All Chapters of ยัยแก้มกลมของนายวิศวะสุดร้าย ( So & JaoGaem ) : Chapter 21 - Chapter 30

ส่วนเจ้าแก้มก็กลับมาที่คณะพร้อมกับเพื่อนทั้งสอง แล้วไปเตรียมตัวรอรับน้องในช่วงบ่าย ซึ่งหลังจากรับน้องใหญ่ของมหาวิทยาลัยแล้ว คณะเภสัชก็จะรับน้องต่ออีกแค่ 1 อาทิตย์ จากนั้นก็จะปล่อยให้น้อง ๆ พักกัน และจะได้มารวมกันอีกทีคือกีฬามหาวิทยาลัยโดยปีนี้จะไม่มีการรับน้องนอกสถานที่ เพราะการจัดการของปีที่แล้วที่ไม่ครอบคลุมพอ จึงทำให้กิจกรรมถูกยกเลิกไปในบางส่วน“เจ้าแก้ม” แล้วจู่ ๆ ก็มีเพื่อนในคณะที่เดินเข้ามาหาเจ้าแก้มพร้อมกับเอ่ยเรียก“หื้ม?” เจ้าแก้มจึงหันไปมองด้วยความแปลกใจ เพราะไม่เคยพูดคุยกับเพื่อนกลุ่มนี้มาก่อน“เราจะถามเรื่องข่าวลือเธอกับพี่โซ่น่ะ” อีกฝ่ายจึงถามเข้าเรื่องทันทีด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าว พร้อมกับมองเจ้าแก้มด้วยสายตาไม่พอใจ“เอ๊ เรากับพี่โซ่เหรอ?” เจ้าแก้มเอียงคอมองปฏิกิริยาของอีกฝ่ายด้วยความไม่เข้าใจเป็นอย่างยิ่ง“ใช่ เธอเป็นอะไรกับเขาเหรอ?”“เป็นคนรู้จักกันไง” เจ้าแก้มตอบกลับไปอย่างซื่อ ๆ“คนรู้จักบ้าอะไรจะเป็นแบบนั้น!!”เพราะความหมั่นไส้ในความใสซื่อของเจ้าแก้ม ทำให้เธอหมดความอดทน ตะคอกใส่เจ้าแก้มเสียงดังนั่นทำให้กลุ่มปีสองที่ช่วยกันจัดสถานที่อยู่หันมามองเจ้าแก้มสะดุ้งด้วยค

เจ้าแก้มนั่งมองแล้วสะดุ้งเป็นพัก ๆ“ดุจังเลย” เธอมองโซ่ที่ทำหน้านิ่งแล้วตะคอกสอนรุ่นน้องพร้อมกับพูดขึ้นเสียงเบา“หื้ม?? เด็กใครวะเนี่ย”ในขณะนั้นก็มีคนเดินมาที่โต๊ะนี้พอดี พวกเขาต่างหยุดชะงักแล้วมองร่างบางที่นั่งอยู่คนเดียวในโต๊ะด้วยความแปลกใจ“น้อง” จากนั้นก็มีคนหนึ่งเอ่ยถาม“คะ?” ทำให้เจ้าแก้มหันมามองทันที“อยู่คณะไหน?”เตวิณ อดีตเฮดว้ากของวิศวะมองสาวน้อยตรงหน้าแล้วถามขึ้นเสียงนิ่ง เพราะเด็กคณะของพวกเขาจะมีสัญลักษณ์เสื้อที่ไม่เหมือนใคร และไม่มีทางใส่ชุดเรียบร้อยแบบเด็กสาวตรงหน้าอย่างแน่นอน“เภสัชค่ะ” เจ้าแก้มจึงตอบกลับไปทันที“เด็กใครว่ะ?” นั่นทำให้ทั้งกลุ่มหันไปมองหน้ากันทันที“กูไม่รู้”“แล้วนี่มารอใคร?”เมื่อไม่มีใครรู้ หนึ่งในกลุ่มนั้นก็หันมาถามเจ้าแก้มแทน“เอ่อ” และยังไม่ทันที่เจ้าแก้มจะได้ตอบอะไร ก็มีเสียงดังขึ้นก่อนพร้อมกับร่างของโซ่ที่เดินทำหน้านิ่งเข้ามา“เฮียมีอะไร?”“ไอ้โซ่?” ทุกคนจึงหันไปมองเขาเป็นตาเดียว“นี่เด็กมึง?”เตวิณถามขึ้นแล้วมองไปที่เจ้าแก้มเล็กน้อย โซ่คือน้องรหัสของเตวิณ ทำให้ทั้งสองคนค่อนข้างจะสนิทกัน“จีบอยู่”โซ่ตอบขึ้นด้วยใบหน้านิ่ง ๆ นั่นทำให้ทุกคนตกตะลึ

