ป่วนรัก 4 - จุดเริ่มต้น

ป่วนรัก 4 - จุดเริ่มต้น

ลี่คุนก้มลงมองร่างสาวสวยที่ซบอยู่ตรงหว่างขาเขา พร้อมกับคราบอ้วกที่เปรอะเปื้อนเต็มเสื้อของเขา สลับกับเงยมองหน้าวศินที่ตกใจไม่แพ้กัน

“เอาไงดีวะ” ลี่คุนเอ่ย เพราะรู้สึกจัดการสถานการณ์ตรงหน้าไม่ถูก ครั้นมองไปหาเพื่อนของเธอที่มาด้วย ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าหายไปไหน หรือว่าเพื่อนของเธอจะทิ้งสาวสวยคนนี้ไปกับแฟนเสียแล้ว

เขาก้มตัวลงไปอุ้มมารีอา เพราะไหน ๆ ทั้งเขาและเธอก็ตัวเปื้อนไม่แพ้กัน

“ไปที่โรงแรมกูแล้วกัน เดี๋ยวให้คนเปิดห้องให้ จะได้ล้างอ้วกของมึงสองคน”

“อืม เอางั้นก็ได้” นาทีที่กลิ่นอ้วกคละคลุ้งคงทำอะไรไม่ดีเท่ากับการล้างตัวให้เร็วที่สุด และโรงแรมของวศินก็อยู่ไม่ไกลกับคลับเฮาส์แห่งนี้

วศินรีบกดโทรศัพท์สั่งลูกน้องที่โรงแรม ให้จัดการเตรียมห้องให้เพื่อนทันที

“เดี๋ยวกูเคลียร์บิลทั้งของพวกเรากับโต๊ะเธอให้ มึงรีบไปเหอะ เหม็นฉิบหาย ส่วนเสื้อผ้าเดี๋ยวกูให้คนหาให้ แล้วเดี๋ยวรีบตามเอาไปส่งให้เปลี่ยน”

“เออ ไว ๆ ด้วยล่ะ เดี๋ยวรอเธอตื่นกูค่อยไปส่งเธอที่บ้าน”

ลี่คุนได้ข้อมูลเลขห้องจึงรีบตรงไปที่โรงแรม ส่วนพนักงานที่ได้รับคำสั่ง เมื่อเห็นลี่คุนมาถึงเขาก็รีบพาไปยังห้องที่เจ้านายสั่งเตรียมไว้ทันที

มารีอายังคงหลับใหลไม่ได้สติ จนกระทั่งลี่คุนอุ้มเธอมานอนที่โซฟา เขารีบนำทิชชูเปียกมาเช็ดอ้วกให้เธอที่เปื้อนตามใบหน้าของเธอยันปลายผม ทันทีที่น้ำเย็น ๆ สัมผัสใบหน้า มารีอาก็ส่งเสียงงึมงำในลำคอเหมือนจะตื่นแต่ก็ไม่ตื่น

ยิ่งช่วงลำคอยาวระหงกับคอเสื้อที่คว้านลึกถึงเนินอก เล่นเอาคนเช็ดอย่างลี่คุน ถึงกับมือไม้สั่น เพราะไม่เคยสัมผัสอะไรแบบนี้มาก่อนถึงจะแค่ภายนอกก็เถอะ แต่ผิวขาวเนียนนุ่มแบบนี้ ทำเอาใจเขาสั่นแปลก ๆ

ลี่คุนรีบเช็ดลวก ๆ ก่อนจะผละมือไปจัดการกับคราบเปื้อนของตัวเอง เขาถอดชุดที่เปื้อนโยนทิ้ง แล้วหยิบผ้าเช็ดตัวพันไว้รอบเอว ก่อนจะตรงไปเปิดประตูห้องน้ำที่เปิดน้ำอุ่นเตรียมเอาไว้นอนแช่

พลั่กกกกก

ไม่รู้ว่ามารีอารู้สึกตัวตอนไหน เธอวิ่งเข้ามาแทรกร่างลี่คุนที่ยืนอยู่หน้าห้องน้ำ ก่อนไปนั่งอ้วกที่ชักโครกพร้อมกับพึมพำ

