" Mga wala kayong silbi! " halos pumutok ang ugat ni Logan, kaharap ang tatlong tauhan na kaniyang inutusan sa paghahanap sa nawawala niyang anak. " Napakadali lang naman ng ipinagagawa ko sainyo, natakasan pa kayo?! " Walang nagsalita. Lahat ay nakatungo habang tinatanggap ang mga masasakit na salita mula kay Logan na malapit ng mawala sa katinuan. Naubos ang bong araw sa paghahanap kina Lucine at Claude na hindi pa rin nila mahagilap hanggang ngayon. " Asahan mo bukas na mayroon na namang nakasulat sa dyaryo tungkol sa pamilya natin, " wika ni Victoria na prenteng nakaupo sa sopa habang hinahalo ang tsaa gamit ang kaniyang kutsarita. " Sa halip na umingay ang pangalang Banville sa positibong dahilan, puputok ang isang eskandalo na pangalan ng anak mo ang gagamitin para ipahiya ang pangalan natin. Sinabi ko na kasi sa'yo, hindi magandang gamitin ang anak mo na mas matigas pa sa bato ang ulo. " " Pakiusap, Victoria, kahit ngayon lang ay tumahimik ka. Hindi ka nakakatulong sa sitwa
" Lucine, bumangon ka na diyan sa kama. Tanghali na, " boses ng isang babae ang gumising kay Lucine na nanatiling nakapikit at dinadama ang marahang haplos sa ulo niya. " Anak, alam kong gising ka na. Bangon na at kakain ka pa ng umagahan. Papasok ka pa." " Mamaya na po, Ma... " Inaantok na wika ni Lucine. " Inaantok pa po ako. " " Akala ko ba'y maaga ang pasok mo? " Tumigil ito sa paghaplos sa kaniya. " Gumayak ka na kung ayaw mong ako ang magpaligo sa'yo diyan sa kama mo mismo, sige ka. " Idinilat ni Lucine ang mga mata at nakangusong bumangon sa kama. Inangat niya ang tingin sa babaeng nasa harap niya, hindi niya maaninag masyado ang mukha subalit alam niya sa sarili na ito ang kaniyang ina. " Anong oras ka na ba natulog at puyat na puyat ka yata? " tanong ng ina bago siya nito talikuran upang magtungo sa kusina. Tamad namang bumangon si Lucine na sumunod sa kaniyang ina subalit laking pagtataka nang makitang wala namang tao sa kusina. Tumungo siya sa sala, paulit-ulit tinata
" Ayoko, " saad ni Janina habang nakatingin sa mga kasama, " hindi ko kayang humawak ng pera lalo na kung malaki. Hindi ko rin puwedeng iuwi saamin 'yong mga kinita natin, maraming tao madalas na nakatambay saamin. "" Kung ganoon sino ang magtatabi? Hindi naman natin puwedeng iwan 'yong pera dito sa karinderya, " saad naman ng isa niyang kasama saka napabuga sa hangin. " Nasaan na kaya si Lucine ngayon, ano? Sana nasa mabuti siyang kalagayan. "Nagpakawala rin nang malalim na buntong hininga si Janina. " Hindi ko inakalang mangyayari 'yong kahapon sa kasal. Pero nakapagtataka lang din kasi pati 'yong groom, nawawala. Pakiramdam ko nga magkasama lang sila, eh. Tumakas sila pareho kasi ayaw nilang ikasal? "" Pakiramdam ko rin, pareho silang tumakas sa kasal. Biruin mo naman kasi, halos dalawang buwan pa lang naman silang magkakila tapos ikakasal na agad? Sinong hindi aatras doon, diba? " Tumango si Janina bilang pagsang-ayon sa sinabi ng kasama. " Tama ka, tsaka 'yong hitsura ni Luci
