เคลียร์ใจแมน ๆ

ผมหันกลับมาที่ต้าหนิงหยักหน้าไปทางประตูบอกให้เธอเปิดออก พอประตูห้องของผมเปิดออก ผมก็เดินตรงดิ่งไปยังห้องนอน ค่อยๆ วางไดน่าลงกับเตียงนอนอย่างเบามือ พร้อมกับดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้น้องสาวตัวน้อย

“เดี๋ยวพี่มา ฝากดูไดน่าให้หน่อยนะ” ผมลุกจากเตียงนอนเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของต้าหนิง

“ให้ต้าไปด้วยไหม” เธอเงยหน้าขึ้นมาถามด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล

“ไม่เป็นไร รอพี่อยู่นี่แหละ เดี๋ยวพี่มา นะครับ” ผมส่งยิ้มไปให้ต้าหนิง เพื่อให้เธอคลายความกังวล พร้อมกับดึงร่างบางเข้ามากอดอย่างต้องการกำลังใจ เรียวแขนเล็กก็ยกขึ้นกอดตอบผมเหมือนกัน เพียงแค่นี้ก็ทำให้ผมชื่นใจแล้ว

ผมรวบรวมความอยู่สักพักก็เดินเข้าไปในห้องของไอ้โต้ง ผมเอื้อมมือไปปิดประตูลง แต่พอหันตัวกลับมาเท่านั้นแหละ...

พลัว!! พลัว!! พลัว!!

หมัดหนักๆ จากไอ้โต้งใส่เข้าเต็มหน้าหล่อๆ ของผมมาเป็นชุดเลย ถึงกับเซนิดหน่อย ได้รสเลือดปะแล่มๆ อยู่ในปาก

“หมัดมึงห่วยลงนะ ไอ้โต้ง”

ผมหันมาเผชิญหน้าคุยกับมันตรงๆ เมื่อทรงตัวยืนนิ่งได้เหมือนเดิม ผมปล่อยให้ไอ้โต้งต่อยได้อย่างตามใจ โดยที่ผมไม่คิดจะตอบโต้เลยสักนิด

“กูเคยบอกมึงแล้วใช่ไหม” ไอ้โต้งจ้องหน้าผมนิ่งไม่แสดงความกวนตีนเหมือนอย่างเคย นั่นหมายความว่ามันโกรธผมจริง อาการนิ่งของไอ้โต้งไม่ใช่เรื่องดีสักเท่าไร เพราะผมเดาใจมันไม่ออก ว่ามันคิดอะไรอยู่ในตอนนี้

“ใช่ มึงบอกแล้ว มึงบอกห้ามจีบ แต่มึงไม่ได้บอกว่าห้ามรักนิ”

“ไอ้เรซ!!”

โต้งเดินเข้ามากระชากคอเสื้อผมขึ้น พร้อมกับจ้องหน้าด้วยความโมโห

“มึงจะทำอะไรกูก็เชิญเลย ไอ้โต้ง”

พลัว!! พลัว!!

“สำหรับที่มึงล่วงเกินน้องกู”

“มึงรู้...” ผมหันหน้ากลับมามองมันอย่างอึ้งๆ

“มึงคิดว่ากูโง่เหรอ ไอ้เรซ มึงคิดจะปิดกูไปถึงเมื่อไร ห๊ะ!! ไอ้เพื่อนเวร!!”

“กู...”

แล้วคำพูดก็กลืนหายลงไปในลำคอ พูดไม่ออกซะงั้น

“ไง มีอะไรจะแก้ตัวไหม”

ไอ้โต้งยืนจ้องหน้าผมเขม็ง มันทำให้ผมรู้สึกกดดันอย่างบอกไม่ถูก นี่สินะ ที่เขาบอกว่า คนทำผิดมักจะแสดงพิรุธออกมา

“กูไม่มีอะไรจะแก้ตัว ถ้ามึงดูออก มึงก็น่าจะรู้ ว่ากูรู้สึกยังไงกับต้าหนิง ตลอดสามปีที่ผ่านมา กูพยายามแล้วไอ้โต้ง กูพยายามที่จะลืมน้องมึงแล้ว แต่มึงรู้อะไรไหม กูไม่เคยทำได้เลย ยิ่งพอได้เจอกันอีกครั้ง พอเห็นต้าหนิงอยู่กับผู้ชายคนอื่นหัวใจมันก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา กูไม่สามารถห้ามใจตัวเองได้อีกแล้ว ต่อให้มึงซ้อมกูจนตายก็เถอะ กูเลิกรักต้าหนิงไม่ได้จริงๆ วะ”

พอได้พูดทุกสิ่งที่อยู่ในส่วนลึกของหัวใจออกมา มันก็ทำให้ผมรู้สึกโล่งขึ้นมาอย่างน่าประหลาด

“ไง โล่ง ดีไหม...”

