ตอนที่ 1

มหาวิทยาลัย M  คณะเภสัชศาสตร์

ร่างบางของสองสาวในชุดนักศึกษาเรียบร้อย ค่อยๆ ย่องเดินตรงไปยังโต๊ะหินอ่อนที่มีร่างเล็กของหญิงสาวคนหนึ่งนั่งก้มหน้าอยู่

" แก้ม!! " ทั้งสองคนก็นับหนึ่งถึงสามปากเปล่าแล้วก็ตะโกนขึ้นพร้อมกันที่ข้างหูของหญิงสาวคนนั้น

" ฮือออ ชิงชิง หนูดี แก้มตกใจหมดเลย "

ร่างเล็กของคนที่นั่งอยู่ก็สะดุ้งเฮือกทันที เธอหันมามองสองคนที่เข้ามาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง แถมยังมาแกล้งเธออีกด้วยสายตาเคืองๆ

" ขวัญอ่อนซะจริง " หนูดีว่าขึ้นขำๆ แล้วเดินไปนั่งลงฝั่งตรงข้าม

" จริง แล้วนี่ทำอะไรอยู่? ทำไมก้มหน้าจริงจังขนาดนั้น "

ชิงชิงเห็นด้วยและเอ่ยถามเพื่อนสนิทที่ก้มหน้าก้มตาอยู่กับอะไรไม่รู้ ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองรอบๆ เอง จึงถูกพวกเธอแกล้งเข้าให้

" อ่านข้อมูลเภสัชเวท นี่ถามอะไรหน่อยสิ อันนี้แก้มจำยังไงก็ไม่ค่อยได้ มีวิธีจำให้แก้มไหม? "

เจ้าแก้ม เอ่ยขึ้นแล้วชี้มือไปที่บรรทัดหนึ่งเพื่อขอคำแนะนำจากเพื่อน เนื่องจากวันนี้คลาสของเธอมีสอบเก็บคะแนนวิชาเภสัชเวทในช่วงเช้า เธอจึงอ่านหนังสืออย่างหนัก แต่มีแค่ส่วนเดียวที่จำยังไงก็ไม่ได้สักที

หนูดีและชิงชิงหันไปมองหน้ากันอย่างงงๆ

" นี่อย่าบอกนะว่าลืม? วันนี้มีสอบนะ "

เจ้าแก้มเห็นท่าทางของเพื่อนก็เบิกตากว้างแล้วรีบถามขึ้นทำให้สองสาวที่มองหน้ากันอยู่ตื่นตัวขึ้นมา

" ตายแล้ว ฉันลืม!! "

ชิงชิงร้องตะโกนขึ้นแล้วรีบดึงหนังสือในมือเพื่อนสนิทไปอ่านทันที

" ทำไมแก้มไม่บอกพวกเรา? "

หนูดีหันไปงอแงใส่แก้มแล้วก็รีบค้นหนังสือในกระเป๋าขึ้นมาอ่านเช่นกัน

" อ้าว แก้มย้ำไปแล้วนะ ตั้งแต่วันศุกร์ " เจ้าแก้มจึงเถียงขึ้นทันควัน

" โอ้ย วันศุกร์ใครเขาจะอ่านหนังสือกัน? "

ชิงชิงจึงพูดขึ้น ทั้งที่ยังไม่ละสายตาจากตัวหนังสือตรงหน้า วันศุกร์ใครเขาจะมาสนใจอ่านหนังสือกัน เขาก็ไปเที่ยวกันทั้งนั้นแหละ

" ใช่ เขามีแต่นัดกันไปเที่ยวทั้งนั้นแหละ ไม่มีมาอ่านหนังสือให้ปวดหัวหรอก "

หนูดีก็เห็นด้วยกับชิงชิง วันศุกร์ใครเขาอ่านหนังสือกันเล่า แต่ทั้งสองคนคงลืมไปว่าเพื่อนสนิทของพวกเธอไม่ใช่แบบคนปกติ

" แก้มไง แก้มอ่านตั้งแต่วันศุกร์เลยนะ "

เจ้าแก้มถึงเถียงขึ้นทันควัน เพราะเธอเริ่มอ่านหนังสือเตรียมตัวสอบตั้งแต่วันศุกร์แล้ว

" แกมันไม่ใช่คนปกติไง "

หนูดีกรอกตามองบนแล้วพูดแขวะเพื่อนสนิทที่เป็นหนอนหนังสือ วันๆ ไม่คิดจะทำอะไรนอกจากอ่านหนังสืออย่างเดียว เที่ยวก็ไม่เที่ยว ที่เดียวที่จะไปคือร้านหนังสือนั่นเอง

" ไม่ปกติยังไง? แก้มก็มีแขนมีขา มีสมองเหมือนกับทุกคนนะ "

