ตามเด็ก

ราเรซ

ความอบอุ่นที่อยู่ในอ้อมกอดทั้งคืนได้หายไปเหลือเพียงความว่างเปล่า ผมลืมตาแล้วหันมามองยังอ้อมกอดของตัวเอง ซึ่งในตอนนี้ไร้วี่แววร่างบางแสนนุ่มนิ่มของต้าหนิง ไปไหนวะ หรือว่าจะอยู่ในห้องน้ำ ผมลุกขึ้นจากเตียงนอนกำลังจะเดินตรงไปยังห้องน้ำ แล้วสายตาก็พลันมองไปยังประตูห้องนอนที่ปิดไม่สนิท แสดงว่ามีคนเปิดมันออก ผมรีบก้าวยาวๆ ออกจากห้องนอน มองไปรอบๆ ห้องสูทแสนหรูหรานี้ก็ยังไร้วี่แววของต้าหนิงอยู่ กลับไปแล้วเหรอ ทำไมไม่ปลุกกันก่อนนะ แล้วหูของผมก็เหมือนจะได้ยินเสียงคนพูดคุยกันแว่วๆ มาจากประตูหน้าห้อง

พอเปิดประตูออกก็เห็นต้าหนิงกำลังยืนคุยอยู่กับแก้มใส และเมื่อต้าหนิงหันหน้ามาเจอผม เธอกับเพื่อนก็วิ่งหนีเข้าไปในลิฟต์ทันที

“ต้าหนิง!”

คิดว่าจะหนีไปได้สักเท่าไรกันเชียว เด็กน้อยเอ๊ย... แต่ก็เอาเถอะ! ให้เวลาเธอสักหน่อย ไม่อยากทำให้ต้าหนิงรู้สึกกดดันมาก

“ทำไม มึงออกมาสภาพนี้”

ผมหันไปถามบิ๊กไบค์ เพราะมันนุ่งเพียงผ้าขนหนูผื่นเดียว สงสัยพึ่งอาบน้ำมา

“มึงก็ไม่ได้ต่างจากกูหรอก”

แล้วมันก็หันมามองหน้าผมอย่างขำๆ

“เมื่อคืนมึงรุนแรงมากเหรอว่ะ น้องแก้มใสถึงได้วิ่งหนีไปแบบนั้น”

“มึงหรือเปล่าไอ้เรซ ที่รุนแรงกลับน้อง พอน้องเขาเห็นหน้ามึงก็รีบวิ่งสี่คูณร้อยไปเลย”

ผมได้แต่ยืนขำกับบิ๊กไบค์อยู่สองคน ผมก็ไม่ได้รุนแรงอะไรนะ แค่รอบเดียวเอง พอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนแล้ว...มันก็นะ... รู้สึกกะปี้กะเปล่าขึ้นมาทันตาเห็น

“พวกมึงมายืนโชว์ของอะไรกันตรงนี้ว่ะ” เสียงโต้งพูดขึ้น เมื่อมันเปิดประตูเดินออกมาจากห้องของมัน

“ตรงนี้ลมมันเย็นดี” ผมหันไปตอบโต้ง มันส่ายหัวให้กับพวกผมอย่างหน่ายๆ แล้วมันก็กลับเข้าห้องไป ออกมาเพื่อ...

ไอ้นี่ก็อีกคน มันคือกระดูกชิ้นใหญ่ของผมเลยล่ะ ผมยังไม่รู้เลยว่าจะเคลียร์กับไอ่โต้งยังไง ต่อให้โดนไอ้โต้งกระทืบผมก็ต้องยอม ผมไม่อาจทำนิ่งเฉยเหมือนที่ผ่านมาได้อีกแล้ว เพราะต้าหนิงเป็นของผม

Lay Music

พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จผมก็มาหาพ่อที่ค่ายเพลง ผมเข้ามานั่งรอพ่ออยู่ในห้องอัดห้องสุดท้ายของทางเดินชั้นสอง

“มีไร ถึงได้มาหาพ่อแต่เช้าล่ะ”

พ่อเรย์เดินมานั่งที่เก้าอี้ตัวประจำของเขาแหละ พร้อมกับจิบกาแฟไปด้วย

“คิดถึงนะครับ” ผมตอบพ่อเรย์พร้อมกับยิ้มหวานในแบบที่สาวๆชอบ

พรวด!!