“เจ้าแก้ม อย่าวิ่ง!!” ทำเอาหมอเกรียงไกรร้องห้ามแทบไม่ทัน“แฮ่ ๆ ค่าาาา” เจ้าแก้มหยุดชะงักแล้วหันมายิ้มแหยให้ทั้งสองคน“หึหึ” โซ่อดขำให้กับเจ้าแก้มไม่ได้จริง ๆ ความน่ารักของเธอมันทำให้ใจเขารู้สึกคันยุบยิบ“เขาก็ซื่อ ๆ อย่างนี้แหละ” หมอเกรียงไกรพูดแส่ายหน้าเอือมระอา“น่ารักดีนะครับ”ประโยคต่อมาของโซ่ทำให้หมอเกรียงไกรเปลี่ยนท่าที“จีบเจ้าแก้มเหรอ?” เขาหุบยิ้มแล้วถามโซ่ด้วยน้ำเสียงจริงจัง“ครับ” โซ่เองก็ตอบกลับไป และจ้องตากับพ่อของเจ้าแก้มนิ่งเช่นกัน“จริงจังหรือเปล่า?” คุณหมอเกรียงไกรมองโซ่อย่างหยั่งเชิง“ผมไม่อยากพูดว่าจริงจังไหม แต่ให้คุณอาคอยดูเองดีกว่าครับ” ซึ่งคำตอบของโซ่ก็ทำให้เขาพอใจมากเขาจึงยิ้มให้โซ่อย่างเป็นกันเอง และรู้สึกวางใจถ้าคนตรงหน้าจะมาจีบลูกสาวเขาคุณหมอกัลย์สุดาขับรถมาจอดหน้าบ้าน แล้วเห็นรถของโซ่ก็รู้สึกว่าไม่คุ้น“คุณคะ รถใครมาจอดที่หน้าบ้านของเราคะ?” เธอหอบของเดินเข้ามาแล้วถามสามีพอเห็นโซ่นั่งอยู่ก็จ้องเขม็งไปที่เขาทันที“สวัสดีครับ” โซ่จึงยกมือไหว้อย่างนอบน้อม ไม่ต้องเดาก็ได้ว่าผู้หญิงวัยกลางคนตรงหน้าเป็นใครแต่คุณหมอกัลย์สุดาไม่รู้จักเขาจึงหันไปมองสามีอย่างตั้งค

