Novels by ขนมปังรสหวาน

บทส่งท้าย NC คืนวันแต่งงานกว่าจะถึงบริเวณที่จัดงานได้ก็มืดค่ำแล้ว ภายในห้องอาหารสุดหรูที่ด้านในมีแขกมากมายรวมตัวกันฉลองอยู่ในนั้น ทุกคนล้วนเป็นญาติทางฝั่งรีไวน์เกินครึ่งห้อง ส่วนที่เหลืออีกไม่กี่คนคือญาติฝั่งนีน่าเอง ในวันนี้ทุกคนต่างเฮฮาปาร์ตี้กันอย่างสุดเหวี่ยง อาหารบนโต๊ะก็น่าทานไม่แพ้กัน แต่ดูเหมือนเจ้าของงานทั้งสองจะงุ่นง่านกับการกินอาหารมากกว่าการฉลองสะอีก ก็อย่างว่าพวกเขาไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าคงต้องหิวกันเป็นธรรมดา“ผมขออนุญาตกล่าวแสดงความยินดีกับหลานชายหน่อยนะครับ เอ็งเก่งมากหลานลุงข้าเชื่อว่าเอ็งจะทำได้มาตลอดแล้วก็ขึ้นบริหารเหมือนที่พ่อเอ็งทำด้วยนะ!”ชายวัยกลางคนลุกขึ้นยืนประกาศเสียงดังลั่นห้อง ถึงเนื้อความจะดูไม่มีอะไรมากแต่ก็ดันเรียกเสียงฮือฮาได้เป็นอย่างดี จนรีไวน์ต้องกุมขมับ“งั้นฉันพูดต่อบ้าง ในฐานะป้าของเขา ฉันขอแสดงความยินดีกับความสำเร็จก้าวแรกของหลานชาย ป้าเชื่อมาตลอดว่าแกจะต้องทำได้เพราะแกเก่งเหมือนพ่อแกมาก แทบจะถอดกันมาเลยแถม! แกยังได้แฟนสวยอีกด้วย อู้ยย ไม่ต่างจากพ่อมันเลยนี่หว่า”เสียงญาติๆต่างเฮฮาให้กับคำพูดติดตลกของคุณป้าวัยกลางคนอีกคนหนึ่ง รีไวน์เองก็เขินอายม

บทที่ 44 เรียนจบซะทีหลังจากส่งรีไวน์ขึ้นเครื่องในตอนเช้าแล้ว นีน่าเองก็กลับมาเก็บกระเป๋าในส่วนของเธอเตรียมย้ายไปอยู่หอใหม่ใกล้ที่ฝึกงาน เธอได้เข้าฝึกงานที่บริษัทผลิตสื่อในเครือของทางบ้านรีไวน์ เพียงแค่รีไวน์ออกปากบอกแม่ ทางนั้นก็แทบจะปูเสื่อรอรับเธอเป็นอย่างดีและให้ความช่วยเหลือทุกอย่างส่วนทางด้านของรีไวน์นั้นเขาต้องไปฝึกงานไกลถึงภูเก็ต และเป็นรีสอร์ทที่ดังที่สุดในจังหวัด ด้วยสายงานนั้นเขาไม่อยากจะฝึกกับทางบริษัทพ่อของตัวเอง เขากลัวว่าจะไม่ได้อะไรกลับมาและไม่อยากทำตัวเป็นลูกแหง่ที่พึ่งพ่อแม่ไปทุกอย่าง ถึงแม้ตอนกลับมาจะต้องบริหารต่อจากพ่อก็ตาม แต่พอเป็นนีน่าเขารีบส่งไปหาพ่ออย่างไว นั่นก็เพราะเขาเป็นห่วงนีน่าเอามากๆ ไม่อยากให้เธอต้องไปเจอบริษัทที่ไม่ดีและกดขี่เด็กฝึกงานอย่างเธอ ยิ่งสู้ใครเขาไม่ได้อยู่พอถึงห้องพักที่ต้องอยู่ในอีกสี่เดือนข้างหน้านี้ ใบหน้าสวยก็ดันมีน้ำตาเอ่อล้นออกมา ห่างกันได้ไม่เท่าไหร่ด้วยซ้ำ เธอดันคิดถึงเขาอีกแล้ว เธอพยายามฮึบและปาดน้ำตาอย่างลวกๆ“อดทนหน่อยสินีน่า! อีกแค่สีเดือนเอง! อดทนเข้าไว้!”เธอพร่ำพูดให้กำลังใจตัวเองรอบที่ร้อย ในใจก็รอให้รีไวน์โทรเข้าหาเธอเสียท

บทที่ 43 NC จัดก่อนกลับ“คงไม่มาหรอกมั้ง เธอคงไม่กล้ามาสู้หน้าฉันอีก”นีน่าหลุบตาลงเล็กน้อยเมื่อคิดถึงความดีของน้ำหวานที่เธอเคยทำ แต่ยังไงซะมันไม่สามารถหักล้างกับความผิดในวันนั้นได้ ส่วนคนที่รู้จุดจบของน้ำหวานดีอย่างมั้นท์ เรนและรีไวน์ต่างปิดปากเงียบและดูเหมือนมันจะเนียนมากเสียด้วยสิ“เอาเถอะ ๆ ไม่ต้องไปสนใจคนพรรค์นั้นแล้วกัน เรามาดื่มฉลองให้กับเพื่อนและชีวิตหลังจากนี้กันดีกว่า”แฟนต้าคว้าเอาแก้วพั้นช์มาไว้ในมือ เธอถือมันชูขึ้นรอคนอื่นๆเอาแก้วมาชนพวกเขาชนแก้วให้กับชีวิตที่ผ่านมาและสิ่งที่รออยู่ภายภาคหน้า ไม่ว่าจะมีเรื่องราวอะไรรออยู่พวกเขานั้นพร้อมที่จะฝ่าฝันอุปสรรคมากมายที่ถาโถมเข้าใส่ เพียงแค่ยังมีกันไปเรื่อยๆก็พอวันเวลาที่แสนมีความสุขผ่านล่วงเลยไปนานหลายเดือนจนมาถึงวันแห่งบททดสอบความรักทางไกล บางครั้งมันเป็นเหมือนตัวช่วยและตัวกรองว่าคนๆนี้มีคุณสมบัติเพียงพอต่อการคบหากันยืนยาวไปในอนาคตหรือไม่ แต่ในบางทีมันเป็นดาบสองคมได้เช่นกันความห่างไกลมันทำให้ยิ่งห่างเหิน จากที่เคยอยู่ใกล้กันกลับต้องไกลห่างออกไป คิดถึงแต่กอดไม่ได้ อยากสัมผัสตัวก็ทำได้เพียงนึกถึงสัมผัสนั้นครั้งแล้วครั้งเล่า“เธอ

