All Chapters of เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝด(ยุค70): Chapter 51 - Chapter 60

“สามีที่ดียังไงล่ะคะที่คุณยังไม่ได้พูดถึง”เมิ่งหลันพูดจบก็ยักคิ้วหนึ่งทีด้วยความเหนือกว่า ลองมาดูกันว่า เธอจะมาไม้ไหน เพื่อนร่วมงานแล้วอย่างไร แต่ฉันนี่คือ ภรรยาร่วมเตียง"แหม...คุณหลิวก็ ฉันจะไปรู้ได้อย่างไรล่ะคะ ฉันไม่ได้เป็นภรรยาคุณหวังเสียหน่อย"เว่ยซีอินพูดพร้อมกับหัวเราะน้อยๆ"อ้าว ถ้าอย่างนั้นคุณเว่ยรู้ได้อย่างไรคะว่าสามีของฉันเป็นพ่อที่ดี คุณก็ไม่ใช่แม่ของเด็กๆเสียหน่อย"เอาสิฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าจะพูดยังไง"ก็เมื่อกี้ตอนที่เด็กๆเข้ามา แค่ฉันมองก็รู้แล้วล่ะค่ะ คุณหวังคะ ภรรยาของคุณนี่ดีจังเลยนะคะ ช่างหาเรื่องมาชวนฉันคุย ว่าแต่เมื่อสักครู่เราพูดถึงเรื่องอะไรแล้วนะคะ"เว่ยซีอินไม่อยากพูดให้ยืดยาว กลัวว่าเธอจะหมดความอดทนแล้วเผยธาตุแท้ออกมา"เอ่อ...เรื่อง"เขาเองก็ไม่รู้จะตอบว่ายังไง ก็ในเรื่องที่พวกเขาพูดกันเมื่อสักครู่ไม่สามารถที่จะให้เมิ่งหลันรู้ได้"เรื่องละครเวที ที่ต่างประเทศยังไงล่ะคะ เราพูดกันเมื่อกี้นี่เอง คุณหวังก็ลืมแล้วหรือคะเนี่ย"เว่ยซีอินทำท่าหยอกเย้าหวังเหอตี้ และพูดแทนชายหนุ่มว่าเมื่อสักครู่พวกตนพูดเรื่องอะไรกัน"ใช่ครับ เรื่องละครเวที คุณเล่าต่อสิครับ ว่าที่นั่นเขา

“เหอตี้คะ วันหยุดนี้เราไปเติมของที่โกดังกันนะคะ” เมิ่งหลันชวนสามีไปลงของ เพราะตอนนี้โกดังของเธอเสร็จเรียบร้อยแล้ว เหลือแค่ลงของ กับให้คนงานเข้ามาเฝ้ายามเท่านั้น“ได้ครับ ว่าแต่คุณจะไม่เหนื่อยแน่นะครับ ไหนจะเติมของที่ร้านและที่โกดังอีก” เหอตี้นั้นเขาก็เป็นห่วงภรรยา ไหนจะต้องดูแลร้าน ดูแลลูก วันทั้งวันเธอคงจะเหนื่อยน่าดู“ไม่หรอกค่ะ แค่นี้เอง ฉันว่ามันสนุกมากเลยนะคะ บางทีฉันยังคิดว่าจะเปิดร้านขายเครื่องใช้ไฟฟ้าเลยค่ะ ฉันคิดว่าภายในปีนี้ มันจะต้องเป็นที่นิยมอย่างมากเลยล่ะค่ะ ดูอย่างโทรทัศน์สิคะ ราคาเครื่องนึงเกือบพันหยวน” เมิ่งหลันที่เห็นว่าตอนนี้สถานการณ์เริ่มผ่อนคลายบ้างแล้วเธอจึงอยากเริ่มขายก่อนที่คนอื่นจะชิงตัดหน้าเธอไปก่อน“ถ้าอย่างนั้นเราขยายร้านดีหรือเปล่าครับ ผมจะลองไปสอบถามตึกที่อยู่ข้างๆให้ เผื่อว่าเขาอยากจะขาย” ในเมื่อภรรยาอยากทำ สามีอย่างเขาก็ต้องร่วมมืออย่างเต็มที่ เขาคิดว่าจะไปขอให้นายหน้าที่เคยจัดการเรื่องบ้านให้เขาเป็นคนจัดการให้“ดีค่ะ ตั้งแต่ฉันเปิดร้านมาก็ยังไม่เคยเจอเจ้าของตึกเลยสักครั้ง ถ้าเราได้ที่ตรงนั้นมา มันจะต้องดีมากแน่นอนค่ะ อีกอย่างฉันก็จะได้ดูแลได้สดวก ไม่ต้