“อื้ออออ” เจ้าแก้มพยายามดิ้นหนี แต่ไม่สามารถสู้แรงพี่ชายได้ ผักเขียวเหม็น ๆ ที่เธอไม่ชอบจึงเข้ามาในปากเธอจนได้“ไปแกล้งน้อง” หมอกัลย์สุดาส่ายหน้าแล้วดุลูกชายเล็กน้อย“อิอัยไอ่อี” เจ้าแก้มเคี้ยวผักในปากแล้วบ่นขึ้น ดวงตากลมโตมองค้อนพี่ชายด้วยความน้อยใจ“อะไร พูดอะไร ไม่เข้าใจ?” หมอกราฟถามขึ้นติดตลกและยกมือขึ้นไปจิ้มที่แก้มของน้องสาวด้วย“นิสัยไม่ดี เจ้าแก้มไม่นั่งด้วยแล้ว” เจ้าแก้มกลืนผักในปากแล้วยกจานลุกขึ้นเดินหนีไปนั่งลงข้าง ๆ กับโซ่“เจ้าแก้ม!!” สองพี่น้องถลึงตามองน้องสาวตัวเองทันที“กลับมานั่งที่ตัวเองเดี๋ยวนี้!!” หมอกลูมพูดขึ้นแล้วมองน้องสาวอย่างกดดัน“ไม่!!” เจ้าแก้มปฏิเสธเสียงแข็ง และไม่ยอมกลับไปนั่งกับพวกเขาอีกเด็ดขาด“เจ้าแก้ม” “เอาล่ะ ๆ อย่าเถียงกัน เกรงใจแขกบ้าง” หมอเกรียงไกรห้ามทัพที่เกิดขึ้นกลางโต๊ะอาหาร“ใช่ กราฟ กลูม พอได้แล้วลูก” หมอกัลย์สุดาเองก็ช่วยปรามลูกชายเช่นกัน“กินข้าวไปเลย ชิ” เจ้าแก้มพูดขึ้นแล้วเชิดหน้าใส่พี่ชาย“ตามสบายนะโซ่ อย่าถือสาสามพี่น้องนี่เลย” โซ่ยิ้มรับแล้วตักอาหารใส่จานให้เจ้าแก้ม“ขอบคุณค่ะ” ซึ่งเธอก็ยิ้มขอบคุณเขาจนตาหยีโซ่ตักเอาผักในจานของเจ้าแ

“เจ้าแก้ม พี่กราฟ?” ชิงชิงที่เห็นเพื่อนเดินหน้าเอ๋อเข้ามาก็โบกมือทักทาย แต่พอเห็นคนที่เดินตามหลังเจ้าแก้มมาก็ขมวดคิ้วสงสัยทันที“สวัสดีค่ะ” แต่ก็ยังไม่ลืมยกมือไหว้พี่ชายของเพื่อนด้วยท่าทีนอบน้อม“ครับ” หมอกราฟรับไหว้แล้วนั่งลงอีกฝั่งเพื่อนทั้งสองของน้องสาว“พี่กราฟไม่ไปทำธุระเหรอคะ?” เจ้าแก้มนั่งลงแล้วถามพี่ชายตาใส“นี่ไง ธุระพี่” หมอกราฟก็ตอบกลับน้องสาวมาทันที“???”“นี่พี่กราฟมาเฝ้าเจ้าแก้มเหรอคะ?” เป็นหนูดีที่พอจะเดาอะไรออกบ้างแล้ว จึงถามขึ้น“ใช่” ซึ่งคำตอบของหมอกราฟก็ไม่ได้เกินความคาดหมายของเพื่อนสนิทเจ้าแก้มมากนัก“มาเฝ้าทำไมคะ?” มีแต่เจ้าแก้มนั่นแหละที่ไม่เข้าใจว่าพี่ชายของเธอเล่นอะไรอยู่ เขาจะมาเฝ้าเธอทำไมกัน“ก็มีหมามาจ้องปลาย่างที่พี่ย่างมาตั้งนาน พี่ต้องมาเฝ้าสิ” หมอกราฟตอบกลับมาหน้าตาเฉย“เขามีแต่แมวหรือเปล่า?” ชิงชิงและหนูดีหันไปกระซิบกระซาบกันเสียงเบา“ใช่” “ปลาย่างอยู่ไหนคะ? พี่กราฟพูดอะไรเนี่ย?” เจ้าแก้มมองซ้ายขวาเพื่อหาปลาย่างที่พี่ชายพูดถึง แต่ก็ไม่เห็นจะมี “ช่างเถอะน่า แล้วนี่ไม่ได้ไปเรียนเหรอ?” หมอกราฟจึงพูดปัดไปแล้วถามขึ้นทำให้สามสาวนึกขึ้นได้ว่ามีเรียน จึงเดิน