บทที่ 42 เลี้ยงรุ่น“เอาเหล้ามาอีกสิ้!”มือเล็กๆกวักเรียกให้ช่วยเติมเหล้าให้หน่อย ตาเธอนั้นปิดไปแล้วเรียบร้อยน้ำเสียงก็แข็งขึ้นกว่าเดิม มั้นท์ถึงจะเป็นเจ้าของวันเกิดก็ได้แต่รินเหล้าให้เธอตามคำสั่ง เขาเองไม่คิดว่านีน่าจะเมาแล้วเป็นแบบนี้“โอ้ย!ที่นี่มันร้อนชะมัด ไม่เปิดแอร์บ้างเลยหรือไงวะ!เฮงซวยยย”“ที่รักไม่เอาไม่พูดหยาบคายนะครับ ไอ้มั้นท์มึงเลือกโต๊ะได้ห่วยแตกมากเมียกูร้อนหมดแล้วเนี่ย!”“นี่โต๊ะVVIP เลยนะครับเพื่อนดีกว่านี้ไม่มีอีกแล้วเมียมึงเมาแล้วต่างหาก!”“อ้ะ..”นีน่าทำท่าเหมือนกับเธอจะพูดอะไรขึ้นมาอีก แต่ดันโดนริมฝีปากของรีไวน์หยุดเอาไว้ก่อนจากจูบเนิบๆเขาค่อยๆทวีความรุนแรงขึ้นและแรงขึ้นเรื่อยๆ เขาค่อยๆไล่ริมฝีปากลงมายังซอกคอขาวเนียนอย่างไม่อายสายตาหลายคู่ที่จับจ้องมา“ฮัลโหลว์ เกรงใจคนโสดหน่อยครับเพื่อน”มั้นท์ดีดนิ้วเรียกความสนใจจากเพื่อนรักแต่มันดันสูญเปล่า ในหัวของรีไวน์มีแต่เรื่องกลืนกินนีน่าเท่านั้น“ปล่อยมันไปเถอะ ทำเหมือนมึงจะห้ามได้มาสนุกกับกูดีกว่า เดี๋ยวกูเรียกเด็กให้”สุดท้ายแล้วเรนต้องรับจบแก้ปัญหาเรื่องนี้ให้กับมั้นท์ เขาเรียกเด็กดริ๊งค์ระดับท็อปของร้านมาบริการให้ถึงที่

บทที่ 41 แม่ผัวกับว่าที่สะใภ้ใช้เวลาไปอีกร่วมชั่วโมงกว่าจะเดินทางมาถึงคฤหาสน์หรูแถวชานเมือง และพูดได้ว่ามันเป็นบ้านที่คนรวย คนมีชื่อเสียงมักจะมาสร้างบ้านเดี่ยวกันแถวนี้สะส่วนใหญ่ นีน่าเธอพูดไม่หยุดระหว่างทางขับมาเรื่องการทำตัวให้เหมาะสม ก่อนหน้านี้ตอนมอปลายเธอเคยมาบ้านหลังนี้ครั้งหนึ่งแล้ว ตอนนั้นเธอยังเป็นเด็กและดูเหมือนพ่อและแม่ของรีไวน์จะชอบเธอ แต่ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าความคิดคนจะเปลี่ยนไปตามกาลเวลาไหมนั่นเป็นต้นเหตุอีกหนึ่งเรื่องที่ทำให้เธอประหม่าเธอสูดหายใจเข้าลึกๆพร้อมกับก้าวเท้าลงจากรถ เมื่อมันจอดนิ่งสนิทแล้ว ด้านหน้าบ้านหลังใหญ่โตมีสวนดอกไม้และน้ำพุตกแต่งตามสไตล์บ้านคนรวย นีน่าไล่มองพวกมันและเก็บรายละเอียดทุกอย่าง สวนที่ตั้งใจจัดขึ้นอย่างปราณีต รีไวน์ก้าวขึ้นมาเคียงข้างคนรักของตัวเองก่อนจะยื่นมือให้เธอจับ ซึ่งนั่นเรียกความมั่นใจของนีน่าให้กลับคืนมาได้เป็นอย่างดี“มาแล้วเหรอ ปล่อยให้แม่รอสะนานเลยนะ”เสียงเอ็ดเล็กน้อยดังขึ้นอีกฝั่งของบ้าน ก่อนที่หญิงวัยกลางคนจะปรากฎตัวขึ้น ใบหน้าของเธอนั่นยิ้มแย้มแจ่มใส นานๆทีลูกชายจะกลับมาเยี่ยมบ้านแถมคราวนี้ยังมีแฟนหิ้วติดมือมาด้วยอีก ไม่แปลกที่ผู

บทที่ 40 NC ปล่อยในไม่นานนักเขาก็ถอดกางเกงออกเผยให้เห็นแก่นกายอันใหญ่ยาวที่กำลังกระตุกมองกี่ครั้งก็ไม่เคยชิน ภาพตรงหน้าของรีไวน์นั้นมันทำให้เขามีอารมณ์พุ่งขึ้นถึงขีดสุดจนอยากจะเข้าไปจัดการเธอให้รู้แล้วรู้รอดหญิงสาวรับรู้ชะตากรรมของตัวเอง เธอนั่งถ่างขาออกอยู่บนนั้นใจก็หวิว ๆ ใบหน้าของเธอแดงเถือกไปหมด ร่างกายนั้นก็เปลือยเปล่า ทั้งเขิน เสียว และอายปะปนกันไปหมด หากไม่ใช่รีไวน์เธอคงไม่ยอมใจทำแบบนี้แน่ ๆเจ้าตัวใช้แก่นกายถูขึ้นและลงรอบนอกให้น้ำใส ๆ เปราะเคลือบแท่งของเขาเอาไว้ ก่อนที่จะค่อยๆกดมันเข้าไปรูรักของเธอเต็มไปด้วยน้ำหวาน ของตัวเจ้าของเองทำให้เข้าไปได้โดยง่ายและไม่เจ็บอีกต่อไป เธอครางออกมาเล็กน้อยความรู้สึกปวดตุ้บ ๆ ไม่นานก็ชินและปรับเปลี่ยนเป็นความเสียวที่มากเกินจะรับได้แทน“อ๊า! มันลึก..ลึกมากเลย”ด้วนท่าทีที่เปลี่ยนไปและไม่เคยทำมาก่อนนั่นเป็นองศาที่ทำให้แก่นกายได้เข้าไปลึกจนกระแทกกับมดลูกของเธอเข้าอย่างจัง ถึงมันจะเจ็บแต่เธอนั้นก็ยังชอบและ ยังภาวนาให้รีไวน์ทำกับเธอรุนแรงขึ้นมากกว่านี้อีกร่างสูงไม่รอช้ารีบขยับเข้าออกอย่างเอาแต่ใจ รูรักของ คนตรงหน้านั้นบีบรัดแก่นกายของเข

