All Chapters of ยัยแก้มกลมของนายวิศวะสุดร้าย ( So & JaoGaem ) : Chapter 11 - Chapter 20

เจ้าแก้มจึงพยักหน้ารับเปิดกล่องข้าว แต่แล้วก็มีสีหน้าที่เศร้าลง“มีอะไรเจ้าแก้ม?” หนูดีจึงถามขึ้นด้วยความสงสัยเจ้าแก้มเบะปากแล้วหันกล่องข้าวของตนให้เพื่อนดู“อ้าว!” เมื่อเห็นแล้วชิงชิงและหนูดีก็รีบเปิดกล่องข้าวตัวเองทันที“ของฉันก็เหมือนกัน” และเห็นว่าข้าวพวกเธอก็ไม่ได้ต่างจากเจ้าแก้มเลย“เอาไงล่ะทีนี้?” ชิงชิงถามขึ้น เพราะข้าวที่พวกเธอได้มาคืออาหารที่มีรสเผ็ด แต่เจ้าแก้มไม่กินเผ็ดเลย ฉะนั้นข้าวนี่เพื่อนเธอกินไม่ได้แน่ ๆ“สั่งข้าวดีไหม?” “จะทันเหรอ โรงอาหารก็ไม่เปิดนะ”“หรือจะออกไปหาอะไรกินข้างหน้า”หนูดีเสนอความคิดเห็น เพราะด้านหน้านอกจากร้านน้ำแล้วก็มีอาหารมาขายมากมายเช่นกัน เนื่องจากวันนี้ทางมหา’ลัยอนุญาตให้แม่ค้าพ่อค้าเข้ามาขายของได้“พวกแกกินเถอะ เดี๋ยวแก้มนั่งรอแล้วค่อยออกไป”เจ้าแก้มพยักหน้าจำยอมแล้วบอกให้เพื่อนกินข้าวเลย เธอจะรอ แล้วค่อยออกไปหาซื้อกินข้างนอกสองสาวจึงพยักหน้ารับแล้วก้มหน้ากินข้าว“สวัสดีครับ” แล้วจู่ ๆ ก็มีคนเข้ามาทัก“เอ่อ สวัสดีค่ะ”เมื่อเงยหน้าขึ้นเห็นว่าเป็นกลุ่มของโซ่ เพื่อนของเจ้าแก้มก็ทำตัวกันไม่ถูกทันที“พวกพี่ขอนั่งกินข้าวด้วยนะครับ พอดีมาหาเพื่อน แ

“พี่แพร!” เจ้าแก้มจึงรีบจับตัวรุ่นพี่ตัวเองไว้ทันที“ปล่อย พี่จะตามไปเอาเรื่องพวกนั้น”“อย่าเลยค่ะ แก้มไม่ได้เป็นอะไร” เจ้าแก้มพยายามห้าม เพราะไม่อยากให้มีเรื่องกัน เดี๋ยวมันจะเป็นเรื่องใหญ่“แล้วทำไมพวกนั้นถึงมาหาเรื่องเรา?”แพรวามีท่าทางขัดใจแล้วหันมาถามเจ้าแก้มด้วยความสงสัย เพราะพอคิดอีกทีคือการมาหาเรื่องเจ้าแก้มนี่มันคืออะไรที่ไร้เหตุผลที่สุด เจ้าแก้มเป็นคนยังไงทุกคนรู้ดี จะไปมีเรื่องกับใครได้ ซื่อ ๆ แบบนี้“เขามาขอยา แล้วก็ถามแก้มว่าเป็นอะไรกับพี่โซ่”เจ้าแก้มจึงเล่าให้รุ่นพี่ฟัง เพราะเธอเองก็ไม่เข้าใจเช่นกันเมื่อได้ยินคำตอบแล้วแพรวาก็เข้าใจทันที ว่าสาเหตุที่คนพวกนั้นมาหาเรื่องเจ้าแก้มนั้นเพราะอะไร“เฮ้อ”เธอถอนหายใจออกมาแล้วจ้องหน้าเจ้าแก้มด้วยความละเหี่ยใจ“มา พี่ทายาให้” จากนั้นก็จับมือเจ้าแก้มไปนั่งแล้วทายาให้“ขอบคุณค่ะ”“เดี๋ยวเจ้าแก้มตามพี่มาดูคนที่แถวก็แล้วกัน”เมื่อปล่อยเจ้าแก้มไว้คนเดียวไม่ได้แล้ว แพรวาจึงต้องลากไปด้วยแทน“แล้วที่เต็นท์...”“ไม่เป็นไร เดี๋ยวให้เพื่อนพี่มาดู”แพรวาพาเจ้าแก้มไปเรียกเพื่อนของเธอให้ไปเฝ้าเต็นท์ แล้วรีบมาดูรุ่นน้องที่กำลังทำกิจกรรมกลางสนามต