" May plano kang iderborsyo si Venice? " gulat na tanong ni Lucine kay Amadeus. " Matagal ko ng plano bago ka pa dumating sa mansyon, " sagot ni Amadeus. Hindi magawang magsalita ni Lucine. Bumalik sa isipan niya ang unang beses na nahuli niya si Venice limang taon na ang nakalilipas. Malinaw pa rin sa alaala niya ang narinig sa silid kung saan naroroon si Venice at ang naging kabit nito. Tanda niya pa kung paanong kaswal na kumikilos si Venice sa harap ni Amadeus na animo'y walang ginawang kasalanan. Hindi mawari ni Lucine kung saan kumuha nang lakas ng loob si Venice upang gumawa ng kataksilan sa mismong pamamahay ni Amadeus. " May balita ka pa ba sa lalaking naging kalaguyo ni Venice? " hindi maiwasang itanong ni Lucine. " Ngayon ko lang naisip dahil nabanggit mo na rin 'yong tungkol sainyo noon. Mukhang wala na silang koneksyon dahil parang puro trabaho na lang ngayon si Venice. " " Sa pagkakatanda ko, may pamilya na 'yong lalaki. Hindi ko na inalam ang buong detalye kung paan
" Mahal kita, Lucine..." Paulit-ulit na naririnig ni Lucine sa isip niya ang tatlong salitang binitawan ni Amadeus ilang oras na ang nakararaan. Nakabalik na sila sa bahay ngunit ang isip niya ay tila naiwan sa yate. Ayaw siyang tantanan ng mga katagang nagbigay ng kasiyahan sa puso niya, subalit hindi rin naman niya maiwasang makaramdam ng konsensya sapagkat hindi niya ito nagawang tugonan. Humugot nang malalim na hininga si Lucine bago tignan ang sarili sa salamin. Ilang minuto na siyang nakakulong sa banyo upang maglinis ng katawan. Kanina pa siya tapos at nakapagbihis na rin siya, ngunit hindi niya magawang lumabas sa takot na baka sila'y magkita ni Amadeus pagkatapos ng hindi sinasadyang pagbaliwala niya sa pagtatapat nito. Na-blangko siya, nakatungtong na sila sa lupa't lahat ngunit hindi niya magawang magsalita, hanggang sa kaswal ng iniba ni Amadeus ang usapan nila dahilan upang malugmok si Lucine. Nais niyang tugonan ang pagtatapat nito, ngunit hindi niya alam kung papano.
Isang sarkastikong tawa ang kumawala sa bibig ni Logan matapos marinig ang sinabi ni Venice na hindi nabago ang ekspresyon sa mukha. Seryoso ang mga tingin nito na ibinibigay sa ama." Ako ba'y binabantaan mo, Venice? " mapanuyang pagtatanong ni Logan. " Hindi ko inasahan na mayroon ka palang nakatagong ugaling ganiyan. Namana mo ba 'yan saakin o kay Victoria? "Naiyukom ni Venice ang kamao. Wala siyang balak makipagusap sa ama tungkol sa ibang bagay dahil isa lamang ang kaniyang sadya. " Narinig niyo ang sinsabi ko Papà. Wala kayong gagawin kay Amadeus—"" At paano ka naman nakasisiguro na susundin ko ang gusto mo? May mapapala ba ako, Venice? "" Kapag ba pinatay niyo si Amadeus, paano kayo nakasisiguro na hindi madadawit ang pangalan niyo? " tanong pabalik ni Venice. " Alam na ng lahat na mayroon kayong alitan at kayo ang unang magiging suspect kapag ginawa niyo 'yon. Lalo rin kayong madidiin sa kasong kahaharapin niyo dahil siguradong magsasalita ang paborito niyong anak laban sai
Naalimpungatan si Janina nang makaramdam na kailangan niyang gumamit ng banyo. Nakapikit siyang bumangon mula sa malambot na kama ngunit nang maramdaman ang malamig na hangin na humahalik sa katawan niya, binuksan niya ang mga mata. Madilim ngunit batid niyang wala siya sa kaniyang silid. Napatingin siya sa bintana, kulay asul na kalangitan ang bumungad sa kaniya. Nagsisimula na ring mag-ingay ang mga ibon sa labas na isa rin sa dahilan ng paggising niya. Ibinalik niya ang tingin sa bawat sulok ng silid na kinaroroonan niya, makalat ang paligid ngunit ang pumukaw sa atensyon niya ay ang kaniyang mga damit na nagkalat sa sahig. " A-anong... " Dahan-dahang ibinaba ni Janina ang tingin at doon lamang niya napagtanto na wala siyang suot na kahit na anong saplot sa katawan. Kinuha niya ang kumot na nasa hita niya upang itakip sa kaniyang dibdib at napatingin sa kaniyang gilid nang maramdaman ang paggalaw ng kama. Mayroon siyang katabi at hindi niya makita ang mukha nito dahil sa parehong