สีหน้าของไอ้โต้งดูเปลี่ยนไป เหมือนจะมีรอยยิ้มผุดขึ้นมานิดหน่อย แล้วไอ้โต้งก็เดินไปนั่งลงที่โซฟา ผมเดินตามมันไปนั่งที่โซฟาอีกตัว พลางยกมือขึ้นมาลูบๆ คลำๆ ที่มุมปาก เจ็บใช่เล่นเลยนะ ไปหมดล่ะ หน้าหล่อๆ ของผม

“คนอย่างมึงนี่นะ ถ้าไม่เอาตีนงัดปากก็คงไม่ยอมพูดออกมาจริงๆ”

“มึงก็พูดเกินไป เอาตีนงัดเลยเหรอว่ะ แต่เมื่อกี้มึงใช้มือนิ”

“พูดแบบนี้มึงอยากโดนตีนจริงๆ ใช่ไหม” ไอ้โต้งทำท่าจะลุกขึ้นมาหาผม

“ไม่ๆ กูล้อเล่น”

“มึงได้โดนอีกแน่ แต่ไม่ใช่จากกู”

ผมขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างสงสัย ใครมันจะกล้ามากระถืบผมอีก นี่เห็นว่าเป็นไอ้โต้งเฉยๆ หรอก ผมถึงได้ยืนนิ่งให้มันต่อยโดยที่ไม่คิดจะโต้ตอบ แต่ถ้าเป็นคนอื่น ผมก็ไม่ยืนอยู่นิ่งให้โดนต่อยอยู่ฝ่ายเดียวหรอก

“มึงอย่าลืมสิ ว่าน้องกูยังคบกับไอ้ไผ่อยู่ แล้วถ้ามันรู้เรื่องขึ้นมา มันคงไม่อยู่เฉยแน่”

บอกตามตรงนะ ผมไม่ทันคิดเรื่องนี้ด้วยซ้ำ จนไอ้โต้งพูดขึ้นมาผมถึงนึกได้ เพราะเรื่องนี้สินะ ที่ต้าหนิงเป็นกังวลอยู่ เธอถึงไม่ยอมมากับผมตั้งแต่แรก จะยังไงก็ชั่งเหอะ ตอนนี้ผมได้เคลียร์กับไอ้โต้งเรียบร้อยแล้ว เรื่องอื่นก็แค่ขี้หมาล่ะว่ะ

“ทำไมมึงถึงยอมกูง่ายๆ ว่ะ กูนึกว่ามึงจะซัดกูหนักกว่านี้อีก”

คนอย่างไอ้โต้ง ถ้าได้ลงมือซัดใครแล้ว ถ้าคนนั้นไม่สลบไปซะก่อนมันไม่มีหยุดหรอก

“เอาตรงๆ เลยนะ”

ผมพยักหน้าให้มันหนึ่งที พร้อมกับตั้งใจฟังที่เพื่อนจะพูด

“กูกลัวกรรมตามสนองว่ะ ฮ่าๆ ๆ ๆ”

คำตอบของไอ้โต้งทำให้ผมหัวเราะตามไปด้วย ก็นึกว่าอะไร.... เรื่องนี้เรารู้กันแค่สองคนครับ ^_^

ต้าหนิง

ตอนนี้ฉันนั่งไม่อยู่กับที่แล้ว ฉันเดินวนไปวนมาอยู่ที่ห้องนั่งเล่น พี่ราเรซไปคุยกับเฮียโต้งนานจัง ชักเริ่มจะเป็นห่วงแล้วสิ ก็พี่ชายฉันน่ะนะ ใจร้อนเป็นที่หนึ่ง เหตุผลมีแต่ก็ไม่เคยฟัง

ติ่งต่อง!!

เสียงกดกริ่งที่หน้าประตูห้องดังขึ้น ฉันรีบก้าวยาวๆ ตรงไปที่ประตูเพื่อเปิดมันออก เพราะคิดว่าเป็นพี่ราเรซ

พละ!!

