ป่วนรัก 10 - จุด จุด จุด
“แกน่ะนะ จูบกับท่านประธาน”
แอนนี่ร้องเสียงหลง ก่อนจะมองซ้ายมองขวาแล้วทำเสียงเบาลง เมื่อเห็นสายตาดุของมารีอา
เนื่องจากเวลานี้เป็นตอนเที่ยง มารีอาจึงชวนแอนนี่เพื่อนรักออกมาหาอะไรกิน พร้อมทั้งเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้าให้เพื่อนฟัง
“ชู่ เบา ๆ สิแก ฉันบอกแล้วไงว่ามันเป็นอุบัติเหตุ” มารีอาปรามเพื่อนให้ทำเสียงเบาลง
“แล้วเป็นไง รู้สึกดีปะ” แอนนี่ทำตาเล็กตาน้อยยิ้มแซว
“ดีกับผีสิ แค่ปากกระแทกกัน ปากไม่เจ่อก็ดีเท่าไรแล้ว” มารีอาคว่ำปากนึกถึงเหตุการณ์เมื่อเช้า ยังรู้สึกอึดอัดไม่หาย
“เฮ้ยยแก แต่ที่แกจูบอะ นั่นประธานลี่เชียวนะ แต่จะว่าไป ประธานลี่อะหล่อมากนะแก อายุก็ยังน้อย ทั้งหล่อ ทั้งรวย ทั้งเก่ง ใครได้ไปคงสบายไปทั้งชาติ แกนี่โคตรโชคดี ได้จุ๊บกับท่านด้วย” แอนนี่ยิ้มกริ่ม ทำท่าทางฝันหวาน
“ตรงไหน โชคดีตรงไหน ก็บอกแล้วว่าแค่ปากกระแทกกัน คนขี้เก๊กแบบนี้ ถ้าใครได้ไปคงจะอึดอัดไปทั้งชาติละสิไม่ว่า แกก็ดูเขาทำงานสิ เป๊ะเว่อร์ขนาดนั้น ทั้งทรงผมงี้ ทั้งการแต่งตัวงี้ เนี้ยบซะจน ไม่รู้ว่าเป็นเกย์หรือเปล่า” มารีอาส่ายหน้า
“เออ ๆ ช่างมันเหอะ ถ้าเกย์หล่อขนาดนี้ฉันก็เอา จะทำให้ลืมผู้ชายไปเลย”
“เพ้อเจ้ออะแกเนี่ย แกคิดว่าคนที่ชอบผู้ชายด้วยกันแบบนั้น จะมาชอบชะนีอย่างพวกเราเนี่ยเหรอ ไม่มีทาง”
“เออน่ะ ฉันก็แค่พูดเล่นหรอกน่า ยังไงประธานลี่เขาก็ไกลเกินฝันสำหรับพวกเราอยู่ดี แล้วไง วันนี้แกชวนฉันออกมากินข้าวเที่ยงข้างนอกบริษัททำไมเนี่ย ปกติกินแต่ในแคนทีน”
“คืองี้ คือ...” มารีอาอ้ำอึ้ง
“อะไรของแก เล่ามาสิเร็ว ๆ”
“คืนนั้น… ที่ผับ คือ…” มารีอารู้สึกอายจนไม่กล้าเล่า
“เร็ว จะคง จะคือ อะไร”
“ฉะ… ฉันทำแหวนเพชรหาย”
“หาาาา แหวนหมั้นแกอะนะ !”
“อือ ใช่”
“เออ… หาย หายแล้วไง หายก็หายไปสิ ก็แกจะถอนหมั้น เพราะตาอนิรุตนอกใจแกอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ” แอนนี่ทำเสียงตกใจในตอนแรก ก่อนจะปรับน้ำเสียงเป็นเฉย ๆ ราวกับเป็นเรื่องปกติ
“บ้า นั่นมันแหวนเพชรเก่าแก่ของแม่เขา ฉันจะถอนหมั้นฉันก็ต้องเอาไปคืนเขาสิ”
“ก็เขานอกใจแก แกก็มีสิทธิยึดของหมั้นได้ ไม่ใช่ไง้”
“ก็ใช่ แต่ฉันไม่เอาไง ไม่อยากได้อะไรเลย”
“อ้าววววว”
“ไม่อ้าวสิ เพราะเรื่องสำคัญที่ฉันชวนแกมาคุยวันนี้ เพราะฉันจะให้แกช่วยฉันหาแหวนวงนั้น” มารีอาขยับแว่นทำสีหน้าจริงจัง
“เออได้ เดี๋ยวช่วยหา แล้วแกหาดีแล้วเหรอ ที่บ้าน ที่ห้องน้ำ ที่ห้องนอน ที่โต๊ะทำงาน”
“หาดีหมดแล้วทุกที่ เป็นสิบรอบเลยด้วย” มารีอาตอบแบบเหนื่อย ๆ
“อ้าววว แล้วแกจะทำไงอะ”
“ที่ผับนั่น”
“ที่ผับ ?”
“ช่ายยย แกช่วยฉันแต่งตัวแบบวันนั้น แล้วพาไปที่ผับนั่นอีกได้ไหม ฉันมีคนต้องตามหา”
“ใคร ?”
“ผู้ชาย”
“ผู้ชายยยยย !!” แอนนี่ร้องเสียงหลงไม่คิดว่าสาวใสซื่ออย่างมารีอาจะติดใจสถานที่ยามราตรีถึงขนาดชวนเธอไปตามหาผู้ชาย
“แกจะตกใจทำไมแอนนี่ แค่ฉันจะตามหาผู้ชายคนหนึ่งเอง ที่จริงยังมีเรื่องน่าตกใจกว่านั้นเป็นร้อยเท่า”
มารีอาทำหน้าหงอย ไม่รู้ว่าควรจะเล่าเรื่อง One night stand ที่เกิดขึ้นให้เพื่อนฟังดีหรือเปล่า เพราะสำหรับเธอแล้ว มันเป็นเรื่องน่าอายมาก
“เรื่องอะไร มีเรื่องอะไรที่น่าตกใจกว่านั้นอีก”
“ก็ตอนที่แกออกไปกับคุณเจมส์”
“เออแล้วไง อย่าบอกนะว่าแกไปกับไอ้หนุ่มสองคนนั้น” แอนนี่ทำตาโตยกมือขึ้นมาปิดปาก
“บ้า ไม่ใช่สองคนนั้น”
“แล้ว แล้วแก… ไปกับใคร ?”
