ป่วนรัก 11 - ตามหา

ป่วนรัก 11 - ตามหา

ที่โต๊ะทำงานของมารีอา หลังจากที่เธอแยกกับแอนนี่ที่เพิ่งกลับเข้าทำงานในตอนบ่าย มารีอาหยิบถุงยาขึ้นมาบนโต๊ะ ก่อนจะเอามือล้วงเข้าไปเพื่อหยิบกล่องยาออกมา แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่กล้าหยิบ เมื่อเห็นพนักงานคนอื่นที่ยังเดินไปมาผ่านโต๊ะทำงานของเธอ สุดท้ายเธอได้แต่รอจนปลอดคนเตรียมจะหยิบยาออกมาออก ผู้จัดการก็ดันเรียกเธอเสียก่อน จนมารีอาต้องรีบเก็บถุงยาเข้าไปในลิ้นชักโต๊ะทำงาน ก่อนเข้าไปพบผู้จัดการของเธอ

“ค่ะ ผู้จัดการ เรียกมาร์หรือคะ”

“เธอลืมอะไรหรือเปล่า ว่าวันนี้บ่ายสองเรามีประชุมกันต่อ”

“ประชุมต่อ ! อ๋อ ๆ ใช่ค่ะ” มารีอาลืมเสียสนิท เพราะเรื่องวุ่น ๆ ที่ประเดประดังเข้ามา ทำให้เธอลืมไปเสียสนิท ในตอนเช้าเธอก็เข้างานสาย เพราะมัวเจอตาอนิรุตคู่หมั้น แถมยังติดอยู่ในลิฟต์กับท่านประธาน พอมาถึงโต๊ะก็มัวแต่เคลียร์งานที่ค้างอยู่ จนลืมไปเลยว่ามีประชุมต่ออีกรอบ

แต่สติสตังตอนนี้ของมารีอาแทบจะเป็นศูนย์ เรื่องราวหลายอย่างเหมือนมันรุมกระหน่ำเธอทีเดียว

ภายในระยะไม่กี่วัน ต้องมาเจอคู่หมั้นนอกใจ แถมตัวเองก็เมาจนนอนกับใครมาไม่รู้ อาการอ่อนเพลียยังไม่ค่อยหายดี แต่ก็ต้องรีบมาทำงานมาเจอประชุมหฤโหดทำให้เครียดจนถึงเย็น พอกลับมาบ้านเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองทำแหวนหาย แถมเมื่อเช้าก็ดันเจอตาอนิรุตมาวุ่นวายจนต้องบอกถอนหมั้นเขาไปอีก ซ้ำร้ายในตอนนี้ก็ยังต้องไปประชุมต่อ

~โอยยยยยย ราวกับสมองจะระเบิด~

มารีอากลับมาจากห้องผู้จัดการอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งด้วยความเพลีย เธอลุกเดินไปห้องพยาบาลเพื่อขอยาพารามากิน แล้วกลับมาเตรียมพร้อมในการประชุมเครียดในตอนบ่าย

โชคดีที่การประชุมในวันนี้ดูราบรื่นกว่าเมื่อวาน แต่กระนั้นก็ทำให้แต่ละฝ่ายเหงื่อตกกันอยู่ดี เพราะความเคี่ยวของประธานอย่างลี่คุน ทำให้แต่ละฝ่ายต้องกลับไปแก้ไขงานกันอยู่ดี แล้วอย่างมารีอามีหรือจะรอด งานของเธอที่ทำออกมาเรียกว่าเป๊ะที่สุด ลี่คุนก็ยังหาข้อติจนเจอ ทำให้เธอต้องเอางานกลับมาแก้ไขเสียจนดึก

แม้จะห่วงเรื่องตามหาแหวนก็ห่วงเพราะนัดกับแอนนี่เอาไว้ แต่งานเธอก็ไม่ยังเสร็จดี แถมร่างกายวันนี้ยังไม่ค่อยเอื้ออำนวยสักเท่าไร มารีอาแทบอยากจะนอนฟุบลงกับโต๊ะ ฝืนทำงานต่อให้เสร็จ

กว่าจะไปหาแอนนี่ได้ ก็กินเวลาถึง ‘สี่ทุ่ม’

“ทำไมมาช้าจังเลยแก” แอนนี่เปิดประตูห้องให้มารีอาเข้ามาถึงกับอึ้ง เมื่อเห็นเธอเดินเข้ามาในสภาพโทรมสุด ๆ หัวยุ่งเหยิง ไม่ต่างอะไรกับอีเพิ้ง

“ก็อีตาประธานบ้านั่นน่ะสิ ให้แก้งานอะไรหนักหนานักก็ไม่รู้ เห็นทีชาตินี้ฉันคงญาติดีกับคนแบบนี้ด้วยไม่ได้ ปวดหัวชะมัด”

