ขายได้อีกนิดหน่อย

เมื่อฉันต้องมาเปฺ็นคุณแม่ลูกแฝด

ขายได้อีกนิดหน่อย

*****

หลังจากที่ผ่านลูกค้ารายแรกมาแล้ว เมิ่งหลันก็ไม่ได้อยู่กับที่ แต่พยามสลับไปสลับมา เพราะกลัวอันตราย เธอไม่รู้ได้ว่าใครเป็นมิตร หรือเป็นศัตรู เธอเดินหาลูกค้า ได้มาอีก สามราย รายแรกต้องการเนื้อสัตว์ เธอปล่อยของออกไปได้ 150 หยวนเลยทีเดียว 

รายที่สองนั้นต้องการขนมเอาไปขายในโรงงาน เมิ่งหลันจึงนำ ขนมเปี๊ยะ และขนมใหว้พระจันทร์ ออกมาอย่างละ 50 ชิ้น เธอขายชิ้นละ 2.5 หยวน รวมเป็นเงิน 250 หยวน 

ส่วนรายที่สามนั้น ต้องการน้ำมัน และน้ำตาล เธอจึงเอาออกมาให้แค่ น้ำมัน 10 ขวด น้ำตาล 20 ชั่ง น้ำมันขายขวดละ 2 หยวน น้ำตาลชั่งละ 1.5 หยวน เป็นเงิน 50 หยวน เธอจึงยุติการขายแค่นี้ 

สรุปแล้ววันนี้เมิ่งหลันขายของได้เงิน 640 หยวน ซึ่งถือว่าเยอะมากแล้ว

เธอจึงเดินออกมาจากตลาดมืด และหาที่ลับตาคน นำจักยานออกมา แล้วมุ่งตรงกลับบ้านทันที  

เมื่อไกล้ถึงทางเข้าหมู่บ้านเธอนำตะกร้าออกมา แล้วหยิบข้าวสาร หมูสามชั้นใส่ลงไป น้ำตาล เกลือ ไข่ ลูกอมสำหรับให้เด็กๆ แล้วแบกตะกร้าขึ้นหลัง เอาจักรยานเก็บเข้ามิติ แล้วเดินเข้าหมู่บ้านไป 

"ฟางหลิน เหวินหลง แม่กลับมาแล้ว"  เมิ่งหลันเรียกลูกแฝดของเธอที่หน้าบ้านป้าหวัง 

“เย้ เย้ แม่กลับมาแล้ว” สองแฝดกระโดดโลดเต้นดีใจที่เห็นแม่กลับมา พวกเขามองประตูรั้วทั้งวัน เพื่อดูว่าเมื่อไหร่ที่แม่จะกลับมา

“คิดถึง/คิดถึง” สองแฝดพูดออกมาพร้อมกัน ที่เด็กทั้งสองคนกล้าพูดกล้สแสดงความรักออกมา เพราะว่าร่างเดิมนั้นมักจะแสดงความรักกับลูกอยู่เสมอ เพราะกลัวว่าลูกจะขาดความรักความอบอุ่น เธอจึงคิดว่าการทำแบบนี้คือวิธีที่ดีที่สุด

“แม่ก็คิดถึงลูกทั้งสองเหมือนกัน” เมิ่งหลันหอมแก้มลูกแฝดไปคนละหนึ่งที 

“เป็นยังไงบ้าง ได้ของแบบที่ตั้งใจไว้รึเปล่า” ป้าหวังถามหลังจากที่ดูแม่ลูกทักทายกัน เธอเองก็อดที่จะยิ้มเอ็นดูออกมาไม่ได้

“ได้ค่ะ  อันนี้ฉันซื้อมาฝากค่ะ” เมิ่งหลันหยิบน้ำตาลทรายแดงออกมาหนึ่งชั่ง และแกะลูกอมแบ่งออกไป 1 กำมือเพื่อให้กับตี้ตี้

