Semua Bab ยัยแก้มกลมของนายวิศวะสุดร้าย ( So & JaoGaem ) : Bab 41 - Bab 50

ซึ่งจากนั้นสายตาของทุกคนก็ไปหยุดที่โซ่ เพราะการที่โซ่เงียบแบบนี้ น่ากลัวมากกว่าตอนที่เขาอาละวาดเสียอีก โซ่ไม่ค่อยพอใจในคำตัดสินนี้นัก แต่เขาก็ยอมปล่อยไปก่อนแล้วค่อยจัดการทีหลัง เพราะตอนนี้เขามีเรื่องที่สำคัญมากกว่าต้องทำ“มีอะไรอีกหรือเปล่า?” เมื่อทุกอย่างเคลียร์กันจบแล้ว โซ่ก็หันไปถามจินเสียงนิ่ง“ไม่มีแล้ว” จินยกมือขึ้นมานวดขมับแล้วพูดขึ้น เรื่องวันนี้ทำให้เขาปวดหัวมากจริง ๆ นี่ยังไม่รู้เลยว่าจะโดนอาจารย์ที่รับผิดชอบเรียกไปต่อว่าตอนไหน“ป่ะ” โซ่เข้าไปพยุงให้เจ้าแก้มลุกขึ้น ซึ่งเจ้าแก้มก็ยังคงงง ๆ อยู่ ดวงตากลมโตจ้องมองเขาตาแป๋ว“นี่มึงจะพาน้องไปไหน?” เป็นฟีนที่ถามขึ้น เพราะเธอว่าจะพาเจ้าแก้มไปที่คณะแพทย์ ให้หมอตรวจอาการให้“ไปโรงพยาบาล” โซ่ตอบแล้วหยิบกระเป๋าเจ้าแก้มมาสะพายเองด้วยการกระทำของเขาอยู่ในสายตาของทุกคน ซึ่งคนรู้จักโซ่ก็ตะลึงกันไม่น้อย ที่เห็นเขาใส่ใจเจ้าแก้มขนาดนี้“อื้ม ฝากด้วยนะ เดี๋ยวพี่โทรหานะเจ้าแก้ม” ฟีนพยักหน้ารับแล้วหันไปพูดกับน้องรหัสตัวเองส่วนเจ้าแก้มก็ยิ้มรับแล้วมองไปยังเพื่อนสนิททั้งสอง“แกไปโรงพยาบาลเถอะ”“อื้ม เดี๋ยวโทรหานะ” เจ้าแก้มบอกกับชิงชิงแล้วหันไปย

“แบบนี้นี่เอง” หมอกัลย์สุดาพยักหน้าเข้าใจแล้วหันไปมองค้อนลูกชายที่ใจร้อนเกินเหตุ ทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้ฟังอะไรเลยแท้ ๆหมอกราฟตัวลีบลงไปทันที เพราะไม่คิดว่าส่วนหนึ่งที่น้องสาวโดนหาเรื่องจะมาจากตัวเองด้วย“เป็นยังไงล่ะ? ไม่ยอมฟังอะไรเลย” หมอกัลย์สุดามองลูกชายด้วยสายตาดุดันพร้อมกับต่อว่าเขา“แต่สาเหตุก็เกิดจากมันอยู่ดีนะครับแม่” เพียงแต่หมอกราฟไม่ยอมรับยังคงโยนความผิดไปให้โซ่อยู่ดี“เราก็ด้วย” หมอกัลย์สุดาจึงรีบย้ำว่าเรื่องนี้ก็เกิดจากกราฟเช่นกันเธอไม่ได้โทษโซ่หรือโทษลูกชายที่ทำให้คนอื่นเข้าใจผิด“ปกติไอ้กลูมไปเฝ้าก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่หว่า”หมอกราฟจึงบ่นขึ้นเสียงเบา เพราะปกติแล้วเขาไม่ค่อยได้ไปเฝ้าน้องสาวมากนัก มีแต่หมอกลูมที่ไปบ่อย เขาก็นึกว่าคนที่คณะของน้องสาวจะรู้จักเขาเสียอีก“ก็กลูมเขาเพิ่งเรียนจบ รุ่นน้องจะรู้จักก็คงไม่แปลก กราฟนั่นแหละ น้องโตขนาดนี้แล้วยังไปตามเฝ้าอีก”หมอกัลย์สุดาจึงหันไปมองลูกชายเล็กน้อยแล้วกล่าวขึ้น เนื่องจากหมอกราฟจบจากมหาลัยมาหลายปีแล้ว อาจจะทำให้รุ่นน้องไม่รู้จักบ้าง แต่หมอกลูมที่เพิ่งจบมา ไม่มีทางที่คนอื่นจะไม่รู้ว่าเป็นพี่ชายของเจ้าแก้ม“นี่ขนาดผมเฝ้าแล้วนะค