เมื่อถึงเวลาเลิกกิจกรรม โซ่ก็พาเจ้าแก้มเดินออกมาจากตึกคณะของเขา เดินกันมาถึงด้านหน้าคณะของเจ้าแก้ม“กลับยังไง?” เขาเอ่ยปากถามขึ้นก่อนที่จะแยกย้ายกัน “คะ?” เจ้าแก้มที่คิดอะไรเพลิน ๆ อยู่ก็หันมาหาโซ่แล้วทำหน้าสงสัยแต่โซ่กลับยืนเงียบและรอคอยคำตอบ เจ้าแก้มจึงพยายามนึกว่าเมื่อครู่เขาถามอะไรเธอแล้วตอบออกไป“อ๋อ พี่ชายแก้มมารับค่ะ”และแล้วโทรศัพท์ของเจ้าแก้มก็สั่นขึ้นสายเรียกเข้า : พี่คนโตของเจ้าแก้ม“อุ๊ย โทรมาพอดีเลย” พอเห็นว่าปลายเป็นใคร เจ้าแก้มก็ยิ้มสดใส ดวงตาของเธอเปล่งประกายเป็นอย่างมาก“แก้มไปนะคะ สวัสดีค่ะ” เจ้าแก้มหันมาเอ่ยลาโซ่แล้วยิ้มสดใส“ค่าพี่กราฟ” พอเธอหันหลังให้เขาแล้วก็กดรับสายพี่ชายทันที“อยู่ตรงไหนคะ? โอ๊ะ แก้มเจอแล้วค่ะ”เจ้าแก้มพยายามชะเง้อหารถของพี่ชายที่มารับ เธอพูดเจื้อยแจ้วไปตลอดทาง โดยมีสายตาของโซ่มองตามไปด้วยความเอ็นดู และรู้สึกเสียดาย ที่เขาไม่ได้ไปส่งเธอเองเจ้าแก้มไม่ได้รับรู้ถึงความคิดของใคร เมื่อเห็นรถของพี่ชายแล้วเธอก็ตรงไปปรี่หาแล้วเปิดประตูขึ้นไปนั่งทันที“สวัสดีค่ะ”เจ้าแก้มวางของในมือลงแล้วหันไปยกมือไหว้พี่ชายด้วยรอยยิ้มสดใส“อื้ม” เพียงแต่ตอนนี้สายต