“นี่ลมอะไรถึงหอบพี่มาหาผมแต่เช้าขนาดนี้ได้ครับ” เหอตี้ออกมาเปิดประตูบ้านให้พี่ชาย นี่ยังไม่เจ็ดโมงเช้าเลยด้วยซ้ำ แต่พี่ชายของเขาก็มาที่นี่แล้ว“ก็เรื่องข่าวลือนั่นหล่ะ เลยจะมาปรึกษานาย” เหอซานเดินเข้าไปในบ้านพร้อมกับน้องชาย“ลุงใหญ่สวัสดีค่ะ/ลุงใหญ่สวัสดีครับ" สองแฝดที่เห็นผู้เป็นลุงก็เอ่ยทักทายทันที“ว่าไงสองแฝด กำลังจะไปโรงเรียนกันใช่ไหมครับ”“ใช่ค่ะ ฟางหลินจะไปโรงเรียน”“เหวินหลงก็ไปด้วยเหมือนกันครับ” สองแฝดตอบผู้เป็นลุง ถึงแม้จะไม่ค่อยได้เจอกันก็ตาม แต่สองแฝดก็ไม่ได้มีท่าทางกลัวผู้เป็นลุง“แล้วนี่น้องสะไภ้ไปไหนล่ะ”เหอซานถามถึงเมิ่งหลัน“อยู่ในครัวน่ะครับ กำลังเตรียมอาหารให้สองแฝดไปโรงเรียน แล้วพี่ทานอะไรมาหรือยัง จะได้ทานพร้อมกันเลย”“อืม เอาแบบนั้นก็ได้ ฉันเองก็ยังไม่ได้กินอะไรเลย” เขาเองก็รีบมาที่นี่แต่เข้าเพราะกลัวว่าน้องชายจะไปทำงานเสียก่อน“อาหารมาแล้วค่ะ สวัสดีค่ะพี่ใหญ่เหอซาน” เมิ่งหลันที่ออกมาจากครัวเห็นพี่ชายสามีก็กล่าวทักทายทันที“ขอบใจน้องสะไภ้มาก” เมื่อรับอาหารมาแล้วทุกคนก็ลงมือทานอาหารกันทันที วันนี้เมิ่งหลันขอให้น้าอี้ฝานไปส่งสองแฝดที่โรงเรียนแทน เพราะทั้งเหอตี้และเห

