ป่วนรัก 18 - เอา(แหวน)คืน Nc+“มาร์ คุณจะไปไหน”ในขณะที่เธอตัดสินใจเดินตามหลังลี่คุนไป พลันก็มีฝ่ามือหนึ่งมาฉุดแขนเธอเอาไว้“พี่อนิรุต !!”“มาร์จะไปไหน มาร์ยังไม่ได้บอกลาพ่อกับแม่พี่เลย จะไม่เสียมารยาทไปหน่อยหรือครับที่จะหนีกลับแบบนี้ มาร์ทำแบบนี้ไม่ถูกนะ”เพราะอนิรุตไม่คิดว่ามารีอากำลังเดินตามลี่คุนอยู่จึงเข้าใจว่าเธอกำลังแอบหนีเขากลับคนเดียว จนลี่คุนหยุดชะงักและหันหลังกลับมามอง เมื่อเห็นอนิรุตกำลังจับมือถือแขนของเธออยู่“ปล่อยมาร์นะ พี่รุต”“ทำอะไรกันน่ะ !”“อ้าว ประธานลี่ คุณมาทำอะไรที่นี่ครับ” ทันทีที่อนิรุตเห็นลี่คุน เขาก็จำได้ทันทีว่านี่คือ ประธานลี่แห่งบริษัท HK ประเทศไทย ที่เป็นสาขาย่อยจากเมืองจีนเพียงแต่เมื่อครู่เห็นแผ่นหลังของเขาจึงไม่ทันคิดว่าใช่“ผมถามว่าคุณทำอะไร !” เขาไม่ตอบคำถามของอนิรุต แต่ส่งสายตาไม่พอใจมองไปที่มือของเขาที่จับแขนของมารีอาอยู่ จนอนิรุตต้องรีบปล่อยแขนเธอ“คือผมกับคู่หมั้นเรามีเรื่องเข้าใจกันผิดนิดหน่อย”“มะ ไม่ใช่ ไม่ใช่นะ คือฉัน…” มารีอารีบพูดแทรกไม่รู้ทำไมถึงต้องแก้ตัว ทั้ง ๆ ที่เธอกับลี่คุนก็ไม่ได้เป็นอะไรกันเสียหน่อย ก็แค่…“หึ… เข้าใจผิด ?”“…”“อ๋
ป่วนรัก 19 - ความรักมันเป็นอย่างนี้มารีอารู้สึกตัวในยามเช้า เมื่อสัมผัสถึงอ้อมแขนแกร่งที่พาดอยู่ที่เอวของเธอ ดวงตากลมโตกะพริบถี่~อีกแล้วเหรอ มารีอา นี่เธอแค่ตามมาทวงแหวนจากเขา ไม่ใช่ให้เขามาทำแบบนี้เสียหน่อย~แค่เพียงคนตัวเล็กขยับตัวจะลุกขึ้น ลี่คุนกลับดึงร่างเธอเข้ามากระชับกอดทั้งที่เขายังไม่ลืมตา“นอนต่อเถอะครับ วันนี้วันหยุด ผมยังเพลียอยู่เลย”~เฮอะ ไม่เพลียก็บ้าแล้ว เมื่อคืนเล่นทำกับเธออย่างกับคนตายอดตายอยาก พักแป๊บทำต่อ พักแป๊บทำต่อ ไม่รู้ไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน ไม่คิดถึงคนตัวเล็ก ๆ อย่างเธอเลยสักนิดว่าจะไหวไหม~ มารีอาได้แต่นึกค้อนเขาอยู่ในใจแต่ไม่ได้พูดมันออกมา“ฉะ ฉันจะไปอาบน้ำ จะกลับบ้านแล้ว” มารีอาได้แต่ตอบอู้อี้ในอ้อมอก เพราะเขาดึงตัวเธอมากอดจนแนบแน่น ใบหน้าสวยที่แนบชิดกับแผงอกมันกำยำแบบนี้~บางทีมันก็… อบอุ่นดีนะ~มารีอาจำต้องซบใบหน้าอยู่อย่างนั้น รู้สึกกลิ่นกายของเขามันทำให้เธอหวั่นไหวอย่างไรไม่รู้ เธออดนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน เขาก็ช่างไม่ปล่อยให้เธอตั้งตัวได้เลย มาถึงก็… ตั้งแต่หน้าประตู~ตายจริง เสื้อผ้ากองอยู่ข้างนอกหมดจะเดินออกไปเอามาเปลี่ยนอย่างไร~“คิดอะไรอยู่ครับ ผ
