เด็กหนี

ต้าหนิง

ทันทีที่รู้สึกตัวขึ้น อาการปวดหัวก็แล่นปี๊ดขึ้นที่สมองย่างเฉียบพลัน นี่สินะ.. ที่เขาเรียกว่าอาการแฮงค์นะ ยังมึนๆ งงๆ อยู่เลย ไอ้เตกีลานี่มันหนักหัวดีแท้ ไม่เอาแล้ว ฉันจะไม่ดื่มมันอีกแล้ว

ฉันกำลังจะเอี้ยวตัวลุกออกจากเตียงนอน แต่ก็รุกไม่ได้ เพราะเหมือนว่าจะมีอะไรบางอย่างรั้งเอวบางของฉันไว้อยู่ ฉันชำเลืองไปมองที่เอวของตัวเองก็เจอกับแขนแกร่งรัดแน่นที่เอวบาง เห็นแค่นั้น.. ฉันก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นใคร เพราะสมองเริ่มกลับมาทำงานเป็นปกติแล้ว มันกำลังประมวลภาพเหตุการณ์เมื่อคืนมาฉายให้ฉันดู แล้วความร้อนรุ่มก็ขึ้นมากองร่วมกันอยู่ที่หน้า ฉันทำอะไรลงไป... ยัยต้าหนิงเอ๊ยยยย

ฉันพยายามยกแขนของพี่ราเรซ ออกจากเอวบางของตัวเอง เหมือนพี่ราเรซจะเหนื่อยมากถึงได้หลับลึกขนาดนี้ เหนื่อยเหรอ.. พอนึกถึงสาเหตุที่ทำให้เขาเหนื่อย ใบหน้าก็เห่อร้อนขึ้นมากอีกครั้ง

พอหลุดออกจากแขนแกร่งของพี่ราเรซได้แล้ว ฉันรีบกวาดสายตามองไปรอบห้องเพื่อหาเสื้อผ้าของตัวเอง ซึ่งมันกองอยู่กับพื้นข้างเตียงนอนนี่เอง ฉันรีบหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาใส่อย่างรวดเร็ว

ฉันแอบย่องออกจากห้องนอนของพี่ราเรซ พยายามระมัดระวังทุกย่างก้าว ฉันยังไม่อยากให้เขาตื่นตอนนี้ เพราะฉันยังไม่พร้อมที่จะคุยกับเขา ขอหลบไปทำใจก่อนก็แล้วกัน

ในที่สุดฉันก็สามารถออกมาจากห้องของพี่ราเรซได้สำเร็จ มัวแต่ดีใจเลยไม่ทันระวังจนเดินชนเข้ากับร่างบางของใครบางคน

ตุบ!

“ขอโทษค่ะ/ขอโทษค่ะ”

เสียงนี้มัน... ฉันหันขวับไปมองทันที

“ต้า/แก้ม”

เพื่อนฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไงเนี้ย ฉันมองหน้าแก้มใสอย่างอึ้งๆ แก้มใสก็มองหน้าฉันอย่างอึ้งๆ เหมือนกัน แก้มใสเดินออกมาจากห้องข้างๆ พี่ราเรซ ซึ่งฉันคิดว่าต้องเป็นห้องของเพื่อนพี่ราเรซแน่ๆ แต่จะเป็นห้องของใครล่ะ

แกร๊ก!

ไม่มีเวลาให้สงสัยนาน เพราะฉันได้ยินเสียงประตูห้องที่ฉันหนีออกมา กำลังจะถูกเปิดออกจากคนที่อยู่ข้างใน และห้องข้างๆ พี่ราเรซก็เหมือนกัน ฉันหันไปมองก็เจอกับพี่ราเรซ เขานุ่งกางเกงบล็อกเซอร์เพียงตัวเดียวโดยที่ไม่ใส่เสื้อเดินหน้ามุ่ยออกมาจากห้องของเขา พอหันไปมองห้องข้างๆ ก็เห็นพี่บิ๊กไบค์ อันนี้หนักกว่าพี่ราเรซหน่อย เพราะพี่บิ๊กไบค์นุ่งเพียงผ้าขนหนูผื่นเดียวเหมือนจะพึ่งอาบน้ำเสร็จ ไรผมยังเปียกชุ่มไปด้วยน้ำอยู่เลย

