ตอนที่ 6

รถหรูนำเข้าจากต่างประเทศค่อย ๆ เคลื่อนตัวมาจอดลงที่หน้าคณะเภสัชศาสตร์ โดยมีคนขับคือ คุณหมอกราฟ หมอเฉพาะทางด้านกระดูก พี่ชายคนโตของเจ้าแก้มเป็นคนขับ

หมอกราฟหันมามองน้องสาวสุดหวงของตนเองที่นั่งอยู่ข้างคนขับและกำลังปลดสายเบลล์ออก

“ดูแลตัวเองดี ๆ นะ” เขาเอ่ยบอกน้องสาวเสียงนุ่ม และย้ำเตือนให้เจ้าแก้มดูแลตัวเองให้ดี

“ค่ะ ขอบคุณที่มาส่งนะคะ” เจ้าแก้มยิ้มรับแล้วยกมือไหว้พี่ชายด้วยความนอบน้อม

“ครับ” หมอกราฟยกมือขึ้นมาลูบหัวน้องสาวด้วยความเอ็นดูส่วนเจ้าแก้มก็ยิ้มแฉ่งให้พี่ชายอย่างน่ารัก

สองพี่น้องร่ำลากันไม่นาน เจ้าแก้มก็เปิดประตูรถลงมา แล้วยืนรอส่งจนพี่ชายของเธอขับรถไปแล้วจึงหมุนตัวเดินเข้าไปด้านในคณะ แต่ยังเดินไม่ถึงไหนก็มีเสียงเรียกทางด้านหนึ่งดังขึ้น

“แก้ม!! ทางนี้”

เมื่อหันไปมองก็เห็นว่าเป็นหนูดีและชิงชิงนั่นเอง ที่อยู่ในชุดเสื้อคณะและกางเกงยีนส์ขายาว เช่นเดียวกันกับเจ้าแก้ม ที่วันนี้ใส่เสื้อคณะมา ส่วนกางเกงคือยีนส์ขากระบอกสุดฮิต

“มาเช้ากันจัง?” เจ้าแก้มเดินไปหาเพื่อนสนิทแล้วพูดขึ้นด้วยความแปลกใจ

“จะไม่ให้เช้าได้ยังไงล่ะ ฉันล่ะตื่นเต้น จะได้เจอรุ่นน้องเอ๊าะ ๆ แค่คิดก็น้ำลายไหลแล้ว”

หนูดีตอบแล้วก็ทำหน้าเพ้อฝัน เพราะวันนี้คือวันรับน้องรวม ที่รวมทุกคณะในมหา’ลัยมาด้วยกัน จึงทำให้เธอตื่นเต้นเป็นพิเศษที่จะได้เจอทั้งรุ่นน้องและรุ่นพี่ต่างคณะ

“ให้มันน้อย ๆ หน่อยเถอะย่ะ” ชิงชิงพูดขัดขึ้นแล้วทำหน้าเอือม

แต่พอหันมามองเจ้าแก้มที่ยืนขมวดคิ้วงุนและทำหน้าดุอยู่ เธอจึงเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย

“แล้วนี่ทำหน้างงอะไร?”

“หนูดีนัดรุ่นน้องไปทานข้าวเหรอ? ทำไมไม่กินข้าวมาก่อนล่ะ ข้าวเช้าสำคัญนะ”

“แล้วรุ่นน้องคนไหนชื่อเอ๊าะ ๆ อ่ะ เราไม่เห็นจำได้ว่ามีชื่อนี้? รุ่นน้องคณะไหนอ่ะ?”

เจ้าแก้มถามขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง และสอนเพื่อนสนิทไปด้วย แต่พอนึกถึงรุ่นน้องที่ชื่อแปลก ๆ นั่นเธอกลับจำไม่ได้ว่ามีชื่อนี้ในคณะตัวเองด้วย

แล้วคำพูดของเจ้าแก้มก็ทำให้สองสาวชะงักงัน พูดอะไรไม่ถูกกันเลยทีเดียว

“พาฉันไปนั่งทีแก ไม่ไหวแล้ว”

หนูดีหันไปเกาะแขนชิงชิงแล้วพูดขึ้น รู้จักกันมาก็นาน แต่เธอไม่เคยชินเลยเวลาที่เจ้าแก้มไม่เข้าใจมุก และยิงคำถามที่ใสซื่อแบบนี้มาตลอด เรียกได้ว่าช็อตฟีลสุด ๆ

“เออ ไปด้วย” ชิงชิงพยักหน้าเห็นด้วยแล้วรีบพาหนูดีเดินหนีไป

เจ้าแก้มเกาหัวแกรก ๆ ด้วยความงง และสุดท้ายก็เดินตามเพื่อนไป

และในขณะที่กำลังจะเดินไปนั่งที่โต๊ะหินอ่อนด้านหน้าคณะ ก็มีคนเรียกเธอไว้เสียก่อน

“เจ้าแก้ม” 

“พี่ฟีน พี่จิน สวัสดีค่ะ” เจ้าแก้มหันไปมองเห็นว่าคนที่เรียกเธอคือพี่รหัสและรุ่นพี่ที่เป็นถึงเฮดว้ากก็รีบยกมือไหว้ทันที

“สวัสดีค่ะ” ตามด้วยสองสาวที่หันมาแล้วหยุดเดินด้วย

“จ๊ะ นี่เจ้าแก้มกับเพื่อนจะไปสนามกีฬาไหม?”

