เรื่องน่าอายที่โดนลี่หานจูบเพราะเขาตั้งใจเอาคืนที่เธอเผลอไปตบหน้าเขา ทำให้แอนนี่ถึงกับกลับบ้านมาแล้วนอนไม่หลับ คิดฟุ้งซ่านทั้งคืน สุดท้ายวันนี้เธอเลยต้องมาทำงานตอนเช้าในสภาพสะโหลสะเหล~ว่าแต่ ที่เขาแกล้งจูบเธอ เขาจะรู้ไหมเนี่ย ว่าเธอคือเพื่อนมารีอา คนที่นั่งกินข้าวอยู่กับเขา... เดาว่า คงไม่น่ารู้ละมั้ง เพราะถ้าเขารู้ เขาน่าจะต้องทักเธอตั้งแต่อยู่ที่ร้านอาหารแล้วสิ~เฮ้ออออออออออแอนนี่ฟุบลงกับโต๊ะทำงานของตัวเองอย่างหมดแรง“แอนนี่ แอนนี่ ยัยแอนนี่ !”“หา… ขา... อ่า… ค่ะ โอ๊ยยยยยยยเจ๊อาร์ต เรียกหนูทำไม พูดซะเสียงดัง ตกอกตกใจหมด” แอนนี่ถึงกับสะดุ้งสุดตัว เมื่อเจ๊อาร์ตหัวหน้างานของเธอที่เป็นหนุ่มสวยเรียกชื่อเธอเสียงดัง“ฉันเรียกหล่อนตั้งนานแล้วจ้าแม่คุณ ว่าแต่นี่หล่อนนั่งเหม่ออะไรเนี่ย ปกติเห็นร่าเริงอย่างกับคนดีดตลอดเวลา มานั่งเหม่อแบบนี้เหมือนไม่ใช่แอนนี่ของเจ๊เลย ว่าแต่… ผีเข้าปะเนี่ย” เจ๊อาร์ตหัวหน้างานที่สนิทกันกับแอนนี่อดไม่ได้ที่จะเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง เพราะเห็นแอนนี่นั่งเหม่อ เอาแต่ถอนหายใจตั้งแต่เช้า“สงสัยเมื่อคืนหนูนอนดึกมั้งเจ๊ ตั้งแต่เช้าหนูยังไม่ได้กินกาแฟสักแก้วเลยเบลอ
@ห้องทำงานของประธานลี่คุนแอนนี่เปิดประตูเข้ามาอย่างกล้า ๆ กลัว แต่พอเห็นมารีอานั่งอยู่ด้วยก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาในระดับหนึ่ง“มีอะไรอะยัยมาร์” แอนนี่เดินเข้าไปหามารีอาพลางกระซิบกระซาบ~มิน่าก่อนเข้ามาห้องประธานเธอเดินไปหามารีอาที่โต๊ะทำงานแต่ไม่อยู่ เป็นเพราะมารีอามานั่งอยู่กับลี่คุนนี่เอง~“นั่งลงก่อนสิครับ” ลี่คุนที่ยืนอยู่กับมารีอาผายมือให้แอนนี่นั่งลงที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน ที่มีลี่หานนั่งหันหลังอยู่ที่เก้าอี้ผู้บริหารลี่หานมองออกไปที่วิวด้านนอกหน้าต่าง ก่อนจะหมุนเก้าอี้หันกลับมาเขาจ้องมองแอนนี่ก่อนขมวดคิ้วเล็กน้อย จนแอนนี่ต้องรีบก้มหน้าลงเพื่อหลบสายตาของลี่หานที่มองเธอแปลก ๆ“นี่สัญญา อ่านก่อน แล้วค่อยเซ็น” ลี่หานยื่นแฟ้มปกหนังสีน้ำเงินส่งให้แอนนี่ เธอได้แต่รับมาถือไว้ในมืออย่างงง ๆ“คืออะไรอะ ยัยมาร์” แอนนี่หันไปหามารีอา ก่อนที่จะเห็นมารีอายิ้มให้และพยักพเยิดให้เธอรีบอ่านแอนนี่เปิดอ่านแค่หัวข้อ ก่อนทวนประโยคที่อ่านในสัญญาด้วยความประหลาดใจ“สัญญาแต่งงาน ?”เธอเงยหน้าขึ้น หันไปมองหน้ามารีอากับลี่คุนที่เอาแต่ยิ้มให้กับเธอ“ใครจะแต่งงานกับใคร อ๋อ ลืมไปแกกับท่านประธานนี่นาเนอะ”“แก
