หลงเธอ

“นี่เธอ..”

“พี่ซินดี้”

พอฉันปัดเนื้อตัวให้ไดน่าเสร็จ ก็เงยหน้าขึ้นไปมอง ที่แท้ก็พี่ซินดี้นี่เอง

“นี่น้องเธอเหรอ”

“ค่ะ”

“หัดดูแลน้องให้ดีๆ หน่อย ไม่ใช่ปล่อยให้มาวิ่งเผ่นผ้านไปทั่วแบบนี้ ที่นี่มันห้างนะไม่ใช่สนามเด็กเล่น แล้วนี่ ดูสิ กระเป๋าของฉันเปื้อนหมดแล้ว รู้ไหมว่ากระเป๋าใบนี้ราคาเท่าไร บนโลกนี้มีแค่ห้าใบเท่านั้นนะ เธอจะรับผิดชอบยังไง ห๊ะ!!”

แล้วฉันก็โดนพี่ซินดี้เทศมาเป็นชุด หูนี่แทบหลุดออกมาเลยทีเดียว ฉันก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตายืนรับฟังพี่ซินดี้ด่าอย่างเลี่ยงไม่ได้

“เดี๋ยวไดน่าไปขอแม่ขวัญให้ก็ได้ค่ะ กระเป๋าแบบนี้แม่ขวัญเหลืออยู่สามใบ เพราะว่าแม่ขวัญให้ป้าไลลาไปสองใบเมื่องานวันเกิดของป้าไลลา”

ฉันมองหน้าสาวน้อยไดน่าอย่างอึ้งๆ กับคำพูดของเธอ แสดงว่ากระเป๋าห้าใบที่ว่านั่น อยู่กับแม่ขวัญของไดน่าหมดเลยนะสิ แล้วที่พี่ซินดี้ถือล่ะ ของปลอมใช่มะ... พี่ซินดี้บอกว่ามีแค่ห้าใบนิ เด็กโกหกไม่เป็น...จริงไหม

“ยัยเด็กบ้า แกเอาอะไรมาพูด แม่แกจะมีกระเป๋าทั้งหมดได้ไง ยัยเด็กขี้โกหก!”

“ไดน่าเปล่าโกหกนะ! พ่อมอนด์เป็นคนไปซื้อมาให้แม่ขวัญเองกับมือ ตอนที่พ่อมอนด์ไปซื้อไดน่าก็ไปกับพ่อมอนด์ด้วย!!”

“แกอย่ามาพูดจาโกหกนะ ยัยเด็กบ้า!!”

พี่ซินดี้เดินเข้ามากระชากตัวไดน่าอย่างแรง เธอจับไหล่เล็กเขย่าๆ หัวน้อยๆ ของไดน่าสั่นไหวอย่างรุนแรง ฉันยื่นมือไปผลักพี่ซินดี้อย่างแรง ทำให้ร่างของเธอกระเด็นล้มลงไปกับพื้น ฉันนั่งลงคุกเข่ากับพื้นแล้วก็รั้งร่างเล็กเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด พลางลูบหลังเล็กอย่างปลอบโยน

“พี่ต้าขา... ไดน่าเจ็บ ฮือๆ ๆ” แล้วสาวน้อยของฉันก็ร้องไห้ออกมาจนได้

“อีบ้า แกกล้าผลักฉันเหรอ ห๊ะ!”

“ทำไมต้องทำรุนแรงกับเด็กด้วยค่ะ เธอยังไร้เดียงสา เธอไม่เข้าใจสิ่งที่พี่ซินดี้พูดหรอก”

“ทำไมมันจะไม่รู้ ไม่งั้นมันไม่เถียงฉันแบบนี้เหรอ ห๊ะ!!”

“ยัยป้าใจร้าย!!” ไดน่าตะโกนด่าพี่ซินดี้เสียงดัง ทำให้เธอเดินเข้ามากระชากไดน่าอีกรอบ

“หยุดนะ!!”

“พี่เรซ...ฮือๆ ๆ ๆ” ไดน่าวิ่งไปกอดพี่ราเรซ ร้องไห้โฮยกใหญ่

“เป็นอะไรหรือเปล่าต้า..”

ฉันส่ายหน้าให้เขาเบาๆ แล้วพี่ราเรซก็เดินเข้ามาประคองร่างฉันให้ลุกขึ้นยืน

“ยัยเด็กบ้า!! ทำไมแกต้องไปกอดราเรซด้วย ปล่อยมือแกออกเดี๋ยวนี้นะ!!”

