ทะเลาะ

เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝด

ทะเลาะ

*****

“ไม่ใช่ค่ะ  คุณไม่ใช่แม่ของฉัน  แม่ของฉันตายไปตั้งนานแล้ว คุณควรที่จะรู้เอาไว้ด้วย” เมิ่งหลันตอบกลับ แบบไม่ยินยอมเช่นกัน เอาสิ หยาบมาหยาบกลับไม่โกง

เมื่ออี๋นั่วได้ยินอย่างนั้น ก็ถึงกับโมโหมาก นังเด็กคนนี้ไม่เคยมีปากเสียงกับเธอมาก่อน อะไรกันที่ทำให้คนคนนี้เปลี่ยนไป 

“ที่ฉันมาในวันนี้  ก็แค่จะมาถามหาความกตัญญูกับเธอเท่านั้นแหละ ได้ข่าวว่ามีเงินไปซื้อของมากมาย ไหนจะซื้อเสื้อผ้าใหม่ๆอีก เธอไม่เคยจะคิดถึงพ่อของเธอบ้างเลยหรอ ช่างอกตัญญูเสียจริง” นางอี๋นั่ว ใช้ความกตัญญูมาบีบบังคับเมิ่งหลันตลอดและที่ผ่านมาก็มักจะได้ผลเสมอ

“ให้ฉันกตัญญูอะไรเล่าคะ คุณลืมไปหรือเปล่า  ว่าลูกผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว ก็เหมือนน้ำที่สาดออกหน้าบ้าน ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก” เธอใช้ข้อนี้เป็นข้ออ้าง ไม่ใช่ว่าร่างเก่าไม่รักพ่อของเธอ แต่เธอนั้นไม่มีอะไรจะให้เท่านั้นเอง 

“นี่หล่อน” อี๋นั่วถึงกับพูดไม่ออกเลยทีเดียว ได้แต่ยืนชี้นิ้วจนตัวสั่นด้วยความโกรธ

“แล้วก็อีกอย่างนึง คุณพ่อท่านเป็นหัวหน้าครอบครัวหาเลี้ยงพวกคุณทั้ง 3 คน โดยที่พวกคุณไม่ต้องเหน็ดเหนื่อยทำอะไรกัน พวกคุณหรือเปล่าที่สมควรจะต้องกตัญญูต่อพ่อของฉัน” หลิวเมิ่งหลันตอบกลับแบบไม่สนใจใคร จะโกรธก็โกรธไปสิ ใครขอร้องให้มาถูกด่ากันล่ะ

“พี่เมิ่งหลัน ทำไมพี่พูดจารุนแรงกับแม่ล่ะคะ อย่างน้อยแม่ก็เลี้ยงพี่มานะ พี่ก็ควรจะกตัญญูต่อแม่ด้วย” ซิงอี พูดขึ้นมา เพื่อที่จะให้เมิ่งหลันได้สำนึก ว่าอย่างน้อยแม่ของเธอก็เลี้ยงเมิ่งหลันมาด้วยเหมือนกัน

“เลี้ยงฉันมาให้เป็นคนใช้ รองมือรองเท้าพวกเธอน่ะหรอ หรือว่าฉันแต่งออกมา 3 ปีนี้พวกเธอความจำเสื่อมไปหมดแล้ว ว่าเคยทำอะไรกันไว้บ้าง” เมิ่งหลันพูดอย่างไม่ยินยอม ถึงร่างเก่าจะยอมถูกกดขี่มากแค่ไหนแต่ไม่ใช่กับเธอ คนแบบนี้ดีด้วยไม่ได้หรอก 

“พี่จำผิดหรือเปล่าคะ พวกเราไปกดขี่พี่ตอนไหนกัน กินก็กินเหมือนกัน  นอนก็นอนเหมือนกัน พี่เปรียบเทียบจากอะไรคะ” ซิงอีก็ไม่ยอมแพ้เช่นกัน เธอลอยหน้าลอยตาพูด