“ไม่รู้ ฉันเมา” มารีอาตอบเสียงอ่อย
“อย่าบอกนะว่าแก จุด จุด จุด กับผู้ชายแปลกหน้า” แอนนี่ไม่กล้าพูดออกมาตรง ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ยังไม่หายตกใจ
“เออ จุด จุด จุด นั่นแหละ” มารีอาก้มหน้าตอบไม่เต็มเสียงเท่าไรนัก
“แก แล้วแกได้ป้องกันไหม” แอนนี่จ้องหน้าเพื่อนทำตาปริบ ๆ ตั้งหน้าตั้งตาฟังคำตอบ
“อะไรคือป้องกัน” แต่สาวใสซื่อบริสุทธิ์ที่จำไม่ได้แม้กระทั่งว่าเขาทำอะไรเธอบ้างกลับช่างไร้เดียงสาได้แต่ทำหน้างง ๆ
“โอ๊ยยยยยยย ยัยมาร์ ! นี่แกสอบตกวิชาเพศศึกษาหรือยังไง แหม่ ฉันจะพูดยังไงดี ฮะเนี่ย !”
“ก็อะไรเล่า แกก็พูดมาสิ”
“ก็ถุงยางอนามัยไง เขาใช้กับแกไหม”
“มะ ไม่รู้”
“อ้าวว งั้นแล้วเขาหลั่งนอก หรือ หลั่งใน”
“อะ อะไรของแก ฉันจะไปรู้ได้ไงเล่า”
“ก็แกนอนกับเขา แกจะไม่รู้ได้ไงหาาา แกกับเขาทำกันไปกี่ครั้ง กี่รอบ ป้องกันไหม หลั่งนอกหรือเปล่า แล้วแกอะ ตั้งแต่นอนกับเขามา แกกินยาคุมฉุกเฉินหรือยัง แล้วแกไปตรวจโรคหรือเปล่า ถ้าแกติดโรคมาจะทำไง โอ๊ยยยย นี่ฉันจะบ้าตายฉันไม่ควรจะพาแกไปสถานที่แบบนั้นเลย”
แอนนี่ร่ายยาวอย่างหัวเสีย เริ่มรู้สึกผิดที่เป็นตัวต้นเหตุของเรื่อง ไม่น่าพาเพื่อนรักที่อ่อนต่อโลกไปเที่ยวเลยจริง ๆ
“…”
“ว่าไง ที่ฉันถามมาทั้งหมดเนี่ย แกทำอะไรไปแล้วบ้าง”
มารีอาส่ายหัวช้า ๆ พร้อมทำตาปริบ ๆ
“ที่แกพูดมาทั้งหมด ฉันจำอะไรไม่ได้เลย”
“เฮ้อออออ จะบอกว่า ยาคุมฉุกเฉินแกก็ยังไม่ได้กินเฮ้อออออ… แล้วแกจะท้องไหมเนี่ย”
“ท้อง !”
“ใช่ ! ท้อง ! แล้วแกต้องกินภายในเจ็ดสิบสองชั่วโมงด้วย ไม่งั้นไม่ได้ผล เดี๋ยวขากลับออฟฟิศจะพาแวะไปซื้อ”
มารีอาพยักหน้าหงึก ๆ
“แล้วไอ้หมอนั่นเป็นใคร หมอนั่นเก็บแหวนของแกไปเหรอ”
“มะ ไม่รู้”
“อ้าววววว”
“หน้าตาเขาเป็นยังไง ฉันก็ไม่รู้เลย พอดีตอนนั้นคอนแทกต์เลนส์ฉันหาย แถมเมาอีกต่างหาก” มารีอายิ้มแห้ง
“ม า รี อ า” แอนนี่เรียกชื่อมารีอาชัด ๆ แบบเน้น ๆ
“หืมมม”
“แล้วแกว่าแบบนี้ แกจะเจอแหวนหมั้นของแกไหมเนี่ย ถามอะไรคือแกไม่รู้สักอย่าง โอ๊ยยเนาะ”
“ก็คงเจอ… มั้ง… เอ่อคือ ฉันคิดว่าฉันน่าจะถอดเอาไว้ตอนที่นอนกับผู้ชายคนนั้น พอดีตอนเช้าที่เขาอาบน้ำอยู่ ฉันรีบออกมาก่อนที่เขาจะออกมา ฉันว่าเขาน่าจะเจอบนที่นอนแล้วเก็บเอาไว้”
“แล้วถ้าเขาไม่เจอล่ะ”
“ฉันก็จะชวนเขาไปถามหาที่โรงแรม เพราะทางโรงแรมต้องเก็บเอาไว้แน่ ๆ แต่ฉันจะไปถามโรงแรมคนเดียวได้ไงล่ะ ชื่อเขาที่จองห้องฉันก็ไม่รู้จัก ห้องเลขที่อะไรฉันก็จำไม่ได้” มารีอาทำหน้าหงอ
“อย่างกับงมเข็มในมหาสมุทรเลยแก เฮ้ออออ”
แอนนี่กอดอกกับความใสซื่อของมารีอา แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ต้นเหตุก็มาจากเธอล้วน ๆ อย่างไรเสียเธอก็มีส่วนต้องรับผิดชอบเรื่องนี้ด้วย
สุดท้ายออกจากร้านอาหาร แอนนี่รีบไปส่งมารีอาให้ซื้อยาคุมฉุกเฉินมากิน พร้อมสอนและกำชับถึงวิธีกินเพื่อไม่ให้เพื่อนเธอลืม
“กินเม็ดแรกให้เร็วที่สุดภายหลังมีเพศสัมพันธ์แบบที่ไม่ได้ป้องกันภายในเจ็ดสิบสองชั่วโมง และรับประทานเม็ดที่สองหลังจากเม็ดที่หนึ่งภายในสิบสองชั่วโมง”
แอนนี่อ่านข้างกล่อง พร้อมกำชับมารีอาห้ามลืม
“อย่าลืมเด็ดขาดไม่งั้นแกท้องแน่”
“อือฮึ”
“กลับไปถึงออฟฟิศต้องกินเลยนะ นี่ผ่านมากี่ชั่วโมงแล้วเนี่ย ตั้งแต่แก จุด จุด จุด”
“น่าจะวันนี้วันที่สอง”
“เออให้ไวเลย”
“จ้า เออแล้วนี่แกจะพาฉันไปตามหาผู้ชายคนนั้นเมื่อไหร่” มารีอาถามเพื่อน ในขณะที่อยู่ในรถเกือบจะถึงออฟฟิศ
“คืนนี้เลยเป็นไง พอเขาเห็นแก ผู้ชายคนนั้นอาจจะจำแกได้ แล้วเป็นฝ่ายเข้ามาทักแกเอง”