ตอนพิเศษ 2ร้านอาหารอาทิตย์ขับรถมาจอดที่ร้านอาหาร โดยที่ข้างๆ มีม่านฟ้าที่ถูกผ้าสีสวยปิดตาไว้ เพราะเขาอยากจะเซอร์ไพรส์เธอ“ถึงแล้วครับเจ้าขา” อาทิตย์ที่เปิดประตูแล้วอ้อมไปเปิดให้แฟนสาวพูดขึ้น ก่อนจะช่วยเธอลงจากรถและให้เกาะแขนเขาไว้“ที่ไหนคะเนี่ย หอมจัง” ม่านฟ้าพูดขึ้นเมื่อเดินเกาะแขนแฟนหนุ่มไปอย่างมั่นใจว่าเขาจะไม่ให้เธอล้ม เธอได้กลิ่นขนมและกาแฟ“เดี๋ยวก็รู้ครับ เดินดีๆนะ” อาทิตย์บอกพร้อมกับวางมือทับลงไปที่มือของเธอ ตอนนี้ใครๆ มองมาก็เหมือนคู่บ่าวสาวที่กำลังเดินเข้าสู่พิธีการแต่งงาน เพราะทั้งคู่แต่งกายด้วยเสื้อผ้าโทนสีเดียวกันอาทิตย์พาแฟนสาวเดินเข้ามาในร้านที่เขาและเพื่อนๆ มาช่วยกันตกแต่งไว้เพื่อม่านฟ้าโดยเฉพาะ จนมาหยุดอยู่ที่กลางร้าน เขาจึงเปลี่ยนมายืนซ้อนหลังเธอและค่อยๆ แกะผ้าปิดตาออกให้“โอ้ อะไรคะเนี่ยพี่ไฟ” ม่านฟ้าหันมาถามแฟนหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านหลังด้วยดวงตาเบิกกว้าง“วันพิเศษ สำหรับคนพิเศษครับ” อาทิตย์ตอบกลับไปด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม“พี่ไฟ ทำไมน่ารักอย่างนี้คะ จุ๊บ” ม่านฟ้าบอกกับแฟนหนุ่มพร้อมทั้งหอมแก้มเขาเป็นการขอบคุณไปหนึ่งที เพราะว่าภาพตรงหน้าของเธอคือร้านคาเฟที่เขาเคยพาเธอมา

ตอนพิเศษ 1รถสปอร์ตสุดหรูขับเข้ามาจอดเทียบกันสามคันที่หน้าคณะบริหาร ก่อนจะมีชายหนุ่มลงจากรถมาสามคน พวกเขาอยู่ในชุดที่แตกต่างกันแต่ความหล่อก็กินกันไม่ลง“ไงวะไอ้นักธุรกิจใหญ่ เห็นว่าเพิ่งเปิดตัวรถรุ่นใหม่เหรอวะ ส่งมาใช้บ้างดิวะ รอบนี้ฟันไปเท่าไรล่ะ” แบงค์ที่อยู่ในชุดทำงานสบายๆ กางเกงยีนเสื้อเชิ้ตแต่ทุกอย่างคือแบรนด์เนมที่บ่งบอกถึงฐานผู้บริหารของบริษัทนำเข้ารถหรูที่แต่ละคันไม่ต่ำกว่าสิบล้าน“ไม่ให้โว้ย ของซื้อของขายว่าแต่โชว์รูทแกว่างไหมวะ จะฝากรถไฟฟ้ารุ่นใหม่ไปโชว์สักหน่อย เผื่อลูกค้าแกจะซื้อไปให้ขับเล่นบ้าง” แชมป์ตอบกลับเพื่อนทันที เขาแต่งตัวสบายๆ เพราะเพิ่งกลับมาจากโรงงานผลิตรถยนต์ที่ร่วมทุนกับต่างประเทศ ตอนนี้เขานำเข้ารถไฟฟ้าทั้งราคาเบาๆ และแบบราคาแพงขึ้น เรียกว่าอะไรที่เกี่ยวกับรถไฟฟ้าเขาทำทั้งหมด“เขี้ยวฉิบหาย กับเพื่อนก็ไม่เว้น ว่าแต่แกเถอะไฟ เห็นเปิดตัวสินค้าเพิ่มเหรอวะ แค่ขายเครื่องใช้ไฟฟ้ามันยังรวยไม่พอหรือไง ถึงคิดจะมาขายโซลาร์เซลล์ขนาดใหญ่อย่างนั้น” แบงค์ต่อว่าแชมป์แล้วกลับมาถามอาทิตย์ที่ยืนพิงรถคันหรูที่เคยเป็นของเขามาก่อน ใช่ รถคันที่เป็นประเด็นนั้นแหละ หลังจากจบเรื่องแบงค

ตอนที่ 60ม่านฟ้ารู้สึกดีกับคำพูดของเขา เธอกลั้นยิ้มเอาไว้เพราะกลัวว่าอาทิตย์จะรู้ว่าเธอใจอ่อนแล้ว ความจริงเรื่องนี้เตยหอมกับมะปรางได้โทรมาคุยกับเธอแล้ว ทั้งสองคนยืนยันว่าพี่เขาเลือกเธอแทนที่จะเอารถหรูที่เขาอยากได้ แต่ความโกรธ ความเสียใจมันยังมีอยู่เต็มหัวใจ จึงของอนหน่อยก็แล้วกัน“ถ้าพี่ไม่รักเจ้าขา พี่ก็คงไม่มาที่นี่ เพราะรู้ว่าเจ้าขุนมันโกรธอยู่ แถมเตยกับปรางก็บอกว่าพ่อของหนูโหดมาก ถ้าพี่มาอาจจะโดนยำได้ แต่พี่ก็คิดแล้วว่าจะยอมให้พ่อหรือเจ้าขุนเตะต่อยได้เต็มที่เลยแลกกับได้เจอเจ้าขา” อาทิตย์พยายามพูดให้เธอเชื่อว่าเขารักเธอจริง ๆ และตั้งใจมาง้อให้สำเร็จโดยที่ไม่กลัวอะไร“พี่เจ้าขุนก็ไม่น่าให้เข้ามาง่าย ๆ เลย น่าจะเตะต่อยให้หนัก” ม่านฟ้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงเง้างอน ทั้งที่เธอไม่ได้อยากให้พี่ชายทำแบบนี้ เธอแค่ประชดอาทิตย์เท่านั้น“แต่เจ้าขุนจะขับรถชนพี่เลยนะ ดีที่พี่กระโดดหลบทัน ไม่งั้นหนูอาจจะได้ไปงานศพพี่แล้ว” อาทิตย์พูดออกมาเชิงฟ้องเล็กๆ เขาเล่นใหญ่เพราะรู้ว่าม่านฟ้าก็รักเขาเหมือนกันม่านฟ้าเบิกตาโตด้วยความตกใจ เธอลุกขึ้นแล้วจับตัวเขาหมุนไปหมุนมาเพื่อมองร่างกายของอาทิตย์ถนัดๆ ก็เห็นว่าตัว