เจ้าแก้มทำหน้างงแล้วถามขึ้นด้วยความสงสัย เธอหันมามองตัวเองและเพื่อนก็ไม่เห็นจะมีอะไรแตกต่างกันเลยนี่นา

" อื้ม เอาที่สบายใจนะแก้ม แต่ขอฉันอ่านหนังสือแป๊ป "

ชิงชิงเงยหน้าขึ้นมามองเจ้าแก้มอย่างเอือมๆ ไม่รู้ว่าที่บ้านเลี้ยงมายังไง ทำไมถึงได้ซื่อขนาดนี้

เจ้าแก้มจึงนั่งเงียบแล้วพยายามจำบทเรียนที่ตัวเองติดค้างไว้ให้ได้ ส่วนสองสาวสายปาร์ตี้ ที่ตี้จนลืมวันสอบก็สุ่มหัวกันอ่านก่อนที่จะเข้าไปเรียนแค่สามสิบนาที

เจ้าแก้ม หรือ กมลเนตร อิสรวรกาญจน์ อายุ 19 ปี ลูกสาวของคุณหมอเกรียงไกร เจ้าของโรงพยาบาลชื่อดัง และคุณหมอกัลย์สุดา ศัลยแพทย์มือหนึ่งของโรงพยาบาลชื่อดัง

เจ้าแก้มเกิดมาในครอบครัวที่เป็นหมอกันทั้งบ้าน มีพี่ชายสองคน คุณหมอกราฟ หมอกระดูกที่ทำงานในโรงพยาบาลของรัฐ ส่วนอีกคนคือหมอกลูม ทันตแพทย์ที่โรงพยาบาลของครอบครัวและมีคลินิกของตัวเองด้วย

ส่วนเจ้าแก้มนั้นเลือกที่จะเรียนเภสัช เพราะกลัวผีมาก จึงทำใจเรียนหมอปกติไม่ได้จริงๆ

ซึ่งเธอมีเพื่อนสนิทที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กคือชิงชิง ลูกครึ่งไทย - จีน ที่บ้านทำเกี่ยวกับธุรกิจจิวเวอร์รี่ ร้านทอง และอสังหาริมทรัพย์

อีกคนคือหนูดี ที่พึ่งมารู้จักกันตอนมาเรียน และเข้ากันได้ดีจนสนิทแน่นแฟ้นกันมา หนูดีเป็นคนไทยแท้ จังหวัดจันทบุรี ที่บ้านทำเกี่ยวกับสวนผลไม้

ตอนนี้ทั้งสามสาวก็เรียนอยู่ปีสองกันแล้ว ซึ่งการเรียนก็เริ่มหนักขึ้น เพราะมีวิชาของสาขาเพิ่มเข้ามา ต่างจากปีหนึ่งที่ส่วนมากจะเรียนพื้นฐาน

" น้องแก้มครับ " ในขณะที่กำลังจดจ่ออยู่กับการท่องจำอยู่นั้น ก็มีคนเดินเข้ามาเอ่ยเรียก

" คะ? " เจ้าแก้มหันไปมองคนที่เดินเข้ามาทักก็แล้วยิ้มสดใส

สองสาวเองก็เงยหน้าขึ้นมามอง เห็นว่าเป็นรุ่นพี่สุดหล่อของดีคณะแพทย์นั่นเองที่มาทักเพื่อนสนิทของพวกเธอ

" พี่ผ่านร้านขนม เลยซื้อมาฝากครับ "

รุ่นพี่คนนั้นยิ้มละมุนให้กับเจ้าแก้มพร้อมกับยื่นถุงขนมเบเกอร์รี่ร้านดังให้กับเจ้าแก้ม

" ฝากแก้มเหรอคะ? "

เจ้าแก้มมองถุงขนมตาประกายแล้วถามรุ่นพี่คนนั้นไปอย่างตื่นเต้น

" คะ ครับ " รุ่นพี่เห็นท่าทางน่ารักนั้นก็รู้สึกใจสั่นขึ้นมา จึงตอบกลับไปอย่างตะกุกตะกักทำตัวไม่ถูก

" ขอบคุณมากค่ะ " เจ้าแก้มรับถุงขนมมาอย่างว่าง่าย จากนั้นก็หันไปเปิดกระเป๋าของตัวเองที่อยู่ข้างๆ ตัว

สองสาวเพื่อนสนิทจึงหันไปมองหน้ากันปลงๆ

" ครับ " รุ่นพี่คณะแพทย์จึงตอบรับแล้วหมุนตัวจะเดินออกไป

" ดะ เดี๋ยวค่ะพี่ " แต่เจ้าแก้มเงยหน้าขึ้นมาเอ่ยเรียกเขาไว้เสียก่อน

"??? " รุ่นพี่จึงหันมาทันทีและรู้สึกใจสั่นไหว ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก แต่ก็ต้องขมวดคิ้วทันที เพราะเจ้าแก้มไม่ได้พูดอะไรกับเขา นอกจากจะยื่นธนบัตรสีม่วงมาให้เขาหนึ่งใบ

