มิติ

เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝด

มิติ

*****

หลังจากลินดาที่อยู่ในร่างของเมิ่งหลันที่หลับไปนั้น เธอก็ได้ฝันว่า เธอเดินเข้าไปในเมฆหมอกสีขาว และพบกับท่านตาท่านหนึ่ง 

“นังหนู เจ้ามาแล้วสินะ มานี่สิเข้ามาใกล้ๆ” ชายชราเอ่ยเรียกเมิ่งหลันที่กำลังเดินเข้ามาอย่างช้าๆ

“ที่นี่คือที่ไหนหรือคะคุณตา แล้วหนูมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน” เมิ่งหลันสงสัย ในเมื่อเธอนอนอยู่กับลูกแฝดของเธอ แล้วอยู่ๆมาโผล่ที่นี่ได้อย่างไรกันหรือนี่จะเป็นความฝัน??

“เจ้าไม่รู้จักที่นี่หรอก ข้ามีเรื่องที่ต้องบอกเจ้าน่ะ” ชายชรากล่าวออกไป ที่นี่คนธรรมดาไม่สามารถมาได้ ถ้าไม่ได้ถูกเรียกตัวมาก็อย่าหวังเลยว่าจะได้มาที่แห่งนี้

“เรื่องอะไรหรือคะ???” เมิ่งหลันสงสัยมากหรือจะเรียกว่าอยากรู้ก็เป็นได้

“คือข้า ทำผิดต่อเจ้าแล้ว ความจริงชะตาเจ้ายังไม่ถึงฆาตน่ะ ข้าทำงานผิดพลาด เขียนชื่อสลับกันกับคนที่ถึงฆาต” ชายชราบอกความผิดของตน เขาเสียใจมาก แต่ก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้แล้ว

“นั่นก็แสดงว่า คนที่สมควรตายนั้นไม่ตาย ส่วนฉันก็ต้องมาตายเพราะความผิดพลาดสินะ” เมิ่งหลันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย เป็นเธอที่โชคร้ายสินะ

“แล้วเจ้าของร่างนี้ล่ะ นางไปไหนแล้ว” เมิ่งหลันถามต่อเพราะนึกขึ้นได้ว่านี่เป็นความผิดพลาด หรือเจ้าของร่างนี้ก็ไปอยู่ที่อื่น แต่ก็ไม่น่าจะเป็นไปได้นะ

“นางน่ะหรือ นางหมดอายุขัยแล้วล่ะ แต่นางยังห่วงลูกของนางอยู่ นางจึงอ้อนวอนข้า ให้ช่วยเหลือลูกของนาง ข้าก็เลยให้เจ้าเข้ามาอยู่ในร่างของนางยังไงล่ะ” ชายชราบอกออกไป และนี่ก็เป็นวิธีที่จะให้เธอนั้นมีอายุต่อไปอีก

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะค่ะ” หลิวเมิ่งหลันงงมากแล้วมันเกี่ยวกับเธอยังไง

“ก็ในเมื่อเจ้ายังไม่หมดอายุขัย ก็ยังไปผุดไปเกิดไม่ได้ แล้วเจ้าจะไปอยู่ที่ไหน ถ้าไม่ใช่ในร่างนี้” ชายชราอธิบายให้เข้าใจ

“งั้นก็หมายความว่า ฉันต้องเป็นแม่แทนเจ้าของร่างนี้ จนกว่าจะหมดอายุขัยสินะ แล้วท่านตารู้ใหมว่าร่างนี้ยากจนมากแค่ไหน อาหารการกินก็ไม่มี เงินทองก็ไม่มี แล้วฉันจะอยู่ได้ยังไงกันล่ะคะ” เธอตัดพ้อออกมาทันที แค่เมื่อเย็นนี้ก็รู้แล้วว่าต้องอดอยากแค่ไหน แล้วไหนจะพรุ่งนี้อีกล่ะพวกเธอจะกินอะไรในเมื่อตอนนี้ในครัวไม่มีอาหารแล้ว

“ได้สิ ข้าจะมอบมิติจิตให้เจ้า เป็นซุปเปอร์มาร์เก็ตดีมั้ย อยากกินอะไรก็เอาออกมาได้ ไม่มีวันหมด เจ้าว่ายังไงล่ะ พอใจใหม” ชายชรายื่นข้อเสนอ

“ไม่พอหรอกค่ะ ข้าขออีกสองข้อ ข้อแรกน้ำพุวิเศษ ข้อสองความสามารถ ข้าสามารถทำทุกอย่างที่ปราถนาได้สำเร็จ ทุกอย่าง” เมิ่งหลันต่อรอง ในเมื่อเธออ่านนิยายแนวนี้มาเยอะ ก็ต้องใช้ให้เป็นประโยชน์ อะไรที่กอบโกยได้ก็ควรทำ

“ได้ ตกลงตามนั้น” ชายชราตกลง ข้อเสนอแค่นี้จิ๊บจ้อยสำหรับเขามาก ตามหลักแล้วเขาสามารถให้มากกว่านี้ได้ แต่ในเมื่อขอแค่นี้ก็ให้แค่นี้ ตนไม่อยากบังคับ 

เมิ่งหลันที่ตอนนี้ยิ้มดีใจจนหน้าบานอยู่นั้น ถ้าได้ยินความคิดของชายชราจะต้องกรีดร้องเป็นแน่ แทนที่เธอจะได้ข้อเสนอเยอะแยะ ดันเหลือแค่สามข้อเท่านั้น 

เช้าวันต่อมา... 