“กินเหมือนกันหรอ พวกเธอกินข้าวกินเนื้อ แต่ฉันกินเศษข้าว เนื้อสักชิ้นก็ไม่เคยได้กิน  พวกเธอนอนตื่นสายแต่ฉันต้องตื่นแต่เช้า ฟ้ายังไม่สว่างด้วยซ้ำ  เพื่อที่จะหาข้าวหาน้ำให้พวกเธอได้กิน ถ้าฉันไม่ทำฉันก็จะถูกตี แถมไม่ให้กินข้าวอีกต่างหาก นี่น่ะหรือที่เรียกว่าเหมือนกัน” หลิวเมิ่งหลันเอาความจริงแต่เก่าก่อนมาพูด จากความทรงจำที่ได้รับมานี่มันยิ่งกว่าแรงงานทาสเสียอีก

“พี่เมิ่งหลัน พี่จะพูดเกินจริงไปหรือเปล่าคะ  ใครเขาจะทำแบบนั้นกัน แม่น่ะรักพี่เหมือนลูกแท้ๆ ยังเคยบอกให้ฉันมาคอยดูแลพี่อยู่เลย เพราะเห็นว่าพี่อยู่กับเด็กแค่ 3 คนสามีก็ไม่มี แม่น่ะกลัวว่าพี่จะไม่มีข้าวกินเสียด้วยซ้ำ” เธอแก้ตัวออกไป เพราะเห็นว่าคนบ้านข้างๆและใกล้เคียงเริ่มออกมายืนดู เธอเลยแสร้งเป็นผู้ถูกกระทำ

“คอยมาดูแล  หรือคอยมาหาเรื่องกันแน่  มาแต่ละครั้งก็มาทำร้ายเด็กๆ มาทำร้ายฉัน ที่ฉันทนมาตลอดก็เพราะว่าไม่อยากให้พ่อเสียใจ แม้กระทั่งตอนนี้พวกเธอก็ยังมาหาเรื่องฉันอยู่เลย” ตัวเมิ่งหลันเองก็เห็นชาวบ้านออกมามุงดูเหมือนกัน จึงจะคิดหาวิธีแก้เผ็ดสองแม่ลูกนี้

“ขอร้องล่ะอย่ารังแกพวกเราแม่ลูกอีกเลยนะ ถือว่าสงสารเด็กตาดำๆ ไหนเคยบอกว่าพวกเราเป็นครอบครัวเดียวกันยังไงล่ะ” พอสิ้นเสียงเมิ่งหลันก็หงายท้องลงไปนั่งที่พื้น 

“อย่าทำฉันเลยค่ะ สงสารฉันเถอะ ถ้าฉันเจ็บป่วยขึ้นมาใครจะดูแลลูกฉันล่ะคะ” เมิ่งหลันหยิกตัวเองให้เจ็บเพื่อที่จะได้มีน้ำตา  แล้วก็เหมือนว่าน้ำตาจะสั่งได้ ตอนนี้ได้ไหลลงสู่แก้มทั้งสองข้างแล้ว

“นี่พี่ลงไปนั่งทำไมฉันไม่ได้ทำอะไรพี่เลยนะ” เมื่อซิงอีเห็นแบบนั้นก็ถึงกับทำอะไรไม่ถูก เธอหันซ้ายหันขวาเพื่อดูว่าจะมีใครมาเห็นหรือเปล่า เธอกลัวว่าใครจะมาเข้าใจผิดว่าเะอนั้นมารังแกพี่สาว 

“จะไม่ทำอะไรได้ยังไง  ก็เมื่อกี้เธอผลักพี่ชัดๆ” เมิ่งหลันยังยืนยันว่าตัวเองโดนผลัก

แล้วชาวบ้านที่ได้ยินก็ต่างนินทาและต่อว่า สองคนแม่ลูก ก็เห็นอยู่ว่าเมิ่งหลันล้มลงไปถ้าไม่ถูกผลัก แล้วจะล้มได้ยังไงกัน