“เงื่อนไขก็มีไม่กี่อย่าง การแต่งงานครั้งนี้เป็นการแต่งงานจริง ๆ จดทะเบียนกันจริง ๆ ครบกำหนดสามเดือน เราก็แค่หย่ากัน ทั้งนี้ทั้งนั้น ผมจะเป็นฝ่ายกำหนดวันหย่าเอง หรือถ้า… ระหว่างสามเดือนนี้ผมเกิดไม่พอใจคุณ ผมสามารถยกเลิกสัญญาได้ตลอดเวลา”~ถ้าไม่พอใจ... งั้นเหรอ หึหึหึ~ แอนนี่คลี่ยิ้มออกมา เธอเริ่มคิดหาลู่ทางยกเลิกสัญญากับลี่หาน~ก็อีแค่ทำให้เขาไม่พอใจ หึหึหึ~“คุณพูดเองนะ ถ้าคุณไม่พอใจฉัน คุณจะยกเลิกสัญญา” แอนนี่ยิ้มเจ้าเล่ห์“อือฮึ ถ้าผมไม่พอใจ ผมจะเป็นฝ่ายยกเลิกสัญญาเอง มีเขียนในสัญญาชัดเจน”“โอเค”“แต่… ในระยะเวลาหนึ่งเดือนก่อนงานแต่ง คุณต้องไปอยู่กับผมที่เมืองจีน ผมจะทำเรื่องย้ายงานคุณไปดูงานที่สำนักงานใหญ่ แล้วพอครบสามเดือนเราก็หย่ากัน”“ฮะ !!!!”~ให้ไปอยู่เมืองจีนกับเขาเนี่ยนะ~“ฉันไม่ตกลง ฉันขอยกเลิกสัญญา” แอนนี่ลุกพรวดยืนขึ้นสองมือตบลงที่โต๊ะอย่างตกใจ“ผม – ยัง – อ่าน – ไม่ - จบ” ลี่หานมองปฏิกิริยาคนตรงหน้าที่ด้วยสีหน้าเรียบเฉย“นั่งลงก่อนสิครับ”คำพูดธรรมดาแต่แฝงไปด้วยคำสั่งแกมบังคับ ทำให้แอนนี่ค่อย ๆ ทรุดตัวลงนั่งอีกครั้ง ก่อนหันไปส่งสายตาขอความช่วยเหลือกับมารีอา ที่นั่งอยู่ตร
“แต่จริง ๆ ตอนแรกพี่หานก็ไม่ตกลงนะที่เป็นแก เขาให้พวกฉันไปหาจ้างใครก็ได้ที่ไม่รู้จัก แต่อยู่ ๆ เขาออกไปไหนไม่รู้ พอเขาเดินกลับมา เขาก็บอกกับลี่คุนว่าต้องเป็นแกเท่านั้น” มารีอาผละออกจากอ้อมกอดพร้อมเล่าให้แอนนี่ฟังที่อยู่ ๆ ลี่หานก็เลือกเพื่อนของเธอให้แต่งงานด้วย“เป็นฉัน… เท่านั้น ?” แอนนี่มองหน้ามารีอาด้วยสีหน้างง ๆ...“ใช่ ! ต้องเป็นผู้หญิงคนนี้… เท่านั้น”ลี่หานหันไปตอบกับลี่คุนที่อดสงสัยไม่ได้ว่า ทำไมอยู่ ๆ พี่ชายของเขาที่ทำท่าจะเปลี่ยนใจในตอนแรก ถึงตอบตกลงเองง่าย ๆ ว่าเป็นแอนนี่ แถมยังเป็นคนร่างสัญญาเองกับมือ“ผมว่าพี่ร่างสัญญาแปลก ๆ แค่แต่งงานหลอก ๆ ทำไมพี่ ถึงให้เธอมาอยู่ด้วยจริง ๆ”ลี่หานยักไหล่ “ไม่รู้สิ อยากเอาคืนคนมั้ง”“เอา… คืน ? ดูท่าไม่ใช่แค่สัญญาแปลก คำพูดคำจาของพี่หานก็ดูแปลก ๆ ทุกอย่างดูแปลกไปหมด รวมทั้งแอนนี่ ปกติเธอก็แต่งตัวสวยมาก ช่วงนี้แต่งตัวแปลก ๆ”“อืม ใช่ เธอดูเป็นคนแปลก ๆ” ลี่หานยิ้มเขาหมุนเก้าอี้หันหลังกลับมองออกไปที่วิวนอกบานกระจกนานแค่ไหนแล้วนะ ที่ชีวิตของเขาหมกมุ่นทำแต่งาน ด้วยเพราะความที่เป็นลูกชายคนโตของตระกูล ภาระและหน้าที่เต็มไปด้วยความรับผิดชอบมาก
“ก็แค่ทำให้คุ้มค่าจ้าง หรือคุณไม่มีความสามารถพอ” ในที่สุดลี่หานก็ยอมหันมามองหน้าแอนนี่ที่ยังหยุดยืนอยู่ที่ประตูบานเลื่อนห้องนอนของตัวเอง“งั้นถ้าคุณไม่พอใจคุณก็ยกเลิกได้นี่นา คุณเลือกคนอื่นก็ได้ที่ไม่ใช่ฉัน หรือถ้าคุณอยากจะบอกยกเลิกสัญญาก็ได้นะ ฉันยินดี ก็คุณพูดเองนี่ ถ้าคุณไม่พอใจฉัน คุณจะยกเลิกสัญญาแต่งงานได้ตลอดเวลา” แอนนี่ทำหน้าตายิ้มเยาะ เริ่มนึกสนุกที่จะปั่นประสาทให้หมอนี่ยกเลิกสัญญานั่น"หึ… จะให้ผมยกเลิกสัญญาง่าย ๆ โดยที่คุณยังไม่รู้เลยว่า ผมโรคจิต ขนาดไหนงั้นเหรอ" ลี่หานเดินสาวเท้าเข้าไปหาแอนนี่ที่กำลังตะลึงอยู่เฮือกกก ! ~ดะ เดี๋ยวทำไมหมอนี่พูดเหมือนวันที่จูบเธอวันนั้น~“ผมยังไม่ได้เอาคืนที่คุณบอกว่าผมโรคจิตเลยนะครับ คุณแอนนี่”“คะ คือ...”“จากนี้ไปอีกสามเดือน คุณจะได้รับรู้ความโรคจิตของผมมากขึ้นเรื่อย ๆ แล้วคุณก็เลิกแกล้งแต่งตัวเป็นป้าแบบนี้ได้แล้ว ผมจำคุณได้ตั้งแต่คุณก้าวเข้ามาในร้านอาหารคืนนั้นแล้ว”ลี่หานแกล้งพูดขู่ว่าตัวเองโรคจิตให้แอนนี่กลัว ซึ่งก็ได้ผลแอนนี่เริ่มนึกสยอง เธอเดินถอยหลังก้าวเข้าไปในห้องนอนตัวเองไม่รู้ตัว ในขณะที่ลี่หานยังไม่หยุดสาวเท้าตามเธอเข้ามาใกล้เรื
@ใกล้เวลาสองทุ่มโชคดีที่แอนนี่ยังพอหยิบชุดสวย ๆ เซ็กซี่ของเธอติดมาบ้างเผื่อฉุกเฉิน เพราะเสื้อผ้าของเธอส่วนใหญ่เป็นผ้าน้อยชิ้นและรัดรูป จึงไม่ค่อยกินเนื้อที่ในกระเป๋ามากนัก เธอเลือกชุดแซกรัดรูปสีขาวให้สมกับการกินอาหารมื้อค่ำ ก่อนจะหยิบผ้าคลุมไหล่ไว้ทับอีกทีเพื่อให้ดูสุภาพขึ้นสำหรับการเข้าพบลูกค้าเธอเดินเข้าไปเคาะประตูห้องลี่หานก่อนเวลาเพื่อจะไปถึงที่นัดได้ตามเวลา พอลี่หานเปิดประตูห้องออกมา เขาถึงกับชะงักแอนนี่ในลุคสวยเซ็กซี่ตามสไตล์ของเธอ แต่หนนี้ดูเธอจะสวยและเซ็กซี่กว่าตอนที่อยู่ที่ทำงานอยู่มาก“สวยไหมคะ พี่หานนนนนน”แอนนี่ลากเสียงหวานพลางฉีกยิ้มกว้าง มองลี่หานที่กำลังดูอึ้งอยู่กับการแต่งตัวของเธอไหน ๆ เขาก็รู้ว่าเป็นเธอ เธอก็ไม่จำเป็นต้องแต่งตัวเชย ๆ แบบนั้นอีก สู้ยอมแต่งตัวจัดเต็มตามสไตล์ถนัดของตัวเองดีกว่าว่าแล้ว แอนนี่ก็เดินไปเกาะแขนลี่หานอย่างเอาใจ จนเขาถึงกับขมวดคิ้วในความเปลี่ยนไปของแอนนี่ ในเวลาไม่กี่ชั่วโมง~ตะลึงเลยอย่างนั้นสิ~ แอนนี่นึกกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจเธอกำลังคิดไปเองว่า ที่เขาเลือกให้เธอแต่งงานกับเขา เพราะเขาอาจจะชอบเธอในลุคเรียบร้อยตอนที่เธอใส่แว่นแล้วเจอกัน
เมื่อการเจรจาเป็นไปได้ด้วยดีและเสร็จสิ้นแล้ว แอนนี่จึงปลดผ้าคลุมไหล่ออกมาถือไว้ในมือ ผิวขาวเนียนกับเนินอกขาวในชุดเกาะอก ทำเอาลี่หานที่ตัวสูงใหญ่มองลงมาถึงกับเสียอาการ“ฮะฮึ่ม” เขาออกเสียงกระแอมเป็นเชิงปรามเธอเบา ๆ แต่แอนนี่ช่างไม่รู้อะไรเลย เพราะสถานที่แห่งนี้มีแต่คนแต่งตัวแบบนี้ทั้งนั้น เธอจึงไม่รู้สึกว่ามันไม่เรียบร้อยตรงไหน อีกอย่างการเจรจาธุรกิจก็จบลงแล้ว“มีอะไรคะ” เธอหันไปมองเขาตาใส เพราะไม่รู้ตัวเลยว่าการแต่งตัวตามสไตล์ด้วยชุดเซ็กซี่ของเธอจะล่อเสือล่อตะเข้ขนาดไหน“ไหน