" นี่ค่ะ "

" อะไรครับ? " รุ่นพี่ถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ

" ค่าขนมไงคะ " เจ้าแก้มจึงตอบกลับไปอย่างซื่อๆ

" ไม่เป็นไรครับพี่ซื้อมาฝาก " รุ่นพี่จึงยกมือขึ้นมาปฏิเสธไม่รับ เพราะเขาไม่ได้เอามาขาย เขาตั้งใจเอามาฝาก

" เอ๋ ไม่ได้ค่ะ หรือว่าไม่พอเหรอคะ? นี่ค่ะ " เจ้าแก้มเอียงคอสงสัยและนึกขึ้นได้ว่าบางทีขนมอาจจะมากกว่าเงินที่เธอให้ จึงหยิบธนบัตรสีแดงมาอีกสามใบแล้วยื่นให้รุ่นพี่คนนั้นอีกที

แต่นั่นยิ่งทำให้เขางงมากกว่าเดิมเสียอีก

และยังไม่ทันจะได้อธิบายอะไรอีก เจ้าแก้มก็ยัดเงินใส่มือเขามาแล้วเอ่ยขอบคุณเขาอีกครั้ง

" ขอบคุณมากๆ นะคะ " เจ้าแก้มหันมาเปิดถุงขนมดูอย่างร่าเริง

" อะไรว่ะ? " ทิ้งให้รุ่นพี่ได้แต่เกาหัวแกรกๆ อย่างงงงันแล้วเดินกลับไปหาเพื่อนที่ยืนรออยู่

" แล้วชาตินี้จะมีแฟนกับเขาไหมว่ะ? " หนูดีหันมาพูดกับชิงชิงเสียงกระซิบ

" ก่อนจะมี คงต้องไปเคลียร์กับคุณหมอทั้งหลายก่อนอ่ะ "

ชิงชิงยักไหล่และพูดถึงคนที่สอนเจ้าแก้มมาแบบนี้

สืบเนื่องจากพี่ชายทั้งสองของเจ้าแก้มนั้นหวงน้องสาวมาก และสอนให้เจ้าแก้มเป็นคนที่ไร้เดียงสาแบบนี้ พี่หมอกราฟจะคอยสอนให้น้องสาวรับมือยังไงเวลาคนมาจีบ

ซึ่งวิธีนี้เขาก็สอนเจ้าแก้มว่าถ้ามีคนซื้อของมาให้ต้องเอาเงินให้เขาด้วย เพราะเขาเองก็ใช้เงินซื้อมา เราต้องตอบแทนเขากลับ ถ้าเขาไม่รับ ก็ให้เพิ่มไปอีกจนกว่าเขาจะรับ

เจ้าแก้มก็ทำตามอย่างเคร่งครัด สร้างความลำบากให้กับพี่รหัสตอนรับน้องปีหนึ่งเป็นอย่างมาก เพราะให้ของยังไงเจ้าแก้มก็ไม่ยอมรับไปเฉยๆ จะจ่ายเงินท่าเดียวเลย

จนชิงชิงต้องบอกให้เจ้าแก้มโทรถามพี่ชายก่อน ดีที่พี่รหัสเป็นผู้หญิง พี่หมอกราฟจึงยอมให้น้องสาวรับของมาเฉยๆ ซึ่งนี่ก็เป็นอีกหนึ่งอย่างที่ทำให้เจ้าแก้มโสดมาถึงทุกวันนี้ และไม่เคยรู้เลยว่าคนที่เขาเอาของมาให้นั้นชอบและอยากจีบเธอมากแค่ไหน

" RIP รอเลยล่ะกัน " เมื่อพูดถึงพี่ชายของเจ้าแก้ม หนูดีก็ถอนหายใจออกมาอย่างปลงๆ

ทั้งสองสาวหันไปมองเจ้าแก้มที่กำลังกินขนมอย่างเอร็ดอร่อยอยู่

" กินไหม? " เจ้าแก้มจึงยื่นขนมให้เพื่อนสนิทและเอ่ยชวนให้กินด้วยกัน

" ไม่เป็นไร " ชิงชิงส่ายหน้าปฏิเสธ

" แกกินเถอะ " หนูดีเองก็เช่นกัน

สองสาวได้แต่อ่านหนังสือไปด้วย และสลับกับนั่งมองเจ้าแก้มกินขนมที่รุ่นพี่เอามาฝากจนหมด แล้วค่อยพากันขึ้นห้องเรียนไป