“อือ หวังว่าเขาคงไม่ใช่คนไม่ดีอะไรนะ”
“เออ ฉันก็หวังแบบนั้น สงสารแกว่ะ ฉันไม่น่าพาแกไปเลย” แอนนี่ยังเสียใจไม่หายที่ปล่อยให้เกิดเหตุการณ์นี้กับเพื่อน
ป่วนรัก 11 - ตามหาที่โต๊ะทำงานของมารีอา หลังจากที่เธอแยกกับแอนนี่ที่เพิ่งกลับเข้าทำงานในตอนบ่าย มารีอาหยิบถุงยาขึ้นมาบนโต๊ะ ก่อนจะเอามือล้วงเข้าไปเพื่อหยิบกล่องยาออกมา แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่กล้าหยิบ เมื่อเห็นพนักงานคนอื่นที่ยังเดินไปมาผ่านโต๊ะทำงานของเธอ สุดท้ายเธอได้แต่รอจนปลอดคนเตรียมจะหยิบยาออกมาออก ผู้จัดการก็ดันเรียกเธอเสียก่อน จนมารีอาต้องรีบเก็บถุงยาเข้าไปในลิ้นชักโต๊ะทำงาน ก่อนเข้าไปพบผู้จัดการของเธอ“ค่ะ ผู้จัดการ เรียกมาร์หรือคะ”“เธอลืมอะไรหรือเปล่า ว่าวันนี้บ่ายสองเรามีประชุมกันต่อ”“ประชุมต่อ ! อ๋อ ๆ ใช่ค่ะ” มารีอาลืมเสียสนิท เพราะเรื่องวุ่น ๆ ที่ประเดประดังเข้ามา ทำให้เธอลืมไปเสียสนิท ในตอนเช้าเธอก็เข้างานสาย เพราะมัวเจอตาอนิรุตคู่หมั้น แถมยังติดอยู่ในลิฟต์กับท่านประธาน พอมาถึงโต๊ะก็มัวแต่เคลียร์งานที่ค้างอยู่ จนลืมไปเลยว่ามีประชุมต่ออีกรอบแต่สติสตังตอนนี้ของมารีอาแทบจะเป็นศูนย์ เรื่องราวหลายอย่างเหมือนมันรุมกระหน่ำเธอทีเดียวภายในระยะไม่กี่วัน ต้องมาเจอคู่หมั้นนอกใจ แถมตัวเองก็เมาจนนอนกับใครมาไม่รู้ อาการอ่อนเพลียยังไม่ค่อยหายดี แต่ก็ต้องรีบมาทำงานมาเจอประชุมหฤโหดทำให้เ
ป่วนรัก 12 - เป็นผม“ไม่ทราบว่ารถทะเบียน 888 สีดำคันนี้ของคุณผู้หญิงไหมครับ”พนักงานชายคนหนึ่งทำทีท่าเดินมาหาสองสาวด้วยสีหน้าร้อนใจ จนแอนนี่กับมารีอาหันมามองหน้ากันด้วยความสงสัย“ชะ ใช่ค่ะ ทำไมเหรอ”“พอดีมีคนถอยรถไปเฉี่ยวรถคุณผู้หญิงน่ะครับ”“หาาา จอดมิดชิดขนาดนั้น ชนได้ไง อ๋อ… เอ่อ… ได้ค่ะได้ เดี๋ยวออกไปดูเลย พวกเรากำลังจะกลับกันพอดี” แอนนี่ตกใจรีบคว้ากระเป๋าก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้จ่ายเงิน“งั้นแกออกไปดูรถแกก่อนเลย ฉันเคลียร์บิลตรงนี้เอง เดี๋ยวฉันว่าจะไปเข้าน้ำก่อนกลับด้วย เสร็จแล้วเดี๋ยวตามแกออกไป” มารีอาพยักพเยิดบอกเพื่อนให้รีบไป ส่วนตัวเองจะอยู่เคลียร์ค่าใช้จ่ายตรงนี้“ไม่เอาอะ ไปด้วยกันดีกว่า เผื่อแก…”“เออน่า ฉันไม่ใช่เด็ก ๆ เดี๋ยวตามออกไป” มารีอายิ้มพลางโบกมือไล่แอนนี่จึงยอมเดินตามพนักงานออกไป แม้จะแอบห่วงเพื่อนอยู่ก็ตามทีจนต้องหันหลังกลับมามองบ่อย ๆแปลกที่พอมาถึง รถของเธอกลับจอดอยู่ปกติจนแทบไม่เป็นอะไรเลย“อ้าวน้องคะ ไหนบอกว่ามีรถถอยมาชนรถพี่”“อา ขอโทษครับ สงสัยผมจะจำผิดคน” พนักงานรีบโค้งคำนับขอโทษก่อนจะขอตัวไปทันที ทิ้งแอนนี่ให้ยืนงง“จำผิด ? มีงี้ด้วย บ้าหรือเปล่า” แ
ป่วนรัก 13 - อีกครั้งมารีอารีบยกผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวอีกครั้ง ภายในใจเต้นระทึก เมื่อนึกว่า… ตอนที่เธอยังไม่ได้สติเขาจะ…“คะ คุณ คุณทำอะไรฉัน”ลี่คุนยกชามข้าวต้มเดินมาจากในครัวก่อนวางไว้ที่หัวเตียง“ผมไม่ได้ทำอะไร” เขาตอบหน้าตาย“แล้วทำไมฉันถึงได้ เอ่อ…” มารีอาก้มลงมองที่เสื้อผ้าตัวเองแทนคำถาม“ก็คุณเป็นลม เพื่อนผมที่เป็นหมอบอกว่าเสื้อผ้าที่คุณสวมอยู่น่าจะอึดอัด ผมก็เลย…”“คุณก็เลย… อา”“ทำไมล่ะ เราเคยนอนด้วยกันมาแล้วนี่ อีกอย่างตัวคุณทั้งตัว ผมก็สัมผัสมาหมดแล้วด้วย ทุกส่วน”เฮือกกกก มารีอาเหมือนจะเป็นลมอีกรอบทำไมต้องย้ำด้วย ทุกส่วน !“กินข้าวต้มก่อนสิ มาผมป้อน” ลี่คุนเดินมานั่งข้าง ๆ พร้อมยกชามข้าวต้มมาใกล้ เตรียมจะป้อน“มะ ไม่เป็นไร ไม่หิว”ครืดดดดด เสียงท้องร้องของมารีอาดังอีกครั้ง ราวกับแกล้ง จนทำให้ลี่คุนอดหัวเราะไม่ได้ เพราะเธอดูน่ารักและไร้เดียงสากว่าที่เขาคิดไว้ ยิ่งเวลาที่เขาเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เธอเมื่อกี้หน้าใส ๆ ของเธอ น่ารักกว่าตอนแต่งหน้าเป็นไหน ๆ“ไม่เอาน่าอย่าดื้อ มาผมป้อน อ้าปากเร็ว อ้ามม” เขาตักข้าวต้มขึ้นมาพร้อมกับทำท่าเป่า แถมยังยกมาจ่อที่ปากเธอ จนมารีอาขัดไม่ได้ ยอ