ๆ เราก็ตกลงร่วมลงทุนกันแล้ว ไม่รู้ว่านอกเหนือจากนี้ นายมีของสมนาคุณอะไรเป็นพิเศษให้ไหมนะ” สายตานักธุรกิจตาน้ำขาวเริ่มออกอาการชีกอ ทำท่าเล็งไปที่แอนนี่ ที่เพิ่งหันกลับมาฟังบทสนทนาของคนทั้งสอง“แล้วนายอยากได้อะไรล่ะ” เขาถามเสียงเรียบทำท่าเหมือนไม่เข้าใจสายตาที่เพื่อนเขาต้องการสื่อ“ก็ อา… เช่น” สตีฟส่งสายตา มองไปที่แอนนี่อีกครั้งแอนนี่สังเกตอาการของสตีฟ ก่อนจะถึงบางอ๋อ เธอรีบเปลี่ยนท่าที เขยิบตัวเข้าใกล้และคล้องแขนลี่หานไว้ทันที“ที่รักคะ พรุ่งนี้พาแอนนี่ไปดำน้ำได้ไหมอ่า หนที่แล้วคุณไม่มากับแอนนี่ แอนนี่ยังไม่ได้ออ
ในขณะที่ แอนนี่แทบจะหลุดไปกับภวังค์อันแสนหวานของเสียงเพลง“ลี่หานคะ” เสียงหวานจากสาวชุดราตรีสั้นสีโอลด์โรสทักทายขึ้น ทำเอาทั้งคู่หยุดการเต้นรำแล้วหันไปมองตามเจ้าของเสียง“ขอโทษที่เสียมารยาทรบกวนการแต่งรำของพวกคุณ พอดีซูซี่ดีใจน่ะค่ะ ไม่คิดว่าจะบังเอิญได้เจอคุณลี่หานที่ภูเก็ต เห็นตอนแรกไกล ๆ นึกว่าไม่ใช่ แล้วนี่ใครคะ” ซูซี่ ดาราสาวและนางแบบชื่อดังเอ่ยขึ้น เธอยิ้มหวานให้ลี่หาน แต่สายตามองแอนนี่แบบไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไรนักซูซี่แอบชอบลี่หานมานาน และสนิทสนมกับเขาตั้งแต่ที่เขาเคยจ้างเธอเป็นแบรนด์แอมบาสเดอร์ของบริษัท จนมีข่าวลือว่าที่เธอได้งานยักษ์ใหญ่ด้วยค่าจ้างสูงลิบ ก็เพราะเธอเป็นคู่ควงคนสำคัญของลี่หานประธานหนุ่มสุดหล่อแห่งลี่กรุ๊ปแน่นอนว่า ข่าวที่เกิดขึ้นมาจากการปล่อยข่าวเพื่อสร้างกระแสของเธอ และที่ลี่หานมาเมืองไทย เธอก็ให้คนสืบจนรู้ว่าเขามาติดต่องานที่ภูเก็ต เธอกะจะให้ปาปารัสซี่แอบถ่ายรูปของเธอกับลี่หาน และปล่อยข่าวว่าเธอแอบมาเที่ยวภูเก็ตกับลี่หานสองต่อสองแต่ที่ไหนได้ผิดคาด เพราะลี่หานมีผู้หญิงสวยชาวไทยควงมาด้วย“นี่แอนนี่ ว่าที่ภรรยาของผมเอง” ลี่หานเปลี่ยนท่าทีมากระชับโอบบ่าแอนนี่ไว้
ทุกคนรัวถามเธอชนิดพูดเออตอบเอง แอนนี่ได้เพียงแต่พูดอ้าปากค้างเพราะพูดอะไรไม่ทัน ก่อนทุกคนจะเห็นท่านประธานลี่หานเดินมาที่แผนก ทำให้ทุกคนต้องหยุดคุยกันแล้วรีบก้มหน้าคำนับท่าน แต่เขากลับมาหยุดยืนตรงที่แอนนี่ยืนอยู่“เก็บของเสร็จหมดหรือยัง”“เสร็จแล้วค่ะ ของแอนนี่มีไม่เยอะ”“นี่กาแฟของโปรดเรา พี่ให้คนลงไปสั่งมาให้” เขาพูดพลางส่งแก้วน้ำในมือมาให้ นี่แค่ได้ยินเธอคุยกับมารีอาว่าอยากกินเฉย ๆ ก็รีบหามาให้ เล่นเอาใจกันเสียขนาดนี้ ไม่หลงก็แย่แล้ว“แล้วไม่รอแอนนี่ลงไปสั่งเองล่ะคะ ถือมาให้ถึงที่นี่ทำไม”“ก็เห็นเมื่อกี้บอกว่าอยากกินไม่ใช่เหรอ พี่กลัวน้ำแข็งมันละลายเลยรีบเดินเอามาให้”“ไม่เห็นพี่หานต้องทำถึงขนาดนี้เลยนี่คะ” แอนนี่ยิ้มเขิน“ไหนของมีอะไรบ้าง