All Chapters of เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝด(ยุค70): Chapter 1 - Chapter 10

เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝดจุดเริ่มต้น*****"โอ๊ย...ทำไมมึนหัวขนาดนี้นะ ฉันถูกรถชนไม่ใช่หรอ แต่ทำไมเนื้อตัวฉันยังปกติดีอยู่ล่ะ โอ๊ยยยยยยย" ลินดาก็ได้แต่ร้องเจ็บปวด เพราะความทรงจำของร่างเก่า ถาโถมเข้ามาในสมองของเธอ มันชัดเจนยิ่งกว่าภาพสี่มิติด้วยซ้ำ จนเธอทนไม่ไหว สลบไปอีกรอบ จากความทรงจำนั้น ร่างนี้มีชื่อว่า 'หลิวเมิ่งหลัน' เธออายุเพียงสิบเจ็ดปีเท่านั้น เธอเป็นเด็กสาวที่หน้าตาดีมาก ดีกว่าหญิงสาวในหมู่บ้านอีกหลายๆคน เธอได้แต่งงานกับยุวชนชายคนหนึ่ง สาเหตุที่ได้แต่งงานกันนั้น แม่เลี้ยงของเธอจัดฉากให้ทั้งสองอยู่ด้วยกัน และให้คนในหมู่บ้านมาเจอเข้า จึงทำให้เกิดเรื่องฉาวขึ้น ทั้งที่ทั้งสองไม่ได้มีอะไรกัน จนทำให้ฝ่ายชายต้องแต่งงานกับเธอ เพื่อเป็นการรักษาชื่อเสียงของเธอและของตนเองอย่างน้อยตนก็ได้ชื่อว่าเป็นยุวชนผู้มีการศึกษา จึงไม่ควรที่จะมีอะไรมาทำให้เสื่อมเสียฝ่ายชายนั้นมีชื่อ 'หวังเหอตี้' เป็นยุวชนชายมาจากเมือหลวง มาอยู่หมู่บ้านแห่งนี้ได้เพียงหนึ่งปีเท่านั้น เขาเป็นชายหนุ่มที่หน้าตาดี ผิวขาว พึ่งเรียนจบชั้นมัธยมปลาย ก่อนที่จะมาอยู่หมู่บ้านแห่งนี้ ฐานะทางครอบครัวถือว่าดี เพราะหวังเหอ

เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝดคุณยาย*****เมื่อหลิวเมิ่งหลันจัดการห้องนอนเสร็จแล้ว จึงออกมาดูเจ้าแฝดทั้งสอง สิ่งที่เห็นคือ ฟางหลินและเหวินหลงได้หลับไปแล้ว นอนขานี่พาดกันเลย คงจะกินอิ่ม แล้วพอเล่นเพลินจึงเผลอหลับไปล่ะสินะ ก็อย่างว่าแหละ เด็กอายุเพียงสองขวบสามเดือนเท่านั้น จะนอนบ่อยก็เป็นเรื่องธรรมดา เธอจึงกลับเข้าไปในห้องนอน นำผ้าห่มผืนบางมาห่มให้พร้อมกับจัดท่านอนใหม่ ให้นอนได้สบายมากขึ้นในเมื่องานบ้านเสร็จแล้ว เมิ่งหลันจึงคิดได้ว่า ร่างนี้ไม่มีเงินเลย เธอจะทำยังไงดีนะเพื่อที่จะได้เงิน มาไว้ใช้ในยามจำเป็นแต่ใจจริงแล้วเธออยากจะเข้าไปขายของในตลาดมืดมากกว่า ติดที่ว่าไม่มีใครดูแลลูกให้เธอ ในความรู้สึกนึกคิดของเธออยู่ๆก็วูบเข้ามา “ใช่แล้ว ป้าหวัง เราเอาเด็กๆไปไปฝากใว้ได้นี่นา”เพราะว่าร่างเดิมก็มักจะนำเด็กๆไปฝากไว้ยามที่ตนต้องเข้าไปในเมืองซื้อของ ป้าหวังเป็นหญิงชราที่ไม่ได้ออกไปทำนาเก็บแต้มค่าแรงแล้ว แกเลี้ยงหลานชายอยู่หนึ่งคน อายุมากกว่าสองแฝดหนึ่งปี จึงเป็นเพื่อนเล่นกันได้ป้าหวังนั้นยังใจดีมากอีกด้วย ยามที่เธอลำบากก็มักจะหยิบยื่นสิ่งของมาให้เธอเสมอ ถึงแม้จะไม่มาก ก็ถือว่ามีน้ำใจ