ตอนที่ 59“ทำไมพ่อยอมให้ไฟเข้าไปง่ายแบบนี้เนี่ย น่าจะยำมันให้สาแก่ใจสักหน่อยนะพ่อ” ภูผาเอ่ยออกมาด้วยความหงุดหงิด แทนที่พ่อจะกั้นเอาไว้ไม่ยอมให้เข้าไปเจอกับม่านฟ้า แต่กลับเปิดโอกาสให้ง่าย ๆ เพียงแค่อาทิตย์เอ่ยออกมาอย่างจริงจังฉัตรเทพคลี่ยิ้มแล้วกอดคอลูกชายเอาไว้ ก่อนจะเอ่ยขึ้น“เวลาเรารักใครสักคน เราจะยอมทำอะไรหลายอย่างได้อย่างไม่น่าเชื่อ ทั้งเรื่องที่ดีและเรื่องที่งี่เง่าที่สุดในโลก ไฟเขาก็ยอมทำได้ขนาดนั้น พ่อว่าเขารักเจ้าขาจริง ๆ” ฉัตรเทพเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน“พ่อเชื่อด้วยเหรอ” ภูผาถามพ่อออกไปอย่างแปลกใจ“แล้วเจ้าขุนไม่เชื่อไฟหรือไง เจ้าขุนคิดว่าไฟโกหกเหรอ ตอบพ่อแบบที่ไม่มีความโกรธอยู่นะ” ฉัตรเทพถามลูกชายขึ้นมาอีกภูผาเงียบไปชั่วขณะ เพราะลึก ๆ แล้วเขาก็เชื่อที่อาทิตย์พูด เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก เขารู้นิสัยกันดี แค่เห็นว่าอาทิตย์มาตามง้อถึงที่นี่ เขาก็คิดแล้วว่าต้องรักน้องสาวของเขาจริง ๆ เพียงแต่ภาพของม่านฟ้าตอนที่ร้องไห้โฮยังติดตาเขาอยู่ เขาเลยมองข้ามความคิดตนเองแล้วปกป้องน้องสาว“ผมก็คิดว่ามันพูดจริง” ภูผาตอบเสียงแผ่ว ฉัตรเทพก็เลยหัวเราะออกมา“เราก็ปล่อยให้เขาได้ปรับความเข้าใจ

ตอนที่ 58ม่านฟ้าเอาโทรศัพท์ออกมากดเปิดเครื่อง เธอเปิดปิดอยู่ตลอด หากมีธุระที่ต้องติดต่อก็เปิด แต่พอติดต่อเสร็จแล้วก็ปิดเครื่อง เธอไม่ได้ดูโซเชียลเลย แต่ตอนนี้เธอจะไม่หนีอีกต่อไปLineToey : เจ้าขาแกเป็นยังไงบ้างMaprang : ฉันเป็นห่วงแกนะJaokha : สบายดี ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ฉันกลับมาแล้วม่านฟ้าเข้าไลน์แล้วกดเข้าไปอ่านไลน์กลุ่มที่มีข้อความค้างอยู่เยอะมาก เธอไล่อ่านข้อความที่เพื่อน ๆ ก็ส่งมาถามไถ่อยู่ตลอด พอเธอตอบกลับไปแล้วก็กดออกจากไลน์กลุ่ม และเปิดไลน์อื่นๆ ดู ทำให้เห็นแชตของอาทิตย์Fire : พี่คิดถึงหนูมากนะครับเธอเห็นข้อความที่ค้างอยู่จำนวนมาก แต่ไม่ได้กดเข้าไปอ่าน หัวใจดวงน้อยเต้นแรงขึ้น เธอจะไม่ใจอ่อนให้เขาง่าย ๆ เด็ดขาด เขาเห็นความรู้สึกของเธอเป็นของเล่นมาตลอด เธอไม่อยากยุ่งกับคนใจร้ายแบบนี้อีกแล้วม่านฟ้าวางโทรศัพท์ลง แล้วเข้านอนไปในทันทีวันต่อมาอาทิตย์จำได้ว่าบ้านของภูผาอยู่ที่ไหน เขาไม่ปล่อยให้เวลาผ่านไปอย่างเปล่าประโยชน์ รีบออกจากคอนโดไปที่บ้านของภูผาทันที เขาคิดว่าม่านฟ้าก็คงต้องอยู่ที่นั่น พี่ชายมาทั้งที เธอจะไปอยู่ที่ไหนได้หากไม่ได้อยู่ด้วยกันภูผากำลังจะออกไปข้างนอก แต่เห

ตอนที่ 57ม่านฟ้านั่งเงียบมาตลอดทาง เธออุตส่าห์หนีไปพักใจตั้งไกล แต่พอกลับมาถึงไทยคนแรกที่ได้เจอกันกลับเป็นเขา ไม่รู้ว่าทำไมโชคชะตาถึงใจร้ายกับเธอได้ถึงขนาดนี้ เพิ่งจะรู้สึกดีขึ้นก็ดันต้องกลับไปเริ่มทำใจใหม่ภูผาเห็นสีหน้าเศร้าหมองของน้อง ก็เอามือของเธอมากุมไว้เพื่อปลอบประโลม ไม่ให้เธอเศร้ามากหญิงสาวมองมือของพี่ชายแล้วคลี่ยิ้มให้ รอยยิ้มของเธอเศร้าลง ภูผาก็ได้แต่คอยลูบหลังมือของเธอ เขาไม่กล้าพูดอะไรออกไปในตอนนี้ เพราะกลัวว่าจะสะกิดแผลให้เธอเจ็บอีกกลับมาถึงคฤหาสน์หลังงามแล้ว ม่านฟ้าก็สูดลมหายใจเข้าปอดลึก เธอปั้นหน้ายิ้มเพื่อที่จะให้พ่อแม่ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมเธอถึงได้เศร้า ภูผามองหน้าม่านฟ้าด้วยความเป็นห่วง ต้องทนฝืนยิ้มก็ยิ่งเจ็บปวด“โอเคหรือเปล่า ถ้าไม่โอเคก็ไม่ต้องฝืนขนาดนี้หรอก” ภูผาเอ่ยถามน้องสาวเบาๆ“โอเคค่ะ พ่อแม่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวเจ้าขาจะอดไปอยู่คอนโด พี่เจ้าขุนอย่าบอกพ่อแม่นะคะ” ม่านฟ้ายิ้มทะเล้นให้พี่ชาย ใจจริงเธอก็กังวลเรื่องนี้ด้วย หากพ่อแม่รู้ว่าเธอย้ายออกไปอยู่ข้างนอกแล้วทุกข์ใจ ท่านคงให้เธอย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านแน่ ๆ“ฮ่า ๆ งั้นเข้าบ้านกัน” ภูผาหัวเราะเอ็นดูม่านฟ