ซึ่งภาพที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ เป็นเพจของมหาวิทยาลัย ที่รวบรวมผู้เสียหายที่โดนแพทกลั่นแกล้งมารวมตัวกัน ยื่นเรื่องให้สอบสวนแพทและเพื่อนของเธอ“หื้ม? ไม่ได้มีแค่เราเหรอที่โดนแกล้ง”เจ้าแก้มเงยหน้าขึ้นมองบาสด้วยความแปลกใจ และถามขึ้นด้วยความใสซื่อ เธอนึกว่ามีแต่เธอเสียอีกที่โดนแพทแกล้ง แต่นี่มีผู้เสียหายมากมาย ไม่คิดเลย ว่าแพทจะร้ายขนาดนี้“ใช่”“แล้วนี่ยังไงต่อ?” หนูดียื่นโทรศัพท์คืนให้บาสแล้วถามถึงสถานการณ์ในตอนนี้ เพราะบาสเป็นประธานรุ่น น่าจะรู้อะไรมาบ้างไม่มากก็น้อย“โดนเรียกผู้ปกครองน่ะ” บาสจึงตอบกลับมาเสียงนิ่ง“ร้ายแรงมากเลยนะ!!”เจ้าแก้มเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เพราะถ้าถึงขั้นเรียกผู้ปกครอง มีสิทธิ์ถึงขนาดไล่ออกกันเลยทีเดียว“ใช่”เมื่อได้รับคำตอบยืนยันจากบาส เจ้าแก้มก็มีสีหน้าครุ่นคิดเล็กน้อย เธอรู้สึกสงสารแพทถ้าถึงขั้นต้องโดนไล่ออกจริง ๆ“ก็สมควรแล้วล่ะ โดนซะบ้าง จะได้ไม่ไประรานใครได้อีก”แต่หนูดีกลับรู้สึกว่าเรื่องนี้สมควรแล้ว ถ้าเกิดแพทโดนไล่ออกก็จะเป็นบทเรียนให้อีกฝ่าย แต่ถ้าไม่โดนไล่ออก ก็คงไม่กล้าไปแกล้งใครอีกแล้ว“แต่ถ้าแพทโดนไล่ออกคือเสียอนาคตเลยนะ”เจ้าแก้มจึงพูดขึ้น แล้วทำต