ป่วนรัก 20 - คุ้น ๆ~หัวหิน~“โห สวยจังเลยค่ะ มาร์ไม่ได้มาเที่ยวทะเลนานมาก” มารีอาอ้าแขนกว้างรับลม ปล่อยผมสวยสยายลู่ไปตามลม ก่อนจะเปลี่ยนเอามือมารวบไว้หลวม ๆ ด้านข้าง แล้วหันกลับมายิ้มให้กับลี่คุน“ดีใจที่คุณชอบ เอาไว้เรามาด้วยกันบ่อย ๆ อีกนะ” เขายิ้ม พลางเดินเข้ามาสวมกอดเธอจากด้านหลัง ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าไปหอมที่แก้มนิ่มของเธอ จนมารีอาสะดุ้งรีบเบี่ยงตัวหลบด้วยความเขิน“เอ๊ะ เมื่อกี้คุณแทนตัวว่าอะไรนะ มาเหรอ หรือว่ามายด์ หรือว่าผมฟังผิด”“หา คุณน่าจะฟังผิดค่ะ” มารีอายิ้มกลบเกลื่อนเมื่อรู้ว่าเธอเผลอลืมตัวพูดอะไรออกไป เธอรีบเบี่ยงความสนใจทันที “อุ๊ย ดูนี่สิคะ มีเปลือกหอยสีชมพูด้วย” มารีอาพูดพลางทรุดตัวลงไปนั่งแล้วหยิบเปลือกหอยเล็ก ๆ สีชมพูขึ้นมาวางบนฝ่ามือ“มีคนเคยบอกว่าถ้าเจอเปลือกหอยสีชมพูจะสมหวังในความรัก”“หืม… คุณเชื่อเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ”“ก็นิดหน่อยค่ะ” มารีอายิ้มพลางย่นจมูกก่อนจะลุกขึ้นยืน ลี่คุนได้แต่มองเธอด้วยสายตารักใคร่ เพราะไม่ว่าเธอจะทำอะไรสำหรับเขา คือเธอ ~โคตรน่ารัก~“ผมก็เชื่อ… เชื่อว่ารักแรกพบมีจริง เหมือนที่ผมเจอคุณ ผมก็เชื่อทันที” ลี่คุนส่งสายตาหวานพลางจ้องมองมารีอา
ที่ผับ “เจอกันอีกแล้วนะครับ” เสียงทุ้มนุ่มชายหนุ่มดังขึ้นจนมารีอาและแอนนี่รีบหันไปมอง ชายหนุ่มที่จัดว่าหน้าตาหล่อราวกับนายแบบ แถมดูสุภาพมากกว่าที่คิดไว้ เดินเข้ามาทักพร้อมขอชนแก้วไวน์กับพวกเธอมารีอาใจสั่นระรัว ถึงกับทำตัวไม่ถูก ก่อนหันไปมองหน้าแอนนี่เพื่อขอความเห็น ก็ในเมื่อเขาบอกว่า ‘เจอกันอีกแล้ว’ แสดงว่าคืนนั้น เป็นชายคนนี้งั้นเหรอ แล้วเธอจะทำยังไงดีล่ะแอนนี่ได้แต่พยักหน้า ทำเชิงว่าให้มารีอาลองคุยดูไปก่อน“คะ เป็นคุณเหรอคะ” มารีอาถามแบบตกใจ นี่ใช่ไหมผู้ชายที่พรากความบริสุทธิ์ของเธอ จะว่าไปก็หล่อดีแฮะ แต่...! ความหล่อก็ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นคนดี“ครับ คุณสองคนชื่ออะไรนะครับ วันนั้นผมก็ว่าจะเข้ามาทัก แต่หันมาอีกทีพวกคุณหายไปแล้ว เลยไม่ทันได้มีโอกาสเข้ามาทำความรู้จัก” ชายหนุ่มยกแก้วไวน์ชูขึ้นเพื่อขอชนแก้ว~ไม่ทันได้ทำความรู้จักเหรอ งั้นก็ไม่ใช่แฮะ~ มารีอาหันไปส่ายหน้ากับแอนนี่“ต้องขอโทษด้วยนะคะ พอดีเรานัดแฟนไว้ เขากำลังจะมา เกรงว่าถ้าคุณอยู่ตรงนี้จะมีปัญหากับเขาได้” แอนนี่รีบเอ่ยดักคอพลางส่งยิ้มหวานออกไปให้ แสดงออกชัดเจนว่ามีเจ้าของแล้ว ชายหนุ่มรูปหล่อตรงหน้าทำหน้าเสียนิดหน่อย ก
