ป่วนรัก 12 - เป็นผม

ป่วนรัก 12 - เป็นผม

“ไม่ทราบว่ารถทะเบียน 888 สีดำคันนี้ของคุณผู้หญิงไหมครับ”

พนักงานชายคนหนึ่งทำทีท่าเดินมาหาสองสาวด้วยสีหน้าร้อนใจ จนแอนนี่กับมารีอาหันมามองหน้ากันด้วยความสงสัย

“ชะ ใช่ค่ะ ทำไมเหรอ”

“พอดีมีคนถอยรถไปเฉี่ยวรถคุณผู้หญิงน่ะครับ”

“หาาา จอดมิดชิดขนาดนั้น ชนได้ไง อ๋อ… เอ่อ… ได้ค่ะได้ เดี๋ยวออกไปดูเลย พวกเรากำลังจะกลับกันพอดี” แอนนี่ตกใจรีบคว้ากระเป๋าก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้จ่ายเงิน

“งั้นแกออกไปดูรถแกก่อนเลย ฉันเคลียร์บิลตรงนี้เอง เดี๋ยวฉันว่าจะไปเข้าน้ำก่อนกลับด้วย เสร็จแล้วเดี๋ยวตามแกออกไป” มารีอาพยักพเยิดบอกเพื่อนให้รีบไป ส่วนตัวเองจะอยู่เคลียร์ค่าใช้จ่ายตรงนี้

“ไม่เอาอะ ไปด้วยกันดีกว่า เผื่อแก…”

“เออน่า ฉันไม่ใช่เด็ก ๆ เดี๋ยวตามออกไป” มารีอายิ้มพลางโบกมือไล่

แอนนี่จึงยอมเดินตามพนักงานออกไป แม้จะแอบห่วงเพื่อนอยู่ก็ตามทีจนต้องหันหลังกลับมามองบ่อย ๆ

แปลกที่พอมาถึง รถของเธอกลับจอดอยู่ปกติจนแทบไม่เป็นอะไรเลย

“อ้าวน้องคะ ไหนบอกว่ามีรถถอยมาชนรถพี่”

“อา ขอโทษครับ สงสัยผมจะจำผิดคน” พนักงานรีบโค้งคำนับขอโทษก่อนจะขอตัวไปทันที ทิ้งแอนนี่ให้ยืนงง

“จำผิด ? มีงี้ด้วย บ้าหรือเปล่า” แอนนี่หันไปมองตามพนักงานคนนั้นด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะหันไปสะดุดสายตากับชายหนุ่มแปลกหน้ารูปหล่อที่กำลังเดินตรงมาหาเธอ

“ใช่คุณอรจิราหรือเปล่าครับ”

แอนนี่ยืนอึ้ง เมื่อยิ่งสังเกตว่าคนตรงหน้าเป็นชายหนุ่มเรียกว่าหน้าตาดีมาก แถมดูจากการแต่งกายก็รู้แล้วว่าฐานะคงไม่ธรรมดา

เธอเจอคนหล่อมาก็มาก แต่คนนี้เรียกว่าหล่อจนกระชากใจเธอเลยก็ว่าได้

~แต่… คนที่รู้จักชื่อจริงของเธอ เห็นทีก็มีแต่เพื่อนพนักงานในบริษัท หรือว่าเป็นลูกค้าที่เธอเคยเข้าไปคุยงาน~

“ใช่ค่ะ ฉันอรจิรา แต่ฉันไม่ยักกะคุ้นหน้าคุณ เราเคยเจอกันที่ไหนหรือคะ”

แอนนี่เก็บอาการที่แอบปลื้มเขาอยู่ในใจ ก่อนจะทำเป็นถือตัวพอเป็นพิธี เธอพยายามนึกแต่ก็นึกไม่ออกชายหนุ่มตรงหน้าหล่อขนาดนี้ ถ้าเธอเคยคุยกันครั้งเดียว เธอต้องจำเขาได้แน่ ๆ แต่แอนนี่มั่นใจว่าเธอไม่เคยคุยกับเขามาก่อน

“ผม วศิน เจ้าของโรงแรม T ยินดีที่ได้รู้จักครับ”

~ฮึ่ยย มาถึงก็อวดเลยว่าเป็นเจ้าของโรงแรม กลัวไม่รู้ว่ารวยมั้ง แต่ก็โอเค หล่อดี ให้ผ่าน~