ฉันกับแก้มใสหันมามองหน้ากันอย่างตื่นๆ แล้วก็จับมือกันโดยอัตโนมัติ พร้อมกับออกตัววิ่งสี่คูณร้อยตรงไปยังลิฟต์ ซึ่งโชคเข้าข้างเราสองคนพอดี พอกดปุ๊บ ลิฟต์ก็มาปั๊บ ฉันกับแก้มใสรีบก้าวเข้าไปในลิฟต์ช่วยกันจิ้มกดปุ่มให้ประตูลิฟต์ปิดลงเร็วๆ

“ต้าหนิง!”

“แก้มใส!”

แล้วก็มีเสียงเรียกตามไล่หลังเราสองคนมาก่อนที่ประตูลิฟต์จะปิดตัวลง ฉันถอยหลังไปยืนพิงกับผนังลิฟต์อย่างโล่งอก

“มาอยู่ที่นี่ได้ไง” ฉันเอ่ยปากถามแก้มใสก่อน

“แล้วต้าล่ะ” แต่แก้มใสกลับถามฉันกลับ

ฉันเดินมามองหน้าเพื่อน ยกแขนเรียวขึ้นมาวางไว้บนไหล่เล็กของเพื่อน แล้วก็มองสำรวจตามร่างกายของแก้มใส แก้มใสก็มองสำรวจร่างกายของฉันเหมือนกัน

“ไม่ต้องพูดอะไรล่ะ เรา...เหมือนกัน”

ฉันดึงแก้มใสเข้ามากอด แก้มใสก็กอดตอบพร้อมกับลูบหลังฉันอย่างปลอบโยน ที่บอกว่าเหมือนกัน ก็เพราะตามร่างกายของฉันและแก้มใส ไม่ได้ต่างกันเลย เพราะมันมีรอยแดงเป็นจ้ำๆ อยู่บริเวณซอกคอเต็มไปหมด อย่างกับโดนรุมโทรมมาเนะ

“เราจะทำไงกันดี กลับบ้านตอนนี้ก็ไม่ได้ ถ้าแม่เห็น...”

เสียงแก้มใสขาดห่วงไป ฉันเองก็กังวลไม่ต่างกับแก้มใสเลย ฉันก็ไม่กล้ากลับบ้านตอนนี้เหมือนกัน

หอพักสตรี

ก๊อกๆ ๆ ๆ

“... พวกแกโดนรุมโทรมมาเหรอ” แพรวตาโตเท่าไข่ห่านทันทีที่เห็นฉันกับแก้มใส

“เข้ามาก่อน” น้ำเดินมาจับมือฉันกับแก้มใสให้เข้ามาในห้อง

ฉันกับแก้มใสมาหาแพรวกับน้ำที่หอพัก และคิดว่าจะขออยู่ที่นี่สักพัก รอให้ร่องรอยพวกนี้มันหายไปซะก่อน

“แล้วนี่ กินอะไรกันมาหรือยัง” แพรวถามขึ้นอย่างเป็นห่วง

ฉันกับแก้มใสส่ายหน้าพร้อมกัน ก่อนที่จะมาหาเพื่อน ฉันกับแก้มใสก็แวะซื้อแค่ยาคุมฉุกเฉิน แล้วก็รีบมาหาเพื่อนทันทีไม่กล้าแวะไปไหน เพราะรอยตามคอของฉันกับแก้มใสนั้งมันเห็นค่อนข้างชัดมาก

“เดี๋ยวแพรวกับน้ำไปหาอะไรมาให้กินนะ”

แล้วแพรวกับน้ำก็เดินออกจากห้องไป เหลือฉันกับแก้มใสสองคน ฉันลุกขึ้นเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำออกมารินใส่แก้วสองแก้ว ถือมาให้แก้มใสหนึ่งแก้วของตัวเองหนึ่งแก้ว

