ป่วนรักประธานร้าย My President

ป่วนรัก 1 - ประธานคนใหม่

เสียงเคาะแป้นพิมพ์ของคอมพิวเตอร์ยังคงดังอย่างต่อเนื่อง ในค่ำคืนที่เงียบสงบของออฟฟิศชั้น 21 ของตึกสูงใจกลางเมืองหรู

มารีอา หญิงสาววัยยี่สิบสี่ปี ซึ่งทำหน้าที่เป็นพนักงานฝ่ายบัญชีบริหารของบริษัท ยังคงทำรายงานสรุปงบประมาณประจำปีจนแทบลืมเวลา จากที่ตั้งใจจะปิดคอมพิวเตอร์กลับบ้านตอนทุ่มครึ่ง  แต่ทว่าเมื่อเผลอทำงานจนเพลิน สุดท้ายก็ลากทำงานยาวไปจนเกือบจะสี่ทุ่ม เธอยกแขนขึ้นมาบิดขี้เกียจเล็กน้อย ก่อนจะยอมล่าถอยยอมแพ้กับงานมหาศาลตรงหน้า

“เฮ้อ ไม่ไหว พักก่อนดีกว่า”

 มารีอาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู เพราะดันปิดเสียงเอาไว้เลยไม่รู้ว่าแฟนของเธอ ‘อนิรุต’ ทั้งโทร.ทั้งไลน์มาหาเธอนับสิบสาย เมื่อเห็นว่าเป็นสายและข้อความจากแฟนของเธอปรากฎมาที่หน้าจอ หญิงสาวถึงกับหน้าเสียพลางถอนหายใจออกมาทันที

“ตาย ลืมไปเลยว่าวันนี้เป็นวันครบรอบที่คบกัน”

จะว่าลืมที่เดียวก็ไม่ถูก เพราะเป็นเธอเองต่างหากที่ไม่ได้ให้ความสำคัญ และครั้งนี้ก็เช่นกัน ไม่รู้ว่าเป็นครั้งที่เท่าไรที่เธอทุ่มเทให้กับงานทำงานจนกระทั่งลืมวันสำคัญของเขา

เธอรู้ดีว่า หลายต่อหลายครั้งที่อนิรุตพยายามนัดให้ไปหาที่คอนโดมิเนียม เพราะเขาอยากจะทำอะไรต่ออะไรอย่างที่เรียกว่าคนเป็นแฟนเขาทำกัน

แต่มารีอากลับพยายามหาทางเลี่ยงเขาทุกครั้ง

เธอเองก็บอกไม่ถูกว่าทำไม รู้ทั้งรู้ว่าเรื่องแบบนั้นเป็นเรื่องปกติของคนเป็นแฟนกัน

แต่… เธอยังคงรู้สึกเหมือนไม่พร้อมตลอดเวลา

หรือบางทีเธออาจจะหัวโบราณไปหน่อย เพราะคิดว่าความบริสุทธิ์ ควรจะมอบให้ชายคนรักในคืนที่ได้แต่งงานกันเป็นคืนแรก

มารีอาก้มลงเปิดอ่านข้อความจากแฟนหนุ่มทีละข้อความอย่างตั้งใจ ซึ่งข้อความที่ล้วนเต็มไปด้วยคำตัดพ้อจากอนิรุต

‘มารีอา คุณลืมหรือเปล่าครับว่าวันนี้วันอะไร? วันนี้เราสองคนครบรอบหนึ่งปีที่คบกันแล้วนะครับ’

‘คืนนี้ มาหาผมได้ไหมครับ คนดี’

‘ผมจะรอคุณไม่ไหวแล้ว…’

เธออ่านข้อความอย่างลำบากใจและเต็มไปด้วยความลังเล

อีกใจก็คิดว่าตัวเองควรยอม ๆ เขาไปสักที โดยเฉพาะอย่างยิ่งในคืนวันพิเศษอะไรแบบนี้

แต่อีกใจกลับละล้าละลัง ทว่าสุดท้ายแล้ว มารีอาก็ตัดสินใจพิมพ์ข้อความกลับไปว่า

‘ขอโทษนะคะ มาร์ ยังทำงานไม่เสร็จเลยค่ะ’

...

...

เงียบไม่มีการตอบกลับจากฝ่ายตรงข้าม

ทำให้มารีอารับรู้ได้ทันทีว่า แฟนของเธอต้องรู้สึกพอใจหรืองอนเธอเป็นแน่  หญิงสาวได้แต่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะตัดสินใจเก็บข้าวของและปิดคอมพิวเตอร์

ทว่า… ไม่ทันที่หญิงสาวจะก้าวออกมาตรงทางเดินหน้าลิฟต์

เธอกลับหยุดชะงักเมื่อเห็นว่ามีแสงไฟบริเวณหน้าห้องอีกฟากฝั่งของอาคารซึ่งเป็นตรงหน้าห้องประธานบริษัทยังคงเปิดไฟสว่างอยู่

มีอาขยับแว่นตาที่สวมอยู่ก่อนจะพยายามชะเง้อไปมองดู เพราะคิดว่ามีคนลืมปิดไฟเอาไว้ หรือไม่ก็บางทีอาจจะยังมีใครทำงานอยู่ดึก ๆ เหมือนอย่างเธอ

ที่สุดเธอก็ตัดสินใจเดินไปดูเพื่อความแน่ใจ

...

