เด็กดื้อ 2/4

ราเรซ

ตอนนี้ผมกับ บิ๊กไบค์ เลโอ กำลังนั่งดื่มเหล้ากันอยู่ที่โต๊ะวีไอพีของชั้นสอง ส่วนไอ้โต้งนั้นมันไม่ได้มาด้วยเพราะมันกำลังอินเลิฟ ติดแฟนแจเลย เห็นแล้วหมั่นไส้มันนัก

“เฮ้ยๆ นั้นมันน้องปีหนึ่งนี่ว่า เข้ามาได้ไงวะเนี้ย” เลโอพูดขึ้น

ผมไม่ได้สนใจสิ่งที่เลโอพูดเลยสักนิด เพราะกำลังโมโหยัยตัวเล็กอยู่ เธอไม่ยอมมารอผมตามที่บอกไว้ แอบหนีกลับบ้านไปก่อนเฉยเลย อย่าให้เจอนะ..ต้าหนิง พี่เรซจะทำโทษให้เข็ดเลย..

“ใครสนกันว่ะ มันก็เข้ามาได้ทั้งนั้นแหละ ถ้ามีคนพามา” บิ๊กไบค์พูดจบก็ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม

“นั้นสินะ ไม่น่าสนเลย ถ้าน้องปีหนึ่งคนนั้นไม่ใช่ ต้าหนิงกับแก้มใส”

สิ้นสุดคำพูดของเลโอ ผมกับบิ๊กไบค์ก็หันไปมองยังด้านล่างแทบจะพร้อมกัน มาได้ไง.. ต้าหนิงกำลังเต้นยั่วยวนอยู่บนฟอร์ ผู้ชายต่างก็เต้นรอบเธอพร้อมกับผิวปากอย่างชื่นชม ผมไม่ทนนั่งดูอยู่นานหรอก เห็นแค่นั้นผมก็ลุกออกจากโซฟาเดินลงมายังชั้นล่างตรงไปที่ร่างเล็กของต้าหนิง

พอผมเดินมาถึงก็เห็นต้าหนิงกำลังมีเรื่องกับผู้ชาย ก๋ากั่นจังเลยนะ ต้าหนิง ตัวเท่าลูกแมวยังกล้าไปต่อกลอนกับผู้ชายตัวใหญ่อีก ไอ้หน้าตัวเมียมันง้างหมัดขึ้นเตรียมจะชกต้าหนิง ผมวิ่งเข้าไปกระโดดถีบไอ้คนที่มันจะทำร้ายต้าหนิงจนมันล้มหน้าขะม่ำไปกับพื้น

ผมเดินเข้าไปดึงตัวต้าหนิงมาไว้ในนอ้อมกอด หื้ม...กลิ่นเหล้าหึ่งเชียว ยัยตัวเล็กนี้หัดดื่มเหล้าตั้งแต่เมื่อไรกัน

“ปล่อยนะ!!”

ต้าหนิงดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดของผม

“อยู่นิ่งๆ ”

พอได้ยินเสียงผม ต้าหนิงก็เงยหน้าขึ้นมามองอย่างตกใจ

“ตามมาถึงนี่เลยเหรอ คนเขาอุตส่าห์หนี ยังจะตามมาอีก..”

ต้าหนิงทำหน้าง้อบูดบึ้งใส่ผม ผมก้มมองหน้าเธอชัดๆ ในตอนนี้แก้มขาวเนียนกำลังเป็นสีแดงจัดเพราะฤทธิ์เหล้า มันยิ่งขับผิวทำให้ต้าหนิงดูน่ามองยิ่งกว่าเดิมอีก...น่าขย้ำจริงๆ

“มึงเป็นใครวะ!!”

ไอ้ผู้ชายที่มีเรื่องกับต้าหนิงมันลุกขึ้นยืนได้ก็เดินตรงดิ่งเข้ามาหาผม แต่ก็โดนบิ๊กไบค์เอาเท้ายันไว้ซะก่อน

“เป็นใครก็ได้ที่ทำให้มึงไม่สามารถเข้ามาที่นี่ได้อีก ถ้าไม่อยากมีปัญหาก็ไสหัวไป..”

ผมพูดด้วยเสียงราบเรียบ ให้โอกาสแล้วนะ แต่มันก็ยังยืนทำหน้ากวนตีนใส่อยู่ สงสัยไม่อยากออกไปดีๆ

“มึงใหญ่มาจากไหนวะ ทำไมกูต้องฟังมึงด้วย” มันจ้องหน้าผมตาเขม็ง

“มีอะไรเรซ..” อาโลโค่เดินเข้ามาถามผม

“ไอ้เหี้ยนี่ มันมายุ่งกับผู้หญิงของเรซ” ผมบอกอาโลโค่ โดยที่ยังไม่ล่ะสายตาจากไอ้หมอนี่

“เดี๋ยวอาจัดการเอง” อาโลโค่ตบบ่าผมเบาๆ สองครั้ง เป็นเชิงบอกให้ผมพาต้าหนิงออกไป

ผมอุ้มยัยตัวเล็กเดินมาที่รถของผม แล้วเพื่อนของเธออีกสามคนก็เดินตามมา

“ปล่อยนะ! จะพาต้าไปไหน..”