“ใช่ค่ะ ฉันอรจิรา แต่ฉันไม่ยักกะคุ้นหน้าคุณ เราเคยเจอกันที่ไหนหรือคะ”แอนนี่เก็บอาการที่แอบปลื้มเขาอยู่ในใจ ก่อนจะทำเป็นถือตัวพอเป็นพิธี เธอพยายามนึกแต่ก็นึกไม่ออกชายหนุ่มตรงหน้าหล่อขนาดนี้ ถ้าเธอเคยคุยกันครั้งเดียว เธอต้องจำเขาได้แน่ ๆ แต่แอนนี่มั่นใจว่าเธอไม่เคยคุยกับเขามาก่อน“ผม วศิน เจ้าของโรงแรม T ยินดีที่ได้รู้จักครับ”~ฮึ่ยย มาถึงก็อวดเลยว่าเป็นเจ้าของโรงแรม กลัวไม่รู้ว่ารวยมั้ง แต่ก็โอเค หล่อดี ให้ผ่าน~แอนนี่แอบนึกตำหนิในความอวดรวย เพราะเธอเบื่อผู้ชายประเภทนี้เป็นที่สุด แต่สุดท้ายก็ทำได้แค่เพียงยิ้มหวานส่งไปให้“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะคุณวศิน เป็นเกียรติมากเลยที่ได้มีโอกาสเจอเจ้าของโรงแรมชื่อดังในเมืองไทย”“ถ้าผมจะชวนคุณไปหาอะไรกินด้วยกันสักหน่อย ไม่ทราบว่าคุณอรจิราจะสะดวกไหมครับ”~โอ๊ะโอ มาถึงก็ชวนไปหาอะไรกินเลยเนี่ยนะ ผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดาเลยแฮะ ท่าทางจะเจ้าชู้ไม่เบา~แอนนี่ยิ้มเยาะอยู่ในใจ เธอหักคะแนนความหล่อของวศินออกไปเยอะ มาถึงผู้ชายคนนี้ก็อวดรวย แถมยังชวนเธอไปต่อทันทีอีกต่างหาก“เห็นทีคงไม่สะดวกค่ะ พอดีแอนนี่มากับเพื่อน แล้วเรากำลังจะกลับบ้านกันด้วย เอาไว้โอกาสหน้านะคะ”
มารีอารีบยกผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวอีกครั้ง ภายในใจเต้นระทึก เมื่อนึกว่า… ตอนที่เธอยังไม่ได้สติเขาจะ…“คะ คุณ คุณทำอะไรฉัน”ลี่คุนยกชามข้าวต้มเดินมาจากในครัวก่อนวางไว้ที่หัวเตียง“ผมไม่ได้ทำอะไร” เขาตอบหน้าตาย“แล้วทำไมฉันถึงได้ เอ่อ…” มารีอาก้มลงมองที่เสื้อผ้าตัวเองแทนคำถาม“ก็คุณเป็นลม เพื่อนผมที่เป็นหมอบอกว่าเสื้อผ้าที่คุณสวมอยู่น่าจะอึดอัด ผมก็เลย…”“คุณก็เลย… อา”“ทำไมล่ะ เราเคยนอนด้วยกันมาแล้วนี่ อีกอย่างตัวคุณทั้งตัว ผมก็สัมผัสมาหมดแล้วด้วย ทุกส่วน”เฮือกกกก มารีอาเหมือนจะเป็นลมอีกรอบทำไมต้องย้ำด้วย ทุกส่วน !“กินข้าวต้มก่อนสิ มาผมป้อน” ลี่คุนเดินมานั่งข้าง ๆ พร้อมยกชามข้าวต้มมาใกล้ เตรียมจะป้อน“มะ ไม่เป็นไร ไม่หิว”ครืดดดดด เสียงท้องร้องของมารีอาดังอีกครั้ง ราวกับแกล้ง จนทำให้ลี่คุนอดหัวเราะไม่ได้ เพราะเธอดูน่ารักและไร้เดียงสากว่าที่เขาคิดไว้ ยิ่งเวลาที่เขาเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เธอเมื่อกี้หน้าใส ๆ ของเธอ น่ารักกว่าตอนแต่งหน้าเป็นไหน ๆ“ไม่เอาน่าอย่าดื้อ มาผมป้อน อ้าปากเร็ว อ้ามม” เขาตักข้าวต้มขึ้นมาพร้อมกับทำท่าเป่า แถมยังยกมาจ่อที่ปากเธอ จนมารีอาขัดไม่ได้ ยอมให้เขาป้อนแต่โดยดี“ว
หน้าผากที่ชิดกัน จนไม่รู้ว่าลมหายใจที่พ่นอยู่ของใครเป็นของใคร มารีอาได้แต่ลืมตาค้าง บอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง หน้าใกล้ ๆ ของประธานแบบนี้ยิ่งโคตรหล่อ แถมหอมกลิ่นอะไรก็ไม่รู้ ทำไมถึงได้~อ๊ะ~ เสียงตกใจภายในใจของมารีอาไม่เท่ากับความรู้สึกที่สัมผัส เมื่อใบหน้าที่ใกล้กันเมื่อครู่ อยู่ ๆ เขาก็ประทับปากของเขาลงที่ปากของเเธอ~ดะ เดี๋ยว