เท่าไหร่ก็ไม่พอ

“เฮียทำเกินไปแล้ว..”

ฉันกำลังจะก้าวเดินไปที่ประตูเพื่อไปหาเฮียโต้ง เรียวแขนยาวๆ ก็โอบรอบเอวบางของฉันไว้ซะก่อน ทำให้แผ่นหลังชิดกับอกแกร่งความอุ่นแผ่ออกมาจนรู้สึกได้

“พี่เคลียร์แล้ว ไม่ต้องไปหรอก อยู่กับพี่นะ”

ฉันหันไปมองหน้าพี่ราเรซ นัยน์ตาของพี่ราเรซในตอนนี้แลดูอบอุ่นและมีความสุข จู่ๆ ก็รู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นมาที่กลางใจ ไหวหวั่นอีกแล้ว ฉันไม่สามารถปฏิเสธความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อพี่ราเรซได้อีกแล้ว

“ฮะ แฮ่ม! ไม่ได้อยู่กันสองคนนะครับ มีเด็กอยู่ด้วย” เสียงน้าไดมอนด์พูดขึ้น

ฉันรีบผละตัวออกจากอ้อมกอดพี่ราเรซทันที แต่มือหนาก็เอื้อมมือมากุมมือของฉันไว้อยู่ดี เหมือนกลับกลัวว่าฉันจะหายไปอย่างนั้นแหละ

“ไม่เป็นไรค่ะ พ่อมอนด์ ไดน่าชินแล้ว”

แล้วผู้ใหญ่ทั้งสี่คนก็หันไปมองที่ไดน่าก่อนที่น้าของขวัญกับน้าไดมอนด์จะหันกลับมามองที่ฉันกับพี่ราเรซ สีหน้าแสดงเป็นคำถามว่า เราสองคนทำอะไรให้ไดน่าเห็น...

“เรซไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”

“แล้วน้องเห็นอะไรล่ะ ไอ้เรซ”

“พี่เรซชอบกอดพี่ต้าจากด้านหลังค่ะ” แล้วก็เป็นไดน่าที่ตอบพ่อของเธอ

“แล้วมีอะไรอีกหรือเปล่าลูก”

“ไดมอนด์ พอเลยนะ ไปถามอะไรลูกแบบนั้น” น้าของขวัญดุสามีของเธอ

แล้วน้าไดมอนด์ก็ยืนขำอยู่กับไดน่าสองคน นี่พวกเขาสนุกกันมากใช่ไหมเนี้ย

“จะกลับกันหรือยังครับ”

ฉันหันขวับไปมองหน้าพี่ราเรซ พูดแบบนี้มันเหมือนไล่ทางอ้อมเลยนะ

“ยังไม่อยากกลับเลยว่ะ”

“เรซว่ากลับไปได้แล้วมั้ง..”

“เออๆ กลับก็ได้”

ฉันรู้สึกเหมือนพี่ราเรซจะส่งซิกบางอย่างให้กับน้าของขวัญอยู่นะ แล้วน้าของขวัญก็เหมือนจะบังคับสามีให้ยอมกลับ

“น้ากลับก่อนนะ ไดน่าลาพี่ต้าหนิงกับพี่ราเรซหน่อยสิคะ”

“ไดน่ากลับก่อนนะคะ แล้วจะมาเล่นด้วยใหม่ บ๊าย..” สาวน้อยไดน่ายกมือน้อยๆ ขึ้นมาโบกบายบ๊ายให้กับฉัน ฉันก็ยกมือขึ้นบายบ๊ายกลับเหมือนกัน พร้อมกับรอยยิ้มอย่างเอ็นดู

ภายในห้องกลับมาเงียบอีกครั้ง เมื่อสาวน้อยไดน่ากับพ่อแม่ของเธอออกไปกันหมดแล้ว

“ปล่อยได้แล้วค่ะ ต้าไม่หายไปไหนหรอก”

ฉันยกมือข้างที่พี่ราเรซกุมไว้อยู่ชูขึ้นมาต่อหน้าเขา แต่พี่ราเรซกลับดึงฉันเข้าไปกอด ฉันกอดตอบพร้อมกับยกมือขึ้นลูบแผ่นหลังกว้างเบาๆ ตามอารมณ์ไม่ทันเลยเฮะ เป็นอะไรของเขานะ...

