หมายตา 2/2

ไอ้บาสประกาศให้น้องปีหนึ่งจับกลุ่มโดยที่ให้แต่ล่ะกลุ่มมีชายหญิงปนกันด้วย ผมนี้อารมณ์ขุ่นขึ้นมาเลยครับ

“ไอ้ไบค์ ไปลากไอ้บาสมานี่ดิ”

พอบาสพูดจบบิ๊กไบค์ก็เดินเข้าไปจับคอเสื้อนักศึกษาของบาสแล้วก็ลากมันมาหาผม

“อะไรของมึงครับ” บาสโวยนิดหน่อยที่ถูกบิ๊กไบค์เชิญตัวมาอย่างมีมารยาทผู้ดี..

ป้าบ!

ผมตบหัวไอ้บาสไปหนึ่งที แต่ก็ไม่ได้แรงอะไรมาก แค่มันเกือบหัวทิ่มนิดหน่อย

“มึงประกาศ เหี้ยไร ทำไมให้จับกลุ่มปนกันมัวแบบนั้น” ผมโวยไอ้บาส

“เอ้า! ไอ้นิ ก็กูต้องการให้น้องๆ ทำความรู้จักกัน และก็สามัคคีกัน พวกมึงไม่ช่วยเหี้ยไร ก็อยู่เฉยๆ ควายยยยย” แล้วผมก็โดนไอ้บาสด่ากลับ

เกมที่พวกน้องปีหนึ่งเล่นอยู่นี้มันขัดหูขัดตาชิบ... ทำไมต้าหนิงต้องไปอยู่กลางด้วยว่ะ ดูไอ้เหี้ยสองตัวนั้นดิ ยิ้มหน้าระรื่นอยู่ได้

“กูอยากเอาส้นตีนยันหน้าไอ้สองตัวนั่นจัง” บิ๊กไบค์หันมาพูดกับผมให้ได้ยินแค่สองคน

“กูก็ด้วย สัสเอ๊ย...”

ทำอะไรไม่ได้อยู่ดีล่ะครับ ได้แต่นั่งดูไปอย่างเซ็งๆ

ตุบ!

“เฮ้ย!! /เฮ้ย!!”

ผมกับบิ๊กไบค์ร้องประสานเสียง ทำให้เพื่อนในกลุ่มหันมามองเป็นตาเดียว ที่ร้องกันอย่างตกใจขนาดนี้นะเหรอ.. ก็เพราะต้าหนิงล้มลงไปทับร่างไอ้รุ่นน้องปีหนึ่งผู้ชายที่อยู่กลุ่มเดียวกันกับเธอนะสิ ภาพที่เห็นมันชั่งเรียกตีนจากผมใส่หน้าไอ้รุ่นน้องนั่นได้ดีเลยทีเดียว ส่วนแก้มใสก็ไม่ต่างกันดูจะหนักกว่าต้าหนิงอยู่ล่ะ เพราะเธออยู่ใต้ร่างไอ้รุ่นน้องนั่น ผมเห็นบิ๊กไบค์นั่งกำหมัดแน่น

“เย็นไว้เพื่อน...” ผมกระซิบบอกบิ๊กไบค์

และก็เหมือนโชคจะเข้าข้างพวกผม เมื่อบิ๊กไบค์รับอาสาจะทำโทษน้องปีหนึ่งกลุ่มของต้าหนิงเอง มันชั่งหัวไวดีจริง.. ต้องขอบคุณบิ๊กไบค์อย่างงาม ผมกับบิ๊กไบค์มองหน้ากันอย่างมีเลศนัย ไม่มีใครรู้หรอกว่าพวกผมคิดจะทำอะไรต่อจากนี้... หึๆ ๆ ๆ ๆ

“กูอยู่ในห้องคณะนะ..”