“พอเห็นว่าหล่อนมีอาหารมีเสื้อผ้าใส่ก็จะมาแย่งชิงเอาสิ”

“เมื่อก่อนนี้ก็เหมือนกันชอบมาทำร้ายเมิ่งหลัน”

“ใช่ๆแม้แต่เด็กก็ยังทำร้าย” 

เมื่อสองคนแม่ลูกได้ยินคำที่ชาวบ้านพูดซุบซิบนินทากัน ก็ได้แต่มองหน้ากัน และหันกลับไปมองหน้าของเมิ่งหลัน ก็ได้เห็นว่าเมิ่งหลันนั้นยักคิ้วเยาะเย้ยให้กับพวกเธอ  

“นี่หล่อน  มันจะมากเกินไปแล้วนะ” อี๋นั่วหลงกลเมิ่งหลัน

“อย่าทำอะไรหนูเลยนะคะหนูยอมแล้ว” เมิ่งหลันก้หน้าร้องไห้ขอร้อง

“ใคร ใครเขาจะทำอะไรหล่อน  มีแต่หล่อนนั่นแหละทำตัวเอง” อี๋นั่วทนไม่ไหวเลยตะคอกออกไป 

“พอสักทีเถอะ อี๋นั่ว  เธอจะรังแกเมิ่งหลันไปถึงไหนกัน ฉันอยู่บ้านติดกัน ฉันรู้ฉันเห็นมาตลอด พวกเธอกลับไปได้แล้ว” ป้าหวังเข้ามาระงับเหตุการณ์ เธอที่ได้ยินว่าเมิ่งหลันมีเรื่องเธอก็รีบออกมาทันที

“นี่ยายเฒ่าหวังอย่ามายุ่งกับครอบครัวของคนอื่นเขาได้ไหม” อี๋นั่วดุให้กับป้าหวังที่เข้ามายุ่งเรื่องของเธอ

“ฉันไม่ได้ยุ่ง ฉันแค่สงสารเมิ่งหลันกับเด็กๆแค่นั้นเอง” ป้าหวังตอบออกไป

“แม่คะพวกเรากลับกันก่อนเถอะค่ะสถานการณ์ตอนนี้พวกเราเสียเปรียบนะคะ” ซิงอีกระซิบบอกแม่ของเธอ  อี๋นั่วมองไปรอบๆก็เห็นจริงดั่งที่ลูกสาวว่า 

“วันนี้ฉันจะกลับไปก่อนแล้วกัน แล้วก็อย่าลืมล่ะเธออย่าอกตัญญูกับพ่อเธอให้มากนัก มีกินมีใช้ก็ไม่เคยจะนึกถึงคนเป็นพ่อ” แล้วทั้งสองก็เดินสบัดหน้าออกไป 

“ไม่เป็นอะไรใช่ไหมจ๊ะเมิ่งหลัน” ป้าหวังถามด้วยความเป็นห่วง 

“ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะขอบคุณป้าหวังแล้วก็ทุกๆคนมากเลยนะคะ” เมิ่งหลันก้มหัวขอบคุณ

“ไม่เป็นไรหรอกพวกเราอยู่ใกล้กัน  ก็ต้องเป็นหูเป็นตา  ช่วยดูแลซึ่งกันและกัน” ป้าหวังออกหน้าแทนทุกคน 

“เข้าบ้านไปได้แล้ว เดี๋ยวเด็กๆจะเรียกหาเอาได้” ป้าหวังยังคงใส่ใจเสมอ

“ถ้างั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ” แล้วเมิ่งหลันก็หันหลังกลับเข้าบ้านไป พร้อมกับรอยยิ้มที่ไม่มีใครได้เห็น 

..................

เป็นไงบ้างคะฝีปากน้อง  

นางอ่านนิยายมาเยอะค่ะ 

เลยรู้ว่าต้องจัดการแม่เลี้ยงกับน้องสาวแบบไหน 

ฝากติดตามด้วยนะคะ