All Chapters of ยัยแก้มกลมของนายวิศวะสุดร้าย ( So & JaoGaem ) : Chapter 1 - Chapter 10

มหาวิทยาลัย M คณะเภสัชศาสตร์ร่างบางของสองสาวในชุดนักศึกษาเรียบร้อย ค่อยๆ ย่องเดินตรงไปยังโต๊ะหินอ่อนที่มีร่างเล็กของหญิงสาวคนหนึ่งนั่งก้มหน้าอยู่" แก้ม!! " ทั้งสองคนก็นับหนึ่งถึงสามปากเปล่าแล้วก็ตะโกนขึ้นพร้อมกันที่ข้างหูของหญิงสาวคนนั้น" ฮือออ ชิงชิง หนูดี แก้มตกใจหมดเลย "ร่างเล็กของคนที่นั่งอยู่ก็สะดุ้งเฮือกทันที เธอหันมามองสองคนที่เข้ามาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง แถมยังมาแกล้งเธออีกด้วยสายตาเคืองๆ" ขวัญอ่อนซะจริง " หนูดีว่าขึ้นขำๆ แล้วเดินไปนั่งลงฝั่งตรงข้าม" จริง แล้วนี่ทำอะไรอยู่? ทำไมก้มหน้าจริงจังขนาดนั้น "ชิงชิงเห็นด้วยและเอ่ยถามเพื่อนสนิทที่ก้มหน้าก้มตาอยู่กับอะไรไม่รู้ ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองรอบๆ เอง จึงถูกพวกเธอแกล้งเข้าให้" อ่านข้อมูลเภสัชเวท นี่ถามอะไรหน่อยสิ อันนี้แก้มจำยังไงก็ไม่ค่อยได้ มีวิธีจำให้แก้มไหม? "เจ้าแก้ม เอ่ยขึ้นแล้วชี้มือไปที่บรรทัดหนึ่งเพื่อขอคำแนะนำจากเพื่อน เนื่องจากวันนี้คลาสของเธอมีสอบเก็บคะแนนวิชาเภสัชเวทในช่วงเช้า เธอจึงอ่านหนังสืออย่างหนัก แต่มีแค่ส่วนเดียวที่จำยังไงก็ไม่ได้สักทีหนูดีและชิงชิงหันไปมองหน้ากันอย่างงงๆ" นี่อย่าบอกนะว่าลืม? วันนี้

ทางเดินหน้าตึกอธิการบดีมีร่างของสามสาวในชุดนักศึกษาเรียบร้อยกำลังเดินมาที่ด้านหน้าทางเข้าตึก" ไม่น่าออกจากห้องสอบคนสุดท้ายเลย " หนูดีบ่นขึ้น และในมือของเธอก็หอบกองเอกสารอยู่เต็มมือเลย" ใช่ เพราะแกคนเดียวเลยหนูดี แกก็เหมือนกันแก้ม บอกให้ขับรถมา นี่กว่าจะถึง เดินจนขาจะลากแล้วเนี่ย "ชิงชิงจึงพูดเสริมและโยนความผิดให้หนูดี ที่ออกจากห้องสอบช้า จนทำให้ถูกอาจารย์เรียกใช้ให้ถือเอกสารมาส่งให้ แล้วอาจารย์ที่มาสอนกลับเป็นอาจารย์ที่เป็นกรรมการมหาลัย จึงมีห้องทำงานที่ตีกอธิการบดี ห่างจากคณะเภสัชของพวกเธอไกลมาก แล้วเจ้าแก้มก็ยังบอกให้เดินมาเสียด้วย กว่าจะถึงก็เล่นเอาหอบกันเลยทีเดียว" เอาน่า ถือว่าออกกำลังกายไง ร่างกายจะได้แข็งแรง " เจ้าแก้มที่ถูกโยนความผิดให้ก็เถียงขึ้นด้วยรอยยิ้ม" ออกกำลังกายท่ามกลางอากาศ 40 องศาเนี่ยนะ? " ชิงชิงและหนูดีจึงหันขวับไปมองหน้าเจ้าแก้มแล้วเอ่ยถามเสียงต่ำ" ใช่ แฮ่ ๆ " เจ้าแก้มจึงตอบแล้วยิ้มแหยให้เพื่อนสนิททั้งสองทันทีและในขณะที่ทั้งสามคนจะก้าวขาเข้าไปด้านในตึก ก็มีรถขับเข้ามาจอดที่หน้าตึกอย่างเร็วเอี๊ยดดดดดดดเสียงล้อที่เบรกอย่างแรงจนเกิดเสียงดังขึ้น ทำให้ทุกคนท