ประธานลี่ จะทำอะไรเนี่ย ไม่นะ ไม่ ไม่~ภายในใจคิดต่อต้าน แต่เพียงครู่เดียวที่เรียวปากนั้นเริ่มใช้ลิ้นรุกล้ำเข้ามาในเรียวปากของเธอ อยู่ ๆ สมองของมารีอาก็ขาวโพลน บอกไม่ถูกว่าตอนนี้รู้สึกเช่นไรแต่การจูบกับผู้ชายมันรู้สึกดีแบบนี้เองเหรอแม้ลึก ๆ จะอยากรู้สึกต่อต้าน แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะสมองยังมึนงงหรือกำลังเบลอ ๆ จากที่เพิ่งฟื้นขึ้น มารีอาถึงกับไม่มีเรี่ยวแรงต่อต้านเลยสักนิด เผลอไผลปล่อยให้ลี่คุนตักตวงเอาความหวานจากปากเธอราวกับจะดูดวิญญาณไปทั้งร่างฝ่ามือใหญ่ล้วงเข้ามาใต้เสื้ออย่างแผ่วเบา มารีอาสะดุ้งเมื่อรู้สึกตัวอีกทีเขาก็เคล้นคลึงอกสวยอย่างมันมือ ในนาทีแบบนี้เธอรู้สึกต่อต้านไม่ออกเลยจริง ๆ ยิ่งเขายกเสื้อออกจากตัวของเธอแบบง่ายดาย แถมยังจ้องมองเรือนร่างของเธอด้วยรอยย
ลี่คุนมองหญิงสาวที่ใบหน้าแดงระเรื่ออยู่ตรงหน้า ลมหายใจของเธอหอบรัวจนหน้าอกสวยกระเพื่อมตามเขารู้สึกพอใจเมื่อเห็นร่างบางของหญิงสาวสะท้านกับการกระตุ้นเบื้องต้น ก่อนจะโถมเข้าไปเชยปลายคางเธอให้เงยรับสัมผัสร้อนจากจูบเขาอีกครั้งหัวใจของมารีอาไหวสั่น เขาช่างไม่ปล่อยให้เธอได้มีโอกาสต่อต้านการกระทำอันรุ่มร้อนไปได้เลย“อื้อออ”บางสิ่งที่คับแน่นจนลี่คุนไม่สามารถทนไหว เขาถอดชั้นในออก มารีอายิ่งแทบจะกรี๊ดกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า ไม่น่าเชื่อว่ามันจะเคยเข้าไปในร่างเธอเมื่อคืนนั้นสองขาหดกลับตามสัญชาตญาณ นี่เธอเป็นบ้าอะไรทำไมถึงยอมให้เขาล่วงเกินได้ง่าย ๆ แบบนี้ แค่เพียงเขาใช้แววตาคมกริบคู่นี้จ้องมอง มันก็ทำให้สติของเธอเผลอเคลิ้มไปอย่างนั้นหรือ“มะ ไม่เอาแล้ว” มารีอาถอยร่นเพราะความกลัว วันนี้เธอไม่ได้เมามายเหมือนวันนั้น จะมีก็แต่ความมึนงงจากการเวียนหัวเมื่อค่ำ ทำให้เหมือนจะควบคุมสติตัวเองไม่ค่อยได้“ทำไมครับ หืมมมม” ลี่คุนชะงักแต่สองมือยังรั้งขาของมารีอาไม่ให้เขยิบหนี“ฉะ... ฉันกลัวเจ็บ” ไม่รู้เพราะสติสตังเหลือน้อยหรืออย่างไร ทำให้เธอตอบออกไปแบบนั้นมุมปากของคนฟังอดไม่ได้ที่จะยิ้ม คืนก่อนมีอะไรกันแทบจะน
ทุกคนรัวถามเธอชนิดพูดเออตอบเอง แอนนี่ได้เพียงแต่พูดอ้าปากค้างเพราะพูดอะไรไม่ทัน ก่อนทุกคนจะเห็นท่านประธานลี่หานเดินมาที่แผนก ทำให้ทุกคนต้องหยุดคุยกันแล้วรีบก้มหน้าคำนับท่าน แต่เขากลับมาหยุดยืนตรงที่แอนนี่ยืนอยู่“เก็บของเสร็จหมดหรือยัง”“เสร็จแล้วค่ะ ของแอนนี่มีไม่เยอะ”“นี่กาแฟของโปรดเรา พี่ให้คนลงไปสั่งมาให้” เขาพูดพลางส่งแก้วน้ำในมือมาให้ นี่แค่ได้ยินเธอคุยกับมารีอาว่าอยากกินเฉย ๆ ก็รีบหามาให้ เล่นเอาใจกันเสียขนาดนี้ ไม่หลงก็แย่แล้ว“แล้วไม่รอแอนนี่ลงไปสั่งเองล่ะคะ ถือมาให้ถึงที่นี่ทำไม”“ก็เห็นเมื่อกี้บอกว่าอยากกินไม่ใช่เหรอ พี่กลัวน้ำแข็งมันละลายเลยรีบเดินเอามาให้”“ไม่เห็นพี่หานต้องทำถึงขนาดนี้เลยนี่คะ” แอนนี่ยิ้มเขิน“ไหนของมีอะไรบ้าง มีอะไรให้พี่ช่วยถือไหม”“ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้เอง”“อืม งั้นเดี๋ยวพี่ให้ผู้ช่วยยกของเราเอาไปไว้ที่รถดีกว่า”“ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ”เธอส่งยิ้มให้เขาในขณะที่เขาก็ยิ้มอ่อนโยนกลับมาที่เธอ ภาพที่ทุกคนมองเห็นประหนึ่งว่ามีไฟสปอตไลต์ฉายส่องลงมาที่คนทั้งคู่แล้วพวกเธอและเขาเหล่านั้นเป็นตัวประกอบ~อย่าบอกนะว่า~ ทุกคนเริ่มส่งสายตามองหน้ากันไปมาเลิ่กลั่ก“ขอบคุณทุก
ผู้จัดการจินพูดรัวมาก รัวจนทุกคนเงียบสนิท เพราะพูดแทรกไม่ทัน ในขณะที่ผู้จัดการจินก็ไม่ได้สนใจยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาป้อย ๆ ตอนมารีอาอยู่กลับไม่เคยทำดีต่อเธอ พอไม่มีเธอขึ้นมา ก็นะ… เลยรู้ซึ้งถึงคุณค่าสิ้นเสียงของผู้จัดการจิน ตามด้วยเสียงเริ่มฮือฮาเพราะเริ่มคล้อยตามเพราะรู้สึกสงสารมารีอาขึ้นมาแต่ทว่า จู่ ๆ ผู้หญิงสวยคนนั้นกลับผละแขนจากลี่คุน แล้วเดินเข้ามาสวมกอดผู้จัดการจิน ท่ามกลางความตะลึงของทุกคน“มาร์ก็คิดถึงผู้จัดการจินนะคะ”~เอ๊ะ ! เสียงคุ้น ๆ~ผู้จัดการรีบเช็ดน้ำตา ในขณะที่มารีอาขยับตัวออกจากอ้อมกอด ผู้จัดการจินเริ่มเพ่งมองใบหน้าของมารีอาอย่างชัด ๆ“มาร์ มารีอา นี่ นี่ คือมารีอาจริง ๆ เหรอ”“ว่าไงครับ จะลาออกอีกไหม ?” ลี่คุนถามย้ำอีกรอบด้วยใบหน้ายิ้ม ๆ“คะ คือ คือว่า… โอยจะเป็นลม” ...ในขณะที่ฝ่ายการตลาด ไม่รู้ว่าที่ข้างล่างเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น เพราะพนักงานบางส่วนโดยเฉพาะที่ตำแหน่งต่ำลงมาก็ไม่ได้ลงไปต้อนรับทั้งหมดเนื่องจากต้องจำกัดพื้นที่“เฮ้อ คิดถึงยัยแอนจังเมื่อไหร่จะกลับมาน้า” เจ้อาร์ตบ่นพึมพำในขณะที่คนน้ำแข็งในแก้วกาแฟคาปูชิโน่เย็นที่ถืออยู่ในมือไปมา ยิ่งเป็นเครื่องดื่มกาแฟ
แต่อย่างน้อย วันนี้ก็ไม่มีแล้ว …มารีอาสาวพนักงานบัญชีที่ใส่แว่นหนา ๆ หน้าจืด ๆ คนที่ขี้เกียจแต่งหน้าแล้วใช้คำว่างานเยอะเอาแต่เฝ้าอยู่หน้าคอม คนเฉิ่ม ๆ ที่สวมเสื้อตัวโคร่ง ๆ ชอบทาแค่แป้งฝุ่นกับลิปมันมาทำงาน ตอนนี้เธออยู่กับเจ้าแม่สายแซ่บอย่างแอนนี่ เลยถูกจัดการแปลงโฉมเพื่อนเบา ๆ ด้วยการแต่งหน้าอ่อน ๆ รับกับใส่คอนแทกต์เลนส์สีน้ำตาลเข้ม ผมที่เคยมัดเรียบจนตึงเป๊ะ ถูกปล่อยมันออกมาให้เห็นความเงางามจนเหมือนเธอเป็นเคลือบมาอย่างไรอย่างนั้น ยิ่งผมดำเงาของเธอในตอนนี้ตัดกับสีผิวขาว ๆ ของมารีอา ดูผ่าน ๆ แบบไม่สังเกตดี ๆ ราวกับคนละคนกับสาวแว่นคนนั้นอย่างลิบลับแต่กลับกัน สาวแสบอย่างแอนนี่ที่ชอบใส่กระโปรงสั้นแค่คืบ หรือถ้ามีตรงไหนพอจะโชว์ได้เธอจะต้องใส่วับแวม ๆ อยู่เสมอ กลับโดนว่าที่เจ้าบ่าวหวงจนเธอต้องเปลี่ยนมาแต่งตัวมิดชิดขึ้น อย่างชุดรัดรูปเซ็กซี่ ๆ โดนเขาสั่งเองให้เอาไปเก็บหมด แต่ถ้าเธออยากจะใส่ก็ได้นะ แค่แลกกับคำขู่พร้อมการกระทำจากลี่หานที่ว่า...