Unti-unting nagkaroon ng malay si Lucine ngunit nang sinubukan niyang imulat ang mata, wala siyang makita kundi itim dahil nakapiring pa rin ang kaniyang mga mata. Hindi rin niya magawang makapagsalita dahil sa nakatakip sa kaniyang bibig. Ang mga kamay niya ay nakatali patalikod habang siya'y nakahiga patagilid mula sa isang malambot ng kama. Pinakiramdaman niya ang paligid, may naririnig siyang boses ng mga taong nag-uusap mula sa 'di kalayuan. Magalaw din ang kaniyang kinalalagyan at dahil sa hampas ng tubig at ingay ng makina na naririnig niya, doon nakumpirma ni Lucine na nasa isa siyang sasakyang pandagat. Sinubukang bumangon ni Lucine mula sa pagkakahiga, ngunit hindi niya magawa dahil sa sakit na nararamdaman niya sa braso kung saan may itinurok sa kaniya. Idikinit ni Lucine ang mukha sa kamang kinaroroonan at ikiniskis pataas ang piring na nakakabit sa kaniya sa pagbabakasakaling maalis ito, hanggang sa unti-unting umangat ang piring at napunta sa itaas ng kaniyang mga mata.
Unang-una sa lahat, gusto kong magpasalamat sa mga nakaabot sa puntong ito. Maraming salamat po sa mga nagbasa, nagbabasa at babasa pa lamang nitong nobela. Finally, tapos ko na siya at sobrang saya sa pakiramdam dahil ito ang unang pagkakataon na makapagsulat ako ng nobela na mayroong 100 chaptes pataas. Ito rin ang unang pagkakataon na lumikha ako ng akda na napaka komplikado ng daloy ng kuwento at sobrang komplikado rin ng mga tauhan. Pati ako ay sumasakit ang ulo dahil sa mga desisyon nila sa buhay. Lol. Actually, medyo natakot ako habang isinusulat ko ang ilan sa mga mabibigat na eksena dahil ang ilan sa mga 'yon ay alam naman nating lahat na nangyayari talaga sa totoong buhay. Kathang isip lamang ang nilalaman nitong nobela, ngunit hindi ko maiwasang iugnay ang mga totoong kaganapan saating mundo at sa mundo ng mga tauhan dito. Maraming pagkakatulad, ngunit marami ring pagkakaiba. Iyong tungkol sa kabitan, hindi talaga ako ganoon ka-confident na isulat 'yong mga eksena na 'yon
Hindi na halos makita ni Morriss ang mukha ni Janina dahil sa malaking palumpon ng mga kulay pulang rosas na hawak nito. " Bati na tayo? " may lambing na tanong ni Morriss, umaasa na ngumiti na ang asawa kahit na hindi niya ito halos makita. " Huwag ka ng magtampo. Hindi ko naman kasi nakalimutan ang anibersayo ng kasal natin. Ikaw lang ang nag isip noon. " Binaba ni Janina ang palumpon ng rosas sa mesang nasa harap nila saka ito tumayo ay pumamewang sa kaniya. " Huwag mo akong idaan sa bulaklak, Morriss. Alam mo naman na tuwing sasapit ang ala-dose ng hating-gabi, doon natin isini-celebrate 'yong anniversary natin 'di ba? Tatlong taon na natin 'yon ginagawa kaya dapat alam mo na 'yon. Aminin mo na lang kasi na nakalimutan mo. " " Hindi ko nakalimutan, Janina. Maniwala ka, " ani Morriss, " Oo aaminin ko, hindi kita nasamahan sa pagsalubong ng anibersayo natin kaninang madaling araw pero hindi ibig sabihin noon ay nawala sa isip ko ang tungkol dito. " Ipinag-krus ni Janina ang bra