“กินยาเถอะ”

ฉันบอกเพื่อนเสร็จก็หันมาแกะเม็ดยาออกจากแผงแล้วก็ใส่มันเข้าไปในปากพร้อมกับดื่มน้ำตาม

ฉันชำเลืองไปมองหน้าเพื่อนอย่าง งงๆ แก้มใสจับกล่องยาพลิกไปพลิกมาไม่ยอมแกะออกมากิน

“ทำไมไม่กินยาล่ะ” ฉันอดถามเพื่อนไม่ได้

“คือ... แก้มกับพี่บิ๊กไบค์เราไม่ได้...มีอะไรกัน..”

ฉันแทบสำลักน้ำออกมา จะเป็นไปได้ไง ในเมื่อร่างกายแก้มใสก็ไม่ต่างจากฉัน แล้วไหนจะสภาพพี่บิ๊กไบค์ตอนออกมาจากห้องนั่นอีก หรือแก้มใสอาจจะเมาจนจำอะไรไม่ได้

“ล้อกันเล่นหรือเปล่าเนี้ย”

“จริงๆ แก้มไม่ได้มีอะไรกับพี่เขา แค่เกือบ...”

“แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก จะได้ไม่ต้องซื้อยามาตั้งสองกล่อง” ฉันแอบบ่นเพื่อนนิดหน่อย นี่แสดงว่าฉันโดนอยู่คนเดียวสินะ

“ก็ซื้อเป็นเพื่อนต้าไง สภาพเรามันก็ไม่ต่างกันหรอก ใครเห็นก็ต้องคิดแบบนั้น”

“เฮ้อออออ” ฉันนั่งถอนหายใจยาวๆ อย่างต้องการระบาย

“เราจะทำยังไงกันดี” แก้มใสถามขึ้น

“แก้มก็สานต่อความสัมพันธ์ไปเลยสิ”

ฉันแนะนำเพื่อน เพราะแก้มใสเองก็ยังโสด พี่บิ๊กไบค์ก็ดูไม่ใช่คนเจ้าชู้อะไร แล้วพี่เขาก็นิสัยดีด้วย เรื่องผู้หญิงก็ไม่เท่าไร ไม่เหมือนใครบางคน ที่ไปทางไหนก็มีแต่หญิงเดินตาม

“แก้มชอบพี่โต้ง”

ฉันหันขวับไปมองหน้าแก้มใสอย่างอึ้งๆ นี่เพื่อนฉันแอบชอบเฮียโต้งเหรอเนี้ย

“แก้มเองก็สับสนอยู่เหมือนกัน เพราะตอนนี้แก้มยังชอบพี่โต้งอยู่ ถึงแม้พี่โต้งจะไม่เคยมองแก้มเลยก็ตาม”

แก้มใสหันมายิ้มบางๆ ให้ฉัน เธอดูเศร้าหน่อยๆ

“ต้าเองก็สับสนไม่ต่างกัน”

ฉันกลายเป็นคนไม่ดีไปแล้วในตอนนี้ ที่ไปมีความสัมพันธ์กับผู้ชายที่ไม่ใช่แฟนตัวเอง พี่ไผ่เป็นแฟนที่ดีมาก เพราะเขาดีมากจนฉันรู้สึกผิดอย่างมหัน

“ต้ายังชอบพี่ราเรซอยู่ไหม”

นั้นสินะ ไม่มีใครรู้เรื่องนี้นอกจากแก้มใส ฉันพยายามซ่อนความรู้สึกเอาไว้ในส่วนลึกของหัวใจมาหลายปี เพราะฉันคิดว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ ที่พี่ราเรซจะมาสนใจฉัน ตอนนี้ฉันเริ่มเข้าใจความรู้สึกของแก้มใสแล้วล่ะ ทำได้เพียงแค่แอบชอบเขาอยู่ในใจ...