LOGINShare
ลูกค้ารายแรก
Last Updated:
2025-02-21 18:42:06เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝด
ลูกค้ารายแรก
*****
เช้านี้ หลังจากที่ให้เด็กๆทานอาหารกันเรียบร้อย พร้อมด้วยนมคนละหนึ่งแก้วตามสัญญา เมิ่งหลัน เธอได้จัดตะกร้าหนึ่งใบ ในนั้นมี ซาลาเปาลูกใหญ่สี่ลูก ส้มสี่ลูก ขนมเปี๊ยะสี่ชิ้น และน้ำสะอาดใส่กระบอกไม้ไผ่สองอัน
ที่เมิ่งหลันใส่ไปอย่างละสี่ชิ้นนั้น เพื่อให้ครบคนพอดี ฟางหลิน เหวินหลง ตี้ตี้ และป้าหวัง ได้แบ่งกันคนละชิ้นพอดี เมื่อจัดเตรียมทุกอย่างเสร็จแล้วเธอก็พาสองแฝดไปที่บ้านป้าหวังทันที
“ป้าหวังคะ ฉันมาแล้วค่ะ” เมิ่งหลันตะโกนเรียกป้าหวังอยู่มี่หน้าบ้าน
“มากันแล้วหรอ เข้ามาก่อนสิ” ป้าหวังเดินออกมาเปิดประตูรั้วให้และชวนให้ทั้งสามคนเข้าบ้าน
“ไม่ดีกว่าค่ะ เดี๋ยวจะสายไปกว่านี้” เธอปฏิเสธเดี๋ยวจะไม่ทันเกวียนเอา เธอไม่คิดที่จะเดินเข้าเมืองหรอกนะ
“เด็กๆจ๊ะ จำที่แม่บอกได้ใหม” เมิ่งหลันถามเด็กๆถึงข้อปฏิบัติที่ตกลงกันใว้
“จำได้ครับ/จำได้ค่ะ” สองแฝดรับคำหนักแน่น พวกเขาจำได้ แม่บอกให้เป็นเด็กดี ไม่ดื้อ ไม่ซน
“ถ้างั้นก็เป็นเด็กดี รอแม่กลับมา อย่าดื้ออย่าซนให้คุณยายเหนื่อยนะคะ” เธอย้ำอีกครั้ง
“คุณป้าคะ ในนี้เป็นอาหารกลางวัน และก็ขนมให้เด็กๆค่ะ ฉันทำมาเผื่อตี้ตี้ แล้วก็คุณป้าด้วยนะคะ” เมิ่งหลันส่งตะกร้าอาหารให้กับป้าหวัง
“ไม่ต้องเผื่อก็ได้นะ ไม่เป็นไรหรอก บ้านเรามีอาหารเพียงพอ” ป้าหวังเกรงใจเพราะรู้ดีว่าบ้านของเมิ่งหลันนั้นมีอาหารไม่เพียงพอ
“ไม่ได้หรอกค่ะ รับไปเถอะนะคะ ถ้างั้นฉันขอตัวก่อน แล้วจะรีบกลับมานะคะ” หลิวเมิ่งหลันยัดตระกร้าใส่มือของป้าหวัง แล้วก็ออกจากบ้านไป สรุปแล้วเธอมาไม่ทันเกวียนจริงๆ เมิ่งหลันจึงได้ใช้วิธีเดินออกจากหมู่บ้านไป
พอเดินมาห่างจากหมู่บ้านได้สักพัก มองซ้ายมองขวาว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้จริงจริง เธอก็นำจักรยานออกมาจากซุปเปอร์ แล้วปั่นเข้าไปในตัวอำเภอ
เป็นโชคดีของเธอ ที่หมู่บ้านแห่งนี้อยู่ไกล้กับตัวอำเภอ ถ้าเดินเท้าใช้เวลาประมาณ หนึ่งชั่วโมงครึ่ง แต่ถ้าขี่จักรยานแบบเธอ ก็ไม่น่าจะเกินหนึ่งชั่วโมง พอไปถึงตัวอำเภอเธอจึงหาที่ลับตาคนเก็บจักรยานของเธอ
ตอนนี้เธออยู่ที่ตัวอำเภอเรียบร้อยแล้วแต่ติดปัญหาที่ว่าเมิ่งหลันคนก่อนไม่เคยมาตลาดมืดเลยสักครั้ง จึงเป็นเรื่องยากที่เธอจะไปตลาดมืดได้ถูก
“เอาไงล่ะทีนี้ จะไปถามใครได้บ้างนะ” หลิวเมิ่งหลันมองไปรอบๆบริเวณ ขณะนั้นเมิ่งหลันก็เห็นผู้หญิคนหนึ่งจึงเดินเข้าไปถาม
“ขอโทษคุณพี่ด้วยนะคะ ฉันมีธุระจะถามหน่อยน่ะค่ะ” เมิ่งหลันเรียกคนตรงหน้าว่าคุณพี่
“ว่ามาสิ ถ้าฉันรู้ก็จะบอกให้” หญิงคนนั้นเมื่อถูกเรียกว่าพี่ก็ยิ้มย่องในใจ ปีนี้เธออายุมากแล้วแต่ก็ยังมีคนเรียกเธอว่าพี่ ก็แสดงว่าเธอยังไม่แก่สินะ
“คือว่าฉันมาหาซื้อเนื้อไปบำรุงร่างกายให้กับลูกๆน่ะค่ะ แต่ว่าฉันไปที่สหกรณ์แล้วมันไม่มี คุณพี่พอจะรู้จักสถานที่แบบนั้นบ้างไหมคะ” หลิวเมิ่งหลันเลือกที่จะบอกว่าเธอไปซื้อมากกว่าไปขายเพราะมันจะทำให้เธอนั้นปลอดภัยมากกว่า
หญิงคนนั้นหันซ้ายหันขวา กลัวว่าคนอื่นจะมาได้ยินประโยคที่เมิ่งหลันพึ่งถามออกมา
“รู้สิ ถ้าเธอจะไป เดี๋ยวไปกับฉันได้เลย ฉันก็กำลังจะไปที่นั่นเหมือนกัน” หญิงคนนั้นเอ่ยชวนเสียงเบา เพราะเธอเองก็คิดที่จะไปที่นั่นเพื่อซื้ออาหารอยู่แล้ว
เมิ่งหลันได้ยินแบบนั้นก็ดีใจมาก มีคนพาเธอไปแล้ว ไม่ต้องหาทางให้ยุ่งยาก
พอไปถึงตลาดมืดเมิ่งหลันก็กล่าวขอบคุณ แล้วจึงแยกย้ายกันไป
เมิ่งหลันนำหมวกชาวไร่ออกมาใส่ทันทีเพื่อปิดบังใบหน้า จึงเห็นเพียงแค่ลูกตาเท่านั้น