มีอะไรให้พี่ช่วยถือไหม”“ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้เอง”“อืม งั้นเดี๋ยวพี่ให้ผู้ช่วยยกของเราเอาไปไว้ที่รถดีกว่า”“ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ”เธอส่งยิ้มให้เขาในขณะที่เขาก็ยิ้มอ่อนโยนกลับมาที่เธอ ภาพที่ทุกคนมองเห็นประหนึ่งว่ามีไฟสปอตไลต์ฉายส่องลงมาที่คนทั้งคู่แล้วพวกเธอและเขาเหล่านั้นเป็นตัวประกอบ~อย่าบอกนะว่า~ ทุกคนเริ่มส่งสายตามองหน้ากันไปมาเลิ่กลั่ก“ขอบคุณทุก
ผู้จัดการจินพูดรัวมาก รัวจนทุกคนเงียบสนิท เพราะพูดแทรกไม่ทัน ในขณะที่ผู้จัดการจินก็ไม่ได้สนใจยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาป้อย ๆ ตอนมารีอาอยู่กลับไม่เคยทำดีต่อเธอ พอไม่มีเธอขึ้นมา ก็นะ… เลยรู้ซึ้งถึงคุณค่าสิ้นเสียงของผู้จัดการจิน ตามด้วยเสียงเริ่มฮือฮาเพราะเริ่มคล้อยตามเพราะรู้สึกสงสารมารีอาขึ้นมาแต่ทว่า จู่ ๆ ผู้หญิงสวยคนนั้นกลับผละแขนจากลี่คุน แล้วเดินเข้ามาสวมกอดผู้จัดการจิน ท่ามกลางความตะลึงของทุกคน“มาร์ก็คิดถึงผู้จัดการจินนะคะ”~เอ๊ะ ! เสียงคุ้น ๆ~ผู้จัดการรีบเช็ดน้ำตา ในขณะที่มารีอาขยับตัวออกจากอ้อมกอด ผู้จัดการจินเริ่มเพ่งมองใบหน้าของมารีอาอย่างชัด ๆ“มาร์ มารีอา นี่ นี่ คือมารีอาจริง ๆ เหรอ”“ว่าไงครับ จะลาออกอีกไหม ?” ลี่คุนถามย้ำอีกรอบด้วยใบหน้ายิ้ม ๆ“คะ คือ คือว่า… โอยจะเป็นลม” ...ในขณะที่ฝ่ายการตลาด ไม่รู้ว่าที่ข้างล่างเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น เพราะพนักงานบางส่วนโดยเฉพาะที่ตำแหน่งต่ำลงมาก็ไม่ได้ลงไปต้อนรับทั้งหมดเนื่องจากต้องจำกัดพื้นที่“เฮ้อ คิดถึงยัยแอนจังเมื่อไหร่จะกลับมาน้า” เจ้อาร์ตบ่นพึมพำในขณะที่คนน้ำแข็งในแก้วกาแฟคาปูชิโน่เย็นที่ถืออยู่ในมือไปมา ยิ่งเป็นเครื่องดื่มกาแฟ
แต่อย่างน้อย วันนี้ก็ไม่มีแล้ว …มารีอาสาวพนักงานบัญชีที่ใส่แว่นหนา ๆ หน้าจืด ๆ คนที่ขี้เกียจแต่งหน้าแล้วใช้คำว่างานเยอะเอาแต่เฝ้าอยู่หน้าคอม คนเฉิ่ม ๆ ที่สวมเสื้อตัวโคร่ง ๆ ชอบทาแค่แป้งฝุ่นกับลิปมันมาทำงาน ตอนนี้เธออยู่กับเจ้าแม่สายแซ่บอย่างแอนนี่ เลยถูกจัดการแปลงโฉมเพื่อนเบา ๆ ด้วยการแต่งหน้าอ่อน ๆ รับกับใส่คอนแทกต์เลนส์สีน้ำตาลเข้ม ผมที่เคยมัดเรียบจนตึงเป๊ะ ถูกปล่อยมันออกมาให้เห็นความเงางามจนเหมือนเธอเป็นเคลือบมาอย่างไรอย่างนั้น ยิ่งผมดำเงาของเธอในตอนนี้ตัดกับสีผิวขาว ๆ ของมารีอา ดูผ่าน ๆ แบบไม่สังเกตดี ๆ ราวกับคนละคนกับสาวแว่นคนนั้นอย่างลิบลับแต่กลับกัน สาวแสบอย่างแอนนี่ที่ชอบใส่กระโปรงสั้นแค่คืบ หรือถ้ามีตรงไหนพอจะโชว์ได้เธอจะต้องใส่วับแวม ๆ อยู่เสมอ กลับโดนว่าที่เจ้าบ่าวหวงจนเธอต้องเปลี่ยนมาแต่งตัวมิดชิดขึ้น อย่างชุดรัดรูปเซ็กซี่ ๆ โดนเขาสั่งเองให้เอาไปเก็บหมด แต่ถ้าเธออยากจะใส่ก็ได้นะ แค่แลกกับคำขู่พร้อมการกระทำจากลี่หานที่ว่า...