แอนนี่แอบนึกตำหนิในความอวดรวย เพราะเธอเบื่อผู้ชายประเภทนี้เป็นที่สุด แต่สุดท้ายก็ทำได้แค่เพียงยิ้มหวานส่งไปให้

“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะคุณวศิน เป็นเกียรติมากเลยที่ได้มีโอกาสเจอเจ้าของโรงแรมชื่อดังในเมืองไทย”

“ถ้าผมจะชวนคุณไปหาอะไรกินด้วยกันสักหน่อย ไม่ทราบว่าคุณอรจิราจะสะดวกไหมครับ”

~โอ๊ะโอ มาถึงก็ชวนไปหาอะไรกินเลยเนี่ยนะ ผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดาเลยแฮะ ท่าทางจะเจ้าชู้ไม่เบา~

แอนนี่ยิ้มเยาะอยู่ในใจ เธอหักคะแนนความหล่อของวศินออกไปเยอะ มาถึงผู้ชายคนนี้ก็อวดรวย แถมยังชวนเธอไปต่อทันทีอีกต่างหาก

“เห็นทีคงไม่สะดวกค่ะ พอดีแอนนี่มากับเพื่อน แล้วเรากำลังจะกลับบ้านกันด้วย เอาไว้โอกาสหน้านะคะ”

“แต่… เพื่อนคุณแอนนี่ ไปกับเพื่อนของผมแล้วนะครับ เห็นว่าเขาสองคนมีเรื่องต้องคุยกันนิดหน่อย” วศินยิ้มกว้าง

“หาาาาาา เพื่อนของฉันเนี่ยนะ ไปกับเพื่อนของคุณ อย่าบอกนะว่า…”

แอนนี่ยกมือขึ้นปิดปาก

———————-

ที่หน้าห้องน้ำ หลังจากที่มารีอาล้างมือเสร็จ เธอเดินออกมา รู้สึกเหมือนใจหวิว ๆ ปนเวียนหัว อาจจะเพราะเธอเจอเรื่องเครียดติด ๆ กัน ประกอบกับพักผ่อนน้อย ทำให้เธอรู้สึกไม่ค่อยดีสักเท่าไร

ในขณะที่ก้าวขาออกมาจนเกือบจะเดินเซจนล้ม พลันนั้นอ้อมแขนใหญ่จากชายตรงหน้าก็รั้งเอวบางของเธอไว้ไม่ให้ล้ม

“ว้ายยย เอ่อขอบคุณค่ะ” มารีอารีบเอ่ยขอบคุณ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไป

0 ___ 0

หาาาาาาาาาาา !!!!!

“จำผมได้ไหมครับ”

เสียงทุ้มนุ่มแบบนี้ หน้าตาหล่อระดับดาราจีนแบบนี้ ใครจำไม่ได้ก็บ้าแล้ว

“ปะ ปะ ปะ…” ได้แต่นึกในใจจะเรียกเขาประธานลี่ แต่กลับพูดไม่ออก

“ผมลี่คุน คนที่อยู่กับคุณคืนนั้นไงครับ”

0 ___ 0

~คนที่อยู่กับเราคืนนั้น คือ…~

ก่อนจะคิดหรือนึกอะไรออกได้มากกว่านั้น ร่างบางที่ก่อนหน้านี้เวียนหัวอยู่ก่อนแล้ว จึงล้มลงไปในอ้อมแขนแกร่งของลี่คุนทันที

“คุณ ! คุณ ! คุณครับ !”