“อัยหยา..เก็บใว้ให้เด็กสองคนนี้กินเถอะ” ป้าหวังเกรงใจเมื่อเห็นว่าสิ่งที่เมิ่งหลันมอบให้นั้นมันคืออะไร

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ถ้าป้าหวังไม่รับเอาไว้ คราวหน้าฉันจะกล้าฝากสองแฝดได้ยังไงกันละคะ” เมิ่งหลันทำเสียงน้อยใจ

“ถ้าอย่างนั้นก็ขอบใจมากนะ ที่อุตส่าห์นึกถึงคนแก่ แล้วก็ตี้ตี้ ด้วยอีกคน” ป้าหวังยิ้มเอ็นดู 

“อย่างนั้นพวกเราขอตัวกลับก่อนนะคะ สองแฝด บอกลาคุณยายก่อนเร็ว” เมิ่งหลันบอกลา

“กลับแล้วครับ/กลับแล้วนะคะ” เด็กทั้งสองคนโบกมือบ๊ายบายคุณยายที่ดูแลพวกตนมาทั้งวันอย่างน่าเอ็นดู

แล้วเมิ่งหลันก็พาสองแฝดกลับบ้านไป เอาของไปเก็บที่ห้องครัว แล้วพาเด็กๆไปล้างมือ ล้างตัว

“ไหน วันนี้ทำอะไรบ้าง เล่าให้แม่ฟังหน่อยสิ” เมิ่งหลันพูดคุยกับลูกแฝด

“เล่นก้อนหิน กินส้ม กินหนม” ฟางหลินเริ่มพูดก่อน

“กินซาลาเปาด้วย แล้วก็นอน” เหวินหลงเองก็บอกคนเป็นแม่เช่นเดียวกัน แต่ติดที่ว่าพูดไม่ทันน้องสาว ทั้งสองคนแย่งกันเล่าในสิ่งที่ทำในวันนี้

“อืม..แล้ววันนี้มีคนดื้อใหมจ๊ะ” เมิ่งหลันแกล้งถาม

“ไม่มีคร้า/ ไม่มีครับ” สองแฝดรีบตอบพร้อมกัน เพราะพวกตนทำตัวเป็นเด็กดีมาก

“ดีแล้วล่ะจ๊ะ ที่พวกลูกเป็นเด็กดี เพราะว่าเด็กดีจะมีแต่คนรัก คนเอ็นดู” เมิ่งหลันสอนลูก ไม่ว่ายุคไหนผู้ใหญ่ก็มักจะเอ็นดูเด็กที่ว่าง่ายเสมอ

“หนูจะไม่ดื้อ”

“ผมก็เหมือนกันครับ” เด็กทั้งสองรับคำ พวกเขาในเชื่อในคำพูดแม่ของพวกเขา เพราะตั้งแต่จำความได้แม่ของพวกเขาไม่เคยโกหก

“นี่ก็บ่ายแล้ว พวกลูกไปนั่งเล่นที่ห้องรับแขกนะ แล้วเอาของเล่นที่แม่ให้ออกมาเล่นรอแม่ เดี๋ยวแม่จะเอาขนมออกไปให้กิน” เมิ่งหลันให้ลูกทานขนมรองท้องไปก่อน 

“ครับ/ค่ะ” ทั้ง 2 คนรับคำมารดาแล้ววิ่งไปที่ห้องโถง

แล้วเธอก็เอาขนมคุกกี้รสวนิลาใส่จานไปให้ลูกของเธอทั้งสองคน แล้วเดินกลับมาที่ห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารเย็น

วันนี้เธอจะทำไข่ตุ๋นใส่หมูสับให้กับเจ้าแฝด ส่วนเธอนั้นกินแค่ผัดผักใส่หมูนิดหน่อยก็พอ เพราะเธอไม่ค่อยชอบกินเนื้อสัตว์เท่าไหร่