เริ่ม 3/3

ตึกๆ ๆ ๆ ๆ ตึกๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

ฉันเบิกตาโตอย่างตกใจ เมื่อริมฝีปากหนาของพี่ราเรซโฉบลงมาทาบทับริมฝีปากบางของฉันอย่างรวดเร็ว สัมผัสนุ่มนิ่มดุจปุยเมฆทำให้ฉันเคลิบเคลิ้มอย่างหลงใหล ลิ้นชื้นแทรกผ่านกีบปากบางเข้ามาตวัดดูดดึงลิ้นเล็กอย่างช่ำชอง พี่ราเรซแม้มริมฝีปากบนล่างสลับกันเล่นอย่างหยอกล้อ ฉันกำเสื้อนักศึกษาบริเวณอกแกร่งแน่นจนมันเริ่มยับยู้ยี้ ไม่เรียบเหมือนก่อนหน้านี้

พี่ราเรซอุ้มฉันขึ้นไปนั่งบนโต๊ะโดยที่ยังไม่ล่ะริมฝีปากออกจากกัน เขาแทรกร่างหนาของตัวเองเข้ามาตรงกลาง ฉันเผลอขยับเรียวขาอ้าออกโอบรอบเอวหน้าไว้อย่างลืมตัว

มือหนาข้างหนึ่งลูบไล้เรียวขางามขึ้นมายังขาอ่อนด้านใน ทำให้กระโปรงพีทของฉันเลิกขึ้นสูงแทบจะเห็นกางเกงชั้นในอยู่แล้ว มือหนาลากไล่วนไปมาสร้างความสยิวไม่หยุดย่อน ไม่นานมือหนาข้างนั่นก็หายฟุบเข้าไปภายในกางเกงชั้นใน

“อื้อ...อ๊ะ!”

ฉันร้องเสียงหลง เมื่อนิ้วเรียวยาวกรีดแทรกเข้ามายังรอยแยกกลางกาย ริมฝีปากของพี่ราเรซลากไล้มายังลำคอระหง เขาแม้มดูดเสียงดัง จ๊วบ.. มันยิ่งทำให้สติของฉันแตกกระเจิงไปอีก

“อื้อ... อ๊ะ! อ๊ะ!”

ฉันไม่สามารถกลั้นเสียงของตัวเองได้ เพราะนิ้วเรียวขยับเข้าออกอย่างรัวเร็ว ร่างกายฉันดิ้นเร้าไปตามจังหวะจากมือหนา เขาถอดนิ้วเรียวออกเหลือไว้เพียงความวูบวาบอยู่กลางกาย

พี่ราเรซเลื่อนเก้าอี้ตัวหนึ่งออกมานั่งลงตรงหน้าฉัน มือหนาข้างหนึ่งของพี่ราเรซเลื่อนเข้ามาใต้กระโปรงพีทรั้งกางเกงชั้นในของฉันลงมายังเรียวขางาม เขาถอดมันออกจากปลายเท้าของฉันแล้วเอาไปใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงของตัวเอง ฉันมองหน้าพี่ราเรซด้วยความตะลึง นี่เขาเล่นอะไรของเขาเนี้ย...

“เอาไปทำไม”

ฉันรู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วใบหน้า จ้องมองตาคมอย่างอึ้งๆ นี้เขาจะปล่อยให้ฉันเดินโล่งๆ ไปแบบนี้นะเหรอ

“ถ้าอยากได้คืนก็ไปเอาที่คอนโดพี่นะ”

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์พุดขึ้นบนใบหน้าคมคายที่สาวๆ คนไหนได้เห็นเป็นต้องสยบให้เขา

“อย่าเล่นแบบนี้ ต้าไม่ขำนะ”

ฉันพยายามเอื้อมมือไปแย่งกางเกงชั้นในของตัวเองคืนมา แต่กลับโดนพี่ราเรซจับเรียวขางามทั้งสองข้างขึ้นพาดบ่าเขาซะงั้น

“ว๊าย..”

ฉันรีบจับกระโปรงพีทตะปบปิดสิ่งสงวนของตัวเองทันที เล่นบ้าอะไรของเขาเนี้ย..

“เอามือออก” พี่ราเรซสั่ง

จะบ้าเหรอ... ถ้าเอามืออกเขาก็เห็นหมดนะสิ

“ไม่ค่ะ” ฉันขึงตาดุใส่พี่ราเรซ อย่างโกรธเคือง

“พี่กำลังทำโทษน้องปีหนึ่งอยู่นะครับ”

พี่ราเรซพูดเสียงหวาน พร้อมกับแลบลิ้นเลียริมฝีปากอย่างยั่วยวน ใครเขาทำโทษรุ่นน้องแบบนี้กัน มันใช่เหรอ..