เมื่อฉันต้องมาเปฺ็นคุณแม่ลูกแฝดขายได้อีกนิดหน่อย*****หลังจากที่ผ่านลูกค้ารายแรกมาแล้ว เมิ่งหลันก็ไม่ได้อยู่กับที่ แต่พยามสลับไปสลับมา เพราะกลัวอันตราย เธอไม่รู้ได้ว่าใครเป็นมิตร หรือเป็นศัตรู เธอเดินหาลูกค้า ได้มาอีก สามราย รายแรกต้องการเนื้อสัตว์ เธอปล่อยของออกไปได้ 150 หยวนเลยทีเดียว รายที่สองนั้นต้องการขนมเอาไปขายในโรงงาน เมิ่งหลันจึงนำ ขนมเปี๊ยะ และขนมใหว้พระจันทร์ ออกมาอย่างละ 50 ชิ้น เธอขายชิ้นละ 2.5 หยวน รวมเป็นเงิน 250 หยวน ส่วนรายที่สามนั้น ต้องการน้ำมัน และน้ำตาล เธอจึงเอาออกมาให้แค่ น้ำมัน 10 ขวด น้ำตาล 20 ชั่ง น้ำมันขายขวดละ 2 หยวน น้ำตาลชั่งละ 1.5 หยวน เป็นเงิน 50 หยวน เธอจึงยุติการขายแค่นี้ สรุปแล้ววันนี้เมิ่งหลันขายของได้เงิน 640 หยวน ซึ่งถือว่าเยอะมากแล้วเธอจึงเดินออกมาจากตลาดมืด และหาที่ลับตาคน นำจักยานออกมา แล้วมุ่งตรงกลับบ้านทันที เมื่อไกล้ถึงทางเข้าหมู่บ้านเธอนำตะกร้าออกมา แล้วหยิบข้าวสาร หมูสามชั้นใส่ลงไป น้ำตาล เกลือ ไข่ ลูกอมสำหรับให้เด็กๆ แล้วแบกตะกร้าขึ้นหลัง เอาจักรยานเก็บเข้ามิติ แล้วเดินเข้าหมู่บ้านไป "ฟางหลิน เหวินหลง แม่กลับมาแล้ว" เมิ่งหลันเรี

เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกหนึ่งมีคนมาหา???*****“นี่คุณคะ คุณได้ยินเรื่องของลูกสาวคนดีของคุณบ้างไหมคะ” นางจินอี๋นั่ว ผู้ที่มีศักดิ์เป็นแม่เลี้ยงของหลิวเมิ่งหลันเอ่ยถามผู้เป็นสามี “อืม” หลิวฮุ่ย ตอบผู้เป็นภรรยา“คุณหมายความว่ายังไงคะ ช่วยบอกให้ฉันเข้าใจหน่อยได้ไหม” อี๋นั่วต้องการคำตอบไอ้อืมที่ว่านี่มันคืออะไร“แล้วคุณได้ยินมาแบบไหนบ้างล่ะ หลิวฮุ่ยถามกลับไปบ้าง” เขาก็ไม่รู้ว่าภรรยาจะทำแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่“ก็จะมีอะไรซะอีกล่ะคะ ก็เรื่องการใช้จ่ายของหล่อนน่ะสิ ได้ข่าวมาว่าออกไปตลาดที่ในอำเภอบ่อยมาก แถมเวลากลับมาแต่ละทีก็ขนของมาเยอะแยะ เสื้อผ้าก็ใส่แต่ชุดใหม่ๆ ไม่เห็นจะแวะมาหาเราบ้างทั้งๆที่ต้องผ่านหน้าบ้านเราก่อน อย่างนี้เขาไม่เรียกว่าอกตัญญูหรอคะคุณ” อี๋นั่วเอ่ยอย่างไม่ยินยอม“คุณจะให้ลูกกตัญญูอะไร เมิ่งหลันมีภาระต้องเท่าไหร่ ต้องเลี้ยงลูก 2 คนด้วยตัวคนเดียว สามีก็ไม่มี ไหนจะอาหารการกินอีก เธอไม่ได้ทำงานที่ทุ่งนาก็เป็นเรื่องปกติแล้วที่เธอจะเข้าไปซื้ออาหารในตัวอำเภอ แล้วคุณต้องการอะไรอีก” หลิวฮุ่ยพูดด้วยความโมโหปนรำคาญ“ก็ฉันสงสัยนี่คะคุณ ว่าเมิ่งหลันเอาเงินที่ไหนไปซื้อของมาเยอะแยะ

เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝดวางแผนชีวิต*****ตอนนี้ได้เข้าสู่ฤดูหนาวอย่างเป็นทางการแล้ว หิมะแรกตกเมื่ออาทิตย์ก่อน มีบ้านหลายหลังที่หลังคาถล่มเพราะรับน้ำหนักหิมะไม่ไหว ดีที่บ้านของหลิวเมิ่งหลันนั้นยังอยู่ในสภาพดี ไม่อย่างนั้นเธอกับลูกต้องลำบากแน่นอเพราะเธอนั้นได้ตัดสินใจซ่อมใหม่ก่อนที่หิมะจะตกได้ไม่นาน “แม่ครับ เหวินหลงหิวแล้วครับ”“ฟางหลินหิวจังเลยค่า” สองแฝดเริ่มหิวเมื่อถึงเวลาไกล้อาหารเที่ยงแล้ว “แม่รู้แล้วจ๊ะ รอเดี๋ยวนะลูก” เมิ่งหลันอดที่จะเอ็นดูลูกทั้งสองไม่ได้ หิวก็บอก ง่วงก็บอก อยากเข้าห้องน้ำก็บอก “ครับ/ค่า” สองแฝดรับคำแข็งขัน เที่ยงนี้เธอทำบะหมี่ให้ลูกทั้งสองกิน เธอทำหม้อใหญ่พอสมควร เพื่อที่จะได้กินตอนเย็นด้วย เธอเอาลูกชิ้นสาหร่าย หมูตุ๋น กุนเชียง เส้นบะหมี่ ผักกวางตุ้ง หัวไชเท้าไว้สำหรับทำน้ำซุป ต้นหอมผักชีสำหรับเอาไว้สำหรับโรยหน้า ออกมาจากในมิติ แล้วเธอก็เริ่มลงมือทำเธอใช้เวลาไม่นานเพียงแค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้นก็สามารถรับประทานได้แล้ว “แม่คะมันหอมจังเลยค่ะ”“หอมมาก” สองแฝดสูดกลิ่นหอมของบะหมี่ในถ้วย“ไม่ใช่แค่หอมเท่านั้นนะจ๊ะ ยังอร่อยมากด้วยจ้ะ พวกลูกค่อยๆกินกันนะระ