ป่วนรัก 14 - และ…อีกครั้ง Nc+ลี่คุนมองหญิงสาวที่ใบหน้าแดงระเรื่ออยู่ตรงหน้า ลมหายใจของเธอหอบรัวจนหน้าอกสวยกระเพื่อมตามเขารู้สึกพอใจเมื่อเห็นร่างบางของหญิงสาวสะท้านกับการกระตุ้นเบื้องต้น ก่อนจะโถมเข้าไปเชยปลายคางเธอให้เงยรับสัมผัสร้อนจากจูบเขาอีกครั้งหัวใจของมารีอาไหวสั่น เขาช่างไม่ปล่อยให้เธอได้มีโอกาสต่อต้านการกระทำอันรุ่มร้อนไปได้เลย“อื้อออ”บางสิ่งที่คับแน่นจนลี่คุนไม่สามารถทนไหว เขาถอดชั้นในออก มารีอายิ่งแทบจะกรี๊ดกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า ไม่น่าเชื่อว่ามันจะเคยเข้าไปในร่างเธอเมื่อคืนนั้นสองขาหดกลับตามสัญชาตญาณ นี่เธอเป็นบ้าอะไรทำไมถึงยอมให้เขาล่วงเกินได้ง่าย ๆ แบบนี้ แค่เพียงเขาใช้แววตาคมกริบคู่นี้จ้องมอง มันก็ทำให้สติของเธอเผลอเคลิ้มไปอย่างนั้นหรือ“มะ ไม่เอาแล้ว” มารีอาถอยร่นเพราะความกลัว วันนี้เธอไม่ได้เมามายเหมือนวันนั้น จะมีก็แต่ความมึนงงจากการเวียนหัวเมื่อค่ำ ทำให้เหมือนจะควบคุมสติตัวเองไม่ค่อยได้“ทำไมครับ หืมมมม” ลี่คุนชะงักแต่สองมือยังรั้งขาของมารีอาไม่ให้เขยิบหนี“ฉะ... ฉันกลัวเจ็บ” ไม่รู้เพราะสติสตังเหลือน้อยหรืออย่างไร ทำให้เธอตอบออกไปแบบนั้นมุมปากของคนฟังอดไม่ได้ที
ป่วนรัก 15 - แหวนล่ะ“เมื่อคืนแกไปกับใครมาฮะ ถึงมาทำงานเอาซะตอนเที่ยงแบบนี้ รู้ไหมอีตาวศินเจ้าของโรงแรม T บอกฉันว่าแกไปกับเพื่อนเขา แล้วเพื่อนเขาเป็นใคร ? แล้วทำไมแกถึงไม่รับโทรศัพท์ฉันทั้งคืน ? แกรู้ไหมว่าฉันเป็นห่วงแกมากจนจะไปแจ้งตำรวจอยู่แล้ว ! ดีว่าอีตาวศินยืนกรานว่าเพื่อนของเขาเป็นคนดีมาก แล้วถ้าเกิดอะไรไม่ดีกับแก เขาจะเอาชื่อเสียงของเขากับชื่อเสียงโรงแรมมาประกันความปลอดภัยให้ โอ๊ยยย เหนื่อย พูดมาก ขอพักหายใจแป๊บ”แอนนี่ลากแขนมารีอาเข้าไปมุมลับตาบริเวณหน้าลิฟต์ของบริษัท ด้วยความที่เธอพูดรัวยิงคำถาม ทำให้ตัวเองหอบหายใจเหนื่อย จนต้องยกมือขึ้นมาพัดใบหน้าเพื่อดับสติอารมณ์ที่กำลังขึ้นอยู่ให้ลดลง“แกก็ถามฉันช้า ๆ สิ” มารีอาทำตาปริบ ๆ แบบคนสำนึกผิด มองแอนนี่เพื่อนรักที่เปลี่ยนมากอดอกเอียงคอมองตัวต้นเรื่องอย่างเธอ“มา ตอบมาทั้งหมดที่ฉันถามไปเมื่อกี้ ทีละข้อ เมื่อคืนแกไปกับใคร” แอนนี่จ้องตามารีอาเขม็ง“ไป... เอ่อ… ไปกับคนนั้นแหละ ที่เรากำลังตามหา” มารีอาตอบเสียงอ่อย“ใคร ? เขาเป็นใคร แล้วทำไมแกเพิ่งมาทำงานเอาป่านนี้ แล้วทำไมไม่รับโทรศัพท์ฉัน” แอนนี่ยังอดเป็นห่วงไม่ได้“เมื่อคืน คือ พอดีฉั
ป่วนรัก 16 - เรื่องวุ่นวายกำลังจะเกิดขึ้นที่ห้องทำงานลี่คุนหมุนแหวนวงเล็กอยู่ในมือไปมาอย่างมีความสุข เมื่อนึกถึงค่ำคืนที่ได้ตักตวงความสุขจากแม่นกหงส์หยกตัวน้อยของเขา ได้แต่อมยิ้มอยู่คนเดียว เดิมทีเขาตั้งใจว่าจะคืนแหวนกับเธอตั้งแต่เมื่อคืน แต่สุดท้ายเขาเองก็เป็นฝ่ายที่ลืมคืนให้กับเธอ“ชื่อมายด์ งั้นเหรอ” ~น่ารัก~แต่เพราะอยู่ดี ๆ เธอก็หนีกลับ เขาเลยไม่ทันได้ถามชื่อจริงนามสกุลจริงของเธอ ลี่คุนรู้สึกนึกเสียดายที่กำลังจะขอเบอร์โทร.เพื่อติดต่อเธอเอาไว้ แต่เธอก็ดันขอตัวกลับไปเสียก่อน แล้วเขาจะติดต่อเธอได้ยังไงหรือ… เขาจะไปถามพนักงานหญิงฝ่าย AE คนนั้นดีสุดท้ายเมื่อไม่สามารถอดทนความคิดถึงที่มีแต่เธอได้ ในตอนบ่ายลี่คุนจึงเรียก ‘แอนนี่’ เข้าไปพบเป็นการส่วนตัว จนทุกคนถึงกับแอบพากันซุบซิบ คิดว่าแอนนี่ไปทำอะไรให้ท่านไม่พอใจ เพราะน้อยครั้งที่ท่านประธานอย่างเขาจะเรียกพนักงานระดับนี้เข้าพบ ซึ่งปกติแล้วผู้ที่จะสามารถเข้าพบส่วนตัวกับท่านประธานต้องเป็นระดับผู้จัดการหรือคณะกรรมการเท่านั้นเมื่อแอนนี่มาถึง ลี่คุนปรับเสื้อสูทให้เรียบร้อย ก่อนที่จะตีหน้านิ่งพยายามเก็บอาการและรอยยิ้มก่อนหน้านี้“สวัสดีค่