บิ๊กไบค์เดินออกมาพูดลอยๆ ซึ่งรู้กันแค่สองคนระหว่างผมกับเพื่อน

บิ๊กไบค์มันส่งนักโทษของผมเข้าไปในห้องเพื่อรอให้ผมเชือดเรียบร้อยแล้ว ต่อไปถึงตาผมส่งนักโทษของมันไปให้เพื่อนเชือดบ้าง...

หลังจากที่ทำโทษรุ่นน้องจนพอใจแล้วผมก็พาต้าหนิงมาส่งที่บ้าน ความจริงมันก็ยังไม่พอใจถึงที่สุดหรอก แต่ว่ามันมีมารมาพะจนซะก่อนก็เลยต้องหยุดไว้แค่นั้น ใจจริงผมอยากจะได้มากกว่านั้นด้วยซ้ำ รอโอกาสเหมาะๆ ก่อนเหอะ ผมฝากปลาย่างไว้กับแมวนานเกินไปล่ะ ตอนนี้..ถึงเวลาแย่งปลาย่างคืนแล้ว...

ทีที คลับ

ผมลงจากรถแล้วก็เดินเข้ามาในร้านกาแฟของบ้านต้าหนิง แล้วเจอกับแม่ของต้าหนิง ซึ่งท่านกำลังคิดเงินอยู่ที่เคาน์เตอร์

“สวัสดีครับม๊า”

ผมเดินเข้าไปสวัสดีท่าน ท่านทำสีหน้างงเล็กน้อยเหมือนจะจำผมไม่ได้ อะไรกัน.. แค่สามปีเองที่ไม่ได้มา ลืมกันได้ลงนะครับ.. แบบนี้ต้องมาบ่อยๆ ซะแล้ว

พักหลังๆ มานี้พวกผมไม่ค่อยได้มาที่บ้านโต้งบ่อย เพราะพวกผมทั้งสี่คนย้ายไปอยู่ที่คอนโดกันหมด ก็เจอกันทุกวันอยู่แล้วเพราะซื้อห้องติดกัน

“ราเรซเองครับ ม๊า” ผมบอกชื่อของตัวเอง

“ออ.. ม๊าก็นึกอยู่ตั้งนาน ถึงว่าคุ้นๆ แต่ก็นึกไม่ออก โตขึ้นเยอะเลยนะลูก แถมหล่อกว่าแต่ก่อนอีกต่างหาก” แม่ของต้าหนิงชมไม่หยุด

แล้วอยากได้เป็นลูกเขยไหมล่ะครับม๊า... ผมแอบถามท่านอยู่ในใจ..

“แล้วไปไงมา ไงล่ะ โต้งมาด้วยหรือเปล่า”

“ออ ผมมาส่งน้องต้าหนิงนะครับ พอดีว่า..โต้งมันใช่ให้มาเอาเสื้อกีฬาให้มันด้วย”

ผมโกหกม๊าไป ที่จริงก็ไม่ได้อยากจะโกหกหรอก เพียงแต่ว่าคิดหาเหตุผลอย่างอื่นไม่ทัน

“ออ งั้นก็ไปดูเอาเถอะ ม๊าไม่รู้หรอกว่าโต้งจะเอาตัวไหน” ม๊าบอก

“ออ ครับ งั้นขออนุญาตนะครับ”

ผมจำต้องขึ้นไปเอาเสื้อของโต้งจริงๆ เพื่อความเนียนที่โกหกม๊าไป แต่พอก้าวขึ้นมายังชั้นสอง สายตาของผมก็มองไปยังขั้นบันไดที่จะพาขึ้นไปยังชั้นสาม ซึ่งมันคือห้องนอนของต้าหนิง แล้วความคิดชั่วๆ ก็ผุดขึ้นมาในหัว เท้าของผมก็ก้าวขึ้นมายังชั้นสามทันที

ประตูห้องนอนของต้าหนิงปิดไม่สนิทเลยทำให้ผมมองเห็นภายในห้องของต้าหนิงได้ถนัดตา ผมแอบยืนดูต้าหนิงกำลังจะถอดเสื้อนักศึกษาออกอยู่ที่ปลายเตียงนอน