พ่อสำลักกาแฟนิดหน่อยที่ได้เห็นรอยยิ้มแสนกระชากใจของผม

“มีอะไรจะปรึกษาก็พูดมา แต่แกอย่ายิ้มแบบนี้อีกนะ พ่อขนรุก”

พ่อหันไปว่างแก้วกาแฟลงกับโต๊ะข้างๆ ก่อนที่จะหันหน้ามาตั้งใจคุยกับผม

“เรซอยากรู้ว่า พ่อจีบแม่ยังไง”

“ไม่ได้จีบหรอก พ่อจับแม่แกปล้ำเลย”

“ห๊ะ!! พ่อพูดจริงเหรอเนี้ย”

ไม่อยากจะเชื่อ ผู้ชายหล่อๆ อย่างเฮียเรย์อยากได้เมียทั้งทีต้องจับผู้หญิงปล้ำ ผมนั่งมองหน้าพ่ออย่างอึ้งๆ

“ก็ตอนนั้น พ่อเข้าใจแม่แกผิดไง พ่อนึกว่าแม่แกเป็นเด็กของไดมอนด์”

“น้ามอนด์นะเหรอ”

“อื้อ..”

“เดี๋ยวนะ ทั้งที่พ่อคิดว่าแม่เป็นเด็กของน้ามอนด์ แต่พ่อก็ยังจะเอาแม่ให้ได้ ว่างั้น...”

พ่อผมนี่ก็ร้ายไม่เบาเลยนะเนี้ย.. ถึงแม่จะไม่ใช่เด็กของน้ามอนด์จริงๆ แต่พ่อก็ไม่ควรยุ่งด้วยนิ ถ้าผู้หญิงเขามีเจ้าของแล้ว เดี๋ยวนะ! ทำไมประโยคนี้มันทะแม่งๆจังว่ะ รู้สึกเหมือนจะเข้าตัวเองเลย...ว่าไหม

“ก็พ่อแอบชอบแม่แกมานานแล้ว ตั้งแต่สมัยที่แม่แกเรียนมหาลัยด้วยซ้ำ ได้เห็นใบหน้าหวานๆ ครั้งแรก ก็ทำให้พ่อจำได้ขึ้นใจไม่มีวันลืม แล้วพอสบโอกาสที่ได้อยู่กับแม่แกสองคน พ่อก็ไม่ปล่อยให้ผ่านไปง่ายๆ หรอก ฮึๆ ๆ ”

หัวเราะได้ชั่วร้ายมากพ่อผม พอจะรู้ล่ะ ว่านิสัยผมชั่วร้ายเหมือนใคร

“แล้วทำไมไม่จีบแม่ตั้งแต่แรกที่เจอกันล่ะ” ถ้าชอบมากขนาดนั้นก็น่าจะจีบไปเลยสิ

“ก็ตอนนั้นแม่แก เขามีแฟนอยู่แล้วไง”

“ใครครับ เรซรู้จักไหม”

“รู้ดิ แถมแกยังไปสนิทกับเขาอีกต่างหาก”

ผมขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างสงสัย ผมรู้จักแฟนเก่าแม่ด้วยเหรอ แถมไปสนิทกับเขาด้วย ใครวะ

“พ่อของมิรินไง มิโน่”

พ่อเรย์ก็เลยเฉลยคำตอบให้ เมื่อเห็นผมทำหน้าสงสัยไม่เลิก นี่พ่อมิโน่เป็นแฟนเก่าของแม่ไลลาเหรอเนี้ย มิน่าล่ะ พ่อเรย์ของผมดูไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไรเวลาเจอกัน

“แต่แม่ก็เลือกพ่อนิ เพราะแบบนี้หรือเปล่า พ่อถึงได้ยอมแม่ทุกอย่าง วันนั้นที่ผมแกล้งพ่อ พ่อดูกลัวแม่มากเลยนะ”

“พ่อไม่ได้กลัวแม่แก แล้วก็ไม่ได้ยอม เพราะกลัวแม่แกจะกลับไปหาแฟนเก่าหรอกนะ ที่พ่อทำให้หรือยอมให้ เป็นเพราะพ่อรักแม่แกมากต่างหาก”

รอยยิ้มแสนอ่อนโยนก็ผุดขึ้นบนใบหน้าคมเข้มของชายวัยสี่สิบปลายๆ ตลอดเวลาที่พูดถึงผู้หญิงอันเป็นที่รักเขา บนใบหน้าจะมีรอยยิ้มแสนอ่อนโยนและอบอุ่นอยู่เสมอ อายุก็ไม่ใช่น้อยๆ แต่ความหล่อเหลายังไม่เสื่อมคลาย ความรักของพ่อกับแม่ชั่งน่าประทับใจจัง แล้วผมล่ะ..ผมไม่รู้ว่า ตัวผมเองนั้นจะสามารถเป็นคนรักที่ดีเหมือนอย่างพ่อได้หรือเปล่า

“พี่เรซขา...”