ป่วนรัก 17 - อยากได้แหวนคืนเลิกงาน มารีอาจำต้องวางมือจากงานที่ค้างอยู่เพื่อรีบไปตามนัด ก่อนไปเธอไปปรึกษากับแอนนี่ ซึ่งแอนนี่ก็เห็นดีเห็นงามด้วยว่ามารีอาควรพูดเรื่องถอนหมั้นให้เด็ดขาดและชัดเจนไปเลย ส่วนแหวนหาเจอเมื่อไหร่ก็ค่อยคืนแต่วันนี้มารีอาควรจะต้องแต่งตัวให้สวยที่สุด เพื่อไปบอกถอนหมั้น และทำให้อนิรุตเสียดายเล่นด้วยยังคงแอบเป็นห่วงเพื่อน แอนนี่จึงมาเป็นเพื่อนมารีอา และสวมแว่นดำพรางตัวแอบอยู่มุมห่าง ๆ“เขาจะว่าแกบ้าไหม ใส่แว่นดำตอนกลางคืน” มารีอารู้สึกขำเมื่อเห็นเพื่อนของเธอที่เดินมาทำท่าลับ ๆ ล่อ ๆ“เออน่า ปลอมตัวมันก็ต้องแบบนี้แหละ”“แต่ฉันว่า แบบนี้จะยิ่งเป็นจุดเด่นมากกว่านะ” มารีอาขำจนแอนนี่มองค้อน ก่อนขยับแว่นดำลง“นี่ฉันตามมาเพราะเป็นห่วงแกนะ พูดมาก”“โอ๋โอ๋ ล้อเล่นน่า”“ชิ ทำมาพูด” แอนนี่ค้อน ก่อนชี้ให้มารีอามองไปที่ครอบครัวของอนิรุตที่นั่งรอมารีอาอยู่ “นั่น ๆ นั่นไงแกพ่อแม่กับหมอนั่นนั่งตรงโน้น แกเดินไปสวย ๆ เริ่ด ๆ เลยนะ บอกธุระของแกให้เสร็จสรรพ ถ้าแม่เขาถามเรื่องแหวน แกก็ค่อยบอกจะเอามาคืนให้วันหลัง ถ้าติดอะไรแกก็ทักไลน์มาหาฉัน ฉันจะเข้าไปช่วย โอเค้”“อืม ๆ”“ฉันจะแอบรอด
ป่วนรัก 18 - เอา(แหวน)คืน Nc+“มาร์ คุณจะไปไหน”ในขณะที่เธอตัดสินใจเดินตามหลังลี่คุนไป พลันก็มีฝ่ามือหนึ่งมาฉุดแขนเธอเอาไว้“พี่อนิรุต !!”“มาร์จะไปไหน มาร์ยังไม่ได้บอกลาพ่อกับแม่พี่เลย จะไม่เสียมารยาทไปหน่อยหรือครับที่จะหนีกลับแบบนี้ มาร์ทำแบบนี้ไม่ถูกนะ”เพราะอนิรุตไม่คิดว่ามารีอากำลังเดินตามลี่คุนอยู่จึงเข้าใจว่าเธอกำลังแอบหนีเขากลับคนเดียว จนลี่คุนหยุดชะงักและหันหลังกลับมามอง เมื่อเห็นอนิรุตกำลังจับมือถือแขนของเธออยู่“ปล่อยมาร์นะ พี่รุต”“ทำอะไรกันน่ะ !”“อ้าว ประธานลี่ คุณมาทำอะไรที่นี่ครับ” ทันทีที่อนิรุตเห็นลี่คุน เขาก็จำได้ทันทีว่านี่คือ ประธานลี่แห่งบริษัท HK ประเทศไทย ที่เป็นสาขาย่อยจากเมืองจีนเพียงแต่เมื่อครู่เห็นแผ่นหลังของเขาจึงไม่ทันคิดว่าใช่“ผมถามว่าคุณทำอะไร !” เขาไม่ตอบคำถามของอนิรุต แต่ส่งสายตาไม่พอใจมองไปที่มือของเขาที่จับแขนของมารีอาอยู่ จนอนิรุตต้องรีบปล่อยแขนเธอ“คือผมกับคู่หมั้นเรามีเรื่องเข้าใจกันผิดนิดหน่อย”“มะ ไม่ใช่ ไม่ใช่นะ คือฉัน…” มารีอารีบพูดแทรกไม่รู้ทำไมถึงต้องแก้ตัว ทั้ง ๆ ที่เธอกับลี่คุนก็ไม่ได้เป็นอะไรกันเสียหน่อย ก็แค่…“หึ… เข้าใจผิด ?”“…”“อ๋
ทุกคนรัวถามเธอชนิดพูดเออตอบเอง แอนนี่ได้เพียงแต่พูดอ้าปากค้างเพราะพูดอะไรไม่ทัน ก่อนทุกคนจะเห็นท่านประธานลี่หานเดินมาที่แผนก ทำให้ทุกคนต้องหยุดคุยกันแล้วรีบก้มหน้าคำนับท่าน แต่เขากลับมาหยุดยืนตรงที่แอนนี่ยืนอยู่“เก็บของเสร็จหมดหรือยัง”“เสร็จแล้วค่ะ ของแอนนี่มีไม่เยอะ”“นี่กาแฟของโปรดเรา พี่ให้คนลงไปสั่งมาให้” เขาพูดพลางส่งแก้วน้ำในมือมาให้ นี่แค่ได้ยินเธอคุยกับมารีอาว่าอยากกินเฉย ๆ ก็รีบหามาให้ เล่นเอาใจกันเสียขนาดนี้ ไม่หลงก็แย่แล้ว“แล้วไม่รอแอนนี่ลงไปสั่งเองล่ะคะ ถือมาให้ถึงที่นี่ทำไม”“ก็เห็นเมื่อกี้บอกว่าอยากกินไม่ใช่เหรอ พี่กลัวน้ำแข็งมันละลายเลยรีบเดินเอามาให้”“ไม่เห็นพี่หานต้องทำถึงขนาดนี้เลยนี่คะ” แอนนี่ยิ้มเขิน“ไหนของมีอะไรบ้าง มีอะไรให้พี่ช่วยถือไหม”“ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้เอง”“อืม งั้นเดี๋ยวพี่ให้ผู้ช่วยยกของเราเอาไปไว้ที่รถดีกว่า”“ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ”เธอส่งยิ้มให้เขาในขณะที่เขาก็ยิ้มอ่อนโยนกลับมาที่เธอ ภาพที่ทุกคนมองเห็นประหนึ่งว่ามีไฟสปอตไลต์ฉายส่องลงมาที่คนทั้งคู่แล้วพวกเธอและเขาเหล่านั้นเป็นตัวประกอบ~อย่าบอกนะว่า~ ทุกคนเริ่มส่งสายตามองหน้ากันไปมาเลิ่กลั่ก“ขอบคุณทุก
ผู้จัดการจินพูดรัวมาก รัวจนทุกคนเงียบสนิท เพราะพูดแทรกไม่ทัน ในขณะที่ผู้จัดการจินก็ไม่ได้สนใจยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาป้อย ๆ ตอนมารีอาอยู่กลับไม่เคยทำดีต่อเธอ พอไม่มีเธอขึ้นมา ก็นะ… เลยรู้ซึ้งถึงคุณค่าสิ้นเสียงของผู้จัดการจิน ตามด้วยเสียงเริ่มฮือฮาเพราะเริ่มคล้อยตามเพราะรู้สึกสงสารมารีอาขึ้นมาแต่ทว่า จู่ ๆ ผู้หญิงสวยคนนั้นกลับผละแขนจากลี่คุน แล้วเดินเข้ามาสวมกอดผู้จัดการจิน ท่ามกลางความตะลึงของทุกคน“มาร์ก็คิดถึงผู้จัดการจินนะคะ”~เอ๊ะ ! เสียงคุ้น ๆ~ผู้จัดการรีบเช็ดน้ำตา ในขณะที่มารีอาขยับตัวออกจากอ้อมกอด ผู้จัดการจินเริ่มเพ่งมองใบหน้าของมารีอาอย่างชัด ๆ“มาร์ มารีอา นี่ นี่ คือมารีอาจริง ๆ เหรอ”“ว่าไงครับ จะลาออกอีกไหม ?” ลี่คุนถามย้ำอีกรอบด้วยใบหน้ายิ้ม ๆ“คะ คือ คือว่า… โอยจะเป็นลม” ...ในขณะที่ฝ่ายการตลาด ไม่รู้ว่าที่ข้างล่างเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น เพราะพนักงานบางส่วนโดยเฉพาะที่ตำแหน่งต่ำลงมาก็ไม่ได้ลงไปต้อนรับทั้งหมดเนื่องจากต้องจำกัดพื้นที่“เฮ้อ คิดถึงยัยแอนจังเมื่อไหร่จะกลับมาน้า” เจ้อาร์ตบ่นพึมพำในขณะที่คนน้ำแข็งในแก้วกาแฟคาปูชิโน่เย็นที่ถืออยู่ในมือไปมา ยิ่งเป็นเครื่องดื่มกาแฟ
แต่อย่างน้อย วันนี้ก็ไม่มีแล้ว …มารีอาสาวพนักงานบัญชีที่ใส่แว่นหนา ๆ หน้าจืด ๆ คนที่ขี้เกียจแต่งหน้าแล้วใช้คำว่างานเยอะเอาแต่เฝ้าอยู่หน้าคอม คนเฉิ่ม ๆ ที่สวมเสื้อตัวโคร่ง ๆ ชอบทาแค่แป้งฝุ่นกับลิปมันมาทำงาน ตอนนี้เธออยู่กับเจ้าแม่สายแซ่บอย่างแอนนี่ เลยถูกจัดการแปลงโฉมเพื่อนเบา ๆ ด้วยการแต่งหน้าอ่อน ๆ รับกับใส่คอนแทกต์เลนส์สีน้ำตาลเข้ม ผมที่เคยมัดเรียบจนตึงเป๊ะ ถูกปล่อยมันออกมาให้เห็นความเงางามจนเหมือนเธอเป็นเคลือบมาอย่างไรอย่างนั้น ยิ่งผมดำเงาของเธอในตอนนี้ตัดกับสีผิวขาว ๆ ของมารีอา ดูผ่าน ๆ แบบไม่สังเกตดี ๆ ราวกับคนละคนกับสาวแว่นคนนั้นอย่างลิบลับแต่กลับกัน สาวแสบอย่างแอนนี่ที่ชอบใส่กระโปรงสั้นแค่คืบ หรือถ้ามีตรงไหนพอจะโชว์ได้เธอจะต้องใส่วับแวม ๆ อยู่เสมอ กลับโดนว่าที่เจ้าบ่าวหวงจนเธอต้องเปลี่ยนมาแต่งตัวมิดชิดขึ้น อย่างชุดรัดรูปเซ็กซี่ ๆ โดนเขาสั่งเองให้เอาไปเก็บหมด แต่ถ้าเธออยากจะใส่ก็ได้นะ แค่แลกกับคำขู่พร้อมการกระทำจากลี่หานที่ว่า...ถ้าแต่งตัวเซ็กซี่ออกจากบ้านเมื่อไหร่… จะโดนเขาจับถอด ! ช่วยไม่ได้ พอเห็นเมียตัวเองแต่งตัวเซ็กซี่แล้วมันเกิดอารมณ์ เลยต้องขอจัดการเธอก่อนเบา ๆ เล่นเอาแ