“พี่เคลียร์กับไอ้โต้งแล้วนะ” พี่ราเรซพูดขึ้น แขนหนากระชับอ้อมกอดเข้าไปอีก

“เคลียร์อะไรคะ แล้วทำไม ถึงได้แผลกลับมาแบบนั้น”

ฉันแนบแก้มของตัวเองลงกับอกแกร่งด้านซ้าย ทำให้ได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นรุนแรงกระทบกับหูของฉันอย่างจัง ซึ่งต่างจากกิริยาภายนอกมาก พี่ราเรซทำหน้านิ่งเหมือนไม่มีอะไร แต่ก้อนเนื้อที่อกข้างซ้ายนี่สิ กลับเต้นโครมครามอย่างบ้าคลั่ง ไม่ต่างจากฉันเลย

“เคลียร์เรื่องของเราไง”

ฉันผละตัวออกเงยหน้าขึ้นมองพี่ราเรซอย่างไม่เข้าใจ เขาต้องการจะบอกอะไรฉัน

“โต้งมันรู้เรื่องของเราแล้ว เรื่องเมื่อคืนนี้”

“พี่เรซ บอกเฮียเหรอ” ฉันเผลอถามเสียงดังอย่างลืมตัว

“เปล่า พี่ไม่ได้บอก มันคงจะเห็นรอยพวกนี้ล่ะมั้ง”

พี่ราเรซบุ้ยหน้ามาที่ซอกคอของฉัน พร้อมกับรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม ฉันยกมือขึ้นมาลูบเบาๆ เมื่อนึกขึ้นได้ ใบหน้าก็เห่อร้อนวูบวาบขึ้นมาทันที

“เหลือแค่ต้า ที่ต้องไปเคลียร์กับไอ้ไผ่ให้รู้เรื่อง”

ฉันรอบกลืนน้ำลายอย่างผืนๆ ก้มหน้าลงต่ำไม่อาจสบตากับพี่ราเรซได้ ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี เพราะที่ผ่านมาพี่ไผ่เขาก็ถือว่าเป็นแฟนที่ดีมาก ถึงเขาจะไม่ค่อยมีเวลาให้กับฉันก็เถอะ แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร

“ต้าขอเวลาหน่อย ต้าไม่รู้จะเริ่มยังไง..”

“ได้ แต่อย่านานนะ เพราะไม่อย่างนั้น พี่จะเป็นคนเคลียร์เอง”

“พี่เรซ...”

ฉันจำต้องเงยหน้าขึ้นมามองสบตากับพี่ราเรซอย่างเลี่ยงไม่ได้ นัยน์ตาของพี่ราเรซดูหวั่นไหวเหมือนกับว่ากำลังกลัวอะไรบางอย่าง และถ้าฉันไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองเกินไปนะ เหมือนเขากลัวว่า...ฉันจะไม่เลือกเขา

“พี่ไม่อยากรออีกแล้วต้า คนรอมันท้อนะ..รู้ไหม”

“พูดอย่างกับว่า ตัวเองรออยู่คนเดียวงั้นแหละ..”

คำพูดของพี่ราเรซฟังดูเหมือนฉันไม่ใยดีเขางั้นแหละ ทั้งที่เป็นเขาซะมากกว่าที่ไม่ใยดีฉัน

พี่ราเรซเลิกคิ้วขึ้นสูงอย่างสงสัย พร้อมกับจ้องหน้าฉันอย่างต้องการคำตอบเพื่อไขข้อข้องใจ นี่ฉันเผลอพูดอะไรออกไปเนี้ย..

“หมายความว่าไงครับ”

“เปล่าค่ะ เดี๋ยวต้าไปหายามาทาแผลให้ดีกว่า”

ฉันเตรียมหมุนตัวหนี เพราะไม่อยากตอบคำถามพี่ราเรซ

“ว๊าย....”

แขนหนาช้อนตัวฉันอุ้มขึ้นแนบกับอกแกร่งอย่างรวดเร็ว ด้วยความตกใจฉันจึงยกเรียวแขนกอดรอบคอพี่ราเรซแน่น เพราะกลัวว่าตัวเองจะร่วงลงพื้น

“ไม่เนียนครับ ทางที่ดีบอกพี่มาตามตรงดีกว่า เพราะไม่งั้น....”

