วางแผนชีวิต

เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝด

วางแผนชีวิต

*****

ตอนนี้ได้เข้าสู่ฤดูหนาวอย่างเป็นทางการแล้ว หิมะแรกตกเมื่ออาทิตย์ก่อน มีบ้านหลายหลังที่หลังคาถล่มเพราะรับน้ำหนักหิมะไม่ไหว ดีที่บ้านของหลิวเมิ่งหลันนั้นยังอยู่ในสภาพดี ไม่อย่างนั้นเธอกับลูกต้องลำบากแน่นอเพราะเธอนั้นได้ตัดสินใจซ่อมใหม่ก่อนที่หิมะจะตกได้ไม่นาน 

“แม่ครับ เหวินหลงหิวแล้วครับ”

“ฟางหลินหิวจังเลยค่า” สองแฝดเริ่มหิวเมื่อถึงเวลาไกล้อาหารเที่ยงแล้ว 

“แม่รู้แล้วจ๊ะ รอเดี๋ยวนะลูก” เมิ่งหลันอดที่จะเอ็นดูลูกทั้งสองไม่ได้ หิวก็บอก ง่วงก็บอก อยากเข้าห้องน้ำก็บอก 

“ครับ/ค่า” สองแฝดรับคำแข็งขัน 

เที่ยงนี้เธอทำบะหมี่ให้ลูกทั้งสองกิน เธอทำหม้อใหญ่พอสมควร เพื่อที่จะได้กินตอนเย็นด้วย เธอเอาลูกชิ้นสาหร่าย หมูตุ๋น กุนเชียง เส้นบะหมี่ ผักกวางตุ้ง  หัวไชเท้าไว้สำหรับทำน้ำซุป ต้นหอมผักชีสำหรับเอาไว้สำหรับโรยหน้า ออกมาจากในมิติ แล้วเธอก็เริ่มลงมือทำเธอใช้เวลาไม่นานเพียงแค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้นก็สามารถรับประทานได้แล้ว 

“แม่คะมันหอมจังเลยค่ะ”

“หอมมาก” สองแฝดสูดกลิ่นหอมของบะหมี่ในถ้วย

“ไม่ใช่แค่หอมเท่านั้นนะจ๊ะ  ยังอร่อยมากด้วยจ้ะ พวกลูกค่อยๆกินกันนะระวังสำลักด้วย” เมิ่งหลันกำชับลูกของเธอเรื่องการกิน ดีที่เธอตั้งเอาไว้ให้อุ่นพอประมาณแล้วค่อยยกมาให้สองแฝดได้กินเพราะกลัวว่ามันจะลวกปากเอาได้

“กินแล้วนะคะ”

“กินแล้วนะครับ” สองแฝดตั้งหน้าตั้งตากินบะหมี่กันอย่างเอร็ดอร่อย

หลังมื้อเที่ยงผ่านไป เธอพาเด็กๆไปนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นเพื่อย่อยอาหาร เธอนำเตามาตั้งไว้ด้วย 2 เตา เพื่อเพิ่มความอบอุ่น ซึ่งเธอใช้ถ่านไร้ควันที่นำออกมาจากในมิติเพื่อป้องกันควันไฟที่มากเกินไป  จนทำให้ไม่เกิดอันตรายกับเด็กๆ 

“ฟางหลิน เหวินหลง ลูกจะเล่นวาดภาพระบายสีหรือว่าตัวต่อคะ” เมิ่งหลันถามลูกทั้งสองคน 

“หนูระบายสีค่ะ”

“อยากเล่นตัวต่อกับแม่” สองแฝดต่างบอกสิ่งที่ตัวเองต้องการ

“ได้ค่ะ แม่ให้เล่นได้แค่ 1 ชั่วโมงนะคะ แล้วหลังจากนั้นพวกเราจะไปนอนกลางวันกัน”

เมิ่งหลันบอกลูกทั้งสอง เพราะเธอจำมาจากชาติที่แล้วว่าเวลาตอนไปโรงเรียนนุบาล  เวลาที่คุณครูให้ทานข้าวเสร็จแล้ว  จะได้เล่นประมาณ 45 นาทีถึง 1 ชั่วโมง ก็จะต้องนอนกลางวันเพื่อเสริมสร้างพัฒนาการของร่างกาย 

หลังจากที่ลูกทั้งสองหลับไปแล้ว เธอก็ออกมาที่ด้านนอก ก็ที่ห้องรับแขกที่นั่งเมื่อกี้นั่นแหละ 

เธอพยายามใช้ความคิด ว่าหลังจากฤดูหนาวได้ผ่านไปแล้ว เธอจะเข้าไปขายของที่ตลาดมืด เพื่อเก็บรวบรวมเงินไปซื้อบ้านอยู่ในตัวอำเภอ เธอไม่อยากอยู่ที่หมู่บ้านแห่งนี้อีกแล้ว 

ตอนนี้ในมิติของเธอนั้นมีเงินอยู่แค่ 5,000 หยวนเท่านั้น เธอจึงคิดว่ามันยังไม่พอสำหรับการเริ่มต้นชีวิตใหม่ ไหนจะซื้อบ้าน ซื้อตึกไว้สำหรับทำธุรกิจ และเก็บไว้เป็นทุนการศึกษาของฟางหลิน และเหวินหลงอีก

แต่ก็มีอีกความคิดหนึ่ง เธออยากได้บ้านที่อยู่ในแหล่งชุมชนเพื่อเปิดร้านขายของได้ในคราวเดียว ถ้าเธอซื้อบ้านอยู่อีกที่นึง ตึกขายของอีกทีนึง เธอก็จะไม่มีเวลาดูแลสองแฝด เฮ้อ..เอายังไงดีนะ

แต่มีอีกเรื่องนึงที่ยังค้างคาใจเธอมากเหลือเกิน ก็เรื่องสามีของร่างนี้นี่แหละ เธอพยายามเค้นความทรงจำทั้งหมด ว่าสามีของร่างเก่านี้ได้ทิ้งช่องทางการติดต่อไว้ให้หรือไม่ เธออยากจะติดต่อเขาว่าจะเอาเช่นไรกับร่างนี้ ถ้าไม่ได้ต้องการอยู่ด้วยกันก็สมควรจะมาหย่าให้เรียบร้อย ไม่ใช่ปล่อยทิ้งไว้โดยที่ไม่ได้ติดต่อกลับมาเลย 

เธอได้เคยค้นห้องนอนดูแล้ว พยายามเปิดตามกล่องที่ใช้เก็บของ  หรือในช่องเก็บของตามมุมต่างๆ แต่ก็ไม่เจอ เธอจึงสงสัยว่าร่างเก่านี้เก็บของดีเกินไป หรือว่าฝ่ายสามีไม่ได้ให้อะไรไว้เลยนอกจากเงิน 150 หยวนกันแน่

......................

ตามจริงเรื่องนี้วางเนื้อเรื่องไว้แล้วนะคะ

ว่าอยากให้ 2 แฝดได้อยู่กับพ่อของตัวเอง 

ซึ่งความจริงแล้วหวังเหอตี้ ไม่ได้ทอดทิ้ง เมิ่งหลันแต่อย่างไร แถมยังไม่รู้ตัวอีกว่าตนเองนั้นได้เป็นพ่อคน

แต่ก็มีนักอ่านหลายท่านที่อยากให้มีพ่อใหม่ 

ซึ่งตอนนี้ตัวไรท์เองก็ยังลังเลอยู่ค่ะ 

= มีพ่อคนเดิม 

 =มีพ่อใหม่