เธอเดินวนไปวนมาอยู่สองรอบ เพื่อที่จะดูแนวทางว่าเธอควรนำอะไรออกมาขายได้บ้าง ที่ได้เงินดี ได้เงินใว จนเธอได้ยินชายคนหนึ่งพูดขึ้นว่า
“ทำไมเครื่องครัวมันหายากแบบนี้กันนะ แล้วเราจะไปหาได้ที่ไหนกันล่ะเนี่ย” ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์นัก
“พี่ชายคะ ไม่ทราบว่า ของที่พี่ต้องการคืออะไรหรือคะ พอจะบอกฉันได้ใหม” เธอถามทันทีเมื่อสบโอกาส
“ก็พวกมีด กะทะ ตะหลิว แล้วก็หม้อ น่ะสิ ญาติจะแต่งงาน พวกเขาอยากได้ของพวกนี้ เธอหาได้ใหม่ล่ะ” ชายหนุ่มถามกลับ
“แหม พี่ถามถูกคนแล้วล่ะ ฉันมีพอดีเลย เดี๋ยวฉันไปเอามาให้ดูนะ พี่รอตรงนี้สักครู่” แล้วเมิ่งหลันก็เข้าไปในมุมกำแพงเอาของออกมา ครบตามที่ชายคนนั้นต้องการ
“นี่ค่ะ ของที่พี่อยากได้ ถูกใจใหมคะ นี่ของคุณภาพดีมาจากทางใต้เลยนะคะ มีดเนี่ยคมกริบแน่นอนค่ะส่วนหม้อกับกะทะก็ใช้เหล็กอย่าดีไม่รั่วง่ายๆแน่นอนค่ะ ส่วนตะหลิวนี่ก็อย่างดีเหมือนกัน” เมิ่งหลันโฆษณาเต็มที่
“แล้วขายยังไงล่ะ” ชายคนนั้นพอเห็นของก็ตาวาวขึ้นมาทันที เพราะของที่กำลังอยู่ในมือของเขานั้นเป็นของดีของใหม่ทั้งนั้น
“ทั้งหมดนนี้ 250 หยวนค่ะ คุ้มค่าแน่นอน” ของพวกนี้เป็นของหายาก เธอจะขายแพงมากกว่านี้ก็ได้ แต่เธอคิดว่าราคานี้ถือว่าพอสมเหตุสมผลแล้ว
“อืม ตกลง เอาทั้งหมดนี่แหละ” ชายคนนั้นที่เห็นว่านี่เป็นราคาที่ดีมากจึงไม่คิดต่อรองและซื้อมันทันที
แล้วเมิงหลันก็ส่งสินค้าทั้งหมดให้ชายหนุ่มโดยเธอใส่ถุงดำ ที่ยุค 2022 ใว้ใช้ใส่ขยะนั่นแหละเพื่ออำพลางของ ไม่ให้สดุดตามากเกินไป
…………………………………………………….
ลูกค้ารายแรกผ่านไป สะดวกราบรื่นเพราะพรวิเศษรึเปล่าน๊า มาติดตามกันต่อนะคะ
Related chapters
เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝด(ยุค70) ขายได้อีกนิดหน่อย
เมื่อฉันต้องมาเปฺ็นคุณแม่ลูกแฝดขายได้อีกนิดหน่อย*****หลังจากที่ผ่านลูกค้ารายแรกมาแล้ว เมิ่งหลันก็ไม่ได้อยู่กับที่ แต่พยามสลับไปสลับมา เพราะกลัวอันตราย เธอไม่รู้ได้ว่าใครเป็นมิตร หรือเป็นศัตรู เธอเดินหาลูกค้า ได้มาอีก สามราย รายแรกต้องการเนื้อสัตว์ เธอปล่อยของออกไปได้ 150 หยวนเลยทีเดียว รายที่สองนั้นต้องการขนมเอาไปขายในโรงงาน เมิ่งหลันจึงนำ ขนมเปี๊ยะ และขนมใหว้พระจันทร์ ออกมาอย่างละ 50 ชิ้น เธอขายชิ้นละ 2.5 หยวน รวมเป็นเงิน 250 หยวน ส่วนรายที่สามนั้น ต้องการน้ำมัน และน้ำตาล เธอจึงเอาออกมาให้แค่ น้ำมัน 10 ขวด น้ำตาล 20 ชั่ง น้ำมันขายขวดละ 2 หยวน น้ำตาลชั่งละ 1.5 หยวน เป็นเงิน 50 หยวน เธอจึงยุติการขายแค่นี้ สรุปแล้ววันนี้เมิ่งหลันขายของได้เงิน 640 หยวน ซึ่งถือว่าเยอะมากแล้วเธอจึงเดินออกมาจากตลาดมืด และหาที่ลับตาคน นำจักยานออกมา แล้วมุ่งตรงกลับบ้านทันที เมื่อไกล้ถึงทางเข้าหมู่บ้านเธอนำตะกร้าออกมา แล้วหยิบข้าวสาร หมูสามชั้นใส่ลงไป น้ำตาล เกลือ ไข่ ลูกอมสำหรับให้เด็กๆ แล้วแบกตะกร้าขึ้นหลัง เอาจักรยานเก็บเข้ามิติ แล้วเดินเข้าหมู่บ้านไป "ฟางหลิน เหวินหลง แม่กลับมาแล้ว" เมิ่งหลันเรี
Last Updated : 2025-02-21เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝด(ยุค70) เด็กน้อย
เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝดเด็กน้อย*****วันนี้ก็เป็นอีกวันที่เธอได้มาอยู่ที่นี่ ถ้านับเวลาก็ร่วมสองเดือนน่าจะได้ คิดๆดูแล้ว การมาอยู่ที่นี่ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรเลย เธอมีความสุขดี ใด้ใช้ชีวิตกับสองแฝดที่น่ารัก เช้าตื่นมากิน เที่ยงกิน เย็นกิน จนตอนนี้ลูกของเธอแทบจะกลิ้งได้อยู่แล้ว วันนี้เธอทำข้าวต้มทรงเครื่องเป็นอาหารเช้า อากาศเย็นๆแบบนี้กินอะไรอุ่นๆนั้นดีมาก สองเดือนที่ผ่านมานั้น เธอเข้าไปขายของที่ตลาดมืดทั้งหมด สี่ครั้ง แต่ละครั้งนั้นเธอจะได้เงินมาอย่างน้อย เจ็ดร้อยหยวน มากสุด พันหยวน เพราะเธอไม่ได้อยู่นาน และเธอเจาะจงขายเหมือนทุกครั้ง เธอจะเลือกแต่ลูกค้ากระเป๋าหนัก ขายได้น้อยคน แต่ได้เงินมาก สิ่งที่เธอเสียดายมาก ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ก็คือ การไม่ได้อ่านนิยาย เธอคิดถึงโทรศัพท์ของเธอมาก ทำไมท่านเทพไม่ให้เธอมาด้วยนะ อย่างน้อยได้อ่านอีบุ๊คที่เธอซื้อไว้ก็ยังดี “แม่ครับ”“แม่ขา” เสียงสองแฝดเรียกเธออยู่ในห้องนอน “ตื่นแล้วหรือคะลูก ป่ะ ไปล้างหน้าแปรงฟันกันนะคะ จะได้กินข้าวต้มแสนอร่อยของคุณแม่กันนะคะ” หลิวเมิ่งหลันดันหลังสองแฝดไปที่ห้องน้ำ“ไปค่า/ไปครับ” แล้วทั้งสามคนก็ตรงไปห้องน้ำทันที
Last Updated : 2025-02-21เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝด(ยุค70) มีคนมาหา???
เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกหนึ่งมีคนมาหา???*****“นี่คุณคะ คุณได้ยินเรื่องของลูกสาวคนดีของคุณบ้างไหมคะ” นางจินอี๋นั่ว ผู้ที่มีศักดิ์เป็นแม่เลี้ยงของหลิวเมิ่งหลันเอ่ยถามผู้เป็นสามี “อืม” หลิวฮุ่ย ตอบผู้เป็นภรรยา“คุณหมายความว่ายังไงคะ ช่วยบอกให้ฉันเข้าใจหน่อยได้ไหม” อี๋นั่วต้องการคำตอบไอ้อืมที่ว่านี่มันคืออะไร“แล้วคุณได้ยินมาแบบไหนบ้างล่ะ หลิวฮุ่ยถามกลับไปบ้าง” เขาก็ไม่รู้ว่าภรรยาจะทำแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่“ก็จะมีอะไรซะอีกล่ะคะ ก็เรื่องการใช้จ่ายของหล่อนน่ะสิ ได้ข่าวมาว่าออกไปตลาดที่ในอำเภอบ่อยมาก แถมเวลากลับมาแต่ละทีก็ขนของมาเยอะแยะ เสื้อผ้าก็ใส่แต่ชุดใหม่ๆ ไม่เห็นจะแวะมาหาเราบ้างทั้งๆที่ต้องผ่านหน้าบ้านเราก่อน อย่างนี้เขาไม่เรียกว่าอกตัญญูหรอคะคุณ” อี๋นั่วเอ่ยอย่างไม่ยินยอม“คุณจะให้ลูกกตัญญูอะไร เมิ่งหลันมีภาระต้องเท่าไหร่ ต้องเลี้ยงลูก 2 คนด้วยตัวคนเดียว สามีก็ไม่มี ไหนจะอาหารการกินอีก เธอไม่ได้ทำงานที่ทุ่งนาก็เป็นเรื่องปกติแล้วที่เธอจะเข้าไปซื้ออาหารในตัวอำเภอ แล้วคุณต้องการอะไรอีก” หลิวฮุ่ยพูดด้วยความโมโหปนรำคาญ“ก็ฉันสงสัยนี่คะคุณ ว่าเมิ่งหลันเอาเงินที่ไหนไปซื้อของมาเยอะแยะ
Last Updated : 2025-02-21เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝด(ยุค70) ทะเลาะ
เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝดทะเลาะ*****“ไม่ใช่ค่ะ คุณไม่ใช่แม่ของฉัน แม่ของฉันตายไปตั้งนานแล้ว คุณควรที่จะรู้เอาไว้ด้วย” เมิ่งหลันตอบกลับ แบบไม่ยินยอมเช่นกัน เอาสิ หยาบมาหยาบกลับไม่โกงเมื่ออี๋นั่วได้ยินอย่างนั้น ก็ถึงกับโมโหมาก นังเด็กคนนี้ไม่เคยมีปากเสียงกับเธอมาก่อน อะไรกันที่ทำให้คนคนนี้เปลี่ยนไป “ที่ฉันมาในวันนี้ ก็แค่จะมาถามหาความกตัญญูกับเธอเท่านั้นแหละ ได้ข่าวว่ามีเงินไปซื้อของมากมาย ไหนจะซื้อเสื้อผ้าใหม่ๆอีก เธอไม่เคยจะคิดถึงพ่อของเธอบ้างเลยหรอ ช่างอกตัญญูเสียจริง” นางอี๋นั่ว ใช้ความกตัญญูมาบีบบังคับเมิ่งหลันตลอดและที่ผ่านมาก็มักจะได้ผลเสมอ“ให้ฉันกตัญญูอะไรเล่าคะ คุณลืมไปหรือเปล่า ว่าลูกผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว ก็เหมือนน้ำที่สาดออกหน้าบ้าน ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก” เธอใช้ข้อนี้เป็นข้ออ้าง ไม่ใช่ว่าร่างเก่าไม่รักพ่อของเธอ แต่เธอนั้นไม่มีอะไรจะให้เท่านั้นเอง “นี่หล่อน” อี๋นั่วถึงกับพูดไม่ออกเลยทีเดียว ได้แต่ยืนชี้นิ้วจนตัวสั่นด้วยความโกรธ“แล้วก็อีกอย่างนึง คุณพ่อท่านเป็นหัวหน้าครอบครัวหาเลี้ยงพวกคุณทั้ง 3 คน โดยที่พวกคุณไม่ต้องเหน็ดเหนื่อยทำอะไรกัน พวกคุณหรือเปล่าที่