ถ้าแต่งตัวเซ็กซี่ออกจากบ้านเมื่อไหร่… จะโดนเขาจับถอด ! ช่วยไม่ได้ พอเห็นเมียตัวเองแต่งตัวเซ็กซี่แล้วมันเกิดอารมณ์ เลยต้องขอจัดการเธอก่อนเบา ๆ เล่นเอาแ
ข่าวลือเรื่องบริษัทใหญ่ระดับเอเชียอย่าง Lee Group ว่าสองพี่น้องตระกูลลี่จะมีการจัดแต่งงานเกิดขึ้นเร็ว ๆ นี้ติดก็แค่… ทางสองพี่น้องตระกูลลี่ ต้องเดินทางกลับมาสู่ขอคนรักของพวกเขาที่เมืองไทยอย่างเป็นทางการก่อน จึงค่อยประกาศกำหนดวันแต่งงานให้ทราบโดยทั่วกันสำหรับเมืองไทย พนักงานหลาย ๆ คนทราบว่าประธานหนุ่มหล่ออย่างลี่คุนเป็นที่แน่ชัดอยู่แล้วว่าเจ้าสาวคือมารีอา พนักงานสาวบัญชีจอมเฉิ่ม กระนั้นหลายคนก็ยังคงจดจำภาพมารีอาสาวแว่นคนนั้นอยู่ดี หรือต่อให้บางคนที่เคยเห็นตอนเวลาทั้งคู่ออกเดตหรือตอนไปฝากท้อง ก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่าผู้หญิงสวย ๆ คนคนนั้นคือมารีอาและแน่นอนข่าวลือก็คือข่าวลือ มักจะโดนแต่งแต้มจนเกินความเป็นจริงเสมอ โดยเฉพาะสาวออฟฟิศอย่างเรา ๆ เพราะต่อให้เรื่องมีความจริงแค่หนึ่งเดียว แต่พวกเราก็มีความพิเศษสามารถพูดต่อ ๆ กันจนคนสุดท้ายที่ได้ยิน สรุปเป็นตัวเลขที่ร้อยได้… พวกเราเก่ง ^ ^และก็ตามข่าวที่ลือกันสุดฮิตในตอนนี้ คือเรื่องที่ประธานลี่คบซ้อน ! และที่ประธานลี่เลือกมารีอาแต่งงานด้วยเพราะว่าเธอพลาดท้องแค่นั้นเอง ส่วนผู้หญิงสวย ๆ อีกคน ที่หลายคนเคยเห็นก็เป็นแค่คู่ขาผู้จัดการจินเองก็ไม่ต่
เพียงครู่ก็มีเสียงดนตรีบรรเลงมาจากด้านหลังของเรือยอชต์“อะ เสียงอะไรน่ะ” มารีอาหันขวับไปตามต้นเสียง เพราะอยู่ ๆ ก็มีเสียงไวโอลินบรรเลงดังขึ้นมา แถมอยู่ ๆ ก็มีกลุ่มคนแต่งกายด้วยชุดสูทเต็มยศ แต่กลับพากันยกกระถางดอกไม้เป็นพุ่ม ๆ มาวางตกแต่งบริเวณรอบ ๆ ด้านหน้าของเรือที่พวกเธอนั่งอยู่ จนสองสาวลุกขึ้นยืนแบบงง ๆ“อะไรอะแก” แอนนี่หันไปมองหน้ามารีอาด้วยความแปลกใจ ก่อนที่สองสาวจะหันรีหันขวางไปตามเสียงเพลงด้วยสีหน้าประหลาดใจ ไม่ช้า นักสีไวไอลินก็เดินบรรเลงออกมา พร้อมกับลี่หานและลี่คุนที่เปลี่ยนเป็นชุดสูทเรียบร้อย พาเดินออกมาพร้อมกับช่อดอกไม้ช่อใหญ่แอนนี่กับมารีอาถึงกับนิ่งอึ้งไปพักใหญ่ ก่อนที่แอนนี่จะคลี่ยิ้มออกมา เธอมองสบตากับลี่หานที่ส่งยิ้มมาให้เธอด้วยสายตาแวววาวส่วนมารีอาไม่ต้องพูดถึง แค่เห็นลี่คุนที่เดินออกมาพร้อมช่อดอกไม้ช่อใหญ่ เธอถึงกับยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเอง ดวงตาคู่ใสมีน้ำตาซึมเอ่อออกมาด้วยความตื้นตันสองหนุ่มยื่นช่อดอกไม้ให้พวกเธอรับไว้ ก่อนจะนั่งคุกเข่าตรงหน้า พร้อมยื่นกล่องแหวนเพชรให้กับสองสาว“แต่งงานกันนะครับ” สองพี่น้องตระกูลลี่เอ่ยขึ้นแทบจะพร้อม ๆ กัน แม้อะไร ๆ สำหรับพวกเขาแล