ข่าวลือเรื่องบริษัทใหญ่ระดับเอเชียอย่าง Lee Group ว่าสองพี่น้องตระกูลลี่จะมีการจัดแต่งงานเกิดขึ้นเร็ว ๆ นี้ติดก็แค่… ทางสองพี่น้องตระกูลลี่ ต้องเดินทางกลับมาสู่ขอคนรักของพวกเขาที่เมืองไทยอย่างเป็นทางการก่อน จึงค่อยประกาศกำหนดวันแต่งงานให้ทราบโดยทั่วกันสำหรับเมืองไทย พนักงานหลาย ๆ คนทราบว่าประธานหนุ่มหล่ออย่างลี่คุนเป็นที่แน่ชัดอยู่แล้วว่าเจ้าสาวคือมารีอา พนักงานสาวบัญชีจอมเฉิ่ม กระนั้นหลายคนก็ยังคงจดจำภาพมารีอาสาวแว่นคนนั้นอยู่ดี หรือต่อให้บางคนที่เคยเห็นตอนเวลาทั้งคู่ออกเดตหรือตอนไปฝากท้อง ก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่าผู้หญิงสวย ๆ คนคนนั้นคือมารีอาและแน่นอนข่าวลือก็คือข่าวลือ มักจะโดนแต่งแต้มจนเกินความเป็นจริงเสมอ โดยเฉพาะสาวออฟฟิศอย่างเรา ๆ เพราะต่อให้เรื่องมีความจริงแค่หนึ่งเดียว แต่พวกเราก็มีความพิเศษสามารถพูดต่อ ๆ กันจนคนสุดท้ายที่ได้ยิน สรุปเป็นตัวเลขที่ร้อยได้… พวกเราเก่ง ^ ^และก็ตามข่าวที่ลือกันสุดฮิตในตอนนี้ คือเรื่องที่ประธานลี่คบซ้อน ! และที่ประธานลี่เลือกมารีอาแต่งงานด้วยเพราะว่าเธอพลาดท้องแค่นั้นเอง ส่วนผู้หญิงสวย ๆ อีกคน ที่หลายคนเคยเห็นก็เป็นแค่คู่ขาผู้จัดการจินเองก็ไม่ต่
เพียงครู่ก็มีเสียงดนตรีบรรเลงมาจากด้านหลังของเรือยอชต์“อะ เสียงอะไรน่ะ” มารีอาหันขวับไปตามต้นเสียง เพราะอยู่ ๆ ก็มีเสียงไวโอลินบรรเลงดังขึ้นมา แถมอยู่ ๆ ก็มีกลุ่มคนแต่งกายด้วยชุดสูทเต็มยศ แต่กลับพากันยกกระถางดอกไม้เป็นพุ่ม ๆ มาวางตกแต่งบริเวณรอบ ๆ ด้านหน้าของเรือที่พวกเธอนั่งอยู่ จนสองสาวลุกขึ้นยืนแบบงง ๆ“อะไรอะแก” แอนนี่หันไปมองหน้ามารีอาด้วยความแปลกใจ ก่อนที่สองสาวจะหันรีหันขวางไปตามเสียงเพลงด้วยสีหน้าประหลาดใจ ไม่ช้า นักสีไวไอลินก็เดินบรรเลงออกมา พร้อมกับลี่หานและลี่คุนที่เปลี่ยนเป็นชุดสูทเรียบร้อย พาเดินออกมาพร้อมกับช่อดอกไม้ช่อใหญ่แอนนี่กับมารีอาถึงกับนิ่งอึ้งไปพักใหญ่ ก่อนที่แอนนี่จะคลี่ยิ้มออกมา เธอมองสบตากับลี่หานที่ส่งยิ้มมาให้เธอด้วยสายตาแวววาวส่วนมารีอาไม่ต้องพูดถึง แค่เห็นลี่คุนที่เดินออกมาพร้อมช่อดอกไม้ช่อใหญ่ เธอถึงกับยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเอง ดวงตาคู่ใสมีน้ำตาซึมเอ่อออกมาด้วยความตื้นตันสองหนุ่มยื่นช่อดอกไม้ให้พวกเธอรับไว้ ก่อนจะนั่งคุกเข่าตรงหน้า พร้อมยื่นกล่องแหวนเพชรให้กับสองสาว“แต่งงานกันนะครับ” สองพี่น้องตระกูลลี่เอ่ยขึ้นแทบจะพร้อม ๆ กัน แม้อะไร ๆ สำหรับพวกเขาแล
“นั่นสิเนอะ ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อ จากผู้ชายที่ฉันไม่เคยคิดว่าจะเอื้อมถึง กลับมาเป็นคนที่ใกล้ตัวที่สุด แต่ก็นะเรื่องทั้งหมดก็เริ่มมาจากแกนั่นแหละแอนนี่ ถ้าวันนั้นแกไม่จับฉันแปลงโฉมจนไปเจอลี่คุน วันนี้ฉันกับเขาอาจจะแค่เดินสวนทางกันธรรมดา ๆ ในฐานะเจ้านายกับลูกน้องก็ได้”“แหมแก ก็ว่าไป ไม่หรอก… ระหว่างแกกับท่านประธานมันเป็นเรื่องของพรหมลิขิตต่างหากล่ะ ที่ทำให้แกกับประธานลี่ได้รักกัน”“ใช่เหรอ แต่ส่วนนึงก็มาจากแกนะ อืมแต่ก็นะ บางทีโชคชะตาหรือพรหมลิขิตอาจทำให้ฉันกับเขาได้รักกันจริง ๆ ก็ได้ แต่… ของแกไม่ใช่นะแอนนี่ แกกับพี่หานเป็นความตั้งใจล้วน ๆ ไม่ใช่พรหมลิขิต” มารีอายิ้มเมื่อนึกถึงเรื่องที่รู้มาจากลี่คุน“บ้าน่า… ถ้าไม่ใช่พรหมลิขิต แล้วจะเป็นความตั้งใจได้ยังไง”“ก็ตอนแรก ฉันก็นึกว่าเป็นเพราะว่าลี่คุนกับฉันอยากจับคู่ให้แกกับพี่หาน เขาถึงยอมแต่งกับแก ที่ไหนได้ มาตอนหลังถึงรู้ว่าเพราะพี่หานเขาแอบปิ๊งแกจากรูปในไอจีก่อนต่างหากล่ะ ไม่งั้นคนอย่างพี่หานจะยอมตกลงไปเมืองไทยทำไม”“ชิ ทำมาพูดไป” แอนนี่ยิ้มเขิน ถึงลี่หานเองก็เคยบอกว่าแอบชอบเธอจากไอจี “เอาจริงนะยัยมาร์ ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อสักเท่าไรว