พี่ซินดี้เดินเข้ามาหวังจะดึงตัวไดน่าออก พี่ราเรซก็เลยอุ้มไดน่าขึ้นแนบกับอกแกร่งพร้อมกับส่งสายดุดันไปให้พี่ซินดี้ ทำให้พี่ซินดี้ถึงกับชะงักค้างไปในทันที

“นี่น้องฉัน เธอนั่นแหละเป็นใคร กล้าดียังไงมาว่าน้องฉัน ห๊ะ!!” พี่ราเรซตะคอกใส่พี่ซินดี้เสียงดังลั่น ทำให้ผู้คนที่เดินผ่านไปมาหันมามองที่พวกเราเป็นตาเดียว

“อะไรนะ..” พี่ซินดี้ดูช็อกอึ้งไปเลย ถึงกับพูดไม่ออก เธออ้าปากพะง้าบๆ เหมือนปลาทองปล่อยฟองอากาศเลย

ไดน่ากอดรอบคอพี่ราเรซแน่น พร้อมกับเอาหน้าซุกลงที่อกแกร่งของพี่ราเรซ สงสัยยังตกใจอยู่ ขวัญหนีไปหมดแล้วมั้งนั่น ฉันขยับเข้าไปใกล้พี่ราเรซยกมือบางขึ้นลูบผมยาวสลวยของไดน่าอย่างปลอบโยน

“ขวัญเอ๊ย ขวัญมานะคะ” ไดน่าส่งยิ้มมาให้ฉันอย่างสดใส

“แม่ขวัญมาแน่ๆ ค่ะ เพราะไดน่าจะฟ้องแม่ขวัญ”

“คริๆ ๆ”

ฉันหลุดขำไปกับความไร้เดียงสาของเด็กน้อยไดน่า เธอออกจะน่ารักขนาดนี้ พี่ซินดี้ไม่เห็นหรือไงกัน ยังกล้าดุเธอได้ลงคออีก

“ราเรซค่ะ...”

“อย่ามาเรียกฉัน!!”

ทันทีที่พี่ซินดี้เอ่ยชื่อพี่ราเรซก็โดนเขาดุกลับอย่างไม่ไยดี พี่ราเรซดูน่ากลัวมากเลยตอนนี้ เหมือนตอนนั้นไม่มีผิด ตอนที่ฉันถูกพี่ฝ้ายทำร้าย เขาดูน่ากลัวมากเลย

“กลับกันเถอะ”

พี่ราเรซอุ้มไดน่าด้วยแขนข้างเดียวพร้อมกับหิ้วถุงของเล่นไว้ด้วย ส่วนมืออีกข้างก็เลื่อนมากุมมือบางของฉันไว้ ฉันจึงเอื้อมมือที่ว่างอยู่ไปแย่งถุงของเล่นมาถือเอง พี่ราเรซขัดขืนนิดหน่อยแต่ก็ยอมปล่อยมันมาให้ฉันถือ

ผู้คนที่เราเดินผ่านต่างก็หันมามองที่พี่ราเรซเป็นตาเดียว ก็นะ.. เหมือนเราเป็นพ่อแม่วัยรุ่นที่พาลูกมาเที่ยวห้างเลย แขนข้างหนึ่งของพี่ราเรซโอบอุ้มไดน่าอย่างรักใคร่ ส่วนอีกข้างก็กุมมือของฉันเดินไปตลอดทางไม่ยอมปล่อย เพียงแค่นี้ก็ทำให้หัวใจของฉันสั่นระรัวและหวั่นไหวไปการความอ่อนโยนของเขา

ราเรซ

พอรถจอดสนิทที่ลาดจอดรถของคอนโด ผมหันไปมองเบาะนั่งข้างคนขับก็เห็นน้องสาวตัวน้อยกำลังหลับใหลอยู่ในอ้อมกอดบนตักของต้าหนิง ซึ่งต้าหนิงเองก็หลับตามไปด้วย สงสัยจะเพลียกันมากล่ะสิ พอนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้มันก็ทำให้ผมรู้สึกฉุนขึ้นมาอย่างน่าโมโห ผู้หญิงนิสัยเสียคนนั้น กล้าดียังไงมาทำร้ายคนที่ผมรักทั้งสองคน ถ้าไม่ติดว่าไดน่ายังเด็กอยู่นะ ผมจะทำให้เธอราบจำสักหน่อย จะได้ไม่กล้าทำนิสัยเสียแบบนี้กับใครอีก ผมไม่อยากทำตัวไม่ดีต่อหน้าไดน่า เพราะเธอยังเด็ก กลัวว่าจะจำแล้วเอาไปทำตามแบบอย่างผิดๆ

ผมเอื้อมมือขึ้นไปวางบนหัวทุ่ยของต้าหนิงแล้วก็ลูบลงเบาๆ เธอจะรู้ตัวบ้างไหม ว่าเธอทำให้ผมรู้สึกรักเธอขึ้นทุกวันๆ รักทั้งๆ ที่เธอมีแฟนอยู่แล้ว แต่ผมกลับไม่สนใจอะไรเลย ผมสนเพียงแค่ต้าหนิงคนเดียว ต่อให้ต้องแย่ง ผมก็จะแย่ง... เพราะเธอเป็นของผม