เสียงแว่วก้องอยู่ในหูเหมือนไกลออกไป ไกลออกไป

~~~~~~~

มารีอารู้สึกตัวขึ้นหลังหมดสติไปเกือบชั่วโมง เมื่อสัมผัสกับผ้าชุบน้ำเย็นหมาด ๆ ที่กำลังเช็ดอยู่บนใบหน้าของเธออย่างแผ่วเบา แต่เพราะความเย็นของผ้าทำให้เธอรู้สึกตัวตื่นขึ้น

“อื้อ เวียนหัวจัง” เธอบ่นพึมพำเสียงเบาพลางยกมือขึ้นจับที่ขมับ ใบหน้าสวยเบี่ยงหลบผ้าที่กำลังแตะอยู่ที่หน้าผากเธอ

“ฟื้นแล้วเหรอครับ”

เสียงคุ้น ๆ นี่อีกแล้ว อย่าบอกนะว่า !

มารีอาลืมตาด้วยความตกใจ เธอรีบดันตัวลุกขึ้นนั่งทันที แต่ด้วยความที่ลุกเร็วไปหน่อยทั้งที่ยังเวียนหัวอยู่ ทำให้เธอต้องยกมือมากุมขมับอีกครั้ง

~อะไรกันเนี่ย ฝันเหรอ ไม่สิ ไม่น่าใช่ฝัน ทำไงดี~

“ระวังหน่อยสิครับ คุณเพิ่งฟื้นเองนะ เมื่อครู่คุณเป็นลมที่ผับนั่น” ลี่คุนเข้ามาประคองให้มารีอาพิงกับหัวนอน เขารีบหยิบหมอนมารองหลังให้เธอนั่งพิงอย่างเอาใจ มารีอาถึงกับรีบก้มหน้าหลบสายตา พูดไม่ออก

“ตอนแรกผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล แต่พอดีว่าคอนโดฯ ผมใกล้กว่า ผมก็เลยให้คนขับรถพาคุณมาที่นี่ อีกอย่างเพื่อนผมที่เป็นหมอก็อยู่คอนโดฯ เดียวกัน ผมก็เลยให้เขามาดูอาการคุณ”

“…”

“คุณไม่ต้องกังวลนะ เพื่อนผมมันบอกว่าคุณอาจจะแค่อ่อนเพลียพักผ่อนน้อย หรืออาจเป็นเพราะคืนก่อน คุณกับผม… เอ่อ”

มารีอารีบยกมือไปปิดปากลี่คุนอย่างเผลอตัว จนลี่คุนยิ้มเมื่อปากสัมผัสกับฝ่ามือนุ่มของเธอราวกับจูบ ก่อนเธอจะรีบผละมือออก เมื่อเห็นสายตาหวานของลี่คุนที่เอาแต่มองเธอด้วยรอยยิ้ม

~ทำไมมองอะไรแบบนี้เนี่ย ขนลุก~

มารีอารีบหลบสายตา เมื่อครู่เธอก็แค่ตั้งใจยกมือปิดปากไม่ให้เขาพูดเรื่องน่าอายออกมาเท่านั้นเอง

และในสถานการณ์ที่กระอักกระอ่วนแบบนี้

ครืดดดดด

เสียงท้องร้องเจ้ากรรมจากท้องมารีอาดังขึ้น ทำให้เธอถึงกับหน้าเหวอ จังหวะแบบนี้ มันใช่เรื่องที่ท้องจะมาร้องแบบนี้เหรอ

“เอ่อ คือ” มารีอาอายจนหน้าแดงพูดไม่ออก

“คุณน่าจะหิว งั้นเดี๋ยวผมไปทำข้าวต้มมาให้กินนะครับ คุณจะได้กินยา” ลี่คุนยิ้มให้ มองมารีอาด้วยสายตาอบอุ่น แต่มารีอากลับทำสีหน้าไม่ถูกเพราะยังอึ้งไม่หาย

~บ้าไปแล้ว ต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ~

ลี่คุนในลุคสบาย ๆ ผมที่เคยเรียบแต่งเป็นทรงกลับตกลงมาปรกหน้านิด ๆ แถมตอนนี้ก็ยังเอาใจเธอด้วยการไปทำข้าวต้ม

สถานการณ์ที่เกิดขึ้นทำเอามารีอาได้แต่นั่งอึ้งอยู่บนเตียงอย่างทำตัวไม่ถูก ก่อนเธอจะกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้อง ภายในห้องนอนถูกจัดแต่งเป็นโทนสีดำเทา ตามสไตล์ผู้ชาย ข้าวของเครื่องใช้ภายในห้องถูกจัดเป็นระเบียบราวกับแทบจะไม่มีของใช้ที่จำเป็นวางให้เห็น ดูก็รู้ว่าเจ้าของห้องคงเจ้าระเบียบมากแน่ ๆ

มารีอาก้มลงดูตัวเอง ถึงเพิ่งจะสังเกตว่าเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่ก่อนหน้านี้ถูกเปลี่ยนกลายเป็นเสื้อนอนของผู้ชาย

“ว้าย อะไรเนี่ย”