กึก“หยุดทำไมอ่ะ?” เจ้าแก้มที่เดินตามหลังเพื่อนสนิททั้งสองคนถามขึ้น เพราะจู่ ๆ ชิงชิงและหนูดีก็หยุดเดินไม่บอกไม่กล่าว นี่ถ้าเธอเดินเร็วกว่านี้คงชนเข้ากับทั้งคู่ไปแล้ว“มีอะไรเหรอ?”“แกได้ยินเหมือนฉันไหม? B1” ชิงชิงไม่ตอบคำถามของเจ้าแก้ม แต่หันไปสบตากับหนูดีแทน“ได้ยิน” ซึ่งหนูดีก็พยักหน้ารับด้วยแววตาเปล่งประกาย“กรี๊ดดดด” จากนั้นทั้งคู่ก็จับมือกันแล้วร้องกรี๊ดเบา ๆ“ว่าแต่ใช่โซ่เดียวกันไหม?” “โซ่ที่ฮอต ๆ ก็มีแค่คนเดียวนี่แหละ” หนูดีตอบแล้วผละออกไป“ ไหน ๆ” เธอเดินไปพูดคุยกับกลุ่มคนที่ยังคุยกันอยู่ โดยมีชิงชิงเดินตามไปติด ๆ“อะไรอ่ะ?” เจ้าแก้มได้แต่ยืนเกาหัวแกรก ๆ ด้วยความงงงัน“กรี๊ดดด” ไม่นานเพื่อนสนิททั้งสองก็เดินกลับมาหาเธอพร้อมกับร้องกรี๊ดด้วยความดีใจ“มีอะไร พวกแกเป็นอะไรนี่?” เจ้าแก้มถามขึ้นด้วยความสงสัย“เป็นคนสวยที่จะเจอผู้ชายหล่อ” หนูดีตอบแล้วเชิดหน้าขึ้นอย่างหยิ่ง ๆ“ไปนั่งก่อน” ชิงชิงทำการลากเพื่อนทั้งสองให้เดินตามไป“อ้าว ไม่เรียนแล้วเหรอ?”“ยังไม่ถึงเวลาเลย ไปนั่งก่อน”หนูดีตอบแล้วบังคับให้เจ้าแก้มนั่งลงก่อน เพราะนี่ยังไม่ถึงเวลาเรียนเลย ทั้งที่ตอนแรกพวกเธอตั้งใจจะขึ้นไป