“ยัยแอน ฉันมึนหัวจังเลย อื้อ เหม็นอ้วก” เธอหยิบปอยผมของเธอที่เปื้อนอ้วกมาดม ก่อนทำหน้ายี้อย่างรังเกียจ

“อื้อ ร้อนอะ อยากอาบน้ำ มาอาบด้วยกานนน” มารีอาปรือตา หันมาส่งยิ้มให้ ด้วยไม่ได้ใส่คอนแทกต์เลนส์ประกอบกับความเมา เธอเห็นแค่เงาขาว ๆ ของผ้าขนหนูไว้รอบเอวของลี่คุน

“เอ่อ...”

ลี่คุนถึงกับอึ้ง พูดร้องห้ามไม่ออก เมื่อมารีอาเริ่มลงมือจัดการถอดชุดที่เปื้อนอ้วกของเธอออกโยนทิ้ง แม้จะเมาและถอดอย่างยากลำบาก แต่ก็ทำโดยสัญชาตญาณที่เคยทำจนถอดออกจนสำเร็จ

ลี่คุนตาเบิกกว้าง เพราะเขามัวแต่อึ้ง หญิงสาวถอดชุดจนร่างกายเปลือยเปล่า หุ่นองค์เอวและผิวขาวเนียนของเธอ ทำเขายืนตกตะลึงทำอะไรไม่ถูก มารีอาก็ก้าวลงไปในอ่างอาบน้ำอุ่นที่เขาเพิ่งเปิดเตรียมไว้ เธอลงไปนั่งแช่ทำตาหลับพริ้มอย่างมีความสุข

“สระผมให้หน่อยยยย” มารีอาเอ่ย ลำตัวยังแช่อยู่ในน้ำ ปล่อยศีรษะพิงกับขอบอ่างจนผมของเธอปล่อยลงมาด้านนอก

ลี่คุนยังคงอึ้ง แต่สองขากลับเดินเข้าไปหาราวมนตร์สะกด เขานั่งลงข้าง ๆ แล้วสระผมให้เธอตามคำสั่งแต่โดยดี บอกไม่ถูกว่าทำไมถึงยอมทำอะไรแบบนี้ รู้แต่หัวใจเขาตอนนี้มันเต้นไม่เป็นจังหวะเอาเสียเลย

“อืม สบายจัง” มารีอาพึมพำเบา ๆ

เมื่อเขาจัดการสระผมให้เธอเสร็จแล้ว เห็นเธอยังคงหลับตาพริ้มอยู่ ลี่คุนรีบปลดผ้าเช็ดตัวออกแล้วรีบอาบน้ำตรงฝักบัวเพื่อล้างตัวให้สะอาดเรียบร้อยเช่นกัน ก่อนจะหันมาพบว่าเธอผล็อยหลับไปแล้ว โดยศีรษะยังพิงไว้กับขอบอ่าง

ลี่คุนถึงกับถอนหายใจ เขาคงปล่อยคนเมาให้นอนหลับแช่ตัวเองในน้ำแบบนี้ไปไม่ได้ จึงตัดสินใจอุ้มเธอออกมาทั้งแบบนั้น… อกสวยที่เต่งตึงและเปลือยเปล่าของมารีอาสัมผัสกับอ้อมอกเขาอย่างช่วยไม่ได้

แม้ลี่คุนพยายามไม่มองร่างเปลือยของหญิงสาว แต่ความรู้สึกที่สัมผัสกันมันค่อนข้างชัดเจน

มารีอาเอื้อมมือไปโอบคอของลี่คุนไม่รู้ตัว ใบหน้าเนียนนุ่มของเธอซบลงตรงซอกคอของเขา ลมหายใจแผ่ว ๆ ที่รินรดอยู่ข้างตัวเขา ทำเอาหัวใจลี่คุนเต้นไม่เป็นจังหวะ

ตามลำตัวของเธอยังคงมีน้ำเกาะเปียกหยด เขาวางตัวเธอลงบนที่นอนนุ่มแล้วรีบคว้าผ้าเช็ดตัวซับให้ตามตัว พร้อมเช็ดผมให้เธออย่างแผ่วเบา