ตึกๆ ๆ ๆ ๆ ตึกๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

ผมมองดูอย่างตื่นเต้น รอบกลื้นน้ำลายเป็นระยะๆ จู่ๆ ก็รู้สึกคอแห้งขึ้นมาซะงั้น พอรู้ตัวอีกทีเท้าของผมมันก็ก้าวเข้ามาในห้องของต้าหนิงเรียบร้อยแล้ว

ต้าหนิงถอดเสื้อนักศึกษาออกแล้วเอาไปวางไว้บนเตียง จังหวะนั้น ต้าหนิงหันตัวกลับมาที่หน้าประตู ต้าหนิงยืนนิ่งอึ้ง ตาของเธอโตเท่าไข่ห่าน ปากบางก็อ้าหวออย่างตกใจ แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมสนใจ ผมกลับไปโฟกัสก้อนเนื้อที่นูนออกมาของเธอต่างหากที่มีบราสีดำปกปิดไว้อยู่ บริเวณเนินอกมีรอยแดงเป็นจ้ำๆ ที่ผมเป็นคนสร้างมันขึ้นเอง ตอนที่อยู่ในห้องประชุมผมก็เห็นเพียงแค่ช่วงบนไม่ได้เห็นเต็มๆ ตาแบบนี้ มันยิ่งปลุกอารมณ์นักล่าที่ซ่อนอยู่ในตัวผมได้ดีซะจริง

“พี่เรซ!”

ต้าหนิงรีบหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาพันรอบอกของเธอเอาไว้ ว้า...ปิดซะได้ แอบเสียดายนิดๆ

พอได้สติผมก็แกล้งทำเป็นไม่ได้รู้สึกอะไร ทั้งที่ภายในของผมตอนนี้มันร้อนรุ่มดังโดนสุ่มไฟ รู้สึกถึงความคับแน่นที่กลางกายของตัวเอง

“โรคจิตเหรอคะ ถึงได้มาแอบบดูเขาแบบนี้” ต้าหนิงขึงตาใส่อย่างโกรธเคือง

“งั้นมั้ง..”

ก็ไม่รู้จะแก้ตัวยังไงยอมรับไปเลยก็แล้วกัน แมนๆ

ผมเดินไปทิ้งตัวนอนลงบนเตียงนอนของต้าหนิง เธอยืนอ้าปากหวออย่างตกใจกับการกระทำของผม

“ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ คนโรคจิต”

ต้าหนิงเดินไปหยิบหมอนใบใหญ่มาปาใส่หน้าผมอย่างแรง แต่ก็ไม่ทันโดนหน้าผมหรอก ผมปัดออกไปได้ก่อน

“ถ้าบอกว่า..ไม่ล่ะ..” ผมยกยิ้มอย่างกวนๆ

“ไม่ยอมออกไปใช่ไหม..”

ต้าหนิงเดินไปหยิบหมอนข้างใบใหญ่มาฟาดใส่ผมอย่างบ้าคลั่ง

ตุบ! ตุบ! ตุบ! ตุบ!

ผมเอื้อมมือไปคว้าเอาร่างบางทำให้ต้าหนิงล้มลงมาทับร่างกายของผม ผมรีบรวบกอดเอวบางไว้แน่นเมื่อสบโอกาส

“พี่เรซ! ปล่อยต้าเดี๋ยวนี้..” ต้าหนิงโวย

“ไม่ปล่อยหรอก”

ผมจ้องตาของต้าหนิงที่ห่างกันไม่ถึงเซ็น ผมเห็นแววตาสั่นระริกอย่างตื่นๆ ไม่รู้ว่าตื่นเพราะกลัวหรือตื่นเพราะอย่างอื่นกันแน่ แล้วแก้มเนียนๆ ของต้าหนิงก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงจัด ผมมั่นใจแล้วว่า ต้าหนิงเขิน... และเธอก็หวั่นไหวไปกับผมด้วย เพราะมือบางที่กำอกแกร่งของผมก่อนหน้านี้ได้คายออกแนบลงที่อกแกร่งแทน