Last Updated : 2025-02-21เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝด(ยุค70) วางแผนชีวิต
เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝดวางแผนชีวิต*****ตอนนี้ได้เข้าสู่ฤดูหนาวอย่างเป็นทางการแล้ว หิมะแรกตกเมื่ออาทิตย์ก่อน มีบ้านหลายหลังที่หลังคาถล่มเพราะรับน้ำหนักหิมะไม่ไหว ดีที่บ้านของหลิวเมิ่งหลันนั้นยังอยู่ในสภาพดี ไม่อย่างนั้นเธอกับลูกต้องลำบากแน่นอเพราะเธอนั้นได้ตัดสินใจซ่อมใหม่ก่อนที่หิมะจะตกได้ไม่นาน “แม่ครับ เหวินหลงหิวแล้วครับ”“ฟางหลินหิวจังเลยค่า” สองแฝดเริ่มหิวเมื่อถึงเวลาไกล้อาหารเที่ยงแล้ว “แม่รู้แล้วจ๊ะ รอเดี๋ยวนะลูก” เมิ่งหลันอดที่จะเอ็นดูลูกทั้งสองไม่ได้ หิวก็บอก ง่วงก็บอก อยากเข้าห้องน้ำก็บอก “ครับ/ค่า” สองแฝดรับคำแข็งขัน เที่ยงนี้เธอทำบะหมี่ให้ลูกทั้งสองกิน เธอทำหม้อใหญ่พอสมควร เพื่อที่จะได้กินตอนเย็นด้วย เธอเอาลูกชิ้นสาหร่าย หมูตุ๋น กุนเชียง เส้นบะหมี่ ผักกวางตุ้ง หัวไชเท้าไว้สำหรับทำน้ำซุป ต้นหอมผักชีสำหรับเอาไว้สำหรับโรยหน้า ออกมาจากในมิติ แล้วเธอก็เริ่มลงมือทำเธอใช้เวลาไม่นานเพียงแค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้นก็สามารถรับประทานได้แล้ว “แม่คะมันหอมจังเลยค่ะ”“หอมมาก” สองแฝดสูดกลิ่นหอมของบะหมี่ในถ้วย“ไม่ใช่แค่หอมเท่านั้นนะจ๊ะ ยังอร่อยมากด้วยจ้ะ พวกลูกค่อยๆกินกันนะระ
Last Updated : 2025-02-21เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝด(ยุค70) คุณตามาหา
เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝดคุณตามาหา*****“เมิ่งหลัน ลูกได้ยินพ่อหรือไม่ เปิดประตูให้พ่อหน่อยสิลูก” หลิวฮุ่ยตะโกนเรียกลูกสาวอยู่ที่หน้าบ้าน เมิ่งหลันได้ยินคนเรียกที่หน้าประตู พอได้ยินเสียงก็จำได้ทันที ว่าเป็นพ่อของเมิ่งหลันคนก่อน “พ่อเข้ามาก่อนสิคะ ข้างนอกมันหนาวมากเลยนะคะ” เมิ่งหลันบอกบิดาให้รีบเข้ามาข้างในเพราะตอนนี้หิมะกำลังตกลงมาอย่างหนัก“ขอบใจลูก พ่อเห็นว่าหิมะมันตกหนักมาหลายวันแล้วก็เลยแวะมาดูหน่อย พวกลูกเป็นยังไงบ้าง หลานๆล่ะเจ็บไข้ได้ป่วยกันบ้างหรือเปล่า” ผู้เป็นพ่อถามถึงลูกกับหลานด้วยความห่วงใย“พวกหนูอยู่กันได้ค่ะก็ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ เด็กๆก็สบายดีแข็งแรงดีทุกคนค่ะ” เธอตอบออกไปเพื่อให้บิดาคลายกังวล“คุณตา/คุณตามา” เสียงเด็กๆร้องทักทายคุณตาของตัวเอง พวกเขารักคุณตามาก เวลาที่คุณตามาหาก็มักจะมีอาหารมาให้พวกตนเสมอ“ว่าไงฟางหลิน เหวินหลง พวกหลานหนาวกันหรือเปล่า” คุณตาทักทายหลานๆด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น“ไม่หนาวค่ะ/ไม่หนาวครับ” ทั้งสองคนบอกผู้เป็นตา พอคุณตาได้ฟังก็ยิ้มใจดีให้กับหลานๆ แล้วหันมามองหน้าลูกสาวของตน“พ่อค่ะ ทำไมพ่อทำหน้าแบบนั้นล่ะพ่อมีปัญหาอะไรหรือเปล่า” เมิ่ง
Last Updated : 2025-02-21เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝด(ยุค70) จัดงานเลี้ยงปีใหม่