“อื้อ... ถึงแล้วเหรอคะ” ต้าหนิงลืมตาขึ้นด้วยอาการงัวเงียหน่อยๆ

“ขึ้นไปบนห้องเถอะ จะได้พาไดน่าไปนอน” ต้าหนิงพยักหน้าเบาๆ

ผมเปิดประตูลงจากรถแล้วเดินอ้อมมาฝั่งต้าหนิงเพื่อเปิดประตูให้พร้อมกับยื่นแขนสองข้างเข้าไปช้อนตัวไดน่าขึ้นมา อุ้มเธอในท่าพลาดบ่า ผมจับหัวเล็กให้ซบลงที่บ่ากว้าง แขนข้างหนึ่งช้อนตัวไว้ ส่วนอีกข้างก็ประคองหลังเล็กกลัวเธอจะหงายหลัง

ต้าหนิงช่วยถือถุงของเล่นเดินตามหลังมา เหมือนเราเป็นพ่อแม่ลูกกันเลยเฮะ... มันทำให้ผมเผลอยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

“ยิ้มอะไรคะ” ต้าหนิงถามขึ้น เมื่อเราเดินเข้ามาในลิฟต์

“เปล่านิ”

ติ่ง!

ประตูลิฟต์เปิดออก ผมก้าวเดินนำหน้าต้าหนิงตรงไปยังห้องของตัวเอง ผมเดินมาหยุดนิ่งอยู่หน้าห้อง

“เปิดประตูสิค่ะ”

ต้าหนิงมองหน้าผมอย่าง งงๆ ก็อยากจะเปิดอยู่หรอกแต่ว่าตอนนี้มือของผมมันไม่ว่างซะด้วยสิ อีกอย่างคีการ์ดก็อยู่ในกระเป๋ากางเกง

“เดี๋ยวต้าเปิดให้ค่ะ”

เหมือนต้าหนิงจะเข้าใจ เธอแบมือยื่นมาตรงหน้า ผมขมวดคิ้วเล็กน้อยอย่างไม่เข้าใจ

“ก็คีการ์ดไงคะ”

“เออ คือว่า.. มันอยู่ในกระเป๋ากางเกงน่ะ”

ผมมองต้าหนิงอย่างยิ้มๆ ไม่ได้คิดอะไรหรอกนะ เพียงแต่ว่าผมหยิบออกมาให้ไม่ได้ เพราะมือไม่ว่างจริงๆ ถ้าปล่อยมือใดมือหนึ่งออก มันจะทำให้ไดน่าตื่นเอาได้ นอนไม่เต็มอิ่มเดี๋ยวก็งอแง่อีกล่ะ

“ฝั่งไหนคะ” ต้าหนิงถาม พร้อมกับขึงตาดุใส่ผมนิดหน่อย ผมได้แต่ยิ้มแห้งๆ ส่งไปให้

ผมขยับตัวด้านซ้ายไปหาต้าหนิง เธอค่อยๆ ล้วงมือเข้ามาในกระเป๋ากางเกงช้าๆ อย่างระมัดระวัง เหมือนกับว่ากลัวจะแตะไปโดนอะไรเข้าอย่างนั้นแหละ

แล้วเธอจะรู้ตัวบ้างไหม ว่าการที่เธอค่อยๆ เลื่อนมือลงมานี่ มันสร้างความสยิวทำให้ส่วนนั้นของผม เริ่มตื่นขึ้นมาทีล่ะนิดๆ แล้วล่ะ ผมคลบกรามแน่น พยายามไม่สนใจมือน้อยๆ แสนนุ่มนิ่มของต้าหนิง แต่มันก็ทำได้ยากเหลือเกิน หยิบเร็วๆ เถอะคร๊าบ.. พี่จะไม่ไหวแล้ว..

“เจอแล้วค่ะ”

ต้าหนิงพูดอย่างดีใจ จังหวะที่เธอดึงมือออกนั้น ไม่รู้ว่านิ้วหรือคีการ์ดที่มันเฉียดน้องชายผมไปนิดเดียว ทำให้ผมรู้สึกร้อนวาบอย่างเสียวๆ

“ต้าหนิง...”

มีเสียงเรียกดังมาจากห้องข้างๆ ของผมเอง ไม่ใช่บิ๊กไบค์ แต่มันคือเสียงของไอ้โต้ง พี่ชายของต้าหนิงเอง ซวยแล้ว....

ต้าหนิงดูตื่นตกใจอย่างมาก เธอค่อยๆ หันไปมองหน้าไอ้โต้งอย่างกล้าๆ กลัวๆ

“เฮียโต้ง...” ต้าหนิงส่งยิ้มบางๆ ไปให้ไอ้โต้งอย่างหวาดหวั่น ไอ้นี่ก็ใช้สายตามองซะ ฉี่ผมจะราดอยู่แล้ว มันมองหน้าผมสลับกับต้าหนิงไปมาอย่างน่ากลัว

“มาคุยกับกูหน่อยดิ” ไอ้โต้งพูดกับผม

แล้วมันหันหลังเดินเข้าไปในนอนของมันโดยที่ไม่ปิดประตู เป็นสัญญาณบอกเป็นนัยๆ ว่ามันเปิดไว้เพื่อรอให้ผมเดินตามมันเข้าไป