ถ้าแต่งตัวเซ็กซี่ออกจากบ้านเมื่อไหร่… จะโดนเขาจับถอด ! ช่วยไม่ได้ พอเห็นเมียตัวเองแต่งตัวเซ็กซี่แล้วมันเกิดอารมณ์ เลยต้องขอจัดการเธอก่อนเบา ๆ เล่นเอาแ
ข่าวลือเรื่องบริษัทใหญ่ระดับเอเชียอย่าง Lee Group ว่าสองพี่น้องตระกูลลี่จะมีการจัดแต่งงานเกิดขึ้นเร็ว ๆ นี้ติดก็แค่… ทางสองพี่น้องตระกูลลี่ ต้องเดินทางกลับมาสู่ขอคนรักของพวกเขาที่เมืองไทยอย่างเป็นทางการก่อน จึงค่อยประกาศกำหนดวันแต่งงานให้ทราบโดยทั่วกันสำหรับเมืองไทย พนักงานหลาย ๆ คนทราบว่าประธานหนุ่มหล่ออย่างลี่คุนเป็นที่แน่ชัดอยู่แล้วว่าเจ้าสาวคือมารีอา พนักงานสาวบัญชีจอมเฉิ่ม กระนั้นหลายคนก็ยังคงจดจำภาพมารีอาสาวแว่นคนนั้นอยู่ดี หรือต่อให้บางคนที่เคยเห็นตอนเวลาทั้งคู่ออกเดตหรือตอนไปฝากท้อง ก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่าผู้หญิงสวย ๆ คนคนนั้นคือมารีอาและแน่นอนข่าวลือก็คือข่าวลือ มักจะโดนแต่งแต้มจนเกินความเป็นจริงเสมอ โดยเฉพาะสาวออฟฟิศอย่างเรา ๆ เพราะต่อให้เรื่องมีความจริงแค่หนึ่งเดียว แต่พวกเราก็มีความพิเศษสามารถพูดต่อ ๆ กันจนคนสุดท้ายที่ได้ยิน สรุปเป็นตัวเลขที่ร้อยได้… พวกเราเก่ง ^ ^และก็ตามข่าวที่ลือกันสุดฮิตในตอนนี้ คือเรื่องที่ประธานลี่คบซ้อน ! และที่ประธานลี่เลือกมารีอาแต่งงานด้วยเพราะว่าเธอพลาดท้องแค่นั้นเอง ส่วนผู้หญิงสวย ๆ อีกคน ที่หลายคนเคยเห็นก็เป็นแค่คู่ขาผู้จัดการจินเองก็ไม่ต่
เพียงครู่ก็มีเสียงดนตรีบรรเลงมาจากด้านหลังของเรือยอชต์“อะ เสียงอะไรน่ะ” มารีอาหันขวับไปตามต้นเสียง เพราะอยู่ ๆ ก็มีเสียงไวโอลินบรรเลงดังขึ้นมา แถมอยู่ ๆ ก็มีกลุ่มคนแต่งกายด้วยชุดสูทเต็มยศ แต่กลับพากันยกกระถางดอกไม้เป็นพุ่ม ๆ มาวางตกแต่งบริเวณรอบ ๆ ด้านหน้าของเรือที่พวกเธอนั่งอยู่ จนสองสาวลุกขึ้นยืนแบบงง ๆ“อะไรอะแก” แอนนี่หันไปมองหน้ามารีอาด้วยความแปลกใจ ก่อนที่สองสาวจะหันรีหันขวางไปตามเสียงเพลงด้วยสีหน้าประหลาดใจ ไม่ช้า นักสีไวไอลินก็เดินบรรเลงออกมา พร้อมกับลี่หานและลี่คุนที่เปลี่ยนเป็นชุดสูทเรียบร้อย พาเดินออกมาพร้อมกับช่อดอกไม้ช่อใหญ่แอนนี่กับมารีอาถึงกับนิ่งอึ้งไปพักใหญ่ ก่อนที่แอนนี่จะคลี่ยิ้มออกมา เธอมองสบตากับลี่หานที่ส่งยิ้มมาให้เธอด้วยสายตาแวววาวส่วนมารีอาไม่ต้องพูดถึง แค่เห็นลี่คุนที่เดินออกมาพร้อมช่อดอกไม้ช่อใหญ่ เธอถึงกับยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเอง ดวงตาคู่ใสมีน้ำตาซึมเอ่อออกมาด้วยความตื้นตันสองหนุ่มยื่นช่อดอกไม้ให้พวกเธอรับไว้ ก่อนจะนั่งคุกเข่าตรงหน้า พร้อมยื่นกล่องแหวนเพชรให้กับสองสาว“แต่งงานกันนะครับ” สองพี่น้องตระกูลลี่เอ่ยขึ้นแทบจะพร้อม ๆ กัน แม้อะไร ๆ สำหรับพวกเขาแล
