บททั้งหมดของ เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝด(ยุค70): บทที่ 41 - บทที่ 50

เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝดคุณแต่งงานกับผมได้ไหม*****เมื่อทุกคนทานอาหารเย็นกันเรียบร้อยแล้ว ก็พากันขึ้นห้องนอนรวมทั้งเด็กๆด้วย ก่อนหน้านี้ได้ขึ้นห้องมาก่อนแล้ว แม่บ้านจับอาบน้ำ ปะแป้งจนตัวหอมฟุ้งไปหมด“ไหน ขอแม่หอมหน่อยสิคะ ฟอด ฟอด ชื่นใจจังเลย” เมิ่งหลันหอมสองแฝดอย่างเต็มที่ จนทั้งเด็กทั้งสองอดที่จะหัวเราะชอบใจไม่ได้“แม่ขา แม่ทำงานเหนื่อยไหมคะ” ฟางหลินถามด้วยน้ำเสียงออดอ้อน“ตอนแรกแม่ก็เหนื่อยนะ แค่ได้หอมแก้มซาลาเปาก็หายเหนื่อยแล้วล่ะ” ตอนนี้ลูกของเธอนั้นแทบจะกลิ้งได้อยู่แล้ว ไหนจะนม ไหนจะขนม อาหารการกินที่สมบูรณ์นั่นอีก“แม่คับ เหวินหลงของไปขายของด้วยได้ไหมคับ” เขาอยากออกไปช่วยแม่เหมือนที่เคยทำ “อืม ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้เราไปด้วยกันนะคะ”เมิ่งหลันทำท่าคิดเล็กน้อยแล้วตอบตกลงออกมา“เย้ ๆๆๆๆๆ” สองแฝดร้องดีใจมากที่จะได้ออกไปช่วยแม่ขายของ“ฟางหลิน เห็นไหมแม่ให้ไป”“อืม ดีจังเลยเนอะเหวินหลง”“พรุ่งนี้เราจะไปคอยจับขโมยนะฟางหลิน”“อืม แต่เราต้องแอบดูนะ”สองแฝดพูดคุยกันอย่างน่ารัก เหมือนกับว่าเรื่องนี้เด็กไทั้งสองคนได้ปรึกษากันไว้แล้ว สองแฝดคงจะคิดถึงเมื่อครั้งที่อยู่บ้านที่อำเภ

เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝดการ์ดแต่งงาน*****วันนี้เมิ่งหลันคิดว่าจะโทรศัพท์ไปหาพ่อหลิวฮุ่ยดู ว่าท่านจะมางานแต่งของเธอกับเหอตี้ได้หรือเปล่า เพราะเธอก็เกรงใจแม่เหอเหมือนกันที่เวลาจัดพิธีแล้วไม่มีญาติฝ่ายหญิงเลยสักคน"สวัสดีค่ะพ่อหนูเมิ่งหลันเองนะคะ" เธอเอ่ยขึ้นทันทีหลังจากได้ยินเสียงปลายสาย"ว่ายังไงล่ะลูก มีเรื่องอะไรหรือเปล่า ถึงได้โทรมา" เขาอดที่จะกังวนไม่ได้"เปล่าหรอกค่ะหนูสบายดี พอดีว่าหนูมีเรื่องจะปรึกษาพ่อนะคะ…."เมิ่งหลันยังไม่ทันพูดจบพ่อหลิวก็แทรกขึ้นมาทันที"มีเรื่องอะไรล่ะหรือว่าเงินทองไม่พอใช้ล่ะลูก"ถ้าไม่พอเขาจะส่งเงินที่ลูกสาวทิ้งใว้ให้กลับคืนไปให้เธอ"คืออย่างนี้นะคะ บ้านของเหอตี้จะจัดการแต่งงานให้หนูกับเหอตี้ค่ะ หนูเลยอยากถามพ่อว่า พ่ออยากจะมาร่วมงานแต่งของหนูหรือเปล่า" เมื่อพ่อหลิวได้ยินแบบนั้นก็นิ่งไปนิดนึง"พ่อก็อยากไปนะแต่ไม่รู้ว่าจะลางานที่คอมมูนได้หรือเปล่า เพราะว่าช่วงนี้ใกล้จะเก็บเกี่ยวเต็มทีแล้ว แล้วลูกจะจัดงานช่วงไหนล่ะ"ตัวเขาเองก็ติดงานถ้ารู้ว่างานจัดช่วงไหนเขาอาจจะลางานได้"คุณแม่ท่านบอกว่าอีก 1 เดือนข้างหน้าค่ะ" "ถ้าพ่อไปกลับก็ใช้เวลาถึง 7 วันแล้ว ถ้า

เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝดแขกไม่ได้รับเชิญ*****เช้าวันนี้เมิ่งหลันตื่นสายมากกว่าทุกวัน แต่ก็ไม่มีใครว่าเธอ เพราะตอนนี้เธออยู่ที่บ้านของเธอเอง เมื่อคืนนี้เหอตี้ค่อนข้างที่จะเอาแต่ใจ ไม่ยอมให้เธอนอนพักผ่อนได้ง่ายๆ กว่าจะได้นอนก็ตอนที่ข้ามวันใหม่ไปสามชั่วโมงแล้ว เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าชายหนุ่มไปเอาเรียวแรงมาจากที่ไหนเยอะแยะ ทั้งที่วันทั้งวันก็ต้อนรับแขกไม่ได้หยุด เธอนี่ยอมใจเขาจริงๆ“ตื่นแล้วหรือครับ” ชายหนุ่มเข้ามาพอดี กำลังเห็นว่าภรรยาของเขากำลังลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงพอดี“ทำไมคุณไม่ปลุกฉันล่ะคะ ลูกกินข้าวแล้วหรือยัง”เธอถามถึงสองแฝด“ผมคิดว่าคุณคงเพลียเลยอยากใหักอีกสักหน่อย”เหอตี้พูดพร้อมกับจ้องตาเมิ่งหลัน ส่วนคนถูกจ้องอดที่จะเขิลอายไม่ได้“ส่วนลูกคุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ น้าอี้ฝานจัดการเรียบร้อยแล้ว น้าอี้ฝานแทบจะไม่ให้ลูกของเราได้ทำอะไรเองเลย ป้อนแม้กระทั่งข้าว” ชายหนุ่มเล่าถึงเหตุการณืเมื่อเช้าให้ภรรยาฟัง“แล้วคุณล่ะคะ ทานอะไรหรือยัง”“ยังเลยครับผมรอทานพร้อมคุณ”เมิ่งหลันได้ยินแบบนั้นก็บอกให้ชายหนุ่มรอเธอสักครู่ เธอจะไปอาบน้ำแต่งตัวจะได้ไปกินข้าวพร้อมกันเมื่อลงมาถึงข้างล่าง

เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝดชิงอี*****วันนี้ชิงอีเริ่มงานเป็นวันแรก เธอไม่ยอมหยิบจับอะไรทั้งสิ้น เธออ้างว่าเธอเป็นน้องสาวเจ้าของร้าน ไม่จำเป็นต้องทำงานพวกนี้ แต่พอเมิ่งหลันเข้ามา ชิงอีจะรีบทำงานทันที ทำเหมือนกับว่าเธอทำงานมาทั้งวัน เมิ่งหลันเองก็ได้แต่ปลอบใจซูเหวินและซูเจิน ว่าให้อดทนสักสามสี่วันเท่านั้น ส่วนชิงอีนั้นเธอจะจัดการเอง “ชิงอี เธอต้องช่วยเพื่อนทำงานนะ ไม่ใช่ว่าอ้างว่าเป็นน้องสาวของฉันแล้วไม่ต้องทำงาน” เมิ่งหลันต่อว่าชิงอีทันที“นี่พวกมันกล้าไปฟ้องพี่หรือคะ” ชิงอีโวยวาย พวกนี้ช่างกล้าเกินไปแล้ว“พวกเขาไม่ได้มาฟ้องหรอกนะ แต่ฉันเห็นเองต่างหาก”เธอดูจากกล้องวงจรปิดที่ติดเอาใว้ตั้งแต่เปิดร้านใหม่ๆแล้วและกลัวว่าเวลาที่มีปัญหาอะไรจะได้มีหลักฐานนั่นเอง“พี่ต้องล้อฉันเล่นแล้ว พี่อยู่ที่บ้าน พี่จะเห็นได้ยังไง”ชิงอีรู้ว่าเมิ่งหลันพึ่งมา จึงไม่น่าใช่ที่เธอจะมาเเอบดูตอนเธอทำงานแล้วเมิ่งหลันก็หยิบโทรศัพท์ที่บันทึกภาพผ่านกล้องวงจรปิดออกมาให้ชิงอีได้ดู เมื่อชิงอีเห็นทีแรกก็อดแปลกใจไม่ได้ เจ้าเครื่องเล็กๆนี่มันอะไรกัน แต่พอมีภาพเคลื่อนไหวชิงอีถึงกับทำหน้าไม่ถูกเลยทีเดียว “พี่คะ ฉัน

หลังจากเรื่องราววุ่นผ่านไป นี่ก็ผ่านมาร่วมเดือนแล้ว ทุกคนใช้ชีวิตกันอย่างปกติสุข การค้าก็เป็นไปได้ด้วยดี ขายดีทุกวัน จนตอนนี้เมิ่งหลันเห็นว่าทุกคนทำงานได้ดี จึงขึ้นเงินเดือนให้อีกคนละ 5 หยวน มีแต่น้าอี้ฝานเท่านั้นที่ไม่ขอรับเงินเดือนเพิ่ม เพราะที่ได้มาก็ถือว่ามากพอแล้ว แต่เมิ่งหลันก็ไม่ยอม บอกให้รับไปเถอะ คนทำงานยังไงก็ต้องได้ค่าแรง ถ้าไม่อยากใช้ ก็ให้เก็บใว้เป็นสินเดิมของ ซูเหวินและซูเจิน เผื่อในอนาคตทั้งสองได้แต่งงาน จะได้มีสินเดิมติดตัวไปมากหน่อย น้าอี้ฝานได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับน้ำตาเอ่อเลยทีเดียวส่วนเรื่องของที่บ้านพ่อหลิวนั้น พ่อหลิวจัดการได้เด็ดขาดมากกว่าทุกครั้ง ตอนแรกชิงอีไม่ยอมแต่งงานถึงขนาดที่ยอมลงทุนอดข้าวอดน้ำ แต่พ่อหลิวก็ไม่เห็นใจทำเป็นไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น มีแต่นางอี๋นั่วเท่านั้นที่ร้องไห้เสียใจไปกับลูก จนไกล้ถึงวันแต่งงานพ่อหลิวก็ให้นางอี๋นั่วจัดการสินเดิมตามที่เหมาะสมให้กับชิงอี จนถึงวันแต่งงานพ่อหลิวก็เป็นคนไปส่งเจ้าสาวด้วยตัวเอง สภาพของเจ้าสาวนั้นไม่ดีนัก เพราะว่าระหว่างทางนั้นชิงอีไม่ยอมไปดีๆ จึงได้ฉุดกระชากลากถูกันไปตลอดทาง นั่นจึงทำให้ทางฝั่งเจ้าบ่าวอับอายเป็นอย่า