“นั่นสิเนอะ ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อ จากผู้ชายที่ฉันไม่เคยคิดว่าจะเอื้อมถึง กลับมาเป็นคนที่ใกล้ตัวที่สุด แต่ก็นะเรื่องทั้งหมดก็เริ่มมาจากแกนั่นแหละแอนนี่ ถ้าวันนั้นแกไม่จับฉันแปลงโฉมจนไปเจอลี่คุน วันนี้ฉันกับเขาอาจจะแค่เดินสวนทางกันธรรมดา ๆ ในฐานะเจ้านายกับลูกน้องก็ได้”“แหมแก ก็ว่าไป ไม่หรอก… ระหว่างแกกับท่านประธานมันเป็นเรื่องของพรหมลิขิตต่างหากล่ะ ที่ทำให้แกกับประธานลี่ได้รักกัน”“ใช่เหรอ แต่ส่วนนึงก็มาจากแกนะ อืมแต่ก็นะ บางทีโชคชะตาหรือพรหมลิขิตอาจทำให้ฉันกับเขาได้รักกันจริง ๆ ก็ได้ แต่… ของแกไม่ใช่นะแอนนี่ แกกับพี่หานเป็นความตั้งใจล้วน ๆ ไม่ใช่พรหมลิขิต” มารีอายิ้มเมื่อนึกถึงเรื่องที่รู้มาจากลี่คุน“บ้าน่า… ถ้าไม่ใช่พรหมลิขิต แล้วจะเป็นความตั้งใจได้ยังไง”“ก็ตอนแรก ฉันก็นึกว่าเป็นเพราะว่าลี่คุนกับฉันอยากจับคู่ให้แกกับพี่หาน เขาถึงยอมแต่งกับแก ที่ไหนได้ มาตอนหลังถึงรู้ว่าเพราะพี่หานเขาแอบปิ๊งแกจากรูปในไอจีก่อนต่างหากล่ะ ไม่งั้นคนอย่างพี่หานจะยอมตกลงไปเมืองไทยทำไม”“ชิ ทำมาพูดไป” แอนนี่ยิ้มเขิน ถึงลี่หานเองก็เคยบอกว่าแอบชอบเธอจากไอจี “เอาจริงนะยัยมาร์ ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อสักเท่าไรว
เกือบเที่ยงที่แอนนี่และลี่หานลงมากินข้าวมื้อแรกของวัน เล่นเอาทุกคนที่มานั่งรอรับประทานกลางวันมองหน้ากันไปมาแต่ก็อดอมยิ้มไม่ได้ นาน ๆ ทีจะเห็นคนอย่างลี่หานยอมสนใจอย่างอื่นมากกว่างาน และนาน ๆ ทีจะเห็นคนนิ่งขรึมแบบเขาออกอาการขนาดนี้แต่ถึงกระนั้น มิรินก็ยังอดเป็นห่วงลูกชายคนโตไม่ได้ เพราะไม่เคยเลยสักครั้งที่ลี่หานจะนอนตื่นสาย เขาเป็นคนที่ตื่นเช้าเอามาก ๆ มาแต่ไหนแต่ไร เธอเลยไม่รู้ว่าที่ลี่หานลงมากินข้าวเอาป่านนี้เพราะยังรู้สึกไม่สบายอยู่หรือเปล่า“ลูกยังรู้สึกเจ็บแผลอยู่หรือเปล่า ทำไมวันนี้ถึงลงมาช้านักล่ะลูก” เธอเอ่ยถามเองแต่กลับชะงักเอง เพราะเพิ่งสังเกตว่า ท่าทางในวันนี้ลี่หานกลับดูสบายดีและแข็งแรงกว่าที่คิด ยิ่งเห็นเขากำลังใช้มือข้างเดียวเลื่อนเก้าอี้ให้แอนนี่ ทั้ง ๆ ที่แขนอีกข้างยังใส่เฝือกอ่อนอยู่ แต่ทว่าเขาก็ยังพยายามเอาใจแอนนี่ มิรินถึงกับอึ้งไปนิดนึงก่อนจะคลายยิ้มออกมาแล้วส่ายหัวเบา ๆ“ได้กลับมานอนบ้านเลยนอนสบายไปหน่อยครับ เลยตื่นสาย” ลี่หานตอบด้วยน้ำเสียงสดใส ในวันนี้เขาช่างกระปรี้กระเปร่า ผิดกับเมื่อวานที่ดูเนือย ๆ อย่างคนอ่อนระโหยโรยแรงลิบลับ“แต่ผมว่าพี่ไม่ได้นอนเลยมากกว่า” ล