เมื่อฉันต้องมาเป็น คุณแม่ลูกแฝดจัดงานเลี้ยงปีใหม่***** “แม่คะ แม่ว่านังเมิ่งหลันมันดูแปลกไปหรือเปล่าคะ” ซิงอี ถามผู้เป็นแม่ ว่าคิดเหมือนกันหรือไม่ ทำไมเมื่อตอนที่เธอไปที่บ้านหลังนั้นครั้งล่าสุดมันเหมือนกับว่ามีอะไรที่แปลกไป“แม่ก็ว่ามันแปลก แปลกมากทีเดียว” อี๋นั่วเองก็เห็นเช่นเดียวกันกับลูกสาว“ใช่ค่ะ ปกติแล้วเวลาพวกเราไปหาเรื่องมัน มันไม่เคยขึ้นเสียงกับพวกเราเลย แต่ว่าคราวนี้ทั้งขึ้นเสียงทั้งลงมือ” ซิงอี พูดถึงเหตุการณ์วันนั้น“แม่ล่ะแค้นใจจริงเชียว เสียท่านังเมิ่งหลันซะได้ คอยดูเถอะมีโอกาสเมื่อไหร่แม่จะจัดการมันแน่นอน” อี๋นั่วพูดด้วยอารมณ์โมโหและหงุดหงิด "แม่อย่าเสียงดังไปสิคะเดี๋ยวพ่อก็ได้ยินหรอกค่ะ ซิงอี บอกให้แม่ของตนลดเสียงลงหน่อย เดี๋ยวพ่อได้ยินก็เกิดเรื่องอีก“เมื่อกี้พ่อลูกเพิ่งกลับมาจากบ้านมัน มันให้ขาหมูพ่อลูกมาด้วย 1 ขา แม่ล่ะสงสัยจริงเชียวว่ามันเอาของพวกนี้มาจากไหน” อี๋นั่ว นึกถึงขาหมูก็ยิ่งเกิดความโลภ ถ้าเธอได้ไปที่นั่นอีกครั้ง เธอคงจะได้ของดีๆมามากมาย“แม่ไม่ลองถามพ่อดูล่ะคะ เผื่อว่ามันจะบอกพ่อว่ามันเอาเงินมาจากไหน มาซื้อของกินแล้วซ่อมบ้านอีก” ซิงอีเสนอความคิด“ฮ
Last Updated : 2025-02-21เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝด(ยุค70) กินแล้วก็ต้องล้าง
เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝดกินแล้วก็ต้องล้าง*****"คุณมาได้ ฉันก็ต้องมาได้สิคะ ว่าแต่คุณเถอะ ไม่คิดจะชวนฉันกับลูกๆ มาด้วยบ้างหรือคะ" อี๋นั่ว พูดด้วยความประชดประชัน นี่ถ้าเธอไม่แอบตามมา เธอกับลูกก็คงไม่ได้มานั่งกินอาหารมากมายแบบนี้หรอก"คุณอย่าได้มาก่อเรื่อง ในบ้านของลูกเป็นอันขาด อย่าหาว่าผมไม่เตือน" หลิวฮุ่ยพูดดักทางภรรยาใว้ เขาย่อมรู้ดีว่าเะฮเป็นยังไง"แหม วันนี้เป็นวันดีๆของครอบครัว ฉันจะก่อเรื่องก่อราวกันทำไมเล่าคะ จริงไหม" อี๋นั่วพูดยั่วโมโหสามี"ถ้างั้นเราเข้าไปที่โต๊ะอาหารกันดีกว่าค่ะ จะได้ทานข้าวพร้อมกัน" เมิ่งหลันพูดตัดปัญหา ตอนนี้ที่โต๊ะอาหารในบ้านของเมิ่งหลัน มีทั้งหมด 7 คน ผู้ใหญ่ 5 และเด็ก 2 ดีที่ว่าเธอเอาโต๊ะขนาดกลางออกมาจากในมิติ ถ้าเธอเอาโต๊ะตัวเล็กออกมาสำหรับนั่งกัน 3 คนแม่ลูกคงจะไม่พอเป็นแน่ "แม่คร้าหนูหิวแล้วค่า""แม่ค้าบผมก็หิวเหมือนกัน" เด็กน้อยทั้งสองบอกแม่ของตนเองว่าหิวมากแล้ว "ถ้าหลานหิวแล้วก็ตักข้าวเถอะลูก" หลิวฮุ่ยบอกเมิ่งหลัน ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ระหว่างที่เมิ่งหลันตักข้าวให้เด็กๆและทุกคนอยู่นั้น…"รู้สึกว่าที่นี่จะอยู่ดีกินดีกันมากเลยนะจ๊ะ สองแฝดก็อ้
Last Updated : 2025-02-21
Latest chapter
เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝด(ยุค70) พวกเราคือครอบครัว…
พวกเราคือครอบครัว…สี่ปีต่อมา…หลังจากวันที่เมิ่งหลันคลอดลูกชายฝาแฝด ก็ผ่านมามานานหลายปีแล้ว การเลี้ยงดูลูกของเธอช่างวุ่นวายเป็นอย่างมาก ดีที่เหอตี้ออกจากงานมาช่วยเธอดูแลร้าน ไม่อย่างนั้นเธอเองคงไม่มีเวลาพัก การเลี้ยงลูกถึงสี่คนไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยฟางหลินและเหวินหลงนั้น ดีที่โตพอจนรู้ความแล้ว ตอนนี้อายุก็เข้าปีที่สิบแล้ว หนูน้อยฟางหลินในตอนนี้ความงดงามนั้นเปล่งประกายมากถึงจะยังเด็กอยู่ก็ตาม จนทำให้คุณพ่อนั้นหวงมากเป็นพิเศษ เพราะยิ่งโตหน้าตาก็ยิ่งเหมือนกับคนเป็นแม่ส่วนแฝดน้องเหวินหลงเองก็ใช่ย่อย ความหล่อเหลาก็ไม่ได้แพ้ใคร ในทุกวันที่ไปโรงเรียนมักจะมีสาวน้อยมอบขนมให้อยู่เสมอ จนทุกวันนี้สหายมู่มู่ที่ไปโรงเรียนด้วยกันไม่ต้องเสียเงินซื้อขนมเลยส่วนแฝดชาย หวังจางหมิ่น และหวังเจียวจิ้นนั้น ตอนนี้ก็อายุสี่ขวบแล้ว ซึ่งความซุกซนไม่ต้องพูดถึง ขนาดที่ว่าเมิ่งหลันจ้างพี่เลี้ยงมาเพิ่ม ทั้งสองคนก็ยังหลุดลอดสายตาออกไปซนที่อื่นได้ “จางหมิ่น เจียวจิ้น แม่บอกแล้วใช่ไหมว่าห้ามออกมาเล่นข้างนอกแบบนี้” เมิ่งหลันที่ออกมาเจอลูกๆของเธออยู่ที่ด้านนอกพอดี จึงอดที่จะดุไม่ได้“แม่ครับ พวกเราไม่อยากอยู่ในบ้าน” เ
เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝด(ยุค70) ออกมาแล้ว…
ออกมาแล้ว…“หลันหลัน คุณไม่ต้องกลัวนะครับ” เหอตี้ผู้เป็นสามีปลอบใจภรรยาอยู่ที่ข้างเตียง วันนี้เป็นวันที่คุณหมอนั้นนัดผ่าคลอดให้กับเมิ่งหลัน เพราะว่าเธอนั้นมีความเสี่ยงจึงต้องใช้วิธีการผ่าคลอดแทนการคลอดธรรมชาติ“เหอตี้คะ ฉันกลัวจังเลยค่ะ” เธอบอกสามีออกไป นี่คือการคลอดครั้งแรกของเธอ เธอจะไม่กลัวได้อย่างไร ถึงแม้ว่าเมิ่งหลันคนก่อนจะเคยคลอดลูกแต่มันก็ไม่ใช่เธออยู่ดี“ไม่ต้องกลัวไปหรอกนะครับ หมอที่นี่เก่งอยู่แล้ว คุณนอนพักก่อนดีกว่า” เมื่อเหอตี้เห็นว่าภรรยานั้นมีความเครียดจึงอยากให้เธอได้พักผ่อน“แล้วสองแฝดอยู่ที่ไหนหรือคะ” เมิ่งหลันถามหาลูกทั้งสองคน เพราะเธอมารอคลอดตั้งแต่เมื่อวาน วันนี้ก็ยังไม่ได้เจอหน้าลูกเลย“อยู่กับน้าอี้ฝานครับ สองแฝดไม่มีงอแงเลย พูดจารู้เรื่องมาก แค่บอกว่าแม่กำลังจะมาคลอดน้องพวกเขาก็เข้าใจ” เหอตี้เมื่อเช้านี้ได้กลับไปที่บ้านและพูดเรื่องนี้ให้สองแฝดฟัง ซึ่งทั้งสองก็เข้าใจ และบอกว่าจะรอแม่และน้องอยู่ที่บ้าน“คุณจะรอฉันที่ด้านนอกใช่หรือเปล่าคะ” เมิ่งหลันถามสามีเมื่อมองเวลาแล้วไกล้ที่จะเข้าห้องคลอดเต็มที“ผมจะรอคุณอยู่ข้างนอกห้องคลอดแน่นอน ผมรับรองเลยว่าเมื่อคุณออกมา คุ
เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝด(ยุค70) งานแต่งงานของพี่ใหญ่เหอซาน
งานแต่งงานของพี่ใหญ่เหอซาน…วันนี้เป็นวันที่เมิ่งหลันนั้นต้องมาตรวจครรภ์เป็นครั้งที่สอง และการตรวจก็เป็นไปด้วยดี การเติบโตของทารกในครรภ์นั้นดีมากทีเดียวและอีกเรื่องที่ทำให้หลิวเมิ่งหลันและหวังเหอตี้ ต้องตกตะลึงกันอีกครั้ง นั่นก็คือในท้องของเมิ่งหลันนั้นมีลูกน้อยถึงสองคน นั่นก็หมายความว่าในตอนนี้เมิ่งหลันนั้นกำลังท้องลูกแฝดอีกครั้งนั่นเองแต่การแพทย์ในยุคสมัยนี้ก็ไม่สามารถตรวจได้ว่าเจ้าก้อนแป้งที่กำลังนอนอยู่ในท้องของเมิ่งหลันนั้นเป็นเพศไหน จะเป็นชายชาย หญิงหญิง หรือหญิงชาย ก็ไม่อาจรู้ได้ ถึงแม้เจ้าก้อนแป้งทั้งสองจะแข็งแรงดี แต่เมิ่งหลันก็ยังอดเป็นกังวลไม่ได้ เธอกลัวการคลอดลูก เธอกลัวว่าจะไม่สามารถคลอดลูกออกมาได้อย่างปลอดภัย เหอตี้ที่รับรู้ได้ถึงความกังวลก็ได้แต่ปลอบใจภรรยา ไม่ว่าอย่างไรเขาจะหาหมอที่มีฝีมือที่สุดมาทำคลอดให้ภรรยาให้ได้“เดี๋ยววันนี้ผมจะพาคุณไปเที่ยวนะครับ” เหอตี้เอ่ยขึ้นเมื่อพากันออกมาจากในโรงพยาบาลหลังจากที่ตรวจการตั้งครรภ์เสร็จแล้ว“คุณจะพาฉันไปที่ไหนหรือคะ” เมิ่งหลันเองก็เดาไม่ถูก เพราะตั้งแต่มาอยู่ที่นี่เธอก็ยังไม่ได้ออกไปที่ไหนแบบจริงจังสักที เพราะเธอทุ่มเทเวลาใ
เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝด(ยุค70) คู่มือการเลี้ยงลูก
คู่มือการเลี้ยงลูก…หลังจากที่ทุกคนรู้ข่าวเรื่องการท้องของเมิ่งหลันก็ยินดีเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะบ้านใหญ่หวัง แม่เหอที่รู้ข่าวก็ไปสรรหาของบำรุงต่างๆมาให้เมิ่งหลันมากมาย ไม่ว่าจะเป็นโสมหรือรังนกก็ตาม“ฉันต้องขอบคุณคุณแม่มากเลยนะคะสำหรับของบำรุงพวกนี้” เมิ่งหลันบอกแม่สามี ถึงแม้เธอจะรู้ว่าของพวกนี้ดีมีสรรพคุณมากแค่ไหน แต่เธอก็ไม่สามารถที่จะกินมันได้ เพราะเมื่อครั้งก่อนที่แม่เหอก็ฝากให้เหอตี้เอามาให้เธอทาน พอเธอทานเข้าไปถึงกับอาเจียนไม่ยอมหยุด “ไม่เป็นไรเลยจ้ะ เธอต้องกินมันให้หมดนะ หลานของฉันจะได้ออกมาแข็งแรง” แม่เหอบอกด้วยรอยยิ้ม “ว่าแต่เจ้าใหญ่ จะแต่งงานเมื่อไหร่ดีล่ะ เหอตี้มีลูกแซงหน้าไปแล้วนะ” แม่เหอเอ่ยถามลูกชายคนโต ที่ตอนนี้สานสัมพันธ์กับคู่หมั้นได้อย่างราบรื่น“แล้วคุณแม่ว่ายังไงล่ะครับ พร้อมที่จะไปสู่ขอสะใภ้ใหญ่ได้หรือยัง” เหอซานหันมาถามแม่ของตนบ้างแม่เหอที่ได้ยินแบบนั้นก็ตาโตทันที นี่เจ้าใหญ่ของเธอกำลังบอกให้ไปขอภรรยาให้เขาใช่หรือไม่“นี่ลูกพูดจริงใช่ไหม เดี๋ยวพรุ่งนี้แม่กับพ่อจะได้ไปพูดเรื่องนี้กับบ้านกงแต่เช้าเลย” “555” เหอซานอดที่จะยิ้มขำแม่ของตนไม่ได้ คงอยากได้สะใภ้มากเลยถ
เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝด(ยุค70) สองแฝดจะมีน้อง
สองแฝดจะมีน้อง…“ท้อง???”“คุณหมอช่วยพูดอีกครั้งได้หรือเปล่าคะ” เมิ่งหลันที่ต้องการได้ยินอีกครั้ง ว่าอาการที่เธอเป็นนั้นเป็นโรคอะไรกันแน่ เธอไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม“คนไข้ไม่ได้ป่วยเป็นอะไรนะครับ อาการที่เป็นอยู่ เป็นอาการของคนท้องเท่านั้นครับ” หมอเองได้ตรวจซ้ำถึงสองรอบจากการจับชีพจร ซึ่งผลที่ออกมาก็เหมือนกันทั้งสองครั้งและเขาเองก็มั่นใจเป็นอย่างมากเมิ่งหลันคิดว่ากลับบ้านไปเธออาจจะเรียกเอาชุดทดสอบการตั้งครรค์ออกมาตวจอีกสักครั้ง เพื่อความแน่ใจ ไม่ใช่ว่าเธอไม่ไว้ใจหมอในยุคนี้หรอกนะ แค่เธออยากมีโมเม้นท์ขึ้นสองขีดแบบคนอื่นบ้างเท่านั้นเอง“แล้วไม่ทราบว่าตอนนี้ฉันท้องกี่เดือนแล้วหรือคะ” เมิ่งหลันเองก็แอบงงเหมือนกัน ทั้งที่เธอเองก็กินยาคุม แล้วลูกของเธอนั้นทะลุยาคุมออกมาได้ยังไงกัน หรือยาที่เธอกินจะหมดอายุนะ แต่ก็ไม่น่าใช่“ประมาณ เดือนกว่าได้แล้วครับ ช่วงนี้คุณก็ดูแลตัวเองให้ดีด้วยนะครับ ของหนักก็ห้ามยกเพราะมันจะเสี่ยงต่อการแท้ง ส่วนในเรื่องของอาหารก็ให้ทานอาหารที่มีประโยชน์ทั้งเนื้อสัตว์ ผักและผลไม้ และก็อย่าลืมดื่มนมด้วยนะครับ อ้อ…และอีกอย่างเรื่องบนเตียงช่วงนี้ก็ให้งดไปก่อนนะครับจนกว่าจะมีอ
เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝด(ยุค70) เมิ่งหลันป่วย???
เมิ่งหลันป่วย???วันนี้เป็นวันที่ห้าแล้ว ที่เมิ่งหลันและคนงานช่วยกันบรรจุของเพื่อทำถุงยังชีพ และทุกวันก็จะทำได้ประมาณหนึ่งพันชุดทุกวัน“คุณเมิ่งหลันคะ วันนี้มีคนมาโวยวายที่หน้าร้านอีกแล้วค่ะ” ซูเหวินเข้ามารายงานเมิ่งหลัน เพราะหลายวันมานี้มีคนต้องการมาซื้อข้าวสาร อาหารแห้ง แต่ทางร้านไม่สามารถเปิดขายให้ได้ เพราะต้องนำไปช่วยเหลือคนที่เดือดร้อน นั้นจึงสร้างความไม่พอใจกับลูกค้าบางคน“แล้วได้บอกเหมือนที่ฉันสั่งไว้หรือเปล่าจ๊ะ” เมิ่งหลันเองให้ลูกจ้างทุกคนนั้นบอกลูกค้าไปตามความจริง ว่าทางร้านไมาสามารถขายสินค้าให้ได้ ให้ไปหาซื้อที่อื่นก่อน “บอกแล้วค่ะ….” ทั้งสองพูดกันไม่ทันจบก็ได้ยินเสียงดังโวยวายกันอยู่ที่ด้านนอก“เฮอะ ที่ไม่ยอมขายข้าวให้พวกฉัน เป็นเพราะว่าจะเอาไปขายให้กับทางการใช่หรือเปล่าล่ะ” เสียงลูกค้าที่เป็นสตรีเอ่ยขึ้น“ไม่อยากขายให้พวกเราก็พูดมาตรงๆเถอะ ไม่ต้องอ้างทางการหรอก มันน่าอาย” เธอยังพูดไม่หยุด“ทำมาเป็นบอกว่าเอาไปช่วยเหลือคนที่เดือดร้อน ฉันเองก็เดือดร้อนเหมือนกัน ถ้าอย่างนั้นก็ต้องให้ของพวกนี้กับฉันด้วย” ผู้หญิงทืี่มาด้วยกันเอ่ยขึ้น“ใช่แล้ว ตอนนี้พวกเราก็ไม่มีเงินมากพอที่จะซ
เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝด(ยุค70) ช่วยเหลือผู้ประสบภัย