เมิ่งหลันนั้นตื่นก่อนลูกๆของเธอ เธอจึงเข้ามาในครัว เพื่อจัดแจงเตียมอาหารใว้ให้กับเด็กทั้งสองคน เธอเข้ามาในมิติจิต เพื่อนำอาหารออกไป

เธอนำเอาข้าวสาร เครื่องปรุง แป้ง เกลือ น้ำตาล น้ำมัน ออกมาเติมให้เต็มครัวของเธอ เพราะไม่อยากให้เด็กๆรู้เรื่องมิติ กลัวว่าถ้าความลับรั่วไหลแล้วจะเป็นอันตรายแก่ทุกคน

ส่วนมื้อเช้าในวันนี้เธอนำโจ๊กสำเร็จรูปออกมา วันนี้เธอไม่อยากทำ เพราะมีสิ่งที่ต้องทำหลายอย่าง 

ระหว่างรอที่เด็กๆตื่น เมิ่งหลันก็ได้ทำควาสะอาดบ้าน  ตรงไหนไม่เข้าที่เข้าทางเธอก็จัดใหม่ให้ดูสวยงาม โต๊ะในห้องนั่งเล่นมันผุพังแล้วเธอก็นำมันไปทำฟืน แล้วเอาชุดโต๊ะไม้ในซุปเปอร์ออกมาแทน โต๊ะกินข้าวในครัวก็เช่นกัน เธอก็เปลี่ยนใหม่ด้วยเหมือนกันกัน 

คราวนี้ถึงคิวห้องน้ำบ้าง เธอเอา แป้ง โลชั่นทาผิว สบู่ แชมพู ครีมนวดผม ยาสีฟัน  แปรงสีฟันสำหรับเด็ก และของตนเองออกมาวางใว้ในห้องน้ำ ด้วยเช่นกัน ระหว่างนั้นเธอก็ได้ยินเสียงลูกแฝดเรียกหาเธอพวกเขาคงจะตื่นแล้วนั่นเอง 

“ตื่นแล้วหรอคะลูก ไปล้างหน้ากันดีกว่าจะได้กินข้าวกัน” แล้วเธอก็พาเด็กๆเข้าห้องน้ำไปเพื่อไปล้างหน้าล้างตา

“นี่อะไรครับแม่” แฝดพี่หลิวเหวินหลงถามเมื่อเห็นแปรงสีฟันอันใหม่

“แล้วอันนี้ล่ะคะแม่คืออะไร” แฝดน้องหลิวฟางหลินก็ถามขึ้นหลังจากเมิ่งหลันบีบยาสีฟันสำหรับเด็กใส่แปรงให้ทั้งสองคน 

“สิ่งนี้เรียกว่าแปรงสีฟันและยาสีฟันค่ะ ลูกต้องทำแบบนี้…” เมิ่งหลันสอนลูกน้อยให้แปรงฟันได้ถูกวิธี กว่าจะได้ออกจากห้องน้ำต้องตอบคำถามจนหมดแรงเลยทีเดียว 

“กินข้าวกันได้แล้วจ๊ะ ทานดีๆนะระวังร้อนด้วย" เมิ่งหลันบอกกับเด็กๆ ที่ตอนนี้นั่งอยู่ที่โต๊ะทานอาหารแล้ว

“อร่อยมากเลยค่ะแม่”

“ใช่ครับมันอร่อยมาก” สองแฝดเมื่อได้ลองกินอาหารแล้วก็พากันชื่มชมไม่หยุด ทั้งสองพึ่งเคยกินโจ๊กแบบนี้เป็นครั้งแรก โจ๊กที่ทั้งขาวทั้งนุ่ม แถมยังมีหมูเด้งชิ้นใหญ่อีกหลายลูกอีกด้วย

"จ๊ะ อร่อยก็กินเยอะๆนะจ๊ะ" เธอบอกออกไปด้วยความเอ็นดู 

หลังจากทานข้าวเสร็จแล้วเธอให้เด็กๆออกมาเล่นที่ห้องนั่งเล่น เธอเอาพรมมาปูที่พื้นเพื่อให้เด็กๆนั่งเล่นนอนเล่นได้ พร้อมกับสมุดวาดภาพระบายสี เธออธิบายให้เด็กๆได้ฟัง ว่าของที่เธอให้เล่นนั้นใช้ยังไง ทั้งสองคนตื่นเต้นมาก และรับปากว่าจะเล่นตรงนี้ ไม่ไปกวนเธอทำงานแน่นอน

“พวกลูกเล่นระบายสีไปก่อนนะ แม่จะเข้าไปเก็บความสะอาดห้องนอน” เมิ่งหลันคิดว่าจะเข้าไปเปลี่ยนเครื่องนอนเสียหน่อย เพราะมันเก่ามากแล้ว 

"ครับ/ค่ะ" ทั้งสองคนรับปากโดยที่ไม่มองหน้าแม่ของตน เพราะห่วงเล่นนั่นเอง

เมื่อเมิ่งหลันเข้ามาในห้องนอน ก็จัดการลื้อที่นอนออกมา จากเตียง แล้วนำที่นอนหกฟุตในมิติออกมาแทน ตามด้วยท็อปเปอร์ แล้วก็ผ้าปูที่นอน หมอนสามใบ ผ้าห่มอย่างดีสองผืน  กว่าจะเสร็จก็ทำให้เหนื่อยได้เหมือนกัน