Halos liparin na ni Amadeus ang pasilyo ng ospital kung saan dinala si Lucine. Wala siyang pakialam kung may masagi siyang mga tao sa paligid niya sa kagustuhang makita at malaman kung ano ang kalagayan nito. Hindi niya gustong paniwalaan ang sinabi ni Venice. Ayaw ito tanggapin ng utak niya dahil hangga't hindi niya ito nakikita, wala siyang kahit na sinong paniniwalaan. " Nasa Emergency room na po siya. Maghintay na lang po kayo dito sa waiting area, " pigil ng nars kay Amadeus nang magtangka itong pumasok sa pinto ng silid kung saan naroroon si Lucine. " Kailangan ko siyang makita... " Hinihingal niyang saad saka hinawakan sa magkabilang balikat ang nars. " Pakiusap, hayaan niyo akong makita siya..." " Pasensya na po, pero hindi pa po kayo puwedeng pumasok sa loob. Hintayin niyo na lang po ang paglabas ng Doctor dito, " saad ng nars. Nais pang magpumilit ni Amadeus subalit may humawak sa kaniyang balikat, si Owen at kasama nito si Morriss. " Señor, hintayin na lang natin na l
Walang nagbabantay na guwardiya sa labas noong pumasok ang sasakyan ni Amadeus. Hindi man niya batid kung paano nagawang makapasok ni Logan nang hindi dumadaan sa butas ng karayom, may kutob naman siyang mayroon itong kinasabwat sa loob kaya ganoon na lamang ito nakapuslit nang walang kahirap-hirap. Mabilis na bumaba ng sasakyan si Amadeus nang makarating sa tapat ng mansyon. Hindi na siya nag abalang iparada pa ito sa garahe dahil sa pagmamadaling makaabot sa eksaktong oras na ibinigay sa kaniya ni Logan. " Señor... " Sumalubong ang lahat ng mga kasambahay kay Amadeus nang makapasok ito sa pintuan. Lahat ay nababalot ng takot ang mga mukha, walang magawa kung hindi manatiling tahimik upang masiguro ang kaligtasan ng bawat isa. " Nasaan siya? " tanong ni Amadeus, inilibot niya ang tingin sa kabuuan ng sala at napako ang kaniyang tingin sa sahig nang makitang may basag-basag na gamit. " N-nasa loob po siya ng komedor..." sagot ng isang kasambahay na siyang unang tinutukan ng bar
" Señorita, hindi ho ba't kotse 'yon ng Señora Venice? " saad ng drayber ni Lucine sabay turo sa isang pamilyar na sasakyang lumiko sa looban. Kumunot ang noo ni Lucine, kabisado niya ang pasikot-sikot sa bayan nila at sa loobang pinasukan ng kotse ni Venice, alam niyang lugar ito ng isang inabandunang gusali. " Sundan po natin, " ani Lucine, hindi niya alam kung bakit bigla siyang kinutuban ng hindi maganda. Malapit na sila sa bahay ampunan ngunit nais niyang alamin kung anong dahilan ng pagpunta ni Venice sa lugar na wala namang halos katao-tao. Mabagal ang takbo ng kanilang sasakyan habang lihim na sumusunod sa kotseng pagmamay-ari ni Venice. Ilang sandali lang ay huminto ito sa isang bakanteng lote. Inabangan ni Lucine na may bumaba ngunit ilang minuto na ang nakalipas, nanatili ang sasakyan kung saan ito huminto. Wala siyang nakikitang tao sa paligid, walang lumalapit sa kotse o lumalabas mula rito. Binaba ni Lucine ang tingin sa plaka upang masigurong ito nga ang kotse ni
Nakababa ang tingin ni Lucine sa tiyan ni Venice na nakatayo sa kaniyang harapan. Hindi niya maalis ang tingin rito, ngayon lamang niya napansin ang umbok sa tiyan nito dahil sa damit nitong suot na tila kumo-korte sa katawan dahil sa kanipisan. " Ano ba ang sasabihin mo saakin? " tanong ni Venice, ipinag-krus ang mga braso habang hinihintay ang sasabihin ni Lucine. " Kasi ako wala namang sasabihin sa'yo, kaya magsalita ka na bago pa kita layasan. "Binalik ni Lucine ang tingin sa mga mata ni Venice. " Mahal mo ba si Amadeus? "Kumawala ang sarkastikong ngiti kay Venice. " Anong klaseng pagtatanong 'yan Lucine? Ganiyan ka pa ka-desperadang sirain muli ang relasyon namin? "" Napakarami mong sinabi. Isa lang ang tinanong ko at oo o hindi lang ang isasagot mo, " walang ekspersyong wika ni Lucine dahilan upang mawala ang mapanuyang hitsura sa mukha ni Venice. " At huwag mong isisi saakin kung bakit nagkaganiyan kayo ni Amadeus. Ikaw ang sumira sa relasyon niyong dalawa bago pa ako pumas
