รู้จะต่อต้านเขายังไงแล้ว

“เงียบ สงสัยอยากโดนจริงๆ”

“พี่เรซ..” ฉันหันไปส่งสายตาดุให้

“ครับ” พี่ราเรซยิ้มหน้าระรื่นส่งกลับมา

“มาคุยกันให้รู้เรื่องดีกว่า ปล่อยได้แล้ว” แต่คนหน้ามึนก็ไม่ยอมปล่อยอยู่ดี

“คุยแบบนี้แหละ”

ก็คงต้องอย่างนั้นแหละ ฉันบ่นอยู่ในใจอย่างเซ็งๆ

“ต้าหนิง”

“ค่ะ”

“ทำไม ถึงคบกับไอ้ไผ่” อยู่ดีๆ ทำไมถึงถามเรื่องนี้ขึ้นมานะ จะตอบยังไงดี เหตุผลจริงๆ ตัวฉันเองก็ยังไม่รู้เลยว่าทำไม

“ต้า แค่อยากลองมีแฟนดู ก็แค่นั้น”

แน่นอนว่ามันไม่ใช่คำตอบที่จริงเลยสักนิด

“ไม่ใช่เพราะพี่หรอกเหรอ..”

ฉันหันกลับไปมองหน้าพี่ราเรซอย่างอึ้งๆ นี่เขาไปรู้อะไรมา ทำไมถึงได้ถามแบบนี้

“ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะ” ฉันยังสบตาพี่ราเรซอยู่

“ไม่ใช่เหรอ ว้า..น่าผิดหวังจัง..” พี่ราเรซยิ้มให้ฉันอย่างขำขัน คำพูดทีเล่นทีจริงของเขามันทำให้ใจฉันหวั่นไหว จนเผลอร้องไห้ออกมา

“อึก..อือ..”

“ต้าหนิง..”

พี่ราเรซตกใจที่ฉันร้องไห้ เขาปล่อยแขนข้างหนึ่งออกจากเอวบางแล้วยกมือขึ้นมาใช้นิ้วโป้งปาดน้ำตาให้ฉัน

“ร้องไห้ทำไมครับ”

“รู้แล้วนิ ทำไมยังไม่สนใจกันอีก อือ..” ฉันร้องไปด้วยพูดไปด้วย

แขนหนาคลายอ้อมกอดจากเอวบางเปลี่ยนมาโอบกอดตัวฉันแทน พร้อมกับกดหน้าของฉันให้ซบลงที่อกแกร่งของเขา

“พี่ขอโทษ ถ้าพี่รู้ตั้งแต่แรก พี่จะไม่ยอมปล่อยให้เป็นแบบนี้แน่นอน” มือหนาเอื้อมขึ้นมาลูบหลังฉันอย่างแผ่วเบา

“เพราะพี่ไม่สนใจต้าตั้งแต่แรกแล้วต่างหาก” ฉันยังต่อว่าเขาไม่หยุด

“ใครบอกว่าพี่ไม่สนใจ”

ฉันเงยหน้าที่เปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาขึ้นมองสบตากับพี่ราเรซ

“พี่สนใจต้าตั้งแต่แรกแล้วต่างหาก เพราะว่าสนใจตั้งแต่แรก ถึงได้โดนห้ามยังไงล่ะ”

พี่ราเรซสบตาฉันตลอดเวลาที่เขาพูด นัยน์ตานิ่งไม่ไหวติ่งเหมือนเขาต้องการจะยืนยันทุกคำพูดที่ได้พูดออกมาว่ามันคือความจริง

“หมายความว่าไงค่ะ”

“ไม่รู้ล่ะสิ ว่าไอ้โต้งมันห้ามพี่ไม่ให้จีบต้า” จริงเหรอ.. ฉันไม่เห็นจะเคยรู้มาก่อนเลย

“ทำไมล่ะ”

“ต้องไปถามมันเอาเอง เพราะพี่ก็ไม่รู้เหตุผลจริงๆ ของมันเหมือนกัน”

“ไปถามเฮียโต้งกัน”

ฉันจับมือหนาให้ลุกขึ้นยืน ซึ่งพี่ราเรซก็ยอมลุกขึ้นตามอย่างว่าง่าย แต่พอฉันก้าวเดินไปได้เพียงก้าวเดียวก็โดนมือหนารั้งให้กลับไปหาเขา พี่ราเรซเอื้อมมือมาล็อกที่ท้ายทอยของฉัน ริมฝีปากหนาโฉบลงมาบดจูบที่ริมฝีปากบางอย่างรวดเร็ว ลิ้นชื้นแทรกผ่านกรีบปากเข้ามาตวัดดูดดึงลิ้นเล็กอย่างช่ำชอง ก่อนจะกวาดต้อนเอาอากาศในโพรงปากเล็กออกไปจนเกือบหมด แล้วก็ป้อนความหวานปานน้ำผึ้งเข้ามาแทน ฉันยกมือขึ้นไปโอบรอบคือหนาพร้อมกับเชิดหน้าขึ้นให้เขาบดจูบได้อย่างตามใจ มือหนาสองข้างโอบกอดรอบเอวบางของฉันแน่น

“น้องต้าครับขอน้ำขะ...”

ฉันรีบผละตัวออกด้วยความตกใจ แต่ว่าพี่ราเรซกลับไม่ยอมปล่อย ฉันทุบที่ไหล่หนาแรงๆ สองครั้ง พี่ราเรซถึงยอมถอนริมฝีปากออกอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก

“มึงจะเข้ามาทำเชี้ยไรวะ ไอ้เลโอ!!” พี่ราเรซหันไปตะคอกพี่เลโอ

ฉันยืนหลบอยู่ด้านหลังพี่ราเรซอย่างเขินอาย ไม่กล้าโผล่หน้าออกไปมองพี่เลโอด้วยซ้ำ

“ก็ไอ้โต้งมันใช้ให้กูมาบอกน้องต้าหนิงว่าขอน้ำแข็งเพิ่มหน่อย แฮ่ๆ ๆ”

“ให้มาขัดกูสิไม่ว่า ไอ้เชี้ยโต้ง” พี่ราเรซยืนบ่นพึมพำ

“แล้ว...กำลังทำอะไรกันอยู่ว่ะ” พี่เลโอถามอย่างใคร่รู้

“เล่นว่าวมั้ง ไอ้สัส”

พี่ราเรซก็จูงมือฉันเดินผ่านหน้าพี่เลโอออกมาจากห้องนอน ขึ้นไปยังชั้นดาดฟ้าทันที