ช่วยเหลือผู้ประสบภัย…….“ทำไมคุณถึงได้ทำหน้าอย่างนั้นล่ะคะ” เมิ่งหลันถามเหอตี้ที่พึ่งจะกลับมาจากที่ทำงาน ก็เห็นว่าสีหน้าของสามีนั้นไม่ค่อยจะดีนัก ทั้งที่ปกติแล้วเวลาที่เขากลับมาบ้านนั้นมักจะส่งยิ้มมาให้ก่อนเสมอเหอตี้ที่ได้ยินเมิ่งหลันถามก็ถอนหายใจ “วันนี้พี่ใหญ่มาหาผมที่ทำงานครับ” เขาเว้นหายใจไปช่วงหนึ่ง จึงทำให้เมิ่งหลันสงสัยเข้าไปอีก“พี่ใหญ่มาขอความช่วยเหลือน่ะครับ ตอนนี้ทางตอนเหนือเกิดภัยธรรมชาติร้ายแรง ฝนตกหนักมาหลายวัน จนตอนนี้ทำให้เกิดน้ำท่วมในหลายพื้นที่ บางพื้นที่ก็มีน้ำป่าลงมาจากเขาทำให้บ้านเรือนเสียหายเป็นอย่างมาก” เหอตี้พูดพร้อมกับจ้องหน้าของภรรยา “แล้วยังไงต่อคะ” เมิ่งหลันอดที่จะหงุดหงิดไม่ได้ที่เหอตี้ไม่ยอมพูดให้เสร็จเสียที“ตอนนี้ประชาชนในแถบนั้นหลายพันคนกำลังเดือดร้อนเรื่องอาหาร และที่อยู่อาศัย พี่ใหญ่เลยอยากจะขอให้คุณช่วยเรื่องอาหารครับ” เหอตี้พูดออกมาได้ในที่สุด ที่เขาไม่กล้าพูดออกมาในทีแรกเพราะกลัวว่าภรรยาจะไม่ยอมช่วยเหลือในเรื่องนี้ ทั้งๆที่เขาก็รู้แหละว่าเมิ่งหลันนั้นเป็นคนจิตใจดี แต่ในเรื่องนี้ที่ต้องช่วยคนจำนวนมากเขาเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน“แค่นี้หรือคะ??” เม
เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝด(ยุค70) ธุรกิจขายเหล้า
หลักจากวันที่ช่วยจางเย่วในวันนั้นก็ผ่านมาสองสัปดาห์แล้ว จางเย่วเองก็ไม่ได้กลับไปที่หมู่บ้านเดิม แต่มาเช่าบ้านเพื่อเปิดร้านค้าตามคำแนะนำของเมิ่งหลันแทนจางเย่วนั้นเปิดร้านขายของชำ ไม่ได้ขายครบทุกอย่างเหมือนร้านของเมิ่งหลัน เพราะเธอนั้นอยู่ตัวคนเดียว เธอจึงเลือกขายของจำพวก ข้าวสาร แป้ง น้ำตาล อาหารแห้ง“คุณจางคะ ของชุดนี้ฉันเตรียมให้แล้วนะคะ ส่วนครั้งหน้าคุณโทรมาบอกที่ร้านก็ได้ค่ะ ฉันจะให้เด็กไปเอาใบรายการที่ร้านให้เอง คุณจางจะได้ไม่ต้องลำบากมาเอง ไหนจะต้องดูแลร้านอีก” เมิ่งหลันที่ให้ความช่วยเหลือก็พร้อมที่จะช่วยแบบเต็มที่ อะไรที่พอช่วยได้ก็ช่วยทันทีถ้าไม่เดือดร้อนตัวเธอ“จะดีหรือคะ มันจะเป็นการรบกวนเกินไปหรือเปล่า ทีี่พวกคุณช่วยฉันเอาไว้ ฉันเองก็ตอบแทนไม่ไหวแล้วค่ะ” จางเย่วนั้นเกรงใจจริงๆ คนที่นี่ช่วยเธอเอาไว้ตั้งมากมาย ชดใช้ด้วยชีวิตก็ไม่รู้ว่าจะตอบแทนได้หมดหรือเปล่าและการที่เธอนั้นมีความกล้าเรื่องค้าขายก็เพราะผู้หญิงตรงหน้านี้ จางเย่วชื่นชมเมิ่งหลันเป็นอย่างมาก ผู้หญิงที่เก่งไปซะทุกอย่าง ไม่ว่าจะเรื่องการค้า การปกครองคน การดูแลครอบครัว ผู้หญิงคนนี้เก่งมากจริงๆ และเธอเองก็หวังที่จะเป
เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝด(ยุค70) ทวงสินเดิม
“จะเป็นไปได้ยังไงครับ ในเมื่อเธอขอกลับบ้านเดิมไปตั้งหลายวันแล้วก็ยังไม่กลับมา ไม่รู้ว่าหนีไปกับชู้แล้วหรือเปล่า แล้วใครบอกให้พวกคุณมาที่นี่กัน แล้ว….” นายหนิวหันไปบอกเจ้าหน้าที่ที่ยืนอยู่ทันที แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อจางเย่วก็เอ่ยขึ้นทันที“ฉันเอง…” จางเย่วอดทนไม่ไหวต่อคำพูดของคนเป็นสามีจึงได้แสดงตัวออกมานายหนิวที่ได้ยินเสียงก็หันไปดู ก็เจอเข้ากับภรรยาของตนที่เข้าใจว่าตายไปแล้วเมื่อหลายวันก่อน เขาเองก็ตกใจเป็นอย่างมาก ตาของเขาปูดโปนจนแทบจะถลำออกมา“นี่..นี่ เธอยังไม่ตะ..เธอกลับมาแล้วหรือ” ก่อนที่นายหนิวจะเผลอพูดอะไรออกไป เขาเองก็ดึงสติของตัวเองกลับมาเสียก่อน ในเมื่อเรื่องนี้ไม่มีคนรู้เห็นยังไงก็ไม่มีคนเอาผิดเขาได้“ใช่ฉันกลับมาแล้ว ว่าแต่คุณเถอะไปที่ไหนมาหรือคะ อย่าบอกนะว่าออกไปตามหาฉัน” จางเย่วถามขึ้น ทั้งที่รู้ว่าเขาคงออกไปตามสืบเรื่องของตน เพราะนี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้ว ก็ยังไม่มีใครหรือเจ้าหน้าที่มาแจ้งว่าเจอศพของเธอ“เธอหายไปไหนมาหลายวันล่ะ รู้ไหมว่าทุกคนเป็นห่วงเธอมาก” นายหนิวหยิบยกคนอื่นมาอ้าง ทั้งที่ทุกคนก็รู้ว่าเธอเดินทางออกจากบ้านเพื่อไปตามเจ้าหน้าที่มาทำเรื่องหย่าและทวงสินเด