" Kumusta naman ang paninirahan mo rito? " tanong ni Don Caruso habang inililibot ang tingin sa kabuuan ng bahay na pagmamay-ari niya. " Mahigit isang taon ko na rin itong hindi napupuntahan. Ngayon na lang ulit ito nabuksan dahil kailangan kong patuluyin ang isang kaibigan. "Ngumiti si Logan, tumayo mula sa silya dala ang kaniyang tsaa. Katatapos lamang nilang mag umagahan at busog na busog siya dahil minsan na lamang sa isang linggo kung makakain siya ng masarap-sarap na ulam. " Maganda ang bahay na ito, Don Caruso. Wala akong nakikitang kalapit na bahay kaya hindi ako nahihirapang makagalaw. Malaya akong nakalalabas kung kailan ko gustuhin. "" Dahil malayo ito sa siyudad. Ang buong lupain din ito ay pag-aari ko kaya walang ibang bahay ang puwedeng itirik dito maliban na lang kung mayroong permiso ko, " ani Don Caruso at nang dumapo ang tingin sa lamesita, napangisi siya nang makita ang dalawang baril na binigay niya. " Mukhang may pinaghahandaan ka na? Nakakasiguro ka bang hindi
" Ate Lucine! " Masayang sinalubong ng mga bata si Lucine nang makita nila itong naglalakad papasok sa bakuran ng bahay ampunan. Hindi nila napigilan ang mga sariling yakapin si Lucine at sabay-sabay na nagsalita upang ito'y kumustahin. " Mga bata, dahan-dahan lang. Huwag niyong ipitin si ate Lucine niyo, " awat naman sa kanila ni Aling Josie. " Magandang tanghali po, Aling Josie. Pasensya na po sa biglaang pagpunta ko, " ani Lucine dahil mukhang nasa kalagitnaan ang mga bata ng isang aktibidad nang pumasok siya sa bakuran. Inabot niya ang supot na dala na naglalaman ng mga prutas na binili niya. " Nasaan po pala si Sister Bella? Nandito po ba siya ngayon? " " Nasa simbahan siya ngayon. Hintayin mo na at pabalik na rin 'yon dito mayamaya lang, " anito saka nagpasalamat sa mga prutas na dinala ni Lucine. Pinadala niya ito sa mga bata na nagmadaling pumasok sa loob ng bahay. Binalik ni Aling Josie ang tingin kay Lucine. " Siya nga pala, gusto kong humingi ng pasensya sa'yo. Naipit
Hindi alam ni Janina kung tatayo na lang ba siya magdamag sa harap ng bahay nina Morriss o papasok siya at gawin ang dating gawi kung saan tuwing linggo, maghapon siyang mananatili sa bahay ni Morriss upang makasama ito. " Huwag na lang kaya? " tanong ni Janina sa sarili, agad siyang tumalikod subalit hindi humakbang ang kaniyang mga paa paalis dahilan upang bumalik ulit siya sa pagkakaharap sa bahay at nagpakawala ng isang malalim na buntong hininga. " Nandiyan kaya siya sa loob? " " Nandito kami sa labas. " Napalingon si Janina sa kaliwang bahagi niya kung saan narinig ang isang hindi pamilyar na boses. Nakita siya si Owen, kasama si Morriss na tila hindi inaasahan na makita siya sa harap ng bahay. " Mukhang ngayon pa lang kayo uuwi? " Nagtatakang tanong ni Janina, saka napatakip sa ilong niya. " Amoy alak rin kayo. " " Ah, pasenya na. Nakainom lang pero hindi kami lasing, " sagot ni Owen saka tinapik sa balikat si Morriss. " Sige na, ipasok mo na 'to sa loob. Kailangan niya n