“ไดน่า..”

เสียงใสๆจากน้องสาวตัวน้อยเรียกให้ผมหันไปมอง แล้วก็อุ้มเธอขึ้นมาบนนั่งตักอย่างรักใคร่

“เออ แกอยู่นี้ก็ดีล่ะ น้าฝากไดน่าหน่อยดิ วันนี้เป็นวันครอบรอบแต่งงานของน้า ก็เลยอยากจะพาของขวัญไปดินเนอร์กันสองต่อสองสักหน่อย” น้าไดมอนด์เดินเข้ามาก็ร่ายคำพูดยาวเป็นหางว่าวใส่ผม

“ได้ครับ วันนี้เรซว่างพอดี” ผมตอบรับปากน้าไดมอนด์ไป

“ขอบใจมากไอ้หลานรัก เดี๋ยวจะหาสาวๆ สวยๆ ให้เป็นรางวัลก็แล้วกันนะ”

“ไม่ต้องหรอกครับ ระดับเรซแล้ว เดี๋ยวสาวสวยที่ว่านั้น...ก็เดินมาหาเรซเอง”

ผมยกยิ้มกวนๆ ไปให้น้าไดมอนด์หนึ่งที

“เออๆ จะยังไงก็ชั่งเหอะ ไดน่าค่ะ อยู่กับพี่เรซอย่าซนนะ เดี๋ยวเย็นๆ พ่อไปรับนะ”

“ค่ะ ไดน่า จะไม่ดื้อไม่ซนให้พี่เรซปวดหัวแน่นอนค่ะ”

ไดน่ายิ้มแช่งโชว์ฟันขาวเรียงสวยของเธอให้แกพ่อของตัวเอง น้าไดมอนด์เดินเข้ามาลูบผมของลูกสาวเบาๆ อย่างเอ็นดู

ผมพาไดน่าขึ้นรถกลับมายังคอนโด ระหว่างทางที่ขับรถมาผมก็มองนู่นนี่นั้นไปเรื่อย แล้วสายตาของผมก็มองไปเห็นผู้หญิงสองคนที่คุ้นๆ ว่าจะเป็นเพื่อนของต้าหนิง สองคนนั้นกำลังซื้ออาหาร แต่เดี๋ยวนะ สองคนนี้กินจุขนาดนั้นเลยเหรอ ข้าวสี่กล่องกับน้ำหวานสี่แก้วแล้วไหนจะถุงขนาดขนมอีกสองถุง นั้นมันเยอะเกินไปสำหรับสองคนแล้วนะ

ด้วยความสงสัยผมจึงแอบขับรถตามสองคนนั้นไปเงียบๆ จนมาถึงหอพักของพวกเธอ หนึ่งในสองคนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาใครสักคน สักพักก็มีร่างบางของใครบางคนเดินลงมาจากห้องพัก เพื่อมารับของที่พวกเธอซื้อมา

พอได้เห็นใบหน้าหวานของคนที่ผมนอนกอดทั้งคืน หัวใจของผมมันก็พองโตขึ้นอย่างดีใจ นึกว่าหนีกลับบ้านซะอีกที่แท้ก็หนีมาอยู่กับเพื่อนนี่เอง

สักพักเพื่อนผู้หญิงสองคนของต้าหนิงก็เดินออกมาจากหอพักอีกครั้ง เหมือนเธอจะกลับไปซื้อของอีกรอบ สบโอกาสล่ะ ผมรีบเปิดประตูลงจากรถ และไม่ลืมที่จะหันมาบอกน้องสาวให้รอก่อน

“ไดน่า รอพี่เรซอยู่ในรถก่อนนะคะ เดี๋ยวพี่เรซมา”

“ค่ะ”