ไม่เคยคิดเลยว่าระดับประธานบริษัทต้องมาทำอะไรแบบนี้ให้กับคนแปลกหน้าอย่างเธอ

ลี่คุนค่อย ๆ ดึงผ้าคลุมเตียงที่เปียกชื้นด้วยน้ำออก ช้า ๆ แล้วจึงดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดร่างให้กับเธอ เขาอดเผลอลอบมองไม่ได้ แม้จะไม่ตั้งใจแต่…

มันก็… เห็น > <

ผิวของเธอช่างสวยเนียนละเอียด ประกอบกับแก้มใสที่มีสีชมพูระเรื่อ จะเพราะด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์หรืออะไรก็ตามแต่ มันทำให้เขากับยิ่งรู้สึกหลงใหล ผิวสวยที่บริสุทธิ์ผุดผ่อง แม้ขนาดใบหน้าสวยสดตอนนี้ที่ปราศจากเครื่องสำอาง แต่กลับพินิจดูช่างน่ารักน่าทะนุถนอมกว่าที่คิด

“ฉันไม่ดีตรงไหน” มารีอาส่งเสียงพึมพำเบาจนลี่คุนได้ยินไม่ถนัด เขาเขยิบเข้าไปเอียงหูฟังเธอใกล้ ๆ

“ฉันไม่สวยเหรอ”

ลี่คุนชะงักเมื่อได้ยินคำถาม ก่อนเกาหัวตอบอย่างเขินอาย

“เอ่อ ก็ เออ สวยครับ สวยมากด้วย”

“โกหก ถ้าฉันสวยคุณจะไปชอบคนอื่นทำไม คุณจะไปนอนกับผู้หญิงคนนั้นทำไม” มารีอายังหลับตาพูดราวละเมอ

“ผม… ไม่…”

ลี่คุนพูดค้างไว้แค่นั้น มารีอาก็ปรือตาลืมขึ้น ส่งยิ้มหวานพร้อมโน้มคอเขาลงมาใกล้ จนปากสัมผัสกัน ก่อนที่ลี่คุนจะยับยั้งชั่งใจ ขืนตัวออก

“คุณเมามากรู้ตัวไหม”

“คุณไม่อยากจูบกับฉันเหรอ ฉันก็ทำเป็นนะ แบบที่ผู้หญิงคนนั้นทำ ฉันทำได้นะ ฉันจะไม่นอนเป็นผักรับรอง”

มารีอายังคงปรือตามองเขาด้วยรอยยิ้ม แม้ภาพตรงหน้าจะพร่าเบลอมองภาพเขาไม่ชัดเจน

แต่… ไม่รู้เพราะเครื่องดื่มอะไรที่เธอกินเข้าไปก่อนหน้านี้ ทำให้ตอนนี้… เธอรู้สึก…

“คุณรังเกียจฉันเหรอ หืม”

“ผม... คือ… เอ่อ… ไม่…” ลี่คุนเริ่มพูดติด ๆ ขัด ๆ หัวใจเต้นแรงขึ้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน อยู่ ๆ ผู้หญิงสวยที่เขาแอบปิ๊งก่อนหน้านี้ก็มาเชื้อเชิญเขาอยู่ตรงหน้า แล้วเขาก็เป็นผู้ชายธรรมดา ๆ ใช่พระอิฐพระปูนที่ไหน

“ว่าไง คุณรังเกียจฉันใช่ไหม คุณเห็นผู้หญิงคนนั้นดีกว่าฉันใช่ไหม”

“เอ่อ ผมไม่รู้จักผู้หญิงที่ไหนนะ แต่ผมว่า คุณคงเมามาก คุณนอนเถอะ” ลี่คุนตัดสินใจลุกขึ้นหนีเพื่อหักห้ามจิตใจ แต่มารีอากับลุกขึ้นตามพร้อมดึงแขนเขาจนล้มทับไปบนร่างเธอ

ลมหายใจแผ่วเบาที่รินรดกันอยู่ตรงหน้า… ภายใต้ผ้าห่มที่ขวางกั้นร่างกายที่เปลือยเปล่าของหญิงสาวกับตัวของชายหนุ่มที่นุ่งเพียงผ้าขนหนูสีขาว