ในความเงียบมีเพียงเสียงรองเท้าส้นสูงตกกระทบพื้น  ขาเรียวเดินไปเรื่อย ๆ จนสุดทาง ก่อนจะได้ยินเสียงกึกกักตรงมุมมืดของห้องรับแขกมุมชงกาแฟข้าง ๆ

-หรือว่าผี-

...

มารีอาเกิดความกลัวจนทำหน้าแหยในทันที สองมือเริ่มกระชับกระเป๋าแน่นขึ้น และถึงภายในใจจะเต็มไปด้วยความกลัว แต่ก็ยังแพ้ความสงสัยที่ตัวเองมี เธอรวบรวมความกล้าเดินเข้าไปตามเสียงแม้จะเต็มไปด้วยความกลัวอยู่ลึก ๆ

และเริ่มเดินเข้าใกล้ขึ้น ...ใกล้ขึ้น

แต่ทว่า...เมื่อไปเธอเดินถึง กลับเจอแต่ความว่างเปล่า ไม่มีอะไรอย่างที่เธอคิดในตอนแรก!  

มารีอาส่ายหัวให้กับความฟุ้งซ่านของตัวเอง ก่อนจะเดินถอยหลังกลับออกมา

พลั่กกกก !

“ว้าย!`”

หญิงสาวสะดุ้งสุดตัว เพราะทันทีที่เธอหันหลังกลับ ใบหน้าของเธอก็ชนกับอกแกร่งของใครบางคนที่อยู่ด้านหลัง

“โอย” เสียงโอดครวญก่อนเอาลูบหน้าผากตัวเองเบา ๆ

“มาทำอะไรตรงนี้ ทำไมยังไม่เลิกงาน” เสียงทุ้มเรียบเอ่ยทักเธอขึ้นมาก่อน และนั่นทำให้มารีอาถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อพบว่าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าคือประธานคนใหม่ของเธอเอง

“อ่อท่านประธานลี่นะเอง ขอโทษค่ะพอดีฉันคิดว่ามีใครลืมปิดไฟหน้าห้องท่าน เลยจะมาเดินดูค่ะ” เธอชี้โบ้ชี้เบ้ไปที่ไฟที่เปิดสว่างอยู่ด้วยใบหน้าเหรอหรา

“บริษัทเรามีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมาดูความเรียบร้อย ไม่ใช่หน้าที่พนักงานฝ่ายบัญชี” น้ำเสียงเรียบจากคนตรงหน้าคล้ายตำหนิ ซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่าจะตำหนิทำไม ในเมื่อเธอกำลังหวังดีด้วยการประหยัดค่าไฟให้บริษัทเท่านั้น

“อ่า อะคะ งั้นขอโทษอีกครั้งค่ะ” มารีอายิ้มแห้งกับคำพูดของอีกฝ่าย จนนึกอยากเขกกะโหลกตัวเองที่ทำเหมือนหาเรื่องใส่ตัวเองแท้ ๆ

“ว่าแต่ท่านยังไม่กลับเหรอคะ”

เป็นคำถามโง่ ๆ ที่กลบเกลื่อนความประหม่าของตัวเอง แต่เมื่อคนตรงหน้าเงียบนิ่ง เธอเลยเงยหน้ามองเขา

ใบหน้าหล่อเหลายังคงไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ นอกจากสายตาที่ทำให้เธอพอจะมองออกมาว่าต้องการให้เธอหลบทางเดินให้ หญิงสาวจึงรีบขยับถอยไปทันที

“ผมไม่จำเป็นต้องรายงานคุณ” เขาปรายตามองเธอแวบหนึ่งอย่างไม่สนใจก่อนจะเดินออกไปทันที

หญิงสาวได้แต่มองตามแผ่นหลังและแอบคว่ำปากให้กับความหยิ่งและเย็นชาของท่านประธานคนใหม่ ผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเนี๊ยบและเย็นชาสุด ๆ

เขาคือ ‘ลี่คุน’ เป็นลูกครึ่งไทย-จีน อายุยี่สิบเจ็ดปี เป็นบุตรคนรองของตระกูลลี่ พ่อของเขาชื่อ ลี่เฉิน เป็นนักธุรกิจชื่อดังจากเมืองจีน และมีภรรยาเป็นคนไทยชื่อ มิลิน