ครั้นจะไม่ขึ้นคร่อมบนร่างเขาก็คงไม่ได้แล้วสินะ แอนนี่ยกตัวขึ้นคร่อมบนร่างเขา เสื้อผ้าถูกถอดออกจนเหลือแต่ชั้นในลูกไม้สีดำที่ปิดบังหน้าอกที่อวบอิ่มแทบจะไม่มิดลี่หานยกยิ้มอย่างพอใจ เธอช่างเซ็กซี่และช่างดูเย้ายวนมากจริง ๆเธอก้มลงจูบเขาอย่างแผ่วเบา รู้สึกเขินจนรีบผละใบหน้าออกมา“แบบนี้เรียกว่าแค่ปากสัมผัสกันครับ ถ้าจูบต้องแบบนี้” เขารั้งศีรษะเธอให้ก้มลงจูบเขาอีกครั้ง เรียวลิ้นร้อนแทรกสัมผัสกันและกัน อกสวยที่แนบอยู่กับแผงอกของเขามันไม่ควรมีอะไรมาขวางกั้น เขาเอื้อมไปปลดตะขอชุดชั้นในของเธอจนหลุดออกลี่หานดันตัวขึ้นนั่ง ทั้ง ๆ ที่ร่างแอนนี่ยังคร่อมอยู่ เขาก้มใบหน้าฝังลงที่อกนุ่ม ก่อนใช้ปลายลิ้นดุนดันเม้มดูดที่ยอดอกสีชมพูสวยของเธอ“อื้อ” เสียงครางต่อต้านเมื่อถูกโลมเล้า เธอยกอกแอ่นให้เขาเชยชิมได้เต็มที่ สองมือเรียวเล็กขยำลงที่ผมสั้นของลี่หาน~เขากระตุ้นเก่งเกินไปแล้ว~สองมือแอนนี่เลื่อนมาที่ชั้นในชาย เมื่อสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่มันปะทุแน่น เขายกสะโพกขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้เธอถอดมันออกได้ง่ายขึ้นเช่นเดียวกับเธอแอนนี่ค่อย ๆ กดสะโพกลงไปช้า ๆ“อ๊ะ” เกมนี้เธอเป็นฝ่ายเริ่มก็จริง แต่กลับรู้สึกหวาดหวั่นก
@ที่ห้องนอนแอนนี่ค่อย ๆ แง้มประตูก่อนชะโงกหน้าเข้าไปภายในห้อง ทว่า… เธอกลับไม่เห็นลี่หานอยู่ที่เตียง ทั้ง ๆ ที่กว่าเธอจะตามขึ้นมาก็เกือบสามสิบนาทีแล้ว~แปลกที่ไม่เห็นเขาอยู่ที่ห้อง~“ลี่หานคะ” แอนนี่เรียกพลางมองไปรอบ ๆ ห้อง ก่อนจะเห็นม่านชายประตูที่ระเบียงพลิ้วไหวอยู่ เธอค่อย ๆ ก้าวเข้ามาที่ริมระเบียง เห็นลี่หานที่ยืนหันหลังมองพระจันทร์อยู่ แอนนี่ถึงกับอมยิ้มออกมาแล้วเดินไปหยุดยืนอยู่ข้าง ๆ“พระจันทร์ที่นี่สวยจังนะคะ” เธอพยายามหาเรื่องชวนเขาคุยแต่ทว่าเขาไม่ตอบ ไม่แม้กระทั่งหันมามองหน้าเธอ แอนนี่อมยิ้ม นึกรู้ได้ทันทีว่าเขางอนเธอเป็นเด็กอีกแล้ว“ไหนบอกซิ งอนแอนนี่เรื่องอะไรน้า” เธอแกล้งเย้าพลางชะโงกหน้าเข้าไปมองคนงอนที่ไม่ยอมสบตาเธอด้วยซ้ำ“เอ จะทำยังไงดีเนี่ยให้หายงอน ก็ไม่รู้ว่างอนเรื่องอะไรเนอะ แอนนี่จะได้ง้อถูก”เงียบ ลี่หานยังนิ่ง นอกจากไม่ตอบรับกับท่าทีของแอนนี่เขาหมุนตัวหนีกลับเข้าไปในห้อง ทำท่าเหมือนไม่สนใจเธอเข้าไปอีก แอนนี่ถึงกับถอนหายใจก่อนจะเดินตามไป“โอเคค่ะ ถือว่าง้อแล้ว ถ้าไม่หายงอนก็ไม่ง้อแล้วนะ”“พี่จะอาบน้ำ” เสียงคนทำท่าปั้นปึ่งเมื่อครู่รีบพูดแทรกเข้ามาทันที เมื่อได้ย