“นั่นสิเนอะ ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อ จากผู้ชายที่ฉันไม่เคยคิดว่าจะเอื้อมถึง กลับมาเป็นคนที่ใกล้ตัวที่สุด แต่ก็นะเรื่องทั้งหมดก็เริ่มมาจากแกนั่นแหละแอนนี่ ถ้าวันนั้นแกไม่จับฉันแปลงโฉมจนไปเจอลี่คุน วันนี้ฉันกับเขาอาจจะแค่เดินสวนทางกันธรรมดา ๆ ในฐานะเจ้านายกับลูกน้องก็ได้”“แหมแก ก็ว่าไป ไม่หรอก… ระหว่างแกกับท่านประธานมันเป็นเรื่องของพรหมลิขิตต่างหากล่ะ ที่ทำให้แกกับประธานลี่ได้รักกัน”“ใช่เหรอ แต่ส่วนนึงก็มาจากแกนะ อืมแต่ก็นะ บางทีโชคชะตาหรือพรหมลิขิตอาจทำให้ฉันกับเขาได้รักกันจริง ๆ ก็ได้ แต่… ของแกไม่ใช่นะแอนนี่ แกกับพี่หานเป็นความตั้งใจล้วน ๆ ไม่ใช่พรหมลิขิต” มารีอายิ้มเมื่อนึกถึงเรื่องที่รู้มาจากลี่คุน“บ้าน่า… ถ้าไม่ใช่พรหมลิขิต แล้วจะเป็นความตั้งใจได้ยังไง”“ก็ตอนแรก ฉันก็นึกว่าเป็นเพราะว่าลี่คุนกับฉันอยากจับคู่ให้แกกับพี่หาน เขาถึงยอมแต่งกับแก ที่ไหนได้ มาตอนหลังถึงรู้ว่าเพราะพี่หานเขาแอบปิ๊งแกจากรูปในไอจีก่อนต่างหากล่ะ ไม่งั้นคนอย่างพี่หานจะยอมตกลงไปเมืองไทยทำไม”“ชิ ทำมาพูดไป” แอนนี่ยิ้มเขิน ถึงลี่หานเองก็เคยบอกว่าแอบชอบเธอจากไอจี “เอาจริงนะยัยมาร์ ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อสักเท่าไรว
เกือบเที่ยงที่แอนนี่และลี่หานลงมากินข้าวมื้อแรกของวัน เล่นเอาทุกคนที่มานั่งรอรับประทานกลางวันมองหน้ากันไปมาแต่ก็อดอมยิ้มไม่ได้ นาน ๆ ทีจะเห็นคนอย่างลี่หานยอมสนใจอย่างอื่นมากกว่างาน และนาน ๆ ทีจะเห็นคนนิ่งขรึมแบบเขาออกอาการขนาดนี้แต่ถึงกระนั้น มิรินก็ยังอดเป็นห่วงลูกชายคนโตไม่ได้ เพราะไม่เคยเลยสักครั้งที่ลี่หานจะนอนตื่นสาย เขาเป็นคนที่ตื่นเช้าเอามาก ๆ มาแต่ไหนแต่ไร เธอเลยไม่รู้ว่าที่ลี่หานลงมากินข้าวเอาป่านนี้เพราะยังรู้สึกไม่สบายอยู่หรือเปล่า“ลูกยังรู้สึกเจ็บแผลอยู่หรือเปล่า ทำไมวันนี้ถึงลงมาช้านักล่ะลูก” เธอเอ่ยถามเองแต่กลับชะงักเอง เพราะเพิ่งสังเกตว่า ท่าทางในวันนี้ลี่หานกลับดูสบายดีและแข็งแรงกว่าที่คิด ยิ่งเห็นเขากำลังใช้มือข้างเดียวเลื่อนเก้าอี้ให้แอนนี่ ทั้ง ๆ ที่แขนอีกข้างยังใส่เฝือกอ่อนอยู่ แต่ทว่าเขาก็ยังพยายามเอาใจแอนนี่ มิรินถึงกับอึ้งไปนิดนึงก่อนจะคลายยิ้มออกมาแล้วส่ายหัวเบา ๆ“ได้กลับมานอนบ้านเลยนอนสบายไปหน่อยครับ เลยตื่นสาย” ลี่หานตอบด้วยน้ำเสียงสดใส ในวันนี้เขาช่างกระปรี้กระเปร่า ผิดกับเมื่อวานที่ดูเนือย ๆ อย่างคนอ่อนระโหยโรยแรงลิบลับ“แต่ผมว่าพี่ไม่ได้นอนเลยมากกว่า” ล