“นี่มันไม่ใช่การทำโทษที่ถูกต้องนะคะ”

ฉันพยายามเรียกสติของตัวเองกลับมา อย่าได้หลงกลเขาเด็ดขาด...ต้าหนิง ฉันย้ำเตือนตัวเองอยู่ในใจ

“พี่ไม่ได้ทำโทษในฐานะน้องปีหนึ่งหรอกนะ แต่ที่พี่ทำโทษเพราะต้าปล่อยให้ผู้ชายอื่นมาทับรอยพี่ต่างหาก”

ฉันมองหน้าพี่ราเรซอย่าง งงงวย เขาหมายถึงอะไร หรือว่าจะเป็นตอนที่ฉันล้มลงไปทับธามนั่นนะเหรอ นั่นมันอุบัติเหตุป่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย

“ถ้าธามไม่รับตัวต้าไว้ ต้าก็ล้มกระแทกพื้นนะสิ”

แล้วทำไมฉันต้องมานั่งอธิบายให้เขาฟังด้วยนะ

“ไม่ใช่เรื่องนั้น...”

มือหนาข้างหนึ่งลากไล้เรียวขาฉันเล่น ส่วนอีกข้างก็ไล่ไปยังด้านหลังดึงชายเสื้อนักศึกษาของฉันออกจากขอบกระโปรง

“พี่เรซ!”

ฉันเรียกชื่อเขาดังๆ หวังให้เขามีสติ จะได้เลิกแกล้งฉันสักที

“ปล่อยให้ไอ้ไผ่จูบได้ไง ลืมรสจูบของพี่แล้วเหรอ”

พี่ราเรซเห็นงั้นเหรอ... ตอนนั้นฉันไม่ทันตั้งตัว จู่ๆ พี่ไผ่เขาก็โน้มหน้ามาจูบฉัน แต่ว่า.. นั่นแฟนฉันนิ....

“ก็เป็นแฟนกันนิค่ะ ทำไมจะจูบไม่ได้”

ฉันตอบเขาอย่างกั่วขำ ประมาณว่า พี่ถามอะไรออกมา... ควรคิดก่อนไหม..

“นั่นสินะ งั้นเรามารื้อฟื้นกันหน่อยไหม...จะได้ไม่ลืมกัน”

พูดจบ... มือหนาก็เลิกกระโปรงของฉันขึ้น ส่วนมืออีกข้างของพี่ราเรซก็เอื้อมมาจับมือบางของฉันไว้ด้วยมือหนาเพียงข้างเดียวของเขา

“ว๊าย... อ๊ะ...”

เขาฟุบหน้าลงที่กลางกายสาวของฉัน ลิ้นร้ายแทรกเข้ามาสะกิดจุดเสียวกลางกายสาว เขาดูดแม้มแรงๆ ทำให้ร่างกายของฉันถึงกับเกร็งไปทั้งตัวอย่างเสียวซ่าน

“อื้อ... อ๊ะ..พี่เรซ..” ฉันเผลอคางเป็นชื่อเขา

ฉันไม่รู้รับอะไรอีกแล้ว หูได้ยินเพียงเสียงจั๊วเจ๊ยะ ที่มันดังออกมาจากริมฝีปากของคนตรงหน้าที่กำลังเล่นกับกลางกายของฉันอย่างเพลิดเพลินมันยิ่งทำให้สติของฉันกระเจิดกระเจิงเข้าไปอีก

“อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊ะ..”

จากที่ทรมานอยู่แล้ว เขาก็เพิ่มความทรมานด้วยการแทรกนิ้วเรียวเข้ามาถึงสองนิ้ว มันทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดแน่นไปหมด นิ้วเรียวเริ่มขยับเข้าออกอย่างช้าๆ แค่แป๊บเดียวเท่านั้นแหละ เขาเร่งจังหวะนิ้วเร็วขึ้น ถี่ขึ้น ลิ้นร้ายยังไม่ลดความเร็วลงแม้แต่น้อย ยังปาดปัดไปทั่วโถงถ้ำสลับดูดแม้มแรงๆ กับจุดเสียว เมื่อโดนเล้าโลมอย่างต่อเนื่องมันก็ทำให้ร่างกายของฉันเริ่มบิดเกร็งไปทั้งตัว รู้สึกเหมือนตัวลอยละลิ่วไปยังท้องฟ้าแล้วก็หล่นวูบลงมาอย่างสุขสม

พี่ราเรซเลื่อนริมฝีปากขึ้นมาประกบจูบฉันอย่างเร่าร้อน ฉันกอดร่างหนาไว้แน่นไม่ยอมให้เขาถอยห่างไปไหน มือหนาเอื้อมมาปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาเม็ดบนของฉันออกสามเม็ด ใบหน้าคมซุกไซ้ซอกคอขาวเนียนลากไล้ลิ้นร้ายลงมายังเนินอก พี่ราเรซก้มลงดูดแม้มแรงๆ ทำให้ฉันรู้สึกเจ็บแปลบๆ ที่เนินอก

“จำไว้นะต้าหนิง อย่าให้ใครมาทับรอยพี่อีก ไม่งั้น..พี่จะคูณสองเท่า”

เราสองคนสบตากันนิ่ง ฉันไม่รู้ว่าควรจะตอบเขายังไง นี่เรากำลังทำอะไรกันอยู่ ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของฉันมันหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ฉันควรจะห้ามเขา... แต่ร่างกายกลับไม่ยอมทำอย่างนั้น มันเต็มใจให้เขาทุกอย่าง...