ฟีน หรือฟีน่า พี่รหัสของเจ้าแก้มยกมือขึ้นรับไหว้แล้วถามขึ้น ส่วนจินเขาเพียงแค่พยักหน้ารับเท่านั้น ไม่ได้พูดอะไร

“ไปค่ะ พอดีจะไปช่วยงานที่กองอำนวยการ”

เจ้าแก้มตอบแล้วยิ้มอย่างร่าเริง เพราะวันนี้หน้าที่ของเธอที่ได้รับมอบหมายคือการไปเป็นแพทย์อาสา ร่วมกับคณะแพทย์นั่นเอง

“อ้าว ตัวแทนคณะเราคือเจ้าแก้มเหรอ?” ฟีนขมวดคิ้วแล้วหันไปมองหน้าจินทันที

จินไม่ได้ตอบ แต่ไหวไหล่เล็กน้อยเท่านั้น เป็นเชิงตอบว่าใช่

“ใช่ค่ะ” เจ้าแก้มจึงตอบแทน

“โอเค อย่างนั้นฝากด้วยนะ”

แม้จะสงสัยว่าทำไมเจ้าแก้มและเพื่อนถึงได้ไปทำหน้าที่นี้ ทั้งที่เป็นหน้าที่ของปีสามและปีที่สูงกว่านี้ แต่ฟีนก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ ถึงฝากฝังงานให้รุ่นน้องของเธอทำเต็มที่เท่านั้น

อีกอย่างคือเจ้าแก้มเป็นคนเก่ง ความสามารของน้องรหัสเธอสามารถเรียนหมอได้อันดับต้น ๆ เลยด้วยซ้ำ แต่พอเธอถามเจ้าตัวกลับตอบว่าที่ไม่เรียนหมอ เพราะกลัวผีเสียอย่างนั้น

“ค่ะ”

หลังจากที่แยกย้ายจากพี่รหัส เจ้าแก้มและเพื่อนทั้งสองก็นั่งเล่นกันสักพัก จากนั้นก็มีเพื่อนในคณะมาตามให้ไปรวมตัวกัน

“แก เมื่อไหร่จะถึงกลุ่มเรานี่?”

ชิงชิงเอ่ยขึ้นอย่างเหนื่อยหน่าย เพราะหลังจากที่มานั่งรอรุ่นพี่ปีสี่แจกแจงงานอยู่นั้น ก็มีกลุ่มของพวกเธอเท่านั้นเป็นปีสองที่อยู่ตรงนี้ ส่วนเพื่อน ๆ นั้นได้แยกย้ายกันไปแล้ว

“ใจเย็น ๆ กันก่อนสิ รุ่นพี่กำลังจับกลุ่มอยู่” เจ้าแก้มจึงหันมาปรามเพื่อนให้ใจเย็น ๆ

“เจ้าแก้ม ถ้ารุ่นพี่ถามแกว่าอยากไปประจำที่ไหน บอกว่าวิศวะนะ”

หนูดีเอ่ยขึ้น เพราะตัวแทนของกลุ่มที่ต้องไปหารุ่นพี่คือเจ้าแก้มนั่นเอง

“ทำไมต้องวิศวะล่ะ? เราไม่เอาด้วยหรอก พี่กราฟบอกว่าวิศวะผู้ชายเยอะ”

เจ้าแก้มส่ายหน้าพรืดอย่างไม่ยอม เพราะก่อนหน้านี้พี่ชายของเธอได้ย้ำเตือนมาว่าไม่ให้ไปใกล้คณะวิศวะเด็ดขาด

สองสาวได้ยินเช่นนั้นก็ทำหน้าปลงทันที

“เวรกรรม”

“ชิงชิงจะเกิด แต่ถูกพี่กราฟคุมกำเนิดซะอย่างนั้น”

“แกก็อย่าไปฟังพี่แกให้มาก ออกไปเผชิญโลกกว้างบ้างสิ?” แต่หนูดีไม่ยอม พยายามเสี้ยมสอนให้เพื่อนก่อกบถกับพี่ชายตนเอง

“เราก็ออกไปตลอดนะ ไม่ได้อุดอู้นี่นา” เจ้าแก้มก็เถียงขึ้นทันควัน

“เออ เดี๋ยวฉันไปเอง ไม่อยู่แล้ว ปวดหัว” ทำให้ชิงชิงยกมือขึ้นมากุมขมับด้วยความปวดหัว จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินไปด้านหน้าเพื่อไปหารุ่นพี่ทันที

“อ้าว?” เจ้าแก้มมองตามหลังเพื่อนสนิทไปอย่างงงงัน และกำลังจะหันมถามหนูดี

“เราหยุดพูดกันสักสิบนาทีนะแก้ม” แต่หนูดียกมือขึ้นห้ามแล้วพูดเสียงอ่อน

“อะไรกัน?” เจ้าแก้มได้แต่เกาหัวแกรก ๆ ด้วยความงง

ชิงชิงไปไม่นานก็เดินกลับมาพร้อมกับยิ้มร่ามาแต่ไกล

“เป็นไง? ได้ไปอยู่คณะไหน” หนูดีเงยหน้าขึ้นแล้วเอ่ยถามอย่างลุ้น ๆ

“นี่ แกไม่ควรถามคำถามนี้กับฉันนะ นี่ใครคะ ชิงชิงคนสวยระดับสิบนะ” ชิงชิงจึงเชิดหน้าขึ้นแล้วพูดขึ้น

“แกจะบอกว่า...” หนูดียกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองด้วยความตะลึง

จากนั้นสองสาวก็มองหน้ากันอย่างรู้ทัน

“กรี๊ดดดดดด”