ครั้นจะไม่ขึ้นคร่อมบนร่างเขาก็คงไม่ได้แล้วสินะ แอนนี่ยกตัวขึ้นคร่อมบนร่างเขา เสื้อผ้าถูกถอดออกจนเหลือแต่ชั้นในลูกไม้สีดำที่ปิดบังหน้าอกที่อวบอิ่มแทบจะไม่มิดลี่หานยกยิ้มอย่างพอใจ เธอช่างเซ็กซี่และช่างดูเย้ายวนมากจริง ๆเธอก้มลงจูบเขาอย่างแผ่วเบา รู้สึกเขินจนรีบผละใบหน้าออกมา“แบบนี้เรียกว่าแค่ปากสัมผัสกันครับ ถ้าจูบต้องแบบนี้” เขารั้งศีรษะเธอให้ก้มลงจูบเขาอีกครั้ง เรียวลิ้นร้อนแทรกสัมผัสกันและกัน อกสวยที่แนบอยู่กับแผงอกของเขามันไม่ควรมีอะไรมาขวางกั้น เขาเอื้อมไปปลดตะขอชุดชั้นในของเธอจนหลุดออกลี่หานดันตัวขึ้นนั่ง ทั้ง ๆ ที่ร่างแอนนี่ยังคร่อมอยู่ เขาก้มใบหน้าฝังลงที่อกนุ่ม ก่อนใช้ปลายลิ้นดุนดันเม้มดูดที่ยอดอกสีชมพูสวยของเธอ“อื้อ” เสียงครางต่อต้านเมื่อถูกโลมเล้า เธอยกอกแอ่นให้เขาเชยชิมได้เต็มที่ สองมือเรียวเล็กขยำลงที่ผมสั้นของลี่หาน~เขากระตุ้นเก่งเกินไปแล้ว~สองมือแอนนี่เลื่อนมาที่ชั้นในชาย เมื่อสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่มันปะทุแน่น เขายกสะโพกขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้เธอถอดมันออกได้ง่ายขึ้นเช่นเดียวกับเธอแอนนี่ค่อย ๆ กดสะโพกลงไปช้า ๆ“อ๊ะ” เกมนี้เธอเป็นฝ่ายเริ่มก็จริง แต่กลับรู้สึกหวาดหวั่นก
@ที่ห้องนอนแอนนี่ค่อย ๆ แง้มประตูก่อนชะโงกหน้าเข้าไปภายในห้อง ทว่า… เธอกลับไม่เห็นลี่หานอยู่ที่เตียง ทั้ง ๆ ที่กว่าเธอจะตามขึ้นมาก็เกือบสามสิบนาทีแล้ว~แปลกที่ไม่เห็นเขาอยู่ที่ห้อง~“ลี่หานคะ” แอนนี่เรียกพลางมองไปรอบ ๆ ห้อง ก่อนจะเห็นม่านชายประตูที่ระเบียงพลิ้วไหวอยู่ เธอค่อย ๆ ก้าวเข้ามาที่ริมระเบียง เห็นลี่หานที่ยืนหันหลังมองพระจันทร์อยู่ แอนนี่ถึงกับอมยิ้มออกมาแล้วเดินไปหยุดยืนอยู่ข้าง ๆ“พระจันทร์ที่นี่สวยจังนะคะ” เธอพยายามหาเรื่องชวนเขาคุยแต่ทว่าเขาไม่ตอบ ไม่แม้กระทั่งหันมามองหน้าเธอ แอนนี่อมยิ้ม นึกรู้ได้ทันทีว่าเขางอนเธอเป็นเด็กอีกแล้ว“ไหนบอกซิ งอนแอนนี่เรื่องอะไรน้า” เธอแกล้งเย้าพลางชะโงกหน้าเข้าไปมองคนงอนที่ไม่ยอมสบตาเธอด้วยซ้ำ“เอ จะทำยังไงดีเนี่ยให้หายงอน ก็ไม่รู้ว่างอนเรื่องอะไรเนอะ แอนนี่จะได้ง้อถูก”เงียบ ลี่หานยังนิ่ง นอกจากไม่ตอบรับกับท่าทีของแอนนี่เขาหมุนตัวหนีกลับเข้าไปในห้อง ทำท่าเหมือนไม่สนใจเธอเข้าไปอีก แอนนี่ถึงกับถอนหายใจก่อนจะเดินตามไป“โอเคค่ะ ถือว่าง้อแล้ว ถ้าไม่หายงอนก็ไม่ง้อแล้วนะ”“พี่จะอาบน้ำ” เสียงคนทำท่าปั้นปึ่งเมื่อครู่รีบพูดแทรกเข้ามาทันที เมื่อได้ย