“คะ?” เจ้าแก้มชะงักไปทันที แล้วหันมามองโซ่อย่างตั้งคำถามอีกครั้ง“...” เพียงแต่โซ่ไม่ตอบอะไร เขามองเธอนิ่ง “เจ้าแก้มไม่ได้โกรธค่ะ” เจ้าแก้มส่ายหน้าเบา ๆ และขบคิดด้วยความสับสน“แล้วเป็นอะไร?” โซ่จึงจี้ถาม แม้จะมั่นใจแล้วก็ตามว่าเธอเป็นอะไร“เจ้าแก้มก็ไม่รู้” เจ้าแก้มส่ายหน้าตอบกลับมา เพราะเธอไม่รู้จริง ๆ ว่าตัวเองเป็นอะไร มันอธิบายความรู้สึกไม่ได้ในตอนนี้“เห็นรูปนั้นใช่ไหม?” “ค่ะ” เมื่อถูกถามอย่างนั้น เจ้าแก้มยอมรับไปตรง ๆ แล้วก้มหน้าลงทันที“พี่ไม่รู้เรื่องด้วย ไม่รู้จัก ไม่เคยคุยกันเลยด้วยซ้ำ” โซ่อธิบายให้เธอฟังอย่างใจเย็น เขาไม่รู้จักรุ่นน้องคนนั้นมาก่อน และไม่มีความคิดที่จะนอกใจเจ้าแก้มเลยสักครั้ง“อีกอย่างรูปนั้นพี่สั่งให้ไอ้ลีนไปลบให้แล้ว” แล้วก็บอกเล่าว่าเขาสั่งให้เพื่อนไปลบรูปนั้นแล้ว“พี่ดีใจนะ”“ดีใจอะไรเหรอคะ?” เจ้าแก้มเงยหน้าขึ้นแล้วมองโซ่อย่างแปลกใจ ที่จู่ ๆ ก็พูดขึ้นว่าดีใจ“ก็ดีใจที่เจ้าแก้มหึงพี่” โซ่กล่าวแล้วยิ้มกรุ้มกริ่มออกมาอย่างอารมณ์ดี“บ้า ใครหึงกัน ไม่มีนะ” ทำให้เจ้าแก้มหน้าร้อนขึ้นมาแล้วรีบปฏิเสธทันที เธอไม่ได้หึงเขาเสียหน่อย แค่ไม่พอใจที่เห็นเขากับคนอื่นก็เ

เจ้าแก้มมึนตึงกับโซ่เป็นอย่างมาก จนกลายเป็นความอึดอัดใจ“วันนี้พี่ไปส่งนะ” เขาอาสาไปส่งเธอที่บ้านด้วยตัวเอง เพื่อที่จะได้คุยกัน“พี่กราฟจะมารับค่ะ” แต่เจ้าแก้มกลับปฏิเสธมาเสียอย่างนั้น“เดี๋ยวพี่จะโทรบอกพี่กราฟเอง” โซ่จึงอาสาโทรหากราฟเอง เพราะอย่างไรวันนี้ต้องได้คุยกันก่อนทำให้เจ้าแก้มไม่สามารถปฏิเสธได้“พี่ไปนะ” โซ่จำใจต้องลาเจ้าแก้ม เพื่อไปเรียน แต่ก็ยังคงมีความกังวลอยู่ไม่น้อย“แกตึงใส่เขาเกินไปหรือเปล่า?” เมื่อโซ่เดินออกไปแล้ว ชิงชิงก็หันมาถามเจ้าแก้มทันที“นั่นสิ” หนูดีเองก็เห็นด้วย ว่าเจ้าแก้มเฉยชากับแฟนหนุ่มของเธอมากไปจริง ๆ“เจ้าแก้มไม่รู้” คำพูดของเพื่อนทั้งสองทำให้เจ้าแก้มรู้สึกสับสน ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดีในตอนนี้“ถ้าแกไม่รู้ แกควรจะถาม หรือพูดคุยกับเขาไปนะเจ้าแก้ม ไม่ควรทำแบบนี้” ชิงชิงจึงค่อย ๆ พูดให้เจ้าแก้มคิด และเข้าใจ“เจ้าแก้มงี่เง่าไปเหรอ?” เข้าแก้มจึงถามกลับมา เธอไม่อยากเป็นอย่างนี้เลย เพียงแต่จัดการกับความรู้สึกของตัวเองไม่ได้จริง ๆ“ไม่ใช่หรอก แต่แกก็รู้ว่าพี่โซ่เขารักแกแค่ไหน”“ใช่ ตึงใส่เขาไปแบบนั้นจะเรียนรู้เรื่องไหมน่ะ” คำพูดของหนูดีทำให้เจ้าแก้มชะงัก แล

“พี่ไลอ้อน” เจ้าแก้มหยุดชะงักแล้วยกมือไหว้เพื่อนสนิทของแฟนหนุ่ม“ไม่เห็นไอ้โซ่บอกเลยว่าเราจะมา?” ไลอ้อนรับไหว้แล้วพึมพำขึ้น เพราะก่อนหน้านี้โซ่ไม่เห็นจะบอกพวกเขาเลยว่าเจ้าแก้มจะมากินข้าวที่โรงอาหารของพวกเขา“เจ้าแก้มไม่ได้บอกพี่โซ่น่ะค่ะ” เจ้าแก้มบอกกับเขาไปเสียงนิ่ง“อ้าว” นั่นทำให้ไลอ้อนขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ และไหนจะอาการมึนตึงของเจ้าแก้มอีก เขาไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่“ขอตัวไปสั่งข้าวก่อนนะคะ” เจ้าแก้มตัดบทแล้วขอตัวไปสั่งข้าวทันทีไลอ้อนมองตามหลังของเธอไปด้วยความงงงัน“น้องชิงชิง?” จากนั้นก็หันมามองชิงชิงอย่างตั้งคำถาม“ขอตัวนะคะ” แต่ชิงชิงไม่สามารถพูดอะไรได้เช่นกัน จึงค้อมหัวให้รุ่นพี่เล็กน้อย จากนั้นก็วิ่งตามหลังเจ้าแก้มไปติด ๆทิ้งให้ไลอ้อนได้แต่เกาหัวแกรก ๆ มองตามหลังไปทางด้านของโซ่ ในตอนนี้เขากำลังรอเจ้าแก้มตอบกลับข้อความ หลังจากที่เขาส่งไปหาเธอตั้งแต่สิบนาทีที่แล้ว“มึงเห็นนี่ยัง?” แล้วจู่ ๆ พายัพก็ยื่นโทรศัพท์ของเขาไปให้กับโซ่ซึ่งโซ่ก็มองด้วยความแปลกใจ และรับไปดูก็เห็นว่าเป็นรูปตอนที่เขาไปทำบุญเมื่อเช้านี้ และมีรุ่นน้องคนหนึ่ง มาอยู่ข้าง ๆ ซึ่งเขาไม่ได้รู้จัก หร