“นี่! น้องปีหนึ่งสองคนนั้นนะ เห็นราเรซไหม คนที่หล่อๆ ขาวๆ นะ” นั่นเสียงพี่ซินดี้นิ เสียงของพี่ซินดี้ดังขึ้นอยู่หน้าห้อง

ฉันมองหน้าพี่ราเรซ แล้วความรู้สึกในใจของฉันบางอย่างมันก็ก่อตัวขึ้น ฉันโกรธเขา โกรธที่มีผู้หญิงมาตามหาเขา

“ไม่เห็นค่ะ” นั่นเสียงแพรวนิ เพื่อนฉันอยู่ด้านนอก

พี่ราเรซอุ้มฉันเดินไปหลบยังหลังผ้าม่านฝื่นหนาภายในห้องประชุม เมื่อมีเสียงคนเปิดประตูเข้ามา

ปึก!

เสียงประตูหน้าห้องถูกเปิดออก ได้ยินเพียงเสียงรองเท้ากระทบกับพื้นกระเบื้อง เสียงเหมือนรองเท้าส้นสูงเลย แต่ฉันมองไม่เห็นหรอกว่าเป็นใคร เพราะพี่ราเรซยืนกอดฉันไว้อยู่ ฉันเผลอกอดเขาตอบอย่างลืมตัว แอบสูดดมกลิ่นกายหอมจากตัวเขาเข้าเต็มปอด มันรู้สึกอบอุ่นมากที่มีเขาอยู่ใกล้ๆ แบบนี้...

“ไปไหนของเขานะ”

เสียงรองเท้าส้นสูงเดินกระแทกพื้นกระเบื้องออกไป

พอได้สติฉันก็ปล่อยมือออกจากร่างหนาทันที น่าอายชะมัด แล้วจะมองหน้ากันยังไงล่ะทีนี้ เขาไม่อายฉันบ้างหรือไง อร๊ายยยยย อยากจะบ้าตาย

ฉันเดินออกมาจากด้านหลังผ้าม่าน มือบางรีบติดกระดุมเสื้อของตัวเองอย่างลุกลี้ลุกลน เพราะมันหลุดออกด้วยฝีมือของเขา ฉันแอบบ่นพึมพำตัวเองอยู่ในใจแล้วก็ทึ่งผมแรงๆ อย่างหัวเสีย

“ทำอะไร”

พี่ราเรซเดินเข้ามาชิดที่หลัง เขาจับมือฉันที่กำลังทึ่งหัวของตัวเองออก แล้วแขนหนาก็สวมกอดจากด้านหลัง

ตอนนี้ฉันสับสนไปหมดแล้ว ไม่รู้ว่าตัวเองควรรู้สึกอย่างไร สิ่งที่เขาทำกับฉันนั้นมันคืออะไร การลงโทษอย่างนั้นเหรอ หรือที่เราทำไปมันเพราะความสนุกของวัยรุ่นแค่นั้นหรือเปล่า...

“ขะ..ขอคืนด้วย”

ฉันไม่กล้าหันหน้าไปพูดกับเขา ที่สำคัญร่างหนายังโอบกอดฉันอยู่ไม่ยอมปล่อยสักที

“อะไร..”

“ก็.. กางเกง..”

ตอนนี้หน้าฉันนี่คงแดงกว่าลูกตำลึงแล้วมั้ง

“อยากได้ก็มาเอา...ที่คอนโดพี่นะ” พี่ราเรซกระซิบบอก

“แล้วต้าจะกลับบ้านยังไง ให้เดินไปโล่งๆ แบบนี้นะเหรอ” ฉันหันหน้าไปถามด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง แล้วก็เจอกับสายตาเจ้าเล่ห์ที่มองฉันอย่างมีเลศนัย ฉันเบือนหน้าหนีทันทีที่รู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วใบหน้า

พี่ราเรซยื่นกุญแจของเขามาให้ ฉันหันไปมองหน้าเขาอีกครั้งอย่างไม่เข้าใจ

“ไปรอในรถ สตาร์ทเครื่องรอ.. แล้วก็ล็อกประตูรถไว้ด้วย ห้ามเปิดให้ใครขึ้นนอกจากพี่” พอสั่งจบเขาก็เดินออกไปจากห้อง

ฉันก้มมองกุญแจรถหรูของเขา แล้วจะรู้ไหมล่ะว่าคันไหน แต่ก็ไม่น่าจะหายากเพราะเป็นรถรุ่นเดียวกันกับเฮียโต้งเลย