“คุณนี่มันร้ายกาจจริงๆ!!!” ชิงลี่พูดลอดไรฟันออกมา ลี่เซียงของเราก็แค่ยิ้มรับเท่านั้น เธอไม่ได้ร้ายกาจอะไรเลยนะ แค่ทำตามที่เมิ่งหลันบอกมาก็เท่านั้นเองก่อนหน้าที่เธอจะมาที่ค่ายทหารแห่งนี้นั้น เมิ่งหลันบอกให้เธอและเหอซานไปสืบประวัติผู้หญิงคนนี้เสียก่อน ว่าการที่หล่อนทำแบบนี้นั้นมีจุดมุ่งหมายอะไร พอสืบแล้วก็ไม่พบพิรุธอะไร ทุกคนจึงลงความเห็นว่า คงเป็นตัวชิงลี่ที่คิดอยากได้ผู้พันเหอซานเป็นสามีเพื่อยกระดับของตัวเอง แต่ภูมิหลังที่สืบได้มานั้นทำให้ทุกคนนั้นพากันถอนหายใจ ไม่คิดเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะทิ้งได้แม้กระทั่งเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเอง ตอนแรกคิดว่าจะเรียกชิงลี่ไปพูดคุยเป็นการส่วนตัว แต่เมิ่งหลันบอกว่าวิธีนี้ไม่ดี ถ้าอยู่ในที่ลับ ผู้หญิงคนนี้คงไม่ยอมรับความจริงเป็นแน่ จึงสรุปสถานที่เชือดก็คือที่โรงอาหารแห่งนี้ เวลาพักเที่ยงเป็นเวลาที่คนมารวมตัวกันมากที่สุด ยังไงชิงลี่ที่กลัวความลับแตกต่อหน้าคนมากมาย ยังไงก็ต้องยอมรับเงื่อนไขอยู่แล้ว “555 ฉันร้ายกาจไม่เท่าคุณหรอกค่ะ ถ้าคุณตุกติก ไม่ทำตามที่พูดล่ะก็ ฉันจะพาสามีและลูกชายของคุณมาที่นี่ ดูสิว่าจะเกิดอะไรขึ้น” ลี่เซียงส่งยิ้มที่ดูเดียงสาส่งไปให

“นี่จินเหม่ย ของใช้ที่เคยอยู่หน้าห้องน้ำไปไหนแล้วล่ะ” เพื่อนร่วมห้องคนหนึ่งของจินเหม่ยเอ่ยขึ้น เมื่อเข้ามาอาบน้ำแล้วไม่เจอของที่ต้องการใช้ ซึ่งปกติแล้วมันจะวางไว้ที่หน้าห้องน้ำ แต่นี่เธอมองหาแล้วก็ไม่เห็นเลย“ของอะไรล่ะ ฉันไม่เคยเห็นของเธอเลยนะ” จินเหม่ยแสร้งทำเป็นไม่รู้ว่าเธอคนนั้นว่าอะไร“ก็ตะกร้าที่มีสบู่อาบน้ำยังไงล่ะ เธอเห็นบ้างหรือเปล่า ฉันจำได้ว่าเมื่อเช้ามันยังวางอยู่ตรงนี้อยู่เลย” หล่อนเอ่ยถามเหมือนกับว่าของที่ถามหานั้นเป็นของของตน“อ้อ..ของพวกนั้นน่ะหรอ ฉันเก็บมาเองแหละ เธอมีอะไรหรือเปล่า” จินเหม่ยบอกออกไป ของเธอเธอจะเก็บไว้ตรงไหนก็ได้“ทำไมเธอทำแบบนี้ล่ะ แล้วฉันจะใช้อะไรอาบน้ำ เธอเอาออกมาให้ฉันเลยนะ ฉันจะได้อาบน้ำเสียที” ผู้หญิงคนนั้นออกคำสั่งเหมือนกับว่าของพวกนั้นเป็นของตนแล้วจินเหม่ยถือวิสาสะที่เก็บไปโดยไม่บอก“คงไม่ได้หรอก ของพวกนั้นเป็นของฉัน ฉันไม่ให้เธอใช้หรอกนะ” จินเหม่ยพูดแบบไม่ใส่ใจ“เธอเป็นคนแบบนี้ไปได้ยังไง เมื่อก่อนฉันก็ยังใช้ได้ ทำไมเธอเป็นคนเห็นแก่ตัวแบบนี้กัน” ของแค่นี้ทำเป็นหวงไปได้ เธอใช้แค่นิดๆหน่อยๆเอง“เฮ้อ ของพวกนั้นฉันเองก็ใช้เงินซื้อมาทั้งนั้น ถ้าเธออ