เช้าวันต่อมา ในวันนี้เจ้าแก้มมาเรียนโดยมีพี่ชายมาส่ง เพราะโซ่มีนัดกับรุ่นน้องแต่เช้า เพื่อมาทำบุญคณะกัน เจ้าแก้มจึงไม่ได้รบกวนเขาในขณะที่นั่งรอเรียนอยู่นั้น ก็มีเสียงฮือฮาดังขึ้นเป็นระยะ และเจ้าแก้มเองก็รู้สึกว่ามีสายตาของหลายคนมองมาที่เธอแปลก ๆเจ้าแก้มจึงเงยหน้าขึ้นมองด้วยความงงงัน จนหันมาเห็นสายตาของเพื่อนสนิททั้งสองนี่แหละ“มีอะไรเหรอ?” เจ้าแก้มถามขึ้นด้วยความสงสัย“ดูนี่สิ”“หือ?” เจ้าแก้มขมวดคิ้วด้วยความสงสัย จากนั้นก็รับโทรศัพท์จากมือของหนูดีมาดูซึ่งบนหน้าจอกำลังโชว์ภาพของโซ่และผู้หญิงคนหนึ่งกำลังทำบุญอยู่ข้างกัน พร้อมกับแคปชันหวานซึ้งเจ้าแก้มเลื่อนอ่านเม้นก็มีแต่คนพูดว่าเหมาะสมกัน และถามถึงเธอด้วย“โอเคนะ?” ชิงชิงถามขึ้นแล้วมองเจ้าแก้มด้วยสายตาเป็นกังวลเพราะสีหน้าเจ้าแก้มมีความเคร่งเครียดเป็นอย่างมาก อีกทั้งยังกำโทรศัพท์ในมือแน่นเจ้าแก้มได้สติเงยหน้าขึ้นมาเพื่อนสนิททั้งสองแล้วถามขึ้น“ใครเหรอ?”“เห็นบอกว่าเป็นรุ่นน้องปีหนึ่งน่ะ” หนูดีเป็นฝ่ายตอบ เพราะเธอได้ถามมาแล้วก่อนที่จะเอารูปให้เจ้าแก้มดู คนรู้จักของเธอบอกว่าเป็นรุ่นน้องปีหนึ่ง“อื้ม” เจ้าแก้มพยักหน้ารับรู้แล้วทำเป็น

โซ่เองก็ให้เจ้าแก้มมานั่งข้าง ๆ เขาเช่นกัน แล้วหยิบน้ำมาเปิดฝาให้เธอ“ขอบคุณค่ะ” เจ้าแก้มรับน้ำมาแล้วเอ่ยขอบคุณโซ่“หิวไหม?” โซ่จึงถามอย่างใส่ใจ เพราะทุกครั้งเวลานี้เจ้าแก้มจะต้องได้กินของว่าง แต่เขาติดธุระ ไม่มีเวลาไปรับเธอเลย คิดแล้วก็มีสีหน้ารู้สึกผิดขึ้นมาทันที“ไม่ค่อยหิวค่ะ” เจ้าแก้มรู้สึกหิวเล็กน้อย เพราะความเคยชินที่ได้กินอาหารเวลานี้ แต่ก็ไม่อยากรบกวนโซ่ จึงตอบกลับไป“แสดงว่าหิว?” แต่คำว่า ไม่ค่อย ของเธอนั้นทำให้โซ่ขมวดคิ้วแล้วหรี่ตามองเธอ“แฮ่ ๆ” เจ้าแก้มไม่อยากโกหกว่าไม่หิวจึงยิ้มแหยให้เขาไป“รอก่อนนะ เดี๋ยวพี่พาไปหาอะไรกิน” โซ่จึงพูดขึ้นแล้วหันไปมองตามรับน้องของคณะตัวเองด้วยความหงุดหงิด ใจเขาอยากจะเข้าไปปล่อยรุ่นน้องและพาเจ้าแก้มกลับตอนนี้เลย แต่ไม่สามารถทำได้อย่างที่คิด“ไม่เป็นไรค่ะ ถ้ากินตอนนี้ กลับบ้านไปคงกินข้าวไม่ได้” เจ้าแก้มเห็นสีหน้าโซ่จึงรีบบอกกับเขาไป เพราะเวลานี้เธอคงกินอะไรไม่ได้แล้ว เพราะว่าต้องกลับไปกินข้าวกับที่บ้านต่อด้วย“อื้ม” โซ่เองก็พึ่งนึกขึ้นได้จึงพยักหน้าเข้าใจรอไม่นานกลุ่มพี่ว้ากก็มีการปล่อยรุ่นน้องให้กลับบ้านทำให้โซ่เองก็พาเจ้าแก้มกลับได้เช่นก

เวลาผ่านไป หลังจากวันนั้นที่โซ่ง้อเจ้าแก้มได้สำเร็จ ทั้งสองก็ตัวติดกันตลอด ไม่ห่างไปไหนช่วงปิดเทอมบ้านของเจ้าแก้มก็มีโซ่ไปเป็นแขกประจำ จนคุ้นเคยกับทุกคนในบ้านพี่ชายทั้งสองของเจ้าแก้ม เห็นโซ่ดูแลน้องสาวของพวกเขาเป็นอย่างดีก็อ่อนให้โซ่แล้ว ไม่มีจิกกัดเหมือนแต่ก่อนจวบจนเปิดเทอม เจ้าแก้มขึ้นปี 3 ส่วนโซ่ก็เป็นรุ่นพี่ปี 4 แล้วในวันนี้เจ้าแก้มมาที่มหาวิทยาลัยโดยมีโซ่มาส่ง ส่วนตัวเขานั้นยังไม่ได้มีการเรียนอะไร มีเพียงคอยดูแลเรื่องการรับน้องในคณะก็เท่านั้นซึ่งโซ่ได้รับเลือกเป็นประธานสภาของมหาวิทยาลัย เขาจึงวุ่นวายเป็นอย่างมากส่วนเจ้าแก้มนั้นขึ้นปีสาม เป็นปีของพี่ว้าก ที่ไม่ต้องไปวุ่นวายการรับมากนัก แต่วันนี้เธอถูกเพื่อนสนิทลากมาดูพี่ว๊าก ซึ่งก็คือเพื่อนปีเดียวกันกับเธอลงว้ากเป็นครั้งแรก“เงียบ!!”เสียงว๊ากที่ดังขึ้นทำให้น้อง ๆ ที่กำลังฮือฮากันอยู่เงียบเสียงลงทันทีบรรยากาศโดยรอบกำลังเกิดเดดแอร์ ไม่เว้นแม้แต่เจ้าแก้มที่เผลอเกร็งไปกับน้อง ๆ ด้วย“ดุชะมัด” ชิงชิงหันไปกระซิบกับหนูดีเพราะพี่ว้ากปีของพวกเธอ มาจากกลุ่มผู้ชายที่ดูจะนุ่มนวลที่สุดแล้ว ทุกคนจึงไม่เชื่อนักว่าพวกเขาจะว้ากได้จริง จึ