“น่าสงสารแกจัง โชคดีที่งานฉันไม่ต้องเจอท่านประธานเนอะ เออว่าแต่… สภาพแบบนี้ แล้ววันนี้แกจะไหวไหมเนี้ย สภาพแกโคตรแย่ ไว้ไปกันวันหลังไหม”

“ไม่อะ ฉันอยากตามหาแหวนให้เจอ จะได้จบ ๆ เรื่อง” เพราะห่วงเรื่องตามหาแหวนมากกว่า เธออยากหาแหวนให้เจอแล้วถอนหมั้นอนิรุตให้มันสิ้นเรื่องสิ้นราว

“แน่นะว่าไหว งั้นก็ไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวฉันแต่งตัวให้”

“อืม โอเค” เสียงตอบที่ฟังดูก็รู้ว่าเธอเหนื่อยสุด ๆ แต่ก็ยังฝืนลากสังขารเดินไปอาบน้ำแต่โดยดี หลังจากที่มารีอาอาบน้ำเสร็จแล้ว จึงถูกแอนนี่ลากไปที่ห้องแต่งตัว พร้อมจับแต่งตัวเสียใหม่แบบคืนนั้น แว่นหนาถูกทอดทิ้งเอาไว้ ก่อนเปลี่ยนมาใส่คอนแทกต์เลนส์สีน้ำตาลที่ทำให้ดวงตาคู่สวยของเธอสวยขึ้นไปอีก มาสคาร่าถูกแต่งแต้มทำให้ดวงตากลมโตดูสวยหวาน พวงแก้มใสถูกบลัชออนสีชมพูปัดระเรื่อสีอ่อนอย่างพอดี การแต่งแต้มด้วยฝีมือการแต่งหน้าระดับมืออาชีพของแอนนี่ เปลี่ยนสาวเฉิ่มก่อนหน้านี้ให้กลายเป็นนางฟ้าในพริบตา

“สวยมาก” แอนนี่ชื่นชมกับผลงานแต่งหน้าของตัวเอง ก่อนจะพากันไปที่ผับแองเจิล

“ว่าแต่เราจะเจอผู้ชายคนนั้นไหม” มารีอาหันไปถามเพื่อน

“นั่นสิ คิดว่าจะเจอได้ง่าย ๆ เหรอแก คนตั้งเยอะ หรือว่าพวกเราจะขอดูกล้องวงจรปิด”

“ก็ดีนะ แล้วจะบอกกับทางผับว่าอะไร จะบอกว่าคืนก่อนฉันจำไม่ได้ว่าใครหิ้วฉันไปงั้นเหรอ” มารีอาถามด้วยความซื่อ

“ยัยบ้า บอกแบบนั้น เขาจะให้พวกเราดูง่าย ๆ เหรอไม่มีทาง จะบอกว่ามาตามหาผู้ชายที่หิ้วแกไปเนี่ยนะ ถ้าเกิดว่าไม่ใช่การบังคับแล้วแกเป็นฝ่ายสมยอมตามเขาไปเองล่ะ ไม่ขายขี้หน้าแย่เหรอ ฉันว่ายากอะ”

“ก็นั่นน่ะสิ ไม่น่าเมาเลย แปลกนะกินไปนิดเดียวเองทำไมเมามากขนาดนั้น”

“แหม ทำกับตัวเองคอแข็ง ฉันน่ะแหละที่ผิดไม่น่าชวนแกมาที่แบบนี้เลย แต่เฮ้ออออ แล้วพวกเราจะบอกว่าอะไร ถึงจะขอดูกล้องวงจรปิดได้ พวกเราไม่มีเส้นมีสายที่นี่ซะด้วย”

“ใช่ไง แล้วเราจะทำยังไงกันดี” มารีอาเสียงหงอย

“งั้นก็ไม่ต้องขอดูกล้อง พวกเราแค่นั่งเฉย ๆ รอคนที่แกคิดว่าจะใช่ เข้ามาทักแกก็แล้วกัน”

“แล้วเราจะรู้เหรอว่าคนไหน”

“ก็ลองสังเกตดู คนไหนที่พูดว่าเจอกันอีกแล้วนะครับ, จำผมได้ไหมครับ, คืนนั้นที่คุณกับผม เอ่ออ… อะไรประมาณเนี่ย”

“อะ… เอางั้นเหรอ”

“อือ ปะ หาที่นั่งกัน”

—————

ลี่คุนที่ยังนั่งทำงานอยู่ภายในห้องทำงาน เขาหยิบแหวนวงเล็กของเธอขึ้นมาหมุนเล่นอยู่ในมือ อดอมยิ้มขึ้นมาคนเดียวไม่ได้ แค่เพียงนึกถึงนิ้วเรียวเล็กที่สอดประสานกับฝ่ามือใหญ่ของเขา กับภาพจำในคืนหวานทำให้เขาคิดถึงเธอเป็นอย่างมาก