“สาวสวยที่ว่านั่นมาหาไอ้เรซจริงๆ ด้วยเฮะ”

ฉันถึงกลับชะงักก้าวถอยหลังอย่างตกใจ ไม่ใช่พี่ราเรซนิ ผู้ชายคนนี้มีใบหน้าที่หวานเหมือนผู้หญิงเลย มีรอยสักที่แขนด้วย หน้าคลายใครน่า... นึกไม่ออก

“มีอะไรเหรอ”

เสียงผู้หญิงหน้าหวานไม่แพ้กันเดินตามหลังเขามาแล้วก็ถามขึ้น ทั้งสองคนหันไปมองหน้ากันแล้วก็หันกลับมามองหน้าฉัน

“เออ... สวัสดีค่ะ”

ฉันไม่รู้จะทำยังไง ก็เลยยกมือไหว้สวัสดี เพราะพวกเขาดูอายุเยอะกว่าฉัน

“ดีจ้า ฉันชื่อของขวัญนะ เป็นภรรยาของผู้ชายคนนี้ เขาชื่อไดมอนด์ แล้วหนูชื่อ....”

คุณของขวัญแนะนำตัวเองกับสามีของเธอแล้วก็หันมาถามชื่อฉัน

“ออ หนูชื่อต้าหนิงค่ะ”

“ไดมอนด์เขาเป็นน้าของราเรซนะ ราเรซอยู่ไหม” คุณของขวัญถามฉันต่อ

“พี่เรซเขาอยู่ห้องเพื่อนเขานะค่ะ ห้องข้างๆ นี่เอง” ฉันชี้มือไปที่ห้องของเฮียโต้ง

“เชิญคุณของขวัญกับคุณไดมอนด์เข้ามารอด้านในก่อนค่ะ เดี๋ยวต้าไปตามพี่เรซให้”

“ไม่เป็นไรจ้ะ ไม่ต้องไปตามหรอก แล้วก็ไม่ต้องเรียกฉันว่าคุณด้วย เรียกน้าขวัญกับน้ามอนด์ก็พอ”

น้าของขวัญส่งยิ้มมาให้ฉันอย่างใจดี พร้อมกับเดินเข้ามาค้วงแขนฉันให้เดินกลับเข้ามาในห้องพร้อมกับเธอ

“แม่ขวัญขา...”

พอเดินเข้ามาในห้อง ไดน่าก็วิ่งเข้ามากอดน้าของขวัญทันที แม่เหรอ... นี่น้าขวัญเป็นแม่ของไดน่าเองเหรอ ฉันหันไปมองหน้าน้าไดมอนด์แล้วก็หันกลับมามองไดน่า ฉันรู้แหละ ถึงว่ารู้สึกคุ้นๆ ที่แท้ไดน่าก็หน้าเหมือนพ่อนี่เอง

“แม่ทำหนูตื่นเหรอคะ งัวเงียมาเลย”

“หนูตื่นมาไม่เห็นพี่ต้ากับพี่เรซก็เลยเดินออกมาหานะคะ” เสียงใสใสตอบแม่ของเธอ

“หนูดื้อหรือเปล่าคะ ทำให้พี่ๆ ปวดหัวหรือเปล่า” น้าไดมอนด์เดินเข้ามาอุ้มลูกสาวขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนของเขา พร้อมกับหอมแก้มไดน่าเบาๆ เขาดูสุภาพจัง ดูอ่อนโยนกว่าที่คิดเฮะ..

“ไดน่าเป็นเด็กดีค่ะ ไม่ดื้อเลย”

“จริงหรือเปล่า..”

เสียงพ่อลูกคุยกันอย่างสนุกสนาน พลอยทำให้ฉันเผลอยิ้มตามพวกเขาไปด้วย ครอบครัวดูอบอุ่นจัง ถ้าฉันมีครอบครัวจะน่ารักแบบนี้หรือเปล่านะ

“อ้าว น้ามอนด์น้าขวัญ มาถึงนานแล้วเหรอครับ”

พี่ราเรซเดินเข้ามาถามน้าของเขา แล้วสายตาของฉันก็พลันมองไปเห็นรอยฟกช้ำที่มุมปากและสันกราม ด้วยความตกใจฉันรีบเดินเข้าไปหา จับใบหน้าเขาพลิกไปมาอย่างเป็นห่วง