ตอนพิเศษ 5วันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่พราวมุกกับติณภัทรต้องตื่นแต่เช้า เพื่อมาเตรียมตัวให้กับลูกชายคนโต เนื่องจากว่าที่โรงเรียนมีงานกีฬาสี คุณครูประจำชั้นของต้นไม้จึงเรียนเชิญให้ผู้ปกครองมาร่วมกิจกรรมกับลูกชายซึ่งเมื่อแต่งตัวกันเสร็จเรียบร้อย สามพ่อแม่ลูกก็พากันเดินทางไปที่โรงเรียน ส่วนลูกสาวคนเล็กคุณย่าก็ขอเอาไปเลี้ยงสักวันสองวัน“ร้อนไหมพราว พี่ไปซื้อน้ำมาให้”“ร้อนค่ะ แต่ลูกน่าจะร้อนกว่า พี่ดูแลลูกก่อนก็ได้”“ลูกมีครูคอยดูแลอยู่ ดูแลตัวเองกันก่อนดีกว่าตอนนี้ อากาศร้อน แถมต้องมาเล่นกีฬา จริงๆ ถ้าไม่ไหวแค่บอกพี่มานะ เดี๋ยวพี่บอกครูเขาให้”“ไม่เป็นไร นานๆ ที อีกอย่างลูกเราก็ดูจอยมาก ไม่อยากทำให้เสียบรรยากาศน่ะค่ะ”“โอเค พี่เข้าใจ”ติณภัทรพูด แล้วเปิดฝาน้ำป้อนภรรยา เพราะรู้ดีอยู่แล้วว่าพราวมุกเป็นคนขี้ร้อน เวลาอยู่ในที่อากาศร้อนมากๆ เธอก็มักจะมีอาการที่ไม่สู้ดีสักเท่าไหร่นัก ซึ่งเขาไม่อยากให้ภรรยาผู้เป็นที่รักต้องไม่สบายก็เท่านั้น“แล้วพี่ติณไม่ร้อนเหรอคะ?”“ก็ร้อน แต่ว่าพี่ทนได้ เพราะว่าพี่ไม่ได้เป็นคนขี้ร้อนเหมือนพราว”“งั้นก็ดีแล้ว ว่าแต่ต้องทำอะไรต่อเหรอคะ?”“มีกิจกรรมครอบครัว พ่อแ

ตอนพิเศษ 4สามเดือนถัดมา...หลังจากวันที่คลอดเจ้าตัวเล็กออกมา พราวมุกและติณภัทรก็หัวหมุนหนักยิ่งกว่าเก่า โชคยังดีที่มีคุณย่าคอยช่วยเลี้ยงลูกชายคนโตให้ แถมต้นไม้เองก็รู้เรื่องขึ้นมาก รู้ว่าคุณพ่อและคุณแม่เหนื่อยกับการดูน้องสาว ก็ยอมอยู่เล่นที่บ้านคุณย่าอยู่บ่อยๆ ไม่มารบกวนแต่อย่างใด“ไปอยู่กับคุณย่ามา ดื้อหรือเปล่าครับ” ทันทีที่พาลูกชายคนโตกลับมาถึงบ้าน ติณภัทรก็รีบถามขึ้นทันที“ต้นไม้ไม่ดื้อเลยครับ คุณย่าชมต้นไม้ด้วย บอกว่าน่ารักแล้วก็ไม่ดื้อเลยสักนิดเดียว”“ถ้างั้นก็ดีแล้วครับ คุณย่าจะได้ไม่เหนื่อยมาก แต่ช่วงนี้ลูกต้องกลับมาอยู่ที่บ้านเราก่อนนะครับ เพราะว่าคุณย่าต้องไปดูงานที่เชียงใหม่ อีกหลายวันกว่าจะกลับ”“ได้ครับ คุณย่าบอกต้นไม้แล้ว”“งั้นเราไปหาน้องกันไหม น้องน่าจะกำลังหม่ำๆ นมอยู่”“ไปครับไป ต้นไม้อยากเล่นกับน้อง”“งั้นไปกันครับ”ติณภัทรรีบพาลูกชายเข้าไปหาผู้เป็นแม่และน้องสาวคนเล็กทันที เพราะเห็นว่าช่วงแรก ๆ ต้นไม้ไม่ค่อยได้มาเล่นกับน้อง เนื่องจากว่าต้องไปเรียนทุกวัน หากนอนที่บ้านหลังเดียวกันก็คงจะทนเสียงร้องงอแงของเจ้าตัวน้อยไม่ไหว แต่ช่วงนี้ก็คงจะได้อยู่กันบ่อยๆ แล้ว“คุณแม่..

ตอนพิเศษ 3ชีวิตของทั้งคู่เรียกได้ว่าโรยไปด้วยกลีบกุหลาบ หลังจากที่ผ่านอุปสรรคและขวากหนามด้วยกันมานาน วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ พราวมุกจึงชวนติณภัทรมาดูซีรีย์กันที่บ้าน หลังจากที่ไปส่งลูกชายคนโตไว้ที่บ้านของแม่สามี เนื่องจากว่าต้นไม้จะอยู่เรียนพิเศษที่บ้านของคุณย่าทุกวันอาทิตย์ เป็นเรื่องปกติ“คืนนี้คิดยังไงชวนพี่มาดูซีรีย์เนี่ย อารมณ์ไหน?”“ก็พราวไม่อยากทำอะไรนี่คะ แค่อยากนอนให้เวลาไปรีบๆ ผ่านไป อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันคลอดแล้ว”“โอเค นอนให้หนำใจเลย เพราะถ้าเจ้าตัวเล็กมาเพิ่มอีกคน เราสองคนคงได้หัวหมุนกันทั้งวันทั้งคืนไปอีกปีสองปีแน่ ๆ”“ก็จริงค่ะ ดูซีรีย์กันดีกว่า เรื่องนี้น่าดูมากเลยนะคะ พราวลองดูตัวอย่างมาก่อนแล้ว สนุกมาก”หลังจากที่พูดคุยกันตามปกติ ทั้งสองก็พากันนอนกอดกันกลมพร้อมกับดูหนังใหม่ที่กำลังเป็นกระแสไปด้วยในเวลาเดียวกัน แต่จะรู้ว่าจู่ ๆ เหตุการณ์ที่ไม่คาคิดก็เกิดขึ้น“พี่ติณ...พราวเจ็บท้อง เจ็บมาก เหมือน...” วินาทีนั้นพราวมุกถึงกับพูดต่อไม่ได้ ความเจ็บดังกล่าวส่งผลให้เธอพยายามนอนขดตัวพร้อมกับใช้มือน้อยๆ ของตนกุมท้องเอาไว้ คล้ายเจ็บจนเจียนตายเลยก็ว่าได้“พราวใจเย็นๆ นะ พี่