ไม่ช้า… มีสายจากโทรศัพท์ของคนที่ผับ รายงานไปยังลี่คุนว่าพบหญิงสาวคนที่เขาให้ตามหาแล้ว ตามที่เขาสั่งเอาไว้ว่าหากเธอมาที่นี่เมื่อไหร่ให้รีบโทร.ไปแจ้งเขาทันที

ลี่คุนยกยิ้มที่มุมปาก ยังไงเสียวันนี้เขาก็จะไม่ปล่อยเธอให้หลุดมือไปอีกแล้ว เขารีบโทร.ตามวศินให้ไปเจอกันที่ผับ เพราะวศินต้องรับหน้าที่กันเพื่อนของเธอที่เป็นพนักงานในออฟฟิศของเขาให้ออกไปจากเธอคนนั้น

——————

“เจอกันอีกแล้วนะครับ” เสียงทุ้มนุ่มชายหนุ่มดังขึ้น

จนมารีอาและแอนนี่รีบหันไปมอง ชายหนุ่มที่จัดว่าหน้าตาหล่อราวกับนายแบบ แถมดูสุภาพมากกว่าที่คิดไว้ เดินเข้ามาทักพร้อมขอชนแก้วไวน์กับพวกเธอ

มารีอาใจสั่นระรัว ถึงกับทำตัวไม่ถูก ก่อนหันไปมองหน้าแอนนี่เพื่อขอความเห็น ก็ในเมื่อเขาบอกว่า ‘เจอกันอีกแล้ว’ แสดงว่าคืนนั้น เป็นชายคนนี้งั้นเหรอ แล้วเธอจะทำยังไงดีล่ะ

แอนนี่ได้แต่พยักหน้า ทำเชิงว่าให้มารีอาลองคุยดูไปก่อน

“คะ เป็นคุณเหรอคะ” มารีอาถามแบบตกใจ นี่ใช่ไหมผู้ชายที่พรากความบริสุทธิ์ของเธอ จะว่าไปก็หล่อดีแฮะ แต่...! ความหล่อก็ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นคนดี

“ครับ คุณสองคนชื่ออะไรนะครับ วันนั้นผมก็ว่าจะเข้ามาทัก แต่หันมาอีกทีพวกคุณหายไปแล้ว เลยไม่ทันได้มีโอกาสเข้ามาทำความรู้จัก” ชายหนุ่มยกแก้วไวน์ชูขึ้นเพื่อขอชนแก้ว

~ไม่ทันได้ทำความรู้จักเหรอ งั้นก็ไม่ใช่แฮะ~ มารีอาหันไปส่ายหน้ากับแอนนี่

“ต้องขอโทษด้วยนะคะ พอดีเรานัดแฟนไว้ เขากำลังจะมา เกรงว่าถ้าคุณอยู่ตรงนี้จะมีปัญหากับเขาได้” แอนนี่รีบเอ่ยดักคอพลางส่งยิ้มหวานออกไปให้ แสดงออกชัดเจนว่ามีเจ้าของแล้ว ชายหนุ่มรูปหล่อตรงหน้าทำหน้าเสียนิดหน่อย ก่อนขอตัวออกไปจากพวกเธอ

“หลายคนแล้วนะแก ที่มาทักแบบนี้ ไม่เห็นใครมาแสดงตัวเลยว่าเคยนอนกับฉัน” มารีอาทำหน้าเศร้า เพราะมีหนุ่ม ๆ แวะเวียนมาชนแก้วพวกเธอหลายต่อหลายคน ก็ไม่เห็นคนไหนมีทีท่าชัดเจนว่าเป็นคนในคืนนั้น

“หรือเขากลัวต้องรับผิดชอบ” แอนนี่ออกความเห็น

“ฉันไม่คิดจะให้ใครรับผิดชอบ ฉันแค่ต้องการหาแหวนหมั้นไปคืนแม่พี่อนิรุต นี่ถ้าไม่ใช่แหวนเก่าแก่ของบ้านเขา ฉันหาซื้อคืนไปแล้ว” มารีอาหน้างอ ก่อนจะถอนหายใจออกมา เพราะเธอเองก็จนปัญญาจริง ๆ นี่ก็ดึกมากแล้ว ร่างกายก็รู้สึกไม่ค่อยดี รู้สึกใจหวิว ๆ เพราะตั้งแต่เลิกงานยังไม่ได้กินข้าวเย็นเลย

“งั้นกลับกันก่อนดีไหม ฉันเวียนหัวนิดหน่อย” มารีอาเอ่ยขึ้น

“อืมม ก็ดี สีหน้าแกไม่ค่อยดี ไปพักก่อนค่อยหาเวลามาตามกันใหม่” แอนนี่ลุกขึ้นยืน เพราะนี่ก็ดึกมากแล้วแถมพรุ่งนี้เธอทั้งสองคนต้องทำงานกันอีก

“เดี๋ยวสิครับ คุณ”

ทั้งสองสาวพากันหันไปตามเจ้าของเสียง