สถานการณ์แบบนี้มัน…

“คุณชวนผมเองนะ”

“อืม”

“งั้น ผมก็จะไม่ปฏิเสธแล้วนะ”

“อือฮึ”

“งั้น ห้ามบอกให้ผมหยุดนะ เพราะผมจะไม่หยุดเลยนะ” ลี่คุนก้มลงกระซิบที่ข้างหูมารีอา

“อืม ฉันไม่ให้คุณหยุดอยู่แล้ว “มารีอากระซิบ ไม่รู้ว่าเพราะความเมาหรืออะไรที่ทำให้เธอมีอารมณ์และพูดอะไรที่เชื้อเชิญหน้าไม่อายแบบนี้

ลี่คุนยกยิ้มที่มุมปาก เมื่อสาวสวยตรงหน้าเลื่อนสองมือเล็กของเธอยื่นไปโอบกอดรอบคอของเขาไว้

ใบหน้าของเขาก้มต่ำลง ลมร้อนจากลมหายใจของทั้งคู่รินรดกันใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ …จนกระทั่ง… ริมฝีปากของเขามาประกบที่ริมฝีปากอันนุ่มของเธอ ความรู้สึกแผ่ซ่านหวานเคลิ้มอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน รสจูบที่ใครต่อใครว่าหวานนักหวานหนา เห็นทีจะรู้สึกว่าที่แท้จริงแล้วนั้น หวาน… กว่าที่คิดไว้มาก

ลิ้นร้อนของลี่คุนเริ่มรุกล้ำดื่มด่ำตักตวงความหวานจากมารีอา แม้เธอจะไม่ชำนาญนัก เพราะเรียกได้ว่าครั้งนี้คือครั้งแรกของเธอ ทำให้การตอบรับเป็นไปอย่างเชื่องช้า ทว่าลี่คุนเองก็ไม่ได้รีบร้อน เขาค่อย ๆ สอนเธอพร้อม ๆ กับปลุกเร้าไปในตัว เมื่อฝ่ามือใหญ่เลื่อนเข้ามาเกาะกุมที่อกสวยไร้เสื้อผ้าอาภรณ์อยู่แล้ว แม้เขาจะเห็นในตอนแรกว่าน่าสัมผัส ยังรู้สึกดีไม่เท่าสัมผัสจริง

ฝ่ามือใหญ่วนเวียนเค้นคลึงไม่ยอมเลิก ยิ่งสร้างความรู้สึกร้อนรุ่มในกายของมารีอาให้มากขึ้น เธอส่งเสียงครางอย่างแผ่วเบา เมื่อเขาผละใบหน้าจากการจูบเธอแบบดื่มด่ำเมื่อครู่ ไล้ลงไปที่ซอกคอขาว จนไปถึงเนินอก

จนกระทั่งฝ่ามือใหญ่นั้นค่อย ๆ เลื่อนต่ำลง เมื่อใบหน้าเขายังคลอเคลียที่อกสวย

“อ๊ะ”

มารีอาสะดุ้ง เริ่มรู้สึกถึงปลายนิ้วที่เริ่มสัมผัสกับจุดบอบบางของเธอ

คล้าย ๆ สติของเธอจะกลับมา แต่พอถูกกระตุ้นถี่รัวขึ้น เขาก็ทำให้สติของเธอกระเจิดกระเจิงไปอีกครั้ง

“อย่า… มะ ไม่เอา”

ทันทีที่เหมือนได้สติ มารีอาส่งเสียงครางร้องห้าม

“อ๊า อืมมม อา”

สลับกับเสียงครางเพราะสุขสม เพราะสุดท้ายแล้วเมื่อโดนกระตุ้นทั้งยอดอกและส่วนนั้น มารีอาก็กระตุกหอบเบา ๆ

“พร้อมแล้วสินะครับ… คนดี คราวนี้ผมไม่หยุดแล้วจริง ๆ นะ”

ลี่คุนยกยิ้มอีกครั้ง เขามองร่างบางตรงหน้าที่หายใจหอบระรัว ใบหน้าแดงระเรื่อด้วยความรู้สึกอยากเป็นเจ้าของและครอบครองเธอตรงหน้านี้… ทั้งคืน