“ชิงชิง! หนูดี!” เจ้าแก้มสะดุ้งกับเสียงกรี๊ดของเพื่อนสนิททั้งสอง จากนั้นก็รีบปรามทันทีทำให้ทั้งสองได้สติ หันไปก้มหัวให้กับรุ่นพี่ที่อยู่รอบ ๆ“อุ๊ย โทษ ๆ ขอโทษค่ะ”“แกพูดจริงไหม? นี่เราได้ไปที่นั่นจริงเหรอ” หนูดีก้มหัวให้ทุกคนแล้วหันมาถามย้ำชิงชิงอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ“จริงสิ แล้วที่แปลกคือ พี่เขาจัดให้เราไปอยู่วิศวะแต่แรกแล้ว” ชิงชิงพยักหน้ายืนยันแล้วพูดขึ้น พร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย“ฮะ?” หนูดีทำหน้างงอย่างไม่เข้าใจ ทางด้านเจ้าแก้มนั้นก็ไม่เข้าใจแต่แรกแล้วเหมือนกัน“นี่ไง ป้ายชื่อพร้อม ไปกับรุ่นพี่คณะเราอีก 2 แพทย์อีก 3” ชิงชิงจึงยื่นป้ายที่เป็นชื่อของพวกเธอไปให้เพื่อนสนิท แล้วหยิบของตนเองมาคล้องคอไว้“เอ๊ะ ไหนดูซิ?” หนูดีรับป้ายมาดูด้วยความสงสัย“จริง ๆ ด้วย”“แก้มไม่ไปได้ไหม?” เจ้าแก้มยื่นหน้าไปดูเห็นว่าคณะที่เธอต้องไปคือวิศวะ ก็หันมาถามเพื่อนอย่างเกร็ง ๆ“ไม่ได้!!” สองสาวหันหน้ามาพร้อมกันแล้วปฏิเสธทันที“ทำไมอ่ะ ถ้าพี่กราฟกับพี่กลูมรู้เข้านะ...” เจ้าแก้มก้มหน้าลงแล้วพูดขึ้นเสียงอ่อน“ก็อย่าให้รู้สิ” “แกพูดเหมือนพี่ชายเจ้าแก้มไม่มีคนรู้จักที่นี่อย่างนั้นแหละ” ชิงชิงมองหนูดีที่พู

กึกขาที่กำลังจะก้าวเดินชะงักลง เนื่องจากว่าคนด้านหน้าได้หยุดชะงัก โซ่หันไปมองเพื่อนสนิทที่จู่ ๆ ก็หยุดเดินด้วยใบหน้านิ่ง ๆ “เชี้ยยยยย” แต่คนที่กำลังเป็นเป้าสายไม่ได้สนใจ เพราะตอนนี้สายตาของเขาไปหยุดอยู่ที่ด้านข้างของเต็นท์คณะแล้วร้องขึ้นทันที“อะไรของมึง?” พายัพถามขึ้นด้วยความสงสัย“นั่นใครวะ? ทำไมน่ารักแบบนี้กูไม่เคยเห็น”ไลอ้อนชี้ไปที่กลุ่มของสามสาวที่กำลังจัดเตรียมของกันอยู่“ไหน?” พายัพหันไปมองตามมือของไลอ้อนที่ชี้ไปแล้วก็ตาลุกวาวทันที“เออว่ะ”“เด็กแพทย์หรือเปล่า?”เป็นเรย์ที่พูดขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ เพราะดูจากการแต่งตัวและกล่องปฐมพยาบาลที่ถือแล้วก็คงจะเป็นอย่างที่เขาพูด“น่าจะใช่แหละ” ซึ่งคนอื่นก็เห็นด้วยกับคำพูดนั้น“แต่น่ารักว่ะ คนนั้นน่ะ ตัวเล็ก ๆ” ไลอ้อนชี้มือไปที่สาวน้อยน่ารักที่ตัวเล็กที่สุดในนั้นแล้วเอ่ยขึ้นโซ่หันไปมองตามแล้วเห็นว่าคนที่เพื่อนเขาพูดถึงคือใครก็ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ“มีอะไรวะ?” ลีออนเห็นสีหน้าของเพื่อนแล้วแปลกใจ จึงถามขึ้นทำให้เพื่อนทั้งสามหันมามอง โซ่จ้องหน้าไลอ้อนนิ่งแล้วเอ่ยปฏิเสธ“เปล่า”จากนั้นก็เดินหนีไปทันที ตามด้วยลีออนและเรย์“ทำไมกูรู้สึกขนลุกกับสา