เกือบเที่ยงที่แอนนี่และลี่หานลงมากินข้าวมื้อแรกของวัน เล่นเอาทุกคนที่มานั่งรอรับประทานกลางวันมองหน้ากันไปมาแต่ก็อดอมยิ้มไม่ได้ นาน ๆ ทีจะเห็นคนอย่างลี่หานยอมสนใจอย่างอื่นมากกว่างาน และนาน ๆ ทีจะเห็นคนนิ่งขรึมแบบเขาออกอาการขนาดนี้แต่ถึงกระนั้น มิรินก็ยังอดเป็นห่วงลูกชายคนโตไม่ได้ เพราะไม่เคยเลยสักครั้งที่ลี่หานจะนอนตื่นสาย เขาเป็นคนที่ตื่นเช้าเอามาก ๆ มาแต่ไหนแต่ไร เธอเลยไม่รู้ว่าที่ลี่หานลงมากินข้าวเอาป่านนี้เพราะยังรู้สึกไม่สบายอยู่หรือเปล่า“ลูกยังรู้สึกเจ็บแผลอยู่หรือเปล่า ทำไมวันนี้ถึงลงมาช้านักล่ะลูก” เธอเอ่ยถามเองแต่กลับชะงักเอง เพราะเพิ่งสังเกตว่า ท่าทางในวันนี้ลี่หานกลับดูสบายดีและแข็งแรงกว่าที่คิด ยิ่งเห็นเขากำลังใช้มือข้างเดียวเลื่อนเก้าอี้ให้แอนนี่ ทั้ง ๆ ที่แขนอีกข้างยังใส่เฝือกอ่อนอยู่ แต่ทว่าเขาก็ยังพยายามเอาใจแอนนี่ มิรินถึงกับอึ้งไปนิดนึงก่อนจะคลายยิ้มออกมาแล้วส่ายหัวเบา ๆ“ได้กลับมานอนบ้านเลยนอนสบายไปหน่อยครับ เลยตื่นสาย” ลี่หานตอบด้วยน้ำเสียงสดใส ในวันนี้เขาช่างกระปรี้กระเปร่า ผิดกับเมื่อวานที่ดูเนือย ๆ อย่างคนอ่อนระโหยโรยแรงลิบลับ“แต่ผมว่าพี่ไม่ได้นอนเลยมากกว่า” ล
ครั้นจะไม่ขึ้นคร่อมบนร่างเขาก็คงไม่ได้แล้วสินะ แอนนี่ยกตัวขึ้นคร่อมบนร่างเขา เสื้อผ้าถูกถอดออกจนเหลือแต่ชั้นในลูกไม้สีดำที่ปิดบังหน้าอกที่อวบอิ่มแทบจะไม่มิดลี่หานยกยิ้มอย่างพอใจ เธอช่างเซ็กซี่และช่างดูเย้ายวนมากจริง ๆเธอก้มลงจูบเขาอย่างแผ่วเบา รู้สึกเขินจนรีบผละใบหน้าออกมา“แบบนี้เรียกว่าแค่ปากสัมผัสกันครับ ถ้าจูบต้องแบบนี้” เขารั้งศีรษะเธอให้ก้มลงจูบเขาอีกครั้ง เรียวลิ้นร้อนแทรกสัมผัสกันและกัน อกสวยที่แนบอยู่กับแผงอกของเขามันไม่ควรมีอะไรมาขวางกั้น เขาเอื้อมไปปลดตะขอชุดชั้นในของเธอจนหลุดออกลี่หานดันตัวขึ้นนั่ง ทั้ง ๆ ที่ร่างแอนนี่ยังคร่อมอยู่ เขาก้มใบหน้าฝังลงที่อกนุ่ม ก่อนใช้ปลายลิ้นดุนดันเม้มดูดที่ยอดอกสีชมพูสวยของเธอ“อื้อ” เสียงครางต่อต้านเมื่อถูกโลมเล้า เธอยกอกแอ่นให้เขาเชยชิมได้เต็มที่ สองมือเรียวเล็กขยำลงที่ผมสั้นของลี่หาน~เขากระตุ้นเก่งเกินไปแล้ว~สองมือแอนนี่เลื่อนมาที่ชั้นในชาย เมื่อสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่มันปะทุแน่น เขายกสะโพกขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้เธอถอดมันออกได้ง่ายขึ้นเช่นเดียวกับเธอแอนนี่ค่อย ๆ กดสะโพกลงไปช้า ๆ“อ๊ะ” เกมนี้เธอเป็นฝ่ายเริ่มก็จริง แต่กลับรู้สึกหวาดหวั่นก
@ที่ห้องนอนแอนนี่ค่อย ๆ แง้มประตูก่อนชะโงกหน้าเข้าไปภายในห้อง ทว่า… เธอกลับไม่เห็นลี่หานอยู่ที่เตียง ทั้ง ๆ ที่กว่าเธอจะตามขึ้นมาก็เกือบสามสิบนาทีแล้ว~แปลกที่ไม่เห็นเขาอยู่ที่ห้อง~“ลี่หานคะ” แอนนี่เรียกพลางมองไปรอบ ๆ ห้อง ก่อนจะเห็นม่านชายประตูที่ระเบียงพลิ้วไหวอยู่ เธอค่อย ๆ ก้าวเข้ามาที่ริมระเบียง เห็นลี่หานที่ยืนหันหลังมองพระจันทร์อยู่ แอนนี่ถึงกับอมยิ้มออกมาแล้วเดินไปหยุดยืนอยู่ข้าง ๆ“พระจันทร์ที่นี่สวยจังนะคะ” เธอพยายามหาเรื่องชวนเขาคุยแต่ทว่าเขาไม่ตอบ ไม่แม้กระทั่งหันมามองหน้าเธอ แอนนี่อมยิ้ม นึกรู้ได้ทันทีว่าเขางอนเธอเป็นเด็กอีกแล้ว“ไหนบอกซิ งอนแอนนี่เรื่องอะไรน้า” เธอแกล้งเย้าพลางชะโงกหน้าเข้าไปมองคนงอนที่ไม่ยอมสบตาเธอด้วยซ้ำ“เอ จะทำยังไงดีเนี่ยให้หายงอน ก็ไม่รู้ว่างอนเรื่องอะไรเนอะ แอนนี่จะได้ง้อถูก”เงียบ ลี่หานยังนิ่ง นอกจากไม่ตอบรับกับท่าทีของแอนนี่เขาหมุนตัวหนีกลับเข้าไปในห้อง ทำท่าเหมือนไม่สนใจเธอเข้าไปอีก แอนนี่ถึงกับถอนหายใจก่อนจะเดินตามไป“โอเคค่ะ ถือว่าง้อแล้ว ถ้าไม่หายงอนก็ไม่ง้อแล้วนะ”“พี่จะอาบน้ำ” เสียงคนทำท่าปั้นปึ่งเมื่อครู่รีบพูดแทรกเข้ามาทันที เมื่อได้ย