“มีสิ แต่จุ๊ ๆ ไว้นะ” ฟีนยกมือขึ้นแตะปากไว้แล้วขยิบตาให้รุ่นน้องเล็กน้อย เพราะเรื่องนี้จะไม่ถูกแพร่งพรายออกไป ไม่อย่างนั้นถ้าถึงหูอาจารย์ พวกเธออาจจะโดนเรียกไปต่อว่าและลงโทษก็เป็นได้“เย้” หนูดีและชิงชิงหันไปตบมือใส่กันด้วยความดีใจ“อะไรเหรอ?” มีเพียงเจ้าแก้มเท่านั้นที่ไม่เข้าใจในสิ่งที่พี่รหัสและเพื่อนพูดกัน“ก็ปีที่แล้วหลังรับน้องเสร็จพวกพี่เขาก็ปิดผับฉลองไง แกจำไม่ได้เหรอ?” หนูดีจึงหันมาพูดกับเจ้าแก้มอย่างร่าเริง เธอลืมไปเสียสนิทเลยว่าเมื่อปีที่แล้วเจ้าแก้มไม่ได้ไปร่วมงานนี้ด้วยกัน“จะให้ยัยนี่จำอะไรล่ะ เจ้าแก้มไม่ได้ไป” ชิงชิงจึงรีบพูดขึ้นเตือนหนูดีว่าเจ้าแก้มไม่เคยไปที่แบบนั้นกับพวกเธอ“เออ จริงด้วย ลืมไปเลย” หนูดีจึงนึกขึ้นได้“แล้วปีนี้ว่ายังไงเจ้าแก้ม?” ฟีนมองน้องรหัสของเธอยิ้ม ๆ แล้วถามถึง ปีนี้ว่าเจ้าแก้มจะสามารถไปร่วมงานได้หรือไม่ แม้อุปสรรคชิ้นใหญ่ของเจ้าแก้ม จะเป็นคุณหมอสุดหล่อทั้งสองก็ตาม“เอ่อ” แก้มไม่รู้จะตอบยังไงและมีสีหน้าที่ลังเลสับสน ใจหนึ่งเธอก็อยากที่จะไปเปิดหูเปิดตา บางแต่อีกใจหนึ่งก็เป็นกังวล กลัวว่าที่บ้านจะไม่ยอมให้ไป“ไปด้วยกันสิเจ้าแก้ม ไปเปิดโลกใหม่” หนูดี

“อ้าว แล้วปกติแกไม่ใช่แบบนั้นหรือไง?” ชิงชิงจึงสวนกลับไปทันที“ไม่ใช่สักหน่อย” ซึ่งเจ้าแก้มก็ส่ายหน้าปฏิเสธ เธอไม่ได้เป็นแบบนั้นเสียหน่อย ที่ผ่านมาก็ตั้งใจเรียนตามปกติ“ถ้าอย่างนั้นก็เล่ามาจ้ะ ว่าอารมณ์ดีอะไรมา?”“เมื่อคืนเจ้าแก้มขอคุณพ่อคุณแม่แล้วนะ” เจ้าแก้มเลิกทำหน้าบึ้ง แล้วพูดกับเพื่อนด้วยดวงตาเป็นประกาย“จริงดิ แล้วพวกท่านว่ายังไงบ้าง?” ชิงชิงรู้สึกตกใจเล็กน้อย ไม่คิดว่าจะแก้มจะกล้าพูดกับพ่อแม่และพี่ชายทั้งสองในเรื่องนี้จริง ๆ“ให้ทาย” เจ้าแก้มหรี่ตามองเพื่อนด้วยสายตาเจ้าเล่ห์“กรี๊ดดดดด” ซึ่งพอเห็นท่าทางของเจ้าแก้มเพื่อนทั้งสองก็เดาออกในทันที จึงหันไปกรี๊ดกร๊าดใส่กันด้วยความดีใจ“แล้วพี่ชายแกล่ะ?” แต่แล้วชิงชิงก็หุบยิ้ม แล้วหันขวับไปถามเจ้าแก้มถึงพี่ชายจอมหวงทั้งสองของเธอ“พี่กราฟกับพี่กลูมก็ขัดไม่ได้หรอก” เจ้าแก้มจึงกอดอกและเชิดหน้าอย่างคนที่ถือไพ่เหนือกว่า นาน ๆ ทีเธอจะข่มหมอกราฟกับหมอกลูมได้เชียวนะ“เย้ ดีใจที่สุด แกจะได้ไปเที่ยวกับพวกฉันแล้ว” สองสาวจึงพูดขึ้นด้วยความดีใจ และนัดแนะกันถึงงานในวันพรุ่งนี้สามสาวพูดคุยกันต่อด้วยความดีใจพรึบแล้วจู่ ๆ เจ้าแก้มก็รู้สึกถึงมือที่ม