เดิมทีบริษัทนี้เป็นของคุณตา ซึ่งปัจจุบันนี้ท่านแก่ชรามากแล้ว ท่านจึงวางมือและอยากให้ลูกหลานมาบริหารเพื่อสืบทอดธุรกิจต่อ พ่อของเขาจึงได้ส่งให้ลูกชายคนรองเดินทางจากเมืองจีนเพื่อมาบริหารธุรกิจงานแทน

ลี่คุน เป็นนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงที่มากด้วยความสามารถ พูดได้หลายภาษา โดยเฉพาะภาษาจีนและภาษาไทย  นอกจากด้านความสามารถในการทำงาน เรื่องหน้าตาและความหล่อเหลาแทบไม่ได้ต่างจากดาราดังในซีรีส์จีนทั่วไป

ด้าน มารีอา อนันตะพิรัชต์ สาวบัญชีวัย 24 ปี ส่วนสูง 165เซนติเมตร ใบหน้าหวานวงรีรูปไข่ ปากกระจับเล็กรับกับจมูกทรงหยดน้ำ   แต่เธอมักจะสวมแว่นตาหนาเตอะ ไม่ชอบแต่งตัว ติดจะออกเชย ๆ เหมือนคุณป้า วัน ๆ นั่งทำงานอยู่แต่กับตัวเลขและหน้าจอคอมพิวเตอร์ ไม่ชอบพบปะผู้คน และโลกส่วนตัวสูง

มารีอามักจะปล่อยตัวธรรมดา ทรงผมมัดรวบตึงเรียบง่าย สวมเสื้อผ้าตัวโคร่ง ปิดบังรูปร่างและผิวพรรณรวมถึงใบหน้าอันงดงามของเธออย่างไม่ได้ตั้งใจ

แม้เธอจะมีคู่หมั้นอยู่แล้ว คือ อนิรุต แต่เขาเองก็ใช่ว่าจะรักในตัวมารีอาอะไรมากมาย หากแต่ที่เขาทนคบในความจืดชืดของเธอได้เป็นเพราะว่าพ่อแม่ของทั้งคู่เป็นเพื่อนกัน ทำให้ทั้งมารีอาและอนิรุตได้รู้จักกันตั้งแต่เด็ก แต่หลังจากที่พ่อแม่ของมารีอาประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตกะทันหัน และทิ้งสมบัติเก่ามหาศาลไว้ให้ลูกสาวคนเดียวอย่างมารีอา

ครอบครัวของอนิรุตเลยรีบทำการจัดแจงหมั้นหมายมารีอาเอาไว้ ส่วนเหตุผลที่มากกว่าความสัมพันธ์ของเพื่อนที่บังหน้า ก็คือเพราะพวกเขาหวังจะได้ครอบครองสมบัติของบ้านมารีอาก็เท่านั้น

ยิ่งกับด้วยมารีอาเป็นคนง่าย ๆ อะไรก็ได้  ดูคล้ายเป็นคนหัวอ่อน และหลอกง่าย เหมือนจะควบคุมได้ไม่ยาก ทำให้อนิรุตยินยอมที่จะทำตามแผนการของผู้ใหญ่ในทันที

เพราะถึงมารีอาจะดูเฉิ่มเชย แต่ข้อดีของการคบผู้หญิงหัวอ่อนแบบนี้ มันก็ยังดีกว่าการที่เขาต้องไปคบกับผู้หญิงฉลาด ๆ ที่คอยรู้ทันไปเสียหมด

...

หลังจากลี่คุนเดินกลับเข้าไปในห้องทำงานของตัวเอง มารีอาได้แต่แอบเบะปากตามหลัง แม้ลึก ๆ เธอจะยอมรับในฝีมือที่เขาสามารถพลิกฟื้นธุรกิจของคุณตาที่โดนพิษเศรษฐกิจเล่นงานจนเกือบไม่รอดให้สามารถกลับมายิ่งใหญ่ได้แบบเดิมในเวลาแค่ครึ่งปี

แต่… ถึงแบบนั้น ในสายตาของมารีอา ลี่คุนก็ยังคงเป็นผู้ชายที่ยังมีข้อติ ผิดกับรูปร่างหน้าตาที่สุดแสนเพอร์เฟกต์ของเขา นั่นก็คือ นิสัยที่สุดแสนจะเย็นชา เคร่งขรึมและเอาจริงเอาจังกับงานจนเกินไป

มารีอาหันหลังกลับ เพื่อเดินออกจากสำนักงานของเธอเพื่อออกไปที่ลิฟต์ แต่ก็ยังไม่วายเหลียวหันกลับไปมองที่ห้องทำงานของประธานคนใหม่

ผู้ชายคนนี้เหรอ...เฮอะ ติดลบค่ะ