ผมเดินก้าวยาวๆ ตรงไปหาต้าหนิงรีบขคว้าแขนบางของเธอ ออกแรงกระตุกหนึ่งที ก็ทำให้ร่างบางเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดอย่างง่ายดาย ผมสูดกลิ่นกายหอมเข้าเต็มปอดอย่างคิดถึง แต่คนตัวเล็กก็ไม่ยอมง่ายๆ เธอดิ้นขลุกขลักอย่างแรงพยายามออกจากอ้อมกอดของผม

“พี่เรซ!! ปล่อยต้านะ”

ผมผละตัวออกเล็กน้อยแต่ก็ยังไม่ปล่อยตัวหนิง ยังคงโอบกอดเธอเอาไว้อยู่

“หนีพี่ทำไม”

เมื่อเช้าตอนที่ตื่นมาไม่เจอต้าหนิง ผมร้อนใจมากกลัวเธอจะหนีไปซะก่อน และก็เป็นอย่างที่คิดเพราะเธอหนีออกจากห้องไปจริงๆ

“แล้วจะให้อยู่ทำไมค่ะ เราไม่ได้เป็นอะไรนิ”

“จะไม่เป็นได้ไง ก็เมื่อ...”

“ต้าเมาค่ะ จำอะไรไม่ได้”

ร่างกายผมชาวาบทันทีที่ได้ยินต้าหนิงพูด จำไม่ได้จริงๆ นะเหรอ ผมจ้องเข้าไปในดวงตาของต้าหนิงเพื่อจับผิดว่าสิ่งที่เธอพูดออกมานั้นมันใช่อย่างที่เธอคิดจริงๆ หรือเปล่า เธอหลบตาผม เพราะเธอโกหก

“ไปกับพี่”

ผมจับข้อมือของต้าหนิงพยายามพาเธอเดินมาที่รถ แต่ต้าหนิงกลับสะบัดข้อมืออย่างแรง ทำให้มือของต้าหนิงหลุดออกจากมือหนาของผมไปได้

“ต้าไม่ไปกับพี่ แค่นี้ต้าก็เกลียดตัวเองจะแย่อยู่แล้ว อย่าให้ต้ารู้สึกแย่กลัวนี้เลย” ต้าหนิงพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ น้ำตาเริ่มคลอหน่วย

“พี่ทำให้ต้ารู้สึกแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ เรื่องเมื่อคืนมันไม่มีความหมายกับต้าเลยหรือไง”

ผมจ้องเข้าไปนัยน์ตาของต้าหนิงอย่างเจ็บปวด การที่อยู่กับผมมันทำให้เธอรู้แย่ขนาดนั้นเลยเหรอ ผมนึกว่าใจของเรามันจะตรงกันซะอีก

“ไม่ใช่แบบนั้น...”

“แล้วมันแบบไหนล่ะต้า!!”

ผมเริ่มพูดเสียงดังขึ้น ทำให้ยามหน้าหอพักเดินเข้ามาดูเหตุการณ์

“ขอเวลาต้าหน่อยนะ..”

“ไปกลับพี่ เดี๋ยวนี้!!”

ผมกระชากข้อมือของต้าหนิงให้เดินตาม แต่ต้าหนิงก็ขืนตัวไว้ไม่ยอมเดินตามผม

“มีอะไรรึเปล่าครับ” ยามเดินเข้ามาถาม พร้อมกับหยิบไม้กระบองออกมาด้วย ถ้าจะถือมาขนาดนั้น ก็เดินมาฟาดผมเถอะครับ..

“เรื่องของ ผะ..”

“เขาจำคนผิดนะคะ ต้าก็พยายามบอกเขาแล้ว แต่เขาก็ไม่ฟัง” ต้าหนิงพูดขัดขึ้นมาซะก่อน พร้อมกับส่งสายตากลิ้งไปมาเพื่อไม่ให้ผมพูดคำสแลงออกมา

“นี่คุณ ปล่อยผู้หญิงเถอะครับ หน้าหล่อๆ แบบนี้มาฉุดผู้หญิงมันดูไม่ดีนะครับ”

เห็นชมว่าหล่อหรอกนะ ผมก็เลยยอมปล่อยมือต้าหนิง ทันทีที่เป็นอิสระต้าหนิงก็รีบวิ่งขึ้นบันไดไปทันที

ผมเดินกลับมาที่รถอย่างหัวเสีย ยังไงผมก็ต้องพาเธอกลับไปด้วยให้ได้ ต้องเคลียร์กันให้รู้เรื่อง ไม่ยอมให้เธอเอาแต่หลบหน้าอยู่แบบนี้แน่