“พี่เรซ...” ฉันส่งสายตาดุไปให้ แต่พี่ราเรซกับทำเมินไม่สนใจ แถมยังพาฉันเดินเข้ามาให้ห้องนอนของตัวเองอีก

“พาเข้ามาทำไม ปล่อยต้าเลยนะ ไม่งั้นจะตะโกนให้เฮียโต้งมาช่วยจริงๆ ด้วย” ฉันแอบขู่นิดๆ หวังว่าเขาจะกลัว แต่ก็ไร้ประโยชน์ เพราะพี่ราเรซไม่ฟัง

พี่ราเรซว่างฉันลงกับเตียงนอนอย่างเบามือ ฉันส่งยิ้มหวานไปให้พี่ราเรซและแกล้งทำทีเป็นนิ่งเฉยให้เขาตายใจ คิดว่าฉันจะไม่ขัดขืน พอเขาหันหลังให้เท่านั้นแหละ ฉันก็เตรียมเข้าจุดสตาร์ทมุ่งไปที่ประตู แต่ก็ก้าวไปได้แค่ก้าวเดียวเท่านั้นแหละ พอก้าวที่สองเท้าฉันก็ลอยขึ้นจากพื้นกลับมาอยู่บนเตียงนอนเหมือนเดิม ตามมาด้วยร่างหนานอนกอดฉันอยู่บนเตียง

“นึกแล้วว่าต้องมาไม้นี้”

“แสนรู้ไปล่ะ...” ฉันแอบแขวะเข้าให้

“คนนะ ไม่ใช่แมว” แต่พี่ราเรซกลับนอนยิ้มหวานอย่างไม่สนใจคำพูดของฉัน แถมยังกอดแน่นกว่าเดิมอีก

“ต้าหายใจไม่ออก”

ฉันพยายามดันใช้แขนน้อยๆ ของตัวเองดันอกแกร่งเขาไว้ กอดแน่นเกิน...

“เดี๋ยวพี่ผายปอดให้”

ไม่พูดเปล่า พี่ราเรซโฉบริมฝีปากลงมาทาบทับริมฝีปากบางของฉันอย่างรวดเร็ว ในจังหวะที่ฉันไม่ทันตั้งตัว ทำให้ลิ้นชื้นแทรกผ่านริมฝีปากรุกล้ำเข้ามาได้ เขาดูดดึงเอาทุกอย่างออกจากโพรงปากของฉัน จากนั้นก็ป้อนความหวานเข้ามาแทน รสจูบแสนหวานทำให้ฉันลุ่มหลงจนถอนตัวไม่ขึ้นอีกต่อไป

“ทีนี่จะบอกพี่ได้หรือยังครับ”

“ต้า....อุ๊บ..” พี่ราเรซจู่โจมจูบฉันอีกรอบอย่างดูดดื่ม

“ว่าไง..”

“ตะ..อุ๊บ..” ฉันยังไม่ทันได้เอ่ยอะไร ริมฝีปากหนาก็โฉบลงมาบดจูบอีกครั้ง

ฉันไม่กล้าแม้แต่จะอ้าปากด้วยซ้ำ เพราะพี่ราเรซจ้องที่ริมฝีปากของฉันอยู่ ถ้าฉันเผลอเมื่อไร เป็นต้องเขาจูบอีกแน่ๆ ฉันยกมือน้อยๆ ขึ้นป้องปากตัวเองไว้ เมื่อพี่ราเรซทำท่าจะจูบฉันอีกรอบ แค่นี้.. ต้าก็เขินจะแย่แล้วนะ

“เป็นอะไรไม่สบายเหรอ ทำไมหน้าแดงแบบนั้น”

“ก็...อุ๊บ...”

แล้วฉันก็หลงกลคนเจ้าเล่ห์จนได้ ให้ตายสิ เขามันเจ้าเล่ห์ที่สุดเลย เมื่อพี่ราเรซถอนริมฝีปากออกฉันรีบยกมือของตัวเองขึ้นไปปิดปากเขาไว้แทน

“แล้วจะคุยกัยรู้เรื่องไหมวันนี้”

พี่ราเรซแลบลิ้นออกมาเลียที่ฝ่ามือของฉันเบาๆ ด้วยความตกใจฉันจึงเผลอปล่อยมือออกจากริมฝีปากหนา แขนแกร่งข้างหนึ่งรั้งเอวบางของฉันเข้าไปแนบชิดกับอกแกร่ง ส่วนอีกข้างก็เลื่อนขึ้นมาล็อกที่ท้ายทอยของฉันไว้แน่นเพื่อไม่ให้หลบการจู่โจมจากริมฝีปากของเขา