ยัยตัวเล็กโวยวายมาตลอดทาง ผมเปิดประตูรถออกรีบยัดยัยตัวเล็กเข้าไปในรถพร้อมกับยืนพิงประตูรถไว้ไม่ให้ต้าหนิงเปิดออกมาได้

“เดี๋ยวพี่ไปส่งต้าเอง” ผมหันไปบอกกับเพื่อนๆ ของต้าหนิง

“นี่ค่ะ กระเป๋าของต้า” แก้มใสยื่นกระเป๋าของต้าหนิงมาให้ผม

“แล้วจะกลับกันยังไง” ผมถามแก้มใสกับเพื่อนของเธออีกสองคน

“เดี๋ยวกูไปส่งเอง มึงไปเหอะ” บิ๊กไบค์บอกกับผม

ผมเดินอ้อมไปยังฝั่งคนขับพร้อมกระซิบบอกกับเพื่อนว่า

“เบาๆ นะมึง” บิ๊กไบค์ยืนยิ้มอย่างชอบใจกับคำพูดของผม

“มึงก็เหมือนกัน อย่าให้สะเทือนมาถึงห้องกูล่ะ” ผมยกยิ้มแบบกวนๆ ไปให้เพื่อนหนึ่งที

คิดว่าผมจะพาต้าหนิงไปส่งที่บ้านไหม ผมไม่ได้ใจดีขนาดนั้น... ปลาย่างอยู่กับแมวตัวอื่นมันก็ได้แค่นั่งดู แต่กับผม.. ผมคือหมาป่าไม่ใช่แมว เพราะฉะนั้น ผมไม่นั่งดูปลาย่างเฉยๆ แน่....

ต้าหนิง

ฉันรู้สึกเหมือนร่างกายของตัวเองลอยละร่องอยู่กลางอากาศ แต่ว่าทำไมอากาศตรงนี้มันชั่งหอมเหลือเกิน หอมเหมือนกลิ่นตัวของใครบางคนที่ฉันจำได้ดีไม่มีวันลืม กลิ่นตัวของพี่ราเรซ... พี่ราเรซงั้นเหรอ?

ฉันลืมตาขึ้นมาก็เห็นด้านข้างของใบหน้าคมเข้ม เขากำลังวางฉันลงกับเตียงนอนหนานุ่ม ซึ่งมันไม่ใช่เตียงนอนของฉัน ถึงมันจะนุ่มเหมือนกันก็เถอะ... ทำไมเขาถึงพาฉันมาที่นี่ นี่มันไม่ใช่ห้องนอนของฉัน

ทันทีที่แขนอันแข็งแรงวางฉันลงกับเตียงนอนกว้าง ฉันก็รีบเด้งตัวลุกขึ้นเตรียมจะวิ่งหนี

“จะไปไหน”

แต่ก็ช้ากว่าพี่ราเรซ เพราะแขนหนาเอื้อมมารั้งเอวบางของฉันได้ก่อนจากนั้นก็โดนเขาเหวี่ยงลงกับเตียงกว้างแล้วก็ตามมาด้วยร่างหนาทับร่างบางของฉันไว้ ฉันรีบยกแขนขึ้นดันอกแกร่งไว้เพื่อไม่ให้ร่างกายของเราแนบชิดกันได้มากกว่านี้

“ต้าจะกลับบ้าน!!” ฉันบอกเขาเสียงดังลั่น พร้อมกับถลึงตาใส่อย่างเคืองๆ

ให้ตายสิ.. เขามันเจ้เล่ห์ชะมัด ถึงฉันจะเมาแต่ฉันก็ยังพอมีสติอยู่บ้าง เขาบอกกับเพื่อนของฉันว่าจะไปส่งฉันที่บ้านนิ แต่นี่เขากลับไม่ทำอย่างที่พูด

“นอนที่นี่แหละ กลับบ้านไปสภาพนี้เดี๋ยวก็โดนม๊าดุเอาหรอก..” พี่ราเรซบอก

ฟังดูเหมือนจะเป็นห่วงเป็นใยฉันจังนะ แต่การกระทำนี่สิ มันชั่งสวนทางกันเหลือเกิน เพราะเขายังไม่ยอมลุกออกไปจากตัวของฉัน แถมยังเอานิ้วเรียวมาม้วนปลายผมฉันเล่นอีก

“งั้นก็ให้ต้ากลับไปกับเพื่อนสิ พาต้ามาด้วยทำไม” ฉันขึงตาดุใส่

“พอใจ มีไรไหม..” พี่ราเรซตอบพร้อมกับทำหน้ายียวนกวนโอยนิดๆ

“มีค่ะ!” ฉันก็ทำหน้ายียวนกวนเขาเหมือนกัน

“ว่ามา...”

“โรคจิตเหรอคะ หรือว่าเป็นโรคขาดผู้หญิงไม่ได้!! ”

ฉันมองใบหน้าคมด้วยสายตาเยาะเย้ยนิดๆ เวลาอยู่กันสองคนทีไรเขามักจะเอาเปรียบฉันตลอดเลย แล้วจะไม่ให้ฉันระแวงได้อย่างไร แล้วพี่ราเรซก็ส่งสายตาดุร้าวกลับคืนมาอย่างโกรธเคืองไม่แพ้กัน ใครสนกันล่ะ ฉันสิ..ที่ต้องเป็นคนโกรธ ไม่ใช่เขา... แทนที่จะไปส่งฉันที่บ้านอย่างที่บอกกับเพื่อนของฉัน เขามันเชื่อถือไม่ได้..

“ทั้งสองอย่างล่ะมั้ง อยากจะลองดูหน่อยไหมล่ะ”