ตอนพิเศษ 2วัน ๆ พันกว่าเรื่อง ติณภัทรพูดไม่เข้าหูภรรยาเพียงไม่กี่คำ ก็ถูกโกรธจนไม่คุยกันข้ามวันข้ามคืน แม้ว่าจะพยายามตามง้ออยู่ทุกเวลา แต่ก็ยังเอาชนะความขี้น้อยใจของเธอไม่ได้อยู่ดี“คุณพ่อทำอะไรอยู่เหรอครับ ทำไมไม่เข้าไปหาคุณแม่ข้างใน” เจ้าตัวแสบกำลังจะเดินเข้าไปหาผู้เป็นแม่ที่นอนเล่นอยู่ข้างใน เห็นผู้เป็นพ่อเอาแต่ยืนด้อม ๆ มอง ๆ อยู่หน้าห้อง ไม่ยอมเข้าไปหาเธอเสียที“ต้นไม้ มานี่ก่อนครับ” ติณภัทรเอ่ยพร้อมกับดึงมือของลูกชายมาข้างนอก เพื่อพูดคุยอะไรบางอย่าง“มีอะไรเหรอครับคุณพ่อ”“คุณแม่กำลังโกรธคุณพ่ออยู่ ต้นไม้ช่วยให้คุณแม่หายโกรธคุณพ่อได้ไหมครับ?”“ก็เป็นต้นไม้ตลอดที่ช่วยคุณพ่อ ว่าแต่...รอบนี้คุณพ่อจะซื้อเลโก้ตัวนั้นให้ต้นไม้ไหมครับ?” เด็กชายตัวแสบยื่นข้อเสนอให้กับผู้เป็นพ่อได้ฟัง ก่อนจะยืนมองหน้าติณภัทรตาปริบๆ เพื่อหวังให้เขาใจอ่อนยอมซื้อของเล่นให้ หากว่าสามารถทำให้พราวมุกยอมคืนดีด้วยได้“พ่อจะซื้อให้ต้นไม้สักสิบชิ้นเลย ดีไหมครับ?”“ได้ครับ เดี๋ยวต้นไม้จัดการให้”“เร็ว ๆ เลยครับ ก่อนที่แม่จะโกรธพ่อหนักไปมากกว่านี้”ที่ทำแบบนี้ไม่ใช่ว่าติณภัทรไม่อยากง้อภรรยาด้วยตัวเอง แต่เพราะง้อแล้

ตอนพิเศษ 1ชีวิตหลังแต่งงานของทั้งติณภัทรและพราวมุกเต็มไปด้วยความสุขและชุลมุนวุ่นวายไปด้วยในเวลาเดียวกัน เพราะเจ้าต้นไม้นั้นทั้งดื้อและซนตามประสาเด็กกำลังโต แม้จะมีคุณย่าคอยช่วยเลี้ยง แต่ก็แทบจะรับมือกับเจ้าเด็กแสบคนนี้ไม่ไหวเลยจริง ๆ“ต้นไม้ครับ ค่อย ๆ กินสิครับลูก เดี๋ยวติดคอขึ้นมา ต้องไปหาพี่หมอที่โรงพยาบาลนะครับ”พราวมุกที่นั่งอยู่ข้าง ๆ กันกับลูกชายถึงกับต้องเอ่ยปากห้ามปราม เพราะทุกครั้งที่ต้นไม้ได้กินของโปรด เขาก็มักจะรีบกินจนลืมไปว่ามันทั้งเสียมารยาทบนโต๊ะอาหารและอันตรายถึงแก่ชีวิตได้หากอาหารติดคอ“ก็มันอร่อยนี่ครับ”“แม่เข้าใจ ลูกจะกินเยอะแค่ไหนก็ได้แต่ต้องค่อยๆ กินไงครับ มันอันตราย”“โอเคครับ ต้มไม้เข้าใจแล้ว...” เด็กชายทำหน้าหงอยเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ ตักอาหารเข้าปากตามคำสั่งสอนของผู้เป็นแม่ที่คอยดูแลอยู่ข้าง ๆ กาย“เอาน่า พราวมุก ปล่อยให้เขากินไปเถอะ เข้มงวดมาก ๆ เดี๋ยวจะเสียบรรยากาศเอานะ” คุณหญิงธนัชชาเห็นสีหน้าของหลานชายสุดที่รักดูไม่สู้ดีนัก จึงเอ่ยขึ้นเพื่อหวังให้บรรยากาศบนโต๊ะอาหารกลับมาสนุกสนานอีกครั้ง“ค่ะคุณแม่...” หญิงสาวยกยิ้มเบาบางพร้อมกับยกมือลูบหัวลูก­ชายหัวแก้ว

The Follow Love 127.เช้าวันต่อมาพวกเขาทั้งสามคนยังคงอยู่กันที่จังหวัดเชียงใหม่ พราวมุกเพียงแค่คิดถึงร้านกาแฟร้านนั้นจึงอยากกลับไปเยี่ยมเยียนอีกสักครั้งแม้ว่ามันจะไม่ได้เป็นเธอเป็นเจ้าของอย่างเต็มตัวแล้วก็ตาม“ที่นี่น่ะเหรอ ร้านกาแฟที่พราวสร้างมาเองกับมือ ในตอนที่หนีมา”“ใช่ค่ะ ต้นไม้ทุกต้นที่นี่ พราวเป็นคนปลูกเองทั้งหมดเลยนะคะ นี่ก็คงจะล้มตายไปบ้างแล้ว แต่ก็ยังมีอีกหลายต้นที่เจริญเติบโตขึ้นเรื่อย ๆ น่าเสียดายที่ตอนนั้นตัดสินใจขายทิ้งไป เพราะคิดว่าคงไม่ได้กลับมาอีก”“งั้น...พราวอยากได้มันกลับมาไหม?” ติณภัทรเอ่ยถามความเห็นจากภรรยาที่นั่งดื่มกาแฟอยู่ทางฝั่งตรงกันข้าม โดยมีลูกน้อยนั่งกินขนมอยู่บนตักของเธออีกทีหนึ่ง“พี่ติณหยุดความคิดนั้นเดี๋ยวนี้เลยนะคะ อย่าเลยดีกว่าค่ะ พราวไม่มีเวลาทำหรอก” หญิงสาวปฏิเสธเขากลับไปอย่างไม่ลังเล เธอคิดเพียงแค่ว่าลำพังเลี้ยงลูกชายคนเดียวก็ลำบากไม่น้อยเลย หากว่าจะต้องทำร้านกาแฟอีก เธอก็อาจจะทำมันได้ไม่ดีเท่าที่ควร“แล้วถ้าพี่ถามว่าถ้าพราวมีเวลา พราวอยากทำต่อไหม?”“ก็ต้องยากสิคะ ทุกอย่างมันก็ยังเหมือนเดิม แค่เห็นก็อดนึกถึงวันเก่า ๆ ไม่ได้เลย”“งั้นพี่ซื้อให้พ