ตึกๆ ๆ ๆ ๆ ตึกๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

ผมรู้สึกได้ว่า...ไม่ใช่แค่หัวใจของผมที่เต้นแรงคนเดียว แต่หัวใจของต้าหนิงก็เต้นแรงด้วยเพราะมันสะเทือนมาถึงผม มือหนาเอื้อมไปจับที่ท้ายทอยของต้าหนิง เพื่อให้ใบหน้าหวานก้มลงมาใกล้ริมฝีปากของตัวเอง

ก๊อก! ก๊อก!

“ต้า ทำอะไรอยู่ลูก พี่ไผ่มารอนานแล้วนะ” เสียงแม่ของต้าหนิงเรียกอยู่หน้าห้อง

ต้าหนิงรีบเด้งตัวลุกขึ้นออกจากตัวผมอย่างรวดเร็ว

“ต้ากำลังอาบน้ำอยู่ค่ะ ม๊า เดี๋ยวลงไป..” ต้าหนิงตะโกนตอบกลับไป

ต้าหนิงวิ่งไปแนบหูลงกับบานประตู เพื่อฟังเสียงว่าแม่ของตัวเองลงไปแล้วหรือยัง

“ออกไปได้แล้วค่ะ”

สงสัยแม่ของต้าหนิงลงไปแล้ว ถึงได้หันมาออกปากไล่ผม พร้อมกับใบหน้าบูดบึ้ง

“ม๊าไม่น่ามาขัดจังหวะเลยเนอะ”

ผมแกล้งพูดขอความคิดเห็นจากต้าหนิง แล้วก็ได้รับสายตาดุๆ กลับมาให้มา

ต้าหนิงเดินมายังตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบผ้าขนหนูอีกผื่นมาคลุมกายพร้อมกับมองมาที่ผมอย่างระแวง จะทำตัวน่ารักไปถึงไหน..^_^

“โรคจิต..”

พอด่าผมเสร็จต้าหนิงก็วิ่งเข้าห้องน้ำไป พร้อมกับเสียงล็อกกลอนประตูดังลั่น ฟังดูก็รู้ว่าเธอตั้งใจล็อกเสียงดัง เพื่อให้ผมได้รับรู้ว่า ผมเข้าไปไม่ได้... เด็กน้อยเอ๊ย...

กลับก่อนดีกว่า เดี๋ยวม๊าขึ้นมาตามต้าหนิงอีกรอบ มันจะทำให้ต้าหนิงดูไม่ดีเอาได้ ก่อนจะลงไปยังชั้นล่างผมก็ไม่ลืมเข้าไปเอาเสื้อกีฬาในห้องนอนของโต้งก่อนเพื่อความเนียน แต่พอลงมากลับไม่เจอม๊า สงสัยอยู่หลังร้าน ผมเดินมายังหน้าร้านกาแฟก็เจอกับไอ้ไผ่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่ ซึ่งมันก็หันมามองหน้าผมอย่างตกใจ เพราะอะไรนะเหรอ ผมแลบลิ้นเลียริมฝีปากของตัวเองอย่างมีเลศนัยชวนในมันคิดไปในแง่ลบ แล้วผมก็เดินผิวปากออกจากร้านไปอย่างอารมณ์ดี เมื่อเช้าตอนที่มันจูบต้าหนิงอยู่ในรถของมัน ผมรู้..ว่ามันตั้งใจทำให้ผมเห็น เพราะนอกจากบิ๊กไบค์แล้วก็มีไอ้ไผ่อีกคนที่รู้ว่าผมรู้สึกยังไงกับต้าหนิง และการที่ผมเดินออกมาจากบ้านของต้าหนิงเมื่อกี้ก็พอจะสร้างความระแวงให้มันได้บ้าง ไม่มากก็น้อยแหละ..