เช้าวันต่อมาเจ้าแก้มมาที่มหาวิทยาลัยโดยมีหมอกลูมมาส่ง เพราะว่าเธอกับหมอกราฟงอนกันอยู่นั่นเอง ทำให้เช้านี้ที่บ้านก็ไม่ค่อยจะสดใสนัก เจ้าแก้มแบะหมอกราฟนั้นแทบจะไม่คุยกันเลย นั่นทำให้คนอื่นในบ้านปวดหัวกันเป็นอย่างมาก“พี่กลูมเป็นอะไรคะ?” เจ้าแก้มหันไปถามพี่ชายที่ขับรถไป และทำท่าทางฮึดฮัดไปด้วย“เปล่า”เพียงแต่หมอกลูมปฏิเสธ แม้ว่าอยากจะถามเรื่องผู้ชายที่มาจีบน้องสาวแค่ไหน แต่เขาก็ไม่อยากทะเลาะกับเจ้าแก้มเหมือนกับพี่ชายหรอก เดี๋ยวมาสืบเองก็ได้รถหรูของคุณหมอสุดฮอตเคลื่อนตัวมาที่ด้านหน้าคณะของเจ้าแก้ม“ขอบคุณที่มาส่งนะคะ” เจ้าแก้มหันไปยกมือไหว้พี่ชายแล้วเปิดประตูลงรถไปทันทีหมอกลูมยกนาฬิกาขึ้นมาดูและชั่งใจว่าจะลงตามน้องสาวไปดีไหม เพียงแต่วันนี้เขามีงานด่วนที่ต้องทำ จึงไม่ได้ตามไปแต่คราวหน้าไม่พลาดแน่“แก้ม ทางนี้” ชิงชิงโบกมือให้กับเพื่อนสนิทของตัวเองพร้อมกับยิ้มให้“มาแต่เช้ากันจัง?” เจ้าแก้มจึงรีบเดินมาหาเพื่อนสนิททันที“ก็คลาสนี้สายได้ที่ไหนกัน” หนูดีบ่นขึ้นบ้าง เพราะคลาสเรียนภาคเช้าในวันนี้ เธอไม่สามารถโดดได้เลย“ก็จริง” ซึ่งเพื่อนอีกสองคนก็พยักหน้าเห็นด้วย จากนั้นทั้งสามคนก็เดินขึ้นไ

เจ้าแก้มที่ไม่รู้ว่าตนเองตกเป็นหัวข้อสนทนาของใครก็เดินหาร้านอาหารที่คิดว่าจะอร่อย จนมาถึงร้านหนึ่งที่คนต่อคิวค่อนข้างเยอะ จึงตัดสินใจไปต่อคิวทันทีเธอรับรู้ว่ามีคนมายืนอยู่ข้างหลัง เพียงแต่ไม่ได้สนใจหันไปมองโซ่มองร่างบางที่ยืนอยู่ตรงหน้าแล้วยิ้มออกมาเล็กน้อย กลิ่นหอมของแป้งเด็กที่โชยมาจากเธอทำให้เขารู้สึกเสพติดโดยไม่รู้ตัว“อ้าว? โซ่” คนที่อยู่ด้านหน้าหันมาเห็นเขาจึงทักทายอย่างเป็นกันเอง“อื้ม” โซ่เองก็พยักหน้าให้อีกฝ่ายเช่นกันเสียงที่คุ้นเคยทำให้เจ้าแก้มหันขวับไปมองทันที“พี่โซ่?” เธอมองเขาด้วยความแปลกใจ แต่พอนึกขึ้นได้ว่าที่นี่คือคณะของเขา เธอก็ยิ้มออกมา“มาทำอะไรที่นี่?” โซ่รู้สึกหวงรอยยิ้มนี่เป็นอย่างมาก เขาตีหน้าขรึมแล้วถามเธอเสียงเข้มให้ตายเถอะ เขาหวงยัยเด็กนี่ชะมัด“มากินข้าวไงคะ” เจ้าแก้มก็ตอบกลับมาอย่างซื่อ ๆ พร้อมกับชี้ไปที่ร้านข้าว“กวน” โซ่จึงยกมือขึ้นไปจับหัวเธอแล้วโยกเบา ๆ ด้วยความมันเขี้ยวเจ้าแก้มยู่หน้าให้เขาแล้วขยับไปต่อคิวเพราะคนข้างหน้าได้ข้าวแล้ว คิวจึงเริ่มขยับ“พี่โซ่เพิ่งเลิกเรียกเหรอคะ?” แล้วเธอก็หันมาชวนโซ่คุยต่อ“อื้ม” ซึ่งเขาก็พยักหน้าแล้วมองเธอด้วยสายตา